(მიხეილ ქუმსიშვილი – ლეიბორისტული პარტიის ახალგაზრდული ფრთის ლიდერი) საპატრიარქოს მიერ 17 მაისის ოჯახის სიწმინდის დღედ გამოცხადება არის მათი კონტრსვლა ლგბტქ საზოგადოების მიმართ,
17 მაისი ჩემთვის შიშის დღეა. 2013 წლის 17 მაისს ისრაელში ვიყავი, მაგრამ ვხედავდი ჩემს მებობრებს როგორ არბევდნენ. ძალიან ვინერვიულე, სამი დღე არ
17 მაისი თან სიამაყის დღეა და თან სევდის. დღე, როცა შეგვეძლო ამაყად გვევლო, გვეჩვენებინა ხალხისთვის ვინ ვართ, როგორები ვართ, რა გვინდა, წაგვართვეს
17 მაისი ჩემთვის ზეიმია, ქვიარების საერთო დაბადების დღე და თან დიდ ტკივილთან და სევდასთან ასოცირდება ეს დღე იმის გამო, რომ საქართველოში არ
17 მაისი ჩემთვის სოლიდარობის და იმ ადამიანების ხსოვნის დღეა, ვინც სიძულვილს ემსხვერპლა. ეს ერთი დღე გვაქვს წელიწადში, როცა შეგვიძლია ვიყოთ ის, ვინც
დიდი ხნის წინ ჩემთან ვიზიტზე 16 წლის გოგონა მოვიდა. სანამ ოთახის კარს შევაღებდით, სადაც უნდა გვემუშავა, ცოტა ხანს შეყოვნდა, თითქოს ამოწმებდა მზად
რატომ უნდა ვისაუბროთ ბულინგზე? სანამ სტატიის წერას დავიწყებდი, ამ თემაზე ბევრი საჯარო გამოსვლა მოვისმინე. არ მგონია, ჰომოფობიურ ბულინგზე საუბარი გადმოცემით შეიძლებოდეს. ანდაც,
თომა ლიპარტიანი – ეპისკოპალური/ანგლიკანური ეკლესიის ღვთისმსახური: როდესაც ჰომოსექსუალობის ცოდვილ ბუნებაზე საუბრობენ, კონსერვატორი თეოლოგები და სასულიერო პირები უპირველეს ყოვლისა სოდომ-გომორის პასაჟს ციტირებენ დაბადების
ქართული ქვიარ კინო (ან, უფრო სწორად, ქვიარ ადამიანების რეპრეზენტაცია ქართულ კინოში) ცოცხალი ადამიანივით ვითარდება. ის ძალიან ჰგავს რეპრესირებული სექსუალობის მქონე ახალგაზრდას. მოზარდობაში
რაინერ ვერნერ ფასბინდერის „პეტრა ფონ კანტის ცხარე ცრემლების“ დასაწყისში კიბის სხვადასხვა საფეხურზე მოკალათებული ორი კატა მეტაფორული შემზადებაა ამბისათვის, რომელიც იერარქიულ ურთიერთობებზე მოგვითხრობს.