მე ვარ პაკო, 36 წლის. ვარ გეი, ქვიარი. ვცხოვრობ ბრიუსელში, უკვე ორი წელიწადია. თავიდან ცოტა გამიჭირდა, შემდეგ კი ამ ქალაქის რითმს ალღო ავუღე – მეც ცოტა ზანტი გავხდი. ქართული სულსწრაფობა ბელგიამ, შეიძლება ითქვას, მომაშორა. მშვიდად ვარ, მაღაზიაში, მაგალითად, ჩემ რიგს შფოთვის გარეშე ველოდები.
პრაიდს ვესწრები ხოლმე როგორც ბრიუსელში, ასევე ანტვერპენში. წელს ბიუსელის პრაიდით დიდად ვერ მოვიხიბლე. გეი-ბარებს გაცილებით უკეთესი ღონისძიებები ჰქონდათ, ვიდრე პრაიდი იყო. სხვადასხვა დროს დავესწარი კელნის, ამსტერდამის პრაიდსაც. ჩემ საყვარელ დას, კონჩიტას ვუყურე ლაივში. ბერლინშიც ვიყავი პრაიდზე და არც ის მომეწონა დიდად.
ანტვერპენის პრაიდზე თამამად შემიძლია ვთქვა, რომ ეს იყო საოცრება. თავს ძალიან კარგად ვგრძნობდი, ვიყავი ის ვინც ვარ. წარმოიდგინე, რომ შენთვის უცნობი, ჰეტეროსექსუალი ადამიანები მოდიან, გიღიმიან, გილოცავენ, ბედნიერ პრაიდს გისურვებს, გეუბნებიან “ჩვენ თქვენს გვერდით ვართ”.
სასწაული ემოცია მოაქვს ამ ყველაფერს. თვითონ ქალაქი, ანტვერპენი იმდენად მეგობრულია, რომ შოკიდან ჯერ კიდევ ვერ გამოვდივარ. ემოციის გამოხატვაც კი მიჭირს. ძალიან კარგად იყო ყველაფერი ორგანიზებული, სრული დაცულობის განცდა მქონდა. პოლიციელების მუშაობა ცალკე აღსანიშნავია. მიუხედავად იმისა, რომ ბელგიაში არავინ აპროტესტებს პრაიდის ღონისძიებებს, არიან ემიგრანტების ჯგუფები, ვინც ქართული ალტ-ინფოს მსგავსია და შეიძლება საშიშებიც იყვნენ. ამიტომ პოლიცია მოწოდების სიმაღლეზეა და ყველაფერს აკეთებს იმისთვის, რომ პოტენციური რისკები აარიდოს მონაწილეებს.
ასევე აღსანიშნავია საჯარო პირების მხრიდან პრაიდის მოლოცვა. ვიცე პრემიერ მინისტრი ტრანსგენდერი ქალია და ცხადია, მისგან იყო მოლოცვა. პრემიერ მინისტრისგანაც იყო მოლოცვა, თვით მეფისგან და დედოფლისგან იყო ასევე მოლოცვა. ბელგიაში პირველი ტრანსგენდერი მომღერალი ქალი გამოვიდა ძალიან ემოციური სიტყვით. ყველა აღტაცებას და ბედნიერებას ასხივებდა.
ვიზუალური გაფორმებაც ხომ სასწაული იყო, რიოს კარნავალზე გეგონებოდა თავი. გეი წყვილი შენვნიშე, რომელმაც ქორწინება პრაიდს დაამთხვია. ადგილობრივი ყვავილების მაღაზიის მეპატრონემ ყველაზე დიდი თაიგული, რაც ჰქონდა, გამოუტანა და აჩუქა. ძალაინ ამაღელვებელი იყო ეს ამბავი. აღარაფერს ვამბობ, იმაზე, რომ პრაიდამდე ერთი კვირით ადრე ყველა მაღაზიაში იწყება ცისარტყელის ფერებში დროშების გამოფენა. პოლიციელებს უკეთიათ პრაიდის ნიშანი, მანქანებზეც ამაგრებენ. ღამე ქალაქში ყველაფერი ცისარტყელის ფერებშია განათებული. ონლაინ ბანკინგშიც რომ შევდიოდი, იმ დღეებში, ბანკიც კი გვილოცავდა პრაიდს – ცისარტყელის ფერებში იყო ბანკის საიტი.
ყველაზე შთამბეჭდავი კი ისაა რომ ბელგიაში პრაიდი არ არის მხოლოდ ქვიარეიბის ზეიმი. ჩვენთან ერთად და მე თუ მკითხავ, ჩვენზე მეტად ჰეტეროსექსუალი ხალხი ერთობოდა. ასაკოვანი ადამიანი იყო ბევრი, ისინიც გადასარევად ერთობოდნენ. 96 წლის საოცარი ქალი გავიცანი, რომელიც ცეკვავდა. “არც ერთ წელს არ ვტოვებო, თქვენ ხართ ჩემი მეგორებიო” – მითხრა.
საქართველოსგან განსხვავებით ქვიარებში პრაიდთან მიმართებით განსხვევებული ხედვები არ შემიმჩნევია. ჩემი აზრით, ამის მიზეზი ის არის, რომ აქ პრაიდი დაცულია. ადგილობრივი პოლიცია იცავს, ფედერალური პოლიციაც. ყველანაირად დაცული ხარ, გამორიცხულია პრაიდის ტერიტორიაზე რამე შეიტანო, პოლიცია ჩანთებსაც კი ჩხრეკს.
ბელგიაში ქვიარების უფლებები დაცულია ისევე, როგორც ჰეტეროსექსუალების უფლებები. ამიტომ პირველ რიგში, რასაც აქ გრძნობ ესაა თავისუფლება. საფრთხისგან, წნეხისგან, შეურაცხმყოფელი მოპყრობისგან თავისუფლდები. გრძნობ თავს ადამიანად. საერთოდ არ გრძნობ თავს რაიმე თემის წევრად, იმდენად ჩვეულებრივად გიღებენ. რაც მთავარია გრძნობ დიდ სიყვარულსა და მხარდაჭერას.
