უკრაინელმა გეი ჯარისკაცმა პოსტი გამოაქვეყნა, რომელშიც რუსეთთან ომის დღეებზე, ყოველდღიურ გამოწვევებზე, შიშებზე დაწერა და ხალხს ამ მძიმე დროს ნაპოვნ სიყვარულზე მოუყვა, რომელიც მიუხედავად ქვიარ ჯარისკაცების მიერ გაღებული მსხვერპლისა, ბევრისთვის კვლავ მიუღებელია. იურა
აშშ-ის საზღვაო ძალების ყოფილი სამხედრო, ედი ეტუ სატელეფონო ინტერვიუსას იმ მიზეზებზე საუბრობს, რის გამოც კალიფორნიის სიმშვიდე მიატოვა და უკრაინულ ჯარში მოხალისედ ჩაეწერა. ედი საბრძოლო დაპირისპირების ეპიცენტრთან ყოფნა მოუწია და ბაზაზე საჰაერო თავდასხმა განხორციელდა, თუმცა ერთი რამ, რაც მისი დარდის მიზეზი
აშშ-ის საზღვაო ძალების ყოფილი სამხედრო, ედი ეტუ სატელეფონო ინტერვიუსას იმ მიზეზებზე საუბრობს, რის გამოც კალიფორნიის სიმშვიდე მიატოვა და უკრაინულ ჯარში მოხალისედ ჩაეწერა.
ედი საბრძოლო დაპირისპირების ეპიცენტრთან ყოფნა მოუწია და ბაზაზე საჰაერო თავდასხმა განხორციელდა, თუმცა ერთი რამ, რაც მისი დარდის მიზეზი არაა, სექსუალური ორიენტაციაა. ეტუ გეი სამხედროა, რომელიც ცალრქის (უკრაინელი ლგბტქი სამხედროების ემბლემა) ემბლემას ამაყად ატარებს.
“ამ ცალრქის ემბლემის აღმოსავლეთ ევროპის ქვეყანაში უპრობლემოდ ტარება შესანიშნავი შეგრძნებაა. თავს შემდგარად გრძნობ, როცა მსგავს სიტუაციაში, სადაც ხალხი არსებობისთვის იბრძვის, დახმარებას გადაწყვეტ და ხალხი კეთილგანწყობით გეგებება”, — აღნიშნავს ეტუ.
ლგბტქი მებრძოლები უკრაინულ ჯარში რუსეთის თავდასხმის დაწყების დღიდან ხილვადები იყვნენ, ბევრი სამოქალაქო პირი არმიაში ჩაეწერა და ცალრქის ლოგოს საკუთარი იდენტობის ღიად დაფიქსირების მიზნით ტარება გადაწყვიტა.
აქტივისტების ნაწილი მიიჩნევს, რომ თავდაცვის ძალებში გაწევრიანება ქვიარ უფლებებთან დაკავშირებით ხალხის მხარდაჭერის ზრდის წინაპირობად იქცა.
ეტუ აქამდე ერაყშიც მსახურობდა, ქამინგაუთი კი საზღვაო ძალებში ყოფნის დროს გადაწყვიტა. იხსენებს, რომ იმ დროს “საოცრად შეშინებული” იყო, ახლანდელი მდგომარეობა კი ბევრად უკეთესია — “უკრაინელები მიმღებლები არიან ან ამბივალენტური გრძნობები აქვთ, მაგრამ მხარს მაინც გიჭერენ და ეს ასეც უნდა იყოს”.
რუსეთის სამხედრო თავდასხმა უკრაინელი ლგბტქი ადამიანებისთვის განსაკუთრებით შოკისმომგვრელი იყო, რადგან პუტინის რუსეთში ქვიარ ადამიანები ჩაგვრის სამიზნე არიან და არსებობდა მოლოდინი, რომ რუსეთის გამარჯვების შემთხვევაში, ქვეყანაში თუნდაც დროებითი კონტროლის დამყარებისას ლგბტქი ადამიანები პირველ სამიზნედ იქცეოდნენ.
ომამდე უკრაინის კონსერვატიული დაჯგუფებები, რომელთაც ხშირად მართლმადიდებელი ეკლესია უმაგრებდა ზურგს, ასევე ულტრამემარჯვენე ჯგუფები, ლგბტქი ადამიანებს თავს ესხმოდნენ და თანასწორუფლებიანობას საფრთხეს უქმნიდნენ. ომის საწყის დღეებში კიევ პრაიდის აქტივისტები ულტრამემარჯვენე ჯგუფების მზარდი თავდასხმების შესახებაც აქტიურად საუბრობდნენ, თუმცა ბოლო დროს მდგომარეობა მნიშვნელოვნად გამოსწორდა.
დალას კეისი კიდევ ერთი ამერიკელი გეი სამხედროა, რომელიც უკრაინის ჯარს შეუერთდა და მისი თქმით, სხვადასხვა იდეოლოგიისა და შეხედულების ადამიანის გვერდით უწევს ყოფნა, თუმცა საფრთხე არ შეჰქმნია.
კეისი საერთაშორისო ლეგიონისა და კიდევ ერთი უცხოური სამხედრო დანაყოფის წევრი იყო, რის შემდეგაც უცხოელი მოხალისეების დანაყოფი შექმნა და სახიფათო ზონებიდან მშვიდობიანი მოსახლეობისა და დაჭრილი სამხედროების გამოყვანის ოპერაციებში მონაწილეობს.
ეტუ და კეისი, მიუხედავად იმისა, რომ არმიაში მათი გაწევრიანების თვითმიზანი ლგბტქი უფლებების განმტკიცება არ ყოფილა, მიიჩნევენ, რომ აღნიშნული სიტუაცია უკრაინელებს ადამიანთა უფლებების დაცვისკენ განაწყობს, მიუხედავად მათი სექსუალური ორიენტაციისა თუ გენდერული იდენტობისა.
წყარო: Gay Times
უკრაინელმა გეი ჯარისკაცმა პოსტი გამოაქვეყნა, რომელშიც რუსეთთან ომის დღეებზე, ყოველდღიურ გამოწვევებზე, შიშებზე დაწერა და ხალხს ამ მძიმე დროს ნაპოვნ სიყვარულზე მოუყვა, რომელიც მიუხედავად ქვიარ ჯარისკაცების მიერ გაღებული მსხვერპლისა, ბევრისთვის კვლავ მიუღებელია.
იურა უკრაინის სპეციალური დაცვის სამსახურის წევრია, რომელიც ომის დაწყების მეორე დღესვე არმიაში გაწევრიანდა.
წაიკითხეთ მისი პოსტი სრულად:
თავდაპირველად ამ პოსტის დაწერა არ მინდოდა, ვინმესთვის რაიმეს ახსნა, მტკიცება, მაგრამ რომ გეუბნებიან, რატომ “გამოდიხარ” მაშინ, როცა ომში შეძენილი შენი ძმები კვდებიან, გაჩუმება ძნელია. და ამიტომ, შენ — გუშინ ბიზნესმენი, მზარეული, ათლეტი, მასწავლებელი კომპიუტერთან ჯდები და წერას იწყებ. ყველა წინადადებას ისე გამოიღებ მეხსიერებიდან, როგორც ნამსხვრევებს. ფიზიკურად რთულად ხარ, გტკივა და ეს ტკივილი, ბრაზი, განრისხება გადაგაქვს ეკრანზე, ქაღალდზე, პოსტში. იხსენებ მათ — მანქანაში ცოცხლად რომ დაიწვნენ, სიკვდილის წინ ტყვეობაში რომ ტიროდნენ, იმ ნამსხვრევების ამოღებისას რომ იტანჯებოდნენ, რომელთა ამოღება უკვე შეუძლებელია… იხსენებ და ხვდები – გაჩუმება არ შეიძლება. ყველამ უნდა იცოდეს, რომ ჩვენ ვარსებობთ, რომ სხვებთან ერთად ვიღუპებით, სიგიჟით ატანილები, სიკვდილადევნებულები, მოგონებებდაცხრილულები – ჩვენ ვარსებობთ.
ჩვენ, ბიჭები, რომელთა „დანაშაული“ ერთმანეთის სიყვარულია, ისე სასაცილოდ არ გამოვიყურებით, როგორც ზოგიერთ მოკრიმინალოს მოეწონებოდა. ცხოვრება კი იმაზე ბევრად ფხიზელი, რეალურია, ვიდრე ჩვენი ფანტაზიები.
ჩემი და იაროსლავის გაცნობის ისტორია ისე დაიწყო, რომ ამის წარმოდგენაც კი რთული იქნებოდა.
7-წლიანი ურთიერთობა ახალი დასრულებული მქონდა და დავიფიცე, რომ გამარჯვებამდე არავის გავიცნობდი. მით უმეტეს, ფრონტზე გატარებული ძალიან რთული პირველი კვირების მერე, დარწმუნებული ვიყავი, რომ ომს ვერ გადავურჩებოდი. ომის დაწყებისას ჩემი მეგობარი მოკვდა, ჩვენი რაოდენობა იკლებდა, საკმარისი ხალხი არ იყო, მეგობრები, რომლებთანაც წლები მაკავშირებდა, უკვე დაღუპულები იყვნენ. ამ ყველაფერმა დიდი დარტყმა მომაყენა.
ანდრეის დაღუპვის შემდეგ პოსტი გამოვაქვეყნე, რომელშიც ვწერდი, რომ მალე ერთმანეთს შევხვდებოდით. იარიკმა, რომელიც მას იცნობდა, კომენტარი დამიწერა და დამაიმედა, რომ ერთად ყავას ისევ დავლევდით. ასე გავიცანით ერთმანეთი, მან სიტყვა შეასრულა. აღმოჩნდა, რომ სპეცრაზმში მსახურობდა და ბუჩადან 8 ადამიანი გამოიყვანა, იმ დროს ქალაქი უკვე ოკუპირებული იყო. ქალაქის იმ რაიონში ვინც დარჩა, დაიღუპნენ. ორივემ ვიცოდით, რომ ამ ყველაფერს ვერ გადავიტანდით… და მე ის შემიყვარდა. აღმოჩნდა, რომ მასაც.
ერთხელაც, იმ რაიონში ჩამოვიდა, სადაც ვმსახურობდი. მეგობრის დახმარებით ჩუმად გამიყვანა შეხვედრაზე და ისე, რომ ამას არ ველოდი, გამოჩნდა, ჩამეხუტა და ბეჭდების გაცვლა შემომთავაზა. დავთანხმდი. მოგვიანებით ის სამხრეთის ფრონტს დაუბრუნდა და დანაყოფთან ერთად კიდევ რამდენიმე ტყვე გაათავისუფლა, მათ შორის, აზოველებიც, რომლებიც ხერსონში ჰყავდათ დატყვევებულები.
ძალიან რთულია იმის გადმოცემა, რის გადატანა გიწევს – როგორ ნერვიულობ, როცა იცი, რომ რომელიმე ოკუპირებულ ტერიტორიაზე აღმოჩნდებით. ყოველთვის ის… ვწმენდ იარაღს და მახსენდება მისი გრილი, არაშემაწუხებელი სუნამო. დღე-ღამის განმავლობაში უძილოს, საშინლად დაღლილს მისი სიტყვები მახსენდება ბოლო მესიჯიდან. როცა ნერვები დაწყვეტაზე მაქვს და მესმის მისი ლაპარაკი, თითქოს მათრობს მისი ხმა. მადლობა მას ერთად ყოფნისთვის. ამას მხოლოდ ისინი გაიგებენ, ვისაც იგივე გამოუცდია. ამაზე უნდა ვწეროთ ბევრი და ალბათ ყველას გვექნება ჩვენი ისტორია.
და ამ ყოველივეს მერე, ვიღაც არსებამ უნდა მითხრას, მასთან ყოფნის უფლება მაქვს თუ არა, რომელიღაც ჰომოფობმა.
ხალხო, ჩვენ გავიმარჯვებთ. მაგრამ თავისუფლები ვიქნებით მხოლოდ მაშინ, როცა თითოეული ადამიანის თავისუფლებას ვაღიარებთ.
დიდება უკრაინას!
