უკრაინელმა გეი ჯარისკაცმა პოსტი გამოაქვეყნა, რომელშიც რუსეთთან ომის დღეებზე, ყოველდღიურ გამოწვევებზე, შიშებზე დაწერა და ხალხს ამ მძიმე დროს ნაპოვნ სიყვარულზე მოუყვა, რომელიც მიუხედავად ქვიარ ჯარისკაცების მიერ გაღებული მსხვერპლისა, ბევრისთვის კვლავ მიუღებელია.
იურა უკრაინის სპეციალური დაცვის სამსახურის წევრია, რომელიც ომის დაწყების მეორე დღესვე არმიაში გაწევრიანდა.
წაიკითხეთ მისი პოსტი სრულად:
თავდაპირველად ამ პოსტის დაწერა არ მინდოდა, ვინმესთვის რაიმეს ახსნა, მტკიცება, მაგრამ რომ გეუბნებიან, რატომ “გამოდიხარ” მაშინ, როცა ომში შეძენილი შენი ძმები კვდებიან, გაჩუმება ძნელია. და ამიტომ, შენ — გუშინ ბიზნესმენი, მზარეული, ათლეტი, მასწავლებელი კომპიუტერთან ჯდები და წერას იწყებ. ყველა წინადადებას ისე გამოიღებ მეხსიერებიდან, როგორც ნამსხვრევებს. ფიზიკურად რთულად ხარ, გტკივა და ეს ტკივილი, ბრაზი, განრისხება გადაგაქვს ეკრანზე, ქაღალდზე, პოსტში. იხსენებ მათ — მანქანაში ცოცხლად რომ დაიწვნენ, სიკვდილის წინ ტყვეობაში რომ ტიროდნენ, იმ ნამსხვრევების ამოღებისას რომ იტანჯებოდნენ, რომელთა ამოღება უკვე შეუძლებელია… იხსენებ და ხვდები – გაჩუმება არ შეიძლება. ყველამ უნდა იცოდეს, რომ ჩვენ ვარსებობთ, რომ სხვებთან ერთად ვიღუპებით, სიგიჟით ატანილები, სიკვდილადევნებულები, მოგონებებდაცხრილულები – ჩვენ ვარსებობთ.
ჩვენ, ბიჭები, რომელთა „დანაშაული“ ერთმანეთის სიყვარულია, ისე სასაცილოდ არ გამოვიყურებით, როგორც ზოგიერთ მოკრიმინალოს მოეწონებოდა. ცხოვრება კი იმაზე ბევრად ფხიზელი, რეალურია, ვიდრე ჩვენი ფანტაზიები.
ჩემი და იაროსლავის გაცნობის ისტორია ისე დაიწყო, რომ ამის წარმოდგენაც კი რთული იქნებოდა.
7-წლიანი ურთიერთობა ახალი დასრულებული მქონდა და დავიფიცე, რომ გამარჯვებამდე არავის გავიცნობდი. მით უმეტეს, ფრონტზე გატარებული ძალიან რთული პირველი კვირების მერე, დარწმუნებული ვიყავი, რომ ომს ვერ გადავურჩებოდი. ომის დაწყებისას ჩემი მეგობარი მოკვდა, ჩვენი რაოდენობა იკლებდა, საკმარისი ხალხი არ იყო, მეგობრები, რომლებთანაც წლები მაკავშირებდა, უკვე დაღუპულები იყვნენ. ამ ყველაფერმა დიდი დარტყმა მომაყენა.
ანდრეის დაღუპვის შემდეგ პოსტი გამოვაქვეყნე, რომელშიც ვწერდი, რომ მალე ერთმანეთს შევხვდებოდით. იარიკმა, რომელიც მას იცნობდა, კომენტარი დამიწერა და დამაიმედა, რომ ერთად ყავას ისევ დავლევდით. ასე გავიცანით ერთმანეთი, მან სიტყვა შეასრულა. აღმოჩნდა, რომ სპეცრაზმში მსახურობდა და ბუჩადან 8 ადამიანი გამოიყვანა, იმ დროს ქალაქი უკვე ოკუპირებული იყო. ქალაქის იმ რაიონში ვინც დარჩა, დაიღუპნენ. ორივემ ვიცოდით, რომ ამ ყველაფერს ვერ გადავიტანდით… და მე ის შემიყვარდა. აღმოჩნდა, რომ მასაც.
ერთხელაც, იმ რაიონში ჩამოვიდა, სადაც ვმსახურობდი. მეგობრის დახმარებით ჩუმად გამიყვანა შეხვედრაზე და ისე, რომ ამას არ ველოდი, გამოჩნდა, ჩამეხუტა და ბეჭდების გაცვლა შემომთავაზა. დავთანხმდი. მოგვიანებით ის სამხრეთის ფრონტს დაუბრუნდა და დანაყოფთან ერთად კიდევ რამდენიმე ტყვე გაათავისუფლა, მათ შორის, აზოველებიც, რომლებიც ხერსონში ჰყავდათ დატყვევებულები.
ძალიან რთულია იმის გადმოცემა, რის გადატანა გიწევს – როგორ ნერვიულობ, როცა იცი, რომ რომელიმე ოკუპირებულ ტერიტორიაზე აღმოჩნდებით. ყოველთვის ის… ვწმენდ იარაღს და მახსენდება მისი გრილი, არაშემაწუხებელი სუნამო. დღე-ღამის განმავლობაში უძილოს, საშინლად დაღლილს მისი სიტყვები მახსენდება ბოლო მესიჯიდან. როცა ნერვები დაწყვეტაზე მაქვს და მესმის მისი ლაპარაკი, თითქოს მათრობს მისი ხმა. მადლობა მას ერთად ყოფნისთვის. ამას მხოლოდ ისინი გაიგებენ, ვისაც იგივე გამოუცდია. ამაზე უნდა ვწეროთ ბევრი და ალბათ ყველას გვექნება ჩვენი ისტორია.
და ამ ყოველივეს მერე, ვიღაც არსებამ უნდა მითხრას, მასთან ყოფნის უფლება მაქვს თუ არა, რომელიღაც ჰომოფობმა.
ხალხო, ჩვენ გავიმარჯვებთ. მაგრამ თავისუფლები ვიქნებით მხოლოდ მაშინ, როცა თითოეული ადამიანის თავისუფლებას ვაღიარებთ.
დიდება უკრაინას!
