გუშინ სოციალური ქცელით გავრცელდა ლელა კურტანიძის პოსტი, რომლითაც ის ორ სასულიერო პირს სექსუალურ შევიწროვებაში ადანაშაულებს. ამავდროულად ლელა სთხოვდა მედია გამოცემაბს მისი ამბის გაჟღერებას. გთავაზობთ ლელასთან ჩაწერილ ინტერვიუს. ეს იყო ჯავახეთის სტუდენტური ექსპედიციის
ბიოგრაფია 1983 წელს, თბილისში დავიბადე. წელს 40 წელი შემისრულდა. ოჯახს რაც შეეხება, დედაჩემი რუსული ენის პედაგოგია სკოლაში, მამა – მხატვარი. ძალიან ვღიზიანდები, როცა ამბობენ რომ მამის კვალს გავყევი. ჩემი და მეცნიერების თეორიის მიხედვით, ტვინს არ გააჩნია რაღაც წინასწარგანსაზღვრული ნიჭების კრებული,
“პოსტჰუმანიზმი” ის ტერმინია, რომელიც ბოლო წლების მანძილზე ხშირად გვხვდება განვითარებული ქვეყნების როგორც ვიწროდ აკადემიურ, ისე – საჯარო დისკურსში. წლიდან წლამდე ტექნოლოგიის მნიშვნელოვანმა განვითარებამ ურთიერთშედეგობრივად
სტატიის ავტორი: მეგი თედორაძე დეფინიცია და მიზნები ბრაზის განმარტება მრავალწახნაგოვანია, თუმცა იგი ყველაზე ხშირად განისაზღვრება, როგორც უსიამოვნების მძაფრი შეგრძნება, მტრული დამოკიდებულება თავისი ობიექტის მიმართ,
8 ნოემბერს ვატიკანში განაცხადეს, რომ ტრანსგენდერ ადამიანებს შეუძლიათ მოინათლონ. ასევე, იყვნენ ნათლია ან მეჯვარე რომაულ-კათოლიკურ ეკლესიაში.
აღნიშნულ განცხადებას დადებითი გამოხმაურება მოჰყვა ლგბტქი ადამიანებსა და აქტივისტებს შორის.
მედია მონიტორინგის ორგანიზაცია GLAAD-ის პრეზიდენტი და CEO, სარა ქეით ელისი ამბობს, რომ პაპის განცხადება ტრანსგენდერი ადამიანების მონათვლსათან დაკავშირებით არის ცალსახა გზავნილი პოლიტიკური ლიდერების მიმართ მთელ მსოფლიოში, რათა შეწყდეს ტრანსგენდერი ადამიანების დევნა და იზოლაცია. ასევე, კათოლიკურმა ეკლესიამ გახსნას კარები ქვიარ ადამიანებისთვის.
ფრენსის დებერნარდო – კათოლიკური ორგანიზაციის New Ways Ministry-ის ლიდერი ამბობს, რომ მიესალმება პაპის განცხადებას და ელოდება მეტ ცვლილებებს ქვიარ ადამიანების სასარგებლოდ, მათ შორის, იმ ქვიარ წყვილებისთვის, ვისაც სურს ბავშვის მონათვლა.
გამოყენებული ამასალა: https://glaad.org/releases/glaad-statement-on-pope-francis-support-for-including-transgender-people-in-the-church/
გუშინ სოციალური ქცელით გავრცელდა ლელა კურტანიძის პოსტი, რომლითაც ის ორ სასულიერო პირს სექსუალურ შევიწროვებაში ადანაშაულებს. ამავდროულად ლელა სთხოვდა მედია გამოცემაბს მისი ამბის გაჟღერებას. გთავაზობთ ლელასთან ჩაწერილ ინტერვიუს.
ეს იყო ჯავახეთის სტუდენტური ექსპედიციის დროს, თუ სწორად მასხოვს 2010 ან 2011 წელი იყო, როდესაც ერთი ჯგუფი ვიყავით კარვებით დაბანაკებული სოფელ ასფარაში. ეს ექსპედიცია, როგორც ვიცი, იყო მიტროპოლიტი ნიკოლოზ ფაჩუაშვილის მხარდაჭერით ორგანიზებული. იმ პერიოდში სტუდენტებთან ერთად იყო პერიუდულად ასევე მამა თანდილი, ერთი ძალიან კეთილსინდისიერი მოძღვარი და დადებითი ადამიანი და მიტროპოლიტი ნიკოლოზიც იყო.
არ ვიცი, ზედამხედველებად იყვნენ სტუდენტებთან, ყურადღების მიმქცევებად, თუ რა მიზნით. მე მაშინ თბილისის სახელმწიფო უნივერსიტეტში გერმანისტიკაზე ვსწავლობდი. ექსპედიცია ძალიან დადებით მიზანს ისახავდა. მოგეხსენებათ, რომ ჯავახეთი დასახლებულია ძირითადად სომხური მოსახლეობით, ეთნიკური უმცირესობით და ექსპედიცია მიზნად ისახავდა ქართველების და სომხების ინტეგრაცია მომხდარიყო ერთმანეთში, გაგვეცნო ერთმანეთი, დადებით გამოცდილებები დაგვეგროვებინა ერთად და ასევე, მოგვევლო ეს კულტურული ადგილები, დავხმარებოდით მონასტრებს, იქ დედათა მონასტერიცაა და მამათა მონასტერიც არის, დასუფთავების ღონისძიებებში ვიღებდით მონაწილეობას ტაძრების და ექსკურსიები გვქონდა, ვერთობოდით, კულტურული საღამოები იყო.
იმ წელს კარვებით ვიყავით ფარავნის ტბის პირას. ეს მიტროპოლიტი ნიკოლოზი იყო ჩვენთან ერთად, მაშინ აღვიქვამდით რომ იყო ძალიან საპატივსაცემო, განათლებული პიროვნება, რიდს რომ იწვევდა და თან რომ გვემეგობრებოდა ახალგაზრდებს და ჩვენ ძალიან გვიხაროდა როდესაც მოდიოდა. თან ყოველთვის სადღაც დავყავდით მანქანით, ბევრი რაღაცა დაგვათვალიერებინა. ცნობილი იყო იმით, რომ ცხოვრების ჯანსაღი წესით ცხოვრობდა, იყო მთამსვლელი და კარგად ცურავდა. გაგვაოცებდა ხოლმე, როდესაც დილაობით ფარავნის ტბაზე გადიოდა და ძალიან შორს შეცურავდა ხოლმე. ერთ დღეს ყველანი ერთად რომ ვიყავით, ვახსენე, რომ ცურვა არ ვიცოდი. რაღაც ისე პოზიტიურად შემომთავაზა – „არ გინდა ცურვას გასწავლიო?“ ამ იდეამ აღმაფრთოვანა, ვიფიქრე რომ როგორი უბრალო ადამიანი იყო, წარმოიდგინეთ მიტროპოლიტი და მე, ჩვეულებრივ ახალგაზრდას ცურვას მასწავლის. ფარავნის ტბაზე დილით ადრე გასვლაც ძალაინ საკრალურად მომეჩვენა და დავთანხმდი.
ჩვენ კი ვიყავით ფარავნის ტბასთან ახლოს კარვებით, მაგრამ საცურაო ადგილი ცოტა მოშორებით იყო და მანქანით მივდიოდით. ცურვას რომ მასწავლიდა და მე საერთოდ არ ვიცოდი ცურვა, ხელით ხომ უნდა დავეჭირე რომ არ ჩავძირულიყავი. რაღაც მომენტში მისი ხელები სხეულის ნეიტრალურ ზონებს გასცდა. წარმოიდგინეთ ახლა მთელი შენი რწმენა, შეხედულება დაფუძნებულია იმაზე, რომ ეს არის ძალიან პატივსაცემი ადამიანი, რომელსაც სრულად ენდობი. ჩემი მშობლებიც ძალიან მშვიდად იყვნენ, რომ მე საიმედო ხელში ვიყავი. ამ რწმენით ხარ და მეორე მხრივ სხეული გეუბნება რომ რაღაცა ისე არ არის. შევიშმუშნე, მეგონა ხელი მოუხვდა, გავიწიე და ამ დროს წყალში ჩავვარდი. ამ დროს მითხრა – „რას შვები, წყალში გასწორდი“, ანუ თითქოს არაფერი მომხდარა, მაგრძნობინა თავი, ისე თითქოს ჩემი რეაქციები არ იყო ადეკვაური. ამ დროს მკერდზე შეხებაც იყო და გენიტალიებზეც.
მერე იყო მანქანაში ისეთი ტიპის ჩახუტება, რომელიც სცილდება მეგობრულ ჩახუტებას.
მე ამ დროს 19-20 წლის ვიქნებოდი და ასე მგონია ძალიან გვიან გავიზარდე. ძალიან მოწყვლადი ვიყავი, უღარიბესი ოჯახიდან. კარგად ვსწავლობდი, მინდოდა გამეგო ყველაფერი, ჯავახეთშიც იმიტომ წავედი. ძალიან საინტერესოდ ჟღერდა ჩემთვის ახალი რაღაცების, ადგილების გაცნობა. ამის მერე კი ძალიან ავირიე, ერთი მხრივ მე მომენიჭა ასეთი პრივილეგია, რომ მე წამიყვანა და მე მასწავლიდა ცურვას, ასეთმა დიდმა ადამიანმა მე გამომარჩია და მეორე მხრივ რაღაც სწორად არ მოხდა. მეც გადავედი თავის მოტყუების ისეთ რეჟიმში, რომ თითქოს მართლა არაფერი მომხდარა. ამ დროს შიგნიდან ემოციურად თითქოს რაღაცა მჭამდა. იყო კიდევ ერთი მომენტი, რომელსაც აღვნიშნავ. საცურაო კოსტუმი არ მქონდა, არც ცურვა ვიცოდი და აქედან გამომდინარე არც კოსტუმი მქონდა თან. კაბით შევდიოდი საცურაოდ. კაბის გახდა და ტრუსით ყოფნა შემომთავაზა, იმ მოტივით რომ კაბას ცურვაში ხელი არ შეეშალა, რაზეც არ დავთანხმდი.
ეს სიტუაცია კონფლიქტით არ დასრულებულა, მე მისთვის არაფერი მითქვამს და საერთდ არავისთვის მითქვამს მაშინ.
ძალიან დიდი გაურკვევლობა წამოვიღე მე იქიდან და მერე დავივიწყე საერთოდ. დავივიწყე ისე, რომ ეს ადამიანი უარყოფითად არ დამრჩენია აღქმაში, იმიტომ რომ უარყოფითად რომ დამრჩენოდა, მაშინ მომიწევდა საკუთარ თავთან იმის აღიარება, რომ რაღაც ძალიან საშინელი მოხდა ჩემს თავს. მაშინ ამდენი ინფორმაცია საზოგადოებაში ჯერ არ იყო სექსუალურ შევიწროვებაზე. მომხდარზე საუბარი მხოლოდ სამი კვირის წინ შევძელი ფსიქოთერაპიის სეანსზე. მანამდე როდესაც სექსუალურ შვიწროვებაზე მესმოდა, ისე ვუჭერდი სხვა ქალებს მხარს, თითქოს მეც შემემთხვა, მაგრამ არაფერი ისეთი, თითქოს მე არ ვყოფილვარ მსხვერპლი. გონებით ვიცოდი ის რაც შემემთხვა, მაგრამ ემოციური კავშირი არანაირი არ მქონდა ამ ამბავთან.
3 კვირის წინ მძიმე მოვლენები მოხდა ჩემ ცხოვრებაში, მიმდინარე მოვლენების სტრესი თითქოს დააწვა იმას რაც აქამდე გამოუთქმელი იყო, ბრაზმა იფეთქა და დავპოსტე ის, რაც მოხდა. ვფიქრობ თერაპიაც დამეხმარა, კონტაქტი შევძელი ამ გამოცდილებასთან, რომ ეს მართლა მე შემემთხვა. ვიტირე, ვიტირე ძალიან ბევრი.
ამას იმიტომ არ ვამბობ ხმამაღლა რომ ვუჩივლო, საზოგადოებამ უნდა იცოდეს, რომ პრობლემა აქვს.
მე ვცხოვრობდი ეკლესიური ცხოვრებით, წირვას ვესწრებოდი, ვეზიარებოდი, დილა საღამოს ლოცვებს ვკითხულობდი. თბილისში რომ ვსწავლობდი ყველაზე ახლო ეს ვაკის ტაძარი იყო. მივედი მამაო თეიმურაზ ბარაბაძესთან. მადლიერიც ვიყავი მისი. ახლაღა ხდება იმის გაცნობიერება, რომ მისი მხრიდან საკმაო წნეხს განვიცდიდი, რომელიც ჩემი თვითშეფასების და თავდაჯერებულობის შემცირებაზე იყო მიმართული. ამას სისტემატურად აკეთებდა საუბრების სახით, რომელიც თითქოს ჩემ დახმარებაზე იყო მიმართული, მაშინ მე ძალიან ბევრი პრობლემა მქონდა, ფინანსურიც მათ შორის. თუმცა ამ საუბრების შემდეგ სულ დანაშაულის განცდით მოვდიოდი ხოლმე.
შევიწროვების ფაქტს რაც ეხება, იქ არის აღსარებისთვის ოთახი და იქ ვიყავით შესულები. აღსარებას ვაბარებ და ვხვდები, რომ ცოტა უცნაურად მიყურებს და სუნთქავს. მე საუბარს ვაგრძელებ. შემდეგ თვითონ მითხრა – ჩამეხუტე თუ თვითონ ჩამეხუტა არ მახსოვს, მაგრამ ჩახუტების დროს რაღაც ხმებს გამოსცემდა. დამრჩა შთაბეჭდილება რომ ორგაზმი ჰქონდა, ამ ხმების გათვალისწინებით. განადგურებული წამოვედი.
ბავშვობიდან ჩამომიყალიბდა რწმენა ღმერთის მიმართ. წიგნების კითხვით მოვიდა ეს ჩემთან. ეკლესიასაც ძალიან დიდი მნიშვნელობა ჰქონდა ჩემთვის. იმ ეკლესიაშიც მივედი იმის შემდეგ და მამაოსაც ვაპატიე. ოღონდ მერე მივხვდი, რომ ეს პატიება ძალიან გულუბრყვილობით მომივიდა. ბრაზი ვერ შევძელი, მე უფრო ნგრევა განვიცადე მაშინ. მე დავიშალე. რწმენა, შეხედულებები ჩამომენგრა.
ფსიქოთერაპია დამჭირდა, დეპრესიის დიაგნოზით ვმკურნალობ. ფსიქიატრის დახმარებაც დამჭირდა. ახლაც კი მიჭირს ბოლომდე აღვიქვა თუ რა გავლენა მოახდინა ამ ყველაფერმა ჩემზე და რა ზიანიც მივიღე.
ქალებს და გოგონებს ვინც სექსუალურ შევიწროვებას დაექვემდებარა, წრფელი გულით ვეტყოდი და ვთხოვდი, რომ თავი არ დაადანაშაულონ არაფერში. ასევე ვეტყოდი, რომ მათი შეგრძნებები არ იტყუება და როგორც კი რაიმე უსიამოვნოს იგრძნობენ ეგრევე გაეცალონ. ასევე ვეტყოდი, რომ მხარდამჭერი, სანდო ადამიანები მოძებნონ და ითხოვონ დახმარება. და ასევე, თუ ვინმეს რამე აქვს სათქმელი, მეც ყოველთვის მოვუსმენ.
2011 წელს დაბაედბული გოგო მოიტაცეს და მასზე სექსუალურად იძალადეს. შემთხვევა ქარელის მუნიციპალიტეტის ერთ-ერთ სოფელში მოხდა. ბრალდებული 22 წლის კაცი დაკავებულია.
შემთხვევის შესახებ ინფორმაცია პოლიციას ოჯახის ახლობელმა აცნობა.
გამოძიება სისხლის სამართლის კოდექსის 140-ე მუხლით დაიწყო. დაკავებულს 8-დან 12 წლამდე პატიმრობა ემუქრება.
თბილისის საქალაქო სასამართლომ მესამედ დაახარვეზა ლაზარე გრიგორიადისის სარჩელი, რომლის მიხედვით ლაზარეს ადვოკატები მორალური ზიანის ანაზღაურებას და ბოდიშის მოხდას ითხოვენ პრემიერ-მინისტრ ღარიბაშვილისა და ქართული ოცნების თავმჯდომარე – ირაკლი კობახიძისგან. მორალური ზიანის ოდენობა სიმბულორ თანხას – 15 ლარს წარმოადგენს.
საქმე ეხება კობახიძისა და ღარიბაშვილის მხრიდან გრიგორიადისის მიმართ გაკეთებულ შეურაცხმყოფელ განცხადებებს, რომელშიც ლაზარეს ისინი მოიხსენიებენ, როგორც “სატანისტს”, “გზას აცდენილს” და “ყველანაირ ორიენტაციაარეულს”.
მიუხედავად იმისა, რომ აქტივისტის ადვოკატებმა პირველად დახარვეზებული სარჩელი მოსამართლის მითითების მიხედვით გამოასწორეს, სასამართლოსგან საქმის განხილვაზე კვლავ უარი მიიღეს.
ლაზარეს ბრალად ედება სამართალდამცველებისთვის „მოლოტოვის კოქტეილის” სროლა (საქმეზე გამოძიება სისხლის სამართლის კოდექსის 353-ე პრიმა მუხლის მეორე ნაწილით და 187-ე მუხლის მეორე ნაწილით მიმდინარეობს, რაც გულისხმობს პოლიციელზე თავდასხმასა და მისი ჯანმრთელობის ხელყოფას და სხვისი ნივთის დაზიანებას).
საქალაქო სასამართლოში მისი საქმის განხილვა 17 ნოემბერს მთავრდება. ბრალის დამტკიცების შემთხვევაში მას 7-დან 11 წლამდე პატიმრობა ემუქრება. იმ დროის განმავლობაში, სანამ სასამართლო მარტის აქციებისას მის ბრალეულობას განიხილავს, სასამართლომ 1,5 წლით თავისუფლების აღკვეთა მიუსაჯა მას ორი წლის წინანდელ ოჯახური ძალადობის საქმეზე.
არმიტა გარავანდი 29 ოქტომბერს დაკრძალეს. ჟურნალისტების განცხადებით, რომლებიც დაკრძალვის გაშუქებას ცდილობდნენ, აცხადებენ, რომ დაკრძალვის ცერემონიის პარალელურად ირანის ძალოვანი უწყების წარმომადგენლებმა სცემეს და დააკავეს აქტივისტები, რომლებიც არმიტა გარავანდის მკვლელობას აპროტესტებდნენ. დაკავებულებს შორის არის უფლებადამცველი, იურისტი და აქტივისტი – ნასრინ სოტუდე.
არმიტას გარდაცვალების შემდეგ არ წყდებოდა პროტესტი, რომელიც რამდენიმე ქალაქში მიმდინარეობდა. 16 წლის გოგო სასიკვდილოდ დაშავდა თეირანის მეტროში, სადაც მას მორალის პოლიცია ფიზიკურად გაუსწორდა, რადგან ჰიჯაბის გარეშე იყო.
დაკრძალვის შემდეგ ირანის მასწავლებელთა ასოციაციამ გამოაქვეყნა განცხადება, სადაც დაგმო არმიტას სასტიკი მკვლელობა. “არმიტა და სხვა ქალები გახდნენ ჰიჯაბის აკრძალვის სამიზნე, რადგან თავიანთი სიმამაცით წინ აღუდგნენ ავტორიტარულ რეჟიმსა და იდეოლოგიას” – ნათქვამია განცხადებაში.
გამოყენებული მასალა: https://www.theguardian.com/world/2023/oct/30/iran-arrests-top-rights-lawyer-at-funeral-of-teenage-girl-who-died-after-metro-incident
დავიბადე თბილისში. პროფესიით ვარ ეკოლოგი, ჩემი ვიწრო მიმართულებით ორნითოლოგი. გარკვეული პერიოდი მივყვებოდი ჩვენ საზოგადოებაში დამკვიდრებულ წესებსა და დოგმებს, რომ სკოლის შემდეგ უნდა ჩააბარო უნივერსიტეტში, შემდეგ მნიშვნელოვანია აიწყო კარიერა, რაც მუდმივ მუშაობასთან არის დაკავშირებული. თუმცა დროთა განმავლობაში მივხვდი, რომ ოფისში სრული დატვირთვით მუშაობა ჩემთვის წარმატებას არ ნიშნავდა და არ ვიყავი ამით ბედნიერი, რომ ეს არ იყო ის ცხოვრება, რომელიც მინდოდა რომ მქონოდა. ამის შემდეგ გადავედი მუშაობის ისეთ სტილზე, როდესაც ვარ ფრილანსერი, აღარასდროს ვმუშაობ სრულ განაკვეთზე, უკვე 4-5 წელია. ჩემი საქმეა ველზე მუშაობა, ეს მაბედნიერებს და მიყვარს ყველაზე ძალაინ. ამავდროულად, მაქვს შესაძლებლობა, რომ გამოთავისუფლებული დრო გავატარო საკუთარ თავთან ჰარმონიაში, ვაკეთო ის რაც მომწონს.
ასეთი საქმიანობა აღმოვაჩინე აქ თეთრიწყაროში, სადაც ბავშვობიდან დავდიოდი არდადეგებზე და სადაც პანდემიის პერიოდში ოჯახთან ერთად ჩამოვედი ცოტა უფრო გრძელვადიანი პერიოდით. ამ დროს ჩემ ცხოვრებაში მოხდა გარდამტეხი ცვლილება. მთელი ოჯახი წავედით სოფელში, რაღაცა ხომ უნდა მეკეთებინა ეს პერიოდი, ხოლო მიწის ნაკვეთი, რომელიც ამ სოფელში გვაქვს, იყო მოუვლელი, გამინდვრებული. დავიწყე იმით, რომ ნაკვეთი შემოვღობე, მერე დავამუშავე, მერე რაღაცა დავთესე. შედეგი მომეწონა, მეორედ ვცადე და უკეთ გამომივიდა. გამოცდილება დიდად არ მქონდა, რაც არ ვიცოდი იმაზე ვკითხულობდი. ინტერნეტში ყველანაირი რესურსი ხელმისაწვდომია ამ კუთხით. ინტერნეტით იღებ საბაზისო რჩევებს, მაგრამ პრაქტიკული გამოცდილება ძალიან ინდივიდუალურია – ბევრ რამეზეა დამოკიდებული, თუ რა ადგილას ცხოვრობ, როგორი კლიმატია, რა პროდუქტი მოგყავს და ა. შ. მაგალითად, რომელი მცენარე როდის უნდა დათესო, ამას უფრო შენი პრაქტიკით იგებ, ვიდრე წაკითხულით.
თავიდან, როგორც არის მიღებული, მავნებლებთან საბრძოლველად მეც ვიყენებდი ქიმიკატებს. შემდეგ ნელ-ნელა მივედი იმისა გააზრებამდე, რომ ეს არც ისე სასარგებლოა და წელს პირველი წელია, როდესაც არანაირი წამალი არ გამოვიყენე. კი, ამის გამო დანაკარგიც მქონდა, ბევრი რაღაცა შემიჭამეს მწერებმა, მაგრამ ის რაც გადარჩა არის სუფთა ბიოპროდუქტი, რომელიც მხოლოდ ბუნებრივი რესურსებით არის მოყვანილი. მაგალითისთვის რომ ავიღოთ – კარტოფილს უჩნდება ისეთი მწერი, როგორიც არის კოლორადოს ხოჭო, რომლის მოშორება საკმაოდ რთულია და მას შეუძლია პრაქტიკულად გაანადგუროს მცენარე. თუმცა საწამლავი, რომელსაც ამ მწერის წინააღმდეგ იყენებენ არის ძალიან ტოქსიკური, მოწამლული ხოჭო შეიძლება მიირთვას შემდეგ მფრინველმა, ის ასევე ვრცელდება ირგვლივ ნიადაგში და კლავს ყველაფერს ცოცხალს. ასე რომ წელს მომიწია კოლორადოს ხოჭოს ხელით მოგროვება და ისე მოშორება. თუმცა ეს ამად ღირდა და არც დანაკარგი იყო იმდენად დიდი. წელს მოვიყვანე: რამდენიმენაირი ჯიშის ლობიო, სიმინდი, კარტოფილი, სტაფილო, ჭარხალი, კომბოსტო, ბროკოლი, ჩვეულებრივი წიწაკა, ბულგარული წიწაკა, ათი სხვადასხვა ჯიშის პომიდორი, კიტრი, გოგრა ყაბაყი, მუხუდო, ბარდა, პრაქტიკულად ყველანაირი ბოსტნეული. ბადრიჯანი ვერ მოვიყვანე ერთადერთი.
რაც ბოსტნეულის მოყვანა დავიწყე, მას შემდეგ გავიგე თუ რა გემო უნდა ჰქონდეს ბოსტნეულს რეალურად, თუნდაც ჩვეულებრივ სტაფილოს. მიუხედავად იმისა, რომ ვეგეტარიანელი არ ვარ, მაინც ძირითადად ბოსტნეულით ვიკვებები. მიყვარს ბოსტნეულისგან კერძების მომზადება. ძალიან კარგი ემოციაა, როდესაც შედიხარ ბოსტანში და იქ გხვდება შენი მოყვანილი პროდუქტი, ის რაც იქნება შენი საუზმეც, სადილიც და ვახშამიც. ძალიან კარგია ეს მომენტი, ამავდროულად მიწასთან მუშაობა დიდ შრომასაც მოითხოვს. ამის კეთება უნდა გიყვარდეს, სხვა შემთხვევაში გაგიჭირდება. როდესაც გიყვარს, მაშინ დაღლა მეორეხარისხოვანი ხდება, იმდენად დიდ სიამოვნებას იღებ პროცესიდან, დაწყებული დათესვით, შემდეგ მცენარის ზრდის ყველა ეტაპზე დაკვირვებით და ხელშესახები შედეგით დამთვრებული, მოსავლის მიღების სახით.
აქვე უნდა ითქვას, რომ ძალაინ მიყვარს მფრინველები, მათ შორის ქათმებიც. მიყვარს მრავალფეროვნება. ჩემი ყველა ქათამი ერთმანეთისგან განსხვავდება ფერებით – ორ ერთნაირს ვერ ნახავთ. დილაობით პირველ რიგში მათ ვუყრი საჭმელს და შემდეგ ცოტა ხანი ვზივარ და ვუყურებ, ვტკბები. ნათელი ფერების მიმართ ჩემი სიყვარული ასევე აისახება თუნდაც იმაში, რომ 10 ჯიშის პომიდორი დავთესე წელს. დიდ ენერგიას ვიღებ ამ მრავალფეროვნების ყურებით. სამყაროც ხომ ძალიან მრავალფეროვანია.
რაც შეეხება ბოსტნეულის მოყვანის პროცესს, ადრე ჩემს ბავშვობაში პაპა ბარავდა ხოლმე მიწას. ეს არის ძალიან მძიმე სამუშაო, რომელსაც ახლა ტრაქტორი აკეთებს. პატარა ადგილების დაბარვა მიყვარს, მაგრამ დიდ მონაკვეთს ფიზიკურად ვერ დაამუშავებ. მთელ ნაკვეთს ვხნავ ხოლმე შემოდგომაზე. ამის შემდეგ დამუშავებულ მიწას ყინული რომ მოარტყამს და მოყინავს, მიწა ძალიან ფხვიერი ხდება. გაზაფხულზე უკვე გაქვს ფქვილივით ნიადაგი, რომლის დამუშავებაც ადვილია. შემდეგ იწყებ დაგეგმვას, წელს როგორ უნდა გქონდეს გადანაწილებული შენი ნაკვეთი, მოსაყვანი კულტურების მიხედვით. მე ასე მაქვს – ერთ ადგილას ონკანთან ახლოს ვთესავ ისეთ მცენარეებს, რომლებსაც წყალი უყვარს. ესენია მაგალითად მწვანილი, ყაბაყი, კომბოსტო, წიწაკა, კიტრი, პომიდორი და ყველა სხვა შედარებით ფაქიზი მცენარე. შესაბამისად, გვალვაამტან მცენარეებს წყლისგან ცოტა მოშორებით ვთესავ. თავიდან თეთრიწყაროში უკვირდათ, რომ თბილისიდან ჩამოსულ ადამიანს შეეძლო ასე მიწასთან მუშაობა. თავიდან სკეპტიკურადაც კი მიყურებდნენ. ბევრ აქაურ მაცხოვრებელს არ მოჰყავს თავისთვის ბოსტნეული და ყიდულობს. შემდეგ შეეჩვივნენ.
მიწასთან სამუშაოდ და ისედაც საკმაოდ ადრე ვიღვიძებ ხოლმე, ასე მირჩევნია დილით ადრე თუ ვიღვიძებ, შემდეგ ღამეც ადვილად მეძინება და კარგად მძინავს. დილის 7-8 საათიდან ვიწყებ მუშაობას და სადღაც 11-12 საათამდე ვმუშაობ, ვიდრე ძალიან დაცხება. გაზაფხულზე ძირითადად თესვით ხარ დაკავებული, გამარგვლა სულ გჭირდება -სარეველა ბალახების მოცილება. ამ სარეველა ბალახებსაც კი იყენებ შემდგომ, ერთია ამ ბალახებს ჭამენ ჩემი მფრინველები და კიდევ მულჩად ვაფენ მიწას. როდესაც მიწას მზის პირდაპირი სხივები ხვდება ნიადაგი ძალიან ადვილად შრება და ბევრი წყალი სჭირდება, ასე კი წყლის ეკონომიაც გამოდის და ქარიც სასარგებლო ნივთიერებებისგან ვერ ფიტავს მიწას. შუადღისით შეიძლება დაისვენო, ხოლო საღამოც ისეთი პერიოდია, რომელიც აქტიურად უნდა გამოიყენო. როცა განსაკუთრებით ბევრია სამუშაო ჩემი სამეგობროც ჩამომყავს ხოლმე თბილისიდან და ოჯახის წევრების მეხმარებიან.
ხანდახან მეკითხებიან, ხომ არ ვიწყენ სოფელში. ვპასუხობ, რომ არასდროს. ჩემი სოფელი ჩემთვის ის ადგილია, რომელზეც ძილის წინ ფიქრობ, როგორც სანატრელ ადგილზე, სადაც გინდა რომ აღმოჩნდე. ბავშვობიდან ასეთი იყო ჩემთვის თეთრიწყარო. წარმოიდგინეთ რომ შეიძლება თბილისიდან რაღაც ერთი საათის სავალზე ისეთ ადგილას აღმოჩნდე, სადაც არანაირი ხმა არ გესმის. ზიხარ და უბრალოდ სრული სიჩუმეა. მიუხედავად იმისა, რომ სოციალური ადამიანი ვარ, მეც ხანდახან მიჩნდება სურვილი განვმარტოვდე და უბრალოდ ვუსმინო სიჩუმის ხმას, უბრალოდ ვიყო ჩემთვის და არაფერზე ვიფიქრო. თბილისში სადაც არ უნდა იყო გამუდმებით გესმის ზუზუნი, რაც შეუმჩნეველია, მაგრამ საკმაოდ სტრესული.
ერთადერთი პერიოდი, როდესაც მიჭირს ყურადღება მივაქციო ჩემ მეურნეობას ესაა მაისის თვე, როდესაც ჩემი პროფესიული საქმიანობიდან გამომდინარე გასვლითი ტურები მაქვს და შეიძლება ერთი თვის განმავლობაში არ ვიყო სახლში. ასეთ დროს ჩემი ოჯახი, ყველაზე მეტად მამიდა მეხმარება და კიდევ ერთი მეზობელი, ხანშიშესული ქალი. ამ პერიოდში ვმუშაობ, ვარ მფრინველებზე დამკვირვებლების გიდი საქართველოში და სომხეთში. მფრინველებზე დამკვირვებლები საქართველოში ძირითადად დასავლეთი ევროპიდან ჩამოდიან. ჩვენ ვთავაზობთ თუ რა მფრინველების ჩვენება შეგვიძლია კავკასიის რეგიონში.
კავკასიის რეგიონი მდიდარია ბიომრავალფეროვნების მხრივ, მათ შორის მფრინველების მხრივაც. ამ სფეროში ინტერესი საქართველოს მიმართ და ტურისტების რაოდენობა ყოველწლიურად მზარდია. ტურისტები ჩამოდიან ძირითადად დასავლეთი ევრპიდან, ხანდახან ამერიკიდან და ავსტრალიიდანაც. გვაქვს შემოდგომის, ასევე გაზაფხულის სეზონური მარშრუტები. გაზაფხულის სეზონის მარშუტია ყაზბეგი, ვაშლოვანი, ჭაჭუნა, კუმისი, ჯანდარის ტბა, დავით გარეჯი და პრაქტიკულად მთელი სომხეთი.
შემოდგომაზე ბათუმი ხდება აქტუალური. ზოგადად ბათუმი მსოფლიოში მესამე ადგილზეა გადამფრენი, მტაცებელი მფრინველების რაოდენობით. 35 სახეობის მილიონნახევარზე მეტი მტაცებელი გადაუფრებს სახალვაშოს. ამ ადგილს კიდევ უწოდებენ „ბოთლის ყელს“. ჩრდილოეთიდან წამოსულ, მტაცებელ მფრინველებს აქ ხვდებათ კავკასიონის მთები, რომლებსაც გვერდს ვერ აუვლიან, რადგან ერთი მხრიდან შავი ზღვაა, მეორე მხრიდან კასპიის ზღვა. კავკასიონში შემოფრინდებიან, ცოტა დაბლა რომ წამოვლენ სამხრეთისკენ, ერთ მხარეს ისევ შავი ზღვაა, მეორე მხარეს მცირე კავკასიონის მთები, უკვე დაღლილები არიან მთებზე ფრენით და ისევ მთებზე არ გადადიან, ზღვაზეც არ გადადიან, ცდილობენ ზღვის თავზე არ იფრინონ და ასე ვიწრო დერეფნის საშუალებით ყველა გადაუფრენს ბათუმს.
დაკვირვება ხდება მთის სოფლებიდან – სახალვაშოდან და შუა მთიდან. მთის წვერებზე გაკეთებულია სადამკვირვებლო პოსტები. სახალვაშოში ინფრასტრუქტურაც უკვე საკმაოდ განვითარებულია ამ მხრივ. სეზონზე რომ ჩახვიდე ძალიან ბევრ ტურისტს დაინახავ. ადგილობრივებიც ყველანი დაკავებულები არიან, საოჯახო ტიპის სასტუმროებს ამუშავებენ.
სამწუხაროა, რომ საქართველოში ამ ყველაფერთან დაკავშირებით მოსახლეობას ინფორმაცი არ აქვს. ადამიანი, რომელიც ერთხელ ჩაიხედება ტელესკოპში, დაინახავს საოცარ სილამაზეს, მრავალფეროვნებას, ბუნებით აღტაცებას, აღფრთოვანებას განიცდის, გამორიცხულია მას ხელახლა არ გაუჩნდეს ამის გამეორების სურვილი. შორიდან მფრინველებზე დაკვირვებას აზრი არ აქვს, მოშორებით შავი წერტილების სახით რაღაც რომ მოჩანს, ბუნებრივია ის ინტერესსაც არ იწვევს. სულ სხვაა, როდესაც ტელესკოპში ჩაიხედები. მფრინველების მიმართ ინტერესი ბავშვობიდან უნდა გაღვივდეს.
ფოტო/batumibirdfest.com
ორგანიზაცია, რომელთანაც ვთანამშრომლობ – „ბუნების კონსერვაცია საქართველოში“ მუშაობს სკოლებშიც. ბავშვები ძირითადად კუმისის ტბასთან მიგვყავს, რადგან თბილისთან ახლოსაა, იქ სხვადასხვა სახეობის იხვებია. ჩემი აზრით, იგივენაირად ბავშვობიდან შეიძლება დააინტერესო ადამიანი მიწასთან მუშაობით. ბავშვს უნდა დავანახოთ რომ ამ საქმიანობას, ბევრნაირ ჭრილში, პოზიტიური გავლენა შეიძლება ჰქონდეს ჩვენს ცხოვრებაზე და ყოფაზე.
ქვიარის მკითხველს ვეტყოდი, რომ არ მიჰყვეს იმ ხისტ წესებს, რასაც საზოგადოება თავს ახვევს, იმისთვის რომ იყოს ბედნიერი და წარმატებული. ჩვენ ყველამ თავად უნდა ვიპოვოთ თუ სად არის ჩვენი ბედნიერება.
საერთაშორისო ფესტივლაზე EUROPALIA, რომელიც ბელგიაში მიმდინარეობს, მონაწილეობას იღებს გორის ქალთა კამერული გუნდი ანსამბლ „ბასიანთან“ და სახელმწიფო გუნდთან ერთად, სადაც 25, 26 და 28 ოქტომბერს სამ კონცერტს გამართავს.
29 ოქტომბერს კი წარსდგება ორგანყოფილებიანი სოლო-კონცერტით ბრიუსელში, სადაც შესრულებული იქნება როგორც ქართველი კომპოზიტორების ნაწარმოებები (მ. გაგნიძე, გ. ჩლაიძე, ი. კეჭაყმაძე, ჯ. ბეგლარიშვილი), ასევე ქართული ხალხური სიმღერების ურთულესი ნიმუშები ვოლჰორნის ტაძარში.
https://www.obf.be/de/component/jem/event/317-gorichoir?Itemid=145
მიმდინარე წლის 1 ოქტომბერს არმიტა გარავანდ და მისი ორი მეგობარი გოგო დაექვემდებარა ფიზიკურ თავდასხმას „მორალის პოლიციის“ მხრიდან, სავალდებულო ჰიჯაბის არ ტარების გამო. პოლიციის ოფიცრების მხრიდან ცემის შედეგად არმიტამ დაკარგა გონება, ხოლო მოგვიანებით თავის ტვინში სისხლის გაჟონვის შედეგად ჩავარდა კომაში.
22 ოქტომბერს არმიტა 16 წლის ასაკში გარდაიცვალა.
ირანის უსაფრთხოების სამსახურის მიერ დაკავებულია ასევე არმიტას დედა.
ირანის მთავრობის წარმომადგენლები ახდენენ ზეწოლას არმიტას სკოლის მოსწავლეებზე, რათა მათ არ გაავრცელონ არმიტას მკვლელოვის ფაქტი მედია საშუალებებით.
წყარო: https://www.rferl.org/a/iran-teenager-morality-police-assault-brain-dead/32648971.html
ჯეიმი ლი კერტისის აზრით, ცხოვრება ორი არჩევანის წინაშე გვაყენებს: მივიღოთ თუ უარყვყოთ. უარყოფა დაკავშირებულია სიძულვილთან, მიღება სიყვარულთან. ის ირჩევს სიყვარულს და თავის ტრანსგენდერ შვილს, რუბის ძლიერ მხარდაჭერას უცხადებს.
2023 წლის ოქტომბერში, მსახიობს ცნობილმა ჟურნალმა „ადვოკატი“ წლის ადვოკატის ტიტული მიანიჭა.
ჯეიმი ლი კერტისი, ამერიკელი მსახიობი და მწერალი, დაიბადა 1958 წელს. 20 წლის ასაკში, მსახიობის როლში მიიღო მონაწილეობა ფილმი „ჰელოუინის“ გადაღებაში. ფილმი საკმაოდ წარმატებული აღმოჩნდა, რასაც მოჰყვა საშინელებათა ჟანრის სხვა ცნობილ ფილმებში გადაღება და „ყვირილის დედოფლის“ ტიტულის მიღებაც. შემდეგ კი სხვა ცნობილ ფილმებში მონაწილეობისთვის ოსკარის, ოქროს გლობუსის და BAFTA-ს ჯილდოს მიღებაც.
მსახიობი ცნობილია აივის ეპედემიასთან ბრძოლაში აქტიური მონაწილეობით, ბავშვთა სამედიცინო კლინიკების მხარდაჭერით. ის ასევე სხვადასხვა დროს ეხმარებოდა ფსიქოაქტიურ ნივთიერებებზე დამოკიდებულების მქონე ქალთა სარეაბილიტაციო 12 ნაბიჯის პროგრამებს.
ჯეიმიმ და მისმა მეუღლემ, კომპოზიტორმა კრისტოფერ გესტმა იშვილეს ორი გოგონა ენი გესტი და რუბი გესტი. 2020 წელს რუბი გესტმა გააკეთა საჯარო ქამინგაუთი, როგორც ტრანსგენდერმა ქალმა. ამის შემდგომ ჯეიმი საჯაროდ ძლიერად უჭერს მხარს რუბის და ჩართულია ლგბტქი თემის უფლებების ადვოკატირების პროცესშიც.
წყარო: https://www.advocate.com/exclusives/jamie-lee-curtis-is-our-advocate-of-the-year?fbclid=IwAR0-UgmPJtMEw4Sn7h41ZDBYOgThaP2l4MWoXXDKkDT7miPmmAps1XzfmM0
ევროკომიის მეექვსე ანგარიშში, სავიზო რეჟიმის შეჩერების მექანიზმის ფარგლებში გამოქყვეყნდა სტატისტიკა, რომლის თანახმად:
2021 წელს განაცხადების 5% დააკმაყოფილეს, 2022 წელს კი – 7%.
87%-ით არის გაზრდილი ევროკავშირის ქვეყნების ტერიტორიაზე საქართველოს მოქალაქეების არალეგალურად ყოფნის შემთხვევებიც.
ევროკავშირის ქვეყნებში შეშვებაზე უარის თქმის სტატისტიკაც გაზრდილია – 31%-ით:
