17 მაისი თან სიამაყის დღეა და თან სევდის. დღე, როცა შეგვეძლო ამაყად გვევლო, გვეჩვენებინა ხალხისთვის ვინ ვართ, როგორები ვართ, რა გვინდა, წაგვართვეს და არ შეგვარგეს. მე არ მესმის, რაში სჭირდება ეს დღე საპატრიარქოს ოჯახის სიწმინდის აღსანიშნავად – ამით მხოლოდ ის გვაჩვენეს, რომ უფრო მაგრები არიან, უფრო მეტი მხარდაჭერი ჰყავთ და ყოველთვის, როცა მოინდომებენ, ისარგებლებენ იმ პრივილეგიებით, რასაც სახელმწიფო აძლევს.
არა მხოლოდ საზოგადოებაში, თემშიც სულ არის სხვადასხვა მოსაზრებები იმის შესახებ, გვჭირდება თუ არა პრაიდი. ზოგს არ უნდა თავის სიცოცხლე საფრთხეში ჩააგდოს, ზოგი დაიღალა, ზოგი ამაში აზრს ვეღარ ხედავს და მე მესმის მათიც, თუმცა მეორე მხრივ ძალიან მნიშველოვანია არსებობდეს დღე, როცა შეგვეძლება ერთად გამოსვლა. ზოგს რქებიანი ადამიანები ვგონივართ, ზოგს ფრთებიანი, ზოგი ფიქრობს რომ ტრანსსექსუალობა და ჰომოსექსუალობა გადამდები დაავადებებია და ჩვენ ვისაც შევხედავთ ან შევეხებით, ისინიც გეები ან ტრანსები გახდებიან.
ზუსტად იმისთვის გვინდა გამოსვლა, რომ დაინახოს ხალხსმა, არც ფრთები გვაქვს, არც რქები, არც საშიშები ვართ და არც რაიმე პრივილეგიას ვითხოვთ – ჩვენ მხოლოდ თანასწორობა და სხვა დანარჩენებივით ცხოვრება გვინდა. ჩვენ ჩვეულებრივი ადამიანები ვართ და არა “ლგბტ-ჭღრპ” აბრევიატურა, რომელიც საშიშად და გაურკვევლად ჟღერს.
საკუთარი თავის შესწავლა და მიღება არანაკლებ მნიშვნელოვანი პროცესია. ისეც არ უნდა გამოგვივიდეს, რომ ჩვენ ყოველთვის ყველაფერი ვიცით, ყოველთვის მართლები ვართ, ყველაფერი მოგვწონს ჩვენი და საშინელ საზოგადოებაში ვცხოვრობთ, რომელსაც ჩვენი არ ესმის. ჩვენ თავთანაც გვაქვს კითხვები, ბრძოლები, ჩვენც ვმუშაობთ ჩვენს პლიუსებსა და მინუსებზე და ვცდილობთ განვვითარდეთ, უკეთესები ვიყოთ – ეს ჩვეულებრივი პროცესია და ალბათ ასე უნდა იყოს ყველა ადამიანი. შენს თავს როცა კარგად გაიცნობ და მიიღებ, ბევრი რამ უფრო მარტივი ხდება.
იმის მიუხედავად რომ კუს ნაბიჯებით მივდივართ, ბოლო 10 წელიწადში მაინც მნიშვნელოვნად შეიცვალა ვითარება სწორედ საჯაროდ გამოსვლებით, პირდაპირ შეხვედრებით, ლექციებით, საუბრებით.
მე ახლა საქართველოში აღარ ვცხოვრობ, მაგრამ სანამ ვცხოვრობდი, წლების განმავლობაში ვიტანჯებოდი მუცმივი დაუცველობის შეგრძნებით – სულ მზად ვიყავი რომ თავს დამესხმებოდნენ. წლების განმავლობაში მეძინა ბალიშის ქვეშ ამოდებული დანით, რომ თუკი ვინმე შემოიჭრებოდა ჩემთან სახლში ჩემს მოსაკლავად, თავი დამეცვა, თუ ვინმე მომკლავდა, წინააღმდეგობის გარეშე არ მოვეკალი.
საქართველოდან წასვლის გადაწყვეტილებაც საბოლოოდ მაგის გამო მივიღე, რომ შემძლებოდა ღირსეულად ცხოვრება და საკუთარ განათლებაზე, საკუთარ განვითარებაზე მშვიდად ზრუნვა, ვყოფილიყავი საზოგადოების ნორმალური წევრი.
ყველას, ვინც ახლა არის მარტო, გაურკვევლობაში ან შესაძლოა მოსალოდნელი საფრთხის შეგრძნებით იტანჯება, მოვუწოდებ არ გაჩუმდნენ, მიმართონ სათემო ორგანიზაციებს, სოციალურ მუშაკებს და მოითხოვენ საკუთარი თავის დაცვა.
თუკი ვინმე ჯერაც თვითგამორკვევის პროცესშია, ვამხნევებ აქედან და მინდა არ ეშინოდეთ – ესეც ჩვეულებრივი პროცესია, ჩვენ თავთან კითხვის ნიშნები სულ გვაქვს და გვექნება, მაგრამ უნდა შევძლოთ, ვიყოთ ბედნიერები. მთავარია არ დავყაროთ ფარ-ხმალი, ავწიოთ თავები და ვიყოთ ბედნიერები, ჩვენ ამას ვიმსახურებთ.
ყველას გვეშინოდა როცა გარეთ გამოვდიოდით ან ჩვენს სექსუალობაზე ვლაპარაკობდით, ვფიქრობდით, აღიარებას ვითხოვდით, მაგრამ თუ შენ არ დაიცავ შენ თავს, შენ არ მიიღებ საკუთარ თავს ისეთს, როგორიც ხარ და არ იზრუნებ შენს ბედნიერებაზე – შენს მაგივრად სხვა ამას ვერ გააკეთებს. ჩვენი აღზრდის სისტემის ნაწილი არ არის საკუთარი თავის სიყვარულის და პატივისცემის სწავლება ბავშვებისთვის, ჩვენი მშობლებიც ამ ცოდნის გარეშე გაიზარდნენ, მაგრამ ეს იმას არ ნიშნავს, რომ არ განვვითარდეთ და არ შევიყვაროთ ჩვენი თავები ისეთი, როგორიც ვართ.
