შეგიმჩნევიათ, რომ ჭრიჭინების ხმა აღარ ისმის? პირველად, როდესაც მათი უცნაური ხმის ჟღერადობა მომესმა, ჯერ კიდევ სკოლაში ვსწავლობდი. ზაფხულში ბებია-ბაბუასთან ჩასვლისას, უბნის თავშეყრის ადგილას, როგორც კი მოსაღამოვდებოდა, ჭრიჭინები მეზობლებისა და ბავშვების ჟრიამულს ფრთების კვრის ხმას აუყოლებდნენ ხოლმე. შეუძლებელი ხდებოდა ამ ყურისმომჭრელი ჟღერადობის ვერშემჩნევა.
მაგრამ, სად არიან ჭრიჭინები ახლა? ბოლო დროს სკვერებსა და მწვანე, რეკრეაციულ სივრცეებში ღამითაც ვეღარ მოჰკრავთ ყურს მათ ხმას. ამ საოცარი მწერების ხმა ქალაქის გამაყრუებელმა ხმაურმა შთანთქა, მათი სივრცეები ასფალტის გზებმა გაყო და ბეტონის კედლებმა შეავიწროვა, ჭრიჭინი მანქანების ხმაურში ჩაიკარგა და ყურთან ერთად, ჩვენი გონებაც მიეჩვია მათი ხმის გაქრობას.
ყოველივე ეს კი, ძალიან ჰგავს ქვიარების ხმის ჩახშობას. ლგბტქ+ თემის წევრებიც სწორედ ჭრიჭინებივით სიჩუმეს ელოდებიან, რატომღაც სხვების ხმა ყოველთვის მათ ხმაზე მაღალია, მათ მოსასმენად კი სულ უფრო ცოტა ხნით ჩუმდებიან. ქვიარების პროტესტის ხმას მანქანები – ვერა, მაგრამ საარჩევნო საკითხები ყოველწლიურად ახშობს, ასფალტისა და შენობების ნაცვლად კი, მათ საარსებო გარემოს სულ უფრო და უფრო ავიწროვებენ პოლიტიკოსთა პირადი დღის წესრიგით.
ხმაურობენ, ჭრიჭინებენ, თუმცა რაც უფრო მეტად მაღლდება მათი ხმა, მით უფრო მარტივდება ამ ჭრიჭინისთვის ყურის არიდება. ერთადერთი, რაც დღეს ჭრიჭინებისაგან განასხვავებთ, ეს აღდგომაა. მაშინ, როდესაც ქალაქში ხალხი ცოტავდება, ხმაურისა და მანქანებისაგან იცლება, ჭრიჭინების მოსმენა ნებისმიერ უახლოეს სკვერში ხდება შესაძლებელი. და როდის არის ქვიარების აღდგომა? როდის ჩუმდება გარემო მათთვის? სამწუხაროდ, მათი აღდგომის ღამე – 17 მაისი, წართმეულია. თუ სურთ, რომ ჭრიჭინებივით არ გაქრნენ, ფრთების ქნევა არასდროს უნდა შეწყვიტონ, ყოველთვის, როდესაც სიჩუმე ჩამოწვება, უნდა ახმაურდნენ და არ მისცენ საზოგადოებას შესაძლებლობა, მათი არსებობაც დაივიწყონ.
იჭრიჭინეთ, ქვიარებო, რაც შეიძლება, ძლიერად იჭრიჭინეთ!
ავტორი: მამუკა ჯუღელი
