მე ვარ პაკო ტაბატაძე, 36 წლის. ვარ მხიარული, ცოტა სევდიანიც, პოზიტიური და მასხარა, მაგრამ თუ გავბრაზდი, მტრისას! ჩემთან თამაშს, სჯობს, ცეცხლს ეთამაშო.

“მიიღე საკუთარი თავი!”

მიუხედავად სირთულეებისა, მაინც ვამბობ, რომ იდეალური ბავშვობა მქონდა. არაფერი მაკლდა, დასვენება იყო, ცირკი თუ გართობა. ბებიაჩემი გადამყიდველებთან ყიდულობდა ჩვენთვის ტანსაცმელს და ბაღში პირველი ვიყავი, ვისაც ”ჯექსონის” ფეხსაცმელი და ”ვრანგლერის” ჯინსები ეცვა. უკვე ცოტა მერე, მამაჩემი სასმელზე დამოკიდებული გახდა. როცა დათვრებოდა, ყოფილა ცემა-ტყეპაც, ქუჩაში გამოგდება და სადღაც ნაძვებში ძილიც, თუმცა ამას არ გავუტეხივარ, პირიქით, უფრო გამაძლიერა. ზოგადად, იმ პერიოდს არც ვიხსენებ ხოლმე, ვფიქრობ, რომ ნეგატივი უნდა მოიცილო და ყოველთვის კარგ, ნათელ მოგონებებზე გააკეთო აქცენტი.

დედაჩემს ვთხოვე, ენახა “ლოცვა ბობისთვის”. ფილმში მთავარი გმირი ქალი მორწმუნეა და დედაჩემიც იეჰოვას მოწმეა, ამითაც დავაკავშირე. ბევრი იტირა. როცა ფილმი მორჩა, ვკითხე, შენი შვილი რომ ცოცხალი გყავდეს, ეგ სჯობს, თუ ის უფრო მნიშვნელოვანია, მეზობლები რას იტყვიან-მეთქი.

ხუთი წლის ასაკიდან ვიცოდი, ვინ ვიყავი და რა ვიყავი. თავიდან მიჭირდა საკუთარი თავის მიღება და სულ მქონდა კითხვა — რატომ მე და არა სხვა? გარკვეული ხანი დამჭირდა ყველაფრის გასაანალიზებლად. გარდატეხის ასაკში როცა ვიყავი, ვერავის ველაპარაკებოდი, მიწევდა თამაში, რომ თითქოს გოგოები მომწონდა, მაშინ, როცა ასე საერთოდ არ იყო. სადღაც 16 წლის ასაკში შევწყვიტე ბრძოლა საკუთარ თავთან და ვთქვი: მორჩა! შენ ასეთი ხარ, ამდენს ნუ ფიქრობ და მიიღე საკუთარი თავი!

ეს იყო და ეს.

ამ პროცესში ძალიან დამეხმარა ფილმები. მაგალითად, “ლოცვა ბობისთვის”, რომელიც ერთხელაც უბრალოდ ჩავრთე და ვუყურე. ასევე, პედრო ალმოდოვარის ფილმები, განსაკუთრებით “ცუდი აღზრდა” — როდესაც ვნახე, მივხვდი, რომ საკუთარ თავთან ბრძოლას აზრი არ აქვს, მორჩა და გათავდა. შენ თუ არ მიიღებ საკუთარ თავს, არც სხვა მიგიღებს.

დედა

სკოლაში ჰომოფობიური ბულინგის გამოცდილება არ მქონია, კლასელებთან დღემდე იდეალური ურთიერთობა მაქვს. ჩემი აზრით, ძალიან დიდი მნიშვნელობა აქვს ინფორმაციის სწორად მიწოდებას. სწორად მიწოდებაში იმას ვგულისხმობ, რომ არ შეიძლება, ასე ერთბაშად მიახალო ადამიანს ყველაფერი — ”ვაიმე, დედა, მე გეი ვარ!”. მე რა ვქენი? დედაჩემს ვთხოვე, ენახა “ლოცვა ბობისთვის”. ფილმში მთავარი გმირი ქალი მორწმუნეა და დედაჩემიც იეჰოვას მოწმეა, ამითაც დავაკავშირე. ბევრი იტირა. როცა ფილმი მორჩა, ვკითხე, შენი შვილი რომ ცოცხალი გყავდეს, ეგ სჯობს, თუ ის უფრო მნიშვნელოვანია, მეზობლები რას იტყვიან-მეთქი. ასეთი მიდგომები მქონდა, გამოცანებს ვუტოვებდი ხოლმე და რომ ვბრუნდებოდი, ამოხსნილი მხვდებოდა.

დედაჩემისგან უარყოფითი არაფერი მიგრძნია. თბილისი პრაიდის ერთ-ერთ შეკრებაზე, სადაც ქვიარების მშობლები იყვნენ, თქვა — ჩემი შვილია, მე გავაჩინე და ისეთი მიყვარს, როგორიც არისო. თავის რელიგიაშიც ჰქონდა პრობლემა, მაგრამ მერე იქ მივედი და გავეცანი საზოგადოებას, რას ჰქვია, შენ დედას სთხოვ, რომ შვილი გააგდოს?!

მე, პავლე ტაბატაძე, არ ვსაჭიროებ, ვიყვირო, რომ ვარ გეი. რად მინდა, რაში მჭირდება?! ისედაც მეტყობა, ვინ ვარ. ბელგიაშიც, სადაც ახლა ვცხოვრობ, არავინ გეუბნება, რომ გეია, აქ ეგ არ მოსულა, ადამიანი ხარ და მორჩა.

ახალი წელი მიყვარს ძალიან, რადგან ჩემსავით ფერადია, დედაჩემი რომ იეჰოვას მოწმეა, ნაძვის ხე არ უნდა დავდგა? ძალიან დიდი ბოდიში, მეც ვცხოვრობ იმ სახლში და თანაბარი უფლებები გვაქვს.

დედაჩემთან ყველაფერზე ვსაუბრობ, თუმცა არ მომწონს, როდესაც მშობლებთან საკუთარ სექსუალურ გამოცდილებებს განიხილავენ. ორიენტაცია ჩემი პირადი ინტიმის საკითხია, მე, პავლე ტაბატაძე, არ ვსაჭიროებ, ვიყვირო, რომ ვარ გეი. რად მინდა, რაში მჭირდება?! ისედაც მეტყობა, ვინ ვარ. ბელგიაშიც, სადაც ახლა ვცხოვრობ, არავინ გეუბნება, რომ გეია, აქ ეგ არ მოსულა, ადამიანი ხარ და მორჩა.

ეს არ ნიშნავს, რომ საკუთარ თავს ვმალავ. ქამინგაუთი აუცილებელია, პირველ რიგში, იმიტომ, რომ შენ თვითონ იგრძნობ შვებას, აღარ იქნები დაძაბული, არ იცხოვრებ ტყუილში და ეს ტკივილი მოგეხსნება. ღრმად რომ ამოისუნთქავ, ისეთი განცდაა. ჩემი ქამინგაუთი ბუნებრივად მოხდა, აქაც აღვნიშნავ, რამხელა მნიშვნელობა აქვს ინფორმაციის ნაბიჯ-ნაბიჯ, სწორად მიწოდებას. ამ მხრივ, დღეს ტელევიზიები და სხვა საინფორმაციო საშუალებები ძალიან ცუდად იქცევიან — ამ თემას ისე წარმოაჩენენ, რომ მშობლებს გონება ერევათ და აღარ იციან, რა ქნან. ხან, ფსიქიატრთან მიჰყავთ შვილები, ხან, სექსოლოგთან, ხან იმასთან და ხან, ამასთან. არავინ ეუბნება მათ, რომ ადამიანი ასეთად იბადება, მერე არ გახდა. ვერ გახდები, არ არსებობს.

5 ივლისს სიკვდილს გადავურჩი. ბრბო ბარათაშვილის ხიდზე მოსაკლავად მომდევდა და ერთადერთი ალტერნატივა მქონდა —  მტკვარში გადავმხტარიყავი, რომ არა ტაქსის მძღოლი, რომელიც ავლაბრიდან მოდიოდა და გაქანებულ მანქანაში შევუხტი.

აქტივიზმი

აქტივიზმის კუთხით, თუ სადმე რამე გაფართხალება იყო, ყველგან ვიყავი, ყბა მქონდა გვერდზე მოქცეული ლაპარაკისგან. მე ვიყავი ადამიანი, რომელიც 19 წლის ასაკში ჯეობარში გამოვიდა და პირდაპირ ეთერში თქვა, რომ ჰომოსექსუალი იყო. მეორე დღესვე გამომიშვეს პროექტიდან, კონტრაქტი დაარღვიეს და მაშინ ჩემი საქმე ორგანიზაცია ინკლუზივმა აიღო — ძალიან დამიდგნენ გვერდში, რომ კომპენსაცია მიმეღო. ეს ის პერიოდია, როცა საქართველოში სხვა ლგბტ ორგანიზაცია არ არსებობს.

დღეს საქართველოში მოქმედი ორგანიზაციები გაყოფილი არიან და რაღაცნაირად უნდა შეთანხმდნენ ერთ აზრზე. ზოგს მოსწონს პრაიდის იდეა, ზოგს — არა. ხალხმა ჩემგან გაიგო, რომ გეი იყო და მე თუ არ მივესალმები პრაიდს, აბა ვინ მიესალმება?! მაგრამ სწორად უნდა დაგეგმო და როდესაც იცი, რომ რაღაც საფრთხის შემცველია, არ გარისკო. გავიგე, რომ სახელმწიფომ უნდა დამიცვას, მაგრამ შენ ატარებ, შენ მომიწოდებ გამოსვლისკენ, მე მოვდივარ და გენდობი, ვიცი, რომ სახელმწიფო მიცავს, იმიტომ, რომ ეს შენ მითხარი რამდენიმე დღით ადრე. ბოლოს კი აღმოჩნდა, რომ გიცავენ კი არა, იქით დაგდევს სუს-ი. პრაიდის თემაზე ბოლო შეხვედრა რომ იყო, იქაც ვთქვი, რომ ის მოძალადე ხალხი ელიავაზე არმატურებს უკვეთდა, ჩვენთვის რომ ესროლათ, მქონდა ინფორმაცია. ეს რომ ვთქვი, მიპასუხეს, ხალხს ნუ ძაბავო. მერე 5-ში რაც მოხდა, ყველამ ვნახეთ.

მე 5 ივლისს სიკვდილს გადავურჩი. ბრბო ბარათაშვილის ხიდზე მოსაკლავად მომდევდა და ერთადერთი ალტერნატივა მქონდა —  მტკვარში გადავმხტარიყავი, რომ არა ტაქსის მძღოლი, რომელიც ავლაბრიდან მოდიოდა და გაქანებულ მანქანაში შევუხტი. სირცხვილიას ოფისში მივდიოდი, როცა მომწერეს, დარბევაა, აღარ მოხვიდეო და კოლმეურნეობის მოედანზე ჩავდიოდი, ავტობუსს რომ გავყოლოდი სახლში. ვინ მაცალა?! გაიგეს, დედაენის ბაღში იკრიბებიან “პედერასტებიო” და აქეთ წამოვიდნენ, ჯოხებზე ლურსმნები ჰქონდათ დამაგრებული. მიწისქვეშაში რომ ჩავსულიყავი, იქ ვერ გადავრჩებოდი.

ნაწილობრივ, ამ დღის დამსახურებაც იყო, საქართველოდან რომ წამოვედი. ქუჩაში თავისუფლად ვერ გამოვდიოდი, მცნობდნენ. სხვებისგან განსხვავებით, მე იმის საშუალება არ მქონდა, რომ ტაქსით მევლო, საზოგადოებრივი ტრანსპორტით დავდიოდი. ვეღარც საყურეს ვიკეთებდი, თმები გადავიხოტრე და სახლიდან გასვლის წინ დედაჩემს ვეკითხებოდი, რამე ისეთი ხომ არ მაცვია, რომ მცემონ-მეთქი. დედაჩემი ნამყოფია თბილისი პრაიდის ოფისში და დარბევის კადრებს რომ ვუყურებდით, ორივე ვტიროდით. პრაიდმა ბევრი დახმარებაც გამიწია და გვერდში დამიდგა მაშინ, როდესაც ვმკურნალობდი და წამლის ფული არ მქონდა.

ზოგადად, ვფიქრობ, რომ საქართველოში ქვიარ თემს საკუთარი თავის მიმღებლობა აკლია. როდესაც საკუთარი ორიენტაციას ვერ იღებ, სხვების მიღებაც გაგიჭირდება. არის განათლების პრობლემაც და ამაში არ ვგულისხმობ დიპლომსა და უნივერსიტეტს. ეს იწვევს მერე იმას, რომ ერთმანეთს “ეშპილკავებიან”. ბელგიაში ასეთი რამ არ მინახავს — ვერ ვიტყვი, მეგობრობით გამოირჩევიან-მეთქი, მაგრამ როგორც საქართველოშია ერთმანეთის დაჭმა, აქ ასე არ არის. ამას ხმამაღლა რომ ვამბობ, ჰომოფობსა და ტრანსფობს მეძახიან. რაღაცაზე რომ ეუბნები, რომ არასწორია, არ სიამოვნებთ.

ზოგადად, სიმართლე არავის მოსწონს, განსაკუთრებით ქართველებს.

ყველაზე მძიმე გამოცდილება თავშესაფარი იყო. მშიერი ვიყავი, იქაურ საჭმელს ვერ ვჭამდი, სუნზეც კი გული მერეოდა. ხუთ კაცთან ერთად ერთ ოთახში ძილი, ჰომოფობი დირექტორი რომ მოგაძახებს, “ლტოლვილი პედერასტიო”. მანამდე მეტროში ძილი, ქუჩაში გათენება…

ბელგია

ბელგიაში პირველად 2019 წლის დეკემბერში ვიყავი, თუმცა რაღაც პრობლემების გამო საქართველოში მომიწია წამოსვლა. ორ კვირაში უნდა დავბრუნებულიყავი, მაგრამ პანდემია დაიწყო და ორი წელი საქართველოში დავრჩი. თავშესაფარმა მომწერა, რომ უნდა დავბრუნებულიყავი 2021 წლის დეკემბრამდე, ჩემი დეპორტი რომ არ მომხდარიყო ევროპის შენგენის ზონაში. გამიმართლა — დედაჩემი ე.წ. ლატარიას თამაშობდა, ფული მომცა და 150 ევროთი წამოვედი.

ყველაზე მძიმე გამოცდილება თავშესაფარი იყო. მშიერი ვიყავი, იქაურ საჭმელს ვერ ვჭამდი, სუნზეც კი გული მერეოდა. იმდენად რთული პერიოდი მქონდა, დედაჩემი მიგზავნიდა ყოველთვე ხან 30 ევროს, ხან 50 ევროს. ხუთ კაცთან ერთად ერთ ოთახში ძილი, ჰომოფობი დირექტორი რომ მოგაძახებს, “ლტოლვილი პედერასტიო”. მანამდე მეტროში ძილი, ქუჩაში გათენება… ყოველდღიური ჩელენჯების გავლა მიწევდა, რამაც, საბოლოო ჯამში, უფრო გამაძლიერა.

ახლა ინტეგრაციის კურსებს გავდივარ. ჯერ ვერ ვმუშაობ, ოფიციალური, კარგი სამსახური თუ გინდა, სადაც, მინიმუმ, 2 000 ევრო გექნება ანაზღაურება, რაღაც დონეზე ენა უნდა იცოდე, ან ჰოლანდიური, ან ფრანგული. მე ბრიუსელში ვცხოვრობ, სადაც უფრო ფრანგულია, მაგრამ მე ჰოლანდიურს ვსწავლობ, რადგან უპირატესობას ამას ანიჭებენ. ახლა მაქვს ე.წ. “A” ბარათი და სანამ “B”-ს არ ავიღებ, ვერაფერს ვიზამ, არც ქვეყნის დატოვების უფლება მაქვს.

ქართველების გადამკიდე, აქაც ისეთი ამბავია, ვინმე “Georgian”-ს რომ დაიძახებს, იქ უკვე ცუდი ხდება. მარტივი მაგალითი რომ მოვიყვანო — ბელგიაში რომ ჩამოდიხარ, რადგან შენს ქვეყანაში გდევნიან და გკლავენ, აქ გარკვეულ პირობებს გიყენებენ და გეუბნებიან, რომ ინტეგრაცია უნდა გაიარო, სკოლაში უნდა იარო, ენა შეისწავლო, მერე ერთი წელი უნდა იმუშაო და ა.შ. როცა შენ ამ დროს მიდიხარ და სოციალურ სამსახურს ეუბნები, რომ იცი რა, ნუ მავალდებულებ, შენი ენა ვისწავლოო, ძალიან დიდი ბოდიში! ან კიდევ, ამბობენ, რომ არ აინტერესებთ ინტეგრაციის კურსები, რადგან შუქნიშანზე გადასვლა ისედაც იციან. რატომ უნდა გადაგიხადონ მაშინ ფული? უკაცრავად, მაგრამ თვეში რომ 1 137 ევროს გიხდიან, მონდომებაც უნდა დაანახო იმ ქვეყანას. ასეთი დამოკიდებულებების გამო, ქართველი თუ ხარ, შენც ცუდი თვალით გიყურებენ და რაღაცების დამტკიცება გიწევს. მე რა დავაშავე?! ჩამოვედი და პატიოსნად ვარ ჩემთვის, მშვიდად და წყნარად.

გგონიათ, მიხარია აქ ყოფნა? ერთი წელია, ბედნიერი არ ვყოფილვარ, რადგან არ ვარ იმ გარემოში, რომელშიც უნდა ვიყო და ამას მიკეთებს ჩემი სახელმწიფო.

“არ ვარ იმ გარემოში, რომელშიც უნდა ვიყო და ამას ჩემი სახელმწიფო მიკეთებს”

დედაჩემის მხარდაჭერას ჩემთვის ყველაზე დიდი მნიშვნელობა აქვს, ძალიან მჭიდრო კავშირი გვაქვს. ერთი წელია, რაც წამოვედი და დღეში სამჯერ თუ არ ველაპარაკე, ორივე ცუდად ვართ. ბავშვს რომ დედის ძუძუს მოაგლეჯ, ისე მოხდა ჩემი წამოსვლით. მიუხედავად იმისა, რომ ჩემ გარდა ორი შვილი და შვილიშვილები ჰყავს, მეუბნება, შენნაირად ვერავინ მივლიდაო. დედაჩემი რომ აღარ იქნება, არ ვიცი, სიცოცხლის გაგრძელებას როგორ შევძლებ. ძალიან მძიმეა, როცა ასეთ სიტუაციაში ქვეყნის დატოვება გიწევს. რა გგონიათ, მიხარია აქ ყოფნა? ერთი წელია, ბედნიერი არ ვყოფილვარ, რადგან არ ვარ იმ გარემოში, რომელშიც უნდა ვიყო და ამას მიკეთებს ჩემი სახელმწიფო. იყო მომენტები, როდესაც ემოციების პიკი მქონდა, ცუდად ვხდებოდი და ყველაფერი ერთად ამოხეთქავდა, რაც ამ ხნის მანძილზე დამიგროვდა.

ნაციონალების დროს ანტიდისკრიმინაციული კანონი არ იყო, “ქოცებმა” მიიღეს, მაგრამ მაშინ პოლიციის იმედი უფრო გქონდა, თუ ვინმე ქუჩაში “პედერასტს” დაგიძახებდა. ახლა მოგვიგდეს ფარატინა ფურცელი, ევროპასა და ამერიკას დაანახეს, ანტიდისკრიმინაციული კანონი მივიღეთო, მაგრამ რას მიკეთებს? სად მიცავს? გავრილოვის ღამის აქციაზე “პუტინ ხუილო” რომ ვთქვი, დამიჭირეს, 24 საათი “კაპეზეზე” მაყურყუტეს, ჯარიმა გადამახდევინეს და მე მიცავს ჩემი ქვეყანა?! ოკუპანტს შევაგინე და დამიჭირეს. ბნელი ხალხი რომ უზით პარლამენტში და ჰომოფობები მიწყვეტენ რაღაცებს, ეგენი უნდა მოაშორონ, პირველ რიგში, მაგრამ რაზეა საუბარი, როდესაც პირველი ჰომოფობი და მოძალადე თვითონ პრემიერმინისტრია?! 6 ივლისს პოლიციელებს ჰქონდათ თავი გახეთქილი მოლოტოვის კოქტეილებისგან. სახელმწიფო არ დგას სათანადო დონეზე, ე.წ. “ბაბულიკებს” და ქუჩური მენტალიტეტის ხალხს გაუხსნეს გზა.

აქაც, ბელგიაშიც გიწევს თავის დაცვა, მთლად ისე არ არის, როგორც საქართველოდან ჩანს. აქაც არიან გრანტიჭამია ორგანიზაციები, ვითომ რომ რაღაცას გიკეთებენ. ერთმა ორგანიზაციამ ასაკის გამო დამბლოკა, 35 წლის ხარ და ვერ შეგიფარებთო. რას ჰქვია, 35 წლის ვარ და ვერ შემიფარებ, როცა ქუჩაში ვარ, მეტროში მძინავს?! მადლობა ბელგიის სამეფოს, მაგრამ ისიც არის, რომ ჩემი აბსოლუტურად ყველა გაფართხალება იცის ბელგიის მთავრობამ. არის უბნები, სადაც ღამე ვერ გაივლი. რამდენიმე თვის წინ ბრაზილიელი ტრანსგენდერი ქალი მოკლეს, იმის წინ კიდე ქართველი გეი ისე სცემეს, ყბის სამი ოპერაცია დასჭირდა — აქაც ხდება ასეთი რაღაცები, თუმცა ჰომოფობია ადგილობრივებს არ აქვთ, ეს უფრო აქაური ემიგრანტების პრობლემაა. აქ კანონმდებლობა გიცავს, ბელგიის ვიცე-პრეზიდენტი ტრანსგენდერი ქალია, პარლამენტში ქვიარები არიან წარმოდგენილნი, ყველგან ლგბტქი დროშებია და ესაა მათი მხარდაჭერა, ასევე, აქაური მეფე, პრინცესა გვაძლევენ ძალიან დიდ მხარდაჭერას.

მე ვარ გეი კაცი და ამის აღიარების არ მეშინია, არ მრცხვენია. ასეთად დავიბადე, ასეთად გავიზარდე და ასეთად მოვკვდები და, დიახ, მე მეამაყება საკუთარი თავი ისეთი, როგორიც ვარ.

წელს პრაიდზეც გავედი, ჯინსის ქურთუკი მეცვა, უკან პრაიდის დროშის ფერები და საქართველოს დროშა მეხატა, ზედ GEORGIA მეწერა.

რა მაძლიერებს? ის, რომ მე ვარ გეი კაცი და ამის აღიარების არ მეშინია, არ მრცხვენია. ასეთად დავიბადე, ასეთად გავიზარდე და ასეთად მოვკვდები და, დიახ, მე მეამაყება საკუთარი თავი ისეთი, როგორიც ვარ.

მინდა, ქვიარებს ვუთხრა, რომ ერთმანეთს გვერდში დაუდგნენ, საკუთარი თავი მიიღონ, საკუთარი სათქმელი თქვან და მერე მართლა ყველაფერი კარგად იქნება, მიუხედავად იმისა, რომ ადვილი არ არის. სამყარო გიგზავნის რაღაცებს, ცუდსაც და კარგსაც, ის ცუდი უნდა გადალახო, სხვანაირად არ გამოდის… და როდესაც სამყარო ხედავს, რომ შენ ამ ცუდს გადალახავ და სასოწარკვეთილებაში არ ვარდები, მერე უფრო მეტი კარგი გეძლევა.

ძალიან მენატრება ჩემი ქალაქი, სადაც დავიბადე და გავიზარდე. ყველაზე მეტად მიყვარს და მართლა ყველაზე მეტად მენატრება. ამ ქალაქშიც, ბრიუსელშიც, იმიტომ დავრჩი საცხოვრებლად, რომ ბრიუსელს აქვს თბილისის “ვაიბი”.

ამ ყველაფერის გადატანაში ესეც მეხმარება.