17 მაისი ჩემთვის შიშის დღეა. 2013 წლის 17 მაისს ისრაელში ვიყავი, მაგრამ ვხედავდი ჩემს მებობრებს როგორ არბევდნენ. ძალიან ვინერვიულე, სამი დღე არ მეძინა. წარმოიდგინეთ რომ მათ ვისაც იცნობთ სიკვდილი ემუქრება. ზოგადად, არ
17 მაისი თან სიამაყის დღეა და თან სევდის. დღე, როცა შეგვეძლო ამაყად გვევლო, გვეჩვენებინა ხალხისთვის ვინ ვართ, როგორები ვართ, რა გვინდა, წაგვართვეს და არ შეგვარგეს. მე არ მესმის, რაში სჭირდება ეს დღე
17 მაისი ჩემთვის ზეიმია, ქვიარების საერთო დაბადების დღე და თან დიდ ტკივილთან და სევდასთან ასოცირდება ეს დღე იმის გამო, რომ საქართველოში არ გვეძლევა ზეიმის საშუალება. არ გვაცდიან და არ გვაძლევენ უფლებას რომ
17 მაისი ჩემთვის სოლიდარობის და იმ ადამიანების ხსოვნის დღეა, ვინც სიძულვილს ემსხვერპლა. ეს ერთი დღე გვაქვს წელიწადში, როცა შეგვიძლია ვიყოთ ის, ვინც ვართ – წესით ყველა დღე ეგეთი უნდა გვქონდეს, მაგრამ სამწუხაროდ
