17 მაისი ჩემთვის ზეიმია, ქვიარების საერთო დაბადების დღე და თან დიდ ტკივილთან და სევდასთან ასოცირდება ეს დღე იმის გამო, რომ საქართველოში არ გვეძლევა ზეიმის საშუალება. არ გვაცდიან და არ გვაძლევენ უფლებას რომ თუნდაც წელიწადის ერთ დღეს ვიყოთ ის, ვინც ვართ.
2012 წლიდან გვქონდა მცდელობა გამოვსულიყავით და გველაპარაკა ჩვენს უფლებებზე, გაგვეზარდა ხილვადობა და მიმღებლობა, მაგრამ ჰომოფობიური ფონი არ გვაძლევს ამის საშუალებას, ჯერ ისევ არ გამოგვდის ღირსეულად და ბედნიერად ვიცხოვროთ ამ ქვეყანაში.
ჩვენ გვეუბნებიან რომ უნდა შევიზღუდოთ, გამოვიყურებოდეთ და ვიქცეოდეთ ისე, როგორც საზოგადოებას უნდა. რა თქმა უნდა, არსებობენ თამამი და გაბედული ადამიანები, რომლებიც დღეს თავისუფლად გადაადგილდებიან იმ გარეგნობით, რომელიც მას უნდა, მაგრამ რის ფასად: რამდენი ტანჯვა, ბულინგი, ნერვიულობა, დევნა, კიბერთავდასხმები ახლავს თან ასე ცხოვრებას.
ჩემთვის არსებითი მნიშვნელობა არ აქვს 17 მაისს შემიძლია თუ არა გარეთ გამოსვლა, ჩემთვის მნიშვნელოვანია ყოველ დღე შემეძლოს მშვიდად და უსაფრთხოდ გარეთ გასვლა ისე, როგორც მე მინდა. სახელმწიფო არათუ პრევენციულ ღონისძიებებს არ ატარებს ჩვენს დასაცავად, ანტიდიკრიმანიულ კანონსაც კი არ ასრულებს. ისე გამოდის, თითქოს ამ კანონს არანაირი ღირებულება და ძალა არ აქვს.
რომელ გამოსვლაზეა ლაპარაკი, როცა მე შემიძლია მხოლოდ როგორც ცხოველი ისე გავიდე პოლიციის კორდონებს შორის, ეგზოტიკური არსებასავით დავდგე კამერების წინ, ვითომ რაღაც გავაპროტესტო და ისევ კორდონის გამოვლით დავბრუნდე უკან – არ მინდა ვიყო შიმპანზე გისოსებში, რომელსაც მარშუტკებით და ყვითელი ავტობუსებით გაარიდებენ საფრთხეს რაღაც ექსპონატივით. ამ კორდონების გარეშე უნდა შემეძლოს ღირსეული სიცოცხლის უფლების დაცვა.
იმ ქვიარ ადამიანებს, ვისაც ჯერ არ უპოვიათ მხარდამჭერები და მარტო არიან, მინდა ვუთხრა, რომ არაფრის შეეშინდეთ და შერცხვეთ, არ დაიმალონ. იატაკქვეშეთში ცხოვრება შეიძლება კომფორტული ეჩვენოთ, მაგრამ ეს დროებითია – ერთ დღესაც მოვა დრო, როცა იპოვიან მხარდამჭერებს, ვინც იბრძოლებს მათთვის და მათთან ერთად უფლებებისთვის. ჰომოფობია და ტრანსფობია, როგორც პანდემია, ახლა კი გვაქვს, მაგრამ ერთ დღესაც დასრულდება.
ამას ისე არ ვამბობ, თავის გასამხნევებლად. რომ შევადაროთ რა შეიცვალა 2012 წლიდან ამ დრომდე, როცა ტაბურეტით დაგვდევნენ მოსაკლავად და თმა გადამიწვეს თავზე, მივხვდებით, რომ ცვლილებები მაინც ხდება. დღეს საყურით და ფერადი ტანსაცმლით თავისუფლად შემიძლია გარეთ გასვლა ჩემს მეგობრებთან ერთად.
მცირე ცვლილებები შეიძლება არ ჩანდეს, მაგრამ თუნდაც პოლიციელების გადამზადების ტრენინგები მნიშვნელოვანია რომ ჩატარდა და ტარდება. თუ 2012-ში პოლიციას რომ ვიძახებდი ძალადობის შემთხვევებზე, მეკითხებოდა “პიდარასტი” ვიყავი თუ “ტრანსვესტიტი”, ახლა აღარ მეკითხებიან ვარ თუ არა “სექსუალური უმცირესობის” წარმომადგენელი.
ისიც მნიშვნელოვანია, რომ დღეს ქვიარ ადამიანების შესახებ გაცილებით მეტი ინფორმაცია არსებობს ქართულ ენაზე, იქნება ეს ტექსტები თუ ვიდეო. ხარისხიანი და სანდო ინფორმაციის არსებობაც ძალიან მნიშვნელოვანია. ეს ცვლილებები იმ აქტივისტების დამსახურებაა, ვისაც არ შეეშინდა ხმის ამოღების, ორგანიზაციების, ვინც დაუღალავად მუშაობს და ყველასი, ვინც სიძულვილის ნაცვლად სიყვარულის გზა აირჩია.
ეს ჯერ კიდევ არ ნიშნავს იმას, რომ მშვიდად ყოფნის საშუალება გვაქვს – საქართველოში ძალიან ძლიერდებიან ნეოფაშისტური ჯგუფები, რომელთა ერთ-ერთი მიზანიც ქვიარ ადამიანების დაზიანებაა. მე ძალიან მიყვარს ცხოვრება, სიცოცხლე და მინდა, რომ სიძულვილს არც მე ვემსხვერპლო და არც მეგობრები დავკარგო. ჩვენ ვიმსახურებთ იმას, რომ ერთმანეთს როცა გავაცილებთ უკანასკნელ გზაზე, შეგვეძლოს ვთქვათ, რომ გრძელი და ღირსეული ცხოვრებით ვიცხოვრეთ და ეს ცხოვრება ამად ღირდა.
