11 ოქტომბერი ქამინგაუთის დღეა, რომელიც 1988 წლიდან აღინიშნება და დროთა განმავლობაში უფრო და უფრო ცნობილი ხდება. ამ დღეს ლგბტქი თემის წევრები საკუთარი გამოცდილებების შესახებ საჯაროდ საუბრობენ და კიდევ ერთხელ, ხმამაღლა უსვამენ ხაზს
გახსოვდეთ, რომ ტერმინები მუდმივად იცვლება და მნიშვნელოვანია, ადამიანებთან მიმართებით მათ იდენტობაზე საუბრისას ჰკითხოთ ამ ადამიანს, რომელი ტერმინის გამოყენება ურჩევნია მას, თუკი თავად არ ხართ დარწმუნებული. შესაძლოა, ზოგი სიტყვა დამაბნეველი იყოს, მაგრამ ისეთი ტერმინების გამოყენება, რომლებიც ადასტურებს და შეესაბამება ადამიანის გენდერულ, სექსუალურ თუ სხვა იდენტობას, გამოხატავს პატივისცემასა და იმას, რომ მზად ხართ და ღია ხართ იმის მიმართ, რომ დაინახოთ სამყარო სხვისი პერსპექტივიდან.
ამ სტატიაში მოცემულია ქვიარ თემთან (და არამხოლოდ) დაკავშირებული ტერმინების სია ანბანის მიხედვით.
ქვიარ ტერმინების სია
„აუთინგი“ (ინგლ. Outing) — ვინმეს „აუთინგი“ გულისხმობს სხვისი გენდერული იდენტობისა თუ სექსუალური ორიენტაციის შესახებ ინფორმაციის გავრცელებას, როცა ის ადამიანი ჯერ კიდევ არ არის „დაქამინგაუთებული“. „აუთინგი“ შეიძლება ძალიან საზიანო იყოს ადამიანისთვის, რადგან ის შეიძლება არ იყოს უსაფრთხო გარემოში, რომელშიც თავად გაამხელდა საკუთარ იდენტობას.
აგენდერი — ის, ვინც არ აიდენტიფიცირებს საკუთარ თავს ერთ კონკრეტულ გენდერთან, ან ის, ვისაც საერთოდ არ აქვს გენდერი.
ანდროგინი — ის, ვისი გენდერიც ან ერთდროულადაა ფემინური და მასკულინური ან ფემინურობასა და მასკულინურობას შორისაა.
არაბინარული — ის, ვისი გენდერული იდენტობაც სცდება გენდერული ბინარულობის ფარგლებს. გენდერული ბინარულობა არის გენდერის ის კლასიფიკაცია, რომელიც მხოლოდ ორ გენდერს აღიარებს: კაცს და ქალს. თუკი ადამიანი არაბინარულია, ეს ნიშნავს, რომ ის არ აიდენტიფიცირებს საკუთარ თავს ამ კატეგორიებიდან მხოლოდ ერთთან ან საერთოდ რომელიმესთან.
არომანტიკული — ის, ვინც ნაკლებად ან საერთოდ არ გრძნობს რომანტიკულ მიზიდულობას სხვების მიმართ.
ასექსუალი — ის, ვისაც სხვების მიმართ სექსუალური მიზიდულობა ნაკლებად ან საერთოდ არ აქვს.
ბიგენდერი — ის, ვისაც ორი გენდერი აქვს. ბიგენდერი ადამიანები ხშირად წარმოაჩენენ საკუთარ თავს როლებში, რომლებსაც საზოგადოება ფემინურად და მასკულინურად მიიჩნევს.
ბისექსუალი — ის, ვისაც ემოციური, რომანტიკული და/ან სექსუალური მიზიდულობა აქვს როგორც ქალების, ისე კაცების მიმართ, ან ერთზე მეტი გენდერის მიმართ.
ბიფობია — არაკეთილგანწყობა ბისექსუალობისა და ბისექსუალი ადამიანების მიმართ. ჰომოფობიის მსგავსად, ის აღნიშნავს უარყოფით წინასწარგანწყობას და ზიზღს მათ მიმართ, ვინც ბისექსუალთა თემის ნაწილად მოიაზრებს თავს. ის შეიძლება მოიცავდეს იმის უარყოფას, რომ ბისექსუალობა გულწრფელი სექსუალური ორიენტაციაა, ან უარყოფით სტერეოტიპებს ბისექსუალი ადამიანების მიმართ (მაგალითად, წარმოდგენებს, თითქოს მათ მრავალი ხანმოკლე სექსუალური ურთიერთობები ახასიათებდეთ ან არიან არაგულწრფელები).
ბი-ცნობისმოყვარეობა (ინგლ. Bi-curiosity) — ბი-ცნობისმოყვარე (ინგლ. Bi-curious) არის ადამიანი, როგორც წესი, ჰეტეროსექსუალი, რომელსაც აინტერესებს მისი ჩვეული სექსუალური პარტნიორებისგან განსხვავებული სქესისა თუ გენდერის მქონე ადამიანთან სექსუალურ აქტივობებში ჩართვა ან ღიაა ამის მიმართ. ამ ტერმინით ხშირად აღინიშნება ჰეტეროსექსუალობასა და ბისექსუალობას შორის არსებული სექსუალური ორიენტაციის ვრცელი სპექტრი, რომელიც მოიცავს დიდწილად ჰეტეროსექსუალ ან დიდწილად ჰომოსექსუალ ადამიანებს.
გეი — თანამედროვე მეტყველებაში „გეი“ გამოიყენება როგორც ზედსართავი სახელი ან არსებითი სახელი, რომელიც აღნიშნავს ჰომოსექსუალობასთან დაკავშირებულ თემს, პრაქტიკებსა და კულტურებს. 1960-იან წლებში ჰომოსექსუალი კაცები საკუთარი სექსუალური ორიენტაციის აღსანიშნავად ამ ტერმინს ანიჭებდნენ უპირატესობას. ტერმინი უფრო ხშირად აღნიშნავს კაცს, რომლებსაც იზიდავს მხოლოდ კაცები (განურჩევლად იმისა, სისგენდერია ის თუ ტრანსგენდერი), თუმცა ის ასევე გამოიყენება „ქვიარის“ სინონიმად ყველა იმ ადამიანის აღსანიშნავად, ვინც არ არის ჰეტეროსექსუალი.
გენდერინკლუზიური ნაცვალსახელები — უცხო ენებში, მაგალითად, ინგლისურში, გენდერულად ნეიტრალური ნაცვალსახელები (მაგალითად: they, them, their).
გენდერი — სოციალური და სამართლებრივი სტატუსი, საზოგადოების მხრიდან ადამიანის მიმართ არსებული მოლოდინების ერთობლიობა, რომლებიც მოიცავს ქცევებს, მახასიათებლებსა და ფიქრებს. თითოეულ კულტურას თავისი ნორმები აქვს, თუ როგორ უნდა მოიქცნენ ადამიანები მათი გენდერის მიხედვით. კულტურების უმეტესობაში გენდერი ბინარულია, ანუ იყოფა ორ კატეგორიად — ქალად და კაცად. თუმცა, დაბადებისას მინიჭებული სქესისგან განსხვავებით, გენდერის შემთხვევაში მთავარი აქცენტი კეთდება არა სხეულის ნაწილებზე, არამედ იმაზე, თუ რას ელიან ადამიანისგან მისი გენდერის გამო.
გენდერის დადასტურების ოპერაცია — ქირურგიული ოპერაცია, რომელიც მოიცავს ინდივიდის პირველადი ან მეორეული სქესობრივი ნიშნების შეცვლას მისი გენდერული იდენტობის შესაბამისად. ეს შეიძლება საჭირო იყოს გენდერული დისფორიის შესამსუბუქებლად.
გენდერულად აპათიური — ადამიანი, რომელსაც არ ადარდებს არც საკუთარი გენდერი და არც ის, თუ როგორ აღიქვამენ სხვები გენდერის თვალსაზრისით.
გენდერულად არაკონფორმული — ის, ვისი ქცევაც და გენდერული ექსპრესიაც საზოგადოების მასკულინურ ან ფემინურ გენდერულ ნორმებსა თუ სოციალურ მოლოდინებს არ შეესაბამება. მათ შორის არიან ანდროგინული ადამიანები, ფემინური კაცები, მასკულინური ქალები და სხვა. გენდერულად არაკონფორმული შეიძლება იყოს ნებისმიერი გენდერის ადამიანი (მაგ., სისგენდერი, არაბინარული, ტრანსი).
გენდერულად კონფორმული — ადამიანი, რომელიც მისდევს საზოგადოების წესებს იმის შესახებ, თუ როგორ უნდა იქცეოდნენ და გამოიყურებოდნენ სხვადასხვა გენდერის ადამიანები.
გენდერული ბინარულობა — გენდერის ბინარული (ორობითი) დაყოფა მხოლოდ ორ ტიპად (ქალი ან კაცი). ამ მოდელში ხშირ შემთხვევაში ნაგულისხმევია, რომ ადამიანის გენდერი მისთვის დაბადებისას მინიჭებულ სქესს უნდა შეესაბამებოდეს. ეს სისტემა ზღუდავს იმ ადამიანებს, რომლებიც ბინარული სისტემის გარეთ არსებულ გენდერულ იდენტობებთან აიდენტიფიცირებენ საკუთარ თავს.
გენდერული დისფორია — გენდერული დისფორია აღნიშნავს იმ დისკომფორტისა და ცუდად ყოფნის შეგრძნებას, რომელსაც განიცდის ადამიანი, როდესაც მისთვის დაბადებისას მინიჭებული სქესი არ ემთხვევა მის გენდერულ იდენტობას. გენდერული დისფორიის მქონე ადამიანი შეიძლება არაკომფორტულად გრძნობდეს თავს საკუთარი სხეულის სქესობრივ მახასიათებლებსა და საკუთარ რეალურ იდენტობას შორის არსებული კონფლიქტის გამო.
გენდერული ექსპრესია / გამოხატვა — ის, თუ როგორ გამოხატავს ადამიანი საჯაროდ საკუთარ გენდერს (იქნება ეს მასკულინური, ფემინური, ანდროგინული თუ სხვა). მაგალითად, გენდერი შეიძლება გამოიხატოს ჩაცმულობით, ვარცხნილობით, მაკიაჟით, სხეულის ენით, არჩეული სახელით, ნაცვალსახელებით, მანერებით, ინტერესებით და ა.შ.
გენდერული იდენტობა: ის, თუ როგორ გრძნობს და აღიქვამს ადამიანი საკუთარ გენდერს შინაგანად — იქნება ეს ქალი, კაცი თუ არაბინარული გენდერული იდენტობა — და როგორ გამოხატავს ის ამ გრძნობებს (ჩაცმულობით, გარეგნობით, ქცევებით და ა.შ.). ადამიანის გენდერული იდენტობა ყოველთვის არ შეესაბამება მისთვის დაბადებისას მინიჭებულ სქესს. ის შეიძლება განვითარდეს და შეიცვალოს დროთა განმავლობაში.
გენდერული როლები — კულტურული და სოციალური როლები, რომლებიც ზოგადად მიიჩნევა მისაღებად, შესაფერისად და სასურველად ადამიანის სქესის მიხედვით. გენდერული როლები გავლენას ახდენს ცხოვრების მრავალ ასპექტზე, მათ შორის, ჩაცმულობასა და გარეგნობაზე, პროფესიაზე, ურთიერთობებზე, ქცევებზე და ა.შ.
გენდერფლუიდი — ის, ვისი გენდერული იდენტობაც არ არის ფიქსირებული და იცვლება დროთა განმავლობაში.
გენდერქვიარი — ის, ვისი გენდერული იდენტობაც არ ჯდება ტრადიციულ გენდერულ ნორმებში, მათ შორის, გენდერულ იდენტობებში, ექსპრესიაში, გენდერულ როლებსა თუ მოლოდინებში. გენდერქვიარი ზოგადი, გამაერთიანებელი ტერმინია და მას ხშირად „არაბინარულის“ სინონიმად იყენებენ.
გრეიგენდერი — აღნიშნავს ადამიანს, რომელიც არ გრძნობს ძლიერ მიკუთვნებულობას რომელიმე კონკრეტული გენდერული იდენტობისა თუ ექსპრესიის მიმართ და ნაწილობრივ მაინც არის გენდერული ბინარულობის ფარგლებს გარეთ.
დაბადებისას მინიჭებული სქესი — სამედიცინო შეფასება, რომელიც კეთდება დაბადებისას სხეულის ფიზიკური მახასიათებლების მიხედვით. სქესი შეიძლება იყოს კაცი, ქალი ან ინტერსექსი.
დრეგი — განზრახ გაზვიადებული მასკულინურობის, ფემინურობის ან გენდერული ექსპრესიის სხვა ფორმების გამომხატველი ჩაცმულობა და პერფორმანსი. „დრეგ-ქვინი“ არის ის (როგორც წესი, კაცი), ვინც განასახიერებს/ასრულებს ფემინურობას, ხოლო „დრეგ-ქინგი“ არის ის (როგორც წესი, ქალი), ვინც განასახიერებს/ასრულებს მასკულინურობას. პერფორმანსებში ხშირადაა კომედია, სოციალური სატირა და პოლიტიკური კომენტარები. დრეგ-შოუს დროს ხშირად დრეგში ჩაცმული ადამიანები მღერიან ან პირის მოძრაობით ჰყვებიან სიმღერას წინასწარ მომზადებული მოძრაობებისა თუ ცეკვის თანხლებით.
ინტერგენდერი — ის, ვისი გენდერული იდენტობაც ქალსა და კაცს შორისაა.
ინტერნალიზებული ტრანსფობია / ჰომოფობია: ჰომოსექსუალობისა, ტრანსგენდერობის და ლგბტქი ადამიანების მიმართ არსებული უარყოფითი სტერეოტიპები, რწმენები, სტიგმები და წინასწარგანწყობები, რომლებსაც გრძნობს ტრანსგენდერი / ჰომოსექსუალი ადამიანი. იგი მიმართავს ამ გრძნობებს საკუთარი თავისკენ, განურჩევლად იმისა, იდენტიფიცირდება თუ არა ქვიარად. ინტერნალიზებული ტრანსფობია / ჰომოფობია ასევე მოქმედებს ცნობიერ თუ ქვეცნობიერ ქცევებზე, რომელთა შესრულების საჭიროებასაც გრძნობს ადამიანი მათ შორის იმის გამოც, რომ მეტად მოერგოს ჰეტერონორმატიულობისა და ჰეტეროსექსიზმის კულტურულ მოლოდინებს.
ინტერსექსი — ინტერსექსი არის ქოლგა-ტერმინი და აღნიშნავს იმ ადამიანებს, რომლებსაც თავიანთ სექსუალურ-რეპროდუქციულ ანატომიაში აქვთ ისეთი ვარიაციები (მაგ., რეპროდუქციული ორგანოები, ქრომოსომები, ჰორმონები), რომლებიც განსხვავდება იმისგან, რაც ტრადიციულად „ქალად“ ან „კაცად“ მიიჩნევა. ზუსტი მონაცემების დადგენა რთულია, თუმცა დაახლოებით დათვლილია, რომ ყოველი 100 დაბადებული ადამიანიდან 1-2 არის ინტერსექსი, რის გამოც ინტერსექსობა იმაზე უფრო ხშირია, ვიდრე ჟღალთმიანობა, მიუხედავად იმისა, რომ ბევრი მას უკიდურესად იშვიათ რამედ მიიჩნევს. თუმცა, დაბადებისას ინტერსექს ადამიანებს ხშირ შემთხვევაში ანიჭებენ სქესს „ქალი“ ან „კაცი“. ინტერსექსი ადამიანი შეიძლება საკუთარ თავს აიდენტიფიცირებდეს მისთვის დაბადებისას მინიჭებულ სქესთან, მის საპირისპირო სქესთან ან იდენტიფიცირდებოდეს ინტერსექსად.
კაცი — ის, ვინც საკუთარ თავს აიდენტიფიცირებს კაცად, განურჩევლად იმისა, სისგენდერია ის თუ ტრანსგენდერი (შეესაბამება თუ არა მისი გენდერული იდენტობა მისთვის დაბადებისას მინიჭებულ სქესს).
ლგბტქია — აკრონიმი, რომელშიც ასახულია ლესბოსელი, გეი, ბისექსუალი, ტრანსგენდერი, ინტერსექსი და ასექსუალი ადამიანები. არსებობს აკრონიმის სხვა ვარიანტებიც, მაგალითად, ლგბტ, ლგბტქ, ლგბტქი და ა.შ. ზოგჯერ მათ ასევე დაერთვის „+“ ნიშანი, რომელიც ასახავს იმ ადამიანებს, ვინც ქვიარ თემის ნაწილია, მაგრამ ვისთვისაც აკრონიმის სხვა ასოები ზუსტად არ გამოხატავს მათ იდენტობას, ასევე ინკლუზიურობას იმისა, რომ ქვიარ თემი ღიაა ყველასთვის, ვინც მის ნაწილად მიიჩნევს თავს.
ლესბოსელი — ქალი, რომელსაც იზიდავს მხოლოდ ქალები (განურჩევლად იმისა, სისგენდერია ის თუ ტრანსგენდერი).
მესამე გენდერი — ტერმინი „მესამე გენდერი“ მომდინარეობს ადგილობრივი ამერიკული და არადასავლური კულტურებიდან და ის აღნიშნავს გენდერის იმ კატეგორიას, რომელიც „ქალისა“ და „კაცის“ ფარგლებს გარეთაა.
მოკავშირე / მხარდამჭერი (ინგლ. Ally) — ადამიანი, რომელიც აქტიურად და სრულად უჭერს მხარს ლგბტქი თემს.
ორბუნებოვანი (ასევე „ორი სულის მქონე“; ინგლ. Two-spirit) — ქოლგა-ტერმინი, რომელიც მოიცავს ბევრ სხვადასხვა სექსუალობასა და გენდერს ადგილობრივი ამერიკელების თემებში. ამ კულტურებში ისინი ტრადიციული მესამე გენდერის (ან სხვა გენდერული ვარიანტის) ცერემონიულ და სოციალურ როლებს ასრულებენ.
პანგენდერი (ასევე პოლიგენდერი ან ომნიგენდერი) — ის, ვისი გენდერული იდენტობაც არ არის შეზღუდული მხოლოდ ერთით და შეიძლება მოიცავდეს ერთდროულად რამდენიმე ან ყველა გენდერს.
პანსექსუალი — ის, ვისაც რომანტიკული, სექსუალური ან ემოციური მიზიდულობა აქვს სხვა ადამიანების მიმართ, განურჩევლად მათი გენდერული იდენტობისა თუ სქესისა.
„როლი“ — აღნიშნავს ადამიანის სექსუალურ პრეფერენციების გეი-სექსში. გეი-სექსში ტრადიციულ როლებს შორისაა: „აქტი“, „პასი“, „უნი“ და „საიდი“:
- „აქტი“ — „აქტით“ („აქტიური“, იგივე „ტოპი“; ინგლ. Top), როგორც წესი, აღიწერება ის ადამიანი, რომელსაც სექსის დროს სურს, თავად აკონტროლებდეს სიტუაციას ან/და იყოს გამცემი ანალურ სექსში.
- „პასი“ — „პასი“ („პასიური“, იგივე „ბოთომი“; ინგლ. Bottom) არის ის, ვისაც, ჩვეულებრივ, სექსში ძალაუფლების და კონტროლის გაცემა სურს. როგორც წესი, პასები ანალურ სექსში „მიმღების“ როლს ასრულებენ.
- „უნი“ — „უნი“ („უნივერსალი“), იგივე „ვერსი“ (ინგლ. Verse/Versatile) ან „სვიჩი“ (ინგლ. Switch), არის ადამიანი, რომელსაც აქტობაც მოსწონს და პასობაც.
- „საიდი“ — აღნიშნავს ისეთ ადამიანს, რომელსაც საერთოდ არ მოსწონს ან არ უნდა ანალური პენეტრაცია — არც მიღება და არც გაცემა — და რომელიც უპირატესობას ანიჭებს სხვა სექსუალურ აქტივობებს.
საკუთარ იდენტობაში დაეჭვება ან თვითგამორკვევის პროცესი (ინგლ. Questioning) — საკუთარ სექსუალურ ორიენტაციაში, სექსუალურ იდენტობაში, გენდერულ იდენტობასა თუ სამივეში ერთად დაეჭვება არის თვითგამორკვევის პროცესი, რომელსაც გადის ადამიანი, რომელიც შეიძლება არ იყოს დარწმუნებული, ჯერ კიდევ იკვლევდეს, რომელი სოციალური იარლიყი შეეფერება მას სხვადასხვა მიზეზით. ლგბტქი აკრონიმში (და სხვა აკრონიმებში, რომლებშიც Q არის გამოყენებული), ასო „Q“ ხშირად აღნიშნავს როგორც „ქვიარს“, ისე ამ თვითგამორკვევის პროცესში მყოფ ადამიანებსაც (Questioning).
სექსუალური ორიენტაცია — ის, თუ რომელი გენდერ(ებ)ის მიმართ აქვს ადამიანს ემოციური, რომანტიკული და სექსუალური მიზიდულობა. სექსუალურ ორიენტაციებში გამოიყოფა ჰომოსექსუალობა, ჰეტეროსექსუალობა, ბისექსუალობა და ასექსუალობა (და მათში შემავალი ქვეკატეგორიები).
სისგენდერი — ის, ვინც საკუთარ თავს აიდენტიფიცირებს იმ სქესთან, რომელიც დაბადებისას მიენიჭა. მაგალითად, სისგენდერი კაცი არის ადამიანი, რომელიც საკუთარ თავს აიდენტიფიცირებს კაცად და მისთვის დაბადებისას მინიჭებული სქესიც კაცია.
ტრანზიცია — საკუთარი გენდერული გამოხატვის (მაგალითად, ჩაცმულობის, ნაცვალსახელების, სახელის და ა.შ.) ან სასქესო ნიშნების შეცვლა საკუთარი შინაგანი გენდერული იდენტობის შესაბამისად (იქნება ეს ქალი, კაცი თუ არაბინარული გენდერული იდენტობა). ტრანსგენდერი ადამიანებისთვის ეს პროცესი, როგორც წესი, მოიცავს ჰორმონალურ თერაპიას ან გენდერის დადასტურების ოპერაციას. ტრანზიცია შეიძლება მოიცავდეს სამედიცინო ჩარევას, თუმცა არა ყოველთვის. ის ასევე შეიძლება მოიცავდეს სოციალურ ტრანზიციას (მაგალითად, სახელისა და ნაცვალსახელების ცვლილებას), ასევე, სამართლებრივ ცვლილებებს (სახელისა თუ სქესი სამართლებრივად შეცვლას). ეს პროცესი განსხვავებულია ყველა ადამიანისთვის მისი სურვილებისა და საჭიროებების შესაბამისად და მასში შემავალი აქტივობები არ არის უნივერსალური.
ტრანსგენდერი — ის, ვისი გენდერული იდენტობაც არ ემთხვევა მისთვის დაბადებისას მინიჭებულ სქესს. „ტრანსგენდერი“ არის ქოლგა-ტერმინი, რომელიც მოიცავს როგორც ქალსა და კაცს, ისე არაბინარულ ადამიანებს.
ტრანსი ან ტრანს* — უფრო ინკლუზიური ტერმინი, რომელიც უგენდერო ადამიანებსაც მოიცავს.
ტრანს კაცი ან ტრანსგენდერი კაცი — ტრანსი ან ტრანსგენდერი კაცი არის ადამიანი, რომელსაც დაბადებისას სქესად მიენიჭა „ქალი“, თუმცა ახლა იდენტიფიცირდება კაცად.
ტრანს ქალი ან ტრანსგენდერი ქალი — ტრანსი ან ტრანსგენდერი კაცი არის ადამიანი, რომელსაც დაბადებისას სქესად მიენიჭა “კაცი“, თუმცა ახლა იდენტიფიცირდება ქალად.
ტრანსმასკულინური — ის, ვისაც მასკულინური გენდერული იდენტობა აქვს, თუმცა დაბადებისას სხვა სქესი მიენიჭა.
ტრანსფემინური — ის, ვისაც ფემინური გენდერული იდენტობა აქვს, თუმცა დაბადებისას სხვა სქესი მიენიჭა.
ტრანსფობია— ტრანს* ადამიანებისა და ტრანს* თემის მიმართ არსებული არატოლერანტულობა, შიში, ზიზღი, უარყოფითი წინასწარგანწყობა, დისკრიმინაცია და ძალადობა სტერეოტიპებისა და მცდარი წარმოდგენების გამო.
ტრიგენდერი — ის, ვისაც ერთდროულად სამი გენდერი აქვს.
ქალი — ის, ვინც საკუთარ თავს აიდენტიფიცირებს ქალად, განურჩევლად იმისა, სისგენდერია ის თუ ტრანსგენდერი (შეესაბამება თუ არა მისი გენდერული იდენტობა მისთვის დაბადებისას მინიჭებულ სქესს).
„ქამინგ აუთი“ ან „დაქამინგაუთება“— საკუთარი გენდერული იდენტობის ან სექსუალური ორიენტაციის გაცხადება სხვებისთვის (მაგალითად, მეგობრებისთვის, ოჯახის წევრებისთვის და ა.შ.).
ქვიარი — ქოლგა-ტერმინი იმ ადამიანებისთვის, რომლებიც არ არიან ჰეტეროსექსუალები ან სისგენდერები. თავდაპირველად ტერმინი ნიშნავდა „უცნაურს“ ან „თავისებურს“ და გამოიყენებოდა დამამცირებელი ფორმით იმ ადამიანების მიმართ, ვისაც თავისი სქესის ადამიანების მიმართ ჰქონდა მიზიდულობა ან ურთიერთობა, ჯერ კიდევ გვიან მე-19 საუკუნეში. თუმცა, 1980-იანი წლებიდან დაწყებული ქვიარ აქტივისტებმა ტერმინი „დაიბრუნეს“ და ის ახლა ლგბტ ადამიანის სინონიმურად გამოიყენება.
ქროსდრესერი (ინგლ. Crossdresser) — ადამიანი, რომელიც იცვამს ისეთ ტანსაცმელს, რომელიც, საზოგადოებაში არსებული შეხედულებების მიხედვით, მისი გენდერისთვის არ არის დამახასიათებელი. როგორც წესი, ამ ტერმინით აღნიშნავენ კაცებს, რომლებსაც ქალის სამოსის ჩაცმა მოსწონთ. ეს შეიძლება იყოს თვითგამოხატვისთვის ან რამე სხვა მიზნით. ქროსდრესერობა იმას არ ნიშნავს, რომ ადამიანი ტრანსგენდერია.
ჰეტეროსექსიზმი — წინასწარგანწყობების, დამოკიდებულებებისა და დისკრიმინაციის სისტემა ქალსა და კაცს შორის ურთიერთობების (ჰეტეროსექსუალობის) სასარგებლოდ. ის შეიძლება მოიცავდეს რწმენას, რომ ყველა ადამიანი ჰეტეროსექსუალი უნდა იყოს და რომ მხოლოდ ჰეტეროსექსუალური ურთიერთობებია ბუნებრივი და, შესაბამისად, უზენაესი.
ჰეტერონორმატიულობა — ჰეტეროსექსისტური წარმოდგენებისა და ქცევების ნორმალიზაცია ჩვენს ყოველდღიურობაში ინსტიტუციურ, ინტერპერსონალურ და პერსონალურ დონეზე. ეს კონცეფცია მოქცეულია გენდერული ბინარულობის (მხოლოდ ორი საპირისპირო გენდერის არსებობის) ჩარჩოებში და გულისხმობს, რომ სექსუალური ურთიერთობები და ქორწინება ყველაზე შესაფერისი საპირისპირო სქესის ადამიანებს შორის.
ჰეტეროსექსუალი — ის, ვისაც ემოციური, რომანტიკული და/ან სექსუალური მიზიდულობა აქვს საპირისპირო სქესის ან გენდერის ადამიანების მიმართ. ამ ცნების აღსანიშნავად ასევე იყენებენ ინგლისურენოვან ჟარგონს „სთრეითი“ (ინგლ. Straight).
ჰომოსექსუალი — ის, ვისაც ემოციური, რომანტიკული და/ან სექსუალური მიზიდულობა აქვს თავისი სქესის ან გენდერის ადამიანების მიმართ. მე-20 საუკუნის მიწურულიდან ეს ტერმინი უფრო ნაკლებად გამოიყენება და ზოგჯერ შეურაცხმყოფლად მიიჩნევა, რადგან ის უკავშირდება უარყოფით სტერეოტიპებსა და მოძველებულ კლინიკურ წარმოდგენებს ჯერ კიდევ იმ დროიდან, როდესაც ჰომოსექსუალობა ფსიქიკურ აშლილობად მიიჩნეოდა. დღეს ტერმინი დიდწილად ჩანაცვლებულია ტერმინებით „გეი“, „ლესბოსელი“ ან ინკლუზიური აბრევიატურებით, მაგალითად, „ლგბტ“ (ლესბოსელი, გეი, ბისექსუალი, ტრანსგენდერი).
ჰომოფობია: უარყოფითი მიმართებები, შეგრძნებები, ზიზღი თუ ანტიპათია ჰომოსექსუალობის ან იმ ადამიანების მიმართ, ვინც იდენტიფიცირდებიან ლესბოსელად, გეიდ ან ბისექსუალად.
წყარო: Verywell Mind, WISG, Femea.ge
Don't Miss
YouTube-ის ბრიტანელი ვარსკვლავი, ჩარლი მაკდონელი, ცნობილი, როგორც charlieissocoollike, პლატფორმაზე ტრანსგენდერ ქალად ქამინგაუთის შემდეგ იანვარში დაბრუნდა.
მაკდონელმა პოპულარობა და მაყურებლის სიყვარული ვიდეოების სერიით Fun Science მოიპოვა. აღნიშნული სერიის კონტენტს ჩარლი იუთუბზე აქვეყნებდა, თუმცა, პრეტრანზიციული კონტენტი, რომელშიც ის თავს კაცად აიდენტიფიცირებდა, პლატფორმიდან სრულად წაშალა. ვიდეობის წაშლის მიზეზად ჩარლიმ გენდერული დისფორია და თინეიჯერობის შემდგომი ცვლილებები დაასახელა. მისი თქმით, უნდოდა, დარწმუნებულიყო, რომ ინტერნეტის ნებისმიერი სივრცე, რომელზეც კონტროლი ჰქონდა, იმ ადამიანად წარმოაჩენდა, რომელიც ახლაა.
“არ მინდოდა ძველი ვიდეოები პირველი ყოფილიყო, რასაც ადამიანები ნახავდნენ, როცა ჩემს სახელს დაგუგლავდნენ და იმედი მაქვს, ადამიანები პატივს სცემენ ამ გადაწყვეტილებას,” — ამბობს მაკდონელი.
მიუხედავად კონტენტის აღებისა, ჩარლი პლატფორმაზე, ყველასთვის გასაკვირად, 20 იანვარს დაბრუნდა და მაყურებელს კითხვა-პასუხის ვიდეოთი თავი ხელახლა გააცნო.
“ვგრძნობდი, თუ დავბრუნდებოდი, შესაძლოა, კვლავ მომწონებოდა ამის კეთება,” — ამობს ჩარლი ვიდეოში.
ამავე ვიდეოში მან კიდევ ერთხელ განაცხადა, რომ ის ტრანსგენდერი ქალია და ჰორმონალური თერაპია 4 თვის წინ დაიწყო. ის ნაცვალსახელებს she/they იყენებს, ხოლო სახელს — ჩარლი, ინარჩუნებს, რადგან სახელი გენდერულად ნეიტრალურია.
კითხვაზე, რას ურჩევდა ახლა საკუთარ თავს თინეიჯერობისას, ჩარლიმ უპასუხა, რომ ეტყოდა, ცვლილებები ნორმალურია და ფიქრები, რომლებიც ქალად ყოფნის შესახებ აქვს, სწორედ ტრანსგენდერ ქალად ყოფნის მანიშნებელია.
ჩარლის თქმით, იცის, რომ ადამიანების ნაწილი ტრანსფობია და ამის გამო საკმაოდ შფოთავს, თუმცა მან ასევე აღნიშნა, რომ კარგადაა და ყველაზე თავდაჯერებულია, ვიდერე ოდესმე ყოფილა.
Don't Miss
ნოა შნაპი, ნეტფლიქსის სერიალ „უცნაური ამბების“ (ინგლ. Stranger Things) მსახიობი დაქამინგაუთდა. როგორც თავის TikTok-ის ანგარიშზე დაპოსტილ ვიდეოში 18 წლის მსახიობმა დაწერა, მეგობრებსა და ოჯახს უთხრა, რომ გეია და მათ უბრალოდ უპასუხეს — “ვიცით”.
„უცნაურ ამბებში“ ის გეი თინეიჯერის, უილ ბაიერის, როლს ასრულებს, რომელიც სერიალში ჯერ კიდევ არ ამჟღავნებს საკუთარ სექსუალობას. ვიდეოს აღწერაში მსახიობმა დაწერა: “როგორც ჩანს, უილს იმაზე მეტად ვგავარ, ვიდრე მეგონა”.
@noahschnappI guess I’m more similar to will than I thought♬ original sound – princessazula0
წყარო: Variety
Don't Miss
მე ვარ გიორგი, 20 წლის, ქალაქ ბათუმიდან.
გავიზარდე ბათუმის ყველაზე კოლორიტულ ნაწილში, ძველ ბათუმში, ე.წ. იტალიურ ეზოში. ზოგადად, ბათუმი გამორჩეულია ქალაქია თავისი კოლორიტულობით და მრავალფეროვნებით, მაგრამ ქალაქის ამ ნაწილში განსაკუთრებულად იგრძნობა ბათუმის სული, რომელიც წარუშლელად აისახება იქ მაცხოვრებელთა პიროვნულობაზე. იტალიური ეზო დასახლების ისეთი ტიპია, სადაც წაშლილია ზღვარი პირადსა და საჯარო ცხოვრებას შორის, სადაც კედლებიც და კარებიც კი პირობითია და მეზობლებმა ერთმანეთის შესახებ ყველაფერი იციან. ვერ ვიტყოდი, რომ ეს შემაწუხებელია, რადგან თავიდანვე ეჩვევი, რომ მეზობელი ოჯახის წევრია, შენზე ყველაფერი იცის, ერთმანეთზე ზრუნავთ, თუ გემრიელ კერძს მოამზადებს, აუცილებლად გაგასინჯებს, წვიმის დროს სარეცხს მოგიხსნის და ავადმყოფობის დროს ათასგვარ წამალს შემოგაშველებს.
ბავშვობა შესანიშნავი იყო, ეზოში მეგობრებთან ერთად თამაში და წიგნები. მშობლები მაქსიმალურ თავისუფლებას მაძლევდნენ, არასდროს არაფერში მზღუდავდნენ და მიტოვებდნენ საშუალებას, თავად მიმეღო გადაწყვეტილებები, ოღონდ პასუხისმგებლობაც ჩემზე უნდა ყოფილიყო. ამან ჩემს პიროვნებაზე ძალიან იმოქმედა, უამრავი საჭირო თვისება შევიძინე და დამოუკიდებლობაც ვისწავლე.
ბავშვობის მოგონებებიდან ყველაზე დასამახსოვრებელი ჩემი კონსტრუქტორებია, რომლებითაც ქალაქებს ვაშენებდი, წარმოვიდგენდი, რომ მერი ვარ, ვქმნიდი ფულად ერთეულებს, ვაგებდი გზებს და ვოცნებობდი, რომ მომავალში ამას რეალურ ცხოვრებაშიც გავაკეთებდი.
იმ ასაკიდანვე ვიცოდი, რომ პოლიტიკოსობა მინდოდა და აზრი მას შემდეგ არ შემიცვლია.
იდეალური გარემო ასე წარმომიდგენია — როცა საჯაროდ ქამინგაუთის საჭიროება აღარ იქნება, ადამიანები ისე მიიღებენ იდენტობას და სექსუალობას, როგორც ხვეულ თმას, ცისფერ თვალებს ან სხვა ნებისმიერ მახასიათებელს.
ახლა თბილისში ვცხოვრობ, დედასთან ერთად, ვსწავლობ საქართველოს საზოგადოებრივ საქმეთა ინსტიტუტში, საერთაშორისო ურთიერთობების ფაკულტეტზე. თავიდან აქაური “კორპუსული” ცხოვრება კომფორტულად მომეჩვენა. მეზობლები უკითხავად აღარ შემოდიოდნენ სახლში და პირადი ცხოვრებაშიც მეტ-ნაკლებად ვერ ერეოდნენ, მაგრამ დროთა განმავლობაში მივხვდი, რომ ბათუმური ეზო მომენატრა და ჩემშიც არის ბათუმის დიდი კვალი.
სკოლა — ადგილი, სადაც სილაღეს კარგავ
ცუდი მოგონებები კი სკოლას უკავშირდება. სამწუხაროდ, ქართული სკოლა საბჭოთა მემკვიდრეობაა, სადაც ბავშვების სტანდარტიზებას და ინდოქტრინაციას პირველივე დღიდან იწყებენ. თითქოს სილაღეს კარგავ, გეკრძალება კითხვების დასმა და იჯერებ, რომ შენი მოსაზრება უმნიშვნელოა, რადგან ის არასდროს შეიძლება იყოს “სწორი” უფროსის მოსაზრებასთან მიმართებით. სკოლაშივე გასწავლიან მორჩილებას, შენი არსებობა ათქულიანი სისტემით ფასდება.
შემდეგ ზრდასრულ ცხოვრებაში შენდაუნებურად ეძებ “უფროსებს”, რომლებიც მასწავლებლებს ჩაანაცვლებენ და უკვე მათი მოსაზრებების ჩრდილში გააგრძელებ ცხოვრებას. ამ ყველაფერმა ჩემზეც იმოქმედა, თუმცა შედარებით ნაკლებად, რადგან დედა ყოველთვის მხარს მიჭერდა სკოლაში კონფლიქტურ სიტუაციებში და შესაბამისად, არც მე მეშინოდა პროტესტის გამოთქმის და უსარგებლო წესების დარღვევის. ობიექტურობისთვის უნდა ითქვას, რომ სკოლაშიც იყვნენ ნათელი წერტილები, რომლებიც კრიტიკულ აზროვნებას გვაჩვევდნენ და ისეთ რამეებს გვასწავლიდნენ, რაც პიროვნულად გვზრდიდა, თუმცა ასეთი ადამიანები უმცირესობაში არიან და მათი ძალისხმევა საერთო სიტუაციას ვერ ცვლის.
“მეშინოდა, რომ “ასეთი” მარტო მე აღმოვჩნდებოდი”
ჩემმა იდენტობამ და სექსუალობამ გამოვლინება ჯერ კიდევ მაშინ დაიწყო, როცა არც კი ვიცოდი ამ სიტყვების არსებობის შესახებ. ბაღში რაღაც პერიოდი გოგო მომწონდა, ამის შესახებ ბევრს ვსაუბრობდი და ეს ყველამ იცოდა. შემდეგ ბიჭი მომეწონა, თუმცა ამის შესახებ ხმას არ ვიღებდი, ვხვდებოდი, რომ ირგვლივ მყოფ ადამიანებს ამაზე იგივე რეაქცია არ ექნებოდათ. ბავშვი ვიყავი და მაშინ ვერ ვაანალიზებდი, რატომ იყო ასე და რა პრობლემებს შემიქმნიდა ეს მომავალში, უბრალოდ ვიღებდი ამას მოცემულობად და ვცდილობდი, მის მიმართ სიმპათია სხვებისგან ფარულად გამომეხატა.
ქამინგაუთის შემდეგ დედამ მითხრა, რომ ჩემი პირადი ცხოვრება ჩემი საქმეა, რომ ვუყვარვარ და საკუთარ შვილზე უარს არასდროს იტყვის.
ბაღის შემდეგ თინეიჯერობამდე ამ საკითხს აღარ მივბრუნებივარ — თითქოს თაროზე შემოვდე და გადავწყვიტე, დამევიწყებინა, რადგან ვერ ვიგებდი მის არსს, გამოხატვის დასაშვებ ფორმებს, მეშინოდა, რომ “ასეთი” მარტო მე აღმოვჩნდებოდი. მაშინ ეს ტრავმული არ იყო, რადგან ბავშვური გონება ამაზე არ ფიქრობდა და ვერ აანალიზებდა, უბრალოდ, ამ გადმოსახედიდან ვიხსენებ პატარა გიორგის ქცევებს, რომელიც მაშინ, ალბათ, ქვეცნობიერის კარნახით ხდებოდა და ასეთ ახსნას ვუძებნი მათ.
თვითგამორკვევა და დამალვის მცდელობები
სირთულეები თინეიჯერობისას დაიწყო, როცა კიდევ მომეწონა ბიჭი. მაშინ უკვე ზუსტად ვიცოდი, რომ ეს აკრძალული და დაუშვებელი იყო. შესაბამისად, ვცდილობდი მეპოვა ამ გრძნობების მიზეზი, განკურნების საშუალება. 18 წლამდე, როცა პირველად ვაღიარე საკუთარ თავთან ჩემი იდენტობა, მთელი არსებით ვცდილობდი, გამექრო ის, მეთხოვა დახმარება ღმერთისთვის. უამრავჯერ მივიღე გადაწყვეტილება, მთელი ცხოვრება დამემალა ეს ამბავი, მათ შორის საკუთარი თავისთვისაც. მაგრამ როგორც უკვე ქამინგაუთის დროს დავწერე, იდენტობა ისეთი რამ არის, ვერაფერი დათრგუნავს ისე, რომ პატარა ნაპერწკალმა ვერ შეძლოს მისი უეცრად გაღვივება.
რაღაც მომენტში იდენტობისა და სექსუალობის თემაზე სტატიების კითხვა დავიწყე, ტელევიზიის მეშვეობით ჩემნაირი ადამიანები დავინახე და ნელ-ნელა დავძლიე ყველა ჩანერგილი ცრურწმენა, შიში, კომპლექსი და მივიღე საკუთარი თავი.
“ქამინგაუთი არის ყველაზე მძლავრი ქმედება, სოციალური და პოლიტიკური აქტი”
ქამინგაუთთან დაკავშირებით განსხვავებული პოზიციები მომისმენია თემის წევრების მხრიდან. მათ შორის, როცა რამდენიმე დღის წინ საჯარო ქამინგაუთი გავაკეთე Facebook-ზე, მკითხეს, რაში მჭირდებოდა და რას მარგებდა ეს. ყველა პოზიციას აქვს არსებობის უფლება. ჩემი გადმოსახედიდან, ადამიანი სოციალური არსებაა და მას აქვს ისეთი სოციალური მოთხოვნილებები, როგორიცაა სიყვარული, მეგობრობა, პატივისცემა, თვითგამოხატვა და ეს ყოველივე შეუძლებელია, თუ გიწევს დამალო ისეთი რამ, რაც შენს პიროვნებას განსაზღვრავს. გარდა ამისა, შეუძლებელია პირადი ცხოვრება მუდმივად დამალული იყოს, რადგან პირადი ცხოვრება მხოლოდ საძინებელში დახურულ კარს მიღმა არ მიმდინარეობს და მის შესახებ სხვა ადამიანებიც იგებენ. ამიტომ დიდად არჩევანიც არ არის.
ქამინგაუთს ან თავად გააკეთებ ან აუთინგის მსხვერპლი გახდები და სხვა გამხელს ადრე თუ გვიან. მესმის, რომ ყველას განსხვავებული სიტუაცია აქვს, ზოგისთვის ქამინგაუთი პირდაპირ სასიცოცხლო რისკებთან არის დაკავშირებული, მაგრამ როგორც მოვლენა, ქამინგაუთი არის ყველაზე მძლავრი ქმედება, სოციალური და პოლიტიკური აქტი, რომელიც არსებულ რეალობას უკეთესობისკენ ცვლის.
პირველად ქამინგაუთი ერთ-ერთ საუკეთესო მეგობართან გავაკეთე, რომელიც ასევე დაქამინგაუთდა, ორმაგი ქამინგაუთი გამოგვივიდა მეგობრებს, რომლებიც თურმე წლების განმავლობაში საერთო პრობლემის წინაშე ვიდექით და ერთმანეთსაც კი ვუმალავდით. ეს იყო დიდი შვება. ემოციურად ეს საჯარო ქამინგაუთს არც შეედრება — პირველი სულ სხვაა, მაშინ ჯერ კიდევ გგონია, რომ რაღაც გარყვნილს ჩადიხარ და ვერავინ გაგიგებს, ამიტომ მიღება უფრო ფასობს.
ქამინგაუთის გამო არავინ დამიკარგავს, ამ ქმედებამდე ყველა ის ადამიანი, ვინც ვფიქრობდი, რომ არ მაღიარებდა, ბუნებრივად ჩამოვიცილე და მათთან ემოციური კავშირი გავწყვიტე, ხოლო ყველა სხვამ მიმიღო და მხარს მიჭერს, რაც უმნიშვნელოვანესია, რადგან ანეიტრალებს იმ ტრავმებსა და კომპლექსებს, რომლებიც ბავშვობასა და თინეიჯერობაში საზოგადოებამ მომაყენა.
დედამ სოციალური ქსელებიდან გაიგო, რადგან პირისპირ ამის თქმა ვერ გავბედე. ბევრჯერ მიფიქრია იმაზე, თუ როგორი რეაქცია ექნებოდა, ვიცოდი, რომ ჩემზე უარს არ იტყოდა, სახლიდან არ გამაგდებდა, მაგრამ მეშინოდა, რაიმე ჰომოფობიური არ ეთქვა, რაც მთლიანად ჩამოშლიდა ჩემს წლების განმავლობაში ნაშენებ თვითშეფასებას, იმედს და ბოლომდე გამანადგურებდა. თუმცა მისი რეაქცია გასაკვირად სწორი და ეთიკური იყო. მეორე დღეს შევხვდით და ვისაუბრეთ, ზოგადად, ჩვენს ურთიერთობებზე. მითხრა, რომ ჩემი პირადი ცხოვრება ჩემი საქმეა, რომ ვუყვარვარ და საკუთარ შვილზე უარს არასდროს იტყვის.
ნებისმიერი დევნა უფრო აძლიერებს ჭეშმარიტებას და გადამწყვეტ მომენტში მას ყველა აღიარებს. ქვიარ ადამიანებმა ბრძოლა უნდა გავაგრძელოთ.
ჩემი საჯარო ქამინგაუთიდან დიდი დრო არ გასულა, ამიტომ ნათესავების და მეზობლების რეაქციები ჯერ უცნობია. ვიცი, რომ გარკვეულ დისკომფორტს ჩემი ოჯახის წევრებიც იგრძნობენ და ეს ყველაზე ტრავმულია ჩემთვის, რადგან მე მიჩვეული ვარ ჰომოფობიას, მაგრამ ჩემ გამო ოჯახზე საზოგადოების ზეწოლა განსაკუთრებით მძიმე იქნება და ეს ახალი ეტაპია, რომელიც მათთან ერთად უნდა გავიარო. ამის გამო დანაშაულის მაქვს, მაგრამ არ მივცემ საშუალებას, შიგნიდან დამამარცხოს. საზოგადოების ჰომოფობიურ ნაწილის ეს ბერკეტი ხელიდან ოდესმე უნდა გამოვაცალოთ.
გადაწყვეტილება ქვეყანაში დარჩენაზე
უამრავ ქვიარს ვიცნობ, რომელმაც ჰომოფობიის გამო ქვეყანა დატოვა. ვერაფერში ვამტყუნებ მათ, ბრძოლა და გმირობა ადამიანმა მხოლოდ საკუთარ თავს უნდა მოსთხოვო. ევროპაში წასვლაზე დედამაც მითხრა, მაგრამ მე ემიგრაციაში წასვლას არ ვაპირებ. აქაურ ჰომოფობიაზე მეტად იმ გრძნობის უფრო მეშინია, რომელიც წასვლის შემთხვევაში დამეუფლება, სისუსტის და დამარცხების. პატრიოტობაც მგონი ეს არის, როცა რჩები იქ, სადაც შესაძლოა, საუკეთესოდ არ გრძნობ თავს, მაგრამ იმედს არ კარგავ, რომ წვლილს შეიტან სიტუაციის გაუმჯობესებაში. თანაც, გაღებული მსხვერპლი უკვე იმდენად დიდია, იმდენი ქვიარი მოკლეს, რომ წასვლის უფლებას მორალი არ მაძლევს.
ქვიარ ურთიერთობების სირთულეები საქართველოში
ქვიარ ადამიანებისთვის ურთიერთობები დამატებითი ტრავმაა, რადგან რთულია ჯანსაღი ურთიერთობების აშენება, როცა იმალები და არ გიღებენ. გარდა ამისა, ბევრჯერ საკუთარ თავშიც და სხვა ქვიარებშიც შემიმჩნევია კომპლექსები, შიშები, ტრავმები, რომლებიც არ იძლევიან საშუალებას ისე წარმართო ურთიერთობები, რომ ეს ორივესთვის სასიამოვნო და სასარგებლო იყოს. ურთიერთობების შენება ჩემთვის განსაკუთრებულ ძალისხმევას მოითხოვს, რადგან არასდროს მინახავს ჯანსაღი როლური მოდელი. ხშირად ვერ ვუმკლავდები რაღაც მომენტებს და ტოქსიკურად ვექცევი საკუთარ თავს. ვფიქრობ, რომ ეს პრობლემა ჰეტეროსექსუალ ადამიანებსაც აქვთ, რადგან საქართველოში ნებისმიერი სოციალური კავშირი ხშირად არაჯანსაღია.
მინდა, ქუჩაში გავიდე და ვიყვირო ჩემს ბისექსუალობაზე. არა იმიტომ, რომ ვინმეს დაინტერესება გამოვიწვიო, არამედ ეს იმდენად ჩვეულებრივი ამბავი უნდა გახდეს, რომ არავინ მომაქციოს ყურადღება. იდეალური გარემოც ასე წარმომიდგენია — როცა საჯაროდ ქამინგაუთის საჭიროება აღარ იქნება, ადამიანები ისე მიიღებენ იდენტობას და სექსუალობას, როგორც ხვეულ თმას, ცისფერ თვალებს ან სხვა ნებისმიერ მახასიათებელს.
უმნიშვნელოვანესია, პოლიტიკურ სპექტრს ვაჩვენოთ ჩვენი ელექტორალური ძალა, რათა მათ გაუჩნდეთ მოტივაცია, იმოქმედონ ჩვენი უფლებების დასაცავად. არ ვართ ცოტანი.
საქართველოში საზოგადოების დამოკიდებულება ლგბტქი+ თემის მიმართ შეცვლილია. ეს ყველა იმ ორგანიზაციის დამსახურებაა, რომლებიც წლების განმავლობაში თემის ხილვადობას და ამასთან ერთად, მიმღებლობას ზრდიდა. ყველა იმ ადამიანის დამსახურებაა, რომლებიც ქამინგაუთს არ შეუშინდნენ მაშინ, როცა ეს კიდევ უფრო რთული და საშიში იყო. Მათი ძალისხმევის წყალობით, ნელ-ნელა იზრდება მიმღებლობა საზოგადოებაში.
“ბრძოლა უნდა გავაგრძელოთ”
კარგად ვიცი, რას გრძნობენ ადამიანები, რომლებიც თვითგამორკვევის პროცესში არიან. მათ ვურჩევდი, რომ არასდროს დაკარგონ უკეთესი მომავლის იმედი და იბრძოლონ მისთვის. გაიაზრონ, რომ ცხოვრება ერთია და არავინ და არაფერია საკუთარ ბედნიერებაზე მნიშვნელოვანი. გამოიყენონ ყველა შანსი და მიიღონ კარგი განათლება, რადგან მხოლოდ ეს არის გარანტი იმისა, რომ დამოუკიდებლობას მოიპოვებენ. იცოდნენ, რომ თუ ოჯახის წევრებს არ ირჩევენ, მეგობრების შეცვლა შესაძლებელია და მოძებნონ ისეთი სივრცე, სადაც დამალვა არ მოუწევთ — ასეთი პატარა სივრცეები ეხმარება ადამიანს, გადაიტანოს რთული პერიოდი და დაელოდოს მომენტს, როცა ბოლომდე მიიღებს საკუთარ თავს, საკმარისად დამოუკიდებელი გახდება და დამალვაც აღარ იქნება საჭირო.
ქართული ქვიარ აქტივიზმი არის ძალა, რომელსაც ვერავინ და ვერაფერი შეაჩერებს, რადგან სიყვარული შეუძლებელია იყოს დანაშაული. ნებისმიერი დევნა უფრო აძლიერებს ჭეშმარიტებას და გადამწყვეტ მომენტში მას ყველა აღიარებს. იმ მომენტამდე ქვიარ ადამიანებმა ბრძოლა უნდა გავაგრძელოთ. უმნიშვნელოვანესია, პოლიტიკურ სპექტრს ვაჩვენოთ ჩვენი ელექტორალური ძალა, რათა მათ გაუჩნდეთ მოტივაცია, იმოქმედონ ჩვენი უფლებების დასაცავად. არ ვართ ცოტანი, საარჩევნო უფლება ფარულია, ამიტომ საჯარო ქამინგაუთის გარეშეც შესაძლებელია გავლენა მოვახდინოთ პოლიტიკურ ცხოვრებაზე და რეალობა უკეთესობისკენ შევცვალოთ.
10 წლის შემდეგ საკუთარ თავს ბათუმში ვხედავ, საიდანაც ვგეგმავ პროფესიული კარიერის დაწყებას. სასიამოვნო მზიან ამინდში, სამსახურიდან გამოვდივარ და მივდივარ ბათუმის პირველ პრაიდზე.
Don't Miss
ბალენსიაგას კრეატიულმა დირექტორმა, დემნა გვასალიამ New York Times Style Magazine The Greats-სთან ინტერვიუში საკუთარ წარსულზე, ოჯახზე, შემოქმედებაზე, სიყვარულზე, მსოფლიოში არსებულ მდგომარეობასა და იმ მთავარ მიზეზზე ისაუბრა, რომლის გამოც საქართველოში დაბრუნება არ შეუძლია.
ჟურნალისტი წერს, რომ დემნა გვასალია თავის მუდამ პროვოკაციულ ნამუშევრებში გამუდმებით ავლენს საკუთარ თავს, მიუხედავად იმისა, რომ ხანდახან შეუმჩევლად დარჩენას ცდილობს.
“გასული ივლისის თბილ ღამეს, პარიზში, დე ლა კონკორდის მოედნის მახლობლად, იმავე ნეო-კლასიკურ სასახლეში, რომელშიც ოდესღაც იმპერატორ ნაპოლეონ I-ისა და მეფე ჩარლზ X-ის კორონაცია ტარდებოდა, ბალენსიაგამ ვახშამს უმასპინძლა დემნასთვის, რომელიც 7 წელია მოდის სახლის კრეატიული დირექტორია. 41 წლის ქართველმა დიზაინერმა ფრანგული მოდის სახლისთვის, რომელიც 1917 წელს ესპანელი დიზაინერის, კრისტობალ ბალენსიაგას მიერ დაარსდა, თავისი მეორე კოლექცია წარადგინა.
დემნა გრძელ საბანკეტო მაგიდასთან კიმ კარდაშიანთან, კრის ჯენერთან, მსახიობ მიშელ იოუსთან, სუპერმოდელებთან — ნაომი კემპბელთან და ბელა ჰადიდთან, მუსიკოს კიტ ურბანთან, კინოვარსკვლავ ნიკოლ კიდმანთან ერთად იჯდა. ასეთ ღონისძიებებზე საკუთარი მძიმე სოციალური შფოთვის შესამსუბუქებლად დემნა ყოველთვის ნდობით აღჭურვილ პირებთან ახლოს ყოფნას არჩევს, განსაკუთრებით საკუთარ ქმართან, კომპოზიტორ და მუსიკოს ლოიკ გომესთან, რომელიც ასევე ცნობილია თავისი სასცენო სახელით BFRND. მათ ერთმანეთი 2016 წელს გაიცნეს და მოგვიანებით, 2017 წელს დაქორწინდნენ”, — ვკითხულობთ სტატიაში.
დემნა ჟურნალისტს უყვება, რომ 2015 წელს ბალენსიაგამ მკაფიო დავალების შესასრულებლად დაიქირავა — მას ტანსაცმელი ძველებურად თვალისმომჭრელი უნდა გაეხადა. კრისტობალ ბალენსიაგას ჰქონდა პერფექციონისტური განზრახვა, მინიმალური კონსტურქციული ჩარევით სკულპტურული სიწმინდისთვის მიეღწია, რაც ყველაზე მიახლოებულად 1967 წლის გაზაფხულის კოლექციაში გამოუვიდა — მან შექნა საქორწინო კაბა მხოლოდ ერთი ნაკერით.
“დემნა, რომელიც თავისი დახეული ჯინსებით, დიდი ზომის მაისურებითა და საყურეებით მეტალის შემსრულებელს ჰგავს, მოდის ყველაზე დიდ სცენაზე ისე გამოვიდა, როგორც რამშტაინის კონცერტზე”, — წერს New York Times.
სტატიის მიხედვით, ბალენსიაგაში გამოჩენის შემდეგ, დემნა არა თუ ყველაზე მნიშვნელოვანი, არამედ ყველაზე საინტერესო დიზაინერი გახდა. ინდუსტრიაში, რომელშიც გუნდები იბრძვიან სტრატეგიის შესამუშავებლად, რათა ხალხმა მათ ბრენდებზე ისაუბროს, დემნას ყოველი ფეხსაცმელი ისე არ გამოდის, რომ მომღერალ Cardi B-ის სიმღერის ტექსტად არ გადაიქცეს. ყველაზე გასაოცარი არის ის, როგორ ოსტატურად აკეთებს კრისტობალის კლასიკური ნამუშევრების ინტერპრეტაციას, ქმნის მაღალი მოდის ტანისამოსს არა მხოლოდ ატლასისა და ხავერდისგან, არამედ ნეილონისა და ჯინსისგანაც.
სტატიაში ნათქვამია, რომ რამდენჯერაც დემნას უკან დახევა უნდება, იმდენჯერ შეუძლია საკუთარი თავი ზედმიწევნით, გულდასმით შეისწავლოს. ის თავის წინამორბედს იხსენებს: ჯერ კიდევ 1940-იან და 50-იან წლებში ბალენსიაგა საერთაშორისო მოდის ვარსკვლავი გახდა, მიუხედავად იმისა, რომ ანონიმურობის შენარჩუნებას ცდილობდა. როგორც წიგნ The Master of Us All: Balenciaga, His Workrooms, His World-ის ავტორმა, მერი ბლუმმა რადიო NPR-თან საუბრისას აღნიშნა, არავინ იცოდა, რამდენად გამხდარი ან მაღალი იყო ის და რამდენიმე ფრანგი ჟურნალისტი იმასაც ფიქრობდა, რომ ბალენსიაგა არ იყო ერთი ადამიანი, არამედ ეს იყო დიზაინერებით დაკომპლექტებული გუნდი და ამას მხოლოდ იმიტომ ფიქრობდნენ, რომ ის არსად ჩნდებოდა.
2021 წელს დემნა Met Gala-ს კიმ კარდაშიანთან ერთად დაესწრო. ორივეს სახეს შავი ქსოვილი ფარავდა. მიუხედავად იმისა, რომ მისი დასწრება, როგორც ინდუსტრიის ვარსკვლავის, წინასწარ იყო გადაწყვეტილი, ადამიანები ვარაუდობდნენ, რომ კარდაშიანთან ერთად მისი ყოფილი ქმარი, ქანიე უესტი იყო. ნიღაბი სულ მცირე ორ მიზანს ემსახურებოდა: ნიღბის ტარება დემნას ამშვიდებდა და კამერებს არ აძლევდა საშუალებას, არასახარბიელო მომენტებში გადაეღოთ.
“ყოველთვის მქონდა პრობლემა სარკეში ჩახედვისას”, — ამბობს დემნა.
სტატიის მიხედვით, 11 წლის ასაკში დემნა დარწმუნებული იყო, რომ მოკვდებოდა — აფაზეთის ომის დროს, თვეების განმავლობაში, ყოველდღე, საღამოს 7 საათზე, საჰაერო დაბომბვის სირენის ხმა მიანიშნებდა, რომ დრო იყო მისი ოჯახის დანარჩენ წევრებს: ქართველ მამას, გურამს, ავტოსარემონტო მაღაზიის მფლობელს; რუს დედას, ელვირას, რომელიც დიასახლისობდა; მის უმცროს ძმას, ასევე გურამს; ორ ბიძას; ბიძების ოთხ შვილსა და ბებიას მიწისქვეშა ავტოფარეხში შეერთებოდა, სადაც დემნა აფეთქებული ჭურვის ჭექა-ქუხილის ჩასახშობად მუსიკას უკრავდა.
სანამ ტერიტორია ნანგრევებად გადაიქცეოდა, დემნა და მისი ოჯახი სახლიდან ევაკუირდნენ, მანქანაში რამდენიმე აუცილებელი ნივთი ჩაალაგეს — საკვები, თბილი ტანსაცმელი და ფოტოალბომი, ასევე, რამდენიმე იარაღი, რომლითაც თავს დაიცავდნენ და დაახლოებით 240 000 ქართველს ქვეყნის დედაქალაქისკენ მიმავალ გზაზე გაჰყვნენ, სადაც მათი ნათესავები ცხოვრობდნენ. სადამდეც შეძლეს, მანქანით მივიდნენ, წამოიღეს რისი ტარებაც შეეძლოთ და ფეხით განაგრძეს გზა. როდესაც დემნას ბებია ძალიან დასუსტდა და გზის გაგრძელება აღარ შეეძლო, დემნას დედამ, ელვირამ, ბუნებით მომლაპარაკებელმა, ავტომატი ცხენზე გადაცვალა.
თითქმის 3 კვირის განმავლობაში სოფელ-სოფელ მოგზაურობდნენ, ძირითადად, გარეთ და მიტოვებული მანქანების უკან ეძინათ. გადასახლებამდე დემნა გულკეთილი ბიჭი იყო, რომელსაც ოჯახისთვის მუსიკალური შოუების მოწყობა, ბებიისთვის მოდური რჩევების მიცემა და მის სამყაროს კონკურსის მონაწილეების დახატვა უყვარდა, შემდეგ კი, დასახიჩრების განსაკუთრებულად სადისტურ ფორმაზე ფიქრობდა, რომლის შესახებაც გაგებული ჰქონდა.
ერთ ღამეს, დემნა ყოფილ ჯარისკაც მამასთან ერთად მიდიოდა, რომელიც ბიძამისს ეუბნებოდა, რას იზამდა იმ შემთხვევაში, თუ მათ ოდესმე მძევლად აიყვანდნენ.
“ხელყუმბარები მაქვსო”, — იხსნებებს დემნა მამის ნათქვამს, რომელიც ამბობდა, რომ უფრო ადრე დაასრულებდა სიცოცხლეს თავის ბიჭებთან ერთად, ვიდრე საწამებლად და ტყვედ ჩავარდებოდა.
ჟურნალისტი წერს, რომ საუბრის ამ მომენტამდე, დემნა, რომელიც სამუშაო პერსონისგან განცალკევების მიზნით თავის გვარს პროფესიაში აღარ იყენებს, თავისი ოჯახის გაქცევის ამბავს ისე ჰყვებოდა, როგორც ომზე გადაღებული ფილმის სიუჟეტს. “მხოლოდ იმის გაფიქრება, რომ ის…” — ამბობს დემნა და წინადადების დასრულებას ვერ ახერხებს, ხმაში ტკივილი იკვეთება.
ვფიქრობ, ის ამას არასდროს გააკეთებდა, მაგრამ მაინც შემეშინდა მისი. მანამდე არასდროს შემშინებია მამის.
გვასალიები თბილისში უსაფრთხოდ, მაგრამ უსახსროდ ჩამოვიდნენ. დემნა დიდი ზომის იაფფასიან ტანსაცმელში, რომლის მკლავებიც ხელებს უფარავდა, რაც მოგვიანებით მან მხატვრულადაც გამოიყენა.
“საწოლზე ძილი — ეს არასდროს დამავიწყდება. მეტი რა გჭირდება ცხოვრებაში?“ — ამბობს ის.
მისი ბავშვობის გამოცდილება არასდროს არის მისგან შორს. გასულ მარტში, რუსეთის უკრაინაში შეჭრიდან 10 დღის შემდეგ, დემნამ პარიზთან ახლოს მდებარე საგამოფენო კომპლექსში ბალენსიაგას 2022 წლის შემოდგომის კოლექციის ჩვენება მოაწყო. პრეზენტაცია გახდა ალეგორია იმ დაახლეობით ერთი მილიონი უკრაინელის, ძირითადად, ბავშვებისა და ქალების მდგომარეობისა, რომლებიც ომის პირველ კვირას მეზობელ ქვეყნებში გაიქცნენ.
შოუს თანმხლებ ჩანაწერებში დემნა წერდა:
უკრაინის ომმა ჩემში წარსული ტრავმის ტკივილი გააღვიძა, რომელიც 1993 წელს გადავიტანე, როდესაც იგივე მოხდა ჩემს სამშობლოში და სამუდამოდ ლტოლვილი გავხდი. სამუდამოდ, რადგან ეს არის ის, რაც შენში რჩება. შიში, სასოწარკვეთა, იმის გაცნობიერება, რომ არავის უნდიხარ.
“ამიტომაც მოდას არასდროს ჰქონია ჩემთვის მნიშნველობა. მიყვარს ამის კეთება, მაგრამ მართალი რომ გითხრათ, არ მაინტერესებს. ისეთი რაღაცები მინახავს, რასთან შედარებითაც მოდა შეუსაბამო ხდება”, — უთხრა დემნამ ჟურნალისტს.
დემნას ხშირად მოდის მხიარულ დივერსანტად მოიაზრებენ, რომელიც თავის ნამუშევრებს კომედიასთან შეზავებული ცრემლებით ავსებს. ამ ყველაფრის მიღმა ერთგვარი გულწრფელობა იმალება, რომლის გარჩევაც სპექტაკლის ფონზე ხშირად რთულია. ჟურნალისტი წერს, რომ სხვა არცერთი დიზაინერი არ არის ასეთი გულწრფელი — ყველა კოლექციის უკან, რომელიც ირონიულად შეიძლება მოგეჩვენოთ, ხშირად დემნას მიმდინარე ავტობიოგრაფია იმალება. მაგალითად ავიღოთ DHL-ის ბრენდის 270$-იანი მაისური, რომელიც 2016 წელს ვეტმენსისთვის შექმნა და რომელსაც კრიტიკოსები დასცინოდნენ, რადგან ბავშვურად და ანტიმოდურად აღიქვამდნენ.
“ყოველდღე ვხედავდი ამანათების მომწოდებელ ბიჭებს ჩვენს ოფისში, გვიწევდა DHL-ის გადასახადების გადახდა, რაც ჩვენთვის ბევრი იყო. ეს იყო ვიზუალური პრეზენტაცია ჩემი ყოველდღიური პროფესიული ცხოვრებისა. ამას ხშირად ვაკეთებ. რაღაცას ვიღებ და ვაკეთებ”, — იხსენებს დემნა.
ამის შემდეგ ბალენსიაგასთვის შექმნილი 2023 წლის Resort კოლექცია მოდის, რომელიც შალის ქურთუკებსა და ლატექსის კოსტუმებში გამოწყობილ მოდელებს მოიცავს — სხვა დიზაინერებისთვის სადომაზოხიზმისთვის განკუთვნილი აღჭურვილობა შესაძლოა იმაზე მეტი იყო, ვიდრე უბრალოდ უცნაური გამოხატულება, მაგრამ დემნას თქმით, თავისი სექსუალური განათლების ნაწილი მისთვის ძალიან პირადული იყო.
ჟურნალისტი წერს, რომ დემნას სექსუალობა არის ის, რაზეც ისე არ შეუძლია საუბარი, რომ მის ხმაში გარკვეული სევდა არ შეიპაროს. მეზობლად მცხოვრებ მეგობართან ადრეული შეხვედრა მოულოდნელად დასრულდა, როდესაც მათთან ოჯახის წევრი შევიდა და დემნას ბიჭის ხელახლა ნახვა აუკრძალა. პირველმა კაცმა, რომელიც მას შეუყვარდა და სექსკლუბები და საკრუიზო ადგილები გააცნო, ასწავლა, როგორ ჰყვარებოდა თავად, მაგრამ, სამწუხაროდ, არ უსწავლებია, როგორ შეეყვარებინა საკუთარი თავი. მისთვის ყველაზე შეურაცხმყოფელი არის ის, რაც არ მომხდარა.
საქართველოში ვერ დავბრუნდები, რადგან მოკვლით მემუქრებიან. ერთ-ერთი ბიძაჩემია.
მშობლებთან 32 წლამდე არ დაქამინგაუთებულა, თუმცა 25 წლის ასაკში უკვე ჰყავდა შეყვარებული. დემნა თბილისის სახელმწიფო უნივერსიტეტში საერთაშორისო ეკონომიკაზე სწავლობდა, მაგრამ მაშინაც რეგულარულად ხატავდა ტანსაცმლის ესკიზებს. ის “ერთგვარი კრიმინალების” ჯგუფთან დაახლოვდა, რომლებმაც, სავარაუდოდ, იცოდნენ მისი სექსუალური ორიენტაციის შესახებ, მაგრამ ეს არ აინტერესებდათ და მას იცავდნენ.
“ისეთ ქვეყანაში ვიზრდებოდი, სადაც ვერ ვიტყოდი, რომ გეი ვიყავი. ყოველთვის ვცდილობდი, ისეთ მკაცრ ბიჭს დავმსგავსებოდი, რომელიც იმ უბნებში გადარჩებოდა, სადაც ვცხოვრობდი, მაგრამ შინაგანად თავს ასე არ ვგრძნობდი”, — ამბობს დემნა.
სკოლის დამთავრების შემდეგ, დემნა ანტვერპენის სამეფო აკადემიის სახვითი ხელოვნების კოლეჯის შესახებ საგაზეთო სტატიას წააწყდა, რომელმაც Antwerp Six შექმნა — გავლენიანი მოდის დიზაინერები: დირკ ბიკემბერგსი, ენ დემეულემესტერი, ოუალტერ ვან ბეირენდონკი, დრის ვან ნოტენი, დირკ ვან საენი და მარინა ი, რომლებმაც სკოლა 1980-იანი წლების დასაწყისში დაამთავრეს. დედის სურვილის საწინააღმდეგოდ, დემნამ კოლეჯში განაცხადი შეიტანა. ვან ბეირენდოკმა, რომელიც იმ პერიოდში აკადემიის მოდის განყოფილებაში ასწავლიდა, მასში მონათესავე სული აღმოაჩინა.
“ჩვენ ორივე ჯიუტები ვართ და ხმამაღლა ოცნება გვსურს. კრიტიკული, პოლიტიკური განცხადებების გაკეთება, ირონიისა და იუმორის დამატება ჩვენს საქმიანობაში მნიშნველოვანია, მაგრამ ასევე მნიშვნელოვანია ჩვენი სიყვარული სრულყოფილი სამკერვალოებისა და ლამაზი ქსოვილების მიმართ”, — წერია ვან ბეირენდონკის წერილში.
მოდის სკოლის შემდეგ დემნას პირველი დიდი სამუშაო მეისონ მარჯიელაში იყო, რომელიც ექსპერიმენტების ლაბორატორიად და ავანგარდული მოდის ლიდერადაა ცნობილი. დასაქმების კომიტეტმა მას პროექტის წასადგენად ერთი კვირა მისცა. დემნამ განსახილველად ცხიმიანი პიცის ყუთით 10 “ლუქი” გაგზავნა. ორი კვირის შემდეგ კი, პარიზში ცხოვრობდა. რამდენიმე წელიწადში ის ლუი ვიტონში დაიქირავეს.
ჟურნალისტი წერს, რომ დემნას ღლიდა მხოლოდ სხვა ადამიანების იდეების შემუშავება და საბოლოოდ, მეგობრებთან ერთად საკუთარი ლეიბლი გამოუშვა. სახელი Vetements, რომელიც ფრანგულად “ტანსაცმელს“ ნიშნავს. ეს აზრი ფალაფელის რესტორანში ლანჩის დროს მოუვიდა. სახელი ხუმრობას ჰგავდა, რადგან კოლექტივის არც ერთი წევრი არ იყო ფრანგი.
“როდესაც ვეტმენსი დავიწყე, იმედგაცრუებული ვიყავი ინდუსტრიით. არ ვიხდიდი გადასახადებს, არ მაინტერესებდა. მე მხოლოდ ტანსაცმლის შექმნა მინდოდა”, — იხსენებს დიზაინერი.
ბრენდის კრეატიულ დირექტორად მუშაობის 5 წლის განმავლობაში, ძმასთან, გურამთან ერთად, რომელიც აღმასრულებელი დირექტორი იყო, მოაწყო შოუ გეი კლუბის სარდაფში, რომელსაც ერთი კრიტიკოსი უჩიოდა, რომ საპირფარეშოს სუნი ასდიოდა (2015 წლის შემოდგომა); პარტნიორობდა 18 სხვადასხვა ბრენდთან და გამართა ის, რასაც მოიხსენიებდნენ, როგორც ნოუშოუს (no-show) — ციურიხში გადაღებული ადამიანების რეალური ზომის ფოტოებით, რომლებიც მოდელები არ იყვნენ და წარმოდგენილი იყო პარიზის ერთ-ერთ ავტოსადგომზე (2018 წლის გაზაფხული).
ვეტმენსი გახდა სენსაცია იმ დაბნეულობის გამო, რომელიც ხალხში გამოიწვია: ვერავინ გაიგო, დემნა ხუმრობდა თუ არა. მიუხედავად იმისა, რომ გრძნობდნენ, ის დროს კარგად ატარებდა, არსებობდა შიშიც, რომ ის შეიძლებოდა დასცინოდა მოდის ინდუსტრიასა და საზოგადოებას. ზოგიერთი ტანსაცმელი ცუდად იყო მორგებული, მოდელებს არ ეცვათ ცუდად, მაგრამ ამას არც ლამაზი ეთქმოდა.
“ეს უფრო პროვოკაცია იყო. მინდოდა ემოციის გამოწვევა, ჩემთვის არ ჰქონდა მნიშვნელობა, რომლის”, — ამბობს დემნა.
როდესაც დემნას არაბალანსირებულმა კაბებმა და დიდმა ქურთუკებმა უფრო მეტი ადამიანის ყურადღება მიიპყრო და მყისიერად მოხვდა მაღაზიებში, როგორიცაა Dover Street Market, ჟურნალისტებმა დემნას დეკონსტრუქციებსა და მარტინ მარჯიელას შორის პარალელების გავლება დაიწყეს.
“მართლა გავგიჟდი. უცებ ისეთ ადგილას აღმოვჩნდი, სადაც იმის კეთება შემეძლო, რაც მინდოდა”, — აღნიშნავს დიზაინერი.
2015 წელს, ვეტმენსის თავდაპირველი წარმატების შემდეგ, მრავალეროვნული კორპორაციის, Kering-ის აღმასრულებელმა, რომელიც Balenciaga-ს, Gucci-ს, Saint Laurent-ს, Alexander McQueen-ს და Bottega Veneta-ს ფლობს, დემნას კითხვით მიმართა, სურდა თუ არა უარი ეთქვა იმაზე, რასაც აკეთებდა და წასულიყო პარიზის დიდ სახლში.
“მან არ მითხრა, ზუსტად სად უნდა წავსულიყავი”, — იხსენებს დიზაინერი.
დემნა შემოთავაზებაზე იმ პირობით დათანხმდებოდა, თუ შეძლებდა ვეტმენსში მუშაობის გაგრძელებას. სახლში მიმავალ გზაზე მობილური გახსნა და შეხვდა სიახლე, რომ ალექსანდრ ვანგი ბალენსიაგას კრეატიული დირექტორის თანამდებობას ტოვებდა.
დიზაინერი ბალენსიაგაში ყოფნის გამოცდილებას იესოს ჯვრის ტარებას ადარებს.
“მემკვიდრეობა გასაოცარი და მასაზრდოებელია, მაგრამ ასევე ძალიან მძიმე”, — ამბობს ის.
როდესაც 2015 წელს პარიზის სახლში მივიდა, ამბობს, რომ “ეძინა”. ალესანდრო მიკელეს მსგავსად, რომელიც იმავე წელს გუჩის სათავეში ჩადგა, დემნამ ზუსტად იცოდა, რას ელოდნენ მისგან.
2019 წელს, თანამდებობაზე მისი დანიშვნიდან 4 წლის შემდეგ, ბალენსიაგამ წლიური შემოსავლის რეკორდული რიცხვი აჩვენა, რაც პირველად აღემატებოდა 1 მილიარდ ევროს (დაახლოებით 1.12 მილიარდი აშშ დოლარი).
ძვირადღირებული მოდის სახლის ყველა დიზაინერს ფისკალური პასუხისმგებლობა აქვს, მაგრამ ამის გარდა, მათ კიდევ სხვა რამ უნდა გააკეთონ: შექმნან ტანსაცმელი, რომელსაც არა მხოლოდ მოგება მოაქვს, არამედ კულტურული მომენტის სიმბოლოდ ქცევა შეუძლია. ბოლო ათწლეულის განმავლობაში, დემნას ასეთი უამრავი მაგალითი ჰქონდა.
კოვიდ პანდემიის დაწყებისას, როდესაც შოუების ლაივში ჩვენება აღარ შეიძლებოდა, დემნა Epic Games-თან პარტნიორობდა “Afterworld: The Age of Tomorrow” ვიდეოთამაშზე, რომელიც ბალენსიაგას 2021 წლის შემოდგომის კოლექციაში მოიცავდა NASA-ს შტამპით დატანილ ტანსაცმელს, წითლ ქურთუკსა და შუასაუკუნეების სტილს.
რეალურ სივრცეში დაბრუნების შემდეგ, დემნამ წითელი ხალიჩა ასაფრენ ბილიკად აქცია. საკუთარ შოუში გამოიყენა ცნობილი ადამიანების კადრები, როგორც თავად შოუ. ჩვენება სიმპსონების სპეციალური მინი ეპიზოდის პრემიერით დასრულდა, რომელშიც მარჯი და ბარტია ნაჩვენები პარიზში, სამოდელო კარიერის გაგრძელების დროს. რა თქმა უნდა, სერიაში ყველა ბალენსიაგას ტანსაცმელშია გამოწყობილი.
მიუხედავად იმისა, რომ მას ბევრი გულშემატკივარი ჰყავს, დემნა მოწინააღმდეგეების გარეშე არ რჩება. ერთმა ჟურნალისტმა ვეტმენსში მის ნამუშევარს “გატეხილი თაობის ნაბიჭვრული სტილი” უწოდა, ხოლო მეორემ ცოტა ხნის წინ შეატყობინა, რომ იმ ფასს, რაც მისი დახეული და შეღებილი ფეხსაცმელი ღირს, ზოგი ყოველთვიურად ბინის ქირაში იხდის. დემნას ასეთი რეაქცია გაუკვირდა.
“ეს უბრალოდ ჭუჭყიანი ფეხსაცმელია, მაგრამ თუ გინდა, რომ ეს ჩემი ფეხსაცმელი იყოს, ისე უნდა გამოიყურებოდეს, თითქოს ვიღაცამ ახლახან ამოთხარა მიწიდან”, — ამბობს ის.
ჟურნალისტი წერს, რომ ძნელი არ არის იმის გაგება, თუ რატომ უქმნის დიზაინერი დისკომფორტს ზოგიერთ კრიტიკოსს. ის ერთდროულად ძალიან ბევრ იდეაზე მუშაობს და ეს ყველა მათგანის ათვისებას შეუძლებელს ხდის. დემნამ მხოლოდ იმ დიზაინერის სელფი კი არ შემოგვთავაზა, რომელსაც ინტერნეტ კულტურა მართლაც ესმის, მან ქაოტური ციფრული სამყაროს კადრის ასახვაც შეძლო.
Don't Miss
“სიყვარული არის სიყვარული, ყოველთვის და ყველგან” — ამბობდა ნიქო 2018 წლის 17 მაისს, მთავრობის კანცელარიასთან, პოლიციითა და ჰომოფობებით გარშემორტყმულ აქციაზე. სწორედ ამ დროს, მასთან მოულოდნელად მივიდა უცხო ადამიანი და დაარტყა. ამის შემდეგ ნიქო რამდენჯერმე გახდა აგრესიის სამიზნე, რის შედეგადაც საცხოვრებლად გერმანიაში წავიდა. ბევრჯერ გაგვაოცა სულგრძელობით, მათ შორის, თავდამსხმელის მიმართ. ამბობს, რომ არ ნანობს და დღესაც გავიდოდა იმ აქციაზე, მაგრამ სურს, მთლიანად ამ დღით არ იყოს მოცული, ხალხს მხოლოდ ამით არ ახსოვდეს და 2018 წლის 17 მაისისგან გათავისუფლდეს, თუმცა იმასაც იაზრებს, რომ ეს მისი ცხოვრების მნიშვნელოვანი ნაწილია.
ქვიარი ნიქოს ბავშვობაზე, ეკლესიაზე, რელიგიაზე, ოჯახზე, ქამინგაუთზე, საზოგადოების დამოკიდებულებაზე და ბევრ სხვა საკითხზე ესაუბრა.
მე ვარ ნიქო გორგილაძე, დავამთავრე ილიას სახელმწიფო უნივერსიტეტის მეცნიერებისა და ხელოვნების ფაკულტეტი, ისტორიის სპეციალობით. მას მერე ვეძებ საკუთარ თავს.
ბავშვობა
ვიზრდებოდი ქობულეთში, ზღვაზე და ეს ჩემთვის ძალიან მნიშვნელოვანია. ქართველ ქვიარებთან შედარებით, პრივილეგირებული ვარ იმ მხრივ, რომ ჩემი ბავშვობა არ ყოფილა ტრავმული ორიენტაციის გამო. დამიცვა იმან, რომ ღიად არც მე გამომივლენია და არც სხვებს დაუფიქსირებიათ ჩემი იდენტობა. არ მაქვს ჩამოყალიბებული პასუხი, ეს კარგია თუ ცუდი. კარგია იმ მხრივ, რომ ძალიან ბევრი ტრავმისგან დამიცვა, ხოლო ცუდია იმიტომ, რომ როცა ადამიანი ისე ამთავრებს სკოლას, რომ სექსუალურ იდენტობაზე არ აქვს სრულფასოვანი ცოდნა, ეს ძალიან დიდი ტრაგედიაა და კიდევ ერთხელ უსვამს ხაზს განათლების სისტემის ხარვეზს, სკოლაში სექსუალური განათლების მნიშვნელობას.
ასევე, დამიცვა სტიქაროსნობამ. რაღაცნაირი პატივისცემით იყვნენ ჩემ მიმართ განწყობილი, თუმცა მგონია, რომ ეს მხოლოდ სტიქაროსნობით არ იყო განპირობებული.
არ მიყვარს, როცა ბავშვობას იხსენებენ ან ძალიან მუქ, ან ძალიან ნათელ ფერებში. იყო ტრავმული გამოცდილებებიც, რაც ქართული რეალობიდან გამომდინარე, ყველას ჰქონდა, თუმცა ჩემს შემთხვევაში ეს არ ყოფილა იდენტობის გამო. საერთო ჯამში, საკუთარი თავი უბედური არ მახსოვს.
ეკლესიაში ყოფნა ჩემთვის იყო აბსოლუტური სიხარულის განცდა. 9 წლისამ დავიწყე მარხვა, მაშინ ჩავიცვი სტიქარიც. ჩემი ოჯახი იყო აბსოლუტურად არარელიგიური, ჩემი ნებით მოვინათლე. ოჯახისგან არათუ დაძალება, არამედ ხელშეწყობაც კი არ მქონია. გაკვეთილების დაწყებამდე, დილის 07:00 ვესწრებოდი წირვას, ვეზიარებოდი და მერე მივდიოდი სკოლაში.
ამ ბოლო დროს ძალიან ხშირად მახსენდება, როგორ ვსეირნობ ზღვაზე ბაბუასთან ერთად. ის იყო ადამიანი, რომელიც თითქმის არ ლაპარაკობდა. როცა ძალიან ვიღლები, მენატრება ის მომენტი, შენს საყვარელ ადამიანთან ერთად, ხელჩაკიდებული, უხმოდ რომ სეირნობ წინ და უკან, ზღვის სანაპიროზე.
“სამყაროს შეცნობა ეკლესიიდან დავიწყე”
ძალიან ბევრ ადამიანს ჰგონია, რომ ეკლესია დავტოვე, რადგან “ჰომოსექსუალი გავხდი”. ეს ასე არ ყოფილა. პროცესი გაცილებით ადრე დაიწყო, მანამ, სანამ დავიწყებდი ფიქრს ჩემს იდენტობაზე.
მე არ ვყოფილვარ უბრალოდ სტიქაროსანი, სამყაროს შეცნობა ეკლესიიდან დავიწყე. 10 წლის განმავლობაში ეკლესია იყო ჩემი ყოველდღიურობა. ეს იყო ჩემთვის ალტერნატიული სივრცე. ბევრ ჩემს მეგობარს ამაზე ეცინება, მაგრამ პატარა ქალაქში, სადაც არ არსებობს ის, რაც თუნდაც თბილისში, ეკლესია შეიძლება გახდეს ალტერნატიული სივრცე, თუ იქ არის სწორი ადამიანი და ასეთი სწორი ადამიანი ჩემთვის იმ დროსა და იმ ადგილას იყო ჩემი მოძღვარი. მან მე ძალიან ბევრი რამ მომცა და ვფიქრობ, რომ მეც ბევრი რამ მივეცი მას. გვქონდა ძალიან კარგი, ინტელექტუალური ურთიერთობა, ეკლესიაში 10 წელი მხოლოდ ლოცვისა და მარხვისთვის ვერ გავჩერდებოდი.
ეკლესიაში ყოფნა ჩემთვის იყო აბსოლუტური სიხარულის განცდა. 9 წლისამ დავიწყე მარხვა, მაშინ ჩავიცვი სტიქარიც. ჩემი ოჯახი იყო აბსოლუტურად არარელიგიური, ჩემი ნებით მოვინათლე. ოჯახისგან არათუ დაძალება, არამედ ხელშეწყობაც კი არ მქონია. გაკვეთილების დაწყებამდე, დილის 07:00 ვესწრებოდი წირვას, ვეზიარებოდი და მერე მივდიოდი სკოლაში.
მეც მქონდა ჰომოფობიური მოსაზრებები, მეც იმ კულტურის ნაწილი ვარ და თავისთავად ცხადია, როცა კულტურა არის ჰომოფობიური, მიუხედავად იმისა, გეი ხარ თუ არა, შენშიც არის ყველა ეს სიმახინჯე, მიზოგინია იქნება ეს თუ ჰომოფობია.
პირველივე დღიდან ვსწავლობდი თეოლოგიას, ვიცოდი ძველქართული კითხვა. ახლაც აქ მიდევს ძველქართული სახარება ნუსხახუცურად და დღემდე ვკითხულობ. ეს ენა არის ჩემთვის ძალიან ძვირფასი და ნუსხახუცურად უფრო სწრაფად ვკითხულობ, ვიდრე თანამედროვე ქართულად, რადგან მთელი ეს პერიოდი მედავითნეც ვიყავი.
2013 წლის 17 მაისს არ მქონია ერთმნიშვნელოვნად გეი მეგობრული პოზიცია. ფეისბუქიც მქონდა, ინტერნეტთან წვდომაც, მაგრამ როგორი სანაცნობო წრეც გყავს რეალობაში, იგივეა ფეისბუქში და ისეთივე ინფორმაცია მოდის. ჩემ ირგვლივ ვრცელდებოდა ინფორმაცია, რომ გამოვიდა ადამიანთა ჯგუფი სერიოზული დაფინანსებით, გეგმით და გადაწყვიტეს გამიზნულად წაბილწონ ჩვენი შვილები, არიან შიშვლები, მამაოებს აიძულეს ძალადობა და ა.შ.
როცა ეს კადრები პირდაპირ ეთერში გადაიცემოდა, ბავშვობის მეგობარ ბერთან ვიყავი სტუმრად. იქ იყვნენ სხვა ადამიანებიც ეკლესიიდან. ვხედავთ, რომ მღვდლები, სტიქაროსნები გავეშებული სახეებით დაერივნენ აქტივისტებს. ვიკითხე, მიაჩნდათ თუ არა ეს ნორმალურად და მახსოვს, ყველამ თქვა, რომ ძალადობა არ არის სწორი. თავისთავად, არც ის იყო სწორი, რომ სასულიერო პირები რუსთაველზე გავიდნენ, მაგრამ მაშინ მე არ მქონდა არანაირი ინფორმაცია, გარდა იმისა, რასაც წერდნენ სასულიერო პირები, მსგავსი შინაარსის ფეისბუქ გვერდები. ასეთი მოსაზრებაც არსებობდა, რომ ზოგი სასულიერო პირი გასაშველებლადაც იყო მისული.
ყველა მოვლენას, რაც ხდებოდა ჩემ ირგვლივ, ვუყურებდი სახარებიდან
მეც ვიყავი მათ შორის, ვინც ამბობდა, რომ ყველას ერთ ქვაბში ნუ მოვხარშავთ. ჩემი პოზიცია იყო, რომ “ძალადობას არ ვემხრობი, მაგრამ გარეთ ნუ გამოდიან”.
შემდეგ იყო ასეთი შემთხვევა — ერთ-ერთი სტიქაროსანი სკაიპში საუბრისას გამომიტყდა, რომ გეია. ყველა მოვლენას, რაც ხდებოდა ჩემ ირგვლივ, ვუყურებდი სახარებიდან. მქონდა აღქმა, რომ ყველაფერი, რაც ხდება, ეს არის ღვთის ნება. მიუხედავად იმისა, რომ მაშინ საერთოდ უცნობი იყო ჩემთვის ლიბერალური თეორია, ჩემთვის ღმერთი იყო არა ერთი ტიპი, რომელიც არის მკაცრი, არამედ აბსოლუტური სიყვარული, რომელსაც უყვარს ყველა. შესაბამისად, როცა ამ ბიჭმა მითხრა, რომ ასეთი დაიბადა, გამიჩნდა კითხვები — თუ ბიბლია ამბობს, რომ ჰომოსექსუალი მოხვდება ჯოჯოხეთში, მაშინ ღმერთმა რატომ გააჩინა იგი ასეთად? ამ დროიდან დავიწყე ლიტერატურის მოძიება, ჯერ თეოლოგიური, მერე სამედიცინო. ოღონდ ჯერ კიდევ არ ვიცოდი, რომ გეი ვარ…
გასათვალისწინებელია ისიც, რომ ამ დროს მე უკვე გადაწყვეტილი მქონდა სასულიერო აკადემიაში ჩაბარება და მონასტერში წასვლა, სახლშიც მქონდა ნათქვამი, რომ დაოჯახებას არ ვაპირებდი. ალბათ ამანაც განაპირობა ის, რომ ჩემი სექსუალობა მქონდა ძალიან ჩაწიხლული, დაკონსერვებული.
მერე თბილისში წავედი სასწავლებლად. ჯერ კიდევ სტიქაროსანი ვიყავი, უბრალოდ, უკვე მქონდა განსხვავებები ოფიციალურ ეკლესიასთან. უნდა აღინიშნოს, რომ ილია მეორე და საპატრიარქო არასოდეს აკეთებდნენ ძალადობრივ განცხადებებს, პირიქით, ოფიციალურად ემიჯნებოდნენ. ჩემამდე მოდიოდა მხოლოდ ეს ინფორმაცია. თბილისში გავიგე, რომ იმ ჯგუფების უკან სწორედ საპატრიარქო დგას. ქობულეთში ყოფნისას ვფიქრობდი, ჩვენი უწმინდესი და უნეტარესი, ეს კეთილი კაცი რა დღეში ჩააგდეს, რამდენს უნდა გაუმკლავდეს, როცა ბოროტი მღვდლები სჩადიან რაღაცებს, რაც პატრიარქს არ უნდა; რომ პატრიარქს რომ სცოდნოდა, ამას არ დაუშვებდა და ა.შ. ასეთი გულუბრყვილო ვიყავი.
მეც მქონდა ჰომოფობიური მოსაზრებები, მეც იმ კულტურის ნაწილი ვარ და თავისთავად ცხადია, როცა კულტურა არის ჰომოფობიური, მიუხედავად იმისა, გეი ხარ თუ არა, შენშიც არის ყველა ეს სიმახინჯე, მიზოგინია იქნება ეს თუ ჰომოფობია. თუმცა ეს აგრესიული, ძალადობრივი ჰომოფობია ჩემში არასდროს ყოფილა, მიუხედავად იმისა, რა ვიცოდი ამ იდენტობის შესახებ.
უნივერსიტეტამდე ჩემი სივრცე იყო ჩაკეტილი, შემდეგ გაიხსნა, სხვადასხვა ადამიანი შემოვიდა და შევძელი, გავცნობოდი ბევრ სხვადასხვა მოსაზრებას. უგონო და და სულელი არასდროს ვყოფილვარ, რომ ვერ შემძლებოდა ამ სხვადასხვა მოსაზრებებს შორის თავად გამომეტანა დასკვნა, როცა ამის შესაძლებლობა გაჩნდა. რა პოზიციაც ჩამომიყალიბდა, რადიკალურად განსხვავდებოდა ეკლესიის ოფიციალური პოზიციისგან.
მანამდე სულ მქონდა განცდა, რომ პატრიარქი არის პროევროპელი კაცი, სულ ვაზიარებდი მის განცხადებებს. ჩემსა და მრევლს შორის დაპირისპირება პირველად მოხდა სპირიდონის განცხადების შემდეგ, რომელმაც უკრაინაში 2014 წელს რუსეთის შესვლის შემდეგ, 2015 წელს თქვა, რომ უკრაინა, რუსეთი და ბელარუსი ერთი სახელმწიფო უნდა გახდეს და მრევლს ამისთვის ლოცვისკენ მოუწოდა. გავაზიარე ეს განცხადება და დავაწერე, *ლე ხარ-მეთქი. ამ დროს ჯერ კიდევ სტიქაროსანი ვიყავი. ქობულეთში რომ ჩავედი, ტაძარში ჩვეულებრივად მივედი, არც მიფიქრია, რომ რამე ისეთი გავაკეთე, რაც არ უნდა გამეკეთებინა. გამოვარდა ერთი სტიქაროსანი და მითხრა, გაეთრიე ტაძრიდან, შე ბოკერიაო, შე ბენდუქიძეო. მესამეც ახსენა, მგონი სოროსი. ფაქტობრივად, წირვა ჩაიშალა, მღვდელი გამოვიდა და თქვა, ორივემ დატოვეთ ეკლესიაო. მე ვთქვი, რომ არ წავიდოდი, რადგან მათთან კი არა, ღმერთთან ვიყავი მისული და ვისაც არ მოსწონს, შეუძლია თავად დატოვოს ეკლესია-მეთქი.
ისე წამოვედი ეკლესიიდან, რომ ჩემს მოძღვარს არ უთქვამს, სტიქარი გაიხადეო. ერთხელ, დამიკავშირდა და შემომთავაზა, ფერიის დედათა მონასტერში წავიდეთო. იქ წირვა უნდა ჩაეტარებინა ღამისთევით. ურთიერთობა უკვე მეტ-ნაკლებად გაციებული იყო, ძალიან ბევრი განსხვავება იყო უკვე ჩვენს შორის, თუმცა ძალიან დიდი პატივისცემით და სიყვარულით ვიყავი განწყობილი. მომაკითხა მანქანით მგალობლებთან ერთად. ამ დროს მე მიკეთია პირსინგი. ალბათ ყველას ეგონა, რომ მოვიხსნიდი და ისე წავიდოდი. ცხადია, ასე არ მოხდა. მე თუ ქობულეთში მოვიხსნიდი პირსინგს, მაშინ აღარც თბილისში გავიკეთებდი. ჩავჯექი მანქანაში და წინა შუქი რომ აინთო, ამ ჩემმა ვერცხლისფერმა პირსინგმა გადაანათა ფერიცვალებასავით.
მე მგონი ასეთი შემთხვევა არც ყოფილა ქართულ მართლმადიდებელ ეკლესიაში, რომ სტიქარით და პირსინგით იდგა ადამიანი ღამისთევის წირვაზე. მონაზვნები მიყურებდნენ გაოცებულები, მაგრამ ხმას არავინ იღებდა, რადგან ამ სისტემაში კაცი, მოძღვარია უპირატესი და მერე მოდის ქალი. ჩემს მოძღვარს საერთოდ არაფერი უთქვამს.
ოფიციალურად სტიქარი გავიხადე 2016 წელს. აღდგომის წირვა ერთი საათის დაწყებული იყო, როცა მივხვდი, რომ იქ შეკრებილ ადამიანებთან არაფერი მაკავშირებდა. ქრისტე ამბობს, 2 და 3 ადამიანი რომ შეიკრიბება ჩემი სახელით, მეც იქ ვარო. ანუ ამ ადამიანებს ერთმანეთთან უნდა აკავშირებდეთ სიყვარული, უნდა იყვნენ ერთნი.
გავიხადე სტიქარი და წამოვედი. არავის არაფერი უთქვამს, ასეთ დროს იქ ისეა ყველა ყველაფერში ჩართული, რომ ყურადღებას ვერც მოგაქცევენ. გამოვედი გარეთ, იყო ღამე და ღმერთთან თანაგანცდა ვიგრძენი იქ, აბსოლუტურად მარტომ, ყველანაირი შენობის გარეშე.
ჩემთვის ეკლესია, როგორც სისტემა ადრე იყო მშვიდობის, უსაფრთხოების და ეროვნულობის საერთო გარანტი და ახლა არის პროგრესის, თავისუფლების, სახელმწიფოებრიობის და მომავლის პირველი მტერი საქართველოში, საპატრიარქო კი კრემლის მთავარი კანტორა საქართველოში.
აუცილებლად უნდა აღვნიშნო ისიც, რომ მრევლში ყოფნა ჩემთვის არ ყოფილა ცალსახად ნეგატიური გამოცდილება. თავისთავად ცხადია, ქრისტიანობიდან უამრავი სიკეთის მიღება და შემეცნებაა შესაძლებელი და ასეც მოხდა. თუმცა, სამწუხაროდ, ჩვენს რეალობაში, პირდაპირ შეიძლება ითქვას, რომ ეს არის გამონაკლისი, რადგან, კარგად ვხედავთ, არათუ რიგითი მრევლისა თუ მღვდლის, სინოდის დონეზეც კი, ხალხი ეკლესიას შეაბერდა ისე რომ, ნაძირლობისა და კრიმინალის მეტი არაფერი უკეთებია. და რაც მთავარია, ეს ყველაფერი, სხვებისთვის მორალის კითხვის პარალელურად ხდება.
დღეს უკვე მე ვარ საკუთარი თავის ღმერთი, არ მჯერა მარადიული ცხოვრების. რაღაც ეტაპის შემდეგ, როცა ამ ორგანიზაციულ რელიგიას გავემიჯნე, ჩემთვის ღმერთები გახდნენ ის კარგი ადამიანები, რომლებიც იყვნენ ჩემს ცხოვრებაში. ვფიქრობდი, რა როლი ჰქონდა ჩემს ცხოვრებაში ბიბლიურ ღმერთს, რისიც მანამდე მწამდა. მივხვდი, რომ არანაირი და ამის საჭიროება არ მქონდა, აბსოლუტურად თვითკმარი ვიყავი. ადამიანების დიდ ნაწილს ჰგონია, ღმერთი საჭიროა მორალისთვის ან იმისთვის, რომ თავი მოთოკოს. მე აბსოლუტურად ჩამოყალიბებული მაქვს ჩემი მორალი, კარგად ვიცი რა არის ჩემთვის მისაღები და მიუღებელი, კარგი და ცუდი. ამისთვის არც არასდროს მჭირდებოდა ღმერთი და არც ახლა მჭირდება. ვერც იმის მტკიცების საჭიროებას ვხედავ, რომ რადგან რელიგიური არ ვარ, არ ნიშნავს, რომ კარგი არ ვარ.
ჩემთვის ეკლესია, როგორც სისტემა ადრე იყო მშვიდობის, უსაფრთხოების და ეროვნულობის საერთო გარანტი და ახლა არის პროგრესის, თავისუფლების, სახელმწიფოებრიობის და მომავლის პირველი მტერი საქართველოში, საპატრიარქო კი კრემლის მთავარი კანტორა საქართველოში.
პირველი სიყვარული და ქამინგაუთი
სტუდენტობამდე მე ჩემი იდენტობა არ მიპოვია, თუმცა ის, რომ ჩემი სექსუალობა გვიან ასაკში აღმოვაჩინე, ნორმალური არ არის. მაგრამ როგორც მოხდა, იმით უკმაყოფილო არ ვარ, რადგან როცა ჩემი თავი ვიპოვე, არც ერთი წამით არ მქონია ან საკუთარი თავის მიუღებლობა, ან დეპრესია. ვიყავი უბედნიერესი, როცა პასუხი გავეცი საკუთარ თავს.
რა თქმა უნდა, ღრმა ბავშვობიდან ვგრძნობდი მიზიდულობას ბიჭების მიმართ, მაგრამ ვერ ვხსნიდი, ეს რა იყო. როცა დაბალ კლასებში მეკითხებოდნენ, ვინ იყო ჩემი შეყვარებული, ყოველთვის გოგოს სახელს ვპასუხობდი, ოღონდ მართლა ასე ვფიქრობდი, რადგან სხვა მოდელი არ არსებობდა — კულტურა გეუბნება, რომ ბიჭი ხარ და უნდა გიყვარდეს გოგო.
მეგობრებთან ერთად ვცხოვრობდი და პირველად დავქამინგაუთდი მათთან, ვუთხარი, რომ ვარ გეი. მათ ჰქონდათ ძალიან ადეკვატური რეაქცია, რამაც, პრინციპში, შემიქმნა ძალიან არასწორი წარმოდგენა, თითქოს მთელი სამყარო ასე შეხვდებოდა ჩემს ბედნიერებას.
უკვე სტუდენტი ვიყავი, როცა ქობულეთიდან თბილისისკენ მიმავალ მატარებელში შევხვდი ბიჭს, რომელსაც როგორც კი შევხედე, რაღაცნაირად ვიგრძენი თავი. დავინტერესდი ამ ადამიანით, მაგრამ მივხვდი, რომ ეს იყო ისეთი ინტერესი, რომელიც აქამდე არავის მიმართ არ მქონია. მომინდა, მისთვის მეკოცნა. ეს იყო პირველი დადასტურება საკუთარ თავთან, რომ ბიჭები მომწონს.
როცა თბილისში ჩავედი, ძალიან ბედნიერი მივედი ბინაში, სადაც მეგობრებთან ერთად ვცხოვრობდი და პირველად დავქამინგაუთდი მათთან, ვუთხარი, რომ ვარ გეი. მათ ჰქონდათ ძალიან ადეკვატური რეაქცია, რამაც, პრინციპში, შემიქმნა ძალიან არასწორი წარმოდგენა, თითქოს მთელი სამყარო ასე შეხვდებოდა ჩემს ბედნიერებას. მაგრამ ამის შემდეგ ძალიან, ძალიან ბევრი ბრძოლა დამჭირდა და მოხდა ისე, რომ ფაქტობრივად, მთელი ჩემი გარემოცვა შეიცვალა. ამას მაშინ აღვიქვამდი ტრაგედიად, თორემ ამ გადასახედიდან რომ ვუყურებ, ყველაფერი ლოგიკურად მოხდა.
რეალობაში არ ხდება დასავლური ფილმების მსგავსად: “დედა, მამა, მე გეი ვარ” და მერე ჩახუტება. როცა მეკითხებიან, ყოველთვის ვურჩევ ხოლმე, რომ სანამ არ იქნებიან მზად მენტალურად, ასევე, ფინანსურად იმისთვის, რომ ოჯახის გარეშე შეძლონ ცხოვრება, მანამ პრაგმატული თვალსაზრისით ქამინგაუთი არ იქნება სწორი, რადგან სამწუხაროდ, ხშირია, რომ დროებით მაინც უწევთ სახლის დატოვება. თუმცა ქამინგაუთი მართლა ძალიან მნიშვნელოვანია, ამოსუნთქვასავითაა და დიდი ტვირთი გეხსნება. მე მესმის ყველასი, ვისაც ეს უნდა. მით უმეტეს, გინდა, რომ შენთვის ყველაზე ძვირფას ადამიანებთან გააკეთო ეს. გარდა ამისა, გინდა ერთგვარად გადაამოწმო — როცა გეუბნებიან, რომ უყვარხარ, მართლა უყვარხარ? მე ვფიქრობდი, რომ ვისაც მართლა ვუყვარვარ, დარჩება ჩემთან და თუ ადამიანს არ ვუყვარდი, რატომ უნდა დამწყდეს გული, თუკი ჩემი ცხოვრებიდან წავა? ჩემს ცხოვრებაში ასეც მოხდა. ბოლო პერიოდში რამდენიმე მეგობარი დაბრუნდა და არასდროს მითქვამს უარი მათ მიღებაზე.
არასდროს დამიმალავს ჩემი ორიენტაცია. ყოველთვის, როცა მეკითხებოდნენ, ვპასუხობდი სიმართლეს, მათ შორის, ძალიან საშიშ მომენტებში. მქონდა და დღემდე მაქვს პრინციპი, რომ არასდროს დავმალო საკუთარი თავი. ყველაზე დიდი შეურაცხყოფა, რაც შეიძლება საკუთარი თავისთვის მიმეყენებინა, იქნებოდა ის, რომ უარმეყო ის.
დედამ ბოლომდე იბრძოლა ჩემთვის, ისე, რომ ამის შესახებ არაფერი მოუყოლია. სხვებისგან ვიგებდი, რომ ვიღაცასთან აღარ მეგობრობს, ვიღაცას ეკამათა, რაღაც გადაიტანა.
მინდა ვუთხრა ქვიარებს, რომ არ არსებობს არც ერთი სიტუაცია, საიდანაც გამოსავალი არ არის. იპოვონ ადამიანი, ვისთანაც კომფორტულად იქნებიან. თუ ასეთი ირგვლივ არავინ ჰყავთ, აუცილებლად შეიცვალონ მეგობრები, ალტერნატიული სივრცეები იპოვონ და ქამინგაუთიც დაიწყონ პატარ-პატარა ნაბიჯებით.
ოჯახი
ოჯახთან მქონდა დამოკიდებულება, რომ თუ მკითხავდნენ, ვეტყოდი. ვფიქრობდი, რომ ეშინოდათ ამ შეკითხვის დასმის და როცა მზად იქნებოდნენ, მერე ვუპასუხებდი. მე მგონია, რომ მშობელმა ყოველთვის იცის ამის შესახებ, მით უმეტეს, როცა არ მალავ.
რეალურად, ოჯახთან ქამინგაუთი ორჯერ გამომივიდა, ორივეჯერ საჯაროდ — 2018 წლის 17 მაისის აქციაზე და გოგი გვახარიას გადაცემაში. თუმცა მაშინაც, 2018 წელს, ჩემებმა ეს არ მიიღეს, როგორც ქამინგაუთი. ყველა მედიაში მომიხსენიებდნენ, როგორც ქვიარ აქტივისტს, გეი აქტივისტს, მაგრამ ისინი თავს იკატუნებდნენ. დღემდე ასეა. მამაჩემს რამდენჯერ უკითხავს, გერმანელ გოგოს მოვიყვან ცოლად თუ ქართველს. უკვე მეცინება, აღარ მინდა ამაზე კამათი, თან როცა შორს ვარ, განსაკუთრებით ვუფრთხილდები ურთიერთობებს.
მგონი, გიორგი კიკონიშვილს ეწერა, რომ ქართველ მშობელს ყოველ ჯერზე თავიდან უნდა უთხრა გეი რომ ხარ, რადგან სულ აქვს განცდა, რომ შეიძლება “გადაგევდი”.
დედაჩემი ისე ჩამოვიდა გერმანიაში, რომ ჩვენ ამაზე ნალაპარაკევი არ გვქონდა. ვუთხარი, რომ იქნებოდა გოგი გვახარიას გადაცემა ჩემ შესახებ. ცოტა დაიძაბა, რად გინდა, ყველა უნდა ალაპარაკოო და ა.შ. როცა ეს გადაცემა გამოქვეყნდა, ჩვეულებრივად გავაზიარე ფეისბუქზე, მისთვის აღარაფერი მითქვამს. ვიცოდი, რომ ნახავდა, მაგრამ დიდხანს არ გამოჩნდა და ავღელდი, თან ვბრაზდებოდი, როგორ შეიძლება რეაქცია არ ჰქონოდა, თუნდაც ცუდი. ამ დროს ვიდეოზე ვხედავ მის საჯარო კომენტარს: “როგორიც ხარ, ისეთი მიყვარხარ”.
ჩემთვის ეს ძალიან ემოციური იყო. მიუხედავად ყველაფრისა, ასეთ კომენტარს მაინც არ ველოდი. ჩემი ნებისმიერი ქვიარ მხარდამჭერი ნაცნობისგან, თუნდაც რომელიმე ყოფილიყო დედაჩემი, ეს სიტყვები არ იქნებოდა ასეთი ღირებული, რადგან მათთვის ეს არის ჩვეულებრივი რეაქცია. მაგრამ დედაჩემმა, რომელსაც ამის გამოცდილება არ ჰქონია, რომელსაც უმაღლესი განათლებაც კი არ აქვს, რომელსაც რეალურად არ აქვს ეს ღირებულებები, მისი სივრცისთვის ეს უცხოა, მაინც შეძლო ამის თქმა. ეს არის ჩემთვის უპირობო სიყვარული, რაც ძალიან ემოციურია.
არ მინდა, რომ დედაჩემი იყოს მოცული მხოლოდ ჩემით. მან იმაზე მეტი გააკეთა ჩემთვის, ვიდრე ველოდი და პირიქით, მინდა, რომ არ დავტვირთო ჩემით. ქართველი ქალები ისედაც მუდმივად ცხოვრობენ შვილების ცხოვრებით
მან ბოლომდე იბრძოლა ჩემთვის, ისე, რომ ამის შესახებ არაფერი მოუყოლია. სხვებისგან ვიგებდი, რომ ვიღაცასთან აღარ მეგობრობს, ვიღაცას ეკამათა, რაღაც გადაიტანა.
ამ თემაზე ერთმანეთთან არასდროს გვისაუბრია. ამ ეტაპზე ვერც ვგრძნობ ამის საჭიროებას. შეიძლება ეს თავდაცვის მექანიზმიცაა, რომ არ მინდა, მათგან მოვისმინო ისეთ მოსაზრებები, რომლებიც არ მომეწონება.
გარდა ამისა, არ მინდა, რომ დედაჩემი იყოს მოცული მხოლოდ ჩემით. მან იმაზე მეტი გააკეთა ჩემთვის, ვიდრე ველოდი და პირიქით, მინდა, რომ არ დავტვირთო ჩემით. ისედაც ქართველი ქალები მუდმივად ცხოვრობენ შვილების ცხოვრებით, მინიმუმ, ის თაობა, რომელზეც ახლა ვსაუბრობ. მე უკვე 26 წლის ვარ, არასრულწლოვანი აღარ ვარ. დედას კიდევ ჰყავს ჩემი უმცროსი ძმა, ლუკა. თვითონაც იმ ასაკშია, რომ მინდა მაქსიმალური დრო დაუთმოს იმას, რაც, მათ შორის, ჩემ გამო შეეზღუდა. შეიძლება ვიღაცამ ჩათვალოს, რომ ეს არასწორია, მაგრამ ჩემთვის ასეა კომფორტული და მგონია, რომ დედაჩემისთვისაც. მისთვის მე აბსოლუტურად მისაღები ვარ.
მყავს უფროსი ძმაც. ზოგადად, მირჩევნია, მასზე არ ვილაპარაკო. როცა ეს ამბები მოხდა, 2018 წელს, ნათესავები ჩემთან კომუნიკაციას ვერ ბედავდნენ და ძირითადი წნეხი გადავიდა მასზე, მათ შორის, “ბირჟაზე” ეუბნებოდნენ: “უფროსმა ძმამ ხო უნდა მიხედოს თავის პატარა ძმას, ძმაო” და ა.შ. ახლაც არ მინდა სადმე რაიმე ფორმით ვახსენო — მე ვიცნობ ამ ხალხს და ძალიან კარგად, ვიცი, რომ რამეს მისწერენ.
რაც შეეხება ჩვენს ურთიერთობებს, ბავშვობიდან ძალიან განვსხვავდებოდით ერთმანეთისგან და გვქონდა არა ცუდი, მაგრამ დისტანცირებული ურთიერთობა. იდენტობის გამო მისგან არანაირი შეურაცხყოფა არ ყოფილა. 2018 წლის 17 მაისის მერე მკითხა, რად მინდოდა ეს და მომიყვა, რა გადახდა ჩემს ოჯახს, რადგან ისინი არ მიყვებოდნენ. იმ დღის შემდეგ ამ თემაზე არ გვილაპარაკია არც ერთხელ. ურთიერთობა მაქვს ჩვეულებრივად, როცა ვრეკავ ოჯახში, მოვიკითხავთ ხოლმე ერთმანეთს. საქართველოში რომ ვყოფილიყავი, ალბათ დაძაბული ურთიერთობა მექნებოდა ოჯახთან. ვიაზრებ, რომ დისტანციამ ძალიან ბევრი რამ განსაზღვრა, დაფიქრების უფრო მეტი საშუალება გაქვს.
ცოტა ხნის წინ მეგობარი მეუბნებოდა, რომ დედასთან ურთიერთობა ბავშვობის მერე არ ჰქონია. უცხოეთში ცხოვრობს, ყველაფერი აქვს, რაც სურს, მაგრამ მითხრა, ჩემი ოცნებაა, ერთხელ მაინც მოვისმინო დედაჩემის იავნანა და ჩამეხუტოს, ყველაფერს ვაპატიებ და ძალიან ბედნიერი ვიქნებოდიო…
სულ ვცდილობ, ჩემები მაქსიმალურად დავიცვა ამ თემისგან. ერთ-ერთი მიზეზი, რის გამოც გერმანიაში ვარ, გარდა იმისა, რომ ფიზიკურად აღარ შემეძლო საქართველოში ყოფნა და იძულებული გავხდი, ისიც არის, რომ მინდა მე ჩემი ცხოვრება მქონდეს და ჩემი ოჯახის წევრებს თავიანთი. ეს საქართველოში თითქმის შეუძლებელია.
გეების ძალიან დიდი ნაწილი იტანჯება დანაშაულის გრძნობით, მათ მენტალური პრობლემები ეწყებათ ამის გამო. სამწუხაროდ, ძალიან ხშირად ოჯახები ბოროტად სარგებლობენ ამით და ყველანაირ თავისუფლებას უზღუდავენ. მე ამ მხრივაც პრივილეგირებული ვარ, ოჯახის შიგნით ძალადობა, წნეხი, ჩაგვრა არ გამომიცდია.
ქვიარებს მინდა ვუთხრა, არასოდეს საკუთარი თავი არ დაადანაშაულონ. იცხოვრონ, დატკბნენ თავისუფლებით და არავის, მათ შორის არც ოჯახის გამო საკუთარ ცხოვრებაზე უარი არ თქვან. ამავდროულად, შეიძლება ურთიერთსაწინააღმდეგო აზრებს გამოვთქვამ, მაგრამ მნიშვნელოვანია ქვიარებმაც სცადონ გაუგონ მშობლებს საერთო კონტექსტში — ძალიან ბევრი მიზეზია, კულტურული, ფინანსური, რელიგიური და უამრავი სხვა, რის გამოც ისინი ვერ უგებენ შვილებს. მიუხედავად ყველაფრისა, არასდროს არ უნდა იფიქრონ, რომ მშობლებს ისინი არ უყვართ. მე მგონია, რომ იმ სიტყვებს მათი მშობლების პირით ამბობს პატრიარქატი, სისტემა, მთელი ეს მახინჯი კულტურა და არა მათი დედა ან მამა. საბედნიეროდ, მე ასეთი სიტყვები არ გამიგია, მაგრამ ბევრ ადამიანს მოუსმენია და ვიცი, რომ რთულია მათ ახლა ჩემი ნათქვამი მიიღონ.
საქართველოში ქვიარებს არ აძლევენ უფლებას, აღიქმებოდნენ ოჯახისგან დამოუკიდებლად. მუდმივად ხარ ოჯახის სირცხვილი, რომელსაც ვერც ოჯახი ჩამოიწმენდს და შენ ხომ თავისთავად მთელი ცხოვრება “სირცხვილჩამოუწმენდავი” დადიხარ.
ზოგჯერ ძალიან უხერხულად ვგრძნობდი ხოლმე თავს, როცა დედაჩემზე პოსტებს ვწერდი, რადგან ამის კომფორტი ძალიან ბევრ გეის არ აქვს. ცოტა ხნის წინ მეგობარი მეუბნებოდა, რომ დედასთან ურთიერთობა ბავშვობის მერე არ ჰქონია. უცხოეთში ცხოვრობს, ყველაფერი აქვს, რაც სურს, მაგრამ მითხრა, ჩემი ოცნებაა, ერთხელ მაინც მოვისმინო დედაჩემის იავნანა და ჩამეხუტოს, ყველაფერს ვაპატიებ და ძალიან ბედნიერი ვიქნებოდიო…
საზოგადოება და მეგობრები
ქვიარისთვის მთავარი წნეხი არის საზოგადოების მიერ ოჯახზე დარტყმა, რადგან ადამიანი საკუთარი თავის გარდა, და ხშირად, პირველ რიგშიც, ფიქრობს ოჯახზე. წნეხი სამეზობლოსგან, ნათესავებისგან, ჭორები, მათ შორის, ძალიან პრიმიტიული. ეს ჯანმრთელობაზეც აისახება. მაგალითად, დედაჩემს საცრემლე აპკი დაუზიანდა, მე ეს ძალიან გვიან გავიგე. მამაჩემს სამსახურში ეუბნებოდნენ, რომ მის ადგილას მომკლავდნენ, რომ ფსიქიატრიულში დამაწვენდნენ და ა.შ., რის შედეგადაც ის ცუდად გახდა. საქართველოში ხომ სამსახური ერთგვარად ოჯახიც არის, ძალიან ბევრ დროს ატარებ თანამშრომლებთან და წარმოიდგინეთ, რომ ეს ადამიანები, ფაქტობრივად შენი ოჯახის წევრები, ამას გეუბნებიან.
საქართველოში ქვიარებს არ აძლევენ უფლებას, აღიქმებოდნენ ოჯახისგან დამოუკიდებლად. მუდმივად ხარ ოჯახის სირცხვილი, რომელსაც ვერც ოჯახი ჩამოიწმენდს და შენ ხომ თავისთავად მთელი ცხოვრება “სირცხვილჩამოუწმენდავი” დადიხარ. შენი ნებისმიერი გამოჩენა იქნება პრობლემა ოჯახისთვის. მე არსად ვაპირებდი წასვლას 2018 წლის 17 მაისის შემდეგ. ყველას კატეგორიულად ვეუბნებოდი: რამდენი მილიონიც ხართ, თქვენ მოგიწევთ წასვლა, მაგრამ მე არასდროს წავალ, ამ ქვეყნის მოქალაქე ვარ და ვიცხოვრებ აქ. დღემდე ყელში მეჩხირება ეს სიტყვები, ძალიან მჯეროდა ამის…
მე არ გავქცეულვარ, მზად ვიყავი იმისთვის, რომ გავმკლავებოდი ყველა გამოწვევას საზოგადოების მხრიდან, მაგრამ ჩემზე და არა ჩემს ოჯახზე.
17 მაისის შემდეგ ქობულეთში პირველად რომ ჩავედი, ვიყავი ჩვეულებრივად, არანაირ დაძაბულობას არ ვგრძნობდი, რადგან ჩემებს არაფერი უთქვამთ. ამ დროს მე მჭირდებოდა როგორც 17 მაისის ძალადობის ტრავმის გადალახვა, ასევე, შემდგომი ორი ძალადობის, როცა ჯგუფურად დამესხნენ თავს და ტრანსპორტიდან ჩამომაგდეს. ამის გადალახვაზე უნდა მემუშავა თუ ახალ ამებებზე, რომელიც მოჰყვა ამ ყველაფერს? ჩემი პატარა ძმა უკვე სპორტზე დადიოდა, ასევე, იმავე სკოლაში სწავლობდა, სადაც მე და დირექტორს უთქვამს, რომ მე შევარცხვინე ოჯახი. მე არ გავქცეულვარ, მზად ვიყავი იმისთვის, რომ გავმკლავებოდი ყველა გამოწვევას საზოგადოების მხრიდან, მაგრამ ჩემზე და არა ჩემს ოჯახზე, ჩემს უმცროს ძმაზე.
საზოგადოებისგან წნეხი დღემდე იქნება, დარწმუნებული ვარ. უბრალოდ, ამაზე ჩემები არ მიყვებიან. ჩვენი საზოგადოება ისეთია, რომ არ გამოტოვებს შანსს, პირდაპირ თუ ირიბად რამე არ წამოგაძახოს. დღემდე, სამარშრუტო ტაქსიში, იმდენ ხალხში შეიძლება ჰკითხონ დედაჩემს, “რამ შეშალა შენი შვილი, რატომ გადადგა ეს ნაბიჯი?!” და ა.შ. ამ დროს დედა ჩემს უმცროს ძმასთან ერთადაა.
მე წამოვედი, ამხელა მანძილით ვარ დაშორებული და ჩემები მაინც ვერ ახერხებენ, იცხოვრონ ჩემი ამბის გარეშე.
საქართველოში ჰომოსექსუალი ადამიანი უნდა აკონტროლებდეს თავის ყველა ქცევას. პარტნიორს ხელი ვერ უნდა ჩაკიდო, დამშვიდობებისას ვერ უნდა აკოცო და ა.შ. ვიღაცები ლაპარაკობენ მხოლოდ სიცოცხლის უფლებაზე, სამსახურზე, მაგრამ ადამიანის ჯანსაღი სოციალიზაციის განვითარებისთვის და ცხოვრებისთვის ძალიან მნიშვნელოვანია, რომ საკუთარ თავს გამოხატავდეს.
გეების მთელი ცხოვრება საქართველოში არის ასეთი, რომ სულ უნდა იფიქრო იმაზე, სხვამ ცუდად არ იგრძნოს თავი. და სად ხარ ამ დროს შენ? როგორც კი ერთხელ მაინც იტყვი, რომ შენც იქ ხარ, ეს ითვლება ეგოიზმად და რომ ამის დრო არ არის. და როდის არის ამის დრო? ვუყურებ საშუალო ასაკის ქვიარებს და მათი დრო არასდროს დადგა.
ყოფილა სიტუაცია, როცა ჩემი მეგობრის დაბადების დღეზე მარტო წავსულვარ და მაინც ჩემთვის ერთ-ერთი დიდი წნეხი იყო ის, რომ დალევის შემდეგ იწყებოდა ღლიცინი, თითქოს უწყინარი ხუმრობები, რომლებიც საბოლოოდ არის ჰომოფობიური. რატომღაც ადამიანებს ჰომოფობია მხოლოდ ძალადობა ჰგონიათ. ამ დროს შენ არ იცი რა გააკეთო, ორმაგი წნეხის ქვეშ ხარ — რომ შეეკამათო (და აუცილებლად უნდა შეეკამათო, რადგან შენი ღირსების საკითხია), გამოდის, რომ დაბადების დღის ზეიმის განწყობას აფუჭებ და არ გინდა ასეთი ტიპი იყო ან უნდა ითმინო, როგორ გლანძღავენ, როგორ გაყენებენ შეურაცხყოფას და არა, ეს არ არის ხუმრობა. ამ დროს კი მეგობრები გეუბნებიან: “კაი, რა გჭირს, ნიქო, ხო იცი, რომ ჩემს დაბადების დღეზე ჰომოფობიას არ მოვითმენ?!”. მე მასწავლის, რა არის ჰომოფობია.
გეების მთელი ცხოვრება საქართველოში არის ასეთი, რომ სულ უნდა იფიქრო იმაზე, სხვამ ცუდად არ იგრძნოს თავი. და სად ხარ ამ დროს შენ? როგორც კი ერთხელ მაინც იტყვი, რომ შენც იქ ხარ, ეს ითვლება ეგოიზმად და რომ ამის დრო არ არის. და როდის არის ამის დრო? ვუყურებ საშუალო ასაკის ქვიარებს და მათი დრო არასდროს დადგა.
მე არ მომწონს, რომ ქვიარებს ძირითადად ჰყავთ ქვიარ მეგობრები. მაგრამ ეს ზუსტად ამ მიზეზების გამო ხდება. ყოველთვის ვცდილობდი, შევბრძოლებოდი ამას, მინდოდა ვყოფილიყავი არა გამოყოფილი, არამედ საზოგადოების ნაწილი. მაგრამ მერე უკვე ხვდები, რომ იღლები ამ ბრძოლით, ადამიანი არ მინდა ცხოვრობდეს ისეთ გარემოში, სადაც სულ უწევს ბრძოლა. ადეკვატური სამეგობრო იმიტომ გჭირდება, რომ მათთან მაინც არ გიწევდეს მუდმივი ახსნის რეჟიმში ყოფნა.
შეურაცხყოფას ვინც მაყენებდა, ვინც თავს დამესხა, ისინი ნაკლებად მახსოვს. მახსოვს ის ადამიანები, ვისაც რაღაც უნდა ეთქვა და არ მითხრა. მქონდა განცდა, რომ ვიმსახურებდი ამ თქმას…
ბევრი ადამიანი წავიდა ჩემგან ორიენტაციის გამო. მაგრამ იმდენად მარტივად და მალე ვივიწყებ წყენას და ცუდ მომენტებს, რომ ყოველთვის მიჭირს გახსენება, რის გამო მიჩხუბია ან მიკამათია. გარდა ამისა, მიუხედავად ყველაფრისა, ბოლო დროს გავხდი ძალიან სენსიტიური და მაინც არ მინდა მათ გული ვატკინო. ვხვდები, რომ იმათაც რაღაცნაირად ბევრი მიზეზი ჰქონდათ. ეს მათ არ ამართლებს, მაგრამ მაინც.
მქონდა პერიოდი, როცა საკუთარ თავს ვადანაშაულებდი, მათ შორის, ოჯახის დაზარალებაში. მერე მივედი იმ დასკვნამდე, რომ დამნაშავე იყო საზოგადოება და რომ მე მაქვს სრული უფლება, ვიცხოვრო. ჩემი ერთადერთი დანაშაული იყო ის, რომ ვცხოვრობ და არ შეიძლება სიცოცხლის უფლება იყოს დანაშაული.
წასვლა და მატარებლის ფანჯრიდან დანახული ზღვა
მახსოვს ქობულეთიდან წამოსვლა და ფანჯრიდან დანახული ზღვა. სპეციალურად ისე გავაკეთე, რომ რამდენიმე დღით ადრე ჩავსულიყავი თბილისში. ირგვლივ სრული სიგიჟე ხდებოდა და მინდოდა ცოტა ხნით მარტო ვყოფილიყავი. მინდოდა მევლო იმ ადგილებში, რომლებიც მიყვარდა და კარგა ხანს ვერ ვნახავდი. თუმცა არ ვიცოდი, რომ ამდენ ხანს ვერ ვნახავდი.
ქვეყანა იძულებულს მხდიდა, წავსულიყავი. ამასთან შეგუება იყო ძალიან მძიმე — ბავშვობიდან დარწმუნებული ვიყავი, რომ ძალიან ძლიერი ვარ. მქონდა განცდაც, რომ დავმარცხდი და იმათ გაიმარჯვეს.
წასვლის პირველი მიზეზი იყო ფიზიკური უსაფრთხოება. ორი სისხლის სამართლის საქმე იყო აღძრული და სახელმწიფომ არაფერი გააკეთა ჩემს დასაცავად. ხოლო მეორე მიზეზი იყოს ის, რომ გავიაზრე, უკვე არამხოლოდ მე მექმნებოდა პრობლემა, არამედ ჩემს ოჯახსაც.
ჩემებმა ქობულეთიდან გამაცილეს. მაშინ დედაჩემი პირველად ვნახე ატირებული. ასეთი უსუსური არასდროს მინახავს და ეს იყო ძალიან მძიმე… როცა მატარებელში ჩავჯექი, ძალიან ბევრი ვიტირე. გაბრაზებული ვიყავი ჩემს ქვეყანაზე, მიმაჩნდა, რომ არ ვიმსახურებდი ასეთ მოპყრობას. ქობულეთს რომ გავცდი, მაშინ გავიაზრე, რომ ქვეყანა იძულებულს მხდიდა, წავსულიყავი. ამასთან შეგუება იყო ძალიან რთული — ბავშვობიდან დარწმუნებული ვიყავი, რომ ძალიან ძლიერი ვარ. მქონდა განცდაც, რომ დავმარცხდი და იმათ გაიმარჯვეს.
პირველად მივდიოდი საზღვარგარეთ, თვითმფრინავშიც პირველად ვიჯექი. წავედი სრულიად უცხო გარემოში, სრულიად მარტო. ამან ძალიან გამზარდა, საქართველოში ალბათ იმავეს ვერ მოვახერხებდი, ბევრი მიზეზის გამო.
მიუხედავად იმისა, რომ აქ ცხოვრებას ძალიან ბევრი ბენეფიტი აქვს, ყოველთვის მაქვს უსამართლობის განცდა, რომ აქ ნებით არ ჩამოვსულვარ, რომ ჩემი ქვეყანა სხვაგანაა. იშვიათად, მაგრამ მქონია შეგრძნებაც, რომ ვერ შევძელი, მიუხედავად იმისა, რომ ამაში სულ მეწინააღმდეგებიან. მაგრამ როცა ვფიქრობ, როგორი ვიქნებოდი, რომ არ წამოვსულიყავი, საერთოდ შევძლებდი კი, რამე გამეკეთებინა? მგონია, რომ წამოსვლით საკუთარ თავსაც და ოჯახსაც სწორად მოვექეცი.
ემიგრაცია
როცა საქართველოდან წამოვედი, არ იგეგმებოდა ბანაკში ჩემი ცხოვრება, მაგრამ საბოლოოდ ასე გამოვიდა. არ ვიყავი ამისთვის მზად. ამ გადასახედიდან ვერ ვიტყვი, რომ ძალიან გაუსაძლისი პირობები იყო, მაგრამ ჩემთვის შეგუება მძიმე აღმოჩნდა. უცებ მოვხვდი ამდენ უცხო ადამიანთან, ენა არ ვიცოდი. გარდა ამისა, იქ იყვნენ ქართველები, რომლებიც ჩემდამი მტრულად იყვნენ განწყობილნი და ვიღაცები ამიმხედრეს. ვერ ვეჩვეოდი საკვებს, საერთო საპირფარეშოებს. ახლა მეცინება, მაგრამ სამრეცხაოში ტანსაცმლის მიტანა დამაგვიანდა და არ დამატოვებინეს, კიდევ ერთი კვირა უნდა დავლოდებოდი და ამაზე მაშინ ძალიან ბევრი ვიტირე.
მაგრამ ყველაზე მეტად იმაზე მეტირებოდა, რომ ამ ჩემთვის ძალიან რთულ პირობებშიც კი ერთი წამით არ ვფიქრობდი უკან დაბრუნებაზე. ძალიან ემოციური გამოდგა იმაზე ფიქრი, რომ საიდან უნდა მოდიოდე ადამიანი, რა პირობებიდან და რა გამოცდილებით, რომ გირჩევნია ამ რთულ ახალ გარემოს გაუმკლავდე, ვიდრე შენს ქვეყანაში წასვლაზე იფიქრო… მეგონა ამ თემებზე უკვე შემეძლო ემოციის გარეშე საუბარი, მაგრამ მაინც ემოციური გამოდგა…
ყველაზე მეტად ზღვა მენატრება. ოდესმე აუცილებლად მექნება სახლი ზღვასთან.
ლაიფციგში სამი თვე ვიყავი, მერე წავედი დრეზდენში. გერმანიაში ჩამოსვლიდან 6 თვის თავზე მივიღე დადებითი პასუხი, მაგრამ ამას ჰქონდა სამართლებრივი საფუძველი, რომ საქართველოში დაზარალებულად მცნეს.
პირველ წელს ძალიან გამიჭირდა. ვიყავი ასოციალური, არ ვურთიერთობდი ადამიანებთან. ქუჩაში როცა გავდიოდი, მქონდა განცდა, რომ ვიღაც ადევნებული მყავდა. ენის კურსზე ჯგუფელი დაძახების მიზნით მხარზე შემეხო და შევკივლე, შიშები მქონდა და ვერ ვიტანდი შეხებას.
ვერავის ვეტყვი, რომ საქართველოდან არ წავიდნენ, მაგრამ უნდა იცოდნენ, რომ ეს ძალიან ბევრ სირთულესთანაა დაკავშირებული, ძალიან დიდ ძალისხმევას, საკუთარ თავზე მუშაობას მოითხოვს.
ახლა დრეზდენში ვსწავლობ, ვმუშაობ არქივში. რა თქმა უნდა, ჰომოფობები აქაც არიან, მაგრამ კანონი გიცავს და საზოგადოებაც ბევრად თავისუფალია. თბილისში უმეტესად გიწევდა მალვა, დამთრგუნველი იყო, რომ ადამიანებს, რომლებთანაც პაემანი გექნებოდა, ჰქონდათ შიშები, რამდენჯერმე ამოწმებდნენ ბინის უკვე დაკეტილ კარს და ა.შ. აქ შენი პირადი ცხოვრება არავის აინტერესებს. საქართველოში იმას თუ შეეგუებიან, რომ გეი ხარ, მერე აინტერესებთ, გყავს თუ არა სტაბილური პარტნიორი და თუ არ გყავს, თითქოს არასრულფასოვნად მიგიჩნევენ. არადა, მე მომწონს ჩემი ცხოვრება ისეთი, როგორიც არის, შემიძლია ბევრი პაემანი მქონდეს, შევხვდე ბევრ სხვადასხვა ადამიანს. ეს ძალიან საინტერესოა.
ყველაზე მეტად ზღვა მენატრება. ოდესმე აუცილებლად მექნება სახლი ზღვასთან, იქნება ეს ქობულეთი თუ სხვა ქალაქი. ბავშვობაში, როცა ზღვაზე მივდიოდი, სულ მქონდა განცდა, რომ იმ ჰორიზონტის იქეთ იყო რაღაც სხვა სამყარო. მიუხედავად იმისა, რომ ქობულეთი მომწონდა გეოგრაფიულად, მიყვარდა ზღვა, ატმოსფერო, სულ მქონდა განცდა, რომ იქაურობის არ ვარ და სხვაგან მინდა.
ჯერ კიდევ ძებნის პროცესში ვარ, ვინ ვარ და სად არის ჩემი სახლი. ეს დაუსრულებელი პროცესია. მუდმივად ვიქნები გზაზე იმის საპოვნელად, რაც ამ ჰორიზონტს მიღმაა. ეს არ ნიშნავს, რომ საკუთარი თავი არ მიპოვია, უბრალოდ, ამ პროცესს დასრულებულს ვერ უწოდებ, სანამ თავად არ დასრულდები.
Don't Miss
ამერიკელმა მოდელმა, ემილი რატაკოვსკიმ ტიკტოკ ტრენდის საშუალებით გამომწერებს მიანიშნა, რომ ბისექსუალია. რატაკოვსკი ტრენდს შეურთდა, რომელშიც ვიდეო პლატფორმის მომხმარებლები აუდიტორიას საკუთარ სექსუალურ ორიენტაციას მწვანე დივნის მეშვეობით უზიარებენ.
“თუ ბისექსუალი ხარ, მწვანე დივანს ფლობ?”, — ისმის კითხვა ვირუსულად გავრცელებულ ვიდეოში და ადამიანები ქამინგაუთისთვის მწვანე დივნის კადრებს ავრცელებენ.
@emrata #stitch with @shaymitchell ♬ original sound – Emrata
ემილი რატაკოვსკიმაც ჩაწერა მსგავსი ვიდეო და ფანებს მწვანე დივანიც უჩვენა. აღსანიშნავია, რომ რატკოვსკიმდე აღნიშნულ ტრენდს Pretty Little Liars-ის ვარსკვლავი, შეი მიჩელიც შეუერთდა, რომელმაც ჯერ კიდევ 2017 წელს განაცხადა, რომ იარლიყებს თავს არიდებს და მას ადამიანები შინაგანი სამყაროს მიხედვით უყვარდება.
„საკუთარ თავს იარლიყებს არ ვაწებებ. ადამიანის შინაგანი სამყარო მიყვარდება. სიყვარული სიყვარულია და მუდამ ამას გავიმეორებ“, — აღნიშნავდა მიჩელი 2017 წლის ინტერვიუში.
@shaymitchell #duet with @keepitspooky #Stitch ♬ original sound – Kayla 🙂
სხვა ტიკტოკ ტრენდის საშუალებით საკუთარ სექსუალურ ორიენტაციაზე პოპის დედოფალმა, მადონამაც მიანიშნა. მომღერალმა ვიდეო ჩაწერა, რომელშიც საცვლებს ნაგვის ურნის მიმართულებით ისვრის, წარწერაში კი ვკითხულობთ: „თუ ავაცილებ, გეი ვარ“ — პოპ ვარსკვლავი მიზანს დემონსტრაციულად აცილებს, რაც ფანების აზრით, ქამინგაუთია. თუმცა, უნდა აღინიშნოს, რომ მადონამ სექსუალურ ორიენტაციაზე მინიშნება ჯერ კიდევ 1991 წელს გააკეთა, როცა ინტერვიუში განაცხადა — „ვთვლი, რომ ყველა ადამიანი ბუნებით ბისექსუალია“.
@madonna♬ original sound – nudy georges
Don't Miss
11 ოქტომბერი ქამინგაუთის დღეა, რომელიც 1988 წლიდან აღინიშნება და დროთა განმავლობაში უფრო და უფრო ცნობილი ხდება. ამ დღეს ლგბტქი თემის წევრები საკუთარი გამოცდილებების შესახებ საჯაროდ საუბრობენ და კიდევ ერთხელ, ხმამაღლა უსვამენ ხაზს თავიანთ იდენტობას.
ქამინგაუთი საკუთარი სექსუალური ორიენტაციის ან გენდერული იდენტობის საჯაროდ გაცხადებას ნიშნავს. ეს ტერმინი გამოთქმის, “coming out of the closet” შემოკლებული ფორმაა, რაც პირდაპირი მნიშვნელობით სამალავიდან, კარადიდან გამოსვლას ნიშნავს. სამწუხაროდ, ქართულში ქამინგაუთის ზუსტი შესატყვისი ჯერჯერობით არ გვაქვს.
ქვიარ ადამიანები ქამინგაუთს სხვადასხვაგვარად განმარტავენ და რა თქმა უნდა, მათი გამოცდილებებიც განსხვავებულია.
როდესაც ქამინგაუთი გავაკეთე, თავი თავისუფლად ვიგრძენი.
ლუკა აბლოთია, სტუდენტი აფხაზეთიდან, ამბობს, რომ მისთვის ქამინგაუთი ნიშნავს იყო ის, ვინც ხარ და გქონდეს საკუთარი ადგილი საზოგადოებაში. ის პირველად 11 წლის ასაკში დაქამინგაუთდა, საკუთარ დასთან და მეგობართან, რომლებმაც ეს ამბავი პოზიტიურად მიიღეს.
მისი აზრით, ქამინგაუთს ნეგატიური მხარეც აქვს, რადგან საზოგადოებაში ძალიან ბევრი მითი არსებობს. ეს ყველაფერი საკუთარ თავზეც გამოცადა, მაგრამ ამის გადალახვა წარმატებით შეძლო.
ქამინგაუთის შემდეგ ჩემი ცხოვრება რადიკალურად შეიცვალა და გადავწყვიტე, რომ თავისუფლებისთვის უნდა ვიბრძოლო და აუცილებლად მოვიპოვო ის.
ადამიანებს, რომლებიც ახლა აპირებენ ქამინგაუთს, ლუკა ურჩევს, რომ ყველაზე მნიშვნელოვანი უსაფრთხოებაა და არ ღირს ქამინგაუთი იქ, სადაც ადამიანს საფრთხე შეიძლება ემუქრებოდეს. მისი თქმით, ყველას აქვს უფლება იყოს ის, ვინც არის და უყვარდეს ის, ვინც უნდა.
ქამინგაუთის შემდეგ, შენ ხარ ადამიანი, რომელსაც მოტყუება აღარ უწევს.
ნათია უთმელიძე, რომელიც პროფესიით ექიმია, ქამინგაუთს ხილვადობას უკავშირებს და პირველ რიგში ნდობა ახსენდება იმ ადამიანების მიმართ, ვისთანაც შესაძლოა დაქამინგაუთდე. როგორც თავად ამბობს, საკუთარ თავთან ადრეულ ასაკში დაქამინგაუთდა, სხვებთან საკმაოდ გვიან – 43 წლის ასაკში.
ის ქვიარ ადამიანებს ურჩევს, ახსოვდეთ, რომ ადამიანების რეაქცია მათ ქამინგაუთზე შესაძლოა, საბოლოო არ იყოს და რაღაც პერიოდის შემდეგ, როდესაც უფრო მეტს შეიტყობენ ქვიარ ადამიანების შესახებ, აზრი შეიცვალონ. მისი აზრით, ცნობადობის ამაღლება ხელს შეუწყობს მათი რეაქციის ცვლილებას.
ქამინგაუთი სიმართლისთვის თვალის გასწორებას ნიშნავს.
სტუდენტს, ანა კახიძეს ქამინგაუთზე სიტყვა ტერორი ახსენდებოდა, მაგრამ საკუთარმა გამოცდილებამ აჩვენა, რომ ასეთი საშიშიც არაფერი ყოფილა. ის ფიქრობს, რომ საკუთარ თავთან ამის გაცნობიერება ყველაზე მნიშვნელოვანია, ხოლო ყველაფერი დანარჩენი — მეორეხარისხოვანი.
ანას აზრით, საკუთარ თავთან ქამინგაუთი ყველაზე რთულია, რადგან ეს არის პირველი ნაბიჯი. მისი თქმით, ისეთ საზოგადოებაში ვცხოვრობთ, სადაც ბევრი ნეგატივი და წნეხია და თავიდან ფიქრობ, რომ რაღაც არასწორია, პრობლემაა. ის ფიქრობს, რომ ამ მომენტის გადალახვა ყველაზე რთული პროცესია.
ამ დროს ალბათ მარტო ხარ და ძალიან ბევრ უცნაურ, უჩვეულო შეგრძნებასთან, აზრთან გიწევს გამკლავება.
მეგობართან დაუგეგმავად, მოულოდნელად დაქამინგაუთდა. როგორც აღნიშნავს, უარყოფითი რეაქციის მოლოდინი ჰქონდა, ეგონა, რომ მეგობრებთან და ახლობლებთან ურთიერთობები შეიცვლებოდა, რაც აშინებდა, მაგრამ, საბედნიეროდ, ასე არ მოხდა. თავს პრივილეგირებულად მიიჩნევს, რადგან ისეთი ადამიანების გარემოცვაშია, რომელთა დამოკიდებულებაც მისი იდენტობის გამო არ იცვლება.
ქამინგაუთი ცვლილებების მომტანია.
ორგანიზაცია თბილისი პრაიდის წევრ მიკო შახდინარიანისთვის ქამინგაუთი ძვირფასი ადამიანებისთვის ორიენტაციის შესახებ გაზიარებული ინფორმაციაა — ადამიანებისთვის, რომლებიც ისეთი ახლობლები არიან, რომ არ შეიძლება მათ რაიმე დაუმალო.
მიკოს აზრით, თუ ვინმემ თქვენთან ქამინგაუთი გადაწყვიტა, ეს პირველ რიგში იმას ნიშნავს, რომ ამ ადამიანს უყვარხართ, პატივს გცემთ და გიზიარებთ ამ ინფორმაციას, რადგან მისთვის თქვენი აზრი მნიშვნელოვანია.
იმისთვის, რომ ქამინგაუთი უფრო უსაფრთხო და სასიამოვნო პროცესად იქცეს, მიკო რამდენიმე რჩევას გვიზიარებს.
მისი თქმით, მნიშვნელოვანია დავფიქრდეთ დროსა და ადგილზე, თუ როდის სჯობს ამის გაკეთება — ღამით თუ დღისით, სწავლის პერიოდში თუ ზაფხულის არდადეგების დროს და ა.შ. მიკოს აზრით, ქამინგაუთი არ ღირს, როდესაც ფინანსურად დამოუკიდებელი არ ხარ, რადგან შეიძლება აღმოჩნდე ისეთ მოცემულობაში, როცა მშობლები უარს ამბობენ ფინანსურ დახმარებაზე, უფრო ცუდ შემთხვევაში კი, დაკარგო საცხოვრებელი.
ქამინგაუთი არის უნარი, რომ შენი ორიენტაცია აზეიმო და გარეთ გამოუშვა.
ნატალი ჭინჭარაშვილი საკუთარ თავთან პირველად მაშინ დაქამინგაუთდა, როდესაც გოგო შეუყვარდა. პირველად მაშინ გაიაზრა, რას ნიშნავდა ტერმინი — ლესბოსელი.
დედასთან ქამინგაუთის მერე ბევრს არ საუბრობდნენ, განსაკუთრებით, ამ თემასთან დაკავშირებით. დაახლოებით ორ კვირაში ნატალიმ თავად დაიწყო საკუთარი ისტორიების გაზიარება, რის შემდეგაც დედის რეაქცია შეიცვალა და ისევ აღადგინეს ძველებური ურთიერთობა.
ქამინგაუთის შემდეგ საკუთარი თავის გამოხატვა დავიწყე. აღმატებული დამოკიდებულება მქონდა საკუთარი თავის მიმართ. ყველაფერი გაირკვა.
პირველ რიგში, ქამინგაუთი არის გამჟღავნება საკუთარ თავთან და შემდეგ უკვე ძვირფას ადამიანებთან — ოჯახთან, მეგობრებთან.
ქვიარ აქტივისტ თამარ ჯაყელისთვის ქამინგაუთი სიმართლეში ცხოვრებას ნიშნავს.
საკუთარი თავის შეცნობა 5 წლის ასაკიდან დაიწყო. საბოლოოდ, თინეიჯერობის პერიოდში გააცნობიერა და 16 წლის ასაკში, საზღვარგარეთ სწავლის პერიოდში ისეთი ნიადაგი შეექმნა, რომ თავისი სექსუალური ორიენტაციის შესახებ გარშემომყოფებს მოუყვა. თამარი იხსენებს, რომ მეგობრებისგან ძალიან დადებითი საპასუხო რეაქციები მიიღო. რაც შეეხება დედას, მას გაუჩნდა სევდა, რომ საკუთარ შვილს მტრულად განწყობილ საზოგადოებაში მოუწევდა ცხოვრება. სხვა მხრივ, მხარს უჭერდნენ და მათი სიყვარული თამარის მიმართ არ შეცვლილა.
როდესაც ქამინგაუთი დავიწყე და დადებითი რეაქციები შემხვდა, განსაკუთრებით, ჩემი მეგობრებისგან, ეს იყო გათავისუფლება იმ სიმძიმისგან, რომელიც ლოდად მაწვა წლების მანძილზე.
თამარი ქამინგაუთის ნეგატიურ მხარეზეც საუბრობს. მისი აზრით, რთულია იმის გაცნობიერება, რომ მისი ოჯახი ყოველთვის იმაზე მეტად ინერვიულებს, ვიდრე ჩვეულებრივ, რადგან საზოგადოებაში მძაფრი დამოკიდებულებაა და ქვიარ კავშირები აღიარებული არ არის.
მისი აზრით, თუ ადამიანი იმ ეტაპზეა, რომ ქამინგაუთზე ფიქრობს, პირველ რიგში, მათი განწყობები უნდა გაარკვიოს, ვისთანაც ქამინგაუთდება.
შეგიძლიათ ესაუბროთ სხვადასხვა საზოგადოებრივ თემაზე, ანახოთ ფილმი, რომელშიც ქვიარ პერსონაჟი ან ქვიარ ურთიერთობა ფიგურირებს, რათა მაქსიმალურად იყოთ მზად ამ ადამიანის საპასუხო რეაქციისთვის.
თამარი ამბობს, რომ ხანდახან შეიძლება ადამიანებმა გაგვაოცონ, რადგან ვისგანაც ნეგატიურ რეაქციას ველით, შესაძლოა, ჩვენ მიმართ მეგობრული და კეთილგანწყობილი აღმოჩნდეს.
ეს არის პროცესი და სანამ ამას საჯაროდ გააცხადებ, პირველ რიგში, საკუთარი თავი უნდა მიიღო.
ქვიარ აქტივისტი და იურისტი, ნინო ბოლქვაძე ამბობს, რომ მისთვის ქამინგაუთი პირველ რიგში საკუთარი თავის მიღებასთან ასოცირდება.
35 წლამდე ამ საკითხთან დაკავშირებით ჩუმად იყო და მისი სექსუალური ორიენტაციის შესახებ პრაქტიკულად არავინ იცოდა. ნინოს ქამინგაუთი 2013 წლის 17 მაისს უკავშირდება, როდესაც ლგბტქი ადამიანებს და აქტივისტებს საქართველოს მართლმადიდებელი ეკლესიის წარმომადგენლები და მათ მიერ მობილიზებული პირები ფიზიკურად გაუსწორდნენ და მშვიდობიანი აქცია დაარბიეს. ნინოს თქმით, მანამდე ქამინგაუთისგან თავს იკავებდა, თუმცა ამ დროს მიხვდა, რომ ამის გაზიარების დრო დადგა.
დაქამინგაუთების შემდეგ საკუთარი თავის პოვნის განცდა გამიჩნდა.
ნინო ამბობს, რომ ქამინგაუთს თან ახლდა როგორც ზიანის მომტანი გარემოებები, ასევე პოზიტივიც. პოზიტიური იყო შვილების რეაქცია. მათ დედას უთხრეს ისიც, რომ უკვე იცოდნენ ამის შესახებ. ნინოს თქმით, ამის შემდეგ მათი ურთიერთობები გაცილებით მყარი და ახლო გახდა. ზიანის მხრივ კი, ახლო ადამიანების მხრიდან უარყოფას გამოარჩევს. ასეთ ზიზღს არ ელოდა — ფიქრობდა, რომ რადგან მას კარგად იცნობდნენ, ეს ურთიერთობებს გადაარჩენდა, მაგრამ ეს ასე არ მოხდა.
როცა ვიმალებოდი, ძალიან მარტოსულად ვგრძნობდი თავს, ბავშვობიდან მოყოლებული. როდესაც საკუთარი თავი მიღებული გყავს და გიყვარს, შეგიძლია შენს თავზე, ჯანმრთელობაზე და სხვა ადამიანებზე იზრუნო, გაცილებით უფრო პროდუქტიული და ჯანმრთელი იყო, დაიბრუნო სიცოცხლით ტკბობის უნარი.
ნინომ იმასთან დაკავშირებითაც ისაუბრა, როგორ უნდა მოვიქცეთ, როდესაც სხვა აკეთებს ჩვენთან ქამინგაუთს. მან აღნიშნა, რომ ქამინგაუთს აკეთებ მასთან, ვისაც ენდობი და როცა ადამიანი შენთან ქამინგაუთდება, ეს დასაფასებელია. მისი თქმით, მნიშვნელოვანია ადამიანის მხარდაჭერა, მოსმენა და კეთილგანწყობა.
ის გვირჩევს, ქამინგაუთი წინასწარ უნდა დავგეგმოთ, რადგან ეს არის პროცესი, რომელშიც არ უნდა დავზიანდეთ და უსაფრთხოდ ვიყოთ. ნინოს თქმით, უნდა შეარჩიო სწორი დრო და ადამიანები, გაითვალისწინო ეკონომიკური და სოციალური მდგომარეობა.
ქამინგაუთით არა მხოლოდ ამბობ ვინ ხარ, არამედ საკუთარი ცხოვრებით იწყებ ცხოვრებას, თავს უფლებას აძლევ გამოიყურებოდა ისე, როგორც შენ გეკომფორტულება.
Don't Miss
არგენტინელი ჩოგბურთელი, ნადია პოდოროსკა ლესბოსელად დაქამინგაუთდა. მან გაამხილა, რომ ურთიერთობა აქვს არგენტინელ ჩოგბურთელ, გილერმინა ნაიასთან.
წელს ეს არ ყოფილა პირველი შემთხვევა, როდესაც ჩოგბურთელებმა საკუთარი სექსუალური ორიენტაცია გაასაჯაროვეს.
ივლისში, რუსმა ჩოგბურთელმა, დარია კასატკინამ გამოაცხადა, რომ ურთიერთობაში იყო გოგოსთან. მას შემდეგ, რაც კასატკინა დაქამინგაუთდა, მან ჩოგბურთის გულშემატკივრებისა და თანამოაზრეებისგან მხარდაჭერა იგრძნო.
პოდოროსკა და ნაია შთაგონებულები იყვნენ კასატკინას ნაბიჯით, რადგან მისმა გადაწყვეტილებამ აჩვენა, რომ მათ შეეძლოთ დაქამინგაუთებულიყვნენ და საზოგადოების მხარდაჭერა არ დაეკარგათ.
როდესაც ნაია 26 წლის გახდა, პოდოროსკამ თავის პარტნიორს დაბადების დღეზე განსაკუთრებული მესიჯი მიუძღვნა.
“დღეს შორიდან გილოცავ, მაგრამ ყოველდღე ვგრძნობ, რომ ჩემს გვერდით ხარ”, — დაწერა ნადიამ ინსტაგრამზე.
25 წლის პოდოროსკა 10 თვის განმავლობაში საზღვარგარეთ იმყოფებოდა. ამ დროის განმავლობაში ის შეჯიბრებებს ჩამოშორებული იყო. ამ რთული პერიოდის გადალახვაში კი, მისი ოჯახი და ნაია ეხმარებოდნენ.
“სექტემბრიდან დეკემბრამდე არგენტინაში, მშობლებთან ერთად ყოფნა შემეძლო. სახლში ყოფნა, საყვარელი ოჯახი და დადებითი ენერგიები ძალიან მეხმარებოდა. შემდეგ ესპანეთში წავედი და თავს კარგად ვგრძნობდი, რადგან ვიცოდი, რომ შეჯიბრებებში მონაწილეობას მალე შევძლებდი. დედაჩემს ჩემთან სტუმრობა შეეძლო. შემდეგ ჩემი შეყვარებული ჩამოვიდა. აი, როგორ დაიწყო ყველაფერი”, — აღნიშნა ჩოგბურთელმა.
Don't Miss
შოტლანდიელი ფეხბურთელი, ზანდერ მიურეი საჯაროდ დაქამინგაუთდა. მისი თქმით, ამის აუცილებლობაში წელს, პრაიდის ღონისძიებაზე გატარებულმა დიდმა დრომ დაარწმუნა.
„ეს გადაწყვეტილება ორი მიზეზის გამო მივიღე – პირველ რიგში, ცოტა ხნის წინ პრაიდის ღონისძიებაზე ვიყავი შვებულებაში და მეორე, ყოველთვის მიყვარდა ასეთი ღონისძიებები, მაგრამ საკუთარ თავში ჩაკეტილობის გამო, არასდროს მიმიღია მონაწილეობა“, — განაცხადა 30 წლის ფეხბურთელმა.
მიურეი, ისევე, როგორც უამრავი ლგბტქი სპორტსმენი, რომელიც ქამინგაუთდება, ამბობს, რომ საკუთარი პიროვნების დამალვის გამო მუდმივ სტრესში იყო. მან სხვა ფეხბურთელებისგან უდიდესი მხარდაჭერა იგრძნო.
„სანამ დაქამიგაუთდები, გგონია, რომ ხალხი შენ წინააღმდეგ გამოვა და ყველაზე უარესზე გეფიქრება. მშვენიერი შეგრძნება იყო ასეთი დიდი მხარდაჭერის მიღება“, — ამბობს ის.
მიურეისთვის ეს არის გადაწყვეტილება, რომელსაც არ ნანობს. მან იმ გავლენაზეც ისაუბრა, რომელიც მასზე ორმა შოტლანდიელმა მსაჯმა, კრეიგ ნეპიერმა და ლოიდ უილსონმა და ინგლისელმა ფეხბურთელმა, ჯეიკ დენიელსმა მოახდინეს, როდესაც გაზაფხულზე ქამინგაუთი გააკეთეს.
მიურეი პირველი შოტლანდიელი ფეხბურთელია, რომელმაც თავისი სექსუალური ორიენტაციის შესახებ საჯაროდ განაცხადა.
Don't Miss