“Life is a vacuum pump, always sucking me dry
Anyway, I love you anyway you say”
2020 წლის 14 მარტს გარდაიცვალა ინდუსტრიული სუბკულტურის დამაარსებელი, პოეტი, ვიზუალური არტისტი, ოკულტისტი და ბრიტანელი საკულტო ხელოვანი – ჯენესის ბრაიერ პი-ორიჯი. მან თავისი შემოქმედება აქცია ბრძოლად, რომელიც იყო ერთგვარი რეაქცია, პროტესტი დასავლური მეინსტრიმული ხელოვნებისა და სოციუმის წინააღმდეგ.
პირველი ინფორმაცია, რომელსაც ჯენესის პი-ორიჯის შესახებ გუგლში ნახავთ, არის ის, რომ იგი არ იზიარებდა ტრადიციულ გენდერულ დაყოფას ქალად და კაცად. მისი მიდგომა საკუთარი იდენტობის, გარეგნობისა და სქესის მიმართ, იყო ცალსახა და ზოგისთვის რადიკალურიც კი. ჯენესისს და მის პარტნიორს – ჟაკლინ ბრაიერს (ლედი ჯეის), ყოველთვის მოიხსენიებენ ნაცვალსახელებით S/he H/er. მათ შეიმუშავეს პროექტი – The Pandrogeny Project, რომლის მიზანი იყო ”დაარღვია ბილოგიური სქესის შეზღუდვები და გამოეხატა ერთმანეთის მიმართ უპირობო სიყვარული”. ისინი ფიზიკურ სხეულს გამოყოფდნენ ”მე”-სგან და მიიჩნევდნენ, რომ ”მე” არის გონება, განცალკევებული სხეულისგან. ”ჩვენ (ჯენესისი და ჟაკლინი) არასდროს მივიჩნევდით თავს მომხიბვლელად, ჯეის რამდენიმე წელი დასჭირდა დავერწმუნებინე, რომ მე მშვენიერი ვიყავი და ეს არ იყო დაკავშირებული ფიზიკურ სხეულთან.”
ჯენესისის შემოქმედება ყოველთვის ხდებოდა მის წინააღმდეგ წარმოებული კამპანიის წყარო. მან შექმნა ჯგუფი C.O.U.M. Transmissions, რომელმაც პრინციპული შეხედულებების გამო, უარი უთხრა ცნობილ ხმის ჩამწერ სტუდიას და დაარსა მიწისქვეშა (ანდერგრაუნდ) ლეიბლი Industrial Records. მაღალი ხარისხის გაწმენდილი ხმის ნაცვლად, ჯენესისს და მის ჯგუფს შემოჰქონდათ ახალი ჟღერადობა, ხმაური. ეს იყო როკ მუსიკის ერთგვარი გარდაქმნა სიურეალისტური ხედვებითა და პროვოკაციებით. ისინი მრავალი ახალგაზრდის ინსპირაციის წყაროდ იქცნენ. ”ჩვენ ძალიან გვანრისხებდა პრივილეგირებული კულტურული და კლასობრივი სისტემა, განსაკუთრებით, ბრიტანეთში, რომელიც წამლავდა ყველას და ყველაფერს.”
ჯგუფის სიმღერები აღწერდა ტოქსიკურ გარემოს და მის ზეგავლენას ფიზიკურ სხეულზე, ადამიანის ყოფასა და მის რეაქციაზე გარემოს მიმართ. კაპიტალიზმი ფიზიკურად ანადგურებდა დასაქმებული ადამიანების სხეულს, ინდუსტრიალური მუსიკა კი მიმართული იყო სისტემური ჩაგვრის წინააღმდეგ, სადაც ისმოდა ადამიანების, მათი პროტესტის ხმა.
Psychic TV-ის დაფუძნებისა და სახელოვნებო ოკულტისტური კოლექტივის შექმნის შემდეგ, ბრიტანული კონსერვატიული საზოგადოება მათ სატანისტებად მოიხსენიებდა. არაერთხელ გაჩხრიკეს პი-ორიჯის სახლის სხვადასხვა ბრალდების საფუძველზე. იგი იძულებული გახდა, დაეტოვებინა სახლი ოჯახთან ერთად, რადგან პოლიციამ გამოუცხადა, რომ ვერ აძლევდა მათ უსაფრთხოების დაცვის გარანტიას. ”ამის საპასუხოდ, საუკეთესო გზად მიმაჩნდა ამერიკაში წასვლა და იმის დამტკიცება თითოეული ადამიანისთვის, რომ ჩვენც მათნაირი ვართ. ჩვენც მოაზროვნე და მოსიყვარულე ადამიანები ვართ.” – ამბობდა ჯენესისი. მოგვიანებით კი აღნიშნავდა, რომ დროთა განმავლობაში ბევრი რამ შეიცვალა, ახლა იგი უყვართ და ამერიკაც ძალიან კეთილი იყო მის მიმართ.
პი-ორიჯი ასევე უპირისპირდებოდა რელიგიის მიერ დაწესებულ დოგმებს, რომელიც ჩარჩოში აქცევდა ადამიანებს. მუსიკის გარდა, პი-ორიჯი ქმნიდა ინსტალაციებსა და ნახატებს, რომელიც სხვადასხვა საგამოფენო სივრცეში იკავებდა ადგილს.
ნიუ-იორკში ერთ-ერთი ვიზიტისას, როდესაც ჯენესისს ჯერ კიდევ Neil Andrew Magson ერქვა, იგი ხვდება ჟაკლინ ბრაიერს (ლედი ჯეის), რომელთან ერთადაც მოგვიანებით განახორციელებს მნიშვნელოვან პროექტებს, მათ შორის. The Pandrogeny Project-ს. ”როდესაც ეს მშვენიერი არსება დავინახე, მაშინვე გავიფიქრე: სამყარო თუ მომცემს ნებას ამ ქალთან ერთად ყოფნის, ვიცი, ცხოვრების ბოლომდე მასთან ვიქნები” – ამბობს ჯენენსისი. მათი სიყვარულის ისტორია სრულიად უნიკალური იყო, ასევე ძალიან რომანტიკული და სევდიანიც. შვილის ყოლის ნაცვლად, მათ გადაწყვიტეს, შეექმნათ ერთი მთლიანი პანდროგენული ადამიანი. აღნიშნული მიზნის მისაღწევად, მათ გაიკეთეს პლასტიკური ოპერაციები (სახის, მკერდის და ა.შ.) რომლის მეშვეობით, ისინი თანდათანობით დაემსგავსნენ ერთმანეთს და ბოლოს იდენტიფიცირდნენ როგორც ერთი არსება – Breyer P-orridge.
ლედი ჯეი 2007 წელს გარდაიცვალა მუცლის ღრუს სიმსივნით. ”ჯერ კიდევ მგონია, რომ კარებში შემოვა და რაღაცას მეტყვის. ხანდახან ხმამაღლა ველაპარაკები ხოლმე” – ამბობდა ჯენესისი ერთ-ერთ ინტერვიუში.
ჯენესის პი-ორიჯის დაპირისპირება სოციუმთან და უმრავლესობასთან დაცლილი იყო ყოველგვარი ზედაპირულობისა და თვალთმაქცობისგან. არ ეშინოდა, იყო უკომპრომისო და ბოლომდე სჯეროდა იდეების. მან შეძლო საკუთარი თავის (”მე”-ს) რეალიზება მრავალმხრივ და შეცვალა დამოკიდებულება სქესთან/გენდერთან მიმართებაში.
ავტორი: ნინო ბექაია
