2013 წლის 17 მაისს 17 წლის ვიყავი, ვცხოვრობდი ბათუმში და ტელევიზორში ნანახი კადრები საბოლოო იყო იმისთვის, რომ წერტილი დამესვა, ორჭოფობისთვის, სწორი მხარე ამერჩია და ბრძოლა დამეწყო. ის შემზარავი დღეები საბოლოო წერტილი იყო ჩემი მეგობრებისთვის, ოჯახის წევრებისთვის, ნაცნობებისთვის, მასწავლებლებისთვის. იმ საშინელმა დღემ და ყვითელ ავტობუსებში გამოკეტილმა გოგოებმა და ბიჭებმა, ყველას გვაჩვენეს, რომ ბრძოლა არ დამთავრებულა და ჩვენი ვალია დავიცვათ ჩვენი უფლებები.
2013 წლის 17 მაისიდან დაიწყო ჩემი და არა მხოლოდ ჩემი ბრძოლა, იმისთვის რომ სახლში, კომფორტული სავარძლიდან არ მეყურებინა, როგორ თელავდნენ ფეხქვეშ ჩვენს უფლებებს, ჩვენს სიყვარულს და ჩვენს სწრაფვას უკეთესს სამყაროში ვიცხოვროთ. სწორედ იმ დღიდან დაიწყო დიდი და გრძელი პროცესი, თვითგამორკვევის, საჯარო ქამინგაუთის, განვითარების და ამ პროცესში არაფერი ისე არ მიმაგრებდა ზურგს, როგორც იმ ნაცნობი, თუ უცნობი ადამიანების სიყვარულისა, რომლებიც გუშინაც იდგნენ მდუმარე აქციაზე პარლამენტის წინ.
მიუხედავად იმისა, რომ ბოლო რამდენიმე დღემ საშინელ რეალობას კიდევ ერთხელ შეგვაჯახა, მე მაინც მწამს, რომ ეს საშინელი კადრები დადებითად იმოქმედებს იმ ადამიანებზე, რომლებსაც საბოლოოდ ვერ გადაუწყვეტიათ, რომელ მხარეს იდგნენ, იმ ადამიანებზე, რომელთა გონებაშიც აქამდე არსებობდა „მაგრამ“ და ჩვენი რიცხვი აუცილებლად გაიზრდება.
სახელმწიფოსგან წახალისებული მოძალადე ადამიანები გვარწმუნებენ, რომ მათი რიცხვი დიდია და ისინი უმრავლესობას წარმოადგენენ, მე მაინც მჯერა, რომ ეს ასე არ არის და დარწმუნებული ვარ, რომ ჩვენი რიცხვი დიდია და იმისთვის, რომ ეს რიცხვი უფრო მზარდი იყოს, უიმედობას არ უნდა მივეცეთ და უნდა გამოვიყენოთ ყველა შანსი, ბოლო ადამიანამდეც უნდა მივიდეთ და თუ ვინმეში ოდნავ მაინც დავინახავთ, საღი გონების და სიკეთის მარცვალს, უნდა ავუხსნათ, რომ ძალადობა დასაგმობია, რომ ეს არ არის ბრძოლა მხოლოდ და მხოლოდ ქვიარ ადამიანების დასაცავად, რომ ეს არის ბრძოლა იმისთვის, რომ ერთ დილას შემზარავ რეალობაში არ გავიღვიძოთ, რომ ეს არის ბრძოლა იმისთვის, რომ ჩვენმა შვილებმა თავისუფლად სუნთქვა შეძლონ, რომ ეს არის ბრძოლა იმისთვის, რომ არ მოგვაკლდეს ის უთვალავი ფერი, რომელიც ასე ალამაზებს ჩვენს სამყაროს.
და ყველაზე მთავარი, ეს არის ბრძოლა იმ სახელმწიფოს წინააღმდეგ, რომელიც მზად არის დაანაწევროს და დახლიჩოს ჩვენი ქვეყანა, სახელმწიფოს, რომელიც ყველა გზას გამონახავს, იმისთვის რომ მთავარიდან აქცენტი ყოველთვის უმნიშვნელოზე და არაარსებითზე გადავიდეს. ეს არის ბრძოლა მათთვის, ვინც დღეს მტრად აღგვიქვამს და ხვალ ჩვენს მხარეს იდგება, ეს არის ბრძოლა იმ ადამიანებისთვის, ჩვენი მშობლებისთვის, რომლებსაც ამდენწლიანი ტერორის, შიშის და ძალადობის შემდეგ უკეთესს ქვეყანაში ცხოვრება უტოპიურ ოცნებად ექცათ, მათთვის, ორ სხვადასხვა რეალობაში რომ მოუწიათ ერთდროულად ცხოვრება, დამოუკიდებლობამდე და დამოუკიდებლობის შემდეგ, ეს არის ბრძოლა იმ 16 და 17 წლის ადამიანებისთვის, საქართველოს სხვადასხვა მხარეში, ხმაწართმეული რომ სხედან ტელევიზორის წინ და ოცნებობენ ბედნიერებაზე, სიყვარულზე და ცხოვრებაზე, რომელიც მალვის გარეშე ჩაივლის. ეს არის ბრძოლა მათთვის, ვის გულშიც ცოტათი მაინც არის შემორჩენილი იმედი.
სწორედ ამიტომ, უიმედობის დრო არ არის, გვერდზე გადადეთ თქვენი პოლიტიკური მრწამსი, იდეოლოგიები, წარსული გამოცდილებები, წყენები, მთავარი იარაღი დღეს სიყვარული და თანადგომაა, სწორედ ასე დავამრცხებთ, იმ სახელმწიფოს, რომელიც არ გვიცავს და სწორედ ასე შევალთ იმ ადამიანების გულში, რომლებსაც ჯერ კიდევ აქვთ იმედი უკეთეს ქვეყანაში ცხოვრების.
უიმედობის დრო არ არის.
