ჯეიმს ბიდგუდი, ფოტოგრაფი, რომელმაც 1960-70-იან წლებში ეროტიკული გეი ფოტოგრაფია ხელოვნების დონეზე აიყვანა, იანვრის მიწურულს კორონავირუსით გამოწვეული გართულებების შედეგად გარდაიცვალა. 88 წლის ასაკში გარდაცვლილი შემოქმედის კარიერა ფანტასმაგორიულ ფოტოებსა და 1971 წლის ფილმ Pink
“The Colors We Don’t See at The End of The Rainbow” — ეს ახალი ჟანრია ბრუკლინში დაბადებული ფოტოგრაფისა და კინორეჟისორის, ლინდსი პერიმენისგან.
ფოტოგრაფმა, დენიელ ჯეკ ლიონსმა ამაზონში მცხოვრები ქვიარ ადამიანების, მარგინალიზებული ჯგუფების წარმომადგენლების გამოცდილება, საცხოვრებელი გარემოსა და ველური ბუნების ფოტოებით მოყოლილი ისტორიები და გამოწვევები ფოტოგრაფიულ წიგნად
26-27 მარტს უკრაინელმა ფოტოგრაფებმა მარინა კარპიიმ და ევგენი ეფანოვმა გააკეთეს პროექტი, რომელშიც ნებისმიერ მსურველს შეეძლო მონაწილეობის მიღება.
ბოსტონში პრაიდის თვისადმი მიძღვნილი ახალი გამოფენა გაიხსნა, რომელიც დამთვალიერებლებს მთელი ოქტომბრის განმავლობაში უმასპინძლებს. აქ გამოფენილია სხვადასხვა თაობის ლგბტქი ლიდერების პორტრეტები, ასევე, მათი რეფლექსია სიტყვა “პრაიდის” მნიშვნელობაზე.
არასამთავრობო ორგანიზაცია Leadership Brainery-ის დამფუძნებლების, დერიკ იანგ ჯულიორისთვის და ჯონათან ალენისთვის პრაიდი “იმის საჩვენებლად ყველაფერის გარისკვის ნებაა, რომ სიყვარული სიყვარულია — ჩვენი სიყვარული ჯადოსნურია, ნაზი და მშვიდობიანი, ჩვენი სიყვარული იცავს და ათავისუფლებს”. გამოფენაზე ამ და კიდევ 20 სხვა ლიდერის პორტრეტი და პასუხი გამოიფინა კითხვაზე — რას ნიშნავს პრაიდი?
“პრაიდის პორტრეტები” ხელოვანების, აქტივისტების, ბიზნეს და არასამთავრობო სექტორის ლიდერებისა და სხვების ფოტოებს აერთიანებს, რომლებიც ფოტოგრაფმა ჯონ ჰუეტმა გადაიღო. პორტრეტებზე გამოსახულ ლიდერებს შორის შტატის სენატორი, ჯულიან სიერი, ბოსტონის საჯარო ბიბლიოთეკის პრეზიდენტი, დეივიდ ლეონარდი, უმაღლესი სკოლის მოსწავლე აქტივისტები, ეშტონ მოტა და ალია კუსოლიტო, ასევე, უფლებადამცველი მერი ბონაუტო არიან.
“ეს პორტრეტები ერთდროულად პერსონალური და პოლიტიკურია. ჩვენ გვაქვს უფლება აქ ყოფნის, იმგვარად სიყვარულის, როგორც გვიყვარს, იმგვარად არსებობის, როგორც გვინდა, რომ ვიარსებოთ”, — აღნიშნავს გამოფენის კურატორი, ჯინ დოლინი. მისი თქმით, პორტრეტებზე ლგბტქი მოძრაობის გმირების რამდენიმე თაობის წარმომადგენლები არიან გამოსახული.
დოლინის თქმით, გამოფენა იმ პერიოდს დაემთხვა, როცა ლგბტქი ადამიანების წინააღმდეგ თავდასხმები აშშ-ში განსაკუთრებით გახშირებულია — ტრანსგენდერ ადამიანებზე თავდასხმიდან დაწყებული, იმ ლიტერატურისა და საგანმანათლებლო პროგრამის აკრძალვით დამთავრებული, რომელიც ჩვენს არსებობაზე ჰყვება.
თითოეული პორტრეტი იმ ადგილას არის გადაღებული, რომელიც ფოტოს გმირისთვის განსაკუთრებით ძვირფასია. ფოტოგრაფი ჯონ ჰუეტი იმედოვნებს, რომ მგრძნობიარე ფოტოები ადამიანებს დაეხმარება, უკეთ გაუგონ და გაიცნონ ის ლიდერები, “რომელთაც ლგბტქი ადამიანების მიმართ წარმოდგენების შეცვლის ხანგრძლივ ისტორიაში განსაკუთრებული წვლილი მიუძღვით”.
“ადამიანზე რაც უფრო მეტს იგებ, მით მეტ საერთოს პოულობ. ვფიქრობ, დღეს ეს განსაკუთრებით მნიშვნელოვანია”, — აღნიშნა ჰუეტმა.
წყარო: Boston Globe
ფოტოგრაფმა, დენიელ ჯეკ ლიონსმა ამაზონში მცხოვრები ქვიარ ადამიანების, მარგინალიზებული ჯგუფების წარმომადგენლების გამოცდილება, საცხოვრებელი გარემოსა და ველური ბუნების ფოტოებით მოყოლილი ისტორიები და გამოწვევები ფოტოგრაფიულ წიგნად აქცია.
როგორც მდინარე მოზარდობის, ქვიარ იდენტობის, ტრანსგენდერი ადამიანების გამოცდილებების, ჩაგვრის მგრძნობიარე კვლევაა. სტატიაში იხილავთ ფოტოებს, რომლებზეც ამაზონის ქვიარ ახალგაზრდები და მათი საარსებო გარემო აღიბეჭდა.
ვენდელი დრეგ ხელოვანია, რომელსაც კარეიროში საჯაროდ პერფორმანსების დადგმის შეწყვეტა მოუწია, რადგან დედას ოჯახური ბიზნესის მართვაში ეხმარება და საღამოს საათებში ქებაბს ყიდის. შიშობს, რომ დრეგ კარიერა ჰომოფობიურ დამოკიდებულებას გაამძაფრებს, რაც ოჯახურ ბიზნესს ხელს შეუშლის. ამასთან, ის ქალაქში მცხოვრები ქვიარ, ტრანსგენდერი და არაბინარული ადამიანებისთვის დედის ფიგურაა.
„ანდირამ პანდემიისას საჯაროდ განაცხადა, რომ ტრანსგენდერია. იძულებული გახდა, სახლი დაეტოვებინა და ახლა მანაუში არსებულ ლგბტქი თავშესაფარში ცხოვრობს. ფოტოების გადაღებისას ჰორმონალური თერაპია ახალი დაწყებული ჰქონდა და ამაყობდა, რომ ტრანზიციის დასაწყისის ან, როგორც თვითონ უწოდებს, ‘გარდაქმნის’ დასაწყისის აღბეჭდვა შეძლო“, — დენიელ ჯეკ ლიონსი.
ვიოლეტა ტრანსგენდერი აქტივისტი და დამოუკიდებელი ჟურნალისტია, რომელიც ამაზონის ტერიტორიაზე მცხოვრები ქვიარების წინაშე არსებული გამოწვევების შესახებ წერს. მისთვის სამსახურის მოძებნა დიდი სირთულე იყო. ვიოლეტაც მანაუში, იმავე ლგბტქი თავშესაფარში ცხოვრობს, რომელშიც ანდირა.
პაულო გარემოსდაცვით აქტივიზმშია ჩართული და რამდენიმე მეგობართან ერთად რადიო გადაცემა Radio Floresta-ზე მუშაობს. გადაცემა ქალაქ კარეიროს მიმდებარე ბუნებასთან დაკავშირებულ საკითხებს ეხება.
ლიონსის სადებიუტო მონოგრაფია ჩაგრული, უხილავი ჯგუფების სოციალურ და პოლიტიკურ უფლებებზე მრავალწლიან ფიქრს ასახავს, რაც პორტრეტებისა და ბუნების ხატების გადმოცემით სათქმელის გაჟღერებას მოიცავს.
ლიონსმა მუშაობა კასა დო რიოში დაიწყო, ახალგაზრდობის ცენტრში, რომელიც ამაზონის ტროპიკული ტყეების შუაგულში, ბრაზილიაში მდებარეობს. ეს სათემო ორგანიზაცია თინეიჯერებისა და ახალგაზრდების კულტურული ცხოვრების მხარდამჭერია.
„ამაზონის რეგიონში ჩემი პირველი მოგზაურობა 2019 წელს შედგა. ტიაგო კავალის [კასა დო რიოს დამფუძნებელი და დირექტორი] შევხვდი, რომელმაც, როგორც ხელოვანს, 2019 წლის ზაფხულს მასპინძლობა შემომთავაზა. მას შემდეგ კიდევ ორი ხანგრძლივი ვიზიტით ვიყავი, რომლის დროსაც მეტწილად კარეიროს შემოგარენში, მდინარე ტუპანასთან ვმუშაობდი“, — დენიელ ჯეკ ლიონსი.
ლიონსი იკვლევს ტროპიკულ ტყეებში როგორი საზეიმო, უსაფრთხო ბმაა მკვიდრი ხალხების ტრადიციებსა და თანამედროვე იდენტობის პოლიტიკას შორის.
ლიონსი ქვიარ და ტრანსგენდერ ახალგაზრდებს შეხვდა, რომლებიც იმედსა და ტრადიციებით, მემკვიდრეობის ტვირთით განპირობებულ იმედგაცრუებას შორის არიან გახლეჩილნი და უჭირთ, საკუთარი განსხვავებები გარემოს შეუსაბამონ. მან ახალგაზრდებს პორტრეტების გადაღება შესთავაზა და ადგილების, ჩასაცმელისა და პოზის შერჩევა მიანდო, რათა პროცესი კოლაბორაციად ექცია.
ლიონსი თვითონაც ქვიარია, რამაც გადაღებისთვის უსაფრთხო გარემოს შექმნა და ადამიანებისთვის საკუთარი თავის შემეცნების შესაძლებლობის მიცემა გაუადვილა.
„ქვიარ მეთოდების გამოყენებამ ჩემს ფოტოგადაღების გამოცდილებაზე გასაოცარი ეფექტი იქონია. ასეთი წესი მაქვს, ადამიანს გაცნობის დღეს ფოტოს არასდროს ვუღებ. ეს პროექტი ახალგაზრდა ლიდერების გაცნობით დაიწყო — თავი და პროექტის მიზნები გავაცანი. ავუხსენი, რომ მინდოდა პროცესი კოლაბორაცია ყოფილიყო. მხოლოდ იქ მივდივარ, სადაც მეპატიჟებიან და მინდა ფოტოების გადაღებამდე ადამიანებთან დრო გავატარო. შედეგი გასაოცარი იყო, თანამონაწილეობის სურვილი ყველა შემხვედრმა გამოთქვა“, — დენიელ ჯეკ ლიონსი.
ლიონსის შთამბეჭდავი ფოტოები მოზარდობის იმპულსებსა და ინდივიდუალურ ძვრებს ასახავს. ახალი თაობა მოზარდობის დასასრულთან დაკავშირებულ ძვრებსა თუ რიტუალებს გადის, ლიონსი კი კითხვას სვამს: როგორ მსოფლიოს ვახვედრებთ მათ და რამდენად მძლავრი იქნება მათი ავტონომია?
„ფოტოგრაფიული წიგნის სახელი ამაზონელი პოეტის, ტიაგო დე მელოს ლექსის — როგორც მდინარე — შთაგონებით ავირჩიე, რომელიც ერთ-ერთმა ტრანსგენდერმა კოლაბორატორმა აღმომაჩენინა. მან მითხრა: ‘ამაზონის პატარა მდინარესავით ვართ და დროა ოკეანეს შევუერთდეთ, დროა მსოფლიომ გაგვიცნოს“, — დენიელ ჯეკ ლიონსი.
„ქვიარობის თანმდევ ყველა გამოწვევასთან ერთად, არის რაღაც მაგიური ნაწილი — ოჯახი, მხარდამჭერი ადამიანები ყველგან თან არიან, სადაც არ უნდა წავიდე. ეს განსაკუთრებით ამ პროექტზე მუშაობისას ვიგრძენი. არ ვგეგმავდი მხოლოდ ქვიარი და ტრანსგენდერი მკვიდრი მოსახლეების გადაღებას, მაგრამ როცა პროექტის არსი გამოიკვეთა, აღმოვაჩინე, რომ ტრანსგენდერ, არაბინარულ, ქვიარ ადამიანებთან ყველაზე სათუთი კავშირები დავამყარე. ქვიარ ადამიანებს კი განსაკუთრებული სურვილი ჰქონდათ, რომ თავი ხილულად ეგრძნოთ“, — დენიელ ჯეკ ლიონსი.
“The Colors We Don’t See at The End of The Rainbow” — ეს ახალი ჟანრია ბრუკლინში დაბადებული ფოტოგრაფისა და კინორეჟისორის, ლინდსი პერიმენისგან. Keep Reading
26-27 მარტს უკრაინელმა ფოტოგრაფებმა მარინა კარპიიმ და ევგენი ეფანოვმა გააკეთეს პროექტი, რომელშიც ნებისმიერ მსურველს შეეძლო მონაწილეობის მიღება. Keep Reading
ჯეიმს ბიდგუდი, ფოტოგრაფი, რომელმაც 1960-70-იან წლებში ეროტიკული გეი ფოტოგრაფია ხელოვნების დონეზე აიყვანა, იანვრის მიწურულს კორონავირუსით გამოწვეული გართულებების შედეგად გარდაიცვალა.
88 წლის ასაკში გარდაცვლილი შემოქმედის კარიერა ფანტასმაგორიულ ფოტოებსა და 1971 წლის ფილმ Pink Narcissus-ს აერთიანებდა, რომლის გამოსვლისას, რეჟისორის ვინაობა ანონიმური იყო.
ბიდგუდი გასული საუკუნის 50-იან წლებში დრეგ პერფორმერი იყო, 60-იან წლებში კი ფოტოების გადაღება ისეთი ჟურნალებისთვის დაიწყო, როგორიც Muscleboy იყო. მოგვიანებით იხსენებდა, რომ ამ გამოცემების ფოტოები უინტერესო და უსიცოცხლო გამოდიოდა, ამიტომ გადაწყვიტა, სიტუაცია შეეცვალა. ბიდგუდმა დეკორაციების მშენებლობას მიჰყო ხელი და ისეთი ფოტოების გადაღება დაიწყო, რომელთაც ბევრად ღრმა მნიშვნელობა ჰქონდათ. მის ნამუშევრებში შეხვდებოდით მითოლოგიის გავლენას, განათების ახლებურ გამოყენებას და კაცებს, რომლებიც ხშირად სრულიად შიშვლები პოზირებდნენ – სანახაობა ერთდროულად იყო ეროტიული და კემპ მგრძნობელობით გამორჩეული.
https://www.youtube.com/watch?v=9Zzuk1Sd9Kg
1963 წლის დასაწყისში ბიდგუდმა ფილმის გადაღებაც დაიწყო, რომელიც 1971 წელს Pink Narcissus-ის სახელით გამოვიდა. თავისუფალი ფორმის მქონე ამბავი გეი სექსმუშაკის ფანტაზიების შესახებ იყო. ბიდგუდმა მხოლოდ ფილმის რეჟისურა კი არა, კოსტიუმებისა და სცენის დიზაინიც საკუთარ თავზე აიღო.
ფილმი კრიტიკოსებმა და მაყურებლებმა დაიწუნეს, თუმცა რეჟისორის ვინაობა არავინ იცოდა. მოგვიანებით, როცა ფილმმა პოპულარობა კიდევ ერთხელ მოიპოვა, დაიწყო მსჯელობა იმაზე, ვინ შეიძლებოდა ყოფილიყო ჩანაფიქრის ავტორი და ბევრი რეჟისორად ენდი უორჰოლს თვლიდა.
1999 წელს, ჯეიმს ბიდგუდის ავტორობა საბოლოოდ დადასტურდა, როცა ხელოვანის მონოგრაფია გამოქვეყნდა. ფილმმა კი სხვადასხვა ფესტივალი მოიარა. ბიდგუდის მივიწყებული ფოტოები გაიხსენეს, 2001 წელს მისი ნამუშევრების გამოფენა იტალიასა და ამერიკაში მოეწყო.
ჯეიმს ბიდგუდს გამოფენის შემდეგ უწოდეს „იმ დროის მამაცი პიონერი, როცა ფოტოგრაფიის ფორმალური და სექსუალური შინაარსი სწორხაზოვანი იყო და პიონერი იდეისა, რომ ეროტიკული მგრძნობელობა შეიძლება ნამდვილი ხელოვნების თანმდევიც იყოს“.
ბიდგუდი 80-იანი წლებიდან ფოტოგრაფიას ჩამოშორდა, მაგრამ 2000-იანებში საქმიანობას კიდევ ერთხელ მიუბრუნდა და ფოტოშოპი, ციფრული აუდიო დამუშავების ხერხები და სხვა უნარებიც კი შეისწავლა, რათა 3-საათიანი ავტობიოგრაფიული აუდიო პიესა — FAG – The Pretty Good Life of Jimmy Bundle ( FAG – ჯიმი ბანდლის საკმაოდ კარგი ცხოვრება) შეექმნა.
ქვიარ ფოტოგრაფიის პიონერი, გამბედავი ხელოვანი, რომელმაც ეროტიკული ფოტოგრაფია სწორხაზოვნებიდან ხელოვნებამდე დახვეწა, სიცოცხლის ბოლო წლებში განმარტოებული იყო, სახლს თითქმის არ ტოვებდა და ფინანსური პრობლემებიც ჰქონდა. მისი დაკრძალვის თანხა საქველმოქმედო გვერდზე შეგროვდა, ასევე აგროვებენ თანხას იმისთვის, რომ მისი ნამუშევრების არქივი შეიქმნას.
ათწლეულების განმავლობაში კემპის ერთ-ერთ ფუძემდებლად ითვლებოდა და 2019 წლის ინტერვიუში ამ სიტყვის საუკეთესო განმარტებაც გააკეთა: ,,განა კემპმა სულ მცირე ღიმილი არ უნდა მოგგვაროს? კემპი ჩემთვის იმ სიტუაციას ჰგავს, როცა ცოლი ქმრის დაკრძალვაზე ჭყეტელა ნარინჯისფერი კაბითა და თმაში დამაგრებული გრძელი ბუმბულით მიდის“.
წყარო: The New York Times
