მე ვარ ეთო არსანიძე, 34 წლის, სამოქალაქო აქტივისტი და რაჭის სათემო ორგანიზაციის დამფუძნებელი. ვცხოვრობ რაჭაში, სოფელ კრიხში. მიმაჩნია, რომ ვარ ადამიანი, ვისი იმედიც ამ რეგიონში შეიძლება ჰქონდეთ, განსაკუთრებით, ბავშვებს, ახალგაზრდებსა და ქალებს.
ბოლო წლების განმავლობაში, ქვიარ მოდა განვითარდა, როგორც ძლიერი ძალა მოდის ინდუსტრიაში, რომელიც გამოწვევის წინაშე აყენებს გენდერის ტრადიციულ ცნებებს და ხელახლა ადგენს სტილის საზღვრებს. თვითგამოხატვაზე, ინდივიდუალურობასა და ინკლუზიურობაზე ხაზგასმით, ქვიარ მოდის დიზაინერები წინა პლანზე დგანან უნიკალური და ინოვაციური ტანსაცმლის შექმნაში, რომელიც ეხმიანება ყველა ტიპის ადამიანს. ეს სტატია იკვლევს ქვიარ მოდის ევოლუციას, მის გავლენას მეინსტრიმ მოდის ინდუსტრიაზე და დიზაინერებს, რომლებიც არღვევენ გენდერულ ბარიერებს და აყალიბებენ მრავალფეროვან ლანდშაფტს.
ქვიარ მოდა, როგორც წინააღმდეგობის ფორმა
ქვიარ მოდა ყოველთვის იყო არსებითად პოლიტიკური, როგორც წინააღმდეგობის ფორმა საზოგადოების ნორმებისა და მოლოდინების წინააღმდეგ. წარსულის დრეგ-ქუინებიდან დაწყებული გენდერ-ფლუიდ მოდელებით დამთავრებული, რომლებიც დღეს პოდიუმზე გამოდიან, ქვიარ მოდა ეჭვქვეშ აყენებს იდეას, რომ ტანსაცმელი გენდერული ელემენტებით უნდა იყოს შეზღუდული. ეს საშუალებას აძლევს ადამიანებს აითვისონ თავიანთი ნამდვილი – მე, მიუხედავად იმისა, თუ როგორ იდენტიფიცირებენ ისინი და ხელს უწყობს მოდის უფრო ინკლუზიურ გაგებას.
ქვიარ დიზაინერების აღზევება
ბოლო წლებში გაიზარდა ნიჭიერი ქვიარ დიზაინერების რიცხვი, რომლებმაც აღიარება მოიპოვეს თავიანთი ინოვაციური და საზღვრების გადამლახავი მოდისთვის. დიზაინერებმა, როგორიცაა Harris Reed, Palomo Spain და Telfar Clemens, მოიპოვეს საერთაშორისო აღიარება მათი გენდერულად ნეიტრალური დიზაინით და ტრადიციული მოდის ნორმების დარღვევის უნარით. მათი კოლექციები ახალისებს არაბინალურობას, თამაშობს პროპორციებით და აღნიშნავს ლგბტქი საზოგადოების მრავალფეროვნებას.
ფემინურობისა და მასკულინურობის ხელახალი განსაზღვრა
ქვიარ მოდამ მნიშვნელოვანი როლი ითამაშა ფემინურობისა და მასკულინურობის ტრადიციული ცნებების დეკონსტრუქციაში. ანდროგინიის მიღებით, გენდერული ხაზების დაბინდვით და ტრადიციული ფემინური და მასკულინური ელემენტების შერევით, ქვიარ დიზაინერებმა მოდის ინდუსტრიაში ახალი შესაძლებლობების სფერო გახსნეს. მათი დიზაინი ხელს უწყობს იმ აზრს, რომ მოდა არის თვითგამოხატვის ფორმა, დამოუკიდებელი საზოგადოების მოლოდინებისგან.
ზემოქმედება მეინსტრიმზე
ქვიარ მოდის ზეგავლენა სცილდება ლგბტქი საზოგადოებას, რადგან მისმა გავლენამ ფართოდ გაიდგა ფესვები მოდის ინდუსტრიაში. ბევრმა მაღალი კლასის ბრენდმა და მოდის სახლმა დაიწყო ქვიარ ესთეტიკის ჩართვა თავიანთ კოლექციებში, რაც ხაზს უსვამს მოთხოვნას უფრო ინკლუზიურ და მრავალფეროვან დიზაინზე. ეს ცვლილება ნიშნავს ქვიარ მოდის უფრო ფართო კულტურულ მიღებას და არის გადადგმული ნაბიჯი ლგბტქი საზოგადოების ხილვადობისკენ.
მოდა, როგორც აქტივიზმი
ქვიარ მოდა არა მხოლოდ ესთეტიკას ეხება, არამედ აქტივიზმის მძლავრ ინსტრუმენტს წარმოადგენს. ბევრი ქვიარ დიზაინერი იყენებს თავის პლატფორმას ლგბტქი უფლებების, ინკლუზიურობისა და სოციალური სამართლიანობის ადვოკატირებისთვის. ისინი თანამშრომლობენ ორგანიზაციებთან, ქმნიან ცნობიერების ამაღლების კამპანიებს და მხარს უჭერენ საქველმოქმედო მიზნებს, იყენებენ მოდას, როგორც პოზიტიური ცვლილებების ხელშეწყობისა და დისკრიმინაციის აღმოფხვრის საშუალებას.
დასკვნა
ქვიარ მოდა წარმოიშვა, როგორც ტრანსფორმაციული და გავლენიანი მოძრაობა მოდის ინდუსტრიაში. გენდერული ბარიერების დარღვევით და სტილის ხელახალი განსაზღვრით, ქვიარ დიზაინერებმა გააფართოვეს ის საზღვრები, რაც მოდურად ითვლებოდა. მათი გავლენა სცილდება პოდიუმებს, გავლენას ახდენს მოდაზე და სოციალურ ნორმებზე. ქვიარ მოდა აგრძელებს განვითარებას, ის მომავალშიც უდავოდ ხელს შეუწყობს უფრო მრავალფეროვან და ინკლუზიურ მოდის ლანდშაფტს ყველასთვის.
Don't Miss
მოდა მარადიული და მუდმივად ცვალებადი გამოხატვის ფორმა და პიროვნების უნიკალურობისა და შემოქმედობითობის განცახებაა. ანტიკური ცივილიზაციებიდან მეოცე საუკუნის მოდის რევოლუციამდე
ოქროს გლობუსის ნომინანტი ემა დარსი განმარტავს, თუ რატომ არის ტანსაცმელი მნიშვნელოვანი ტრანსგენდერი და არაბინარული ადამიანებისთვის. “ზოგადად, ტანსაცმელი ხშირად თვითგამოხატვის საშუალებაა,
მოდის ყველაზე დიდი ღამე ამერიკაში, რომელიც 2019 წლიდან COVID-19-ის პანდემიის გამო არ ჩატარებულა, 2021 წელს კვლავ გაიმართა. წლევანდელი Met Gala-ს
კარას, რასაკვირველია, ბევრი გასაოცარი თვისება აქვს, რომელსაც საერთო არაფერი აქვს იმ ტანსაცმელთან, რომელსაც ის იცვამს. ასევე, ყველასთვის ცნობილია, რომ იგი
ქვიარ აქტივისტმა ლუკა აბლოთიამ ახალი ქვიარ პლატფორმა — Paints Georgia შექმნა, რომელიც ქვიარ ადამიანების ხმების გაჟღერებას და თემის სოციალურად გაჭირვებული წევრების დახმარებას ისახავს მიზნად.
ლუკა აბლოთიამ ქვიართან საუბრისას აღნიშნა, რომ პლატფორმის შექმნის იდეა ტიკტოკ აქტივობიდან დაიწყო, სადაც გამომწერებს ლგბტქი უფლებებზე ესაუბრებოდა, თუმცა გადაწყვიტა, შეექმნა ონლაინ სივრცე, რომელიც სრულად აღნიშნულ საკითხებს დაეთმობოდა.
„მიუხედავად იმისა, რომ სულ უფრო მეტი ონლაინ გვერდი თუ ორგანიზაცია საუბრობს ქვიარ ადამიანებზე, მაინც არის ბევრი, ვისაც ინფორმაცია არ აქვს, ამიტომ მიმაჩნია, რომ ამაზე უფრო და უფრო მეტი ადამიანი, ორგანიზაცია, პლატფორმა თუ სამოქალაქო მოძრაობა უნდა საუბრობდეს“ — ამბობს ლუკა.
მისი თქმით, სახელი Paints (საღებავები) იმიტომ შეარჩია, რომ „ყველა ადამიანი საღებავია ამ სამყაროში, რაც ამ სამყაროს ფერებით ღებავს და მრავალფეროვანს ხდის“.
ლუკა აბლოთია აღნიშნავს, რომ საღებავების უპირველესი მიზანი ფონდის გაკეთება იყო, რადგან ქვეყანაში მრავალი სოციალურად დაუცველი ადამიანია და ეს განსაკუთრებით მძაფრი გამოწვევაა ლგბტქი ადამიანებისა და ქალებისთვის, ამიტომ უნდოდა, მცირედი დახმარება მაინც გაეწია.
„მე და ერთმა ტრანსგენდერმა ადამიანმა გადავწყვიტეთ, გაგვეკეთებინა ასეთი ფონდი, რომელიც დახმარებას გაუწევდა ქვიარებს. თემი რამდენიმე წევრს უკვე დავეხმარეთ, ასევე, გვინდა, რომ დავეხმაროთ ქალებს. ჯერ-ჯერობით ამ ფონდს მე, დედაჩემი და ჩემი რამდენიმე ნათესავი ვაფინანსებთ, რომლებიც ქვიარების დასახმარებლად მზად არიან. გვქონდა თემის წევრების შემოწირულებებიც. ჩვენ სახალხო ორგანიზაცია ვართ, რომელიც ადამიანების საერთო იდეისთვის გაერთიანებას ისახავს მიზნად“, — აღნიშნავს ლუკა.
მისი თქმით, თემის წევრების აქტიურობა აუცილებელია, თუმცა ამას ის მოცემულობა ართულებს, რომ მრავალი ადამიანი საკუთარ იდენტობაზე ღიად არ საუბრობს, ამიტომ გადაწყვიტეს, ანონიმური facebook პოსტების სახით სხვადასხვა გამოცდილების მქონე ადამიანების სათქმელი გაეჟღერებინათ.
Paints Georgia-ის იდეის ავტორის თქმით, საახალწლოდაც აპირებენ კამპანიას, რომელიც მიზნად დაისახავს სოციალურად შეჭირვებული ქვიარ ადამიანების საკვებით ან ფულად უზრუნველყოფას.
Don't Miss
ადამიანის ფსიქიკური თუ ფიზიკური ჯანმრთელობისთვის სტრესის მნიშვნელობა მედიცინის და ასევე, ფსიქოლოგიის მიერ დიდი ხანია, აღიარებულია, თუმცა, სტრესის როლზე დისკრიმინირებულ ჯგუფებში
სტატიის ავტორი: ნინი ვანიშვილი ლგბტქი+ თემის წევრები მიკროაგრესიის უფრო მაღალი რისკის ქვეშ არიან, ვიდრე მათი ცისგენდერი/ჰეტეროსექსუალი თანატოლები. 2023 წლის სოციალური
სიყვარული ყველასთვის სხვადასხვანაირად განიცდება და გამოიხატება. ურთიერთობის დასაწყისში, როცა დოფამინი და ნორეპინეფრინი იმატებს, გვაქვს ეიფორიის განცდა. დროთა განმავლობაში გრძნობები შესაძლოა
ხელოვნური ინტელექტი (AI) ვითარდება და უკვე მნიშვნელოვან ცვლილებებს ახდენს ჩვენ ცხოვრებაში. ცვლილებები კარიერასა და პროფესიასაც ეხება. AI-ის განვითარებასთან ერთად შეიქმნა
ადამიანების უფლებების გაძლიერებასთან ერთად, ქვიარ თემების წინ წამოწევას სოციალურ ქსელების გამოჩენასაც შეიძლება ვუმადლოდეთ. დღესდღეობით უამრავი Instagram მომხმარებელი არსებობს, რომლებიც თავიანთ უნიკალურ გამოცდილებას მილიონობით გამომწერს უზიარებენ.
გაიცანით ქვიარ მოგზაურები, აქტივისტები, ოჯახები, მსახიობები და მოდელები, რომლებიც ქვიარ სამყაროში თავიანთ მოგზაურობას Instagram-ის მომხმარებლებს გულუხვად უზიარებენ.
OriolPamies — გეი აქტივისტი და მოგზაური
ორიოლი ესპანელი მოგზაურია, რომელიც მრავალი წლის განმავლობაში ეწევა აქტივისტურ საქმიანობას. ინფლუენსერსა და ტურისტული სააგენტოს, Queer Destination-ის დამფუძნებელს 133 000 გამომწერი ჰყავს და ესპანურ ენაზე გამოცემული აქვს წიგნი, რომელშიც მოთხრობილია მისი ქამინგაუთის ისტორია.
DadnDaddies — Devon და მისი ოჯახი
Devon ამერიკელი ინსტაგრამერი და ინფლუენსერია, რომელიც 188 000 გამომწერს ყოველდღიურად უზიარებს თავის გამოცდილებას 2 შვილის მარტოხელა მამობაზე. Instagram გვერდთან ერთად, Devon აქტიურად იყენებს YouTube არხს, სადაც პერიოდულად აქვეყნებს ვიდეოებს, რომლებშიც მარტოხელა გეი მამობის სირთულეები და სიხარულია აღწერილი.
AsianMapleLeaf — გეი მოგზაური
Barry კანადელი ინფლუენსერი და მოგზაურია, რომელიც მრავალი წლის განმავლობაში უზიარებს თავის აუდიტორიას მოგზაურობისა და შეყვარებულთან, Teraj-თან თანაცხოვრების დეტალებს. ის ხშირად ჭამს უცნაურ საჭმელებს მსოფლიოს სხვადასხვა კუთხიდან. ბერი მოგზაურობით ბავშვობაში დაინტერესდა, როცა პირველად ჰონკონგში იმოგზაურა.
Krystian Gabrielle – კრისტიანი და მისი ოჯახი
კრისტიანი კიდევ ერთი Instagram ინფლუენსერია, რომელიც მომხმარებლებს თავისი ოჯახის ისტორიებს უზიარებს. Instagram ინფლუენსერს ცოლი და მცირეწლოვანი ვაჟი ჰყავს და თავის პოსტებში ხშირად საუბრობს, თუ როგორია ისეთი ოჯახი, რომელიც დაცლილია ტოქსიკური მასკულინობისგან. კრისტიანი ასევე ხშირად ჰყვება, რამდენად დამანგრეველია გენდერული ნორმები და როგორ უნდა აღვზარდოთ შვილები ისე, რომ ამ ნორმებისგან თავისუფლები იყვნენ.
ProbablyThis — ვიდეოები სახლისა და ბაღის ინტერიერზე
Beau და Matt კიდევ ერთი წყვილია ნიუ ორლეანიდან, რომლებიც თავიანთ გამომწერებს უზიარებენ, როგორ გააუმჯობესონ სახლი და ბაღი. წყვილი თავიანთ გვერდზე ხშირად უკეთებს რეკლამას იმ ნივთებს, რომლებიც შეიძლება სასარგებლო აღმოჩნდეს ინტერიერის გამრავალფეროვნებისთვის და მოგზაურობისთვის.
TheTravellingGays — გეი მოგზაურობა
დაგი და სანჯაი დაქორწინებული გეი წყვილია, რომლებიც 2009 წლის მანჩესტერის პრაიდზე შეხვდნენ ერთმანეთს და მალევე იქორწინეს. წყვილი Instagram-ის გვერდის საშუალებით სოციალური ქსელის მომხმარებლებს თანაცხოვრებისა და მოგზაურობის ისტორიებს უზიარებს.
TheAngelinos — არიანას და ჰანას სიყვარული
არიანა და ჰანა ლესბოსელი წყვილია ლოს ანჯელესიდან, რომლებმაც 2016 წელს ტინდერის საშუალებით გაიცნეს ერთმანეთი და მალევე გახდნენ წყვილი. Instagram-ის გვერდის საშუალებით წყვილი ხშირად გვიზიარებს თანაცხოვრების ისტორიებს, რჩევებს თავის მოვლასთან დაკავშირებით და ვინტაჟური ნივთების მიმართ საერთო სიყვარულს.
MichaelandMatt — გეი მოგზაურობა
მაიკლი და მეთმა ურთიერთობა YouTube-ს ქამინგაუთ ვიდეოს შემდეგ დაიწყეს და მალევე შეუყვარდათ ერთმანეთი. მეთი ექთანია, ხოლო მაიკლი სტომატოლოგი. ისინი Instagram-ის საშუალებით ხშირად გვიზიარებენ თავიანთი ცხოვრების ისტორიას და მოგზაურობის თავგადასავლებს.
Keenanblogger — მომღერალი და მსახიობი
ენდრიუ კინანი ამერიკელი მომღერალი და მსახიობია, რომელიც ბროდვეის სცენაზე მრავალი წლის განმავლობაში თამაშობს. 2010 წელს არტისტმა ონლაინ კომედია Submissions Only შექმნა, რომლითაც არაერთი გულშემატკივარი შეიძინა. ენდრიუ ხშირად უზიარებს თავის გამომწერებს ისტორიებს თავის ქმარზე, მოგზაურობაზე და ბროდვეის ბექსთეიჯზე.
TylerandTodd — ახალი სიცოცხლე ძველი სახლებისთვის
ტაილერი და ტოდი კანადელი წყვილია, რომლებიც ძველ სახლებს ახალ სიცოცხლეს სძენენ და შემდეგ აქირავებენ. 2019 წელს წყვილმა 1996 წლის მანქანა-სახლი იყიდა და ორ ძაღლთან ერთად ჩრდილოეთ ამერიკაში მოგზაურობა გადაწყვიტა. სწორედ ამ გამოცდილებას უზიარებენ დღემდე თავიანთ გამომწერებს. ამასთან ერთად, წყვილი ხშირად პოსტავს ვეგანური საჭმელების რეცეპტებს.
Kit Williamson — რეჟისორი და მწერალი
Kit Williamson ინფლუენსერია, რომელმაც თავდაპირველად საზოგადოების შემოწირულებებით გადაიღო YouTube შოუ Eastsiders — შავი კომედია ლგბტქ+ თემატიკაზე. შოუთი მალე დაინტერესდა გიგანტური სტრიმინგ სერვისი Netflix და საავტორო უფლებები შეიძინა. კიტი Instagram გვერდზე ხშირად გვიზიარებს თავის გამოცდილებას ურთიერთობების, სუბსტანციებზე დამოკიდებულების დაძლევისა და სექსუალური ჯანმრთელობის გარშემო.
Raffinee – ლესბოსელი წყვილის ვიდეოები ვეგანობაზე და ოჯახზე
რაფინი და მიკაელა კიდევ ერთი LGBT+ ოჯახია, რომლებიც სამ შვილს, მატეოს და ტყუპებს, ლუკასა და ლოლას ზრდიან. ლესბოსელი წყვილი Instagram-ის და პირადი ბლოგის საშუალებით თავიანთ გამომწერებს ვეგანურ ცხოვრების წესს, მათი თანაცხოვრების დეტალებს და მცირეწლოვანი შვილების ისტორიებს უზიარებს. წყვილმა ერთმანეთი სან-ფრანცისკოში, ერთ-ერთ კლინიკაში, ხელოვნური განაყოფიერების დროს გაიცნო და მალევე შექმნეს ოჯახი.
Zakartwins — ამაყი გეი ძმები ერაყიდან
მაიკლი და ზაკი ერაყელი ტყუპები არიან, რომლებიც Instagram-ის გვერდის საშუალებით 104 ათას გამომწერს თავიანთი ცხოვრების დეტალებს უზიარებენ და ცდილობენ, არაბული სამყაროს მიმართ არსებული სტერეოტიპები და ნორმები დაამსხვრიონ. ბიჭები დეტროიტში, იმიგრანტი მშობლების ოჯახში დაიბადნენ და თავიანთ ქამინგაუთზე წიგნიც გამოსცეს, რომელსაც Pray the Gay Away ჰქვია.
Team2Moms — ოჯახის ცხოვრება ნიუ-იორკში
დენისი და იბონი სამი შვილის ძლიერი დედები არიან, რომლებიც თავიანთი Instargram-ის გვერდის საშუალებით გამომწერებს უზიარებენ ისტორიებს მათი ყოველდღიური ცხოვრების შესახებ ნიუ-იორკში. მათი მიზანია, საზოგადოებაში საკუთარი თავის მიმღებლობის გაზრდა და ადამიანების წახალისება, იყვნენ ისინი, ვინც რეალურად არიან. Instagram-ის გვერდთან ერთად, წყვილი საკმაოდ აქტიურია TikTok-ისა და YouTube-ის გვერდებზეც.
Nellykin1 — დრეგ მოდელი
Nellykin დრეგ მოდელი და პერფორმერია, რომელიც განაში დაიბადა და შემდეგ გერმანიაში გადავიდა საცხოვრებლად. არტისტი Instagram-ის გვერდის საშუალებით გამომწერებს თავის გამოცდილებას უზიარებს, მათ შორის, მაკიაჟის გაკეთების ტუტორიალებს.
Popo Vaz — ტრანსგენდერი მოდელი
პაულო ვასი ტრანსგენდერი მოდელია, რომელიც თავისი არხების საშუალებით გამომწერებს დიდი ხანია უზიარებს ტრანზიციის პროცესს, მის სირთულეებსა და დადებით მხარეებს. პაულო წარმოშობით ბრაზილიიდანაა, ის ბიოლოგიურად ქალია, თუმცა მცირე ასაკიდან თავს კაცად აღიქვამდა. გარშემო არსებული სირთულეების გამო, ტრანზიციის პროცესი 25 წლამდე ვერ დაიწყო. დღესდღეობით პაულო მუშაობს ხელოვნების, დიზაინის, მოდისა და პროდაქშენის მიმართულებით და ათასობით გამომწერს დიდი სიხარულით უზიარებს თავის მოგზაურობას გენდერის სამყაროში.
OnceUponAJrny — ლესბოსელი მოგზაურები
Rox და Maartje ჰოლანდიელი წყვილია. ისინი ამსტერდამში ცხოვრობენ და თავიანთ გამომწერებს მოგზაურობის ჯადოსნურ ისტორიებს უზიარებენ. წყვილი მრავალი წლის განმავლობაში მოგზაურობს მსოფლიოს სხვადასხვა წერტილში და ცდილობს, მოგზაურობას ზღაპრული ელფერი შესძინოს.
Terrel and Jarius — გეი მშობლობა
ტერელი და იარიუსი არამარტო მიმზიდველი წყვილი, არამედ ტყუპების, ეშტონისა და არიას ძალიან მოსიყვარულე მშობლები არიან. წყვილმა ერთმანეთი კოლეჯში სწავლისას გაიცნო და მათი სიყვარულიც მალევე დაიწყო, ოჯახის შექმნის შემდეგ კი სუროგაციას მიმართეს და ორი არაჩვეულებრივი შვილის მშობლები გახდნენ. Instagram-ის და YouTube-ის საშუალებით ისინი აღწერენ, როგორია გეი მშობლობა, რა გზის გავლა მოუწიათ, სანამ ოჯახს შექმნიდნენ და ბედნიერ თანაცხოვრებას დაიწყებდნენ.
ReadyToStare — Plus Size მოდელი
ალის დალესანდრო სანტიაგო, ან როგორც თავად უწოდებს საკუთარ თავს — Petite Plus Model, კიდევ ერთი ქვიარ ინფლუენსერია, რომელმაც კარიერა ონლაინ ვინტაჟური მაღაზიით დაიწყო და მას შემდეგ მრავალ ადამიანს შეაყვარა თავი. მოგზაური ბლოგერი, ლგბტქი ინფლუენსერი, მწერალი, დიზაინერი და პროფესიონალი სპიკერი თავის ტრანსგენდერ პარტნიორთან ერთად დღესდღეობით ოჰაიოში ცხოვრობს და საკუთარი ცხოვრების დეტალებს Instagram-ის საშუალებით მრავალ ადამიანს უზიარებს.
Maxism — მოდელი და აქტივისტი
მაქსი ამერიკელი მოდელი და აქტივისტია, რომელიც თავისი Instagram-ის საშუალებით ცდილობს გეი უფლებების ადვოკატირებას. ამასთან, მაქსი მწერალი, პროდიუსერი, რამდენიმე მოკლემეტრაჟიანი ფილმის რეჟისორი და მსახიობია. იგი ეპიზოდურ როლშიც მოგვევლინა რაიან მერფის გახმაურებულ სერიალ Glee-ში. 2017 წელს მაქსმა თავისი პირველი სრულმეტრაჟიანი ფილმი, Hooked გადაიღო, რომელიც უსახლკარო გეი კაცის ისტორიას გვიამბობს.
წყარო: NomadicBoys
Don't Miss
ინტერვიუს ავტორი: ზურა აბაშიძე Otaaraant Queer – თავისუფლება და კემპი დრეგი ჩემთვის ყოველთვის იყო თავისუფლების მთავარი წყარო, გამოხატვის ყველაზე ეფექტური
ამარი American Idol-ის მონაწილეა, რომელმაც უამრავი მსმენელი მოხიბლა მსოფლიოს მასშტაბით. 28 წლის მომღერალი წარმოშობით ამერიკელია, ინდიანას შტატიდან. მუშაობს კაფეში მიმტანად
მარიო ალკალდე წარმოშობით ესპანელი, 31 წლის მატადორია. ცოტა ხნის წინ მან ცნობილ ესპანურ გამოცემა El Mundo-სთან ინტერვიუში ქამინგ აუთი გააკეთა,
კრისტენ სტიუარტმა ცოტა ხნის წინ ჟურნალ Variety-თან ინტერვიუში განაცხადა, რომ არ აპირებს გააგრძელოს კინო ინდუსტრიაში მუშაობა მანამ, სანამ არ ექნება შესაძლებლობა
მე ვარ დავით კახაბერი, თანასწორობის მოძრაობის დირექტორი. მიუხედავად იმისა, რომ ბევრჯერ მქონია განცდა და სურვილი, ყველაფერი მიმეტოვებინა და ხელები ჩამომეშვა, მაინც ვერ შევძელი და ბოლოს მაინც უკან ვბრუნდები ხოლმე. ალბათ ამის მიზეზი არის იმედი, რომ რაღაცას შეცვლი. ეს იმედი მქონდა 2011 წელს, როცა ლგბტ საქართველოს ვაფუძნებდით; ეს იმედი მქონდა 2013 წლის 17 მაისსაც, მიუხედავად იმისა, რაც მოხდა; ეს იმედი მქონდა 2016 წელს, როცა ჰორუმს ვაკეთებდით და აქტიურად ვიყავი ჩართული თეთრი ხმაურის მოძრაობაში, როგორც ამაყი გეი აქტივისტი; ეს იმედი მქონდა 2019 წელსაც, როცა თანასწორობის მოძრაობა ძალიან დიდი გამოწვევების წინაშე იდგა და ეს იმედი მაქვს დღესაც, რომ რაღაცას შევცვლი. არ ვიცი, როდემდე გამყვება ენთუზიაზმი, რადგან ამ გზაზე სულ არის იმედგაცრუება და ფრუსტრაცია. ამას ვეძახი აქტივისტის წყევლას — ერთხელ თუ შეხვედი აქტივიზმში, ბრაზდები, მოდიხარ, მაგრამ მერე ისევ ბრუნდები.
ბავშვობა
დავიბადე თბილისში. ვსწავლობდი 51-ე სკოლაში და რომ მკითხონ, რომელია დედამიწაზე ყველაზე საშინელი ადგილი თურქეთის გოქჩენის აეროპორტის შემდეგ, ვიტყოდი, რომ ეს არის 51-ე სკოლა.
სკოლიდან არ დამრჩენია არცერთი კარგი მოგონება. თუმცა, რაოდენ უცნაურიც არ უნდა იყოს, ბულინგის მსხვერპლი ვიყავი არა კლასელების, არამედ მასწავლებლების მხრიდან.
ქართული ეკლესია არის მედალი, რომელსაც ორი მხარე არ აქვს, მხოლოდ ბოროტებაა. მიუხედავად ამისა, მგონია, რომ ჩემს განვითარებაში დიდი როლი ითამაშა.
მახსოვს ზოოლოგიისა და ბოტანიკას მასწავლებელი, რომელიც ძალიან მიყვარდა და მეგონა, რომ ჩემი მხარდამჭერი იყო. უკვე სტუდენტი ვიყავი, როცა დედაჩემი მომიყვა, რომ სკოლაში სწავლის დროს დაიბარა და ჩემზე უთხრა, რაღაც სჭირს და იქნებ ექიმთან მიიყვანოთო. ბავშვობაში ძალიან ფემინური ვიყავი და ეს შეაფასა ასე, ჰომოსექსუალობას გულისხმობდა.
მეორე შემთხვევა იყო მათემატიკის მასწავლებელთან. მაშინ ტელეკომპანია მზის ეთერში გადიოდა საშინელი გადაცემა, ერქვა ტაბუ და იქ ერთ-ერთი ადამიანი დაქამინგაუთდა, როგორც გეი კაცი. მეორე დღეს მთელ ქალაქში ცნობილი გახდა, რომ თურმე ვიღაცა ერთი ცალი გეი არსებობს ამ ქვეყანაში. ამაზე ლაპარაკობდნენ სკოლაშიც. მათემატიკის გაკვეთილი, ფაქტობრივად, არ ჩაგვტარებია, მთელი 40 წუთი ეს მასწავლებელი იდგა, თვალებში მიყურებდა და ლაპარაკობდა, ზოგადად რა საშინელება ხდება საქართველოში, როგორ „მომრავლდნენ“ გეები, თუ ცისფერებს ამბობდა, აღარ მახსოვს. პრაქტიკულად მთელ კლასს ეუბნებოდა, რომ აი, თქვენთანაც ზის ასეთი ადამიანი. საბედნიეროდ, გამიმართლა და კლასელებს ამაზე ყურადღება არ გაუმახვილებიათ, მაგრამ ეს 40 წუთი ჩემს ცხოვრებაში დარჩა, როგორც საშინელი მომენტი, როცა ვიღაც გიყურებს, რაღაცაში გდებს ბრალს და ვერ ხვდები, დანაშაული რაშია.
რაღაცაში რომ ვერ ჯდები, პოულობ ადამიანებს და გარემოს, რომელიც შენთან უფრო ახლოსაა. მაშინ გავიცანი ჩემი ბავშვობის მეგობარი, 2003 წელს. ბავშვობის მეგობარზე მხოლოდ ეს ადამიანი მახსენდება და არა ჩემი რომელიმე კლასელი ან მეზობელი. მისი გაცნობის შემდეგ, საერთოდ სხვანაირი ცხოვრება დაიწყო, რადგან მასთან ერთად ჩემს ცხოვრებაში სხვა ხალხი შემოვიდა. იმ პერიოდში სიახლე იყო ინტერნეტი, აქტიური იყო ფორუმები. გარდა ამისა, მახსოვს, რომ შაბათს თუ კვირას რუსთაველის გამზირი იკეტებოდა და როკ ჯგუფების კონცერტები იმართებოდა. იქ გავიცანი ძალიან ბევრი ადამიანი და აღმოჩნდა, რომ ისინი რადიკალურად განსხვავდებოდნენ იმათგან, ვისაც მანამდე ვიცნობდი. ეს ჩემთვის სკოლის მეგობრების ალტერნატივა იყო.
ეს ხალხი და სივრცეები ძალიან დამეხმარა იმაში, რომ ადრეულ ასაკშივე მიმეღო საკუთარი თავი ისეთი, როგორიც ვიყავი, არ მქონოდა ბრალეულობის განცდა. მომავალში ქამინგაუთი რომ გავაკეთე, მათი დამსახურება მგონია. მიუხედავად იმისა, რომ ახლა პიროვნულად ცოტა ადამიანი მახსოვს, მათ ძალიან დიდი როლი ითამაშეს იმაში, რომ როგორც პიროვნება, ჩამოვყალიბებულიყავი.
მერე უკვე უნივერსიტეტში ჩავაბარე, თან ფილოსოფია მაინტერესებდა. მაშინ ფილოსოფოსობა “ქულ” იყო და რაღაც მომენტში ის უფრო მომწონდა, რომ ფილოსოფოსი ვიყავი, ვიდრე ის, რომ ფილოსოფიას ვსწავლობდი. ამის შემდეგ იყო სწავლა საფრანგეთში, შემდეგ ჩეხეთში.
თვითგამორკვევა და ქამინგაუთი
თვითგამორკვევის პროცესი არ მახსოვს. ამაზე ძალიან ბევრი მიფიქრია. ერთადერთი, რაც მახსოვს, ვიყავი ფემინური, რასაც ვეძახით ფემინურს პატრიარქალურ საზოგადოებაში. თან ყოველთვის მაღალი ვიყავი და შესაბამისად, ყოველთვის ვჩანდი. ამის გამო სულ თითით საჩვენებელი ვიყავი. ეს გარეგნულად, თორემ შინაგანად არ მახსოვს. სულ იყო ხუმრობები, დაცინვა ამ ფემინურობაზე, მაგრამ დიდი ბულინგის მსხვერპლი არ ვყოფილვარ.
საბოლოოდ ალბათ 12-13 წლის ასაკში მივხვდი, ვინ ვიყავი.
აუცილებლად უნდა გვესმოდეს, რომ მტერი არის ერთი. შესაბამისად, როგორი განსხვავებული პოზიციებიც არ უნდა გვქონდეს, არის მომენტები, როცა ყველა ერთად უნდა ვიდგეთ, იქნება ეს 5 ივლისი, 17 მაისი თუ სხვა თარიღები.
ქამინგაუთი პირველად მეგობართან, ლევან სუთიძესთან გავაკეთე. ძალიან ბევრი საერთო გვქონდა, მართლა ყველაზე ახლობელი ადამიანი იყო და დღემდე არის, მიუხედავად იმისა, რომ დღეს მე და ის სრულიად განსხვავებულ პოლიტიკურ პოზიციებზე ვართ. ჩემთვის დღემდე მართლა ძმასავით არის, რომელთან ერთადაც გავიზარდე. მინდოდა, ის ყოფილიყო პირველი, ვისაც ეს ცოდნა ექნებოდა ჩემ შესახებ. თვითონ ამაყი ადამიანია, შეიძლება არ აღიაროს, მაგრამ ჩემი მხრიდან ყოველთვის იყო ის, რომ I Always looked up to him, მნიშვნელოვანი იყო, რას მეტყოდა, რას მირჩევდა. დღემდე ასე ვარ სხვათა შორის, როცა ვხვდები ხოლმე, რომ რაღაც ჩიხში შევდივარ, მას ვეკითხები აზრს. მართალია, ეს ყველაფერი ჩემი დაცინვით მთავრდება, მაგრამ მაინც (იცინის).
ოჯახსაც თავად ვუთხარი. მყავს დედა, მამა და და, რომელიც ჩემი დაბადებიდან 9 წლის მერე გაჩნდა და რომელიც ძალიან მიყვარს. გამიმართლა, რომ ძალიან დიდი მხარდაჭერა მაქვს ოჯახისგან. დედაჩემი ძალიან აქტიურადაა ჩართული ბევრ რამეში, ის არ არის აქტივისტი, მაგრამ ყოველთვის საჯაროდ პოზიციონირებს, განსაკუთრებით, თუ უკრაინას ეხება საქმე. სულ აპროტესტებს რაღაცას. მამა უფრო მშვიდი ადამიანია და ჩუმად მიჭერს მხარს, თუ შეიძლება ასე ითქვას. ხოლო ჩემი და ყველაფერ იმაში არის ჩართული, რაშიც მე.
მჯერა, რომ ის პრივილეგიები, რაც მაქვს, როგორც აქტივისტს და როგორც ადამიანს, არის იმის დამსახურება, რომ ჩემი ოჯახი ყოველთვის მხარს მიჭერდა. არ ვგულისხმობ მხოლოდ იდენტობის გამო მხარდაჭერას. ოჯახის ფინანსების მთავარი პრიორიტეტი ყოველთვის იყო ჩემი განათლება და ეს ძალიან ბევრს ნიშნავდა, ბავშვობიდან ვსწავლობდი ფრანგულს, ინგლისურს, რუსულს და სამივე ამ ენას დღემდე ვიყენებ საქმიანობაში. 90-იან წლებზე ვსაუბრობთ, პერიოდზე, როცა სახლში ნავთის “კერასინკით” ვთბებოდით, მაგრამ ჩემი მშობლები ყველაფერს აკეთებდნენ, რომ მაგალითად, ცურვაზე მევლო. და ეს ძალიან მნიშვნელოვანია, რადგან ჩვენთან რომ მოდიან ბენეფიციარები, ხშირად პრობლემები იმიტომ აქვთ, რომ მშობლებმა მათი მხარდაჭერა ადრეულ ასაკში შეწყვიტეს.
საჭიროა პოლიტიკურად ძლიერი ლგბტქი თემი, რაზეც ყველამ ერთად უნდა ვიზრუნოთ — ჩვენ უნდა ვიცოდეთ, რა გვინდა. არ არის საკმარისი უბრალოდ გეი ვარ და დროშა მინდა ვიქნიო. რას ვითხოვთ?
ეს მხარდაჭერა რომ არ მქონოდა, დიდი ალბათობით, საერთოდ სხვანაირად წავიდოდა ჩემი ცხოვრება. ზოგადად, ყოველთვის, როცა რაღაცას მივაღწევ, მშობლებს მადლობას ვუხდი ამის გამო, მიუხედავად იმისა, რომ ძალიან დამოუკიდებელი ადამიანი ვიყავი და პირველი სამსახური 19 წლის ასაკში მქონდა.
ეკლესია
ჩემს ცხოვრებას ორ ნაწილად ვყოფ ხოლმე — ეკლესიაში ყოფნის პერიოდი და ცხოვრება წამოსვლის შემდეგ. ძირეული განსხვავება კი არის ის, რომ მაშინ მჯეროდა ქრისტეს მკვდრეთით აღდგომის და დღეს აღარ.
ჩემი მაშინდელი რწმენა ალბათ სკოლამაც განაპირობა. დამრიგებლები იყვნენ ღრმად მორწმუნე ქალები, რომლებიც რელიგიას თავს გვახვევდნენ, მაგალითად, “მამაო ჩვენოს” ვკითხულობდით ხშირად და ა.შ. ძალიან მიყვარს ფენტეზი და ბავშვობაში რელიგიასაც ვუყურებდი ისე, როგორც ამ ჟანრის წიგნებსა თუ ფილმებს: მასწავლებლები გვიყვებოდნენ, მაგალითად, ანტიქრისტეს ბეჭედზე, სერაფიმე საროველზე, დათვებს რომ ელაპარაკებოდა სადღაც ტყეში და ძალიან მომწონდა ეს ყველაფერი. მერე, როცა გავიზარდე, დავინტერესდი უშუალოდ რელიგიით, შევისწავლე და გულწრფელად მჯეროდა.
5 წლის განმავლობაში ვიყავი სტიქაროსანი. ჩემი მშობლები რელიგიურები არ არიან, მაგრამ მე ვიყავი. თუ სხვებს მშობლები ეჩხუბებიან “ცოლი მოიყვანე”, ჩემთან ჩხუბი იყო “მღვდელი არ გახდე”.
აქამდე ამაზე არ მიფიქრია, რა როლი ჰქონდა ამ ყველაფერს ჩემს ცხოვრებაში. სულ ვამბობ, რომ ქართული ეკლესია არის მედალი, რომელსაც ორი მხარე არ აქვს, მხოლოდ ბოროტებაა. მიუხედავად ამისა, მგონია, რომ ჩემს განვითარებაში დიდი როლი ითამაშა. მათ შორის იმის გამოც, რომ როცა გამიჩნდა პროტესტი და დავიწყე ალტერნატივის ძებნა.
მაშინ დავდიოდი კავკასიურ სახლში, სადაც ტარდებოდა ლექციები რელიგიურ საკითხებზე, მათ შორის, ე.წ. ლიბერალი მორწმუნეების მიერ, რომლებიც ეკლესიისთვის ძალიან მიუღებელნი იყვნენ. ეს იყო ინტელექტუალური რესურსი მქონე ხალხი, რომელთა ნაწილთან დღემდე მაქვს ურთიერთობა და დიდ პატივს ვცემ. იქ გავიცანი ბასილ კობახიძე, რომელმაც ძალიან ბევრი წიგნი მაჩუქა, იმდენი, რომ არ ვიცოდი, ტაქსიში როგორ ჩამედო. მთელი ზაფხული იმ წიგნებს ვკითხულობდი და ჩემს ხედვებში მაშინ ძალიან ბევრი რამ რადიკალურად შეიცვალა. 17-18 წლის ვიქნებოდი, როცა მივხვდი, რომ სხვა რაღაც უნდა მეპოვა ცხოვრებაში. მალევე მივედი ფონდ ინკლუზივში.
მეორე მხრივ, დღემდე ძალიან ვაფასებ ამ ყველაფერს, მაგალითად, პავლე მოციქული — მიუხედავად იმისა, რომ იდეოლოგიურად სრული წინააღმდეგობა მაქვს მასთან, ძალიან საინტერესო ფიგურა მგონია ევროპის ისტორიაში, რადგან, მინიმუმ, ტოლერანტობისა და მრავალფეროვნების იდეა ეკუთვნის ამ კაცს. ესთეტიკურად ქრისტიანობა დღემდე ძალიან მომწონს, სხვა რელიგიებზე იმავეს ვერ ვიტყოდი, ბუდიზმის გარდა, რომელიც ალბათ უფრო ფილოსოფიაა, ვიდრე რელიგია.
აქტივიზმი
2008 წელს მე და ჩემი მეგობარი მივედით ფონდ ინკლუზივში. ეს იყო პირველი ლგბტ ორგანიზაცია საქართველოში. იქ ბევრ რამეში ვიყავი მოხალისეობრივად ჩართული, მათ შორის, თემის წევრების შეხვედრები, რომელიც პარასკევობით იმართებოდა ხოლმე და ძალიან ბევრი ადამიანისთვის იყო ერთადერთი სივრცე, სადაც შეგვეძლო შეკრება და კარგი დროის გატარება. მაშინ 18 წლის ვიყავი.
ინკლუზივის მთელი ხიბლი იყო იმაში, რაც დღეს დავკარგეთ და რაც ბუნებრივია, რომ დაიკარგებოდა — პარასკევ დღეს ველოდებოდით, რადგან ვიცოდით, რომ დაგვხვდებოდა ძალიან საინტერესო ადამიანის ერთსაათიანი მოხსენება ან დისკუსია და მერე ძალიან კარგი ღონისძიება, სადაც გვექნებოდა გართობის, ერთმანეთთან საუბრის საშუალება. მოდიოდნენ ილიას სახელმწიფო უნივერსიტეტის პროფესორები და საუბრობდნენ საინტერესო თემებზე, იმართებოდა კინოჩვენებები და ოთახი სულ სავსე იყო. რაღაცნაირი სული ჰქონდა ამ ყველაფერს, რომელიც, სამწუხაროდ, ვერცერთმა არასამთავრობო ორგანიზაციამ და მეტიც, დიდმა გეი ფართებმაც ვერ შევინარჩუნეთ. თუმცა უნდა გვახსოვდეს, რომ მაშინ ეს ხდებოდა იმის ხარჯზე, რომ იმ ადამიანების უმრავლესობა, ვინც იქ დავდიოდით, ვმალავდით იდენტობასა და ორიენტაციას.
შემდეგ იყო ორგანიზაცია იდენტობა, სადაც ასევე მოხალისეობრივად ვიყავი ჩართული. 2011 წელს კი მე და ჩემმა მეგობრებმა გადავწყვიტეთ, შეგვექმნა მეორე ორგანიზაცია, რომელიც იქნებოდა უფრო მეტად სათემო, ლგბტ საქართველო (მომავალში თანასწორობის მოძრაობა). დირექტორი იყო დავით მიხეილ შუბლაძე. იმდენად პატარა ორგანიზაცია იყო, რომ მახსოვს, მასთან ვიყავით სახლში, ერთოთახიან ბინაში და შევკეტეთ სამზარეულოში, გამგეობის სხდომისას ინტერესთა კონფლიქტი რომ არ ყოფილიყო. მაშინ ვინმეს რომ ეთქვა, რომ 11 წლის შემდეგ ეს ორგანიზაცია იქნებოდა არამხოლოდ საქართველოში, არამედ რეგიონში ყველაზე დიდი, ამდენი სერვისით, ალბათ ვერ დავიჯერებდი.
მალე იდენტობაში მოხდა ბევრი სამწუხარო რამ. 2016 წელს იყო ძლიერი ორგანიზაციის საჭიროება, რადგან თემი იზრდებოდა. ამას ემთხვევა ის პერიოდი, როდესაც მე და ჩემმა მეგობრებმა გადავწყვიტეთ პირველი ქვიარ ფართების სერიის, ჰორუმ ნაითსის დაწყება. უცებ ხალხი გაჩნდა თითქოს არსაიდან, თითქოს ყველა იმალებოდა, ან ჩვენ გვეგონა, რომ იმალებოდნენ, მაგრამ პირველ ღონისძიებაზე მოვიდა 1000 ადამიანი. ეს იყო ძალიან დიდი პასუხისმგებლობა და ძალიან დიდი შოკიც. თანასწორობის მოძრაობა იყო პასუხი მოთხოვნაზე — თემი არსებობს, ამ ხალხს აქვს გამოწვევები, სჭირდებათ სერვისი და რას აკეთებ შენ, როგორც აქტივისტი? გადავწყვიტეთ, რომ მაქსიმუმი გაგვეკეთებინა, რათა ამ ადამიანებისთვის ჩვენი კომპეტენციიდან გამომდინარე მიგვეწოდებინა ის, რაც უნდოდათ.
“საჭიროა პოლიტიკურად ძლიერი ლგბტქი თემი”
ჰომოფობიის დასამარცხებლად საჭოროა, სახელმწიფოს ჰქონდეს ნება. როცა სახელმწიფოს აქვს ნება, მას გააჩნია ყველა ის ინსტრუმენტი, რითაც შეუძლია წარმატებებს მიაღწიოს. დღეს, სამწუხაროდ, ეკლესია და ხელისუფლება ვალსს ცეკვავენ, რაც გამორიცხავს იმას, რომ სახელმწიფოს ეს ნება უახლოეს მომავალში ექნება. ჩვენ ყველაფერი უნდა გავაკეთოთ, რომ მივახვედროთ ხელისუფლება — შეიძლება არ უნდოდეთ, მაგრამ ვალდებულება აქვთ და მინიმუმი მაინც უნდა გააკეთონ.
მნიშვნელოვანია ხალხის დასაქმებაც. ადამიანს არ უნდა ეცალოს, რომ 17 მაისს, პარასკევ დღეს გამოვიდეს რუსთაველზე ვიღაცის საცემად.
ამ წლების მანძილზე, ყველა ფრუსტრაციას მოჰყვებოდა ძალიან დიდი ზრდა და ამ ყველაფრის მერე უფრო ძლიერები ვართ. ერთადერთი, რაც მაშინებს, არის ის, რომ ხალხი მიდის საქართველოდან. მალე აქტივიზმი გახდება ძალიან რთული.
სახელმწიფომ უნდა გააცნობიეროს, რომ ის, რასაც ვაკეთებთ არასამთავრობო ორგანიზაციები, არის მათი პასუხისმგებლობა, იქნება ეს ნორმალური ჯანდაცვა, ნორმალური სამართლებრივი სივრცე თუ სხვა. უბრალოდ შეუძლებელია, რომ მოქალაქეები იყვნენ არასამთავრობო ორგანიზაციების იმედად, კოვიდის დროს რჩებოდნენ ქუჩაში და ორგანიზაციებისთვის მიმართვა უწევდეთ, რომ იქნებ რამე ვუშველოთ. მიუხედავად იმისა, რომ მეამაყება ეს ორგანიზაცია, შვილივით არის ჩემთვის და ყველა ის აქტივობა, რასაც ვაკეთებთ, უმნიშვნელოვანესია, იმედს ვიტოვებ, რომ ერთ დღეს აღარ იქნება საჭირო, ადამიანები იყვნენ ჩვენს იმედად.
გარდა ამისა, საჭიროა პოლიტიკურად ძლიერი ლგბტქი თემი, რაზეც ყველამ ერთად უნდა ვიზრუნოთ — ჩვენ უნდა ვიცოდეთ, რა გვინდა. არ არის საკმარისი უბრალოდ გეი ვარ და დროშა მინდა ვიქნიო. რას ვითხოვთ? ამიტომ მგონია, რომ პირველ რიგში სამუშაოა სწორედ თემის გაძლიერებაზე.
ძლიერი თემი თუ არ გეყოლება, აქტივიზმზე საუბარი შეუძლებელია — დავრჩებით ის პრივილეგირებული ადამიანები, რომლებსაც, საბედნიეროდ, გვქონდა მხარდაჭერა ან ადამიანები, რომლებსაც სხვა გზა აღარ დარჩათ. ძლიერ თემს სჭირდება კარგი ეკონომიკური და სოციალური მდგომარეობა.
დაპირისპირება თემში
ამაში ქართველები არ ვართ განსაკუთრებულები, ყველა ქვეყანაში არსებობს ასეთი გამოცდილება, ორგანიზაციებს აქვთ განსხვავებული ხედვები. მეორე მხრივ, ბევრი პიროვნული პრობლემაც იყო, ეს კონფლიქტები არ ეფუძნებოდა სუფთად იდეოლოგიურ დაპირისპირებას. ეს პიროვნული რაღაცები, სამწუხაროდ, დღემდე არ არის გადალახული, მე თვითონაც ამ ყველაფრის ნაწილი ვარ. ალბათ მეტი დროა საჭირო.
ჩვენი გვაქვს პრინციპი “არ ავნო” და ყოველთვის გამოვდივართ თემის წევრების ინტერესებიდან, რადგან სათემო ორგანიზაცია ვართ. მესმის, რომ ვიღაცას შეიძლება რაღაცის გაკეთება მოუნდეს, მაგრამ ჩვენთვის პრიორიტეტული არის ვიცოდეთ, რომ ეს თემის სურვილია და არა რამდენიმე კერძო ადამიანის. თუმცა ეს კერძო ადამიანებიც თემის წევრები არიან და ამიტომ, იდეოლოგიური განსხვავებების მიუხედავად, ჩვენი პოზიცია არასდროს ყოფილა ისეთი, რომ სხვა ორგანიზაციებისთვის რამეში ხელი შეგვეშალა. სხვა საკითხია, რამდენად ჩავერთვებით რაღაცაში.
გამიჭირდება ვთქვა, რა და როგორ იქნება მომავალში, კონტექსტი იცვლება. ერთი წლის წინ საერთოდ სხვა პოლიტიკური კონტექსტი იყო, დღეს სულ სხვაა. მე რისიც მჯერა, არის ის, რომ მიუხედავად გახლეჩისა, როგორიც, მაგალითად, 2018 წელს მოხდა, მე ამ პროცესს ცალსახად ნეგატიურად არ შევაფასებდი. აქტივიზმი გადახალისდა. უმჯობესია, იყოს ბევრი ორგანიზაცია, ბევრი ხედვა და სტრატეგია, უბრალოდ, აუცილებლად უნდა გვესმოდეს, რომ მტერი არის ერთი. შესაბამისად, როგორი განსხვავებული პოზიციებიც არ უნდა გვქონდეს, არის მომენტები, როცა ყველა ერთად უნდა ვიდგეთ, იქნება ეს 5 ივლისი, 17 მაისი თუ სხვა თარიღები. ჩემი პოზიციიდან გამომდინარე, იმედს ვიტოვებ, რომ ეს ყველაფერი ასე არ დარჩება და ამ კონფლიქტების მოგვარებაში წინსვლა გვექნება.
2008 წლიდან დღემდე
2008 წელთან შედარებით, დღეს თემი არის უფრო დიდი. 2013 წელს ვიყავით მაქსიმუმ 30 დაქამინგაუთებული ადამიანი, ალბათ მაგდენიც არა. დღეს, როცა ვლაპარაკობთ ქვიარ თემზე, ვლაპარაკობთ ათასობით ადამიანზე, რომლებიც სხვადასხვა კუთხით არიან ჩართულები თემის გაძლიერების პროცესში, მათ შორის, გასართობ სივრცეებში, რაც საკულტოდ იქცა.
დღეს ქალაქში 5 ქვიარ სივრცეა, 6-მდე არასამთავრობო ორგანიზაცია ვმუშაობთ, თემის წევრებისთვის უფასოდაა ხელმისაწვდომი სერვისები, რომლებიც, როგორც წესი, ძვირია ხოლმე. სამწუხაროდ, ამ ყველაფერს დასჭირდა მრავალწლიანი ბრძოლა, რამაც იმსხვერპლა ბევრი აქტივისტის ფსიქიკური ჯანმრთელობა, რადგან მონსტრს ვეჭიდავებით.
ამ წლების მანძილზე, ყველა ფრუსტრაციას მოჰყვებოდა ძალიან დიდი ზრდა და ამ ყველაფრის მერე უფრო ძლიერები ვართ. ერთადერთი, რაც მაშინებს, არის ის, რომ ხალხი მიდის საქართველოდან. მალე აქტივიზმი გახდება ძალიან რთული, რადგან აქტივისტები წასულები არიან.
რაც ჩემთვის ყველაზე მნიშვნელოვანი და საამაყოა, ლგბტქი ადამიანები რაღაცნაირად გავხდით სამოქალაქო საზოგადოების ძალიან მნიშვნელოვანი ნაწილი.
ახლა გვაქვს ფუფუნება, საჯარო დისკუსიები მოვაწყოთ ტერმინოლოგიაზე და ვიმსჯელოთ, რამდენი ფერი უნდა იყოს დროშაზე. ეს ნიშნავს, რომ რაღაცები არის უკეთესად. ამასთან, მგონია, რომ გაცილებით მეტი რამ და უფრო სწრაფად ამ ქვეყანაში მოხდება TikTok-ის დამსახურებით, ვიდრე ჩვენ მოვახერხეთ წლების მანძილზე.
Don't Miss
გოჩა გაბოძის ბლოგი ნაცნობთა შორის თითქოს უცხო ხარ. უცხოთა შორისაც, უცხო ხარ. გაუცხოებაში კი გადის ცხოვრება. ბუად ყოფნა არჩევანი არაა.
17 სექტემბერს საქართველოს 84-მა პარლამენტარმა კიდევ ერთხელ უღალატა საკუთარ მოსახლეობას და ქვეყნის, კონსტიტუციის მოთხოვნების საწინააღმდეგოდ მიიღო ჰომოფობიური, ტრანსფობიური კანონი, რომელიც
ქვიარების წინააღმდეგ დანაშაულის ხელშემწყობი ფაქტორები წინამდებარე პუბლიკაციის მიზანია სექსუალური ორიენტაციის ან გენდერული იდენტობის საფუძვლით ჩადენილი სიძულვილით მოტივირებული დანაშაულის წამახალისებელ გარემოებებზე
ქვიარების წინააღმდეგ დანაშაულთა ზრდის მიზეზები და შედეგები ბოლო წლებში ლგბტქი ადამიანების მიმართ სიძულვილით მოტივირებულ დანაშაულთა რიცხვის ზრდა დაფიქსირდა ისეთ ქვეყნებში,
25-29 ნოემბერს, თბილისი პრაიდი და საქართველოს დემოკრატიული ინიციატივა (GDI) ქალაქგარეთ 5-დღიან აქტივისტურ სკოლას გამართავენ, რომელში ჩართვაც 30 ლგბტქი თემის წევრსა და მხარდამჭერს შეეძლება.
„აქტივიზმის სკოლა არის შესაძლებლობა, შეხვდეთ თანასწორობის საკითხებით დაინტერესებულ ადამიანებს, თანამოაზრეებს, საკითხის ექსპერტებს და ცოდნა და გამოცდილება გაუზიაროთ ერთმანეთს“, — აღნიშნულია ფეისბუკ ღონისძიების აღწერაში.
აქტივიზმის სკოლა დაფარავს ისეთ თემებს, როგორიცაა:
- ლგბტქი აქტივიზმის ისტორია საქართველოსა და მსოფლიოში;
- ეფექტური ლგბტქი კამპანიების გამოცდილებები;
- ძალაუფლების წყაროები თანამედროვე საზოგადოებაში;
- ორგანიზაციებისა და მოძრაობების სტრატეგიის განსაზღვრა;
- პროექტების დაგეგმვა, მართვა, ადვოკატირება და ლობირება;
- ხელოვნება, მულტიმედია და სოციალური მედია ცვლილებებისთვის.
აღსანიშნავია, რომ ღონისძიებაში მონაწილეობა უფასოა და რეგიონში მცხოვრებ მონაწილეებს თბილისამდე ტრანსპორტირების ხარჯი აუნაზღაურდებათ. უნდა გაითვალისწინოთ, რომ ღონისძიების აღწერის თანახმად, „შერჩეული მონაწილეები გამოთქვამენ მზაობას ჩაერთონ ბანაკის შემდგომ დაგეგმილ აქტივობებში და განახორციელონ აქტივისტური კამპანიები მცირე საგრანტო პროექტების სახით“.
თუ აქტივისტურ სკოლაში მონაწილეობა გინდათ, სარეგისტრაციო ფორმა 20 ნოემბრის ჩათვლით უნდა შეავსოთ.
Don't Miss
სტატიის ავტორი: თამარ ავალიანი ჰომოსექსუალური ურთიერთობების ,,ლეგალური“ და დე ფაქტო კრიმინალიზაცია ქვიარ ადამიანების მიმართ ინსტიტუციონალიზებულ ჰომოფობიას სოციალური დისკრიმინაციის მრავალი გამოვლინება
სტატიის ავტორი: თამარ ავალიანი მიიჩნევა თუ არა ერთი და იმავე სქესის წყვილების სტაბილური ურთიერთობა ოჯახად? ადამიანის უფლებათა ევროპული კონვენციის მე-8
საქართველოში დემოკრატია შეიძლება გადაიხედოს და ბოლო ათწლეულში დამყარებული დღის წესრიგი 2024 წლის წინასაარჩევნო პერიოდში კიდევ ერთი რუსული კანონით შეივსოს. “ოჯახური
რუსული კანონის წინააღმდეგ მოქალაქეები ყოველდღე იკრიბებიან სხვადასხვა ლოკაციებზე. უწყვეტი აქციების ფონზე გთავაზობთ სტუდენტებისა და ორგანიზაციების მიერ დაგეგმილი მსვლელობებისა და აქციების
მე ვარ ეთო არსანიძე, 34 წლის, სამოქალაქო აქტივისტი და რაჭის სათემო ორგანიზაციის დამფუძნებელი. ვცხოვრობ რაჭაში, სოფელ კრიხში.
მიმაჩნია, რომ ვარ ადამიანი, ვისი იმედიც ამ რეგიონში შეიძლება ჰქონდეთ, განსაკუთრებით, ბავშვებს, ახალგაზრდებსა და ქალებს.
ბავშვობა
სტუდენტობის წლების გარდა, მთელი ცხოვრება რაჭაში მაქვს გატარებული. ქუთაისში ვსწავლობდი და 4 წელი იქ ვიყავი. ვფიქრობ, ჩემი ბავშვობა ისეთი იყო, როგორიც სოფელში მცხოვრები ნებისმიერი ახალგაზრდის. ზაფხული ხალისიანი და ხმაურიანი, რადგან თბილისიდან ბევრი ჩემი თანატოლი ჩამოდიოდა და ეს ბავშვობის ძალიან საინტერესო პერიოდად მახსენდება. სულ მაინტერესებდა, ზამთარს, რომელსაც ჩვენ უშუქობაში და დიდთოვლობაში ვატარებდით, როგორ ატარებდნენ ქალაქში მცხოვრები მოზარდები და ზაფხულობით ამ ცნობისმოყვარეობის შევსება შემეძლო. ტექნოლოგიები მაშინ ასეთი განვითარებული არ იყო, ამიტომ ჩვენი ძირითადი აქტივობები სიმინდის მოპარვით, მდინარეზე სიარულითა და თამაშით შემოიფარგლებოდა. ალბათ, ბავშვები ახლაც ასე ერთობიან, მაგრამ ახლანდელი დრო მაინც განსხვავებულია. ზაფხულის ნაწილი ძალიან მრავალფეროვნად და საინტერესოდ მახსენდება. უარყოფითი მოგონება, რაც ბავშვობასთან დაკავშირებით პირველი მომდის თავში, ზამთრის გრძელი ღამეებია, როდესაც შუქი არ გვქონდა და იძულებულები ვიყავით, ადრე დაგვეძინა. გათენებისას, თუ თოვლი ძალიან მაღალი არ იყო, სიცივეში სკოლამდე ფეხით მიწევდა სიარული.
ცხოვრება რაჭაში
დილით ძალიან ადრე ვიღვიძებ, ჩემი დისშვილი მიმყავს ბაღში და შემდეგ უკვე მუშაობას ვიწყებ. არ აქვს მნიშვნელობა კვირის რომელი დღეა, სამსახურში შაბათ-კვირასაც დავდივარ. თითქმის ყოველ დღე ვსეირნობ რაჭის სხვადასხვა ადგილას, ვიღებ ფოტოებს. ამას გარდა, ვმართავ ფეისბუქ ჯგუფს რაჭველები, რაც საკმაოდ შრომატევადი საქმეა და დღის რამდენიმე საათი მიაქვს. ჯგუფში შეუძლებელია არასანდო, გადაუმოწმებელ ინფორმაციას წააწყდე. ზაფხულობით უფრო ბევრი რამის გაკეთებას ვასწრებ — დღეც დიდია და შესაძლებლობაც.
წლების შემდეგ რაჭაში რა ცვლილებასაც ვხედავ, არის ის, რომ გლობალური დათბობიდან გამომდინარე, იმხელა თოვლი აღარ მოდის. ალბათ, ეს ფაქტი უფრო ცუდია, ვიდრე კარგი. ახლანდელი მოთხოვნილებები განსხვავებულია მაშინდელისგან. იმ დროს ელექტროენერგია გვინდოდა, ტელევიზორი რომ ჩაგვერთო. ინტერნეტიზაცია მაშინ არ არსებობდა. თუმცა, ახლაც, ზამთრის პირობებში დენი ხშირად ითიშება, ზოგიერთ სოფელში ნაკლები ხელმისაწვდომობაა ინტერნეტთან, ცუდ ამინდში ფაქტობრივად არ იჭერს, რის გარეშეც სწავლა და განვითარება წარმოუდგენელია. ეს ახალგაზრდების წინსვლას აფერხებს.
ფუნდამენტურ საჭიროებებზე რომ ვისაუბროთ, 2022 წელია და სოფლები ჯერ კიდევ არ არის გაზიფიცირებული, თანაც ისეთ რეგიონში, სადაც ზამთარი განსაკუთრებულად დაბალი ტემპერატურით ხასიათდება. საკმაოდ რთულია ამ დროს სახლის გათბობა, შეშის ღუმელს ყველა ოთახში ვერ დადგამ. რაც შეეხება გზებს, ჩემს ბავშვობაში თოვლს არ წმენდდნენ, მაშინ საჭიროებაც ნაკლები იყო. ბოლო წლებში ეს შედარებით მოწესრიგებულია.
აქტივიზმი
სიმართლე რომ ვთქვა, საერთოდ არ ვიცოდი, რომ შეიძლებოდა ყოფილიყო ასეთი „წოდება“ — სამოქალაქო აქტივისტი. ამის შესახებ რამდენიმე წლის წინ შევიტყვე, თუმცა აქტივისტი ყოველთვის ვიყავი, რადგან ჩემთვის ეს არის სასიკეთო ცვლილებებისკენ სწრაფვა, რაც სასიცოცხლოდ მნიშვნელოვანია როგორც ჩემთვის, ასევე საზოგადოებისთვის. ეს არის ჩემთვის აქტივიზმი და არა მხოლოდ წინააღმდეგობა. რამდენიმე წლის წინ, რაღაცების ქაოსურად გაპროტესტების დრო აღარ იყო, საჭირო იყო მოქმედება. მაშინ მე და ჩემმა მეგობარმა პირველი პეტიცია შევქმენით — რეანომობილი რაჭას. სწორედ რეანომობილის არქონას აქ ბავშვის სიცოცხლე შეეწირა. ეს იყო პირველი რეალური პროტესტი, მთელს საქართველოს გავაგებინეთ ამის შესახებ. ხელმოწერები შევაგროვეთ და დაახლოებით ორ კვირაში რაჭას უკვე ჰყავდა საკუთარი რეანომობილი. მიუხედავად იმისა, რომ პროცესი ნეგატიური იყო, შედეგმა თავისი პოზიტივი მაინც მოიტანა. ხალხმაც გამოიჩინა ინიციატივა, მათგან დავინახე პროტესტის სურვილი და ამან მომცა ბიძგი, უფრო მეტი მეკეთებინა.
იმ პერიოდში, კერძო სექტორში ვმუშაობდი და ასე აქტიურად ვერ ვახერხებდი აქტივიზმში ჩართვას, მაგრამ მინიმალურს მაინც ვცდილობდი. ერთ დღესაც, გადავწყვიტე, რომ კერძო სექტორში მთელი ცხოვრების განმავლობაში ვერ ვიმუშავებდი, ბევრი დრო მეხარჯებოდა, როცა უფრო მეტი კარგი საქმის გაკეთება შემეძლო. ზუსტად ერთ დღეში მივიღე გადაწყვეტილება, რომ სამსახური უნდა დამეტოვებინა. სანამ კერძო სექტორიდან წამოვიდოდი, ჩემს თანამოაზრეებთან ერთად ორგანიზაცია უკვე შექმნილი მქონდა და პარალელურ რეჟიმში პატარ-პატარა აქტივობებს ვგეგმავდით, შემდეგ კი, მთლიანად ორგანიზაციის საქმეებში გადავეშვი.
ამბროლაური პატარა ქალაქია, ჩემი სოფელი კიდევ უფრო პატარა. ის, რომ შენ ითხოვ, რაღაცები უკეთესობისკენ შეიცვალოს, ხელისუფლებას აიძულო რაღაცები გააკეთოს, ზოგი ადამიანის ინტერესებს ეწინააღმდეგება. ვერ ვიტყვი, რომ აქტივიზმში ჩართვის გამო ვინმემ დამკარგა, თუმცა ყოფილა შემთხვევები და სიტუაციები, როდესაც ჩემთვის თავი აურიდებიათ. ასეთი დამოკიდებულების მოლოდინი მქონდა. შევიწროებისა და ზეწოლის მცდელობები ყოფილა, რაზეც ყველაზე მეტად დედაჩემი ღელავს და ნერვიულობს. შარშან, 5 ივლისის მოვლენების პერიოდში, ოფისის ფანჯარაზე ფურცელზე დახატული ლგბტქი დროშა გამოვაკარი, ამას მოჰყვა აგრესიული დამოკიდებულება სოციალურ ქსელში, გვემუქრებოდნენ ოფისის ფანჯრების ჩამტვრევით, თუ ჩვენი ნებით არ ჩამოვხსნიდით დროშას.
ჩემი აზრით, კარგად დაორგანიზებულ აქტივიზმს შეუძლია იმაზე მეტი, ვიდრე წამყვან პოლიტიკურ პარტიებს. ორგანიზების გარდა, ამას ჭკუა და ხალხის ნდობა სჭირდება. ჩემი ამჟამინდელი მიზანია, სოფელში მცხოვრები ახალგაზრდა ქალები გახდნენ მნიშვნელოვანი ფიგურები ნებისმიერი სამთავრობო უწყებისთვის, იყვნენ პრიორიტეტები. ჩემთვის მნიშვნელოვანია, ვცხოვრობდეთ ისეთ ქვეყანაში, სადაც ყოველდღიურ საფრთხეს არ ვიგრძნობთ, რადგან მთაში ცხოვრება სტრესული და რთულია. ის, რომ თავისუფალი აზრის გამო შეიძლება შეგავიწროონ და იძალადონ კიდეც, საკმაოდ დამთრგუნველია. რა თქმა უნდა, ეს მე ვერ მაშინებს, მაგრამ არსებობენ ადამიანები, რომლებიც ამას უშინდებიან. მინდა ჩემს ქვეყანაში უსაფრთხოების განცდა მქონდეს.
ნეგატიური ამბების შემდეგ აქტივიზმში დარჩენაში სამოქალაქო საზოგადოების მხარდაჭერა მეხმარებოდა. ნებისმიერ სიტუაციაში, როდესაც რაღაც ფაქტი გამისაჯაროებია, მხარდაჭერა მიგრძნია. ეს ყოველ ჯერზე ძალას მაძლევს, ვგრძნობ, რომ მარტო არ ვარ. შეიძლება რაჭაში ბევრი მხარდამჭერი არ მყავდეს, მაგრამ საქართველოს მასშტაბით უფრო მეტი გულშემატკივარი მყავს და ის, რაზეც ხმამაღლა ვსაუბრობ, მგონია, რომ სწორია.
რაჭის სათემო ორგანიზაცია
რაჭის სათემო ორგანიზაცია 2020 წლის იანვარში შეიქმნა და 15 ადამიანს გვაერთიანებდა. მთავარი იდეა იყო ის, რომ ორგანიზებულად გვემუშავა რაჭის განვითარებაზე და პოზიტიური პროცესები დაგვეძრა. წინ წამოგვეწია ისეთი თემები, როგორიცაა ტრანსპორტის, ინტერნეტიზაციის პრობლემა; შეზღუდული შესაძლებლობების მქონე პირების უფლებები; ქალების ჩართულობის გაზრდა; ეკოლოგია და მწვანე მიმართულება.
იყო საკითხები, რომლებზეც სამეგობრო წრეებში ვსაუბრობდით, მაგრამ ასეთი სახე და იურიდიული ფორმა არ ჰქონია. იურიდიული ფორმა იძლევა იმის შესაძლებლობას, რომ უფრო ანგარიშგასაწევი ძალა გახდე, ვიდრე ცალკე მდგომი ადამიანი. რაღაც მომენტში შეიძლება ეთო არსანიძემ უფრო მეტი გააკეთოს, ვიდრე ორგანიზაციამ, მაგრამ ორგანიზაციას მაინც სხვანაირი წონა აქვს.
თავდაპირველად, 15 ახალგაზრდა ვიყავით, მაგრამ ახლა აქტიური წევრების რაოდენობა შემცირებულია. ორგანიზაციაში 4 ადამიანია დასაქმებული. ამ პროექტის გაკეთებაში მხარი მთის ამბებმა დაგვიჭირა. მალევე წამოვიწყეთ კამპანიები ახალგაზრდა ფერმერის მხარდასაჭერად, ონი-ამბროლაურის საგზაო ტრანსპორტის დანიშვნის მოთხოვნით. ევროკავშირის მხარდაჭერით ვახორციელებთ პროექტს — ქალების ძალა ინკლუზიისთვის, რომელიც მეორე წელია მიმდინარეობს; ვმუშაობთ მწვანე მიმართულებაზეც — ვართ ერთ-ერთი თანაავტორი ვიცავთ რაჭას კამპანიის, რომელიც გულისხმობს დაცული ტერიტორიების პოპულარიზაციას რეგიონში, ხალხში ცნობიერების გაზრდას იმასთან დაკავშირებით, თუ რა სიკეთეები მოაქვს დაცულ ტერიტორიებს.
გარდა ამისა, ორგანიზაცია მხარს უჭერს კულტურულ ღონისძიებებსაც, მათ შორის, ერთ-ერთი კინოჩვენებების მოწყობაა. დაარსებული გვაქვს Cinema Club in Racha, რომელიც 2020 წლის ოქტომბერში შეიქმნა. ყოველ ოთხშაბათს გვქონდა ფილმის ჩვენება სხვადასხვა სეგმენტისთვის. როცა შემოდგომაზე გაუსაძლისი ზამთრის მოახლოება ვიგრძენით, სწორედ მაშინ გაჩნდა ამ კლუბის მოწყობის იდეა, რომელსაც ამ ეტაპზე იურიდიული სახე არ აქვს. პერიოდულად, ბავშვებისთვის ვაწყობთ განსაკუთრებულ ჩვენებებს, მაგრამ ძირითადად, დოკუმენტურ ფილმებს ვაჩვენებთ, რასაც საინტერესო დისკუსიები ახლავს თან.
“ჩვენი ბრძოლა უნდა იყოს ყველას ბრძოლა”
დაცული სივრცის შესაქმნელად საჭიროა მხარდაჭერა სახელმწიფო ინსტიტუციებისგან. ქვეყანაში არის დაუსჯელობის სინდრომი. ადამიანები არ ისჯებიან თავიანთი ჩადენილი დანაშაულების გამო, ან ისჯებიან არასაკმარისად, რაც ქმნის განწყობას, რომ თუკი სხვაც ჩაიდენს დანაშაულს, არც ის დაისჯება. ამიტომ, პირველ რიგში, სამართალდამცავი უწყებების მხარდაჭერაა მნიშვნელოვანი.
იდეალურ გარემოზე არ ვფიქრობ, ვფიქრობ ოდნავ უკეთეს გარემოზე, რადგან იდეალურობას ძალიან ბევრი ბარიერი გვაშორებს. ისეთ გარემოში ვიცხოვრებდი, სადაც ადამიანებს ერთმანეთი უყვართ და მინიმუმ, არ ეზიზღებათ, თუნდაც მათი განსხვავებული აზრების, შეხედულებების, ცხოვრების წესის, რელიგიის, სექსუალური ორიენტაციის გამო.
წლების შემდეგ ტერიტორიულად მინდა ისევ იქ ვიყო, სადაც ვარ. რაჭა-ლეჩხუმ-ზემო სვანეთში მქონდეს ყველაზე ძლიერი ფემინისტური ორგანიზაცია, ვიყო მისი ხელმძღვანელი და მქონდეს პატარ-პატარა ფილიალების გახსნის შესაძლებლობა სხვადასხვა ქალაქსა და სოფელში. რაც ყველაზე მეტად მაშინებს, არის ის, რომ არ მომიწიოს ქვეყნის დატოვება და საზღვარგარეთ წასვლა. ალბათ ვინმე იმასაც იტყვის, თუ არ გინდა, არ წახვიდეო, მაგრამ გარდა იმისა, რომ აქტივიზმში ხარ და უკეთესობისთვის იბრძვი, პირადი საჭიროებებიც გაქვს. ამ ბოლო დროს ჩემი სამეგობროდან იმდენი ადამიანი გავაცილე, ეს მაშინებს.
არ უნდა დავიღალოთ, არ უნდა ჩავცვივდეთ ნიჰილიზმში. თუ გვინდა, რეალურად შევცვალოთ რაღაც, პრინციპებს არ უნდა ვუღალატოთ და ბოლომდე მივყვეთ. შეიძლება აქტივისტები სხვადასხვა მიმართულებით ვმუშაობდეთ — პოლიტიკური, მწვანე, ქვიარ მიმართულებით, მაგრამ საბოლოოდ ჯამში, ჩვენი ბრძოლა უნდა იყოს ყველას ბრძოლა. არ უნდა გავიხლიჩოთ, რაც ჩვენს საზოგადოებას ახასიათებს. მთავარია, კონკრეტული მიზნებისთვის გავერთიანდეთ.
Don't Miss
გოჩა გაბოძის ბლოგი ნაცნობთა შორის თითქოს უცხო ხარ. უცხოთა შორისაც, უცხო ხარ. გაუცხოებაში კი გადის ცხოვრება. ბუად ყოფნა არჩევანი არაა.
17 სექტემბერს საქართველოს 84-მა პარლამენტარმა კიდევ ერთხელ უღალატა საკუთარ მოსახლეობას და ქვეყნის, კონსტიტუციის მოთხოვნების საწინააღმდეგოდ მიიღო ჰომოფობიური, ტრანსფობიური კანონი, რომელიც
ქვიარების წინააღმდეგ დანაშაულის ხელშემწყობი ფაქტორები წინამდებარე პუბლიკაციის მიზანია სექსუალური ორიენტაციის ან გენდერული იდენტობის საფუძვლით ჩადენილი სიძულვილით მოტივირებული დანაშაულის წამახალისებელ გარემოებებზე
ქვიარების წინააღმდეგ დანაშაულთა ზრდის მიზეზები და შედეგები ბოლო წლებში ლგბტქი ადამიანების მიმართ სიძულვილით მოტივირებულ დანაშაულთა რიცხვის ზრდა დაფიქსირდა ისეთ ქვეყნებში,
ჩემი დრეგი არის აქტივისტური დრეგი და ის ყოველთვის პოლიტიკურია, ყოველთვის არის მიმართული კაპიტალიზმის, იმპერიალიზმის, პატრიარქატის და კოლონიალიზმის წინააღმდეგ. ვცდილობ, ჩემი შოუებით გავზარდო სხეულის მიმღებლობის პოლიტიკა და ვაჩვენო ადამიანებს, რომ არ არის აუცილებელი, ყველა ქვინის სხეული აკმაყოფილებდეს საზოგადოების მიერ დაწესებულ სტანდარტებს. დრეგი იძლევა საშუალებას, რომ არა მარტო კორსეტშემოჭერილმა, გაპარსულმა და გაპრანჭულმა აკეთო შოუები, არამედ იყო ბებერი ქვინი, რომელსაც სახლში რვა კატა ჰყავს და მეზობლის ბავშვებს ეჩხუბება. ასეთია ჩემი დრეგ პერსონა.
არ უნდა გაგიკვირდეთ, შოუს დროს წყალი თუ შემოგასხით, ან ტრაკზე წამოგარტყით, ან გაგლოღნეთ. თუ მოდიხარ ჩემს შოუზე, მზად უნდა იყო, რომ საყურეს დაკარგავ. თუ ფიქრობდი, რომ “ამას ვინ გაბედავდა”, კი, ყველაფერსაც გავბედავ.
პროტესტი, როგორც ხელოვნება და პირველი შეხება დრეგთან
ნებისმიერი სახის აქტივიზმი ჩემთვის არის ხელოვნება, სწორედ ამიტომ დრეგსაც ყოველთვის ხელოვნებად მოვიაზრებ. ის ჩემთვის Performance art-ის ერთ-ერთი ყველაზე ძველი და ლამაზი ფორმაა, რომელიც ძალიან მრავლისმომცველია. მისი საზღვრები ამოუწურავია და გაძლევს ძალიან ბევრის საშუალებას და პერსპექტივას, ოღონდ უნდა ხვდებოდე, რა არის ქვიარ ესთეტიკა. საერთოდ, ჰეტერონორმატიული პერფორმანს არტი ჩემთვის ცოტა დრომოჭმულია, ძალიან იშვიათად თუ “გაუვარდება” ვინმეს რამე ღირებული. დანარჩენ შემთხვევებში, ის არის პერფორმანსი პერფორმანსისთვის. ქვიარ კულტურა ძალიან სპეციფიკური რამეა და თუ მას კარგად არ იცნობ, სთრეითვოშინგის მცდელობები სრულიად უაზროა.
მე რომ მკითხო, დრეგთან ჩემი პირველი შეხება 8 მარტს, პარლამენტის კიბეებზე შედგა, როცა რუპორით წარმოვთქვი სიტყვა და მერე ჩემი ფრაზა: “ჩემი ფუჩუ ჩემი არჩევანია”, უამრავმა ადამიანმა აიტაცა. დღემდე ციტირებენ და ჩემი აზრით ეგ არის ნამდვილი დრეგი. პირველი დრეგ შეჯიბრება თანასწორობის მოძრაობის მიერ იყო ორგანიზებული და რა თქმა უნდა, დავმარცხდი, რადგან კიდევ ერთმა დრეგ ქვინმა, Sofia McQueen-მა ამიღო და ჩემით იატაკი მოწმინდა (იცინის). მე, რა თქმა უნდა, არც გავბრაზდი ამაზე, პირიქით — ძალიან ბედნიერი ვიყავი, იმდენად კარგად გააკეთა ეს ყველაფერი და ისეთი კარგი სანახავი იყო.
დაღლილი ქვინი სიწმინდეების წინააღმდეგ და ქართული ქემპი
ჩემი დრეგ პერსონაჟი, რომელიც დიდად არ განსხვავდება ჩემგან, არის საზოგადოებისგან და ტრადიციული მართლმადიდებლური წარმოდგენებისგან ძალიან, ძალიან, ძალიან დაღლილი ქვინი, რომელსაც ერთადერთი ისღა დარჩენია, რომ გადათელოს ყველაფერი, რაც წმინდაა: ჯვრები, წმინდანები, ხატები და ა.შ.
Not So Virgin Mary მეგობრებთან საუბრის დროს გაჩნდა. წმინდანებზე და ღვთისმშობელზე წამოიჭრა თემა და რადგანაც მარიამი მქვია, ვთქვი, მე ქალწულისგან ყველაზე შორს მდგომი წმინდანი ვარ-მეთქი.
ძალიან მეცინება, როცა ჩემს მთავარ ინსპირაციებზე ვფიქრობ. როგორც წესი, როცა მეგობარ ქვინებთან ვსაუბრობ ამ თემაზე, ყველა იხსენებს სახელოვან ქვინებს: დივაინს, რუპოლს, ლეიდი ბანს და როცა ჩემზე მიდგება საქმე, ვერკა სერდუჩკა მახსენდება. დრეგი პირველად ვერკა სერდუჩკას შესრულებით ვნახე და თუ ვინმეს შეიძლება ჩემი Drag Mother დავარქვა, ეს არის ვერკა სერდიუჩკა. თრეშ კულტურა ჩემი დრეგის მთავარი წყაროა.
ჩემი შოუების შეფასებისას ყველაზე სწორი სიტყვა არის Camp. შოუების დროს შეიძლება ვიყო გაბრაზებული, კარგ ხასიათზე, ძალიან სექსუალური და გამომწვევი, მაგრამ ამის მიუხედავად, ეს ყველაფერი იქნება ძალიან მხიარული და სანახაობრივი.
Camp არის სატირაში გაერთიანებული პოლიტიკური პროტესტი. სამეფო კარზე კლოუნები იყვნენ ასეთი ადამიანები — მასხარები, რომლებიც საზარელ რეალობას აჩვენებდნენ ყველაზე სასაცილო და მხიარული გზით.
დედოფლობა, როგორც იდენტობის ნაწილი
ერთი შეხედვით, შეიძლება იფიქროთ, რომ დრეგს არ გააჩნია საზღვრები, თუმცა ამის მიუხედავად, მაინც არსებობს პატარა წესები. პირველი და ყველაზე მთავარი — არავითარ შემთხვევაში არ უნდა მიიღო საკუთარი თავი ზედმეტად სერიოზულად. საკუთარ თავს თუ არ დასცინი სხვების დასაცინი გახდები. მეორე და ასევე ძალიან მნიშვნელოვანი — რაღაც აუცილებლად გქონდეს სათქმელი, უბრალოდ ლამაზი საკმარისი არ არის. მესამე არის ის, რომ სუნთქავ — ფული მოითხოვე, აცემინებ — ფული მოითხოვე, თმა გადაიწიე — ფული მოითხოვე, უფასოდ არასდროს არაფერი გააკეთო, ყოველთვის უნდა გახსოვდეს რომ ქვინი ხარ, დედოფალი ხარ და შენი ადგილი უნდა იცოდე. მაგრამ თან უნდა გახსოვდეს, რომ მარტო შენ არ ხარ ქვინი, ბევრი ქვინია და ყველასთვის არსებობს საკმარისი ადგილი.
პერფორმანსებისთვის მომზადება იწყება კონცეფციის ძებნით. არსებობს თემატიკა და ვცდილობ, მის გარშემო შევკრა ამბავი. ამას მოჰყვება სამგორის მეორადები და მეიქაფ არტისტის ძებნა, რადგან ძალიან ცუდი ხელი მაქვს და დამოუკიდებლად მაკიაჟის გაკეთება არ შემიძლია. მერე მოდის კოსტიუმის ჯერი. შოუების გაკეთების წინ ჩემი მეგობარი და რეჟისორი მეხმარება, რომელიც თავის იდეებსაც მაწოდებს. მე, რა თქმა უნდა, ყველაფერს ვაიგნორებ და ისე ვაკეთებ, როგორც მე მინდა. ასე შეიქმნა უზარმაზარი ვაგინის ინსტალაცია Tbilisi Pride Fest-ისთვის. შემდეგი ეტაპია პერფორმანსის მომზადება, ადგილზე მისვლა, სცენის და განათების ნახვა. მერე ვარჯიშები და ბოლოს აღმოჩნდება, რომ არც სცენაა, არც განათება. მერე გულის შეტევა, ყველაფრის შეცვლა, გადაწყობა (იცინის).
მეიქაფს რომ გიკეთებენ, სულ სხვა ადამიანი იბადები. თბილისი პრაიდისა და საინიციატივო ჯგუფის მიერ ორგანიზებულ პირველ Drag Ball-ზე, მახსოვს, რომ მაკიაჟის გაკეთების შემდეგ ძალიან ვიჩხუბე, თან სრულიად უმიზეზოდ და მეორე დღეს ბოდიშებს ვიხდიდი. ნამდვილი ქვინივით მოვიქეცი, აღარ მახსოვდა არაფერი… ტრანსფორმაციის შემდეგ მართლა დედოფლად იქცევი, სხვანაირი ხდები — არ მომეკარო, გამატარე, ფოტოს გადაღება გინდა? რიგში ჩადექი და 20 ლარი მოამზადე.
არც ისე ქალწული მარიამი დრეგის მიღმა და ლგბტქ+ საზოგადოება, რომელსაც ვეღარაფერი შეაჩერებს
დრეგის მიღმაც დაახლოებით იგივე ადამიანი ვარ, უბრალოდ, ამხელა თავდაჯერება და უტაქტობა არ მაქვს, უფრო ზრდილობიანი ვარ. იმისთვის, რომ ვიარსებო, მიწევს ფრილანსერად მუშაობა. დიდი განსხვავება არ არის ჩემსა და ჩემს დრეგ პერსონას შორის. პატრიარქალურ, ორთოდოქსულ სამყაროში შენი იდენტობა უკვე არის პროტესტის ერთგვარი ფორმა — ის, რომ ქალი ხარ, ფეხებს არ იპარსავ, ქუჩაში გადიხარ ლიფის გარეშე, უკვე პერფორმანსია და გადადიხარ თავდაცვით რეჟიმში. იგივე ვრცელდება ფემინურ გეებზე, ტრანს ქალეზე, ბუჩ ლესბოსელებზე და ა.შ.
დიდი დრო დაგვჭირდა, მაგრამ ლგბტქ+ თემი გაიზარდა და მზად არის რაღაც თემებზე თამამად და საჯაროდ საუბრისთვის. 2013 წლის შემდეგ ყველაფერი შეიცვალა, გაჩუმებას აღარ ვაპირებთ და გასაგებია რატომაც. 5-მა ივლისმაც კი ვერ გაგვაჩუმა და მაინც ვაგრძელებთ განვითარებას. იგივე ვრცელდება დრეგზეც. მის გარშემო არსებული განსაკუთრებული ინტერესი კი იმით არის გამოწვეული, რომ თანამედროვე ხელოვნებაში უკვე თითქმის აღარაფერი დარჩა ჰეტერო, ყველაფერი არის გეი და ადამიანებს ნელ-ნელა ამასთან შეგუება მოუწევთ. ყველაზე დიდი და გავლენიანი თანამედროვე ქართველი ხელოვანი არის დემნა გვასალია და თუ დააკვირდებით, მთელი მისი შემოქმედება დრეგ კულტურით არის ნასაზრდოები. თავიდან ბოლომდე დრეგია. აღარ უნდათ ადამიანებს “აბა, დელი, დელი, დელა”.
დრეგი არის ძალიან ძვირი. იმის მიუხედავადაც, რომ საქართველოში ძალიან ბევრი ნიჭიერი ქვინია, რომელიც მზად არის ამ ყველაფერში მთელი თავისი ენერგიის ჩასადებად და ლარადაც შეუძლიათ უკარგესი ლუქის აწყობა, უნდა ვისწავლოთ თიფინგი. სხვადასხვა ვენიუემაც უნდა გაიაზროს, რომ მეტი გადაიხადოს ქვინების შოუებში, რადგან ეს არ არის მხოლოდ რამდენიმე წუთიანი შოუ, ამ 5 წუთიანი პერფორმანსის უკან მრავალი კვირის შრომა დევს. თუ გვინდა ხარისხიანი დრეგის გაკეთება, მაყურებელმა თიფინგი უნდა ისწავლოს და ვენიუებმა შრომის შესაბამისად დაფასება.
ტექსტი: ზურა აბაშიძე
Don't Miss
გოჩა გაბოძის ბლოგი ნაცნობთა შორის თითქოს უცხო ხარ. უცხოთა შორისაც, უცხო ხარ. გაუცხოებაში კი გადის ცხოვრება. ბუად ყოფნა არჩევანი არაა.
17 სექტემბერს საქართველოს 84-მა პარლამენტარმა კიდევ ერთხელ უღალატა საკუთარ მოსახლეობას და ქვეყნის, კონსტიტუციის მოთხოვნების საწინააღმდეგოდ მიიღო ჰომოფობიური, ტრანსფობიური კანონი, რომელიც
ქვიარების წინააღმდეგ დანაშაულის ხელშემწყობი ფაქტორები წინამდებარე პუბლიკაციის მიზანია სექსუალური ორიენტაციის ან გენდერული იდენტობის საფუძვლით ჩადენილი სიძულვილით მოტივირებული დანაშაულის წამახალისებელ გარემოებებზე
ქვიარების წინააღმდეგ დანაშაულთა ზრდის მიზეზები და შედეგები ბოლო წლებში ლგბტქი ადამიანების მიმართ სიძულვილით მოტივირებულ დანაშაულთა რიცხვის ზრდა დაფიქსირდა ისეთ ქვეყნებში,
USAID-ის სამოქალაქო საზოგადოების ჩართულობის პროგრამა სამოქალაქო აქტივისტებისთვის 5-დღიან სასწავლო კურსს ატარებს, რომელიც მონაწილეებს არაძალადობრივი პროტესტის, ცვლილებებისთვის თვითორგანიზებისა და მხარდამჭერების მობილიზების მიდგომებს გააცნობს.
სასწავლო კურსი, რომელიც 26-30 სექტემბერს, თბილისში ჩატარდება, იმ ადამიანებისთვის არის განკუთვნილი, ვინც საკუთარ თემში ან რეგიონში საზოგადოებისთვის მნიშვნელოვან საკითხებზე, ცვლილებებზე უკვე მუშაობს, თანამოაზრეებს ეძებს, ახალი ცოდნის მიღებისა და გავრცელების სურვილი აქვს.
„ხუთდღიანი კურსის პროცესში მონაწილეები შეიმუშავებენ კამპანიებისა და სამოქმედო გეგმების მონახაზებს და კურსის შემდგომ მიიღებენ ინდივიდუალურ კონსულტაციებს დაგეგმილი ინიციატივების ეფექტიანად განხორციელების ან/და ტრენინგზე მიღებული ცოდნის გასაღრმავებლად“, — ნათქვამია აღმოსავლეთ-დასავლეთის მართვის ინსტიტუტის ვებგვერზე გამოქვეყნებულ განცხადებაში.
5-დღიანი ასწავლო კურსის თემების სრული ჩამონათვალი ასეთია:
- საერთო იდეის გარშემო გაერთიანებული ადამიანებისთვის მკაფიო მომავლის ხედვაზე მუშაობა;
- საზოგადოებაში ძალაუფლების დანაწილების ანალიზი და მხარდამჭერების/თანამოაზრეების გამოკვლენა;
- სამოქალაქო მორჩილება, სამოქალაქო მორჩილების განსხვავებული ფორმებისა და გზების ანალიზი;
- ცვლილების მექანიზმები – როგორ დავარწმუნოთ ხელისუფლება მოქალაქეების ინტერესების დასაცავად ცვლილებების საჭიროებაში;
- მიზანმიმართული კომუნიკაცია – ცვლილებებისთვის საჭირო კომუნიკაციის ეფექტიანი გზების და სხვა.
სასწავლო კურსს ამ სფეროში ერთ-ერთი წამყვანი სერბული ორგანიზაციის, CANVAS-ის, გამოყენებითი არაძალადობრივი ქმედებებისა და სტრატეგიების ცენტრის ტრენერები გაუძღვებიან.
პროგრამაში მონაწილეობას შეძლებენ სამოქალაქო აქტივისტები, რომელთაც აქვთ:
- სამოქალაქო აქტივიზმის/სამოქალაქო ინიციატივების ინიციირებისა და განხორციელების გამოცდილება სათემო, რეგიონულ ან ეროვნულ დონეზე ბოლო სამი წლის განმავლობაში;
- კონკრეტულ პრობლემაზე/გამოწვევაზე მუშაობის სურვილი;
- ახალი ცოდნის მიღების და მიღებული ცოდნის პრაქტიკაში გამოყენების მოტივაცია;
- სხვა რეგიონებში და განსხვავებულ თემებზე მომუშავე სამოქალაქო აქტივისტებთან თანამშრომლობის და ერთობლივი ინიციატივების განხორციელების ინტერესი.
თუ თანამოაზრეებთან დაკავშირება, მომიჯნავე მიმართულებით მომუშავე აქტივისტთა გამოცდილების გაზიარება, საქმიანობისთვის ინდივიდუალური ან/და ერთობლივი სტრატეგიების შემუშავება გსურთ, 6 სექტემბრამდე ელექტრონული ფოსტის მისამართზე – [email protected] – რეზიუმე და სამოტივაციო წერილი ან ვიდეო უნდა გაგზავნოთ, სადაც ისაუბრებთ:
- რატომ ხართ დაინტერესებული ამ სასწავლო კურსით?
- რა არის ის გამოწვევა/პრობლემა თქვენს თემში/ქალაქში/რეგიონში/ქვეყანაში, რაზეც ახლა მუშაობთ და სასწავლო კურსის გავლის შემდეგაც გააგრძელებთ მუშაობას?
- ამ სასწავლო კურსის თემებიდან რომლის ცოდნა დაგეხმარებათ ყველაზე მეტად თქვენი ინიციატივის უფრო ეფექტიანად განხორციელებაში?
რეგიონში მცხოვრები აქტივისტების თბილისამდე ტრანსპორტირებასა და განთავსების ხარჯებს პროგრამის ორგანიზატორები დაფარავენ.
Don't Miss
სტატიის ავტორი: თამარ ავალიანი ჰომოსექსუალური ურთიერთობების ,,ლეგალური“ და დე ფაქტო კრიმინალიზაცია ქვიარ ადამიანების მიმართ ინსტიტუციონალიზებულ ჰომოფობიას სოციალური დისკრიმინაციის მრავალი გამოვლინება
სტატიის ავტორი: თამარ ავალიანი მიიჩნევა თუ არა ერთი და იმავე სქესის წყვილების სტაბილური ურთიერთობა ოჯახად? ადამიანის უფლებათა ევროპული კონვენციის მე-8
საქართველოში დემოკრატია შეიძლება გადაიხედოს და ბოლო ათწლეულში დამყარებული დღის წესრიგი 2024 წლის წინასაარჩევნო პერიოდში კიდევ ერთი რუსული კანონით შეივსოს. “ოჯახური
რუსული კანონის წინააღმდეგ მოქალაქეები ყოველდღე იკრიბებიან სხვადასხვა ლოკაციებზე. უწყვეტი აქციების ფონზე გთავაზობთ სტუდენტებისა და ორგანიზაციების მიერ დაგეგმილი მსვლელობებისა და აქციების
ძლიერი ტრანსგენდერი ქალი — მარშა პ. ჯონსონი
მარშა პ. ჯონსონი აფროამერიკელი ტრანსგენდერი ქალი, ლგბტქი უფლებების აქტივისტი, დრეგ ქვინი და ფერადკანიანი ტრანსგენდერი ადამიანების დამცველი იყო. 1969 წელს ის სათავეში ჩაუდგა ცნობილ სთოუნვოლის აჯანყებას, ხოლო მოგვიანებით, სილვია რივერასთან ერთად ქუჩის ტრანსგენდერული მოძრაობის რევოლუციონერები დააარსა, რომელიც მიზნად ისახავდა უსახლკარო ახალგაზრდა ტრანსგენდერი ადამიანების დახმარებას ნიუ-იორკში. 1992 წლის 6 ივლისს, 46 წლის ასაკში, ჯონსონი გარდაცვლილი იპოვეს. მისი ცხოვრება მრავალ წიგნში, დოკუმენტურ და მხატვრულ ფილმში აღიბეჭდა.
მარშა პ. ჯონსონი ნიუ ჯერსიში დაიბადა. ქრისტიანულ ოჯახში აღზრდის გამო მისი ბავშვობა რთული გამოდგა. მან ადრეულ ასაკშივე დაიწყო ქროსდრესინგი, რაც საპირისპირო სქესთან ასოცირებული ტანსაცმლის ტარებას გულისხმობს. ამის გამო მარშას ხშირად საყვედურობდნენ. სკოლის დამთავრების შემდეგ, საცხოვრებლად ნიუ-იორკში მდებარე გრინვიჩ ვილიჯში გადავიდა და დამოუკიდებლობისთვის ბრძოლა დაიწყო.
მარშა უსახლკარო იყო, ამიტომ თავის გადარჩენის მიზნით სექსსამუშაოში ჩაერთო. ღამის ცხოვრების ფონზე, ერთადერთი სიამოვნება დრეგ ქვინობაში აღმოაჩინა. აღსანიშნავია, რომ ჯონსონი თავად ქმნიდა საკუთარ კოსტიუმებს. ის მოკლე დროში ლგბტქი თემის გამოჩენილი პირი გახდა, რომელიც ეხმარებოდა უსახლკარო და მებრძოლ ლგბტქი ახალგაზრდებს და Hot Peaches-თან (დრეგ თეატრი ნიუ იორკში) ერთად მოგზაურობდა მთელს მსოფლიოში, როგორც წარმატებული დრეგ ქვინი.
„სანამ დრეგ ქვინი გავხდებოდი, არავინ ვიყავი. ესაა ის, რამაც შემქმნა ისეთად, როგორიც ვარ ნიუ იორკში, ნიუ ჯერსისა და სამყაროში“, — მარშა პ. ჯონსონი
მარშა ჯონსონი ექსცენტრიული, უშიშარი და თამამი ქალი იყო, ცნობილი თავისი უცნაური ქუდებითა და გლამურული საკმაულებით. მიუხედავად ფსიქიკურ ჯანმრთელობასთან დაკავშირებული სირთულეებისა და პოლიციასთან მრავალრიცხოვანი შეტაკებებისა, როდესაც ეკითხობედნენ, რას ნიშნავდა მის სახელში “P”, ან როდესაც მის სქესსა და სექსუალობაზე საუბრობდნენ, ის პასუხობდა: “Pay it no mind”. პირდაპირმა ბუნებამ და სიძლიერემ მარშა აიძულა უსამართლობის წინააღმდეგ ხმა აემაღლებინა.
1969 წლის 28 ივნისს, ერთ-ერთ გეი ბარ Stonewall Inn-ში, კრისტოფერ სტრიტზე, მოვლენები ძალადობრივი მას შემდეგ გახდა, როდესაც რამდენიმე ლგბტქი ადამიანი პოლიციამ საეჭვო ბრალდებით დააკავა. მათ ხელბორკილები დაადეს და პოლიციის მანქანებში ძალით ჩასვეს. ლგბტქი თემს პოლიციის სამიზნედ ყოფნა მობეზრდა. საჯარო დაკავებების ხილვამ პროტესტი გამოიწვია, რომელიც სხვა ქუჩებსაც მოედო და რამდენიმე დღის განმავლობაში გაგრძელდა. ამ დღემ გადამწყვეტი როლი შეასრულა ლგბტქი ისტორიაში და სთოუნვოლის აჯანყების სახელით გახდა ცნობილი. თვითმხილველების თქმით, მარშა ჯონსონი აჯანყების ერთ-ერთი მთავარი წამქეზებელი და ლიდერი იყო, ამიტომ ის აღიარეს გეი განმათავისუფლებელი მოძრაობის მოწინავე ადამიანად ამერიკის შეერთებულ შტატებში.
აფროამერიკელი ტრანსგენდერი ქალი, ჯონსონი მუდმივად შეუმჩნეველი რჩებოდა, როგორც სთოუნვოლის აჯანყების მონაწილე და უფრო მეტად, როგორც ლგბტქი აქტივისტი. მას შემდეგ, რაც გეი და ლესბოსური მოძრაობა თეთრკანიანი სისგენდერი კაცებისა და ქალების ხელში გადავიდა, ფერადკანიანი ტრანსგენდერი ადამიანები ჩრდილში აღმოჩნდნენ. მიუხედავად ამისა, სთოუნვოლში განვითარებული მოვლენების შემდეგ, ჯონსონმა და მისმა მეგობარმა, სილვია რივერამ ქუჩის ტრანსგენდერული მოძრაობის რევოლუციონერები (STAR) დააარსეს და თემის მთავარ იმედად გადაიქცნენ, განსაკუთრებით, ახალგაზრდა უსახლკარო ტრანსგენდერი ადამიანებისთვის. 1970-იანი წლების დასაწყისში STAR უსახლკაროებს თავშესაფარს სთავაზობდა, მაგრამ საბოლოოდ, დაიშალა.
1992 წლის 6 ივლისს, 46 წლის მარშა ჯონსონის ცხედარი მდინარე ჰუდსონში იპოვეს. მიუხედავად მისი მეგობრებისა და ადგილობრივი საზოგადოების სხვა წევრების მტიკიცებისა, რომ ის თვითმკვლელობისკენ მიდრეკილი არ იყო, პოლიციამ სიკვდილის მიზეზად სუიციდი დაასახელა.
Don't Miss
სტატიის ავტორი: თამარ ავალიანი გენდერის სამართლებრივი აღიარება, როგორც იდენტობის განსაზღვრის საფუძველი ტერმინი ,,გენდერის სამართლებრივი აღიარება“ გულისხმობს კანონებს, ადმინისტრაციულ პროცედურებს და
სტატიის ავტორი: მეგი თედორაძე დისკურსი ჰომოსექსუალობის შესახებ ფსიქიატრიაში ჰომოსექსუალობა საუკუნეების მანძილზე წარმოადგენდა ინტერესის საგანს დასავლურ სამყაროში. მეცხრამეტე საუკუნემდე დისკურსს ჰომოსექსუალობის
1907 წელს ნიუ-იორკში 3000-მდე ადამიანი დაინფიცირდა სალმონელას ტიფით. ეპიდემია სწრაფად გავცელდა, ხოლო სიკვდილიანობის მაჩვენებელი 10% იყო. ექიმი, რომელმაც დააიდენტიფიცირა ეპიდემიის
ქვიარ ადამიანები აღბეჭდილი არიან ფოტოებზე ბევრად უფრო ადრე, ვიდრე ლგბტქი უფლებები იქნებოდა ლეგალური, აღიარებული და დაცული. სტატიაში თავმოყრილია ისტორიული ფოტოები,
23-დან 28 ივლისის ჩათვლით, თანასწორობის მოძრაობისა და ქალთა ინიციატივების მხარდამჭერი ჯგუფის (WISG) თანაორგანიზებით, ქვიარ-ფემინისტური საზაფხულო სკოლა მოეწყობა. საზაფხულო სკოლაში მოხვედრის შესაძლებლობა იმ ადამიანებს ექნებათ, რომელთაც ქვიარ და ფემინისტური თეორიებისა და მოძრაობების შესახებ საბაზისო ცოდნის მიღება და აქტივიზმისა და ადვოკატირების გზით, ემანსიპატორული პოლიტიკის შექმნაში ჩართვა სურს.
საზაფხულო სკოლის პროგრამა მოწვეული გენდერის, სექსუალობისა და რეპროდუქციული ჯანმრთელობის მკვლევრებისა და სპეციალისტების, ასევე ქვიარ და ფემინისტურ სათემო ორგანიზებაში ჩართული აქტივისტებისა და ავტორების მიერ არის მომზადებული და ორ ნაწილად იყოფა:
პირველი ნაწილი:
- ქვიარ-ფემინისტური აზრი;
- ფემინისტური და ქვიარ თეორიის საფუძვლები;
- ფემინიზმის ტალღები, მნიშვნელოვანი ფემინისტური და ქვიარ მოძრაობები;
- ქვიარ-ფემინისტური მემარცხენე აზრი, დეკოლონიური/პოსტკოლონიური ხედვა;
- საქართველოში ფემინისტური და ქვიარ მოძრაობების განვითარება და პოლიტიკა.
მეორე ნაწილი:
- სექსუალური და რეპროდუქციული ჯანმრთელობა და უფლებები (SRHR);
- ფემინისტური პერსპექტივა SRHR-ზე;
- სხეულის აგებულება, მენსტრუაცია და სტიგმა;
- ჯანდაცვის სერვისებზე ხელმისაწვდომობა და თვითზრუნვის პრაქტიკები.
საზაფხულო სკოლაში მოხვედრის შანსი 20 ადამიანს აქვს, ამიტომ, თუ 18-30 წლის ხართ და ქვიარ და ფემინისტური საკითხების მიმართ ინტერესი, აქტივიზმში ჩართვის მოტივაცია გაქვთ, 20 ივნისის ჩათვლით სარეგისტრაციო ფორმა უნდა შეავსოთ.
Don't Miss
სტატიის ავტორი: თამარ ავალიანი ჰომოსექსუალური ურთიერთობების ,,ლეგალური“ და დე ფაქტო კრიმინალიზაცია ქვიარ ადამიანების მიმართ ინსტიტუციონალიზებულ ჰომოფობიას სოციალური დისკრიმინაციის მრავალი გამოვლინება
სტატიის ავტორი: თამარ ავალიანი მიიჩნევა თუ არა ერთი და იმავე სქესის წყვილების სტაბილური ურთიერთობა ოჯახად? ადამიანის უფლებათა ევროპული კონვენციის მე-8
საქართველოში დემოკრატია შეიძლება გადაიხედოს და ბოლო ათწლეულში დამყარებული დღის წესრიგი 2024 წლის წინასაარჩევნო პერიოდში კიდევ ერთი რუსული კანონით შეივსოს. “ოჯახური
რუსული კანონის წინააღმდეგ მოქალაქეები ყოველდღე იკრიბებიან სხვადასხვა ლოკაციებზე. უწყვეტი აქციების ფონზე გთავაზობთ სტუდენტებისა და ორგანიზაციების მიერ დაგეგმილი მსვლელობებისა და აქციების