(მიხეილ ქუმსიშვილი – ლეიბორისტული პარტიის ახალგაზრდული ფრთის ლიდერი)
საპატრიარქოს მიერ 17 მაისის ოჯახის სიწმინდის დღედ გამოცხადება არის მათი კონტრსვლა ლგბტქ საზოგადოების მიმართ, რომელიც ზუსტად ამ დღეს ჰომოფობიურ ნიადაგზე ჩაგვრას აპროტესტებს. ჩემი აზრით, ნებისმიერ ორგანიზაციასა თუ ინდივიდს, მათ შორის საპატრიარქოს, როდესაც სურს, მაშინ შეუძლია აღნიშნოს/იზეიმოს რაიმე კონკრეტული მოვლენა, თუკი ეს ჯდება გამოხატვის თავისუფლების ნორმებში. მაგრამ ჩემთვის გაუგებარია, რატომ ავლენს ამხელა აგრესიას რელიგიური ინსტიტუცია იმ პირების მიმართ, ვისაც განსაკუთრებულად რთული ცხოვრების გავლა უწევს და ვის მიმართაც ჩაგვრა უფრო ხშირი მოვლენაა. თავად ქრისტიანობაც ხომ წესით ჩაგრულების დახმარებასა და მხარდაჭერას მოიაზრებს…
ჩემი შეფასებით, საზოგადოების განწყობები არცთუ ისე სახარბიელოა. დღეს მოსახლეობის უდიდეს ნაწილში ნამდვილად არის ჩამოყალიბებული სტერეოტიპული აზროვნება ჰომოსექსუალების მიმართ და გარკვეულ „დაავადებად“ უფრო აღიქვამენ ამას, ვიდრე ბუნებრივ მოვლენად. ამას ძირითადად იწვევს რუსული პროპაგანდისა და დეზინფორმაციის ჭარბი დოზა ქართულ საინფორმაციო სივრცეში. რუსეთის ჰიბრიდული ომის ნაწილია ის, რომ დემოკრატიული ღირებულებები ვერ და არ დაინერგოს საქართველოში, მათ შორის, არ იყოს ადამიანის უფლებები დაცული და საზოგადოების მენტალიტეტი არ გახდეს უფრო ტოლერანტული. ამ გზით რუსეთი შეინარჩუნებს საქართველოს საკუთარ ორბიტაზე და არ მისცემს დასავლური ინტეგრაციის საშუალებას.
ის პოლიტიკური თუ საზოგადოებრივი ჯგუფები, რომლებიც ჰომოფობიურ ნიადაგზე ძალადობას უწყობენ ხელს და ახალისებენ, ან რუსეთიდან ფინანსდებიან ან თავად არიან რუსული იდეოლოგიის მსხვერპლი. როდესაც საზოგადოების არცთუ მცირე ნაწილში არსებობს გარკვეული მოთხოვნა ჰომოფობიურ პოლიტიკაზე, ბუნებრივია, ჩნდება ამ იდეის მიმწოდებელი ჯგუფებიც. მხოლოდ ეკონომიკაში არ გვხვდება უხილავი ხელი, პოლიტიკაშიც დაახლოებით იგივე პრინციპი მოქმედებს, როდესაც არსებობს მოთხოვნა – არსებობს მიწოდებაც, ეს ერთგვარი ჯაჭვური რეაქციაა.
ნებისმიერი ღონისძიება, რომელიც ჯდება აზრისა და გამოხატვის თავისუფლებაში, ჩემთვის მისაღებია და ამ მიმართულებით კანონმდებლობა მეტ-ნაკლებად დარეგულირებულია. თუმცა, რამდენად ხდება მისი რეალური აღსრულება და რამდენად უზრუნველყოფენ სამართალდამცველები ღონისძიების უსაფრთხოდ და სრულყოფილად განხორციელებას, ეს ცალკე საკითხია. წარსულის გამოცდილებამ გვაჩვენა, რომ ამ კუთხით პრობლემები ჯერ კიდევ არ არის მოგვარებული.
მარშის ორგანიზება არ უნდა დაემსგავსოს უბრალოდ ღონისძიებას ღონისძიებისთვის. ის რეალურად უნდა აღწევდეს მიზანს – ამცირებდეს ჰომოფობიურ განწყობებს, ამაღლებდეს საზოგადოების ცნობიერებას და ხდიდეს მას მეტად ტოლერანტულს. ვფიქრობ, ამ მიზნის მისაღწევად საჭიროა ძალიან კარგად ორგანიზებული და მრავალრიცხოვანი ღონისძიების ჩატარება.
წინააღმდეგ შემთხვევაში, შესაძლოა თემის დისკრეტიდაცია უფრო მოახდინოს, ვიდრე მისი ხელშეწყობა. ამიტომ თემის წარმომადგენლები ამ საკითხს განსაკუთრებული პასუხისმგებლობით უნდა მოეკიდნონ და შესაბამისი ნიადაგი შეამზადონ, როგორც ორგანიზაციული, ასევე კამპანიური თვალსაზრისით.
რეგიონში მცხოვრებ ლგბტ თემის წევრს, რომელსაც კიდევ უფრო მეტი პრობლემა აქვს, ვეტყოდი, რომ ის არ არის ერთადერთი და არც რაიმე ავადმყოფობა სჭირს. უყვარდეს თავისი თავი და ნუ შეიძულებს მას მხოლოდ იმიტომ, რომ უმრავლესობისგან განსხვავებულია. შეეცადოს, დაამყაროს ურთიერთობა შესაბამის ორგანიზაციებთან, რომლებიც მუშაობენ ლგბტქ საკითხებზე, მიიღოს მეტი ინფორმაცია, აიმაღლოს ცნობიერება და შეიძინოს ბევრი ისეთი მეგობარი, რომელიც მას გაუგებს. თანამედროვე სამყაროში, სოციალური ქსელების გამოყენებით, ყოველივე ეს გამარტივებულია.
