Frida — ასე ჰქვია ბათუმის ქვიარ ბარს, რომელიც ღიაა ყველა ქვიარ ადამიანისთვის და მხარდამჭერებისთვის. ბარის ერთ-ერთი თანამფლობლის, შლომოს თქმით, მათთვის პრიორიტეტულია ქვიარ ადამიანებისათვის “თბილი სახლის მიცემა”, ასევე, თითოეული სტუმრის უსაფრთხოებისა და კონფიდენციალურობის
მე ვარ გიორგი, 20 წლის, ქალაქ ბათუმიდან. გავიზარდე ბათუმის ყველაზე კოლორიტულ ნაწილში, ძველ ბათუმში, ე.წ. იტალიურ ეზოში. ზოგადად, ბათუმი გამორჩეულია ქალაქია თავისი კოლორიტულობით და მრავალფეროვნებით, მაგრამ ქალაქის ამ ნაწილში განსაკუთრებულად იგრძნობა ბათუმის სული, რომელიც წარუშლელად აისახება იქ მაცხოვრებელთა პიროვნულობაზე. იტალიური
მე შლომო მქვია. 35 წლის ვარ და ამჟამად ბათუმში ვცხოვრობ. თავს იმ ადამიანად ვხედავ, რომელმაც ბევრი გამოიარა ცხოვრებაში; რომელმაც თავი შეისწავლა და შეიყვარა ისეთად,
მე შლომო მქვია. 35 წლის ვარ და ამჟამად ბათუმში ვცხოვრობ. თავს იმ ადამიანად ვხედავ, რომელმაც ბევრი გამოიარა ცხოვრებაში; რომელმაც თავი შეისწავლა და შეიყვარა ისეთად, როგორიც არის; რომელიც მიზნებს ისახავს და ნელ-ნელა ახერხებს, რომ ამ მიზნებს მიაღწიოს; რომელიც იბრძვის, რომ იცხოვროს ისე, როგორც უნდა.
მომთმენი, გამცემი, სხვების მოყვარული ადამიანი ვარ. პერფექციონისტიც — სურვილი მაქვს, რომ ყველაფერი იდეალურად იყოს. მართალია, ხანდახან ჩემი თვისებები მევე მაზიანებენ, მაგრამ წლების გასვლასთან ერთად, ვსწავლობ საკუთარი თავი მივიღო ისეთად, როგორიც ვარ.
ისრაელში, ქალაქ კირიათ-მალახიში, რელიგიურ ოჯახში გავიზარდე. მამაჩემი მთავარი რაბინია და რელიგიური სკოლა აქვს. 7 წლის რომ ვიყავი, ჩემი მშობლები დაშორდნენ და მე დედასთან დავრჩი. არ აღვზრდილვარ სახლში, რომელშიც ფული და ფუფუნება იყო. დედაჩემს 5-6 სამსახურში უნდა ემუშავა, სახლში ფული რომ შემოეტანა. დედაჩემი, ჩემი და და მე ვცხოვრობდით ერთად და დედამ მარტო აღგვზარდა. ლომივით იყო, რომელიც ჩვენთვის იბრძოდა, რათა ყველაფერი გვქონოდა. ქალაქში, რომელშიც გავიზარდე, ხალხის უმრავლესობა რელიგიურია და შესაბამისად, გარემოც ძალიან ჰომოფობიურია.
ბავშვობის ბევრი მოგონება მაქვს. ზოგი კარგი, ზოგიც — არც ისე კარგი. ისრაელში, ათასობით ადამიანის წინაშე სცენაზე გამოსვლა და სიმღერა საუკეთესო მოგონებაა იმ ბავშვის გამო, რომელსაც სიმღერა ძალიან უყვარს. ისრაელში ყოველ ზამთარს დიდი შოუ გვაქვს, რომელშიც მთელი ქვეყნის მასშტაბით გამოჩენილი მომღერლები მღერიან. შემარჩიეს, რომ მათთან ერთად მემღერა. ეს მოგონება ღრმად მაქვს ჩაბეჭდილი გონებაში და დღემდე თან დამყვება.
რა თქმა უნდა, ცუდი მოგონებებიც მაქვს. მაგალითად, ბავშვებზე ძალადობა სახლში. ასევე, ხშირად მავიწროებდნენ იმის გამო, რომ განსხვავებული ვიყავი. ყველაზე ნათლად ის მოგონება მახსოვს, როცა სკოლაში ჩემი კლასისკენ კიბეებზე ავდიოდი და ერთ-ერთმა ბავშვმა ჩანთა გამომგლიჯა და კიბეებზე დამაგორა. ამან სერიოზული დაზიანება გამოიწვია.
გეი რომ ვიყავი, ამის გააზრება 11 წლის ასაკში დავიწყე. ეს ის ასაკია, როცა ბიჭები გოგოების ყურებას იწყებენ და მე შევნიშნე, რომ ბიჭებით ვიყავი დაინტერესებული. არ ვიცოდი, რა მჭირდა. თავიდან მძულდა საკუთარი თავი ამის გამო. სარკეში ვერ ვუყურებდი საკუთარ თავს. არ მინდოდა განსხვავებულობა, მინდოდა, ყველასნაირი ვყოფილიყავი. რა თქმა უნდა, ვიცოდი, ჩემი ოჯახი და მეგობრები შეიტყობდნენ თუ არა, რომ გეი ვიყავი, აღარ მიმიღებდნენ და ჩემთან ურთიერთობა აღარ ენდომებოდათ. ამიტომ ვებრძოდი საკუთარ თავს, რომ განსხვავებული არ ვყოფილიყავი.
ბევრი წლის განმავლობაში ტყუილში ვიცხოვრე და ვცადე, რომ ქალებთან ვყოფილიყავი. დანიშნულიც კი ვიყავი ქალზე. ისრაელში, როცა 18 წელს მიაღწევ, ჯარში მიდიხარ. იქაც ყველას ვაფიქრებინებდი, რომ “სთრეითი” ვიყავი, თუმცა შინაგანად ვყვიროდი და ვტიროდი, მინდოდა, ყველასთვის მეთქვა, რომ გეი ვიყავი!
ბევრი მეგობარი მყავდა, რომლებმაც აირჩიეს, რომ ჩემთან კავშირი გაეწყვიტათ, იმიტომ, რომ გეი ვიყავი. იყვნენ ისეთებიც, რომლებიც ჩამეხუტნენ და მითხრეს, რომ მათთვის მნიშვნელობა არ ჰქონდა, ვისთან მეძინა.
პირველი პროცესი, რომელიც ჩემში დაიწყო, რელიგიურობიდან სეკულარულობამდე მისვლა იყო. ღმერთის ისევ მწამს, მაგრამ ჩაცმულობის მხრივ, რელიგიურ ადამიანს არ ვგავარ. ამ ნაბიჯმა მამაჩემის ოჯახის მხარეს დიდი ხმაური გამოიწვია. მათ არ მიიღეს ის, რომ რელიგიური აღარ ვიყავი.
21 წლის ასაკში, როცა სამხედრო სამსახური დავასრულე, თელ-ავივში გადავედი საცხოვრებლად და შევხვდი ბიჭს, რომელიც ჩემი პირველი შეყვარებული იყო.
იმ ეტაპზე ჩემმა ოჯახის წევრებმა და მეგობრებმა ჯერ კიდევ არ იცოდნენ, რომ გეი ვიყავი. ურთიერთობაში შევედი ბიჭთან და საცხოვრებლად ერთად გადავედით. ჩემმა შეყვარებულმა იცოდა, რომ ოჯახმა და მეგობრებმა ჩემი ორიენტაციის შესახებ არ იცოდნენ და დამპირდა, რომ ამას საიდუმლოდ შეინახავდა, სანამ თავად არ გადავწყვეტდი, რომ მათთვის სიმართლე მეთქვა.
ერთ დღესაც, სამსახურში, როცა საქმე დავასრულე, ტელეფონი ავიღე ხელში ეკრანზე გამოტოვებული ზარების საოცარი რაოდენობა დამხვდა! არასდროს დამავიწყდება ეს რიცხვი — 72 გამოტოვებული ზარი და ყველა დედაჩემისგან. დარწმუნებული ვიყავი, რომ ბებიაჩემს დაემართა რაღაც. მაშინვე დავურეკე დედას და როცა მიპასუხა, ყვირილი, ნივთების მსხვრევა და ჩემი დის ტირილი გავიგონე. ვერ ვხვდებოდი, რა მოხდა. დედაჩემს ვკითხე, რა მოხდა-მეთქი და მან კითხვითვე მიპასუხა: შენ მითხარი, ვინ არის ის ბიჭი, რომელსაც facebook-ზე კოცნიო.
შოკში ვიყავი. დარწმუნებული ვიყავი, რომ დედაჩემს სხვაში შევეშალე, იმიტომ, რომ ჩემმა შეყვარებულმა იცოდა, რომ “კარადაში” ვიყავი [ტერმინი “კარადაში ყოფნა” აღწერს სიტუაციას, როცა ადამიანი საკუთარ სექსუალურ ორიენტაციას ან გენდერულ იდენტობას არავის ან ადამიანთა მცირე ჯგუფს უზიარებს] და წარმოუდგენელი იყო, facebook-ზე ჩვენი ფოტო დაეპოსტა. სასწრაფოდ შევედი მენეჯერთან და ვთხოვე, facebook-ზე შესულიყო. გვერდის გახსნისას მაშინვე დავინახე ფოტო, რომელზეც მე და ჩემი შეყვარებული ერთმანეთს ვკოცნით. მისი მეგობრების კომენტარებიც იქვეა: “რა ლამაზი წყვილი ხართ,” “წარმატებები” და ა.შ. იმ მომენტში ვიგრძენი, რომ ჩემი სამყარო განადგურდა. ალბათ, საჭირო არაა ვთქვა, რომ ჩვენი ურთიერთობა დასრულდა. მას ვეღარ ვენდობოდი. სახლიდან წამოვედი.
მე, დედაჩემს და ჩემს და ერთმანეთთან ძალიან მჭიდრო კავშირი გვქონდა და ეს პირველი შემთხვევა იყო ჩემს ცხოვრებაში, როცა დედაჩემს აღარ ველაპარაკებოდი. ეს ძალიან მწვავედ განვიცადე. წონაშიც კი დავიკელი და 45 კილოგრამზე ჩამოვედი. სამსახურს თავი დავანებე და ამის გამო ვალებში ჩავვარდი. ქირის გადახდა აღარ შემეძლო და აღმოჩნდა, რომ 23 წლის ასაკში თელ-ავივის ქუჩებში მეძინა, ვალებითა და გაუარესებული ჯანმრთელობით.
იყო მომენტები, როცა ვფიქრობდი, უკეთესი იქნებოდა, მოვმკვდარიყავი — აღარაფერი მქონდა დასაკარგი. მარტო ვიყავი, არავინ მელაპარაკებოდა და ყველამ თავიდან მომიშორა.
გარკვეული დროის შემდეგ, გადავწყვიტე, რომ დეიდისთვის დამერეკა, რომელიც თელ-ავივთან ახლოს ცხოვრობდა. როცა ტელეფონს უპასუხა, ტირილი დავიწყე და ვუთხარი, რომ ცუდ მდგომარეობაში ვიყავი. თავისთან მიმიპატიჟა და მეც წავედი. როცა მნახა, ტირილი დაიწყო, რადგან მან ჩემი სახით დაინახა კაცი, რომელსაც სიცოცხლის სურვილი არ ჰქონდა და რომელიც 45 კილოგრამს იწონიდა. დეიდაჩემმა გადაწყვიტა, რომ მასთან შევეფარებინე და დამხმარებოდა გამოკეთებაში. ასეც მოხდა.
საქართველო კარგავს სიძულვილის გარეშე, გვერდიგვერდ ცხოვრების წლებს. ბოლოს და ბოლოს, ჩვენ ყველანი ადამიანები ვართ. ერთს თუ ცისფერი თვალები აქვს, მეორეს — ყავისფერი, ერთი თუ მაღალია, მეორე დაბალია, ერთს თუ გოგოები მოსწონს, მეორეს — ბიჭები. ჩვენ მხოლოდ ის გვინდა, რომ ჩვენი ცხოვრებით ვიცხოვროთ, როგორც ყველამ.
რამდენიმე თვის შემდეგ, დეიდაჩემის კარზე კაკუნის ხმა გავიგონე. კარი გავაღე და დედაჩემი დავინახე. შოკი მქონდა, იმიტომ, რომ დიდი დრო იყო გასული მას შემდეგ, რაც ბოლოს ველაპარაკე. სახლში შემოვიდა და ჩამოჯდა. ორივენი სრულიად ჩუმად ვისხედით. სხვა დღესაც მოვიდა, მერე კიდევ, შემდეგ კი დამირეკა და ასე ნაბიჯ-ნაბიჯ ცდილობდა, დამახლოებოდა. ნელ-ნელა მე და დედაჩემმა ურთიერთობა აღვადგინეთ, თუმცა მამაჩემი დღემდე არ იღებს იმ ფაქტს, რომ გეი ვარ.
ჩემთვის რაც მნიშვნელოვანია, ეს დედაჩემია. დედაჩემმა გრძელი გზა გამოიარა, რომ მიეღო, გეი ვარ. ყველასთან ვიბრძოდი, რათა დამემტკიცებინა, რომ ისევ იგივე სოლომონი, (სოლომონ ბრძენი — ძვ. ებრ. שְׁלֹמֹה, შოლომო), იგივე ადამიანი ვარ და ფაქტი, რომ კაცები მომწონს, სხვა ადამიანად არ მაქცევს.
თავიდან თავს დამნაშავედ ვგრძნობდი, ჩემი ოჯახი რომ მზღუდავდა იმის გამო, რომ გეი ვიყავი. წლების გასვლასთან ერთად გავაანალიზე, რომ მე არაფერი დამიშავებია, უბრალოდ, ვცხოვრობდი ისე, როგორც მინდოდა. ბევრი მეგობარი მყავდა, რომლებმაც აირჩიეს, რომ ჩემთან კავშირი გაეწყვიტათ, იმიტომ, რომ გეი ვიყავი. იყვნენ ისეთებიც, რომლებიც ჩამეხუტნენ და მითხრეს, რომ მათთვის მნიშვნელობა არ ჰქონდა, ვისთან მეძინა.
ცხადია, ფსიქოლოგიური ზიანი მომადგა ბავშვობაში “კარადაში ყოფნისას” და მას შემდეგაც, რაც დავქამინგაუთდი. ბევრი ვისაუბრე ფსიქოლოგებთან, რომლებიც დამეხმარნენ, რომ რთული პერიოდები გადამელახა.
დღეს, ბევრი წლის შემდეგ, გრძელვადიან ურთიერთობაში ვარ. უკვე 10 წელია დაქორწინებული ვარ ჩემი ცხოვრების კაცზე. დედაჩემიც ისეთს მიღებს, როგორიც ვარ და ჩემი ქმარი და ჩემი ცხოვრებაც უყვარს. არ ვარ ვამბობ, რომ ეს მარტივი იყო. ძალიან გრძელი პროცესი გავიარეთ, მაგრამ გზის ბოლოს მივხვდი, რომ ეს ამად ღირდა.
საქართველო კარგავს იმას, რაც ქვიარ თემს შეუძლია, რომ ქვეყანას მისცეს. ყველაფერს რომ თავი დავანებოთ, ქვიარ ადამიანები ძალიან კრეატიულები არიან, ეს ადამიანები წარმატებისკენ მიილტვიან და საქართველო ჰარმონიას კარგავს თავის მოქალაქეებს შორის.
საქართველო კარგავს სიძულვილის გარეშე, გვერდიგვერდ ცხოვრების წლებს. ბოლოს და ბოლოს, ჩვენ ყველანი ადამიანები ვართ. ერთს თუ ცისფერი თვალები აქვს, მეორეს — ყავისფერი, ერთი თუ მაღალია, მეორე დაბალია, ერთს თუ გოგოები მოსწონს, მეორეს — ბიჭები. ჩვენ მხოლოდ ის გვინდა, რომ ჩვენი ცხოვრებით ვიცხოვროთ, როგორც ყველამ.
პირველად ბათუმში 2018 წელს ჩამოვედი და ეს ქალაქი შემიყვარდა. ქვეყანაც შემიყვარდა. ჩამოსვლისთანავე ვიცოდი, რომ აქ ვიცხოვრებდი, აქ ვიმუშავებდი და ამ ქალაქისა და ქვეყნისთვის კარგ საქმეებს გავაკეთებდი. ასეც მოხდა 2019 წელს ბათუმში ქმართან ერთად გადმოვედი. აქ რამდენიმე ბიზნესი გვაქვს და ყველგან ქართველები გვყავს დასაქმებული. არ ვფიქრობ, რომ უახლოეს მომავალში ქალაქს დავტოვებ — მიუხედავად იმისა, რომ ისრაელში მომღერალი ვარ, რომელსაც საკუთარი აუდიტორია ჰყავს, მაინც ვირჩევ, რომ ბათუმში ვიყო და ქალაქისთვის კარგი საქმე ვაკეთო.
მათ, ვინც თვითგამორკვევის გზას ადგას, პირველ რიგში ვეტყოდი, რომ შეჩერდნენ და ღრმად ჩაისუნთქონ. შეხედეთ საკუთარ თავებს სარკეში და უთხარით, რომ მიუხედავად იმისა, ახლა რას გრძნობთ, ყველაფერი კარგად იქნება. უნდა გაიგოთ, რომ ჩვენ არ აგვირჩევია, როგორ მოვსულიყავით ამ სამყაროში — ჩვენ ვართ ისინი, ვინც ვართ, იმიტომ, რომ როგორც ამბობენ, ვიღაცამ მაღლა ასე გადაწყვიტა. ლამაზი ხარ ისეთი, როგორიც ხარ! შეიყვარეთ საკუთარი თავი და სხვებსაც ეყვარებით. არ ვამბობ, რომ ეს ადვილია და არ ვამბობ, რომ ეს გრძელი პროცესი არ არის, მაგრამ გზის ბოლოს უდიდესი ბედნიერებაა. შემიძლია გითხრათ, რომ სწორედ იმან, რომ გეი ვარ, მომიყვანა იქ, სადაც დღეს ვარ. დღეს კი, თუ ერთი რამ არსებობს, რის გამოც ბედნიერი ვარ, ეს სწორედ ისაა, რომ გეი ვარ. ყოველთვის გახსოვდეთ, რომ ასეთებად დაიბადეთ! იმედი მაქვს, ჩემი ამბავი ძალასა და შთაგონებას მოგცემთ.
ვფიქრობ, საქართველოში ქვიარ თემთან მიმართებით სწორი ინფორმაცია არ არსებობს. როცა სიტყვა გეის გაიგონებენ, ჰომოფობები მაშინვე სექსუალურ აქტზე ფიქრობენ. ამიტომაცაა ჰომოფობია. ვფიქრობ, საჭიროა, ქვიარ თემთან დაკავშირებით სწორი კომუნიკაცია. საჭიროა, შევქმნათ ადგილები, სადაც ჰეტეროსექსუალი ადამიანები დაინახავენ ქვიარებს, როგორც ადამიანებს და არა, როგორც აუცილებლად სექსუალურ აქტთან კავშირში მყოფებს. ეს გრძელი პროცესია, მაგრამ ეს პროცესი უნდა დავიწყოთ. სწორედ ამ მიზნით შევქმენით ფრიდა ბარი, სადაც შეხვდებით გეი წყვილს, ლესბოსელ წყვილს სთრეითი წყვილის გვერდით. ყველა ერთმანეთის გვერდით ზის და სწავლობს განსხვავებების მიღებას. ეს არის სწორი გზა, სასწაულია. აქ ბევრი მუშაობაა ჩადებული და ეს პროცესი უნდა დაიწყოს!
ცვლილებები სწორი ინფორმაციის უზრუნველყოფით უნდა დაიწყოს. ქვიარ და ჰეტერო ადამიანებს შორის კავშირები უნდა შეიქმნას და ერთმანეთი კარგად გაიცნონ. საერთო სივრცეები უნდა შეიქმნას, სადაც ყველა ერთად გაატარებს დროს, როგორც ფრიდა ბარში. შემიძლია, ვთქვა, რომ საკმაოდ ბევრი სთრეითი ადამიანი მოვიდა ჩემთან ბარში და მითხრა, რომ ფრიდას წყალობით მათ ისწავლეს გეების მიღება და მათთან მეგობრობებიც კი ჩამოაყალიბეს.
ის, რაც წინსვლის ძალას მაძლევს, ჩემი ოჯახია, ჩემი ქმარი და შინაური ცხოველები. მომდევნო ზამთარში სუროგაციის პროცესის დაწყებაზეც ვფიქრობთ, რათა მშობლები გავხდეთ. გარდა ამისა, ბარს, რომელიც ბათუმში გავხსენი, ქალაქში ცვლილებები შემოაქვს და მაძლიერებს. დედაჩემთან, ჩემს დასთან, ბებიასთან და დისშვილებთან რომ არ შემიძლია ყოფნა, ეს მასუსტებს, თუმცა, აქედანაც ვცდილობ, გავაგრძელო განვითარება.
ვიმედოვნებ, რომ 10 წელში 3 საყვარელი ბავშვის მამა ვიქნები. დაე, მომეტანოს საქართველოსთვის ცვლილებები. და, რასაკვირველია, იმედია, სიმღერებსაც ჩავწერ.
ვცდილობ, ოცნების ნაცვლად, მეტი საქმე ვაკეთო. ოცნებები იმისთვის არსებობს, რომ ჩვენ თავად ავისრულოთ. მადლობა ღმერთს, ყველა ოცნება, რომელიც მქონია, ამისრულდა. ორი მაქვს დარჩენილი — მინდა, რომ მამა ვიყო და სიმღერები ჩავწერო. რა თქმა უნდა, იმაზე ვოცნებობ, რომ მსოფლიო ისწავლის განსხვავებულის მიღებას და ბოლოს ყველა ჰარმონიაში იცხოვრებს.
ქართული ქვიარ აქტივიზმი გეი თემთან დაკავშირებით სრულ ინფორმაციას გვაწვდის. პატივისცემისა და მოთმინების შენარჩუნებით, იყავით ყოველთვის ამაყები იმით, ვინც ხართ და რაც ხართ!
Frida — ასე ჰქვია ბათუმის ქვიარ ბარს, რომელიც ღიაა ყველა ქვიარ ადამიანისთვის და მხარდამჭერებისთვის. ბარის ერთ-ერთი თანამფლობლის, შლომოს თქმით, მათთვის პრიორიტეტულია ქვიარ ადამიანებისათვის “თბილი სახლის მიცემა”, ასევე, თითოეული სტუმრის უსაფრთხოებისა და კონფიდენციალურობის დაცვა. ფრიდას თანამფლობელი ამბობს იმასაც, რომ ბარის ერთ-ერთი მიზანი ქვიარ საკითხებთან დაკავშირებით საზოგადოების ცნობიერების ამაღლებაა და ამას ნელ-ნელა ახერხებენ კიდეც.
შლომოს თქმით, ბარში ჩატარებული თითოეული პერფორმანსითა თუ ღონისძიებით, ცდილობენ ადამიანებს მიაწოდონ მეტი ინფორმაცია, გახადონ მეტად მიმღებლები ქვიარ უფლებების მიმართ, ასევე, გაავრცელონ ინფორმაცია დაცული სექსის შესახებ, რადგან, მათი გამოცდილებით, ქვიარ მეგობრული სივრცეები ბათუმში ცოტაა, რის გამოც, თემის წევრებს უჭირთ, თავი დაცულად და კომფორტულად იგრძნონ.
ბარის სახელი, ფრიდა მხატვარ ფრიდა კალოს უკავშირდება და ბარის ლოგოზეც მისი პორტრეტია გამოსახული.
“ფრიდა კალო, ყველასთვის საყვარელი მხატვარი, ყოველთვის ყველასგან განსხვავდებოდა. ეს იყო სახელის შერჩევის წინაპირობა. ფრიდა განსხვავებულობითა და მეამბოხე სულისკვეთებით გამოირჩეოდა. ყოველთვის ცდილობდა ყოფილიყო ის, ვინც რეალურად იყო — კრეატიული, საკუთარი საქმისა და ხელოვნების მოტრფიალე. სწორედ ამან განაპირობა ბარის სახელის შერჩევა. მიმაჩნია, რომ ჩვენც ყოველთვის უნდა ვიბრძოლოთ და გვახსოვდეს, ვინ ვართ, გვიყვარდეს საკუთარი თავი ისეთები, როგორებიც ვართ, როგორებიც დავიბადეთ,” — აცხადებს შლომო.
შლომო ებრაელია და ისრაელიდან პარტნიორთან ერთად საქართველოში 4 წლის წინ ჩამოვიდა. ამბობს, რომ ქვეყანა ძალიან შეუყვარდათ. გეი წყვილი ამ ხნის განმავლობაში სხვადასხვა საქმიანობით იყო დაკავებული, თუმცა მათთვის ყველაზე მნიშვნელოვანი ფრიდა ბარის გახსნა აღმოჩნდა.
“მე და ჩემმა მეუღლემ შევქმენით სივრცე, სადაც თავისუფლებაა”, — ამბობს შლომო ქვიართან.
ფრიდა ბარი სტუმრებს ღონისძიებების სხვადასხვა სერიას სთავაზობს. თითოეული პარასკევი სხვადასხვა თემატიკის წვეულებას ეთმობა. შეხვდებით როგორც დრეგ შოუებს, რომლებშიც მონაწილეობას ბევრი ადგილობრივი და ჩამოსული ქვინი იღებს, ასევე, კინოს, თამაშებისა და სხვა გასართობი ხასიათის საღამოებს. შლომოს თქმით, ბარის სტუმრები აღნიშნავენ, რომ ფრიდა ბათუმისთვის გამორჩეული და განსაკუთრებული სივრცეა და სწორედ ეს არის მიზეზი, რის გამოც ღონისძიებებზე დასასწრებად აქ სხვადასხვა ქალაქიდანაც კი ჩამოდიან.
მე ვარ გიორგი, 20 წლის, ქალაქ ბათუმიდან.
გავიზარდე ბათუმის ყველაზე კოლორიტულ ნაწილში, ძველ ბათუმში, ე.წ. იტალიურ ეზოში. ზოგადად, ბათუმი გამორჩეულია ქალაქია თავისი კოლორიტულობით და მრავალფეროვნებით, მაგრამ ქალაქის ამ ნაწილში განსაკუთრებულად იგრძნობა ბათუმის სული, რომელიც წარუშლელად აისახება იქ მაცხოვრებელთა პიროვნულობაზე. იტალიური ეზო დასახლების ისეთი ტიპია, სადაც წაშლილია ზღვარი პირადსა და საჯარო ცხოვრებას შორის, სადაც კედლებიც და კარებიც კი პირობითია და მეზობლებმა ერთმანეთის შესახებ ყველაფერი იციან. ვერ ვიტყოდი, რომ ეს შემაწუხებელია, რადგან თავიდანვე ეჩვევი, რომ მეზობელი ოჯახის წევრია, შენზე ყველაფერი იცის, ერთმანეთზე ზრუნავთ, თუ გემრიელ კერძს მოამზადებს, აუცილებლად გაგასინჯებს, წვიმის დროს სარეცხს მოგიხსნის და ავადმყოფობის დროს ათასგვარ წამალს შემოგაშველებს.
ბავშვობა შესანიშნავი იყო, ეზოში მეგობრებთან ერთად თამაში და წიგნები. მშობლები მაქსიმალურ თავისუფლებას მაძლევდნენ, არასდროს არაფერში მზღუდავდნენ და მიტოვებდნენ საშუალებას, თავად მიმეღო გადაწყვეტილებები, ოღონდ პასუხისმგებლობაც ჩემზე უნდა ყოფილიყო. ამან ჩემს პიროვნებაზე ძალიან იმოქმედა, უამრავი საჭირო თვისება შევიძინე და დამოუკიდებლობაც ვისწავლე.
ბავშვობის მოგონებებიდან ყველაზე დასამახსოვრებელი ჩემი კონსტრუქტორებია, რომლებითაც ქალაქებს ვაშენებდი, წარმოვიდგენდი, რომ მერი ვარ, ვქმნიდი ფულად ერთეულებს, ვაგებდი გზებს და ვოცნებობდი, რომ მომავალში ამას რეალურ ცხოვრებაშიც გავაკეთებდი.
იმ ასაკიდანვე ვიცოდი, რომ პოლიტიკოსობა მინდოდა და აზრი მას შემდეგ არ შემიცვლია.
იდეალური გარემო ასე წარმომიდგენია — როცა საჯაროდ ქამინგაუთის საჭიროება აღარ იქნება, ადამიანები ისე მიიღებენ იდენტობას და სექსუალობას, როგორც ხვეულ თმას, ცისფერ თვალებს ან სხვა ნებისმიერ მახასიათებელს.
ახლა თბილისში ვცხოვრობ, დედასთან ერთად, ვსწავლობ საქართველოს საზოგადოებრივ საქმეთა ინსტიტუტში, საერთაშორისო ურთიერთობების ფაკულტეტზე. თავიდან აქაური “კორპუსული” ცხოვრება კომფორტულად მომეჩვენა. მეზობლები უკითხავად აღარ შემოდიოდნენ სახლში და პირადი ცხოვრებაშიც მეტ-ნაკლებად ვერ ერეოდნენ, მაგრამ დროთა განმავლობაში მივხვდი, რომ ბათუმური ეზო მომენატრა და ჩემშიც არის ბათუმის დიდი კვალი.
ცუდი მოგონებები კი სკოლას უკავშირდება. სამწუხაროდ, ქართული სკოლა საბჭოთა მემკვიდრეობაა, სადაც ბავშვების სტანდარტიზებას და ინდოქტრინაციას პირველივე დღიდან იწყებენ. თითქოს სილაღეს კარგავ, გეკრძალება კითხვების დასმა და იჯერებ, რომ შენი მოსაზრება უმნიშვნელოა, რადგან ის არასდროს შეიძლება იყოს “სწორი” უფროსის მოსაზრებასთან მიმართებით. სკოლაშივე გასწავლიან მორჩილებას, შენი არსებობა ათქულიანი სისტემით ფასდება.
შემდეგ ზრდასრულ ცხოვრებაში შენდაუნებურად ეძებ “უფროსებს”, რომლებიც მასწავლებლებს ჩაანაცვლებენ და უკვე მათი მოსაზრებების ჩრდილში გააგრძელებ ცხოვრებას. ამ ყველაფერმა ჩემზეც იმოქმედა, თუმცა შედარებით ნაკლებად, რადგან დედა ყოველთვის მხარს მიჭერდა სკოლაში კონფლიქტურ სიტუაციებში და შესაბამისად, არც მე მეშინოდა პროტესტის გამოთქმის და უსარგებლო წესების დარღვევის. ობიექტურობისთვის უნდა ითქვას, რომ სკოლაშიც იყვნენ ნათელი წერტილები, რომლებიც კრიტიკულ აზროვნებას გვაჩვევდნენ და ისეთ რამეებს გვასწავლიდნენ, რაც პიროვნულად გვზრდიდა, თუმცა ასეთი ადამიანები უმცირესობაში არიან და მათი ძალისხმევა საერთო სიტუაციას ვერ ცვლის.
ჩემმა იდენტობამ და სექსუალობამ გამოვლინება ჯერ კიდევ მაშინ დაიწყო, როცა არც კი ვიცოდი ამ სიტყვების არსებობის შესახებ. ბაღში რაღაც პერიოდი გოგო მომწონდა, ამის შესახებ ბევრს ვსაუბრობდი და ეს ყველამ იცოდა. შემდეგ ბიჭი მომეწონა, თუმცა ამის შესახებ ხმას არ ვიღებდი, ვხვდებოდი, რომ ირგვლივ მყოფ ადამიანებს ამაზე იგივე რეაქცია არ ექნებოდათ. ბავშვი ვიყავი და მაშინ ვერ ვაანალიზებდი, რატომ იყო ასე და რა პრობლემებს შემიქმნიდა ეს მომავალში, უბრალოდ ვიღებდი ამას მოცემულობად და ვცდილობდი, მის მიმართ სიმპათია სხვებისგან ფარულად გამომეხატა.
ქამინგაუთის შემდეგ დედამ მითხრა, რომ ჩემი პირადი ცხოვრება ჩემი საქმეა, რომ ვუყვარვარ და საკუთარ შვილზე უარს არასდროს იტყვის.
ბაღის შემდეგ თინეიჯერობამდე ამ საკითხს აღარ მივბრუნებივარ — თითქოს თაროზე შემოვდე და გადავწყვიტე, დამევიწყებინა, რადგან ვერ ვიგებდი მის არსს, გამოხატვის დასაშვებ ფორმებს, მეშინოდა, რომ “ასეთი” მარტო მე აღმოვჩნდებოდი. მაშინ ეს ტრავმული არ იყო, რადგან ბავშვური გონება ამაზე არ ფიქრობდა და ვერ აანალიზებდა, უბრალოდ, ამ გადმოსახედიდან ვიხსენებ პატარა გიორგის ქცევებს, რომელიც მაშინ, ალბათ, ქვეცნობიერის კარნახით ხდებოდა და ასეთ ახსნას ვუძებნი მათ.
სირთულეები თინეიჯერობისას დაიწყო, როცა კიდევ მომეწონა ბიჭი. მაშინ უკვე ზუსტად ვიცოდი, რომ ეს აკრძალული და დაუშვებელი იყო. შესაბამისად, ვცდილობდი მეპოვა ამ გრძნობების მიზეზი, განკურნების საშუალება. 18 წლამდე, როცა პირველად ვაღიარე საკუთარ თავთან ჩემი იდენტობა, მთელი არსებით ვცდილობდი, გამექრო ის, მეთხოვა დახმარება ღმერთისთვის. უამრავჯერ მივიღე გადაწყვეტილება, მთელი ცხოვრება დამემალა ეს ამბავი, მათ შორის საკუთარი თავისთვისაც. მაგრამ როგორც უკვე ქამინგაუთის დროს დავწერე, იდენტობა ისეთი რამ არის, ვერაფერი დათრგუნავს ისე, რომ პატარა ნაპერწკალმა ვერ შეძლოს მისი უეცრად გაღვივება.
რაღაც მომენტში იდენტობისა და სექსუალობის თემაზე სტატიების კითხვა დავიწყე, ტელევიზიის მეშვეობით ჩემნაირი ადამიანები დავინახე და ნელ-ნელა დავძლიე ყველა ჩანერგილი ცრურწმენა, შიში, კომპლექსი და მივიღე საკუთარი თავი.
ქამინგაუთთან დაკავშირებით განსხვავებული პოზიციები მომისმენია თემის წევრების მხრიდან. მათ შორის, როცა რამდენიმე დღის წინ საჯარო ქამინგაუთი გავაკეთე Facebook-ზე, მკითხეს, რაში მჭირდებოდა და რას მარგებდა ეს. ყველა პოზიციას აქვს არსებობის უფლება. ჩემი გადმოსახედიდან, ადამიანი სოციალური არსებაა და მას აქვს ისეთი სოციალური მოთხოვნილებები, როგორიცაა სიყვარული, მეგობრობა, პატივისცემა, თვითგამოხატვა და ეს ყოველივე შეუძლებელია, თუ გიწევს დამალო ისეთი რამ, რაც შენს პიროვნებას განსაზღვრავს. გარდა ამისა, შეუძლებელია პირადი ცხოვრება მუდმივად დამალული იყოს, რადგან პირადი ცხოვრება მხოლოდ საძინებელში დახურულ კარს მიღმა არ მიმდინარეობს და მის შესახებ სხვა ადამიანებიც იგებენ. ამიტომ დიდად არჩევანიც არ არის.
ქამინგაუთს ან თავად გააკეთებ ან აუთინგის მსხვერპლი გახდები და სხვა გამხელს ადრე თუ გვიან. მესმის, რომ ყველას განსხვავებული სიტუაცია აქვს, ზოგისთვის ქამინგაუთი პირდაპირ სასიცოცხლო რისკებთან არის დაკავშირებული, მაგრამ როგორც მოვლენა, ქამინგაუთი არის ყველაზე მძლავრი ქმედება, სოციალური და პოლიტიკური აქტი, რომელიც არსებულ რეალობას უკეთესობისკენ ცვლის.
პირველად ქამინგაუთი ერთ-ერთ საუკეთესო მეგობართან გავაკეთე, რომელიც ასევე დაქამინგაუთდა, ორმაგი ქამინგაუთი გამოგვივიდა მეგობრებს, რომლებიც თურმე წლების განმავლობაში საერთო პრობლემის წინაშე ვიდექით და ერთმანეთსაც კი ვუმალავდით. ეს იყო დიდი შვება. ემოციურად ეს საჯარო ქამინგაუთს არც შეედრება — პირველი სულ სხვაა, მაშინ ჯერ კიდევ გგონია, რომ რაღაც გარყვნილს ჩადიხარ და ვერავინ გაგიგებს, ამიტომ მიღება უფრო ფასობს.
ქამინგაუთის გამო არავინ დამიკარგავს, ამ ქმედებამდე ყველა ის ადამიანი, ვინც ვფიქრობდი, რომ არ მაღიარებდა, ბუნებრივად ჩამოვიცილე და მათთან ემოციური კავშირი გავწყვიტე, ხოლო ყველა სხვამ მიმიღო და მხარს მიჭერს, რაც უმნიშვნელოვანესია, რადგან ანეიტრალებს იმ ტრავმებსა და კომპლექსებს, რომლებიც ბავშვობასა და თინეიჯერობაში საზოგადოებამ მომაყენა.
დედამ სოციალური ქსელებიდან გაიგო, რადგან პირისპირ ამის თქმა ვერ გავბედე. ბევრჯერ მიფიქრია იმაზე, თუ როგორი რეაქცია ექნებოდა, ვიცოდი, რომ ჩემზე უარს არ იტყოდა, სახლიდან არ გამაგდებდა, მაგრამ მეშინოდა, რაიმე ჰომოფობიური არ ეთქვა, რაც მთლიანად ჩამოშლიდა ჩემს წლების განმავლობაში ნაშენებ თვითშეფასებას, იმედს და ბოლომდე გამანადგურებდა. თუმცა მისი რეაქცია გასაკვირად სწორი და ეთიკური იყო. მეორე დღეს შევხვდით და ვისაუბრეთ, ზოგადად, ჩვენს ურთიერთობებზე. მითხრა, რომ ჩემი პირადი ცხოვრება ჩემი საქმეა, რომ ვუყვარვარ და საკუთარ შვილზე უარს არასდროს იტყვის.
ნებისმიერი დევნა უფრო აძლიერებს ჭეშმარიტებას და გადამწყვეტ მომენტში მას ყველა აღიარებს. ქვიარ ადამიანებმა ბრძოლა უნდა გავაგრძელოთ.
ჩემი საჯარო ქამინგაუთიდან დიდი დრო არ გასულა, ამიტომ ნათესავების და მეზობლების რეაქციები ჯერ უცნობია. ვიცი, რომ გარკვეულ დისკომფორტს ჩემი ოჯახის წევრებიც იგრძნობენ და ეს ყველაზე ტრავმულია ჩემთვის, რადგან მე მიჩვეული ვარ ჰომოფობიას, მაგრამ ჩემ გამო ოჯახზე საზოგადოების ზეწოლა განსაკუთრებით მძიმე იქნება და ეს ახალი ეტაპია, რომელიც მათთან ერთად უნდა გავიარო. ამის გამო დანაშაულის მაქვს, მაგრამ არ მივცემ საშუალებას, შიგნიდან დამამარცხოს. საზოგადოების ჰომოფობიურ ნაწილის ეს ბერკეტი ხელიდან ოდესმე უნდა გამოვაცალოთ.
უამრავ ქვიარს ვიცნობ, რომელმაც ჰომოფობიის გამო ქვეყანა დატოვა. ვერაფერში ვამტყუნებ მათ, ბრძოლა და გმირობა ადამიანმა მხოლოდ საკუთარ თავს უნდა მოსთხოვო. ევროპაში წასვლაზე დედამაც მითხრა, მაგრამ მე ემიგრაციაში წასვლას არ ვაპირებ. აქაურ ჰომოფობიაზე მეტად იმ გრძნობის უფრო მეშინია, რომელიც წასვლის შემთხვევაში დამეუფლება, სისუსტის და დამარცხების. პატრიოტობაც მგონი ეს არის, როცა რჩები იქ, სადაც შესაძლოა, საუკეთესოდ არ გრძნობ თავს, მაგრამ იმედს არ კარგავ, რომ წვლილს შეიტან სიტუაციის გაუმჯობესებაში. თანაც, გაღებული მსხვერპლი უკვე იმდენად დიდია, იმდენი ქვიარი მოკლეს, რომ წასვლის უფლებას მორალი არ მაძლევს.
ქვიარ ადამიანებისთვის ურთიერთობები დამატებითი ტრავმაა, რადგან რთულია ჯანსაღი ურთიერთობების აშენება, როცა იმალები და არ გიღებენ. გარდა ამისა, ბევრჯერ საკუთარ თავშიც და სხვა ქვიარებშიც შემიმჩნევია კომპლექსები, შიშები, ტრავმები, რომლებიც არ იძლევიან საშუალებას ისე წარმართო ურთიერთობები, რომ ეს ორივესთვის სასიამოვნო და სასარგებლო იყოს. ურთიერთობების შენება ჩემთვის განსაკუთრებულ ძალისხმევას მოითხოვს, რადგან არასდროს მინახავს ჯანსაღი როლური მოდელი. ხშირად ვერ ვუმკლავდები რაღაც მომენტებს და ტოქსიკურად ვექცევი საკუთარ თავს. ვფიქრობ, რომ ეს პრობლემა ჰეტეროსექსუალ ადამიანებსაც აქვთ, რადგან საქართველოში ნებისმიერი სოციალური კავშირი ხშირად არაჯანსაღია.
მინდა, ქუჩაში გავიდე და ვიყვირო ჩემს ბისექსუალობაზე. არა იმიტომ, რომ ვინმეს დაინტერესება გამოვიწვიო, არამედ ეს იმდენად ჩვეულებრივი ამბავი უნდა გახდეს, რომ არავინ მომაქციოს ყურადღება. იდეალური გარემოც ასე წარმომიდგენია — როცა საჯაროდ ქამინგაუთის საჭიროება აღარ იქნება, ადამიანები ისე მიიღებენ იდენტობას და სექსუალობას, როგორც ხვეულ თმას, ცისფერ თვალებს ან სხვა ნებისმიერ მახასიათებელს.
უმნიშვნელოვანესია, პოლიტიკურ სპექტრს ვაჩვენოთ ჩვენი ელექტორალური ძალა, რათა მათ გაუჩნდეთ მოტივაცია, იმოქმედონ ჩვენი უფლებების დასაცავად. არ ვართ ცოტანი.
საქართველოში საზოგადოების დამოკიდებულება ლგბტქი+ თემის მიმართ შეცვლილია. ეს ყველა იმ ორგანიზაციის დამსახურებაა, რომლებიც წლების განმავლობაში თემის ხილვადობას და ამასთან ერთად, მიმღებლობას ზრდიდა. ყველა იმ ადამიანის დამსახურებაა, რომლებიც ქამინგაუთს არ შეუშინდნენ მაშინ, როცა ეს კიდევ უფრო რთული და საშიში იყო. Მათი ძალისხმევის წყალობით, ნელ-ნელა იზრდება მიმღებლობა საზოგადოებაში.
კარგად ვიცი, რას გრძნობენ ადამიანები, რომლებიც თვითგამორკვევის პროცესში არიან. მათ ვურჩევდი, რომ არასდროს დაკარგონ უკეთესი მომავლის იმედი და იბრძოლონ მისთვის. გაიაზრონ, რომ ცხოვრება ერთია და არავინ და არაფერია საკუთარ ბედნიერებაზე მნიშვნელოვანი. გამოიყენონ ყველა შანსი და მიიღონ კარგი განათლება, რადგან მხოლოდ ეს არის გარანტი იმისა, რომ დამოუკიდებლობას მოიპოვებენ. იცოდნენ, რომ თუ ოჯახის წევრებს არ ირჩევენ, მეგობრების შეცვლა შესაძლებელია და მოძებნონ ისეთი სივრცე, სადაც დამალვა არ მოუწევთ — ასეთი პატარა სივრცეები ეხმარება ადამიანს, გადაიტანოს რთული პერიოდი და დაელოდოს მომენტს, როცა ბოლომდე მიიღებს საკუთარ თავს, საკმარისად დამოუკიდებელი გახდება და დამალვაც აღარ იქნება საჭირო.
ქართული ქვიარ აქტივიზმი არის ძალა, რომელსაც ვერავინ და ვერაფერი შეაჩერებს, რადგან სიყვარული შეუძლებელია იყოს დანაშაული. ნებისმიერი დევნა უფრო აძლიერებს ჭეშმარიტებას და გადამწყვეტ მომენტში მას ყველა აღიარებს. იმ მომენტამდე ქვიარ ადამიანებმა ბრძოლა უნდა გავაგრძელოთ. უმნიშვნელოვანესია, პოლიტიკურ სპექტრს ვაჩვენოთ ჩვენი ელექტორალური ძალა, რათა მათ გაუჩნდეთ მოტივაცია, იმოქმედონ ჩვენი უფლებების დასაცავად. არ ვართ ცოტანი, საარჩევნო უფლება ფარულია, ამიტომ საჯარო ქამინგაუთის გარეშეც შესაძლებელია გავლენა მოვახდინოთ პოლიტიკურ ცხოვრებაზე და რეალობა უკეთესობისკენ შევცვალოთ.
10 წლის შემდეგ საკუთარ თავს ბათუმში ვხედავ, საიდანაც ვგეგმავ პროფესიული კარიერის დაწყებას. სასიამოვნო მზიან ამინდში, სამსახურიდან გამოვდივარ და მივდივარ ბათუმის პირველ პრაიდზე.
