სექტემბერი 2023

ბიოგრაფია

1983 წელს, თბილისში დავიბადე. წელს 40 წელი შემისრულდა. ოჯახს რაც შეეხება, დედაჩემი რუსული ენის პედაგოგია სკოლაში, მამა – მხატვარი. ძალიან ვღიზიანდები, როცა ამბობენ რომ მამის კვალს გავყევი. ჩემი და მეცნიერების თეორიის მიხედვით, ტვინს არ გააჩნია რაღაც წინასწარგანსაზღვრული ნიჭების კრებული, ნიჭი გენეტიკით არ გადადის, მთავარი არის გარემო. რა თქმა უნდა ბავშვობაში ხშირად ვუყურებდი როგორ ხატავდა მამა, დედასაც ბევრი მხატვარი მეგობარი ჰყავდა, რეალურად, ხატვა ასე ისწავლება და არა აკადემიასა და სასწავლებლებში ჯდომით.

ერთი ასეთი თვისება მაქვს, რასაც დავიწყებ, აუცილებლად ბოლომდე უნდა მივიყვანო. მუსიკალურ სკოლაში  შვიდწლედი დავამთავრე, სადაც ვიოლინო შევისწავლე, მერე ნიკოლაძის სამხატვრო სასწავლებელში ვისწავლე, რომელმაც ძალიან კარგი ბაზისური ცოდნა მომცა, გავაგრძელე სწავლა სამხატვრო აკადემიაში, იქვე დავასრულე მაგისტრატურაც. შემდეგ კი, კონსერვატორიაში, ვოკალზე ჩავაბარე. სტუდენტობიდან ვმღერი, ვთამაშობ სპექტაკლებში, მაქვს პერფორმანსები და ექსპერიმენტალური გამოსვლები. არადა, მუსიკის ნიჭი ჩემს მშობლებსა თუ წინაპრებს არასდროს ჰქონიათ, არანაირი შეხება არ ჰქონიათ სცენასთან. ეს ისევ იმის პასუხად, რომ ნიჭი მემკვიდრეობითი ნამდვილად არაა.

შენში როდის გამოვლინდა ეს ნიჭი?

ამ კითხვას ხშირად მისვამენ. დაახლოებით იმ მომენტიდან ვიცოდი რომ ხელოვანი-არტისტი უნდა ვყოფილიყავი, რა მომენტშიც ადამიანი აღმოაჩენს ხოლმე როგორი თვალის, თმის ან კანის ფერი აქვს. ნებისმიერ სფეროში, რომელშიც აქტიურად შრომა მიწევს, ჩემთვის მთავარი არის შემოქმედებითი მიდგომა. მაგალითად, ძალიან კარგ კულინარადაც ვარ აღიარებული და ასევე ძალიან მაღიზიანებს, როცა რეცეპტს მეკითხებიან, იმიტომ რომ რეცეპტი არ მაქვს. კერძს ყოველთვის იმ მასალით, იმ შინაარსითა და იმ წუთის განწყობით ვაკეთებ. ამას თავმდაბლობის გამო არ ვამბობ, ჭეშმარიტებად მგონია რომ ყველას ყველაფერი შეუძლია. არაფერი იქიდან, რასაც მე ვაკეთებ, სიმღერა იქნება ეს თუ ხატვა, სასწაულად არ მიმაჩნია. 

ანუ, შენი აზრით, შემოქმედებითი ნიჭი განვითარებითი უნარია?

ნიჭი ყველა ადამიანშია, არ არსებობს ის არ გაგაჩნდეს. ადამიანმა საკუთარ თავში ჩაძიებით, კვლევით უნდა აღმოაჩინოს ეს ნიჭი. აუცილებლად ყველაფერს შემოქმედებითად უნდა მიუდგე, პურის გამოცხობაც რომ პურის გამოცხობაა, მაგასაც. ჩემი სლოგანია „რეცეპტები არ არსებობს“ (ერთ სპექტაკლში ვამბობ კიდეც ამას), რეცეპტები თავადვე უნდა გამოიგონო. პური რომ პურია, ნამცხვარი რომ ნამცხვარია, ქანდაკება კი ქანდაკება, ეს მოცემულობაა. აუცილებლად უნდა ეცადო ეს მოცემულობა განავითარო და არა დაჯდე და ამით დატკბე. ჩემი საყვარელი მწერლის გამონათქვამია: „ვნების სიმძაფრე შენებაშია და არა აშენებულით ტკბობაში“. ნებისმიერი რაღაცის პროცესი თუ არ გაბედნიერებს იმის შედეგიც აღარ უნდა გაინტერესებდეს, სხვა რაღაცაზე უნდა გადაერთო და ის განავითარო.

როგორ ფიქრობ ამ ფილოსოფიას რამ შეუწყო ხელი? საყვარელმა ავტორებმა თუ ხელოვნების სფეროში მოღვაწე ადამიანებმა?

ცხადია, კითხვაც მიყვარს. ქართველი მწერლებიდან ძალიან მიყვარს რეზო ინანიშვილი, ოთარ ჭილაძე, მიხეილ ჯავახიშვილი, გურამ დოჩანაშვილი. კინორეჟისორებიდან ჩემი საყვარელი ალმადოვარია, ვოცნებობ მის ფილმში მოვხვდე. მთლად უტოპიური ოცნებაც არ არის, შესაძლოა ახდეს კიდეც ეს ყველაფერი. ამ ადამიანების ყურებით, მოსმენითა და წაკითხვით ჩამომიყალიბდა ეს ფილოსოფია. მიყვარს ყველაფერი ახალი, რაც სიკეთესა და სიყვარულს ქადაგებს და არის ორიგინალური, თვითმყოფადი და არა ვიღაცის მიბაძვა. არ არის აუცილებელი მარტო ერთ სფეროში რეალიზდე, შენს შემოქმედებით პოტენციალს ერთ ნამუშევარში ხომ ვერ მოაქცევ. ერთი კერძის მომზადებისასაც ხომ ყველა მასალას არ იყენებ? ყველაფერს გემოვნებით აზავებ, როგორც ამას გრძნობა გკარნახობს, ამიტომაც არის უნიკალური ის რასაც ქმნი. სწორედ ასეთმა შემოქმედებმა მიბიძგეს რომ ყოველთვის საჭიროა შინაგანი ძიება. ზოგჯერ ადამიანს ამაში მედიტაცია და ლოცვაც ეხმარება, ასევე, გულწრფელი ურთიერთობა, სეირნობა, ბუნება, დაკვირვება, კითხვა, სპექტაკლების ყურება, შრომა.

როგორც თქვი, რასაც აკეთებ ბოლომდე მიმყავსო, შესაბამისად, ალბათ დიდ შრომას დებ ამ ყველაფერში, ხომ ასეა? 

იმდენად დიდ შრომას ვდებ ყველაფერში, რომ ჩემს მთავარ ნიჭადაც ეს მიმაჩნია. ძალიან ბევრს ვშრომობ და მგონია, რომ როდესაც ბევრს შრომობ და ბევრ რაღაცას აკეთებ, შეუძლებელია იქიდან რამე არ გამოვიდეს, ეს ყველაფერი აუცილებლად რეალიზდება რაღაც ენერგიაში. ამას არა მაინცდამაინც მატერიალური, გაყიდვის, კუთხით ვგულისხმობ. თუმცა, აქვე უნდა ითქვას, რომ, ჩვენ, ხელოვანებიც, ისევე როგორც ყველა, მატერიალურადაც რეალიზებულები უნდა ვიყოთ და ამაში სასირცხვილო არაფერია, პირიქით, საამაყოცაა. გამოდის რომ ვიღაცას მოსწონს ნამუშევარი, რადგან ყიდულობს, ვიღაც შენი ნამღერის მოსასმენად მოდის, მიზანიც ხომ ესაა – შენი შემოქმედება გავრცელდეს და ხალხმა ისიამოვნოს შენით.

პირადად შენ რას იღებ, როცა რეალიზდები როგორც მხატვარი, ან როცა მღერი და სპექტაკლს თამაშობ?

რამდენიმე ექსპერიმენტული სპექტაკლში მითამაშია, ფილმშიც გადამიღეს. ყველაფერი ეს, ხატვისა და სიმღერის ჩათვლით, ისეთ სიამოვნებას იწვევს ჩემში, ვერც აღვწერ. ყველა ჩვენგანი შეიძლება იყოს ძალიან კარგი მწერალი, მოცეკვავე, მაგრამ ამას მიღწევა სჭირდება და ყველამ თავისი შესაძლებლობებიდან გამომდინარე უნდა იმოქმედოს. მე ვერასოდეს გავხდები მაგალითად, რაგბისტი, ისევე როგორც ბებიაჩემი ვერ იქნებოდა ბალერინა. მაინც მგონია რომ ყველა ადამიანს შეუძლია გააკეთოს ის რასაც მოისურვებს. თეატრში არსებობს ასეთი ტერმინი – „ამპლუა“. გინდა თუ არა ეს, საზოგადოება ყოველთვის გახვევს თავს ათას რაღაცას, მაგრამ ყველაზე უკეთ თავად იცი რა ამპლუაში ხარ და რა დიაპაზონში შეგიძლია მოღვაწეობა. არ უნდა გქონდეს უტოპიური იდეები – მთვარეზე გაფრენა, კოსმოსში გაფრენა – ამაზე ოცნებას არავინ ითხოვს. საკუთარი შესაძლებლობები ყველაზე უკეთ ადამიანმა იცის. სხვათა შორის, ხშირად ვუსმენ საინტერესო ადამიანების ლექციებს ტვინის შესაძლებლობებსა და გონებაზე. ძალიან მეხმარება ვიზუალიზაციის მეთოდი, ეს ცნობილი ხერხია, როდესაც ადამიანი თავის თავს სცენაზე წარმოიდგენს, გონებას თურმე შეუძლია ისე მოემართოს რომ ეს მერე მართლა მოხდეს. მაგალითად, ახლახან საცხოვრებელი სახლი გამოვიცვალე და ძალიან კმაყოფილი და ბედნიერი ვარ ამით. მანამდე ვიჯექი და წარმოდგენილი მქონდა ახალ გარემოში, ახალ სახლში, ჩემი ნამუშევრების გარემოცვაში ყოფნა და შედეგად, ეს ახდა კიდეც. ეს სასწაულად არ მიმაჩნია, ეს მართლა შედის ადამიანის გონების შესაძლებლობებში. მე ეს მინდოდა და ამის პოტენციალიც მქონდა, ხომ არ წარმომიდგენია უზარმაზარი აუზიანი ვილა. მე ეს მაკმაყოფილებს, ასეც ბედნიერი ვარ. აქვე, სანამ მკითხავ, მივადგები იმ თემას, თუ რატომ არ მივდივარ ევროპაში. ხშირად მეკითხებიან რატომ არ მიდიხარ აქა თუ იქ, მე კი პროტესტი მიჩნდება. ცოტა პარადოქსულია, თუ ასეთი კარგი ვარ რატომ არ გინდა რომ ჩვენივე ქვეყანაში დამაკავო? და მაგზავნი სადღაც სხვაგან, სადაც გასაგებია, რომ უფრო დიდი ბაზარია და კარგად გავიყიდები, მაგრამ რადგან არ მნდომებია არსად წასვლა, ე.ი ამ ეტაპზე მაკმაყოფილებს ასეთი ცხოვრების წესი და ეს მაბედნიერებს, ჩემი ახლობლების გარემოცვაში, ამ გარემოსა და ბუნებაში ყოფნა, მიუხედავად იმისა, რომ გარშემო ბევრი სირთულეა.

რას იღებენ ადამიანები შენი მოღვაწეობით, როცა ნახატებს სახლებში კიდებენ, კონცერტზე ან სპექტაკლზე მოდიან, როგორი უკუკავშირია? რა არის ის, რასაც ადამიანებს შენი შემოქმედებით აძლევ?

უპირველესად, უნდა აღვნიშნო, რომ ძალიან სასიამოვნოა, როდესაც ტაშს გიკრავენ და გაქებენ, გეუბნებიან რომ ისიამოვნეს და მოეწონათ შენი ნამუშევარი. სხვა რა უნდა უნდოდეს ხელოვანს. თუმცა, აქამდე მოსასვლელად დიდი გზაც გამოვიარე. ჩემი ხმიდან გამომდინარე, ძალიან დიდი პრობლემები მქონდა, მათ შორის, კონსერვატორიაში სწავლის პერიოდშიც. მე უფრო სოპრანისტი ვარ, უხეშად რომ ვთქვათ, მამაკაცის ხმა, რომელიც ქალის დიაპაზონში მღერის და ვარ კონტრ ტენორი, ვმღერი ძველებურ, ბაროკოს პერიოდის მუსიკას, თუმცა არც თანამედროვეს გავურბივარ და ძალიან მიყვარს ექსპერიმენტები, სიახლეები, ნებისმიერ ექსპერიმენტზე ვთანხმდები თუ მარტივი, ბანალური და თითიდან გამოწოვილი არ არის.

რას გამოარჩევდი ბოლო პერიოდის შემოქმედებიდან, რომელ ექსპერიმენტს? 

ბოლო პერიოდიდან ჩემი და უტა ბექაიას პროექტებს გამოვყოფდი, რომელთა ფარგლებშიც ვმღეროდი ბაროკოს არიებს, რაც უშუალოდ ჩემი ხმისთვის არის დაწერილი და ამ ამპლუაში ისე ვარ, როგორც თევზი წყალში, აბსოლუტურად თავისუფალი. უტამ კი, აბსოლუტურად ორიგინალური კოსტიუმები შექმნა. სწორედ ასეთ ორიგინალობაზე ვსაუბრობ, მისი ნამუშევრები არის გამორჩეული, ინდივიდუალური, ერთადერთი და განუმეორებელი. მიუხედავად იმისა, რომ ბაროკოს ვმღერი არ ნიშნავს რომ ბაროკოს კოსტიუმები მეცვას, ყველანაირად ვეცადეთ, რომ შესრულება ავთენტური ყოფილიყო ინსტრუმენტებით, ხმით, კოსტიუმებითაც. შეიძლება ძველი კოსტიუმები გამოიყენო, მაგრამ ახალი სიცოცხლე შესძინო. არაამქვეყნიური და კოსმოსური ტიპის კოსტიუმები, რომლებიც მეცვა, ძალიან მოუხდა ერთმანეთს. ჩემი კონცეფციაც ეს არის, ვერ ვიტან ყველაფრის ერთმანეთთან შეხამებას, ყოველთვის მიყვარს აცდენილი ემოციებიცა და ფერებიც. ყველა ფერი ერთმანეთს უხდება. სიჭრელე და ეკლექტიკაა ჩემთვის მთავარი. 

შენი ნახატებიც ხომ საკამოდ ფერადია, ეს არის შენი ხიბლი?

ბევრს მოსწონს ხოლმე რომ მრავალი სტილი და მიმართულება მაქვს, მაგრამ ჩემს ნამუშევრებს ალბათ მაინც გამოარჩევენ. ჩემი განსაკუთრებულობაც იმაში მინდა იყოს, რომ ერთ სტილში მუშაობა არ შემიძლია, შეიძლება პერიოდები მქონდეს და ერთ სტილში ვიმუშავო, მერე სხვაზე გადავიდე და მერე ისევ დავუბრუნდე. არ არსებობს სამყაროში ორი ერთნაირი რამ, არც ნახატი, არც ნამღერი შეიძლება იყოს ერთნაირი ემოციით. მინდა ბევრნაირი გამოცდილება და ემოცია მივიღო, ისევე როგორი ბობოქარი და მრავალფეროვანიც არის ცხოვრება. 

როგორ ფიქრობ, რაში ეხმარება ან შეიძლება ეხმარებოდეს თანამედროვე საზოგადოებას სიახლისა და მრავალფეროვნებისკენ სწრაფვა? 

რა თქმა უნდა, მზა რეცეპტი არ მაქვს, მაგრამ, ჩემი აზრით, თუ ადამიანმა დაინახა რომ შემოქმედებითი არსებაა და ყველაფერს შემოქმედებითად მიუდგება, ტოლერანტულიც იქნება, არც მრავალფეროვნების შეეშინდება, არც რაიმე სიახლის ან ჩარჩოს მიღმა გასვლის. ახლა ხელოვნებაში ძალიან პოპულარულია სოციალური თემატიკა, რაც გასაგებიცაა, მაგრამ ეს არის ერთ-ერთი და არა ერთადერთი მიმართულება. ჩემს ხელოვნებას შეიძლება სალონურიც ვუწოდოთ. ცოტა ხნის წინ მეგობარს ვეუბნებოდი, მეც სოციალური არტისტი ვარ-მეთქი, თუნდაც მარტო იმიტომ რომ ნამუშევრებს დაბალ ფასში ვყიდი. რა არის იმაზე მეტი სოციალური მესიჯი, რომ ხელოვნება ხელმისაწვდომი გახდეს. ადამიანს შეიძლება ჩემი გვირილა, ჭიამაია თუ ბაბუაწვერა აბედნიერებდეს და ეს მისთვის ხელმისაწვდომი უნდა იყოს. ყველაფერი მაინცდამაინც აქციებზე სიარული ხომ არ არის. ასევე, დიდი სიამოვნებით, ბედნიერებითა და ენთუზიაზმით ვერთვები საქველმოქმედო გამოფენებსა თუ კონცერტებში. ჩემი მიმართულება მაინცდამაინც სოციალურ თემატიკაზე ხატვა არ არის, ხშირად მეკითხებიან რატომ არ ვხატავ, მაგალითად, თუნდაც ლგბტ ან მაღაროელების თემატიკაზე. ჩემი პასუხია რომ ამის საჭიროებას არ ვგრძნობ. ვიღაცები ამაზე უკვე ხატავენ და ზოგჯერ ძალიანაც მომწონს მათი ნამუშევრები, მაგრამ მეც მაინცდამაინც მათნაირი ხომ არ უნდა ვიყო. მე ჩემი ცხოვრების გზა და მიმართულება მაქვს, მთავარია არ ემსახურებოდე ბოროტებას, არამედ, ემსახურებოდე ადამიანს.

რამ შეგიწყო ხელი, რომ საკმაოდ კონსერვატიულად განწყობილ საზოგადოებასა და შესაბამისად, სახელოვნებო სფეროშიც, სირთულეების მიუხედავად, რეალიზებულიყავი?

არ მინდა ისე გამომივიდეს, რომ ეს ყველაფერი მარტო ჩემი დამსახურებაა. ადამიანებს ყოველთვის ყველაფერს ვუფასებ და მადლიერი ვარ მათი გვერდში დგომისთვის. მაგრამ როცა თავიდან სცენაზე გამოვდიოდი, მე ვმღეროდი და ბევრი იცინოდა. მხატვრის თვალი მაქვს და ყველაფერს ძალიან კარგად ვხედავ, ნელ-ნელა ეს შემცირდა და თითქმის გაქრა. უბრალო ადამიანები უფრო კარგად მაფასებენ და მათი დაფასება და მადლიერება ჩემთვის უფრო მნიშვნელოვანია, ვიდრე პროფესიონალების. როცა დაცინვებმა იკლო, ბევრი მეუბნებოდა რომ აღფრთოვანებას მარტო ჩემი გამბედაობით ვიმსახურებდი, თუმცა ძალიან არ მინდა ტრაბახში გადამივიდეს. მეც ძალიან ბევრი რამ გადავლახე, რომ დღეს ადამიანებისთვის სცენიდან თავისუფლად მეყურებინა.

შეიძლება ითქვას, ადამიანების რწმენა დაგეხმარა. იმიტომ რომ, თუ ეს რწმენა არ გექნებოდა, ძალიან გაგიჭირდებოდა გრძელვადიან პერსპექტივაში. 

ისევე, როგორც მჯერა, რომ პურის გამოცხობა ყველას შეუძლია და როგორი პურიც არ უნდა გამოაცხოს, ეს კარგი და საუკეთესო იქნება თავისთვისაც და სხვებისთვისაც, ასევე მჯერა რომ ადამიანს სიკეთის ფორმულა იმთავითვე აქვს საკუთარ თავში და არ არსებობს აბსოლუტურად ბოროტი ადამიანი. ადრე სცენაზე შავი კოსტიუმით, აკადემიურად გამოვდიოდი, ახლაც გამოვალ თუ საჭიროა, მაგრამ როცა იმგვარ კოსტიუმსა და ამპლუაში ვარ, სადაც გენდერი წაშლილია, უფრო თამამად ვმღერი და დარბაზიდან წამოსული ემოციით ვგრძნობ ხოლმე რომ ყველა მათგანი ჩართულია და უსმენს. რაც ამ რამდენიმე წლის განმავლობაში ვისწავლე ისაა, რომ ეს არ არის მხოლოდ ემოციის, არამედ დიდი პროფესიონალიზმის შედეგიც.

რა ემოციებს აღძრავს, შენი აზრით, მსმენელებში შენი შესრულება?

კონცერტის დროს, ვივალდი ჰენდელი (ბაროკო) ჟღერდება, რაც დიდ სენტიმენტებს იწვევს, თითქოს მარტივი მელოდიაა, მაგრამ იმდენად გენიალური რომ ძალიან დიდ ემოციებს აღძრავს და შესაძლოა, კათარსისიც გამოიწვიოს ხალხში. იმ დროს, როდესაც სცენაზე მსახიობი ან მომღერალი – შემსრულებელი – გამოდის, მაყურებელი ღმერთის პოზიციაშია, ის სკამზე ზის, გაკვირდება და გიყურებს, ხან გაიცინებს ხან იტირებს. შენ კი, ამ დროს ნამდვილი ადამიანი ხარ, რომელიც თამაშობს ან მღერის, შენ კი არ ხარ ღმერთი სცენაზე გამოსვლისას, არამედ სწორედ მაშინ ხარ ადამიანი და ღმერთები გაკვირდებიან. სცენაზე გასვლისას აბსოლუტური სიშიშვლის შეგრძნება მაქვს, როგორც აბანოში. სწორედ ამიტომაც არის ღელვაც და კანკალიც.

მე მოსმენისას ცხოვრების წარმომავლობის შესახებ სევდას მახსენებს.

ხელოვნებაც ხომ დაკარგული სამოთხის ძიებაა, ჩვენც ასე ვართ და ალბათ სწორედ ეს აისახება მუსიკაშიც. 

თუ დაკვირვებიხარ, შენი ნახატების შეძენით ძირითადად ვინ არის ხოლმე დაინტერესებული? 

ჩვეულებრივი ადამიანები, ძირითადად ქალები ჭარბობენ. ქალები არიან ისინიც, ვინც თამამად მეუბნებიან კომპლიმენტებს, თამამად ტირიან და ნამუშევრების შეძენითაც უფრო ქალები არიან დაინტერესებულნი, თუმცა კაცებიც გამოერევიან ხოლმე. კაცებს უფრო უჭირთ ემოციის გამოხატვა, მაგალითად, თუნდაც ფეისბუქზე გულის დაწერა.

როგორც ვიცი, ახლა პერსონალური გამოფენა გაქვს, ხომ ასეა?

დიახ, პერსონალური გამოფენა მაქვს, რომელიც 22 სექტემბერს, 18:00 საათზე იხსნება და 1 თვე გაგრძელდება. თემატურადაც ბევრი ნახატი გამოვფინე, სტილისტურადაც – მინიმალისტური უზარმაზარი აბსტრაქციებიდან დაწყებული, მინიატურებით დამთავრებული. ასევე გამოვა ჩემი ნახატებით გაფორმებული წიგნი, რომლის ავტორიც საბავშვო მწერალი ვასო გულეურია. ძალიან მიხარია, რომ ჩემი ილუსტრირებული პირველი წიგნი გამოიცემა. „ქარის მოყოლილი ამბები“, ასე ჰქვია და მალე ჩაეშვება გაყიდვაშიც. ბედნიერებად მიმაჩნია, რომ რასაც ვაკეთებ, ყველაფერში მეტნაკლებად რეალიზებული ვარ და დაფასებასაც ვხედავ. 

რომელ წლებში შესრულებული ნახატები იქნება გამოფენილი? 

ძველებიდან მოყოლებული, რამდენიმე დღის წინ შექმნილიც. არსებობს ასეთი Living Museum, მსოფლიოშიც არსებობს ასეთი მუზეუმები, სადაც ადამიანებს, რომლებსაც ჰქონდათ სუიციდის მცდელობა და რთული მდგომარეობა, არტ თერაპიით ეხმარებიან. ამ იდეით ნათია ფანჯიკიძე დამიკავშირდა, რომელსაც ფსიქოლოგიური დახმარების ცენტრი „კამარა“ აქვს გახსნილი. პაციენტები ყველა ასაკობრივი კატეგორიის არიან და მათ ექიმები, ფსიქიატრები ეხმარებიან. ამ მუზეუმში, რომელსაც ტკივილების მუზეუმი დავარქვი, მუდმივმოქმედი გამოფენები იქნება, რომლის ფარგლებში 3-4 მხატვრის გამოფენა იქნება, „ლივინგ მუზეუმის“ მეგობრები და ავტორი. ამ გალერეაში სახლური სიტუაციის შესაქმნელად, გამოვფინე ნამუშევრები, რომლებშიც ყველაფერი სახლში ხდება და „ოთახები“ დავარქვი. აქ არის ყველაფერი – მაგიდაზე დალაგებული ჩემი ნამცხვრები, შინაური ცხოველები თუ ფანჯრიდან დანახული სამყარო თუ მცენარეები. ბევრი ნამუშევარია, მგონი 100-ზე მეტი. დიდი ხანი, დაახლოებით 5 წელია რაც გამოფენა არ მქონია, ადრე ხშირად ვაკეთებდი, წელიწადში 2-3-ჯერ. კონცერტზე მეტი პასუხისმგებლობა გამოფენაა და უფრო დამღლელიცა და ემოციურიც. 

რადგან კონცერტებიც ახსენე, ბოლო 5 წლის განმავლობაში რომელ შენს შესრულებას გამოყოფდი? 

თითქმის 40 წლის ასაკში პირველად ვიმღერე ჩვენი ოპერის თეატრის სცენაზე. ჩემი ხმის სპეციფიკიდან და იმ ინტერესიდან და მოთხოვნიდან გამომდინარე, რაც არის, იდგმება ნაწარმოებები მე-19 საუკუნის შუა პერიოდიდან მე-20-ს დასაწყისამდე, ერთი მთლიანი საუკუნეც კი არა. არ არსებობს ინტერესი დაიდგას უფრო გვიანდელი, მაგალითად, ბაროკო ან მოცარტი, მე-20 საუკუნის მუსიკა. ცოტა ხნის წინ კი, ექსპერიმენტი მოხდა დადგეს „კარმინა ბურანა“ ბალეტთან ერთად და ჩემი ხმა დასჭირდათ. კამერულ ორკესტრებთან არაერთხელ მაქვს ნამღერი, ვახტანგ კაციძე ჩემი უდიდესი გულშემატკივარია, ხოლო ჩემი ვოკალის პედაგოგია ქეთი ელიავა. მათთან დღემდე ვაგრძელებ ინტენსიურ თანამშრომლობასა და მეგობრობასაც.

ინტერვიუს ავტორი: ნინო ბოლქვაძე

რედაქტორი: მარიამ პაიჭაძე