ვინც არ მიცნობს, მათთვის თავს წარვადგენდი, როგორც უბრალოდ ელენე, რიგითი ადამიანი, 22 წლის, უბრალო გარეგნობის მქონე, ცოტა უცნაური და რაღაც მხრივ, ჩაკეტილი გოგო, რომელიც საკუთარ თავს იმაზე კრიტიკულად უდგება და უარესად ხედავს, ვიდრე არის. არა, დაბალი თვითშეფასება არ მაქვს, უბრალოდ რეალისტი ვარ.

ბავშვობა — ოჯახში ძალადობა და მძიმე სოციალური პირობები

ბავშვობაში ბევრად უცნაური, პირდაპირი და დაკომპლექსებული ვიყავი. ბებოსთან, ბაბუასთან და თითქმის თანატოლ დეიდა-ბიძიასთან ერთად ვიზრდებოდი, მძიმე სოციალურ პირობებში. თვიდან თვემდე როგორღაც ვარსებობდით, პრინციპში, ისევე, როგორც საქართველოს მოსახლეობის უმეტესობა.

მახსოვს, სკოლასთან ახლოს თუთის ხე იყო. მიყვარდა ხეზე აძრომა, თუთის ჭამა და ადამიანებზე, გარემოზე ზემოდან დაკვირვება. ავძვრებოდი ხოლმე სკოლის შემდეგ ხეზე და ისე გადიოდა 2-3 საათი, ვერ ვხვდებოდი. ბევრჯერ ისე მომხდარა, რომ უწყინარ და ჩემთვის საინტერესო საქმიანობაში შემთხვევით გაპარული საათების გამო, სახლში ვუცემივარ. კი, დაგვიანების გამო მცემდნენ ხოლმე. ამის გამო, ეს კარგი მოგონებებიც ჩემთვის რთული გასახსენებელია.

ტკბილ-მწარე იყო ბოლო ექსკურსიაც. სანამ ექსკურსიის ამბავს მოვყვები, უნდა ვთქვა, რომ ბაბუაჩემი სვამდა კიდეც. ცხადია, ასევე მცემდა, განსაკუთრებით, როცა ნასვამი იყო. მახსოვს, ძალიან მიხაროდა ექსკურსიაზე წასვლა და განსაკუთრებით ის ფაქტი, რომ ბაბუაჩემი არ აპირებდა ჩემთან ერთად წამოსვლას. ექსკურსიამ მშვენივრად ჩაიარა და მეც გავერთე, მაგრამ სახლში მისულს ბაბუაჩემი ნასვამი დამხვდა. ეს, ჩემდა საუბედუროდ, ნიშნავდა, რომ ცემაში გამათენებინებდა ღამეს. ეს მოგონებაც, თუთის ხის მსგავსად, თან მიყვარს, მაგრამ, ამასთანავე, მძულს.

რადგან ბაბუაჩემს ფიზიკურად ვერ მოვერეოდი, პროტესტის ნიშნად, ხან ნივთებს ვაფუჭებდი, ხან კედლებს და ხანაც –  რას. ირონიულია, რომ ამის გამო ცემას კიდევ უფრო მიმატებდნენ.

თვითგამორკვევა

ჩემი სექსუალობა და იდენტობა ძალიან ადრეულ ასაკში გავიაზრე. დაახლოებით, 6-7 წლის ვიქნებოდი, როცა სკოლაში შევედი და კლასელთაგან ერთ-ორ გოგოს რომ ვუყურებდი, ისე ვწითლდებოდი, როგორც ბიჭები წითლდებიან ხოლმე, როცა გოგოებს უყურებენ ამ ასაკში.

ჩემს სექსუალობაში ბოლომდე პირველი ტელეფონის ქონისას გავერკვიე. ზუსტად კი — 13 წლის ასაკში, როცა დავრწმუნდი, რომ გოგოები მომწონდა. მაგ დრომდე მეგონა, რომ სრულიად მარტო ვიყავი — ერთადერთი “ასეთი”. ვფიქრობდი, რომ ავად ვიყავი. შემდეგ სხვადასხვა ინფორმაციას გავეცანი სექსუალობაზე, ბევრი წავიკითხე, ბევრსაც ვუყურე და გააცნობიერე, რომ თურმე “ასეთი” მხოლოდ მე არ ვარ.

17 წლამდე ყველაფერი შედარებით მარტივი იყო. მშვიდად ვმალავდი ჩემს იდენტობას, მაგრამ როცა პირველად შემიყვარდა გოგო, შინაგანად მგლეჯდა ქამინგაუთის სურვილი. მიუხედავად ამისა, ვერა და ვერ გავბედე ამ ნაბიჯის გადადგმა. არ ვიყავი მზად. მახსოვს, მხოლოდ, ერთ ჩემს კლასელს ვუთხარი, რადგან ვგრძნობდი, ამ კუთხით ცოტათი მგავდა და ეს უსაფრთხოების განცდას ბადებდა.

დედის მიერ უარყოფა და იძულებითი ქამინაგაუთი

17 წელი ოჯახური ძალადობაში გავატარე. მხოლოდ ამ ასაკის შემდეგ მეღირსა დედასთან ცხოვრება, თუმცა, ჩემი ტკბილ-მწარე მოგონებების მსგავსად, ესეც ვერ გაგრძელდა დიდხანს და არც მთლად კარგად მახსენდება.

მახსოვს, მაშინ უბნის მარკეტში ვმუშაობდი, ღამის სმენაში. დილით საშინლად დაღლილი მივდიოდი ხოლმე დასაძინებლად. ერთ-ერთ ასეთ დღეს, როცა სამუშაოდან დავბრუნდი, დედაჩემმა ისარგებლა მომენტით, ჩემი ტელეფონი აიღო და მიმოწერები წაიკითხა. სწორედ იმ გოგოსთან მიწერილი ნახა, რომელიც პირველად შემიყვარდა. ვფიქრობ, ეს იმიტომ გააკეთა, რომ არ ვუზიარებდი ჩემს მიმოწერებს, ფეისბუქის პაროლს და ა.შ. მას კი ინტერესი კლავდა, აინტერესებდა, რა ხდებოდა.

იძულებითი ქამინგაუთის შემდეგ, ყველამ გაწყვიტა ჩემთან კონტაქტი. ეს დედაჩემის დამსახურებაა — ყველას უთხრა რა “ავადმყოფი” ვიყავი.

ყველაზე რთული და გარდამტეხი მომენტიც სწორედ ეს იყო. როგორც კი ინტერესი დაიკმაყოფილა, ლოგინიდან ახალჩაძინებული ღრიალით წამომაგდო. მიყვიროდა, შენ ვინ ყოფილხარო. ავადმყოფი, მოდას აყოლილი და სხვა ბევრად უარესი სალანძღავი სიტყვები მეძახა და რა თქმა უნდა, ფიზიკურადაც იძალადა ჩემზე. დამარტყა, რაც ბევრად უფრო მეტკინა და მეწყინა მისი მხრიდან, ვიდრე – ბაბუაჩემის მუდმივი ცემა. მახსოვს, ის ღამე სახლში გავატარე. ვნერვიულობდი, ადგილს ვერ ვპოულობდი. ტირილისგან თვალები დამისივდა. მომდევნო დღეს იძულებული გავხდი, სახლი დამეტოვებინა. აქვე ისიც უნდა ვთქვა, რომ ეს სახლი ჩემი გამზრდელებთან ჩაბარებისა და ძალადობის ხარჯზეა შეძენილი. დედა მუშაობდა, ბინას არემონტებდა, ერთობოდა, მე კი – ძალადობასა და ბულინგს ვიტანდი ყოველდღე. რადგან ბაბუაჩემს ფიზიკურად ვერ მოვერეოდი, პროტესტის ნიშნად, ხან ნივთებს ვაფუჭებდი, ხან კედლებს და ხანაც – რას. ირონიულია, რომ ამის გამო ცემას კიდევ უფრო მიმატებდნენ.

იძულებითი ქამინგაუთის შემდეგ, ყველამ გაწყვიტა ჩემთან კონტაქტი. ეს დედაჩემის დამსახურებაა – ყველას უთხრა რა “ავადმყოფი” ვიყავი. ამ პერიოდში განსაკუთრებით რთულად მახსენებდა ის ფაქტი, როცა პოლიციაში მომიწია წასვლა, რომ თავშესაფარი მოეცათ. მაშინ სათემო ორგანიზაციებისა და სხვა მხარდამჭერი ჯგუფების არსებობის შესახებ არ ვიცოდი და პოლიციაში წასვლის გარდა, არაფერი დამრჩენოდა. პოლიციას დავუმალე ცემის ფაქტი. თან ვუფრთხილდებოდი დედას, მეშინოდა, ციხეში არ ჩაესვათ. თავშესაფარი რომ მოვითხოვე, მითხრეს, თუ შემაკავებელ ორდერს არ გააფორმებ, ისე ვერ გადაგიყვანთო.

ქვიარ ადამიანებისთვის გარშემომყოფების მხარდაჭერა უმნიშვნელოვანესია. დედას ჩემთვის ხელი რომ არ ეკრა, მოესმინა და გაეგო, მე არ მომიწევდა იმ რთული პერიოდის გამოვლა, რომელიც გამოვიარე. ჰომოფობიის გამო, ქვეყანა კარგავს ბევრ განათლებულ, კრეატიულად მოაზროვნე და ნათელი მომავლის მქონე ადამიანს, რომლებსაც შეუძლიათ შეცვალონ ეს 90-იანებს მიახლოებული ქვეყანა.

ქვიარ ურთიერთობების სიძნელეები

ქვიარ ადამიანებისთვის ურთიერთობების აწყობა საქართველოში რთულია, რადგან თემშიც იგრძნობა სიბნელე. უაზრო ჩარჩოები და სტერეოტიპები არსებობს. მაგალითად, თურმე “თომბოი” სტილის გოგოს თუ თავისივე სტილის იზიდავს და არა ფემინური, ტეხავს და მიუღებელია. ასევე, თუ “თომბოი” გოგო კაბას ჩაიცვამს, ისე დასცინიან, თითქოს ჰეტეროსექსუალ “ძველ ტიპს” ჩააცვეს კაბა, რაც არასწორია.

მე ორჯერ მიყვარდა და ორივეჯერ გული გამიტყდა. ურთიერთობის წამოწყების რამდენიმე სხვა მცდელობაც მქონდა, მაგრამ ვხედავდი, რომ არ იყვნენ ისინი ჩემი ადამიანები და ვიშლებოდით ხოლმე.

ამჟამად უსაფრთხოდ აღარსად ვგრძნობ თავს. მათ შორის, აღარც სახლში. მიუხედავად ამისა, ტკივილმა და სირთულეებმა გამაძლიერა. რაც შეეხება სისუსტეებს, მხოლოდ საკუთარ თავთან მარტო ყოფნისას ვიხსნი ხოლმე “აბჯარს”.

საზოგადოების მიერ ქვიარ ადამიანების მიღებისთვის მზაობის აუცილებლობა

ჩემი აზრით, სამწუხაროდ, პროგრესის ნაცვლად უკან მივდივართ. საზოგადოება ვერ ან არ იგებს სწორად თემის წევრების ქამინაგუთს და არ ცდილობს გაუგოს მათ.

ისეთ ადგილას ვიცხოვრებდი, სადაც ჩემი იდენტობისა და სექსუალობის გაგებისას კითხვები არ გაუჩნდებოდათ და ისე ჩვეულებრივად მიმიღებდნენ, როგორც ჰეტეროსექსუალებს იღებენ.

მათ, ვინც ახლა გადის იმ ლაბირინთს, რომელსაც თვითგამორკვევა ჰქვია, ვურჩევდი, რომ ინტერნეტში ჩაძვრნენ. არის არაერთი კარგი გვერდი, რომელზეც მათთვის გამოსადეგ ინფორმაციაზე საუბრობენ. ასევე, ვურჩევდი, რომ არ ენდონ ყველა “მეგობარს” და არც ოჯახს დაელაპარაკონ ნაჩქარევად . ყოველთვის არსებობს ქუჩაში დარჩენის რისკი და ეს რისკები თავიდანვე სწორად უნდა შეფასდეს.

ქართული ქვიარ აქტივისტი არის წამებული, რომელსაც უმეტესობა არ უსმენს, რადგან ზიზღით სავსენი არიან. ქართული ქვიარ აქტივისტი ის ექიმია, რომელიც ცდილობს ტვინამოკვეთილ და თვალებდათხრილ ადამიანს აზროვნება და ხედვა ასწავლოს.

გეგმები მომავლისთვის და რჩევები საზოგადოებას

ამ ყველაფრის გათვალისწინებით, ემიგრაციაში წასვლას ვგეგმავ. ვიცი, რომ აქ მომავალი არ მაქვს. ყოველ ნაბიჯზე ზიზღი და მიუღებლობაა, რასაც ზოგი ქვიარისთვის სიკვდილიც მოაქვს. საზღვარგარეთ, ვფიქრობ, შანსი მაქვს არამხოლოდ ვიარსებო, არამედ სრულფასოვნად ვიცხოვრო და ჩემი გეგმები განვახორციელო.

ვფიქრობ, გაუჩერებელი შრომის პირობებში, 10 წლის შემდეგ, არ ვიქნები ცუდი პროფესიის მქონე ადამიანი, რომელიც პატარა, მყუდრო ბინას იყიდის ხმაურიან ქალაქში და მშვიდად იცხოვრებს. ესაა ჩემი გეგმა. ოცნებები არ მაქვს, რადგან, როგორც დასაწყისში აღვნიშნე, რეალისტი ვარ. უფრო გეგმები მაქვს კარიერული განვითარების მხრივ.

მატერიალური ზიანია, როცა, წესით, სახლი გაქვს და ქირით ცხოვრება გიწევს, რომ ჭერი იქონიო. ფიზიკური ზიანი კი, მადლობა ღმერთს, ოჯახთან განშორების შემდეგ აღარ მიმიღია და ფსიქოლოგიური ზიანთან გამკლავება თითქმის ყველას უწევს. მთავარია, არ დავნებდეთ.

გამოსავალს ისევ ხალხში ვხედავ. მათ უნდა მოინდომონ იმ წუმპიდან ამოსვლა, რომელშიც არიან. ნაკლები ყურადღება მიაქციონ ბრბოს აზრებს და თავიანთი შვილები მიიღონ. რაც უფრო მეტი მოხდება მსგავსი პრეცედენტი, მით უფრო დალაგდება ყველაფერი ეტაპობრივად.

მგონია, მხოლოდ ქვიარები ვერაფერს გავხდებით, სანამ საზოგადოება არ შეწყვეტს მანიპულატორი ეკლესიის ფრთის ქვეშ შეფარებას და მხოლოდ მის მოსმენას, სანამ არ გაიაზრებს, რომ ლესბოსელი, ტრანსგენდერი და გეი, რომლებსაც კლავენ ან ავიწროებენ, ადამიანია, ვიღაცის შვილია და მხარდაჭერა სჭირდება, როგორც როგორც სრულფასოვან ადამიანსა და როგორც მომავალს.

მე ვარ პაკო ტაბატაძე, 36 წლის. ვარ მხიარული, ცოტა სევდიანიც, პოზიტიური და მასხარა, მაგრამ თუ გავბრაზდი, მტრისას! ჩემთან თამაშს, სჯობს, ცეცხლს ეთამაშო.

“მიიღე საკუთარი თავი!”

მიუხედავად სირთულეებისა, მაინც ვამბობ, რომ იდეალური ბავშვობა მქონდა. არაფერი მაკლდა, დასვენება იყო, ცირკი თუ გართობა. ბებიაჩემი გადამყიდველებთან ყიდულობდა ჩვენთვის ტანსაცმელს და ბაღში პირველი ვიყავი, ვისაც ”ჯექსონის” ფეხსაცმელი და ”ვრანგლერის” ჯინსები ეცვა. უკვე ცოტა მერე, მამაჩემი სასმელზე დამოკიდებული გახდა. როცა დათვრებოდა, ყოფილა ცემა-ტყეპაც, ქუჩაში გამოგდება და სადღაც ნაძვებში ძილიც, თუმცა ამას არ გავუტეხივარ, პირიქით, უფრო გამაძლიერა. ზოგადად, იმ პერიოდს არც ვიხსენებ ხოლმე, ვფიქრობ, რომ ნეგატივი უნდა მოიცილო და ყოველთვის კარგ, ნათელ მოგონებებზე გააკეთო აქცენტი.

დედაჩემს ვთხოვე, ენახა “ლოცვა ბობისთვის”. ფილმში მთავარი გმირი ქალი მორწმუნეა და დედაჩემიც იეჰოვას მოწმეა, ამითაც დავაკავშირე. ბევრი იტირა. როცა ფილმი მორჩა, ვკითხე, შენი შვილი რომ ცოცხალი გყავდეს, ეგ სჯობს, თუ ის უფრო მნიშვნელოვანია, მეზობლები რას იტყვიან-მეთქი.

ხუთი წლის ასაკიდან ვიცოდი, ვინ ვიყავი და რა ვიყავი. თავიდან მიჭირდა საკუთარი თავის მიღება და სულ მქონდა კითხვა — რატომ მე და არა სხვა? გარკვეული ხანი დამჭირდა ყველაფრის გასაანალიზებლად. გარდატეხის ასაკში როცა ვიყავი, ვერავის ველაპარაკებოდი, მიწევდა თამაში, რომ თითქოს გოგოები მომწონდა, მაშინ, როცა ასე საერთოდ არ იყო. სადღაც 16 წლის ასაკში შევწყვიტე ბრძოლა საკუთარ თავთან და ვთქვი: მორჩა! შენ ასეთი ხარ, ამდენს ნუ ფიქრობ და მიიღე საკუთარი თავი!

ეს იყო და ეს.

ამ პროცესში ძალიან დამეხმარა ფილმები. მაგალითად, “ლოცვა ბობისთვის”, რომელიც ერთხელაც უბრალოდ ჩავრთე და ვუყურე. ასევე, პედრო ალმოდოვარის ფილმები, განსაკუთრებით “ცუდი აღზრდა” — როდესაც ვნახე, მივხვდი, რომ საკუთარ თავთან ბრძოლას აზრი არ აქვს, მორჩა და გათავდა. შენ თუ არ მიიღებ საკუთარ თავს, არც სხვა მიგიღებს.

დედა

სკოლაში ჰომოფობიური ბულინგის გამოცდილება არ მქონია, კლასელებთან დღემდე იდეალური ურთიერთობა მაქვს. ჩემი აზრით, ძალიან დიდი მნიშვნელობა აქვს ინფორმაციის სწორად მიწოდებას. სწორად მიწოდებაში იმას ვგულისხმობ, რომ არ შეიძლება, ასე ერთბაშად მიახალო ადამიანს ყველაფერი — ”ვაიმე, დედა, მე გეი ვარ!”. მე რა ვქენი? დედაჩემს ვთხოვე, ენახა “ლოცვა ბობისთვის”. ფილმში მთავარი გმირი ქალი მორწმუნეა და დედაჩემიც იეჰოვას მოწმეა, ამითაც დავაკავშირე. ბევრი იტირა. როცა ფილმი მორჩა, ვკითხე, შენი შვილი რომ ცოცხალი გყავდეს, ეგ სჯობს, თუ ის უფრო მნიშვნელოვანია, მეზობლები რას იტყვიან-მეთქი. ასეთი მიდგომები მქონდა, გამოცანებს ვუტოვებდი ხოლმე და რომ ვბრუნდებოდი, ამოხსნილი მხვდებოდა.

დედაჩემისგან უარყოფითი არაფერი მიგრძნია. თბილისი პრაიდის ერთ-ერთ შეკრებაზე, სადაც ქვიარების მშობლები იყვნენ, თქვა — ჩემი შვილია, მე გავაჩინე და ისეთი მიყვარს, როგორიც არისო. თავის რელიგიაშიც ჰქონდა პრობლემა, მაგრამ მერე იქ მივედი და გავეცანი საზოგადოებას, რას ჰქვია, შენ დედას სთხოვ, რომ შვილი გააგდოს?!

მე, პავლე ტაბატაძე, არ ვსაჭიროებ, ვიყვირო, რომ ვარ გეი. რად მინდა, რაში მჭირდება?! ისედაც მეტყობა, ვინ ვარ. ბელგიაშიც, სადაც ახლა ვცხოვრობ, არავინ გეუბნება, რომ გეია, აქ ეგ არ მოსულა, ადამიანი ხარ და მორჩა.

ახალი წელი მიყვარს ძალიან, რადგან ჩემსავით ფერადია, დედაჩემი რომ იეჰოვას მოწმეა, ნაძვის ხე არ უნდა დავდგა? ძალიან დიდი ბოდიში, მეც ვცხოვრობ იმ სახლში და თანაბარი უფლებები გვაქვს.

დედაჩემთან ყველაფერზე ვსაუბრობ, თუმცა არ მომწონს, როდესაც მშობლებთან საკუთარ სექსუალურ გამოცდილებებს განიხილავენ. ორიენტაცია ჩემი პირადი ინტიმის საკითხია, მე, პავლე ტაბატაძე, არ ვსაჭიროებ, ვიყვირო, რომ ვარ გეი. რად მინდა, რაში მჭირდება?! ისედაც მეტყობა, ვინ ვარ. ბელგიაშიც, სადაც ახლა ვცხოვრობ, არავინ გეუბნება, რომ გეია, აქ ეგ არ მოსულა, ადამიანი ხარ და მორჩა.

ეს არ ნიშნავს, რომ საკუთარ თავს ვმალავ. ქამინგაუთი აუცილებელია, პირველ რიგში, იმიტომ, რომ შენ თვითონ იგრძნობ შვებას, აღარ იქნები დაძაბული, არ იცხოვრებ ტყუილში და ეს ტკივილი მოგეხსნება. ღრმად რომ ამოისუნთქავ, ისეთი განცდაა. ჩემი ქამინგაუთი ბუნებრივად მოხდა, აქაც აღვნიშნავ, რამხელა მნიშვნელობა აქვს ინფორმაციის ნაბიჯ-ნაბიჯ, სწორად მიწოდებას. ამ მხრივ, დღეს ტელევიზიები და სხვა საინფორმაციო საშუალებები ძალიან ცუდად იქცევიან — ამ თემას ისე წარმოაჩენენ, რომ მშობლებს გონება ერევათ და აღარ იციან, რა ქნან. ხან, ფსიქიატრთან მიჰყავთ შვილები, ხან, სექსოლოგთან, ხან იმასთან და ხან, ამასთან. არავინ ეუბნება მათ, რომ ადამიანი ასეთად იბადება, მერე არ გახდა. ვერ გახდები, არ არსებობს.

5 ივლისს სიკვდილს გადავურჩი. ბრბო ბარათაშვილის ხიდზე მოსაკლავად მომდევდა და ერთადერთი ალტერნატივა მქონდა —  მტკვარში გადავმხტარიყავი, რომ არა ტაქსის მძღოლი, რომელიც ავლაბრიდან მოდიოდა და გაქანებულ მანქანაში შევუხტი.

აქტივიზმი

აქტივიზმის კუთხით, თუ სადმე რამე გაფართხალება იყო, ყველგან ვიყავი, ყბა მქონდა გვერდზე მოქცეული ლაპარაკისგან. მე ვიყავი ადამიანი, რომელიც 19 წლის ასაკში ჯეობარში გამოვიდა და პირდაპირ ეთერში თქვა, რომ ჰომოსექსუალი იყო. მეორე დღესვე გამომიშვეს პროექტიდან, კონტრაქტი დაარღვიეს და მაშინ ჩემი საქმე ორგანიზაცია ინკლუზივმა აიღო — ძალიან დამიდგნენ გვერდში, რომ კომპენსაცია მიმეღო. ეს ის პერიოდია, როცა საქართველოში სხვა ლგბტ ორგანიზაცია არ არსებობს.

დღეს საქართველოში მოქმედი ორგანიზაციები გაყოფილი არიან და რაღაცნაირად უნდა შეთანხმდნენ ერთ აზრზე. ზოგს მოსწონს პრაიდის იდეა, ზოგს — არა. ხალხმა ჩემგან გაიგო, რომ გეი იყო და მე თუ არ მივესალმები პრაიდს, აბა ვინ მიესალმება?! მაგრამ სწორად უნდა დაგეგმო და როდესაც იცი, რომ რაღაც საფრთხის შემცველია, არ გარისკო. გავიგე, რომ სახელმწიფომ უნდა დამიცვას, მაგრამ შენ ატარებ, შენ მომიწოდებ გამოსვლისკენ, მე მოვდივარ და გენდობი, ვიცი, რომ სახელმწიფო მიცავს, იმიტომ, რომ ეს შენ მითხარი რამდენიმე დღით ადრე. ბოლოს კი აღმოჩნდა, რომ გიცავენ კი არა, იქით დაგდევს სუს-ი. პრაიდის თემაზე ბოლო შეხვედრა რომ იყო, იქაც ვთქვი, რომ ის მოძალადე ხალხი ელიავაზე არმატურებს უკვეთდა, ჩვენთვის რომ ესროლათ, მქონდა ინფორმაცია. ეს რომ ვთქვი, მიპასუხეს, ხალხს ნუ ძაბავო. მერე 5-ში რაც მოხდა, ყველამ ვნახეთ.

მე 5 ივლისს სიკვდილს გადავურჩი. ბრბო ბარათაშვილის ხიდზე მოსაკლავად მომდევდა და ერთადერთი ალტერნატივა მქონდა —  მტკვარში გადავმხტარიყავი, რომ არა ტაქსის მძღოლი, რომელიც ავლაბრიდან მოდიოდა და გაქანებულ მანქანაში შევუხტი. სირცხვილიას ოფისში მივდიოდი, როცა მომწერეს, დარბევაა, აღარ მოხვიდეო და კოლმეურნეობის მოედანზე ჩავდიოდი, ავტობუსს რომ გავყოლოდი სახლში. ვინ მაცალა?! გაიგეს, დედაენის ბაღში იკრიბებიან “პედერასტებიო” და აქეთ წამოვიდნენ, ჯოხებზე ლურსმნები ჰქონდათ დამაგრებული. მიწისქვეშაში რომ ჩავსულიყავი, იქ ვერ გადავრჩებოდი.

ნაწილობრივ, ამ დღის დამსახურებაც იყო, საქართველოდან რომ წამოვედი. ქუჩაში თავისუფლად ვერ გამოვდიოდი, მცნობდნენ. სხვებისგან განსხვავებით, მე იმის საშუალება არ მქონდა, რომ ტაქსით მევლო, საზოგადოებრივი ტრანსპორტით დავდიოდი. ვეღარც საყურეს ვიკეთებდი, თმები გადავიხოტრე და სახლიდან გასვლის წინ დედაჩემს ვეკითხებოდი, რამე ისეთი ხომ არ მაცვია, რომ მცემონ-მეთქი. დედაჩემი ნამყოფია თბილისი პრაიდის ოფისში და დარბევის კადრებს რომ ვუყურებდით, ორივე ვტიროდით. პრაიდმა ბევრი დახმარებაც გამიწია და გვერდში დამიდგა მაშინ, როდესაც ვმკურნალობდი და წამლის ფული არ მქონდა.

ზოგადად, ვფიქრობ, რომ საქართველოში ქვიარ თემს საკუთარი თავის მიმღებლობა აკლია. როდესაც საკუთარი ორიენტაციას ვერ იღებ, სხვების მიღებაც გაგიჭირდება. არის განათლების პრობლემაც და ამაში არ ვგულისხმობ დიპლომსა და უნივერსიტეტს. ეს იწვევს მერე იმას, რომ ერთმანეთს “ეშპილკავებიან”. ბელგიაში ასეთი რამ არ მინახავს — ვერ ვიტყვი, მეგობრობით გამოირჩევიან-მეთქი, მაგრამ როგორც საქართველოშია ერთმანეთის დაჭმა, აქ ასე არ არის. ამას ხმამაღლა რომ ვამბობ, ჰომოფობსა და ტრანსფობს მეძახიან. რაღაცაზე რომ ეუბნები, რომ არასწორია, არ სიამოვნებთ.

ზოგადად, სიმართლე არავის მოსწონს, განსაკუთრებით ქართველებს.

ყველაზე მძიმე გამოცდილება თავშესაფარი იყო. მშიერი ვიყავი, იქაურ საჭმელს ვერ ვჭამდი, სუნზეც კი გული მერეოდა. ხუთ კაცთან ერთად ერთ ოთახში ძილი, ჰომოფობი დირექტორი რომ მოგაძახებს, “ლტოლვილი პედერასტიო”. მანამდე მეტროში ძილი, ქუჩაში გათენება…

ბელგია

ბელგიაში პირველად 2019 წლის დეკემბერში ვიყავი, თუმცა რაღაც პრობლემების გამო საქართველოში მომიწია წამოსვლა. ორ კვირაში უნდა დავბრუნებულიყავი, მაგრამ პანდემია დაიწყო და ორი წელი საქართველოში დავრჩი. თავშესაფარმა მომწერა, რომ უნდა დავბრუნებულიყავი 2021 წლის დეკემბრამდე, ჩემი დეპორტი რომ არ მომხდარიყო ევროპის შენგენის ზონაში. გამიმართლა — დედაჩემი ე.წ. ლატარიას თამაშობდა, ფული მომცა და 150 ევროთი წამოვედი.

ყველაზე მძიმე გამოცდილება თავშესაფარი იყო. მშიერი ვიყავი, იქაურ საჭმელს ვერ ვჭამდი, სუნზეც კი გული მერეოდა. იმდენად რთული პერიოდი მქონდა, დედაჩემი მიგზავნიდა ყოველთვე ხან 30 ევროს, ხან 50 ევროს. ხუთ კაცთან ერთად ერთ ოთახში ძილი, ჰომოფობი დირექტორი რომ მოგაძახებს, “ლტოლვილი პედერასტიო”. მანამდე მეტროში ძილი, ქუჩაში გათენება… ყოველდღიური ჩელენჯების გავლა მიწევდა, რამაც, საბოლოო ჯამში, უფრო გამაძლიერა.

ახლა ინტეგრაციის კურსებს გავდივარ. ჯერ ვერ ვმუშაობ, ოფიციალური, კარგი სამსახური თუ გინდა, სადაც, მინიმუმ, 2 000 ევრო გექნება ანაზღაურება, რაღაც დონეზე ენა უნდა იცოდე, ან ჰოლანდიური, ან ფრანგული. მე ბრიუსელში ვცხოვრობ, სადაც უფრო ფრანგულია, მაგრამ მე ჰოლანდიურს ვსწავლობ, რადგან უპირატესობას ამას ანიჭებენ. ახლა მაქვს ე.წ. “A” ბარათი და სანამ “B”-ს არ ავიღებ, ვერაფერს ვიზამ, არც ქვეყნის დატოვების უფლება მაქვს.

ქართველების გადამკიდე, აქაც ისეთი ამბავია, ვინმე “Georgian”-ს რომ დაიძახებს, იქ უკვე ცუდი ხდება. მარტივი მაგალითი რომ მოვიყვანო — ბელგიაში რომ ჩამოდიხარ, რადგან შენს ქვეყანაში გდევნიან და გკლავენ, აქ გარკვეულ პირობებს გიყენებენ და გეუბნებიან, რომ ინტეგრაცია უნდა გაიარო, სკოლაში უნდა იარო, ენა შეისწავლო, მერე ერთი წელი უნდა იმუშაო და ა.შ. როცა შენ ამ დროს მიდიხარ და სოციალურ სამსახურს ეუბნები, რომ იცი რა, ნუ მავალდებულებ, შენი ენა ვისწავლოო, ძალიან დიდი ბოდიში! ან კიდევ, ამბობენ, რომ არ აინტერესებთ ინტეგრაციის კურსები, რადგან შუქნიშანზე გადასვლა ისედაც იციან. რატომ უნდა გადაგიხადონ მაშინ ფული? უკაცრავად, მაგრამ თვეში რომ 1 137 ევროს გიხდიან, მონდომებაც უნდა დაანახო იმ ქვეყანას. ასეთი დამოკიდებულებების გამო, ქართველი თუ ხარ, შენც ცუდი თვალით გიყურებენ და რაღაცების დამტკიცება გიწევს. მე რა დავაშავე?! ჩამოვედი და პატიოსნად ვარ ჩემთვის, მშვიდად და წყნარად.

გგონიათ, მიხარია აქ ყოფნა? ერთი წელია, ბედნიერი არ ვყოფილვარ, რადგან არ ვარ იმ გარემოში, რომელშიც უნდა ვიყო და ამას მიკეთებს ჩემი სახელმწიფო.

“არ ვარ იმ გარემოში, რომელშიც უნდა ვიყო და ამას ჩემი სახელმწიფო მიკეთებს”

დედაჩემის მხარდაჭერას ჩემთვის ყველაზე დიდი მნიშვნელობა აქვს, ძალიან მჭიდრო კავშირი გვაქვს. ერთი წელია, რაც წამოვედი და დღეში სამჯერ თუ არ ველაპარაკე, ორივე ცუდად ვართ. ბავშვს რომ დედის ძუძუს მოაგლეჯ, ისე მოხდა ჩემი წამოსვლით. მიუხედავად იმისა, რომ ჩემ გარდა ორი შვილი და შვილიშვილები ჰყავს, მეუბნება, შენნაირად ვერავინ მივლიდაო. დედაჩემი რომ აღარ იქნება, არ ვიცი, სიცოცხლის გაგრძელებას როგორ შევძლებ. ძალიან მძიმეა, როცა ასეთ სიტუაციაში ქვეყნის დატოვება გიწევს. რა გგონიათ, მიხარია აქ ყოფნა? ერთი წელია, ბედნიერი არ ვყოფილვარ, რადგან არ ვარ იმ გარემოში, რომელშიც უნდა ვიყო და ამას მიკეთებს ჩემი სახელმწიფო. იყო მომენტები, როდესაც ემოციების პიკი მქონდა, ცუდად ვხდებოდი და ყველაფერი ერთად ამოხეთქავდა, რაც ამ ხნის მანძილზე დამიგროვდა.

ნაციონალების დროს ანტიდისკრიმინაციული კანონი არ იყო, “ქოცებმა” მიიღეს, მაგრამ მაშინ პოლიციის იმედი უფრო გქონდა, თუ ვინმე ქუჩაში “პედერასტს” დაგიძახებდა. ახლა მოგვიგდეს ფარატინა ფურცელი, ევროპასა და ამერიკას დაანახეს, ანტიდისკრიმინაციული კანონი მივიღეთო, მაგრამ რას მიკეთებს? სად მიცავს? გავრილოვის ღამის აქციაზე “პუტინ ხუილო” რომ ვთქვი, დამიჭირეს, 24 საათი “კაპეზეზე” მაყურყუტეს, ჯარიმა გადამახდევინეს და მე მიცავს ჩემი ქვეყანა?! ოკუპანტს შევაგინე და დამიჭირეს. ბნელი ხალხი რომ უზით პარლამენტში და ჰომოფობები მიწყვეტენ რაღაცებს, ეგენი უნდა მოაშორონ, პირველ რიგში, მაგრამ რაზეა საუბარი, როდესაც პირველი ჰომოფობი და მოძალადე თვითონ პრემიერმინისტრია?! 6 ივლისს პოლიციელებს ჰქონდათ თავი გახეთქილი მოლოტოვის კოქტეილებისგან. სახელმწიფო არ დგას სათანადო დონეზე, ე.წ. “ბაბულიკებს” და ქუჩური მენტალიტეტის ხალხს გაუხსნეს გზა.

აქაც, ბელგიაშიც გიწევს თავის დაცვა, მთლად ისე არ არის, როგორც საქართველოდან ჩანს. აქაც არიან გრანტიჭამია ორგანიზაციები, ვითომ რომ რაღაცას გიკეთებენ. ერთმა ორგანიზაციამ ასაკის გამო დამბლოკა, 35 წლის ხარ და ვერ შეგიფარებთო. რას ჰქვია, 35 წლის ვარ და ვერ შემიფარებ, როცა ქუჩაში ვარ, მეტროში მძინავს?! მადლობა ბელგიის სამეფოს, მაგრამ ისიც არის, რომ ჩემი აბსოლუტურად ყველა გაფართხალება იცის ბელგიის მთავრობამ. არის უბნები, სადაც ღამე ვერ გაივლი. რამდენიმე თვის წინ ბრაზილიელი ტრანსგენდერი ქალი მოკლეს, იმის წინ კიდე ქართველი გეი ისე სცემეს, ყბის სამი ოპერაცია დასჭირდა — აქაც ხდება ასეთი რაღაცები, თუმცა ჰომოფობია ადგილობრივებს არ აქვთ, ეს უფრო აქაური ემიგრანტების პრობლემაა. აქ კანონმდებლობა გიცავს, ბელგიის ვიცე-პრეზიდენტი ტრანსგენდერი ქალია, პარლამენტში ქვიარები არიან წარმოდგენილნი, ყველგან ლგბტქი დროშებია და ესაა მათი მხარდაჭერა, ასევე, აქაური მეფე, პრინცესა გვაძლევენ ძალიან დიდ მხარდაჭერას.

მე ვარ გეი კაცი და ამის აღიარების არ მეშინია, არ მრცხვენია. ასეთად დავიბადე, ასეთად გავიზარდე და ასეთად მოვკვდები და, დიახ, მე მეამაყება საკუთარი თავი ისეთი, როგორიც ვარ.

წელს პრაიდზეც გავედი, ჯინსის ქურთუკი მეცვა, უკან პრაიდის დროშის ფერები და საქართველოს დროშა მეხატა, ზედ GEORGIA მეწერა.

რა მაძლიერებს? ის, რომ მე ვარ გეი კაცი და ამის აღიარების არ მეშინია, არ მრცხვენია. ასეთად დავიბადე, ასეთად გავიზარდე და ასეთად მოვკვდები და, დიახ, მე მეამაყება საკუთარი თავი ისეთი, როგორიც ვარ.

მინდა, ქვიარებს ვუთხრა, რომ ერთმანეთს გვერდში დაუდგნენ, საკუთარი თავი მიიღონ, საკუთარი სათქმელი თქვან და მერე მართლა ყველაფერი კარგად იქნება, მიუხედავად იმისა, რომ ადვილი არ არის. სამყარო გიგზავნის რაღაცებს, ცუდსაც და კარგსაც, ის ცუდი უნდა გადალახო, სხვანაირად არ გამოდის… და როდესაც სამყარო ხედავს, რომ შენ ამ ცუდს გადალახავ და სასოწარკვეთილებაში არ ვარდები, მერე უფრო მეტი კარგი გეძლევა.

ძალიან მენატრება ჩემი ქალაქი, სადაც დავიბადე და გავიზარდე. ყველაზე მეტად მიყვარს და მართლა ყველაზე მეტად მენატრება. ამ ქალაქშიც, ბრიუსელშიც, იმიტომ დავრჩი საცხოვრებლად, რომ ბრიუსელს აქვს თბილისის “ვაიბი”.

ამ ყველაფერის გადატანაში ესეც მეხმარება.

მე ვარ გიორგი, 20 წლის, ქალაქ ბათუმიდან.

გავიზარდე ბათუმის ყველაზე კოლორიტულ ნაწილში, ძველ ბათუმში, ე.წ. იტალიურ ეზოში. ზოგადად, ბათუმი გამორჩეულია ქალაქია თავისი კოლორიტულობით და მრავალფეროვნებით, მაგრამ ქალაქის ამ ნაწილში განსაკუთრებულად იგრძნობა ბათუმის სული, რომელიც წარუშლელად აისახება იქ მაცხოვრებელთა პიროვნულობაზე. იტალიური ეზო დასახლების ისეთი ტიპია, სადაც წაშლილია ზღვარი პირადსა და საჯარო ცხოვრებას შორის, სადაც კედლებიც და კარებიც კი პირობითია და მეზობლებმა ერთმანეთის შესახებ ყველაფერი იციან. ვერ ვიტყოდი, რომ ეს შემაწუხებელია, რადგან თავიდანვე ეჩვევი, რომ მეზობელი ოჯახის წევრია, შენზე ყველაფერი იცის, ერთმანეთზე ზრუნავთ, თუ გემრიელ კერძს მოამზადებს, აუცილებლად  გაგასინჯებს, წვიმის დროს სარეცხს მოგიხსნის და ავადმყოფობის დროს ათასგვარ წამალს შემოგაშველებს.

ბავშვობა შესანიშნავი იყო, ეზოში მეგობრებთან ერთად თამაში და წიგნები. მშობლები მაქსიმალურ თავისუფლებას მაძლევდნენ, არასდროს არაფერში მზღუდავდნენ და მიტოვებდნენ საშუალებას, თავად მიმეღო გადაწყვეტილებები, ოღონდ პასუხისმგებლობაც ჩემზე უნდა ყოფილიყო. ამან ჩემს პიროვნებაზე ძალიან იმოქმედა, უამრავი საჭირო თვისება შევიძინე და დამოუკიდებლობაც ვისწავლე.

ბავშვობის მოგონებებიდან ყველაზე დასამახსოვრებელი ჩემი კონსტრუქტორებია, რომლებითაც ქალაქებს ვაშენებდი, წარმოვიდგენდი, რომ მერი ვარ, ვქმნიდი ფულად ერთეულებს, ვაგებდი გზებს და ვოცნებობდი, რომ მომავალში ამას რეალურ ცხოვრებაშიც გავაკეთებდი.

იმ ასაკიდანვე ვიცოდი, რომ პოლიტიკოსობა მინდოდა და აზრი მას შემდეგ არ შემიცვლია.

იდეალური გარემო ასე წარმომიდგენია — როცა საჯაროდ ქამინგაუთის საჭიროება აღარ იქნება, ადამიანები ისე მიიღებენ იდენტობას და სექსუალობას, როგორც ხვეულ თმას, ცისფერ თვალებს ან სხვა ნებისმიერ მახასიათებელს.

ახლა თბილისში ვცხოვრობ, დედასთან ერთად, ვსწავლობ საქართველოს საზოგადოებრივ საქმეთა ინსტიტუტში, საერთაშორისო ურთიერთობების ფაკულტეტზე. თავიდან აქაური “კორპუსული” ცხოვრება კომფორტულად მომეჩვენა. მეზობლები უკითხავად აღარ შემოდიოდნენ სახლში და პირადი ცხოვრებაშიც მეტ-ნაკლებად ვერ ერეოდნენ, მაგრამ დროთა განმავლობაში მივხვდი, რომ ბათუმური ეზო მომენატრა და ჩემშიც არის ბათუმის დიდი კვალი.

სკოლა — ადგილი, სადაც სილაღეს კარგავ

ცუდი მოგონებები კი სკოლას უკავშირდება. სამწუხაროდ, ქართული სკოლა საბჭოთა მემკვიდრეობაა, სადაც ბავშვების სტანდარტიზებას და ინდოქტრინაციას პირველივე დღიდან იწყებენ. თითქოს სილაღეს კარგავ, გეკრძალება კითხვების დასმა და იჯერებ, რომ შენი მოსაზრება უმნიშვნელოა, რადგან ის არასდროს შეიძლება იყოს “სწორი” უფროსის მოსაზრებასთან მიმართებით. სკოლაშივე გასწავლიან მორჩილებას, შენი არსებობა ათქულიანი სისტემით ფასდება.

შემდეგ ზრდასრულ ცხოვრებაში შენდაუნებურად ეძებ “უფროსებს”, რომლებიც მასწავლებლებს ჩაანაცვლებენ და უკვე მათი მოსაზრებების ჩრდილში გააგრძელებ ცხოვრებას. ამ ყველაფერმა ჩემზეც იმოქმედა, თუმცა შედარებით ნაკლებად, რადგან დედა ყოველთვის მხარს მიჭერდა სკოლაში კონფლიქტურ სიტუაციებში და შესაბამისად, არც მე მეშინოდა პროტესტის გამოთქმის და უსარგებლო წესების დარღვევის. ობიექტურობისთვის უნდა ითქვას, რომ სკოლაშიც იყვნენ ნათელი წერტილები, რომლებიც კრიტიკულ აზროვნებას გვაჩვევდნენ და ისეთ რამეებს გვასწავლიდნენ, რაც პიროვნულად გვზრდიდა, თუმცა ასეთი ადამიანები უმცირესობაში არიან და მათი ძალისხმევა საერთო სიტუაციას ვერ ცვლის.

“მეშინოდა, რომ “ასეთი” მარტო მე აღმოვჩნდებოდი”

ჩემმა იდენტობამ და სექსუალობამ გამოვლინება ჯერ კიდევ მაშინ დაიწყო, როცა არც კი ვიცოდი ამ სიტყვების არსებობის შესახებ. ბაღში რაღაც პერიოდი გოგო მომწონდა, ამის შესახებ ბევრს ვსაუბრობდი და ეს ყველამ იცოდა. შემდეგ ბიჭი მომეწონა, თუმცა ამის შესახებ ხმას არ ვიღებდი, ვხვდებოდი, რომ ირგვლივ მყოფ ადამიანებს ამაზე იგივე რეაქცია არ ექნებოდათ. ბავშვი ვიყავი და მაშინ ვერ ვაანალიზებდი, რატომ იყო ასე და რა პრობლემებს შემიქმნიდა ეს მომავალში, უბრალოდ ვიღებდი ამას მოცემულობად და ვცდილობდი, მის მიმართ სიმპათია სხვებისგან ფარულად გამომეხატა.

ქამინგაუთის შემდეგ დედამ მითხრა, რომ ჩემი პირადი ცხოვრება ჩემი საქმეა, რომ ვუყვარვარ და საკუთარ შვილზე უარს არასდროს იტყვის.

ბაღის შემდეგ თინეიჯერობამდე ამ საკითხს აღარ მივბრუნებივარ — თითქოს თაროზე შემოვდე და გადავწყვიტე, დამევიწყებინა, რადგან ვერ ვიგებდი მის არსს, გამოხატვის დასაშვებ ფორმებს, მეშინოდა, რომ “ასეთი” მარტო მე აღმოვჩნდებოდი. მაშინ ეს ტრავმული არ იყო, რადგან ბავშვური გონება ამაზე არ ფიქრობდა და ვერ აანალიზებდა, უბრალოდ, ამ გადმოსახედიდან ვიხსენებ პატარა გიორგის ქცევებს, რომელიც მაშინ, ალბათ, ქვეცნობიერის კარნახით ხდებოდა და ასეთ ახსნას ვუძებნი მათ.

თვითგამორკვევა და დამალვის მცდელობები

სირთულეები თინეიჯერობისას დაიწყო, როცა კიდევ მომეწონა ბიჭი. მაშინ უკვე ზუსტად ვიცოდი, რომ ეს აკრძალული და დაუშვებელი იყო. შესაბამისად, ვცდილობდი მეპოვა ამ გრძნობების მიზეზი, განკურნების საშუალება. 18 წლამდე, როცა პირველად ვაღიარე საკუთარ თავთან ჩემი იდენტობა, მთელი არსებით ვცდილობდი, გამექრო ის, მეთხოვა დახმარება ღმერთისთვის. უამრავჯერ მივიღე გადაწყვეტილება, მთელი ცხოვრება დამემალა ეს ამბავი, მათ შორის საკუთარი თავისთვისაც. მაგრამ როგორც უკვე ქამინგაუთის დროს დავწერე, იდენტობა ისეთი რამ არის, ვერაფერი დათრგუნავს ისე, რომ პატარა ნაპერწკალმა ვერ შეძლოს მისი უეცრად გაღვივება.

რაღაც მომენტში იდენტობისა და სექსუალობის თემაზე სტატიების კითხვა დავიწყე, ტელევიზიის მეშვეობით ჩემნაირი ადამიანები დავინახე და ნელ-ნელა დავძლიე ყველა ჩანერგილი ცრურწმენა, შიში, კომპლექსი და მივიღე საკუთარი თავი.

“ქამინგაუთი არის ყველაზე მძლავრი ქმედება, სოციალური და პოლიტიკური აქტი”

ქამინგაუთთან დაკავშირებით განსხვავებული პოზიციები მომისმენია თემის წევრების მხრიდან. მათ შორის, როცა რამდენიმე დღის წინ საჯარო ქამინგაუთი გავაკეთე Facebook-ზე, მკითხეს, რაში მჭირდებოდა და რას მარგებდა ეს. ყველა პოზიციას აქვს არსებობის უფლება. ჩემი გადმოსახედიდან, ადამიანი სოციალური არსებაა და მას აქვს ისეთი სოციალური მოთხოვნილებები, როგორიცაა სიყვარული, მეგობრობა, პატივისცემა, თვითგამოხატვა და ეს ყოველივე შეუძლებელია, თუ გიწევს დამალო ისეთი რამ, რაც შენს პიროვნებას განსაზღვრავს. გარდა ამისა, შეუძლებელია პირადი ცხოვრება მუდმივად დამალული იყოს, რადგან პირადი ცხოვრება მხოლოდ საძინებელში დახურულ კარს მიღმა არ მიმდინარეობს და მის შესახებ სხვა ადამიანებიც იგებენ. ამიტომ დიდად არჩევანიც არ არის.

ქამინგაუთს ან თავად გააკეთებ ან აუთინგის მსხვერპლი გახდები და სხვა გამხელს ადრე თუ გვიან. მესმის, რომ ყველას განსხვავებული სიტუაცია აქვს, ზოგისთვის ქამინგაუთი პირდაპირ სასიცოცხლო რისკებთან არის დაკავშირებული, მაგრამ როგორც მოვლენა, ქამინგაუთი არის ყველაზე მძლავრი ქმედება, სოციალური და პოლიტიკური აქტი, რომელიც არსებულ რეალობას უკეთესობისკენ ცვლის.

პირველად ქამინგაუთი ერთ-ერთ საუკეთესო მეგობართან გავაკეთე, რომელიც ასევე დაქამინგაუთდა, ორმაგი ქამინგაუთი გამოგვივიდა მეგობრებს, რომლებიც თურმე წლების განმავლობაში საერთო პრობლემის წინაშე ვიდექით და ერთმანეთსაც კი ვუმალავდით. ეს იყო დიდი შვება. ემოციურად ეს საჯარო ქამინგაუთს არც შეედრება — პირველი სულ სხვაა, მაშინ ჯერ კიდევ გგონია, რომ რაღაც გარყვნილს ჩადიხარ და ვერავინ გაგიგებს, ამიტომ მიღება უფრო ფასობს.

ქამინგაუთის გამო არავინ დამიკარგავს, ამ ქმედებამდე ყველა ის ადამიანი, ვინც ვფიქრობდი, რომ არ მაღიარებდა, ბუნებრივად ჩამოვიცილე და მათთან ემოციური კავშირი გავწყვიტე, ხოლო ყველა სხვამ მიმიღო და მხარს მიჭერს, რაც უმნიშვნელოვანესია, რადგან ანეიტრალებს იმ ტრავმებსა და კომპლექსებს, რომლებიც ბავშვობასა და თინეიჯერობაში საზოგადოებამ მომაყენა.

დედამ სოციალური ქსელებიდან გაიგო, რადგან პირისპირ ამის თქმა ვერ გავბედე. ბევრჯერ მიფიქრია იმაზე, თუ როგორი რეაქცია ექნებოდა, ვიცოდი, რომ ჩემზე უარს არ იტყოდა, სახლიდან არ გამაგდებდა, მაგრამ მეშინოდა, რაიმე ჰომოფობიური არ ეთქვა, რაც მთლიანად ჩამოშლიდა ჩემს წლების განმავლობაში ნაშენებ თვითშეფასებას, იმედს და ბოლომდე გამანადგურებდა. თუმცა მისი რეაქცია გასაკვირად სწორი და ეთიკური იყო. მეორე დღეს შევხვდით და ვისაუბრეთ, ზოგადად, ჩვენს ურთიერთობებზე. მითხრა, რომ ჩემი პირადი ცხოვრება ჩემი საქმეა, რომ ვუყვარვარ და საკუთარ შვილზე უარს არასდროს იტყვის.

ნებისმიერი დევნა უფრო აძლიერებს ჭეშმარიტებას და გადამწყვეტ მომენტში მას ყველა აღიარებს. ქვიარ ადამიანებმა ბრძოლა უნდა გავაგრძელოთ.

ჩემი საჯარო ქამინგაუთიდან დიდი დრო არ გასულა, ამიტომ ნათესავების და მეზობლების რეაქციები ჯერ უცნობია. ვიცი, რომ გარკვეულ დისკომფორტს ჩემი ოჯახის წევრებიც იგრძნობენ და ეს ყველაზე ტრავმულია ჩემთვის, რადგან მე მიჩვეული ვარ ჰომოფობიას, მაგრამ ჩემ გამო ოჯახზე საზოგადოების ზეწოლა განსაკუთრებით მძიმე იქნება და ეს ახალი ეტაპია, რომელიც მათთან ერთად უნდა გავიარო. ამის გამო დანაშაულის მაქვს, მაგრამ არ მივცემ საშუალებას, შიგნიდან დამამარცხოს. საზოგადოების ჰომოფობიურ ნაწილის ეს ბერკეტი ხელიდან ოდესმე უნდა გამოვაცალოთ.

გადაწყვეტილება ქვეყანაში დარჩენაზე

უამრავ ქვიარს ვიცნობ, რომელმაც ჰომოფობიის გამო ქვეყანა დატოვა. ვერაფერში ვამტყუნებ მათ, ბრძოლა და გმირობა ადამიანმა მხოლოდ საკუთარ თავს უნდა მოსთხოვო. ევროპაში წასვლაზე დედამაც მითხრა, მაგრამ მე ემიგრაციაში წასვლას არ ვაპირებ. აქაურ ჰომოფობიაზე მეტად იმ გრძნობის უფრო მეშინია, რომელიც წასვლის შემთხვევაში დამეუფლება, სისუსტის და დამარცხების. პატრიოტობაც მგონი ეს არის, როცა რჩები იქ, სადაც შესაძლოა, საუკეთესოდ არ გრძნობ თავს, მაგრამ იმედს არ კარგავ, რომ წვლილს შეიტან სიტუაციის გაუმჯობესებაში. თანაც, გაღებული მსხვერპლი უკვე იმდენად დიდია, იმდენი ქვიარი მოკლეს, რომ წასვლის უფლებას მორალი არ მაძლევს.

ქვიარ ურთიერთობების სირთულეები საქართველოში

ქვიარ ადამიანებისთვის ურთიერთობები დამატებითი ტრავმაა, რადგან რთულია ჯანსაღი ურთიერთობების აშენება, როცა იმალები და არ გიღებენ. გარდა ამისა, ბევრჯერ საკუთარ თავშიც და სხვა ქვიარებშიც შემიმჩნევია კომპლექსები, შიშები, ტრავმები, რომლებიც არ იძლევიან საშუალებას ისე წარმართო ურთიერთობები, რომ ეს ორივესთვის სასიამოვნო და სასარგებლო იყოს. ურთიერთობების შენება ჩემთვის განსაკუთრებულ ძალისხმევას მოითხოვს, რადგან არასდროს მინახავს ჯანსაღი როლური მოდელი. ხშირად ვერ ვუმკლავდები რაღაც მომენტებს და ტოქსიკურად ვექცევი საკუთარ თავს. ვფიქრობ, რომ ეს პრობლემა ჰეტეროსექსუალ ადამიანებსაც აქვთ, რადგან საქართველოში ნებისმიერი სოციალური კავშირი ხშირად არაჯანსაღია.

მინდა, ქუჩაში გავიდე და ვიყვირო ჩემს ბისექსუალობაზე. არა იმიტომ, რომ ვინმეს დაინტერესება გამოვიწვიო, არამედ ეს იმდენად ჩვეულებრივი ამბავი უნდა გახდეს, რომ არავინ მომაქციოს ყურადღება. იდეალური გარემოც ასე წარმომიდგენია — როცა საჯაროდ ქამინგაუთის საჭიროება აღარ იქნება, ადამიანები ისე მიიღებენ იდენტობას და სექსუალობას, როგორც ხვეულ თმას, ცისფერ თვალებს ან სხვა ნებისმიერ მახასიათებელს.

უმნიშვნელოვანესია, პოლიტიკურ სპექტრს ვაჩვენოთ ჩვენი ელექტორალური ძალა, რათა მათ გაუჩნდეთ მოტივაცია, იმოქმედონ ჩვენი უფლებების დასაცავად. არ ვართ ცოტანი.

საქართველოში საზოგადოების დამოკიდებულება ლგბტქი+ თემის მიმართ შეცვლილია. ეს ყველა იმ ორგანიზაციის დამსახურებაა, რომლებიც წლების განმავლობაში თემის ხილვადობას და ამასთან ერთად, მიმღებლობას ზრდიდა. ყველა იმ ადამიანის დამსახურებაა, რომლებიც ქამინგაუთს არ შეუშინდნენ მაშინ, როცა ეს კიდევ უფრო რთული და საშიში იყო. Მათი ძალისხმევის წყალობით, ნელ-ნელა იზრდება მიმღებლობა საზოგადოებაში.

“ბრძოლა უნდა გავაგრძელოთ”

კარგად ვიცი, რას გრძნობენ ადამიანები, რომლებიც თვითგამორკვევის პროცესში არიან. მათ ვურჩევდი, რომ არასდროს დაკარგონ უკეთესი მომავლის იმედი და იბრძოლონ მისთვის. გაიაზრონ, რომ ცხოვრება ერთია და არავინ და არაფერია საკუთარ ბედნიერებაზე მნიშვნელოვანი. გამოიყენონ ყველა შანსი და მიიღონ კარგი განათლება, რადგან მხოლოდ ეს არის გარანტი იმისა, რომ დამოუკიდებლობას მოიპოვებენ. იცოდნენ, რომ თუ ოჯახის წევრებს არ ირჩევენ, მეგობრების შეცვლა შესაძლებელია და მოძებნონ ისეთი სივრცე, სადაც დამალვა არ მოუწევთ — ასეთი პატარა სივრცეები ეხმარება ადამიანს, გადაიტანოს რთული პერიოდი და დაელოდოს მომენტს, როცა ბოლომდე მიიღებს საკუთარ თავს, საკმარისად დამოუკიდებელი გახდება და დამალვაც აღარ იქნება საჭირო.

ქართული ქვიარ აქტივიზმი არის ძალა, რომელსაც ვერავინ და ვერაფერი შეაჩერებს, რადგან სიყვარული შეუძლებელია იყოს დანაშაული. ნებისმიერი დევნა უფრო აძლიერებს ჭეშმარიტებას და გადამწყვეტ მომენტში მას ყველა აღიარებს. იმ მომენტამდე ქვიარ ადამიანებმა ბრძოლა უნდა გავაგრძელოთ. უმნიშვნელოვანესია, პოლიტიკურ სპექტრს ვაჩვენოთ ჩვენი ელექტორალური ძალა, რათა მათ გაუჩნდეთ მოტივაცია, იმოქმედონ ჩვენი უფლებების დასაცავად. არ ვართ ცოტანი, საარჩევნო უფლება ფარულია, ამიტომ საჯარო ქამინგაუთის გარეშეც შესაძლებელია გავლენა მოვახდინოთ პოლიტიკურ ცხოვრებაზე და რეალობა უკეთესობისკენ შევცვალოთ.

10 წლის შემდეგ საკუთარ თავს ბათუმში ვხედავ, საიდანაც ვგეგმავ პროფესიული კარიერის დაწყებას. სასიამოვნო მზიან ამინდში, სამსახურიდან გამოვდივარ და მივდივარ ბათუმის პირველ პრაიდზე.