(ელენე ხოშტარია – პოლიტიკური პარტია დროას ხელმძღვანელი)
17 მაისთან და, ზოგადად, უმცირესობასთან მიმართებაში ირაციონალური შიშები ექსკლუზიურად საქართველოს მოსახლეობის მახასიათებელი, რა თქმა უნდა, არ არის. პრობლემა ისაა, რომ ამ შიშებს აძლიერებს ბევრი აქტორი – ეკლესია, ულტრამემარჯვენე და პრორუსული დაჯგუფებები და, რაც ყველაზე საგანგაშოა, – ხელისუფლება. რუსეთიდან მართული ჯგუფების მიზანი საქართველოშიც ის არის, რასაც კრემლი სხვა ქვეყნებში ცდილობს – საზოგადოების გახლეჩვა, დაპირისპირება, შუღლის გაღვივება. საქართველოში LGBTQ თემატიკა ამ მიზნისთვის კარგი საშუალებაა.
ხელისუფლება სწორედ ამ მიზანს ემსახურება, მაგრამ მათ შორის შეიძლება, იყვნენ ისეთებიც, რომლებიც რეალურადაც ჰომოფობები არიან, ან, უბრალოდ, ელექტორალური მიზნებისთვის საზოგადოების უმრავლესობას აწონებენ თავს.
ოჯახის სიწმინდის დღე მხოლოდ და მხოლოდ LGBTQ თემის საწინააღმდეგოდ მოფიქრებული დღეა. ამით ეკლესიამ სცადა, დაეკავებინა საჯარო სივრცეები და 17 მაისს ამ სივრცეებიდან სრულად გაეგდო უმცირესობები, თან ყველას აჩვენებს, სად არის ძალა. ამაზე მეტი შინაარსი ოჯახის სიწმინდის დღესასწაულს არ აქვს.
ჰომოფობია აზიანებს ყველას, საზოგადოების ყველა ჯგუფს, რამდენადაც ძლიერი არ უნდა იყოს ის. შესაბამისად, ბუნებრივია, როდესაც რელიგიური ინსტიტუტი იყო უმცირესობების დევნის მთავარი მედროშე და შემდეგ საუბარი დაიწყო ჰომოსექსუალი პირების არსებობაზე თავად ამ ინსტიტუტის შიგნით – ეკლესია დაზიანდა. როდესაც ეკლესიის ორგანიზებით ტაბურეტკიანი მღვდელი მისდევს ახალგაზრდას და ამ დროს თავად ამ ეკლესიაში არიან უმცირესობის წარმომადგენლები, თუ ეს ასეა, ალბათ, ეს მრევლისთვის შოკისმომგვრელია.
გამოხატვის თავისუფლებით სარგებლობა უნდა შეეძლოს ყველა ჯგუფს. მათ შორის – ბევრისთვის მიუღებელს. საჯარო სივრცეში არსებობა თემის თითოეული წევრის უფლებაა, მაგრამ სამწუხაროდ, ამისთვის დღეს ბრძოლაა საჭირო. პროტესტი ბრძოლის ერთ-ერთი და კარგი საშუალებაა, ამიტომ საჭირო მგონია 17 მაისის საჯარო აღნიშვნა.
რეალურად, ჩვენი პრობლემა დაქსაქსულობაა. ხშირად ადამიანები, რომლებსაც ღირებულებები და იდეები გვაერთიანებს, ერთმანეთს ან არ ვიცნობთ, ან საერთოდ არ ვიცით ერთმანეთის არსებობის შესახებ. ქვიარ ადამიანებმა უნდა იცოდნენ, რომ მარტო არ არიან, ამ ქვეყანაში არსებობს ბევრი ადამიანი, რომელიც მათი უფლებებისთვის იბრძოლებს. მე მგონია, ეს ჩემი, როგორც პოლიტიკოსის მოვალეობაცაა.
