მე ვარ გიორგი, 20 წლის, ქალაქ ბათუმიდან. გავიზარდე ბათუმის ყველაზე კოლორიტულ ნაწილში, ძველ ბათუმში, ე.წ. იტალიურ ეზოში. ზოგადად, ბათუმი გამორჩეულია ქალაქია თავისი კოლორიტულობით და მრავალფეროვნებით, მაგრამ ქალაქის ამ ნაწილში განსაკუთრებულად იგრძნობა ბათუმის
მე ვარ ეთო არსანიძე, 34 წლის, სამოქალაქო აქტივისტი და რაჭის სათემო ორგანიზაციის დამფუძნებელი. ვცხოვრობ რაჭაში, სოფელ კრიხში. მიმაჩნია, რომ ვარ ადამიანი, ვისი იმედიც ამ რეგიონში შეიძლება ჰქონდეთ, განსაკუთრებით, ბავშვებს, ახალგაზრდებსა და ქალებს. ბავშვობა სტუდენტობის წლების გარდა, მთელი ცხოვრება რაჭაში მაქვს
მე ვარ მარიამ გაგოშაშვილი, 38 წლის, ქართველი ქვიარ ფემინისტი აქტივისტი და ემიგრანტი ამერიკის შეერთებულ შტატებში. ბავშვობა — პლეხანოვი, “გარაჟებზე” ხტომა და ხეებზე ცოცვა გავიზარდე
დღეს, ისე როგორც არასდროს, მთელი ცივილიზებული სამყარო არის ერთიანი. ამის ნათელი მაგალითია აქციებიც, სადაც ათასობით ადამიანი გამოდის უკრაინის მხარდასაჭერად. პირადად ჩემთვის, ერთგვარი თერაპიაა და
ლუკა აბლოთია 17 წლის ქვიარ მოზარდია აფხაზეთიდან. საკუთარ ორიენტაციაზე საჯაროდ საუბარი ადრეულ ასაკში გადაწყვიტა, იქამდე კი საკუთარი თავის მიღების გზა გაიარა, რომელიც საქართველოში დაიწყო, შემდეგ კი საფრანგეთში ცხოვრებით გაგრძელდა. სწორედ საფრანგეთში ცხოვრებისას მიხვდა, რომ უცხო ქვეყანაში მოხვედრამ, გარემოსთან შეგუების სირთულემ, სხვების მიმართ ჰომოფობიური განწყობა განაპირობა, თუმცა საგანმანათლებლო სისტემაში დასაქმებული ადამიანებისა და გარშემომყოფების მხარდაჭერამ საკუთარი თავის მიღება გაუიოლა და დღეს, როცა უკვე საქართველოში ცხოვრობს, იცის, რომ სამომავლოდ გარემოს შეცვლაში მონაწილეობა, თანასწორი ქვეყნის შენება უნდა.
17 წლის მოზარდი საკუთარ გამოცდილებაზე, ოჯახსა და სამომავლო გეგმებზე გვესაუბრა.
საკუთარი ორიენტაციის შესახებ მცირე ასაკიდან ვიცოდი. ბავშვობაში ეს სხვა ბიჭებისგან განსხვავებული ინტერესებით ვლინდებოდა, მაგალითად, არ მომწონდა ის თამაშები, რომლებიც სხვებს. მოგვიანებით, თვითგამოხატვა პირსინგით, საყურით თუ სხვა ნიშნით მინდოდა, მაგრამ ვერ ვამბობდი და ამან სხვა ადამიანების ჩაგვრამდე მიმიყვანა. დავცინოდი ადამიანებს, რომელთაც, ვთქვათ, საყურე ეკეთათ, ჰომოფობიც ვიყავი, თუმცა ეგ პერიოდიც უკან მოვიტოვე.
ბავშვობა საქართველოში გავატარე და თინეიჯერობის პერიოდში, მშობლებთან ერთად, ემიგრაციაში, საფრანგეთში ვცხოვრობდი. ჰომოფობიური განწყობა საფრანგეთში ცხოვრების პერიოდს დაემთხვა — დაახლოებით 11-13 წლის ასაკს, 14-15 წლის ასაკიდან უკვე საკუთარი თავიც მივიღე და ქამინგაუთიც გავაკეთე.
როცა საფრანგეთში ჩავედი და დავინახე, რომ მიმღებლობა იყო, სკოლაში დავიწყე სიარული, სადაც უამრავი ერთმანეთისგან განსხვავებული ადამიანი ვნახე, ეს ყველაფერი შიშისმომგვრელი იყო. ვფიქრობდი, რომ მე ვიყავი ერთადერთი მოზარდი, რომელსაც არ შეეძლო ყოფილიყო ის, ვინც უნდოდა. სწორედ მაგის გაცნობიერებამ განაპირობა ჩემი ჰომოფობიური განწყობა, ეს ერთგვარ თავდაცვის მექანიზმად მექცა.
მაგ პერიოდში ევროპული განათლების სისტემა — სკოლის ფსიქოლოგი, დირექტორი, მასწავლებლები და, ზოგადად, საზოგადოება, გვერდში მედგნენ მეც და სხვა მოზარდებსაც. ამასთან, აქტიურად ვადევნებდი თვალს საქართველოში არსებულ სხვადასხვა ლგბტქი ორგანიზაციას. თავიდან უარყოფითად ვიყავი განწყობილი, თუმცა ინტერნეტმა და ადამიანების მხარდაჭერამ ჩემი წარმოდგენები შეცვალა.
საკუთარ თავთან და გარემოსთან ბრძოლა მუდმივად მიწევდა და რაღაც მომენტში მივხვდი, რომ დასაკარგი არაფერი მაქვს — ერთხელ ვცხოვრობ და სჯობს, გავაკეთო რაღაც ისეთი, რაც ქვიარ ადამიანებისთვის, სხვა მოზარდებისთვის სასარგებლო შეიძლება იყოს.
პირველი ქამინგაუთი დასთან და მის მეგობართან გავაკეთე, საპასუხოდ კარგი რეაქცია დამხვდა, ამის შემდეგ მშობლებთან ლაპარაკი გადავწყვიტე. თავდაპირველად, ნეგატიურად იყვნენ განწყობილი, მაგრამ გადაწყვეტილება მიღებული მქონდა. პრინციპული ადამიანი ვარ და ვიცოდი, რომ მათთან ღიად საუბარი წინგადადგმული ნაბიჯი იქნებოდა, ამიტომ არ გავჩერდი და მუდმივი საუბრის შედეგად, ისე მოხდა, რომ დედა დღეს ერთ-ერთი ყველაზე დიდი მხარდამჭერია, მამას ჯერ კიდევ აქვს პრობლემა. სხვა ადამიანები და ახლობლები ცდილობდნენ, ჩარეულიყვნენ, რაღაც კომენტარებს აკეთებდნენ, თუმცა მათი აზრი ჩემთვის ნაკლებად მნიშვნელოვანია.
მიუხედავად იმისა, რომ რეგიონში ვცხოვრობ, შიში არ მაქვს, მაგრამ ჩემთვის ყველაზე მთავარი დედაა და მას სწერენ, აწუხებენ და არ მინდა, ინერვიულოს. თუ ჩემთვის მნიშვნელოვან ადამიანებს არავინ აწუხებს, მე მაქვს ძალა, რომ თავი დავიცვა და საკუთარი აზრი დავაფიქსირო. თანაც, როცა მყარი პოზიცია გაქვს, ვეღარ ბედავენ, რომ საკუთარი აზრი თავს მოგახვიონ ან რაიმეზე მიგითითონ.
მასწავლებლებშიც გამიმართლა, გარდა იმისა, რომ მათი მხრიდან ჰომოფობიური განცხადებები არასდროს გამიგია, დიდი ნაწილი ჩაგრულ ადამიანებსაც მხარს უჭერს, თუმცა ღიად მაინც ვერ საუბრობენ, რადგან სკოლაში მკაფიო მხარდაჭერა გარკვეულ რისკებს შეიცავს და შეიძლება, პრობლემებიც შეექმნათ.
ჩემი დაკვირვებით, ახალგაზრდები ბევრად მიმღებლები არიან და განსხვავებულ აზრსაც ისმენენ, თუმცა, ხშირად, სკოლა და გარემო საკმარის ცოდნას არ გვიზიარებს, რაც მნიშვნელოვანი პრობლემაა. ლგბტქი ადამიანების საწინააღმდეგო აზრები მითებით, ცოდნის ნაკლებობით არის გამოწვეული. ჩემი მეგობრების, ახლო ადამიანების დიდი ნაწილი მხარდაჭერას ღიად აფიქსირებს. ვფიქრობ, გარკვეულწილად, ჩემთან ურთიერთობამ, რეგიონში საკუთარ ორიენტაციაზე ღიად საუბარმა რაღაცები შეცვალა და ჩემმა თანატოლებმაც ბევრად ღიად დაიწყეს საკუთარი აზრის დაფიქსირება. მას შემდეგ, რაც სკოლაში ღიად ვისაუბრე ორიენტაციაზე, სხვა მოსწავლემაც გაბედა, რომ ქამინგაუთი გაეკეთებინა. მისთვის, რა თქმა უნდა, მნიშვნელოვანი იყო ის, რომ გარშემომყოფების მხარდაჭერა, მიმღებლობა დაენახა.
ჩემი სამომავლო გეგმები საქართველოს უკავშირდება, თუმცა შეიძლება განათლება საზღვარგარეთ მივიღო. ყველაზე აქტიურად იმაზე მეფიქრება, რომ გარემოს შეცვლაში მონაწილეობა მინდა. სწორედ ამიტომ გადავწყვიტე, რომ ქვიარ აქტივისტი გავხდე და ამ მიმართულებით რაიმე ღირებული ვქნა. 5-6 ივლისის მოვლენებმა ამ გადაწყვეტილებაზე გადამწყვეტი გავლენა მოახდინა, რადგან ვხედავდი ქუჩაში გამოსულ მოძალადეებს, რომლებიც ჟურნალისტებსა და აქტივისტებს თავს ესხმოდნენ და პოლიციამ მათ დასაცავად არაფერი გააკეთა. ამ მომენტიდან ზუსტად ვიცი, რომ აქტივიზმში უნდა ჩავერთო და რაიმე მაინც შევცვალო. პროფესიული მიზნები ჟურნალისტიკას უკავშირდება, რადგან ვთვლი, რომ ეს ბერკეტს მომცემს, ღიად ვისაუბრო ჩემთვის მნიშვნელოვან თემებზე.
სხვა ქვიარ მოზარდებს ვურჩევ, რომ შეაფასონ გარემო, რომელშიც ცხოვრობენ, თუ მხარდაჭერის ან ოჯახისგან მიღების მოლოდინი არ აქვთ, სანამ მყარი გარანტიები, დამოუკიდებლობა არ ექნებათ, ქამინგაუთისგან თავი შეიკავონ. მთავარი მათი უსაფრთხოებაა. გარდა ამისა, ყველა მოზარდს ვეტყვი, რომ ჰომოფობია არასდროს არის ჭკვიანური არჩევანი, რადგან ის თვითონ აგრესიულად განწყობილ ადამიანსაც ანადგურებს. ამასთან, მუდმივად იფიქრონ განათლების მიღებაზე, სხვადასხვა საკითხში მეტად გარკვევაზე, რაც მიმღებლობას ხელს მნიშვნელოვნად უწყობს.
როცა შვილს აჩენ, მისი უპირობოდ სიყვარულის, აღზრდის პასუხისმგებლობას იღებ, ერთმანეთისგან განსხვავებული ადამიანები ვიბადებით და მშობლების მხარდაჭერა ჩვენს მომავალს დიდწილად განსაზღვრავს კიდეც. მაინც მჯერა, რომ იმ მშობლებსაც კი, რომლებიც მოზარდ შვილებს სახლიდან აგდებენ, უყვართ თავიანთი შვილები, მაგრამ წნეხის გამო იღებენ ამ გადაწყვეტილებას. მნიშვნელოვანია, რომ განსაზღვრონ, ვინ არის ყველაზე მთავარი და სხვების მოსაზრებების გამო, არ გადაწყვიტონ, როგორი იქნება მათი შვილების მიმართ დამოკიდებულება.
24 თებერვლის, რუსეთის პირველი სამხედრო შეტევის განხორციელების შემდეგ, უკრაინიდან 2.5 მილიონზე მეტი ადამიანი გაიქცა. დღევანდელი მოცემულობით, ომს უკვე მოჰყვა შემაშფოთებელი რაოდენობის Keep Reading
დღეს, ისე როგორც არასდროს, მთელი ცივილიზებული სამყარო არის ერთიანი. ამის ნათელი მაგალითია აქციებიც, სადაც ათასობით ადამიანი გამოდის უკრაინის მხარდასაჭერად. პირადად ჩემთვის, ერთგვარი თერაპიაა და აქციებზე ყოფნით უფრო ახლოს ვარ უკრაინელ ხალხთან. Keep Reading
