ლგბტქი ადამიანებს უამრავი მძიმე ბრძოლის გადატანა მოუხდათ თავიანთი უფლებების მოსაპოვებლად და განსახორციელებლად. თემის წევრები და მათი მხარდამჭერები დღემდე იბრძვიან, რათა ლგბტქი ადამიანებმა, როგორც საზოგადოების სრულფასოვანმა წევრებმა, ღირსეული ცხოვრება შეძლონ. მიუხედავად განუწყვეტელი ბრძოლისა,
“სიყვარული არის სიყვარული, ყოველთვის და ყველგან” — ამბობდა ნიქო 2018 წლის 17 მაისს, მთავრობის კანცელარიასთან, პოლიციითა და ჰომოფობებით გარშემორტყმულ აქციაზე. სწორედ ამ დროს, მასთან მოულოდნელად მივიდა უცხო ადამიანი და დაარტყა. ამის შემდეგ ნიქო რამდენჯერმე გახდა აგრესიის სამიზნე, რის შედეგადაც საცხოვრებლად
სექსუალური ორიენტაციისა თუ გენდერული იდენტობის გამო, ქვიარ ქალები, სამედიცინო მომსახურების მიღებისას, ხშირად ხვდებიან სტიგმასა და ჰომოფობიურ განწყობებს. მსგავსი დამოკიდებულებები განსაკუთრებით ხშირია გინეკოლოგიაში, ფსიქოთერაპევტთან თუ
6 აპრილს, ახმეტელის მეტროს მიმდებარე ტერიტორიაზე, ქვიარის ჟურნალისტ გიორგი ბასხაჯაურზე, სავარაუდოდ, ჰომოფობიური მოტივით, ფიზიკურად იძალადეს.
შიდსის თანმდევი გართულებებით გარდაცვლილმა ამერიკელმა მხატვარმა, ფოტოგრაფმა, მწერალმა, რეჟისორმა, პერფორმანს არტისტმა, მუსიკოსმა და აივ-აქტივისტმა, დევიდ ვოინაროვიჩმა, სიკვდილამდე 2 წლით ადრე, 1990 წელს, საკუთარი ბავშვობის ფოტოს გამოყენებით კოლაჟი შექმნა, რომელშიც მომავალ დროში საუბრობს იმ სოციალურ და პოლიტიკურ წნეხზე, რომელიც ბავშვს მხოლოდ იმის გამო ელის, რომ გეია.
წაიკითხეთ კოლაჟის ტექსტი სრულად, რომელშიც საუბარია ისეთ მწვავე პრობლემებზე, როგორიც რელიგიური, პოლიტიკური, სოციალური დევნა, „მოქცევის თერაპია“ და ლგბტქი ადამიანების წინააღმდეგ მიმართული სხვა ჩაგვრის ხერხებია, რომლებიც ტექსტის გამოქვეყნებიდან სამი ათწლეულის შემდეგაც კი აქტუალურია.
„ერთ დღეს ეს ბავშვი გაიზრდება. ერთ დღეს ეს ბავშვი გააცნობიერებს რაღაცას, რაც დედამიწის ღერძიდან მოწყვეტას უდრის. ერთ დღეს ეს ბავშვი იმ წერტილს მიაღწევს, როცა გაყოფას იგრძნობს, რომელიც მათემატიკური არაა. ერთ დღეს ეს ბავშვი გულში, საყლაპავსა და პირში დუღილს იგრძნობს. ერთ დღეს ეს ბავშვი საკუთარ გონებაში, სხეულსა და სულში ისეთ რამეს აღმოაჩენს, რაც შიმშილს აგრძნობინებს. ერთ დღეს ეს ბავშვი რაღაც ისეთს იზამს, რის გამოც, მღვდლის თუ რაბის უნიფორმით შემოსილი ადამიანები, რომლებიც ქვის ნაგებობებში ცხოვრობენ, მის მოსაკლავად ხმას აიმაღლებენ. ერთ დღეს პოლიტიკოსები ამ ბავშვის წინააღმდეგ კანონებს დააწესებენ. ერთ დღეს ოჯახები საკუთარ შვილებს მცდარ ინფორმაციას მიაწოდებენ, ისინი კი ამ ცოდნას მომავალ თაობებს გადასცემენ, რათა ამ ბავშვისთვის არსებობა შეუძლებელი გახადონ. ერთ დღეს ეს ბავშვი ამ ქმედებების შედეგს საკუთარ თავზე გამოცდის, რაც სუიციდამდე ან საფრთხის დევნამდე მიიყვანს იმ იმედით, რომ სიცოცხლეს ვინმე მაინც მოუსწრაფებს ან სიჩუმეს და უხილაობას ამჯობინებს. ან, ერთ დღეს ეს ბავშვი ალაპარაკდება. როცა ის ლაპარაკს დაიწყებს, კაცობრიობას შეეშინდება და მის გაჩუმებას ჩაქოლვით, მუშტებით, ციხით, დახრჩობით, გაუპატიურებით, შეშინებით, ნარკოტიკებით, დაბმით, ბოთლებით, დანებით, რელიგიით, თავის მოკვეთითა და ცეცხლში დაწვით შეეცდებიან. ექიმები იტყვიან, რომ მისი განკურნება შესაძლებელია, თითქოს მისი ტვინი ვირუსი იყოს. ეს ბავშვი ხელისუფლების მხრიდან მისი პირადი სივრცის შელახვის გამო, კონსტიტუციურ უფლებებს დაკარგავს. ეს ბავშვი ელექტროშოკის, მედიკამენტების, იმ ლაბორატორიული მოქცევის თერაპიების პირისპირ აღმოჩნდება, რომლებიც ფსიქოლოგებისა და მკვლევრების შემოღებულია. ის საცხოვრებლის, სამოქალაქო უფლებების, სამსახურების, ყველა შესაძლო თავისუფლების დაკარგვას გამოცდის. ეს ყველაფერი მოხდება მას შემდეგ 1-2 წელში, რაც აღმოაჩენს, რომ საკუთარი შიშველი სხეულის სხვა ბიჭის შიშველ სხეულთან შეხების სურვილი აქვს“.
საფეხბრუთო გუნდ ბლექფულის თავდამსხმელმა ჯეიკ დენიელსმა რამდენიმე დღის წინ საკუთარ ორიენტაციაზე ღიად საუბარი გადაწყვიტა და დიდ ბრიტანეთში ერთადერთ აქტიურ, ღიად გეი, პროფესიონალური ლიგის კაც ფეხბრუთელად იქცა.
17 წლის დენიელსმა გადაწყვეტილება „შვებად“ შეაფასა და ცნობილი ფეხბურთელებისა და სხვა პროფესიის წარმომადგენლების, მათ შორის, გარი ლინეკერის, ჰარი კეინისა და სერ იან მაკკელენის მხარდაჭერაც მიიღო. მისი გადაწყვეტილება პრემიერ მინისტრმა ბორის ჯონსონმა და პრინცმა უილიამმაც მოიწონა, რომელმაც აღნიშნა, რომ დენიელსის ღიად საუბარი „ბარიერების ნგრევას ხელს შეუწყობს“.
პირველი პროფესიონალური ფეხბურთის წარმომადგენელი, რომელმაც საკუთარ ორიენტაციაზე ღიად ისაუბრა ჯასტინ ფაშანუ იყო. დენიელსის მიმართ მხარდაჭერა 1990 წლისგან მნიშვნელოვნად განსხვავდება. ფაშანუს გადაწყვეტილებას ჰომოფობიური გამოხმაურებები მოჰყვა და ფეხბურთელმა 1998 წელს, 37 წლის ასაკში სიცოცხლე თვითმკვლელობით დაასრულა, რადგან სასამართლო პროცესზე ბრალდებულის სტატუსით უნდა წარმდგარიყო და თვლიდა, რომ ჰომოსექსუალობის გამო სამართლიანი სასამართლოს მოლოდინი არ უნდა ჰქონოდა.
ზოგადად სპორტში, მათ შორის, დიდ ბრიტანეთში ჰომოფობიური განწყობები ჯერ კიდევ მძლავრია და ლგბტქი ათლეტებისთის უსაფრთხო სივრცედ არ ითვლება. House of Commons-ის 2017 წლის კვლევის მიხედვით, „მიუხედავად იმისა, რომ გასულ 30 წელში სოციუმის დამოკიდებულება ჰომოსექსუალობასთან დაკავშირებით მნიშვნელოვნად შეიცვალა, ამ პროგრესის ანარეკლი საფეხბურთო სამყაროში მცირედით თუ აისახა“.
პროფესიონალური ფეხბურთი დიდი ბრიტანეთის სამ ყველაზე პოპულარულ სახეობას შორის ბოლოა, რომლის მოთამაშემაც საკუთარ ორიენტაციაზე ღიად ისაუბრა. 2009 წელს, მორაგბე გარეთ ტომასი გახდა პირველი ათლეტი, რომელმაც ღიად ისაუბრა ხოლო 2011 წელს — კრიკეტის მოთამაშე სტივენ დეივისი. ეს გაჭიანურებული პროცესი უცნაური არაა, თუ გავითვალისწინებთ, რომ ჰომოფობიურ შეძახილებს სპორტის მოყვარულები დღემდე აქტიურად იყენებენ. დენიელსის გადაწყვეტიელბასაც მოჰყვა ჰომოფობიური განწყობები, რომელიც ლგბტქი უფლებადაცვითმა ჯგუფმა, Stonewall-მა დაგმო. მიუხედავად მცირე ნეგატიური გამოხმაურებისა, გასულ ათწლეულებში მიღწეული კულტურული ცვლილებებისა და კამპანიების, ასევე გულშემატკივრებში მიმღებლობის ზრდის წყალობით ლგბტქი ადამიანების სპორტში მონაწილეობაზე წარმოდგენები შეიცვალა.
2008 წელს, ერთ-ერთმა ბრიტანულმა ორგანიზაციამ The Justin Campaign წამოიწყო, რომელიც კაცების ფეხბრუთში ჰომოფობიაზე დისკუსიის გაატქიურებას ისახავდა მიზნად. კამპანიის სამიზნე ახალგაზრდა ადამიანები იყვნენ, რომლებიც სკოლისა და უნივერისტეტის შეჯიბრებებში მონაწილეობდნენ. აღნიშნულ წამოწყებას ფეხბურთისა და ჰომოფობიის შესახებ PrideSports-ის წამოწყებული ინიციატივა მოჰყვა, რომელიც დღემდე აქტიურად ცდილობს სპორტში დამოკიდებულებების ცვლილებას ხელი შეუწყოს. ინგლისისა და უელსის ფეხბურთის მაკონტროლებელმა ორგანომ პირველი ანტიჰომოფობიური ინიციატივა 2012 წელს წამოიწყო, თუმცა ითვლება, რომ მაკონტროლებელი ორგანოს ინიციატივები არაეფექტურია და რეალური ცვლილებების მოტანას ხელს ვერ უწყობს. რთულია იმის განსაზღვრა, მსგავსი კამპანიების შესახებ ახალგაზრდა ფეხბურთელებს ცოდნა რამდენად აქვთ, თუმცა 2017 წელს ჩატარებული კვლევა ადასტურებს, რომ მოზარდებში ინკლუზიური მიდგომა იზრდება და ათლეტები ჰომოფობიას თუნდაც ინდივიდუალურ შემთხვევებში უპირისპირდებიან.
ჰომოფობიური შეძახილები თამაშის მიმდინარეობისას საკმაოდ გავრცელებულია, რაც გარკვეულ შემთხვევებში ცხადად ჰომოფობიურ შინაარსს გულისხმობს, ზოგიერთ შემთხვევაში კი მიკროაგრესიის გამოვლინებად ითვლება. მიკროაგრესია ყოველდღიური საუბრის ფორმა თუ ქმედებაა, რომელიც მარგინალიზებულ ჯგუფებს მიემართება და მიმღებლობის ნაკლებობასა და დისკრიმინაციულ განწყობას ააშკარავებს. მსგავსი აგრესია უმცირესობის წარმომადგენელი ათლეტებისთვის მნიშვნელოვანი ზიანის მომტანია.
უნდა ითქვას ისიც, რომ სხვადასხვა საფეხბურთო კლუბის გულშემატკივართა დაჯგუფებებმა ინკლუზიური გარემოს შენება დაიწყეს, თუმცა ეს ცვლილება მაკონტროლებელი ორგანოს ქმედებებში ნაკლებად ვლინდება და ხშირად უბრალოდ არ სცნობენ ჰომოფობიას. ამის მაგალითი FIFA-ს მსოფლიო თასიც არის, რომელმაც ღონისძიების ჩატარება ყატარში, ანტი-ლგბტქი კანონმდებლობის მქონე ქვეყანაში გადაწყვიტა.
ქალთა ფეხბურთში მდგომარეობა ბევრად უკეთ არის. 2019 წლის ქალთა მსოფლიო თასზე 40 ღიად ლესბოსელი და ბისექსუალი მოთამაშე, მწვრთნელი და მენეჯერი იყო ჩართული. ამის მიზეზი შესაძლოა ისაა, რომ ქალების სპორტში სექსისტურ და ჰომოფობიურ განწყობებთან გამკლავება მრავალი ათწლეულია უწევთ.
წყარო: The Conversation
6 აპრილს, ახმეტელის მეტროს მიმდებარე ტერიტორიაზე, ქვიარის ჟურნალისტ გიორგი ბასხაჯაურზე, სავარაუდოდ, ჰომოფობიური მოტივით, ფიზიკურად იძალადეს. Keep Reading
