როცა ჩვენს სამრევლოზე რამდენიმე ტელევიზიამ სიუჟეტი გააკეთა, შეგნებულად მოვერიდე იმის აღნიშვნას, რომ ჩვენთან დაშვებულია ერთნაირსქესიანი წყვილების ჯვრისწერები. ამით შევეცადე, კიდევ უფრო დიდი აგრესიისაგან დამეცვა ჩვენი ეკლესიის მცირე, მაგრამ მორწმუნე თემი. დღეს კი, როცა პრაიდის კვირეულის გამო ლგბტქ ადამიანები და მათი მხარდამჭერები ესოდენ დიდ აგრესიასა და დაბრკოლებას გადააწყდნენ, მხარდაჭერის ფორმად ვთვლი მოვყვე ამბავი იმის შესახებ, თუ როგორ გარდაიქმნა კონსერვატორული ეკლესია მიმღებლურ და მსოფლიოში ერთ-ერთ ყველაზე ტოლერანტულ ქრისტიანულ ეკლესიად.
2018 წელს საქართველოში დაარსდა ანგლიკანური/ეპისკოპალური ეკლესია, რომელიც კულტითა და დოქტრინით ტრადიციულია, ხოლო სოციალური მოძღვრებით (დამოკიდებულება ქალების მიმართ, დამოკიდებულება ლგბტქ ადამიანებისადმი და მათი როლი ეკლესიაში…) პროგრესული და ლიბერალური. წმინდა ნინოს სახელობის ეპისკოპალური სამრევლო ნაწილია ამერიკის ეპისკოპალური ეკლესიისა, რომელშიც დაშვებულია ქორწინების თანასწორობა, რაც გულისხმობს იმას, რომ ჩვენს ეკლესიაში ერთნაირსქესიან წყვილებზე ჯვრისწერის საიდუმლო აღესრულება და ისინი სრულად არიან ჩართულნი საეკლესიო ცხოვრებაში. შესაბამისად, თბილისის წმინდა ნინოს სახელობის ანგლიკანური/ეპისკოპალური სამრევლო ერთადერთი ეკლესიაა საქართველოში, რომელშიც ლგბტქ ადამიანებს შეუძლიათ, არა მარტო დაცულად და სრულად თანასწორად იგრძნონ თავი, არამედ მათ აქ ჯვრისწერის შესაძლებლობაც ეძლევათ, რაც ამ ეკლესიას საქართველოს მრავალფეროვან რელიგიურ გარემოში განსაკუთრებულს ხდის.
ეპისკოპალური ეკლესია არის ”ანგლიკანური თანაზიარების” ნაწილი, რომელიც ქრისტიანულ თანაზიარებათა შორის, სიდიდით მესამეა (რომის კათოლიკურისა და მართლმადიდებელ ეკლესიათა შემდეგ) და 80 მილიონ მორწმუნეს აერთიანებს. დიდ რელიგიურ ინსტიტუციაში ყველაზე მეტად რთულდება რეფორმის განხორციელება, ამიტომაც ჩვენს ეკლესიაში ბოლო 50 წლის განმავლობაში მომხდარი ცვლილებები არ იყო მარტივი. ნაბიჯ-ნაბიჯ, სრული ინკლუზიისაკენ მიმავალ გზაზე, ჯერ ეკლესიამ საერთო ბარძიმით ზიარების პრაქტიკა დაუშვა როგორც თეთრკანიანი, ისე ფერადკანიანი მოქალაქეებისთვის – მოგეხსენებათ, აშშ-ში სეგრეგაციული პოლიტიკა ეკლესიებსაც ეხებოდა, ამიტომაც ეკლესიებში მიღებული იყო რასობრივი ნიშნით სხვადასხვა ბარძიმით ზიარების დისკრიმინაციული წესი, რაც ჩვენმა ეკლესიამ ერთ-ერთმა პირველმა დაამსხვრია და ამ ჟესტით თქვა, რომ ღმერთის თვალში ყველა თანასწორია. 1977 წელს, ჩვენი ეკლესია ერთ-ერთი პირველი იყო, რომელმაც ქალთა დიაკვნად, მღვდლად და ეპისკოპოსად ხელდასხმა დაიწყო. 1989 წელს კი ამავე ეკლესიაში აღესრულა პირველი ქალის – ბარბარა ჰარისის ეპისკოპოსად ხელდასმა (მაღალღირსი ბარბარა ჰარისი აფრო-ამერიკელი იყო, რაც ამ მომენტს პოლიტიკურ ფაქტადაც აქცევს, იმდროინდელი რასისტული მდგომარეობის ფარგლებში).
1976 წლის ეპისკოპალური ეკლესიის ”გენერალურმა შეთანხმებამ” გამოაქვეყნა დადგენილება, რომელშიც ხაზგასმული იყო, რომ ჰომოსექსუალები არიან ღმერთის შვილები და ისინი იმსახურებენ მიმღებლობასა და პასტორალურ მზრუნველობას. 2003 წელს ეპისკოპალურმა ეკლესიამ ნიუ ჰემპშირის ეპისკოპოსად აკურთხა ჯინ რობინსონი – ღიად გეი არაცელიბატი მღვდელი, რომელიც მთელს ანგლიკანურ თანაზიარებაში პირველი ღიად გეი ეპისკოპოსი იყო. ამ ფაქტს დიდი ხმაური და კრიტიკა მოყვა, ეკლესიის შიგნით კი განხეთქილება გამოიწვია და 100,000-მა ადამიანმა დატოვა ეკლესიის ერთობა. თუმცა ამას არ დაუთრგუნავს ეკლესიის სურვილი, გამხდარიყო კიდევ უფრო მეტად ინკლუზიური და გამოეხატა ღმერთის სიყვარული ყველა მისი შვილისათვის. 2012 წლიდან ეპისკოპალური ეკლესია ჯვრისწერის წესს აღასრულებს ერთნაირსქესიან წყვილებზეც.
საქართველოში ჩვენი მოღვაწეობისა და მსახურების უმთავრესი მიზანია, პასტორალური მზრუნველობა გავუწიოთ ისეთ მორწმუნე ქრისტიანებს, რომლებიც გრძნობენ ეკლესიის წევრობის სურვილს, თუმცა თავიანთი ეკლესიებიდან ისინი გამოდევნილნი და დისკრიმინირებულნი არიან. განსაკუთრებით კი ასეთები არიან ლგბტქ ადამიანები, ფემინისტი ქალები და მათი გულშემატკივრები.
როდესაც ჯერ კიდევ თინეიჯერმა პირველად ვიმოგზაურე გერმანიაში, ეკლესიის ფასადზე დიდი ასოებით წარწერა დავინახე – „ეკლესია წმინდანებისა და ცოდვილებისათვის“. მახსოვს, გაოცება გამოიწვია ამან ჩემში და ამაზე ფიქრი არ შემიწყვეტია. ახლა კი ვიაზრებ, რომ ჭეშმარიტი ეკლესია სწორედ წმინდანებისა და ცოდვილებისაა, რადგან არ არსებობს წმინდანი ცოდვის გარეშე და ცოდვილი სიწმინდის ნატამალის გარეშე.
თომა ლიპარტიანი
ანგლიკანურ ეპოსკოპალური ეკლესიის წინამღღვარი საქართველოში
