თავგადასავლებით სავსე ზაფხულის პერიოდში, როდესაც სიცხე თავის ზენიტს აღწევს, განტვირთვა და დასვენება არც ისეთი რთულია, თუ გავიხსენებთ, რომ საღამოს სიგრილეში საინტერესო ფილმის ამორჩევა და მეგობრებთან ერთად მათი ნახვა შეგვიძლია. გთავაზობთ ლესბოსური ფილმების
მეჯლისები ქვიარ კულტურის ნაწილად ჯერ კიდევ მე-19 საუკუნის ბოლოს იქცა. აფრიკელ-ამერიკელი და ლათინო ლგბტქი ადამიანების მიერ დაწყებული ქვიარ საღამოები ერთადერთი თავშესაფარი იყო მარგინალიზებული ადამიანებისთვის, რომელთაც დრეგ მეჯლისზე მცირე ხნით მაინც შეეძლოთ საკუთარი იდენტობის უსაფრთხოდ გამოხატვა. დრეგ მეჯლისებისთვის დამახასიათებელია საპირისპირო სქესთან
ანდრო დადიანი თანამედროვე ქართველი ხელოვანია, რომელიც მუდმივად ცდილობს, მისთვის დამახასიათებელი სინაზითა და ჩაღრმავებით, მგრძნობიარე და ზოგჯერ უხეში ენით ილაპარაკოს თავის პერსონალურ და საზოგადო პრობლემებზე.
მოგზაურობის და ახალი ქალაქების დათვალიერების ერთ-ერთი ყველაზე სასიამოვნო ნაწილი მუზეუმებისა და კულტურული ადგილების დათვალიერებაა. მართალია, ლგბტქი არტისტების ნამუშევრები მსოფლიოს მრავალ მუზეუმშია წარმოდგენილი, თუმცა, ამასთან
დღეს, 19 ნოემბერს უსახელო გალერეაში გამოფენა “თვალი” გაიმართა. ექსპერიმენტული გამოფენა ფემინისტური და ქვიარ არასამთავრობო ორგანიზაცია GrlzWave-ის მიერ იყო ორგანიზებული.
გამოფენის მონაწილე ზოგიერთი ხელოვანისათვის “თვალი” სადებიუტო გამოფენაა. ნამუშევართა უმრავლესობა ქალებისა და ქვიარ ადამიანების მიერაა შექმნილი.
GrlzWave-ის თანადამფუძნებლისა და გამოფენის კურატორის, თეკლა თევდორაშვილის განცხადებით, გამოფენა ეხება ქალებისა და ქვიარ ადამიანების უფლებებს, ოჯახში ძალადობას, სექსუალურ და რეპროდუქციულ ჯანმრთელობას და ა.შ. თეკლას ნამუშევარს “წმინდა სისხლი” ჰქვია და მენსტრუაციის შესახებაა. ინსტალაციის ფარგლებში დამთვალიერებლებს შეეძლოთ თეკლას მიერ დაწერილ ლექსისათვის მოესმინათ, მოგვიანებით კი ის სიტყვები დაეწერათ, რომლებითაც მათ ან გარშემომყოფებს მენსტრუაცია მოუხსენიებიათ. ნამუშევრის ავტორის თქმით, ინსტალაციის მიზანი მენსტრუაციის კოლექტიურ დესტიგმატიზაციას ემსახურება.
გამოფენა “თვალი” ლოკალური აქტივობის, არტივიზმის 3-დღიანი ვორკშოფის შედეგად შეიქმნა. ვორკშოპში, რომელიც ოქტომბერში House of Reconenxtion-ში ჩატარდა, 15 ადამიანი მონაწილეობდა, რომელთაგანაც 9 ადამიანის მიერ შექმნილი 8 ნამუშევარი უსახელო გალერეაში გამოიფინა.
გამოფენაზე წარმოდგენილი ნამუშევრების ნახვა დაინტერესებულ პირებს 18-დან 20 სთ-მდე უფასოდ შეეძლოთ.
ავტორი: Sian Cain / The Guardian
პოლ იორი საკუთარ ფურგონს მაჩვენებს. მას ყოველთვის უნდოდა, რომ მანქანისგან (“ისინი ფალოსისებრნი არიან, არა?”) სკულპტურა შეექმნა და პანდემიისას, ისევე, როგორც უმეტესი ჩვენგანი, სიკვდილზე ფიქრობდა. ამიტომ, როცა ფურგონი იპოვა, საღებავი სრულად შემოაცალა და მოზაიკად გარდაქმნა. ახლა მანქანას იორის სტილში, წვრილი ნაჯღაბნით აწერია — “გამჟიმე სიკვდილამდე”, ნომრის ადგილას კი დიდი ასოებით არის მიწერილი — “არა ჰომო”.
ასე უბრალოდ ფურგონი როგორ უნდა ვიყიდოთ?
“ონლაინ ვიპოვე”, — მპასუხობს ირონიულად. სულ რაღაც 3 კვირაში დაასრულა. ვთხოვე, ხელები ენახებინა, ველოდი, რომ წლობით სკულპტურებზე და მოგვირისტებაზე ნამუშევარი თითები მოუვლელი ექნებოდა, მაგრამ კოხტად ლაქგადასმულ ფრჩხილებს ვხედავ.
“ახლა ცუდ ფორმაში არ არიან, მაგრამ დიდ ინსტალაციებზე მუშაობის შემდეგ ისე მაქვს, თითქოს მაწანწალა კატებთან ვმუშაობ”, — მპასუხობს პოლი.
სულ რაღაც 34 წლის ასაკში იორის ნამუშევრები ყველასგან გამორჩეულად გასაოცარი, ფერადოვნად ვულგარულია და ასახავს გენდერის, სექსუალობის, პოლიტიკის, რელიგიის, კაპიტალიზმისა და სარეკლამო ინდუსტრიის თემებს. მისი ბოლო და ამ დროისთვის ყველაზე დიდი გამოფენა ახლახან გაიხსნა — საკარნავალო წარმოდგენა მელბურნის თანამედროვე ხელოვნების ავსტრალიურ ცენტრშია წარმოდგენილი.
ის ყველაზე ცნობილი ნარჩენებისგან შექმნილი უზარმაზარი ინსტალაციებით გახდა. ბოლო გამოფენაზე მისი აქამდე ყველაზე დიდი ნამუშევარია წარმოდგენილი — კოშკი და გუმბათი, რომელიც Happy Meal-ის სათამაშოების გროვით, საკოსტიუმო სამკაულებით, ნაქსოვი ნაჭრებით, ნეონის სანათებით, სწრაფი კვების ლოგოებით, დილდოებით, მუხუდოს თუნუქის ქილებით, წინასაქორწინო წვეულებასთან ასოცირებული ნივთებით არის დაფარული. რაღაც მომენტში მგლოვიარე სახით დასცქერის პენისის ფორმის საწრუპებს და ამბობს, “ეს რა ამაზრზენი ქვეკატეგორიაა”.
გამოფენის ნებისმიერ წერტილში ნახავთ მის დელიკატურად ნაგვირისტებ ცისარტყელასებრ ნაყშებს, რომლებიც ვულგარულ, მეამბოხე გზავნილებს შეიცავს კაპიტალიზმისა და კოლონიალიზმის შესახებ. უზარმაზარი ნაქსოვები, თარგები, მძივებით შექმნილი ნამუშევრები გაფორმებულია სლოგანებით, რომლებიც ერთდროულად ქვიარ მგრძნობელობისაც არის და ჰომოფობიურიც, რასისტულიც და ანტირასისტულიც. შეხვდებით ერექციის არაერთ გამოსახულებასაც.
“გაბრუებული კარგა ხნით მიაშტერდები რომელიმეს და აღმოაჩენ, რომ ამდენი ხანი პენისს უყურებდი”, — მეუბნება ცენტრის ერთ-ერთი თანამშრომელი, რომელიც იორის კაშკაშა ნაქარგს შეჰყურებს.
გამოფენა ეკუთვნის მომცრო, მოწესრიგებულ კაცს, რომელიც სიმშვიდეს აფრქვევს და შავი მაისურის მიღმა მარგალიტის ყელსაბამიც მოუჩანს. შოუ 100-ზე მეტ ნამუშევარს აერთიანებს, რომელთა უმეტესი ნაწილი წლობით ავსტრალიის სხვადასხვა გალერეაში გამოფენის შემდეგ შეკრიბეს. ზოგიერთი ათწლეულზე მეტია თვითონაც არ უნახავს, ამიტომ ამბობს — “ძველი ნამუშევრების ნახვა უცნაურ ოჯახურ შეკრებას ჰგავს. ისინი პატარა ბავშვებივით არიან, რომლებიც ჩემს ცხოვრებაში დაბრუნდნენ”.
მისი ნამუშევრები ზედაპირულად შეფასებისას ბედნიერებას ასხივებენ, თუმცა იორი მათ და საკუთარ თავსაც პესიმისტად მიიჩნევს.
“ჩემი ნამუშევრები ბნელი, ცინიკური სიღრმეებიდან მოდის. მათ არ ვხედავ როგორც ბედნიერს — პლასტმასით არის შექმნილი და მილიონობით წელი არ დაიშლება, რაც გულისამრევია”, — ამბობს ის.
მიზიდულობის ნაწილი სწორედ სიბნელიდან მოდის, ფიქრობს ის.
“გამოწვევებით სავსე დროებაში ვცხოვრობთ და ამას მრავალი ადამიანი გრძნობს. როგორც ქვიარ ადამიანი, რომლისთვისაც შეურაცხმყოფელი სახელები ქუჩაში არაერთხელ დაუძახიათ, ვფიქრობ, რომ მარგინალიზებული ხმების ღირებულება ისაა, რომ გადარჩენა ვისწავლეთ. მაგალითად, ნაქსოვი მასალა, რომელსაც მუდმივად ვუბრუნდები, გარკვეულწილად დაცულობის და კომფორტის წყაროა”, — აღნიშნავს პოლი.
იორი მელბურნში დაიბადა და ინგლისელი მამისა და ავსტრალიელი დედის ოჯახიდან არის. რელიგიურ ოჯახში იზრდებოდა, რაც ახალგაზრდა ქვიარ ბიჭისთვის რთული იყო, მისთვის “ჯოჯოხეთური” წლები კათოლიკურ სკოლაში სწავლას უკავშირდება, რა დროსაც ბულინგის სამიზნე იყო.
“მაგრამ კათოლიკურ ეკლესიაში კემპ მგრძნობელობა დიდი დოზით გვხვდება. პერიოდი, რომელიც მე განსაკუთრებით მიყვარს, მე-17 საუკუნის ბაროკოა — დრამატული, მგრძნობიარე, როგორც ჰოლივუდი. ზოგიერთი ნამუშევარი ეროტიკულიც კი არის. ამიტომ, ქვიარობასა და რელიგიას შორის ბევრი კვეთაა, მათ შორის, დეკორატიულობისა და სპექტაკლის/წარმოდგენის სიყვარული”, — აღნიშნავს ხელოვანი.
უნივერსიტეტში არქეოლოგია და ანთროპოლოგია ისწავლა, რაც მის სურვილს კვებავს, რომ ყველაფერი შეაგროვოს ან, როგორც თვითონ ამბობს, “გადაარჩინოს”. ის კაპიტალიზმის ნარჩენებს აგროვებს გადაყიდვის წერტილებიდან ან ონლაინ მაღაზიებიდან და როცა ნამუშევრების შექმნას იწყებს, “იმპროვიზაციას” მიმართავს.
“სანამ არ დავასრულებ, არ ვიცი როგორი იქნება. ბავშვებმაც კი იციან, რომ როცა კოლაჟს ქმნიან — ერთ საგანს დადებ, გვერდით მეორეს მიუდებ და ფიგურას მიიღებ, ამიტომ კომიკურია, როცა ნივთები ერთმანეთს არ ერგებიან”, — ამბობს იორი.
კომპლექსური ქსოვილების მოგვირისტება იორიმ მას შემდეგ დაიწყო, რაც 2010 წელს მენტალური ჯანმრთელობის კრიზისი ჰქონდა, რისი საფუზველიც, მისი თქმით, დაქანცვა იყო. ამ დროისთვის მუშაობდა, სწავლობდა, ხელოვნების ნამუშევრების ქმნიდა და საკლუბო სივრცეებშიც დადიოდა — ყველა ჩამოთვლილ აქტივობას დიდ დროს უთმობდა. მისი ნების საწინააღმდეგოდ 2 კვირით ფსიქიატრიულ კლინიკაში გადაიყვანეს. შემდეგ, როცა დასვენებისა და მედიკამენტური მკურნალობის უკან მოტოვების პერიოდი დადგა, დამოუკიდებლად შეისწავლა კერვა — ხელობა, რომელსაც ხანგრძლივი პოლიტიკური ისტორია აქვს. მაგალითისთვის, სწორედ ამ გზით ქმნიდნენ სუფრაჟისტები საპროტესტო ბანერებს
“ჩემი ნამუშევრების უმრავლესობა მკაფიო პოზიციით გამოირჩევა, რაც მომწონს. პოლიტიკურ ხელოვნებას დიდი ტრადიცია აქვს, მაგრამ თვითონ ხელოვნება სულაც არაა თავისთავად პროტესტი ან აქტივიზმი. ის გვთავაზობს კითხვებს, რომლებიც რადიკალურად ფიქრისკენ მოგვმართავს. მაგალითად, აქ ყოფნის შემდეგ შეიძლება წინასაქორწინო წვეულების პენისის ფორმის საწრუპებს იმავე თვალით აღარასდროს შეხედოთ“, — აღნიშნავს ხელოვანი.
მის ნამუშევრებში ასახული შოკისმომგვრელი და ვულგარული დეტალები შეიძლება მნახველისთვის გამაღიზიანებელიც კი აღმოჩნდეს. 2013 წელს, ბავშვთა პორნოგრაფიის შექმნისა და გავრცელების ბრალდებით დააჯარიმეს და პოლიციამ წმინდა კილდას გალერია დაარბია კიდეც, რადგან ამ სივრცეში გამოფენილი იყო ხელოვანის კოლაჟი, რომელშიც ბავშვების თავების გამოსახულება სქესობრივ აქტში ჩართული კაცების ტანზეა დამაგრებული. ჯარიმა გაუქმდა და სასამართლომ პოლიცია იორის ნამუშევრისთვის მიყენებული ზიანისთვის დააჯარიმა.
“რაც უფრო მემატება ასაკი, უფრო ვხვდები, რომ საზოგადეობაში განხეთქილებაა იმ წარმოდგენებთან დაკავშირებით, რაც ხელოვნების მიმართ არსებობს და იმ ნამუშევრებზე, რომელთაც როგორც ქვიარ ხელოვანი ვქმნი. მაშინ ამ პროცესმა გავლენა იქონია, მაგრამ ათწლეულზე მეტი გავიდა და იმდენსაც აღარ ვფიქრობ”, — ამბობს ხელოვანი.
ახლა ერთობა იმ იდეით, რომ პოპულისტად მიიჩნევენ: ბევრ ადამიანს მოსწონს სწრაფი კვების ობიექტის, Hungry Jacks-ის აბრა, რომელსაც Horny Jocks (აღგზნებული ათლეტი) აწერია და არ ფიქრობენ იმ ღრმა მნიშვნელობაზე, რაც ამის უკან დგას.
“ხალხს ჩემს ნამუშევრებთან ურთიერთობა უკვე აქვს, რაც მაშინვე განმუხტავს იმ დაძაბულობას, რასაც თანამედროვე ხელოვნება იწვევს ხოლმე. სხვების ნამუშევრებზე ამბობენ: “ეს რამდენად საჩემოა? მესმის რა ხდება აქ?”. ჩემი ნამუშევრების დათვალიერებისას კი ადამიანების სიტყვებია: “ასეთი სათამაშო მქონდა”, “ეს ლოგო მეცნობა”. ეს ყველაფერი რეალური ცხოვრებიდან აღებული დეტალებია”, — აღნიშნავს პოლ იორი საუბრის.
2015 წელს, როცა ბრაიან ფირკუსი ამერიკული რეალითი შოუს Rupaul’s Drag Race-ის მე-7 სეზონში გამოჩნდა, არც შოუს სხვა მონაწილეებს და არც მაყურებელს ალბათ არ უფიქრია, რომ არტისტი, რომლის დრეგ სახელი, ტრიქსი მატელი დღეს უკვე ყველამ იცის, წარმატებას მიაღწვდა. კომიკოსი ქვინი მკვეთრი, გაუმართავი მაკიაჟით და ნაკლებად დახვეწილი სამოსით გამოჩნდა, სეზონის განვითარებასთან ერთად კი დავინახეთ, რომ თავდაჯერების არქონის გამო, რასაც შეჯიბრის ტიპის რეალით შოუში მონაწილეობის წნეხი დაემატა, ტრიქსიმ საკუთარი უნარების ბოლომდე გამოვლენა ვერ შეძლო. ამიტომ, მე-4 ეპიზოდში შოუს გამოეთიშა.
მოგვიანებით მას საკუთარი უნარების აუდიტორიისთვის გაცნობის შესაძლებლობა კიდევ ერთხელ მიეცა, როცა მე-8 ეპიზოდში დაბრუნდა, თუმცა, ვერც ამ შესაძლებლობის გამოყენება შეძლო — მაყურებელმა ვერც გამორჩეული კომიკოსი დაინახა, არც მისი მუსიკალური ნიჭის შესახებ გაუგია რამე და მარტივი იქნებოდა თქმა, რომ რიგითი დრეგ არტისტი ვიხილეთ, რომელმაც წამიერი ცნობადობის მოპოვება შეძლო და დაიკარგა.
კიდევ ერთი მნიშვნელოვანი დეტალი, რომელიც შოუს მაყურებლებმა მის შესახებ არ იცოდნენ, ის იყო, რომ ტრიქსი ალბათ ყველაზე შრომისმოყვარე ხელოვანია, რომელმაც საკუთარი კარიერა დრეგს დაუკავშირა და ამიტომ, დანებებას არ აპირებდა, თანაც, საკუთარი თავისთვის და ოჯახისთის დასამტკიცებელი ბევრი ჰქონდა — ბოლოს და ბოლოს, მისი დრეგ სახელიც კი ბავშვობის ტრავმების გამოძახილია.
ბრაიან ფირკუსი 1989 წელს დაიბადა და ვისკონსინის შტატში, მილოუკის გარეუბანში უკიდურეს გაჭირვებაში იზრდებოდა. მამა არ ჰყოლია, მაგრამ ჰყავდა მამინაცვალი, რომლის მხრიდანაც სექსუალური ორიენტაციის, უფრო სწორად კი, ნაკლები მასკულინურობის გამო ფსიქოლოგიური და ფიზიკური ძალადობის მსხვერპლი იყო. ბრაიანმა ბავშვობა ალკოჰოლდამოკიდებულ დედასთან და მამინაცვალთან გაატარა. მთვრალი მამინაცვალი სცემდა და ფემინურობის და იმის გამო, რომ ბარბის თოჯინებით თამაში უყვარდა, ქალის მეტსახელს, ტრიქსის ეძახდა. ბავშვობისა და თინეიჯერობისას მუდმივად ოჯახში ძალადობა ცეცხლსასროლი იარაღით მუქრამდე მივიდა, ამიტომ 15 წლის ბრაიანი სოციალურმა სამსახურმა ოჯახს გამოარიდა. იგი ასაკიდან ბებიასთან ცხოვრობდა, რომელიც საპირისპირო გენდერთან ასოცირებული ტანსაცმლის ტარებისკენ ლტოლვას, მაკიაჟით ჩატარებულ ექსპერიმენტებს და ფემინური ნაწილის გამოვლენას არ უპირისპირდებოდა.
მუშაობა ადრეულ ასაკში, სავაჭრო მოლის მაკიაჟის სტენდში დაიწყო და იმ დროიდანვე იცოდა, რომ კარიერას სილამაზის ინდუსტრიას დაუკავშირებდა. ასეც მოხდა, მაგრამ ბევრად დიდი მასშტაბით — მილოუკის ერთ-ერთ ბარში დრეგთან პირველი შეხება, ბავშვობის ძალადობრივი გამოცდილებებიდან დაბადებული სახელი ტრიქსი და ფსევდო გვარი, მატელი (ბარბის თოჯინების ერთ-ერთი ყველაზე პოპულარული ბრენდი) ბრენდად იქცა. ყველაფერი კი უიქენდებზე დრეგ ხელობით ღამეში გამომუშავებული 30$-ით დაიწყო.
ტრიქსი მატელი ბარბის თოჯინების მრავალწლიანი ისტორიის შთაგონებით შექმნილი დრეგ პერსონაჟია, გნებავთ, ბარბის კარიკატურა, რომელიც კლასიკური გაგებით ბარბის სრულყოფილ იმიჯს არ ერგება. ისიც უნდა ითქვას, რომ ის ამ სტერილურ ჩარჩოს არღვევს — ბევრად გამბედავია, მაკიაჟით ექსპერიმენტებს ატარებს, ფანებს შავი იუმორით ხიბლავს, გამუდმებით იცინის ბავშვობის ტრავმებზე და მენტალური ჯანმრთელობის გამოწვევებზე. ის სექსუალურ გამოცდილებებზე ღიად საუბრობს და ისევე, როგორც ბარბის თოჯინები ირგებენ ახალ-ახალ პროფესიებს, საკუთარი შესაძლებლობების სხვადასხვა მიმართულებით მოსინჯვას არ ერიდება და რაც მთავარია, საკუთარ მიზნებს განსაკუთრებული სერიოზულობით ეკიდება.
„მგონი დრეგს სერიოზულად არავინ აღიქვამს, ერთგული ფანებიც კი. მთავარი ისაა, რამდენად სერიოზულად ეკიდები ფაქტს, რომ სასაცილო ხარ“, — ამბობს ტრიქსი, რომელიც ხშირად აღნიშნავს, რომ დრეგი ილუზიაა — საკუთარი თავისთვის და სხვებისთვის ტყუილის დაჯერება, რომელიც თავისთავად ჯადოსნურია.
სწორედ ეს აძლევს თავისუფლებას, რომ საკუთარი პერსონა ფანებს ისე გააცნოს, როგორც სურს — „გამხდარი ლეგენდა“, „ბიოლოგიური ქალი“ თუ ნებისმიერი სხვა ტერმინი შეიძლება შენი არტ-იდენტობის ნაწილად იქცეს.
ტრიქსი საეკრანო პარტნიორად იქცა ეკატერინა პეტროვნა ზამოლოჩიკოვა, Rupaul’s Drag Race-ის კიდევ ერთი მონაწილე, თვითგამოცხადებული „მაღალი კლასის რუსი სექს-მუშაკი”. მათ ერთად კომედიური იუთუბ ვიდეოების სერია — UNHhhh წამოიწყეს, რომელშიც საუბრობენ იმაზე, რაზეც სურთ, “რადგან ეს მათი შოუა და არა ჩვენი“.
ეკრანზე წარუმატებელი გამოჩენის შემდეგ, ტრიქსისთვის ეს შემობრუნების წერტილი იყო, რადგან მაყურებელმა სულ სხვა თვალით დაინახა — ყველასგან გამორჩეული კომიკოსი, რომელიც პარტნიორის კომენტარებზე სხარტად რეაგირებს, აჟღერებს ახალ ფრაზებს, რომელიც პოპკულტურის ნაწილად იქცევა, არასდროს არის მოსაწყენი და მუდმივად ვითარდება.
Youtube შოუში ფანებმა კატიას და ტრიქსის მეგობრობის განვითარება და მათი დრეგ პერსონაჟების სულ უფრო დახვეწა იხილეს. სულ მალე, შოუ სატელევიზიო ფორმატს მოერგო და დრეგ-ტანდემი ბევრად დიდ მასშტაბზე გადავიდა.
ნაბიჯ-ნაბიჯ მიღწეული წარმატების პარალელურად, ფანები აქტიურად ითხოვდნენ, რომ ტრიქსი Rupaul’s Drag Race-ის ფრენჩაიზში, All Star-ში მიეწვიათ, რომელშიც გასული სეზონების გამორჩეული მონაწილეები საუკეთესო ქვინის ტიტულის მოსაპოვებლად კიდევ ერთხელ იბრძვიან. ტრიქსის და კატიას სატელევიზიო წარმატების პერიოდსვე დაემთხვა კატიას მენტალური ჯანმრთელობის პრობლემები, რაც ნარკოტიკებით იყო გამოწვეული, ამიტომ ტრიქსის დრეგ პარტნიორმა ერთწლიანი შესვენების აღება და საკუთარ თავზე ზრუნვა გადაწყვიტა.
კატიას, იმ დროისთვის ტრიქსის უკვე ახლო მეგობრის თავსდატრიალებული ამბებისა და შოუს სატელევიზიო ეთერიდან მოხსნის პარალელურად, ტრიქსი All Star-ის მე-3 სეზონში გამოსაჩენად ემზადებოდა. ეკრანებზე წინა გამოჩენის შემდეგ 3 წელი იყო გასული, უკვე თავდაჯერებაც ჰქონდა და ამ შანსის დაკარგვას არ აპირებდა, ამიტომ შოუს პრემიერის დღეს პირველი სინგლი გაავრცელა, რასაც ფინალური ეპიზოდის დღეს სრული ალბომი მოჰყვა. ამასთან, ვარსკვლავების სეზონის გამარჯვებული გახდა, რასაც შოუს ფანების დიდი ნაწილის უკმაყოფილება მოჰყვა, რადგან სხვა ქვინს ბევრად ღირსეულად მიიჩნევდნენ. არაერთგვაროვან შეფასებებს ტრიქსი არ შეუჩერებია — ზუსტად იცოდა, რომ კიდევ ერთხელ უნდა დაემტკიცებინა ყველასთვის, რატომ იყო გამარჯვებულის ტიტულის ღირსი.
ქანთრის შემრსულებელმა ერთადერთმა დრეგ ქვინმა 2018 წელსვე გამოუშვა მეორე ალბომი, წინა ალბომის, Two Birds-ის (ორი ჩიტი) ერთგვარი გაგრძელება — One Stone (ერთი ქვა).
როგორც თავად ამბობს, „ქანთრის შემსრულებელ დრეგ არტისტებს შორის საუკეთესოა, რადგან ერთადერთია“. ამ ჟანრს სხვა ქვინები შეასრულებენ თუ არა, ერთი რამ ცალსახაა — ტრიქსის გამორჩეული ნიჭი აქვს: წერს ტექსტებს, მუსიკას, არჩევს ვიზუალს, ჰყვება ბავშვობისა და მოზარდობის გამოცდილებებზე ან, ქანთრის ვარსკვლავი ბარბის იმიჯს ამოფარებული, უბრალოდ გასართობ სიმღერებს ასრულებს, რომლებიც ბილბორდის ჩარტებში მოწინავე ადგილებს იკავებს.
ოლ სთარის მოგების ირგვლივ არსებული უთანხმოება უკვე დავიწყებული იყო, როცა 2019 წელს ნეთფლიქსზე ტრიქსის შესახებ გადაღებული დოკუმენტური ფილმის, Moving Parts (მოძრავი ნაწილები) პრემიერა შედგა. ფილმში ტრიქსიმ ღიად ისაუბრა ბავშვობის ტრავმულ გამოცდილებებზე, საკუთარ დრეგ შთაგონებაზე — მაყურებელმა მისი და კატიას მეგობრობის განვითარება, ოლ სტარისთვის მზადება, კატიას მენტალური ჯანმრთელობის გაუარესება, ტრიქსის ოჯახთან ურთიერთობა იხილა. გულახდილმა დოკუმენტურმა ფილმმა მისი გულშემატკივრების არმია კიდევ უფრო გაზარდა.
ტრიქსის მუსიკალური კარიერა ორი ალბომით არ დასრულებულა — 2020 წელს Barbara გამოუშვა, 2022 წელს კი The Blonde & Pink Albums.
ამასთან, კარიერული ექსპერიმენტების თუ სხვადასხვა წამოწყების პარალელურად, Youtube არხს მართავს, 1,7 მილიონამდე გამომწერი ჰყავს და ფანებთან მუდმივად ახლო ურთიერთობის შენარჩუნებას ცდილობს. პლატფორმას სხვა დრეგ შემსრულებლებსაც უზიარებს და იუთუბის ვიდეოებში ახალი ქორეოგრაფიის, ტურნეს თუ სხვა პროდუქტის მომზადებაში Drag Race-ის კარგად ნაცნობი თუ ნაკლებად ცნობილი ხელოვანების სახელებს შეხვდებით.
შექმნა წარმატებული მაკიაჟის ბრენდი Trixie Cosmetics, რომელიც უკვე შემდგარი ბიზნესია, რაც მხოლოდ იმის დამსახურება არაა, რომ მის სახელთან ასოცირდება — ტრიქსი პროდუქტისთვის ახლებურ შეფუთვას, ორიგინალურ გადაწყვეტებს, ხელმისაწვდომ ფასებსა და ეკომეგობრულ მიდგომებს იყენებს, რათა თითოეულ მომხმარებელს მოერგოს.
წლების წინ შეჯიბრების ტიპის შოუში მონაწილის სტატუსით მისული, ჟიურის სავარძელშიც აღმოჩნდა. მალე Queen of the Universe-ის მეორე სეზონი გამოვა და ტრიქსი ისევ ჟიურის ერთ-ერთი მთავარი წევრი იქნება.
ტრიქსის ბოლო სიახლე ფალმ სფრინგსში შეძენილი ძველი მოტელია, რომლის საკუთარი ბრენდის ესთეტიკით რენოვაცია გადაწყვიტა და ეს პროცესი სატელევიზიო შოუდ აქცია — 8 ეპიზოდისგან შემდგარი Trixie Motel-ის ნახვას Disney+-ზე შეძლებთ.
ტრიქსი საკუთარი ბრენდის განვითარებას არაერთი მიმართულებით ცდილობს, თუმცა ახერხებს და არ კარგავს იმ ესთეტიკას, რომლის ირგვლივაც შეიქმნა — ყველაზე მაღალშემოსავლიანი, სოციალურ ქსელებში ყველაზე დიდი აუდიტორიის მქონე და თამამად შეიძლება ითქვას, რომ ყველაზე შრომისმოყვარე დრეგ ქვინია Drag Race-ის უთვალავი სეზონის მონაწილეებს შორის. ამიტომ, რთულია იმის განსაზღვრა, რა სიახლეები ელით ფანებს სამომავლოდ.
„ახლა რომ ვფიქრობ, საკუთარი სექსუალური ორიენტაციის შესახებ ყოველთვის ვიცოდი, სხვადასხვა ნიშნით შეიძლებოდა იმის მიხვედრა, რომ გეი ვარ. თუმცა, ინფორმაციის არქონის გამო რაღაცების განსაზღვრა რთული იყო და რაც ჩემამდე აღწევდა, ძირითადად, შეურაცხმყოფელ ტერმინებში იყო მოქცეული, როგორც რაღაც არასწორი”, — იხსენებს დამწყები მუსიკოსი და ქვიარ აქტივისტი, ანრი კერესელიძე. მან ჯერ კიდევ ბავშვობაში გააცნობიერა ისიც, რომ ამაზე სხვებთან ღიად საუბარი საფრთხისშემცველი იყო.
„ჯერ კიდევ ბავშვური თამაშებისას, და მსგავსი გამოცდილება, ვთვლი, რომ გარშემო ბევრს ჰქონია, რაღაცების გაზიარება, ღიად თქმა მინდოდა, თუმცა თავიდანვე მივხვდი, რომ სხვები სწორად ვერ გაიგებდნენ. ეს ის პერიოდი იყო, როცა პირველად ჩავიკეტე და არასწორადაც კი მივიჩნიე მისწრაფებები, რომლებზე ღიად საუბარიც მჭირდებოდა“, — ამბობს ანრი.
ანრი კერესელიძემ საკუთარ თავთან ბრძოლის გზა გაიარა, რასაც სექსუალურ ორიენტაციაზე მეგობართან საუბარი, შემდეგ ლგბტქი ორგანიზაციების ღონისძიებებზე სიარული და ანდერგრაუნდ სივრცეში საკუთარი თავის შეყვარება მოჰყვა. ერთ დღეს კი ეს გზა აქტივისტურ საქმიანობამდე მივიდა.
სტიგმის გამო, ლგბტქი ორგანიზაციებთან ურთიერთობა, სოციალიზებაც არ მინდოდა. იმ ადამიანებთან არავითარი კავშირი არ მინდოდა მქონოდა, რომლებიც საკუთარ სექსუალურ ორიენტაციაზე ღიად საუბრობდნენ.
რადგან გარემო ისეთი იყო, რომ იდენტობაზე, სექსუალურ ორიენტაციაზე კითხვების დასმაც კი არასწორად მიიჩნეოდა, საკუთარ თავთან ბრძოლა დავიწყე. სხვადასხვა გზა მოვსინჯე და ვიყენებდი ყველა რესურსს, რაც იმ დროს გამაჩნდა. დავიწყე ეკლესიაში სიარული, სტიქაროსანი გავხდი და მოლოდინი მქონდა, რომ ამ გზით რაღაცების გადაფარვას შევძლებდი.
საკუთარ თავთან ბრძოლამ სრულწლოვანებამდე გასტანა, უნივერსიტეტში ჩაბარების შემდეგ რაღაცები შეიცვალა. იქამდე ჩემს იდენტობაზე არავისთან მისაუბრია, ანონიმური ფეისბუკ ანგარიში მქონდა და მხოლოდ იქ ვბედავდი, რომ რაღაცებზე მეწერა, ამ აზრებს კი სხვა ანონიმურ ანგარიშებს ვუზიარებდი. ეს ანონიმური სივრცე იქცა საკუთარი თავის გამომზეურების პირველ საშუალებად.
პირველი შეყვარებული სწორედ ანონიმური ფეისბუკის მეშვეობით გავიცანი. მაგ დროს მივხვდი, ეს ის მოცემულობა იყო, რომელშიც საკუთარი თავი ვიპოვე. იქამდე საკუთარ თავს ვუმტკიცებდი, რომ ბისექსუალი ვიყავი, რაც ერთგვარი ხელჩასაჭიდი იყო. საკუთარ თავთან არსებული უამრავი კითხვის გამო პირველი სექსი ქალთან მქონდა და ამან კიდევ ერთხელ დამარწმუნა, რომ გეი ვარ.
საკუთარ სექსუალურ ორიენტაციაზე პირველად მეგობართან ვისაუბრე, რომელიც იქამდე თვითონ გამომიტყდა. ის ჩემთვის უმნიშვნელოვანესი ადამიანი გახდა, რადგან ერთმანეთს ვშველოდით, ღიად საუბარი შეგვეძლო. ამ ადამიანმა შემაძლებინა საუბარი ისეთ თემებზე, რომლებზე ღიად საუბარიც იქამდე არ შემეძლო. ამიტომ დღემდე განსაკუთრებით მნიშვნელოვანი მეგობარია.
ლგბტქი ორგანიზაციებთან ურთიერთობა, სოციალიზებაც არ მინდოდა, რადგან სტიგმის გამო იმ ადამიანებთან არავითარი კავშირი არ მინდოდა მქონოდა, რომლებიც საკუთარ სექსუალურ ორიენტაციაზე ღიად საუბრობდნენ. შეყვარებულთან დაშორების შემდეგ მძიმე პერიოდი მქონდა და საჭიროებიდან გამომდინარე დავუკავშირდი თანადგომის სოციალურ მუშაკს.
იმავე პერიოდში WISG-ის შეხვედრებს ვესწრებოდი, რომელთა შესახებაც მეგობრისგან, ლესბოსელი გოგოსგან გავიგე, მაგრამ საკუთარ თავთან წინააღმდეგობაში ისევ ვიყავი. მცირე ასაკიდან იმდენად გვაჩვევენ, რომ საკუთარი თავი ღიად არ უნდა გამოვხატოთ, რომ შიში და უხერხულობა მქონდა. შეხვედრებზე იდენტობაზე, სხვა არაერთ მნიშვნელოვან თემაზე საუბრობდნენ, რაზეც იქამდე წარმოდგენა არ მქონდა. მაშინ გავიგე, რომ გენდერი და სექსუალობა სხვადასხვა ცნებებია და საკუთარი თავის შენება ფაზლივით დავიწყე. მივხვდი, რომ ცისგენდერი (ადამიანი, რომლის გენდერული იდენტობაც ბიოლოგიურ სქესთან თანხვედრაშია) ვარ, რომლისთვისაც მასკულინობა კომფორტულია.
მნიშვნელოვანია ინფორმაციის მიღება, სიახლის მიღების გამბედაობა, რადგან შიში საკუთარი და სხვების მიღების პროცესს მნიშვნელოვნად ართულებს.
ჩემს პირველ ჰორუმნაითზე (ყოველთვიური ქვიარ მუსიკალური საღამოების სერია, რომელსაც კლუბი ბასიანი მასპინძლობს) მარტო წავედი და ულამაზესი სცენა, დრეგ შოუ ვნახე, რომელმაც შემძრა. ეს შვება იყო. იქ პირველად მივხვდი, რომ მარტო არ ვარ. ეს იყო სივრცე, რომელში შესვლამაც საკუთარი თავის შეყვარება, ჩახუტება, დანახვა შემაძლებინა. ბევრისთვის ეს რთული პროცესია და მთელი ცხოვრება ვერ ახერხებენ, მაგრამ იმ მომენტში რატომღაც გამიმარტივდა.
იმავე პერიოდში იყო გალერის ღონისძიებები, მოგვიანებით საქსესი და სულ უფრო მეტად, ამ სივრცეების გავლით ვიღებდი საკუთარ თავსაც და არაერთი ადამიანიც ვიპოვე. რაც არ უნდა იკითხო, რამდენად დიდი წარმოდგენაც არ უნდა გქონდეს გენდერული იდენტობისა და სექსუალური ორიენტაციის შესახებ, თუ ადამიანებთან პირადად ურთიერთობის გამოცდილება არ გაქვს, რთულია რაღაცებს ბოლომდე მიხვდე. მუდმივად არასწორ წარმოდგენებს გილექავენ ქვიარ ადამიანების შესახებ და სტიგმების მსხვრევა ამ სოციალიზაციის სივრცეების გარეშე რთულია. იქამდე ტრანსფობი, ჰომოფობიც ვიყავი. არანაკლებ მნიშვნელოვანია ინფორმაციის მიღება, სიახლის მიღების გამბედაობა, რადგან შიში საკუთარი და სხვების მიღების პროცესს მნიშვნელოვნად ართულებს.
საქსესში მივდიოდი და სწრაფადვე უკან მოვდიოდი. მერე უფრო გავიხსენი და ადამიანებთან ურთიერთობა, საკუთარი თავის ღიად გამოხატვა დავიწყე, მეგობრები შევიძინე, რომელთაც ჩემი ესმოდათ. სოციალიზაცია საკუთარი თავის რეალიზების შესაძლებლობა, რაც ნებისმიერი ადამიანისთვის განსაკუთრებით მნიშვნელოვანია, ჩვენთვის ამ სივრცეებით არის შემოსაზღვრული.
ანდერგრაუნდ სივრცეში მუსიკის სიყვარულით აღმოვჩნდი, ბავშვობიდან მუსიკალური ადამიანი ვიყავი, მერე უკვე მუსიკის წერაც დავიწყე. ახალი, ხარისხიანი მუსიკის მოსმენა და სოციალიზაცია ერთმანეთთან იყო დაკავშირებული. მუსიკამ და იდენტობამ რაღაცნაირად გამაერთიანა. მერე უკვე ყველა შეხვედრას, ორგანიზაციების აქტივობებს ვესწრებოდი — იდენტობის, სქესობრივი გზით გადამდები დაავადებების თუ აქტივიზმის შესახებ.
გრძელი პროცესია — ჯერ საკუთარ თავს ემალები, მერე იღებ. საკუთარ თავს შეიყვარებ და ცდილობ, სხვებსაც დაანახო, ვინ ხარ რეალურად, რატომ არის გაუმართლებელი ვერმიღება მხოლოდ ორიენტაციის გამო.
გავაცნობიერე, რომ ყველაზე საჭირო მომენტში ცენტრ თანადგომას თანამშრომლისთვის რომ არ მიმეწერა, ეს შესაძლებლობა რომ არ მქონოდა, ჩემი ცხოვრების იმ პერიოდის უკან მოტოვება ბევრად გამიჭირდებოდა. ამან მიმახვედრა, რამდენად მნიშვნელოვანია აქტივისტების საქმიანობა.
შეხვედრებზე რასაც ვისმენდი, ვუზიარებდი ყველას — მიმოწერისას თუ პაემნებისას და ეს არანაკლებ საჭირო ჯაჭვია. მაშინ უბრალოდ ვფიქრობდი, რომ თუ პასუხისმგებლობის გრძნობა გაქვს და გინდა, რომ კარგი მოქალაქე იყო, სხვებსაც უნდა გააგებინო ის, რაც შენ გაიგე, მიიღე. მიმაჩნდა, რომ ეს ჩემი ვალი იყო. მაგ დროს ერთ-ერთ მღვდელთანაც მქონდა პაემანი, რომელიც საკუთარი თავის ვერ მიღების გამო მივიდა ამ გადაწყვეტილებამდე. მაშინ მისი გაგება მიჭირდა, ვერ ვხვდებოდი, ადამიანს საკუთარი ბედნიერების სანაცვლოდ მსგავსი გადაწყვეტილება რატომ უნდა მიეღო. გული მწყდებოდა, რომ სხვებს არ შეეძლოთ ის, რაც მე შევძელი. ახლა ვიცი, რომ წნეხი ამ ყველაფერს ართულებს და ადამიანების გამოცდილების გაგება უნდა ვცადოთ.
თანასწორობის მოძრაობის აქტივისტურ ბანაკშიც ვიყავი, მერე კვლევებსაც ვაკეთებდი, ექიმებთან და სოციალურ მუშაკებთან მიმუშავია და ვხედავდი, რამდენად არასწორი განწყობები იყო. ამ გამოკითხვებისას რეაქცია არ უნდა გამემჟღავნებინა და ამავდროულად ვისმენდი ჩემთვის იქამდე რთულად წარმოსადგენ დამოკიდებულებს.
საქსესში ვმუშაობდი და ჰომოფობიური განწყობებთან შეჯახება მუდმივად მიწევდა. ესეც ძალიან სენსიტიური იყო, რადგან საკუთარი თავის მიღების გზა გავლილი მქონდა და ვერ ვიგებდი აგრესიას, რომელიც მოდიოდა.
რაღაც გრძელი პროცესია — ჯერ საკუთარ თავს ემალები, მერე იღებ. საკუთარ თავს შეიყვარებ და ცდილობ, სხვებსაც დაანახო, ვინ ხარ რეალურად, რატომ არის გაუმართლებელი ვერმიღება მხოლოდ ორიენტაციის გამო. მაგ პერიოდში მუდმივად, ყველა სივრცეში, ნებისმიერი ადამიანისთვის დავიწყე ახსნა, რომ ის ფაქტი, რომ გეი ვარ, სულაც არ ნიშნავს, რომ ცუდი ადამიანი ვარ. თან ხშირად ისე ხდებოდა, რომ მისაუბრია არაერთ ადამიანთან, რომელსაც გეისთან საუბარი პირველად ჰქონდა. უამრავ კითხვას მისვამდნენ და მეც ვპასუხობდი, ვხვდებოდი, რომ ბევრისგან განსხვავებით, სოციალიზაციის „ფუფუნება“ მქონდა. ადამიანები განწყობებს არარეალურ წარმოდგენების მიხედვით, სხვადასხვა სატელევიზიო შოუდან იქმნიდნენ. პირისპირ აღმოჩნდები და გეუბნებიან, რომ შენ კი კარგი ხარ, მაგრამ სხვები არა. ვუხსნიდი, რომ ანალოგიურად ზოგიერთი ჰეტეროსექსუალი კარგია, სხვები ნაკლებად და ამ აბსურდულ მოსაზრებას არ უნდა დააფუძნოს საკუთარი განწყობა. სამართლიანი ადამიანი ვარ, ჩემი სიმართლის შებღალვას ვერავის შევარჩენ, ალბათ ახსნასაც ამიტომ ვუთმობდი დიდ დროს.
პრორუსული ძალები ლგბტქი ადამიანებთან ბრძოლით ცდილობენ ფონს გასვლას. ეს სიძულვილის პოლიტიკა, როცა ჩემი არსებობა ვიღაცისთვის მანიპულაციის საგანია, ამაზრზენია.
მერე თბილისი პრაიდში მივედი და აღმოვჩნდი იმ მხარეს, რაც ერთ დროს წარმოუდგენლად მიმაჩნდა. პრაიდში მისვლა ხილვადობის გაძლიერების სურვილმა განაპირობა, კამპანიურ წამოწყებებშიც ამიტომ ჩავერთე. მიმაჩნია, რომ რთული გამოცდილებები გავიარე – ბავშვობიდან დალექილ არასწორ წარმოდგენებს დღემდე ვებრძვი, ამიტომ აუცილებელია, რომ სხვებს, ახალგაზრდებს შევუქმნათ გარემო, რომელშიც საკუთარი თავის გამოხატვას ბევრად თავისუფლად შეძლებენ. ხშირად ისიც კი ძალიან რთულია, საკუთარ თავს გამოუტყდე, რომ ქვიარი ხარ. აუცილებელია, ღიად ვისაუბროთ, ყოველდღიურად და იმ ადამიანებსაც, რომლებიც აგრესიულად არიან განწყობილი ან ინერტულები არიან, დავანახოთ, რომ მათთან საუბარი გვინდა.
პრაიდში მუშაობისას პირდაპირ შევეჯახე მოცემულობას, რომ ლგბტქი საზოგადოებაშიც არსებობს ორი პოლუსი – ისინი, ვინც ხილვადობის პოლიტიკით იბრძვიან და ისინი, ვინც ღიაობის პოლიტიკას ემიჯნებიან. მე კი მგონია, რომ სხვადასხვა აზრზე მყოფი ადამიანების შრომა თანაბრად მნიშვნელოვანია და საერთო წერტილების გამონახვა უნდა შეგვეძლოს.
ხშირად ვფიქრობ, რა ვისწავლეთ 2013 წლის გამოცდილებიდან, გასული წლის 5 ივლისისგან?
2021 წლის ხუთმა ივლისმა ორნაირი შედეგი მოიტანა — სამწუხარო დღეები გავიარეთ და ამავდროულად, ღიად დავინახეთ, რომ ძალადობრივი ჯგუფი არის მცირე, ორგანიზებული და მათ ხელისუფლება, ეკლესია უმაგრებს ზურგს. შეიძლება ითქვას, რომ ომს გავდივართ და ამ პროცესში საკუთარი თავის ფლობა არ უნდა დავკარგოთ.
ალტ-ინფო რუსეთთან არის კავშირში, მაგრამ თითქოს ხალხმა დაივიწყა რუსეთ-საქართველოს გამოცდილება, რუსული აგრესია. ახლა იმავეს უკრაინა გადის და ომის დაწყების მიზეზად რუსეთის ეკლესიის პატრიარქმა ქვიარ ადამიანები დაასახელა. იგივეა ჩვენთანაც — პრორუსული ძალები ლგბტქი ადამიანებთან ბრძოლით ცდილობენ ფონს გასვლას. ეს სიძულვილის პოლიტიკა, როცა ჩემი არსებობა ვიღაცისთვის მანიპულაციის საგანია, ამაზრზენია.
6 ივლისს კი აღმოჩნდა, რომ იმაზე ბევრად მეტნი ვართ, ვიდრე იქამდე მეგონა და თანამოაზრეებიც ბევრად მეტნი არიან. თუმცა ხელისუფლების მხარდაჭერის არარსებობა ართულებს თანასწორობის იდეის მქონე ადამიანების მხრიდან პოზიციის ღიად დაფიქსირებას.
მე ვგრძნობ ძვრებს და განწყობების ცვლილებას და ეს თითოეული ორგანიზაციის, თითოეული ადამიანის დამსახურებაა, რომელიც ღიად საუბრობს; ყველა ადამიანის, რომელიც ანდერგრაუნდში მუშაობს, რომელსაც თუნდაც ერთი ადამიანისთვის აუხსნია, რომ სიძულვილი გამართლებული არ არის.
5 ივლისის შემდეგ პოსტტრავმული სტრესი დამეწყო, მაგრამ იმ დღეებში მედგრად ვიდექი, გაბრაზებული ვიყავი და შემართებით. ჩვენ შიშველი ხელებით, მშვიდობიანად გვინდა გასვლა და ჩვენ წინაშე არსებულ პრობლემებზე ღიად საუბარი, საპირისპირო მხარეს კი ძალადობას ვხედავთ.
5 ივლისის შემდეგ ერთ ბიჭთან მქონდა პაემანი და აღმოჩნდა, რომ ის მაშინ ჩვენ წინააღმდეგ იდგა — ამის მიზეზი შიში, თავდაცვა, იქნებ სულაც სახელმწიფო უწყებების მხრიდან შანტაჟია.
აქტივიზმი და მუსიკა ჩემთვის ერთმანეთთან კავშირშია და მინდა უკეთესი შესაძლებლობები მოვნახო, საიდანაც უფრო მძლავრად შევძლებ, რომ არასწორ წარმოდგენებს შევუტიო.
მუსიკის კეთება ბავშვობიდან მინდა. როგორც მუსიკაში ვიპოვე თავი, ისე ვერსად, მაგრამ საქართველოში ამით შემოსავლის ქონა რთულად წარმოსადგენია, თანაც უფლებების დაცვაზე, საკუთარი თავის გაძლიერებაზე, ყოველდღიურ გამოწვევებზე ფიქრი საკმარის დროს აღარ გიტოვებს. არადა, ჩემთვის მუსიკაც რაღაცებზე ღიად საუბრის, პროტესტის მძლავრი გზაა. ხშირად მოტივაციას ვკარგავ, მაგრამ მერე როგორღაც გადატვირთვას ვახერხებ. ახლა იმ ეტაპზე ვარ, როცა შემოტრიალების წერტილი მაქვს, შევძელი და ალბომი — Glitters and Pain ჩავწერე, რომლის პრეზენტაციაც სექტემბრის ბოლოს შედგება. უკვე მზად მაქვს მეორე ალბომი, რომლის პრემიერაც მოგვიანებით, ესპანურ ჩენელზე იქნება. ჩემი კარიერული მიზნები აუცილებლად კიდევ უფრო განვითარდება, მაგრამ ვფიქრობ, სხვა ქვეყანაში.
Henry Keller-ის ერთ-ერთი ტრეკი არტისტის მეორე ალბომიდან — GAYISNTREAL:
საქართველოში რაც მაკლია, ერთმანეთზე ზრუნვა და სამართლიანობაა. ადამიანში რესურსის დანახვას არავინ ცდილობს, შესაძლებლობების მიცემა გვიჭირს და შედეგის მისაღწევად ხშირად მხოლოდ შრომაც არაა საკმარისი – მუდმივად მტკიცების პოზიციაში ყოფნა გიწევს. ერთმანეთის დანახვა გვიჭირს, მოტივაციის მიცემა, დაფასება. მინდა, ვიპოვო ადგილი, სადაც თავს კარგად ვიგრძნობ, შესაძლებლობებს ვიპოვი.
უკან როცა ვიხედები, რა თქმა უნდა, ისევ ვფიქრობ, რომ ბრძოლას აზრი აქვს, მაგრამ მოტივაცია მეკარგება და მგონია, რომ ჩემი ინტერესები მუდმივად რაღაცას ეწირება და ამასობაში დროს ვკარგავ, ამიტომ წასვლა მინდა და რაღაცების მოსინჯვა. არ მაქვს ილუზია, რომ წავალ სადმე და ყველაფერი მარტივად იქნება, განსაკუთრებით ქვიარ ადამიანებისთვის არ არსებობს იდეალური ადგილი. ყველგან არიან ადამიანები, რომლებიც ქუჩაში შეყვარებულისთვის ხელჩაკიდებულს რამეს მოგაძახებენ, თუმცა განსხვავებულია ის, რომ უფლებრივი მდგომარეობა უკეთესია ხოლმე.
წასვლა არ ნიშნავს, რომ აქტივიზმს ოდესმე მივატოვებ, თანაც უკვე ვახსენე, რომ აქტივიზმი და მუსიკა ჩემთვის ერთმანეთთან კავშირშია და მინდა უკეთესი შესაძლებლობები მოვნახო, საიდანაც უფრო მძლავრად შევძლებ, რომ არასწორ წარმოდგენებს შევუტიო, რასაც ჩემი ბავშვობა, მენტალური ჯანმრთელობა შეეწირა და ბევრი იარაც დამიტოვა.
თვითგამორკვევის პროცესში მყოფ ადამიანებს ვურჩევ, რომ სხვა ქვიარ ადამიანებთან ურთიერთობა იქონიონ, რადგან საუბრით ბევრად მარტივად იცვლება წარმოდგენები. იარონ თავშეყრის ადგილებში, ტრენინგებზე, შეხვედრებზე. ხშირად ძალიან არასწორი მითები არსებობს, თითქოს სხვადასხვა სივრცეში, საგანმანათლებლო შეხვედრებზე სიარული საფრთხეს უქმნის ადამიანს და შეიძლება ვინმემ შენი ორიენტაცია სხვებს გაუზიაროს, რაც ასე არაა, ქვიარ ადამიანებს დიდი მხარდაჭერა შეგვიძლია.
ჩვენს მოწინააღმდეგეებს უნდათ, რომ ქვიარ ადამიანები ერთმანეთთან დაპირისპირებული ვიყოთ, მაგრამ ბევრად ძლიერები ვიქნებოდით, თუ შევძლებთ ერთობლივად რაღაცების კეთებას, უფრო ღიად საუბარს.
და მაინც, იდეალური იქნებოდა, იარლიყებს რომ არ გვაწებებდნენ, ახსნა არ გვიწევდეს, წინასწარგანწყობები არ ჰქონდეთ ადამიანებს და ჰეტეროსექსუალი ადამიანებისგან განსხვავებით, მუდმივად რაღაცის მტკიცება არ გვიწევდეს.
დიზაინერმა ადამ ნათანიელ ფურმანმა ბირმინგემის თანამეგობრობის თამაშებისთვის ფერადი ქვიარ მონუმენტის შესაქმნელად თავისი საუცხოო სტილი გამოიყენა. მხიარულ მონუმენტს „ბაბს ბალდაჩინო“ ეწოდება და ის ინგლისში ლგბტქი ადამიანების მხარდასაჭერად და სასიამოვნო მომენტების აღსანიშნად შეიქმნა. ქანდაკება თანამედროვე ხელოვნების ფესტივალის “Fierce Festival” ფარგლებში წარმოადგინეს.
ადამი ბრიტანელი მხატვარი და დიზაინერია, რომელიც ლონდონში მოღვაწეობს. მისი ნამუშევრები დღემდე უამრავ ქალაქში გამოიფინა, მათ შორის, ლონდონში, პარიზში, ნიუ-იორკში, მელბურნში, რომში, თელ-ავივში, ვენასა და მუმბაიში.
ქვიარ მონუმენტი თავისი საოცარი ფერადი დიზაინით სტუმრებს საფეხურებზე დასაჯდომად იწვევს. სიტყვა „ბაბი“ ადგილობრივი ტერმინია, რომელიც სიყვარულთან ასოცირდება. “Fierce Festival”-ის სამხატვრო დირექტორმა, აარონ რაიტმა, რომელმაც ბაბის სამკურნალო ბაღების პროგრამა შექმნა, აღნიშნა, რომ „ბაბს ბალდაჩინო“ ფესტივალის ნაწილია და ამ ნამუშევრით სურდათ, ყველასთვის ეცნობებინათ ქალაქის ჰომოფობიურ კოლონიურ ისტორიებზე და ქვეცნობიერად აღეძრათ ადამიანების ინტერესი, რომელთაც შესაძლოა, არაფერი იცოდნენ ამ ისტორიების შესახებ.
თავგადასავლებით სავსე ზაფხულის პერიოდში, როდესაც სიცხე თავის ზენიტს აღწევს, განტვირთვა და დასვენება არც ისეთი რთულია, თუ გავიხსენებთ, რომ საღამოს სიგრილეში საინტერესო ფილმის ამორჩევა და მეგობრებთან ერთად მათი ნახვა შეგვიძლია.
გთავაზობთ ლესბოსური ფილმების ჩამონათვალს, რომლებსაც შეგიძლიათ ნეტფლიქსზე უყუროთ:
The Half of It
ელი დავალებებს წერს სხვა სტუდენტებისთვის, რათა მამას გადასახადების გადახდაში დაეხმაროს. ის საეჭვო მეგობრობას იწყებს სპორტსმენ პოლთან, მას შემდეგ, რაც პოლი თავისი შეყვარებულისთვის, ასტერისთვის, სასიყვარულო წერილების დაწერას სთხოვს. მალე ელიც იწყებს ასტერის შეყვარებას.
A Secret Love
რაიან მერფის მიერ გადაღებული ეს ორიგინალური დოკუმენტური ფილმი ხანდაზმული წყვილის შესახებ მოგვითხრობს, რომლებმაც ერთად 65 წელი გაატარეს. ისინი მოგვიანებით დაქამინგაუთდნენ ამერიკის შეერთებული შტატების ანტი-ლგბტქი კანონმდებლობის გამო და შეძლეს დაემტკიცებინათ, რომ მათ სიყვარულს ნებისმიერი გამოწვევის დამარცხება შეეძლო, რაც გზაზე შეხვდებოდათ.
The Prom
რაიან მერფის მორიგი პროდუქტი “The Prom” – მიუზიკლი, რომლის მოქმედებაც ინდიანას პატარა ქალაქში ვითარდება. ბროდვეის დიდი ვარსკვლავები საშუალო სკოლის მოსწავლეს, ემას ეხმარებიან, რადგან მას გამოსაშვებ საღამოზე შეყვარებულთან ერთად დასწრება აუკრძალეს.
I Care A Lot
მარლა გრეისონი თავისი მიზნებისთვის ხანშიშესული ქალის გამოყენებას ცდილობს, რომელსაც კავშირი აქვს გავლენიან განგსტერთან. მარლა არ არის ფილმის ყველაზე საყვარელი გმირი, მაგრამ ფრენთან მისი რომანი ამ პერსონაჟსაც შეგაყვარებთ.
Duck Butter
ქალები, რომლებიც დანგრეული ურთიერთობებისგან დაიღალნენ, დადებენ შეთანხმებას, რომ 24 საათი უწყვეტად ერთად გაატარონ და საბოლოოდ მიაღწიონ ურთიერთობის ახალ სიმაღლეებს.
Tig
ეს გულწრფელობით სავსე დოკუმენტური ფილმია, რომელსაც მაყურებელი კომიკოს თიგ ნოტაროს სამყაროში მას შემდეგ გადაჰყავს. თიგმა 2015 წელი მძიმედ გადაიტანა, თუმცა დაამარცხა სიცოცხლისთვის საშიში ინფექცია. ის კვლავ დარდობს დედის უეცარი გარდაცვალების გამო. ამასთანავე, თიგს სარძევე ჯირკვლის კიბოს დიაგნოზი დაუსვეს. მან თავისი ტკივილის ძალად გადაქცევა შეძლო და კომედიურ საზოგადოებასა და მის ფარგლებს გარეთ მხარდამჭერები აღმოაჩინა.
Let It Snow
როდესაც შობის ღამეს პატარა ქალაქს თოვლის ქარიშხალი ატყდება, საშუალო სკოლის უფროსკლასელების ჯგუფი შემთხვევით აღმოაჩენს, რომ მათი მეგობრობა და სასიყვარულო ცხოვრება ერთმანეთს კვეთს. ერთ-ერთი სიუჟეტური ხაზი ორი გოგოს სასიყვარული ისტორიას მოიცავს. ერთი დაქამინგაუთებულია, მეორე კი – არა.
Ride or Die
იაპონური ფილმი “Ride or Die” გვიყვება ქალზე სახელად რეი, რომელსაც წლების განმავლობაში უყვარდა თავისი მეგობარი. მის დასაცავად რეი მოძალადე ქმარს კლავს. მეგობრები ერთად ცდილობენ გაექცნენ კანონს, რა დროსაც ერთმანეთის მიმართ ძლიერი გრძნობები გაუჩნდებათ.
6 ივლისს, ბალენსიაგამ 2022-2023 წლის შემოდგომა-ზამთრის მაღალი მოდის (haute Couture) კოლექცია წარადგინა. მოდის სახლის ქართველმა კრეატიულმა დირექტორმა, დემნამ ბალენსიაგაში მაღალი მოდის ჩვენება 2021 წელს, 53-წლიანი პაუზის შემდეგ დააბრუნა, წელს კი კიდევ უფრო ამაღელვებელი სანახაობით დაბრუნდა.
მაღალი მოდის ჩვენება ხელოვნური ინტელექტის მიერ წაკითხული სასიყვარულო წერილით დაიწყო, მოდელების სტილი კი მომავლის დისტოპიური წარმოდგენებს ასახავდა. დემნას თქმით, მისი წარმოდგენით ეს კოლექცია „მომავლიდან წარსულამდე გადებული ხიდია“, ამიტომ ჩვენება ამრეკლავი ნიღბებით, გადამუშავებული მასალებისგან შექმნილი ჩაცმულობით, სხეულზე მჭიდროდ მორგებული სამოსით, სამუშაო იარაღების ყუთის შთაგონებით შექმნილი ჩანთებითა და ყოველდღიური მოდის ნიმუშების მაღალი მოდის მოგრძნობელობის ჩვენებით დაიწყო, რაც დახვეწილი ქსოვილებით, მასობრივი კაბებით, მინიმალური მაკიაჟით გაგრძელდა და კრისტობალ ბალენსიაგას დროინდელი კოლექციების გავლენა დემნას მზერით დაგვანახა.
„წელს გადავწყვიტე, რომ კოლექციაში ჩემი თავი მეტად წარმომეჩინა და ერთგვარად ახალი მომავალი მეძებნა… მივხვდი, რომ კუტიური ის ერთადერთი რამეა, რისი კეთებაც მიყვარს და მინდა, ვაკეთო. და გარკვეულწილად, ეს სასიყვარულო წერილია იმ ადამიანის მიმართ, რომელიც ცხოვრებაში ყველაზე მეტად მიყვარს, ასევე ჩემი სამსახურის, ხელოვნების მიმართ, რომელსაც ვემსახურები“, — აღნიშნა დემნამ.
ბალენსიაგას მაღალი მოდის ჩვენება ვარსკვლავებით იყო დახუნძლული, შეკრებილმა აუდიტორიამ ისეთი ცნობილი სახეები იხილა, როგორიც ნიკოლ კიდმანი, დუა ლიპა, კიმ კარდაშიანი, ნაომი კემპბელი და ბელა ჰადიდი არიან. ჩვენებას მუსიკალურ გაფორმებაზე დემნას პარტნიორმა, ლოიკ გომეზმა (სასცენო სახელი BFRND) იზრუნა.
მოდის გამოცემა Tatler-მა ჩვენებასთან დაკავშირებით დაწერა — „გაბედული, ლამაზი, და წესების დამმკვიდრებელი. ეს ბალენსიაგას სამყაროა და ჩვენ უბრალოდ მასში ვხოვრობთ“.
Vogue-მა კი მოდის მოყვარულებს აცნობა — „კიდევ ერთხელ მოგესალმებით დემნას მოდის მულტივერსის მღელვარე დისტოპიაში“.
ფოტოგრაფმა, დენიელ ჯეკ ლიონსმა ამაზონში მცხოვრები ქვიარ ადამიანების, მარგინალიზებული ჯგუფების წარმომადგენლების გამოცდილება, საცხოვრებელი გარემოსა და ველური ბუნების ფოტოებით მოყოლილი ისტორიები და გამოწვევები ფოტოგრაფიულ წიგნად აქცია.
როგორც მდინარე მოზარდობის, ქვიარ იდენტობის, ტრანსგენდერი ადამიანების გამოცდილებების, ჩაგვრის მგრძნობიარე კვლევაა. სტატიაში იხილავთ ფოტოებს, რომლებზეც ამაზონის ქვიარ ახალგაზრდები და მათი საარსებო გარემო აღიბეჭდა.
ვენდელი დრეგ ხელოვანია, რომელსაც კარეიროში საჯაროდ პერფორმანსების დადგმის შეწყვეტა მოუწია, რადგან დედას ოჯახური ბიზნესის მართვაში ეხმარება და საღამოს საათებში ქებაბს ყიდის. შიშობს, რომ დრეგ კარიერა ჰომოფობიურ დამოკიდებულებას გაამძაფრებს, რაც ოჯახურ ბიზნესს ხელს შეუშლის. ამასთან, ის ქალაქში მცხოვრები ქვიარ, ტრანსგენდერი და არაბინარული ადამიანებისთვის დედის ფიგურაა.
„ანდირამ პანდემიისას საჯაროდ განაცხადა, რომ ტრანსგენდერია. იძულებული გახდა, სახლი დაეტოვებინა და ახლა მანაუში არსებულ ლგბტქი თავშესაფარში ცხოვრობს. ფოტოების გადაღებისას ჰორმონალური თერაპია ახალი დაწყებული ჰქონდა და ამაყობდა, რომ ტრანზიციის დასაწყისის ან, როგორც თვითონ უწოდებს, ‘გარდაქმნის’ დასაწყისის აღბეჭდვა შეძლო“, — დენიელ ჯეკ ლიონსი.
ვიოლეტა ტრანსგენდერი აქტივისტი და დამოუკიდებელი ჟურნალისტია, რომელიც ამაზონის ტერიტორიაზე მცხოვრები ქვიარების წინაშე არსებული გამოწვევების შესახებ წერს. მისთვის სამსახურის მოძებნა დიდი სირთულე იყო. ვიოლეტაც მანაუში, იმავე ლგბტქი თავშესაფარში ცხოვრობს, რომელშიც ანდირა.
პაულო გარემოსდაცვით აქტივიზმშია ჩართული და რამდენიმე მეგობართან ერთად რადიო გადაცემა Radio Floresta-ზე მუშაობს. გადაცემა ქალაქ კარეიროს მიმდებარე ბუნებასთან დაკავშირებულ საკითხებს ეხება.
ლიონსის სადებიუტო მონოგრაფია ჩაგრული, უხილავი ჯგუფების სოციალურ და პოლიტიკურ უფლებებზე მრავალწლიან ფიქრს ასახავს, რაც პორტრეტებისა და ბუნების ხატების გადმოცემით სათქმელის გაჟღერებას მოიცავს.
ლიონსმა მუშაობა კასა დო რიოში დაიწყო, ახალგაზრდობის ცენტრში, რომელიც ამაზონის ტროპიკული ტყეების შუაგულში, ბრაზილიაში მდებარეობს. ეს სათემო ორგანიზაცია თინეიჯერებისა და ახალგაზრდების კულტურული ცხოვრების მხარდამჭერია.
„ამაზონის რეგიონში ჩემი პირველი მოგზაურობა 2019 წელს შედგა. ტიაგო კავალის [კასა დო რიოს დამფუძნებელი და დირექტორი] შევხვდი, რომელმაც, როგორც ხელოვანს, 2019 წლის ზაფხულს მასპინძლობა შემომთავაზა. მას შემდეგ კიდევ ორი ხანგრძლივი ვიზიტით ვიყავი, რომლის დროსაც მეტწილად კარეიროს შემოგარენში, მდინარე ტუპანასთან ვმუშაობდი“, — დენიელ ჯეკ ლიონსი.
ლიონსი იკვლევს ტროპიკულ ტყეებში როგორი საზეიმო, უსაფრთხო ბმაა მკვიდრი ხალხების ტრადიციებსა და თანამედროვე იდენტობის პოლიტიკას შორის.
ლიონსი ქვიარ და ტრანსგენდერ ახალგაზრდებს შეხვდა, რომლებიც იმედსა და ტრადიციებით, მემკვიდრეობის ტვირთით განპირობებულ იმედგაცრუებას შორის არიან გახლეჩილნი და უჭირთ, საკუთარი განსხვავებები გარემოს შეუსაბამონ. მან ახალგაზრდებს პორტრეტების გადაღება შესთავაზა და ადგილების, ჩასაცმელისა და პოზის შერჩევა მიანდო, რათა პროცესი კოლაბორაციად ექცია.
ლიონსი თვითონაც ქვიარია, რამაც გადაღებისთვის უსაფრთხო გარემოს შექმნა და ადამიანებისთვის საკუთარი თავის შემეცნების შესაძლებლობის მიცემა გაუადვილა.
„ქვიარ მეთოდების გამოყენებამ ჩემს ფოტოგადაღების გამოცდილებაზე გასაოცარი ეფექტი იქონია. ასეთი წესი მაქვს, ადამიანს გაცნობის დღეს ფოტოს არასდროს ვუღებ. ეს პროექტი ახალგაზრდა ლიდერების გაცნობით დაიწყო — თავი და პროექტის მიზნები გავაცანი. ავუხსენი, რომ მინდოდა პროცესი კოლაბორაცია ყოფილიყო. მხოლოდ იქ მივდივარ, სადაც მეპატიჟებიან და მინდა ფოტოების გადაღებამდე ადამიანებთან დრო გავატარო. შედეგი გასაოცარი იყო, თანამონაწილეობის სურვილი ყველა შემხვედრმა გამოთქვა“, — დენიელ ჯეკ ლიონსი.
ლიონსის შთამბეჭდავი ფოტოები მოზარდობის იმპულსებსა და ინდივიდუალურ ძვრებს ასახავს. ახალი თაობა მოზარდობის დასასრულთან დაკავშირებულ ძვრებსა თუ რიტუალებს გადის, ლიონსი კი კითხვას სვამს: როგორ მსოფლიოს ვახვედრებთ მათ და რამდენად მძლავრი იქნება მათი ავტონომია?
„ფოტოგრაფიული წიგნის სახელი ამაზონელი პოეტის, ტიაგო დე მელოს ლექსის — როგორც მდინარე — შთაგონებით ავირჩიე, რომელიც ერთ-ერთმა ტრანსგენდერმა კოლაბორატორმა აღმომაჩენინა. მან მითხრა: ‘ამაზონის პატარა მდინარესავით ვართ და დროა ოკეანეს შევუერთდეთ, დროა მსოფლიომ გაგვიცნოს“, — დენიელ ჯეკ ლიონსი.
„ქვიარობის თანმდევ ყველა გამოწვევასთან ერთად, არის რაღაც მაგიური ნაწილი — ოჯახი, მხარდამჭერი ადამიანები ყველგან თან არიან, სადაც არ უნდა წავიდე. ეს განსაკუთრებით ამ პროექტზე მუშაობისას ვიგრძენი. არ ვგეგმავდი მხოლოდ ქვიარი და ტრანსგენდერი მკვიდრი მოსახლეების გადაღებას, მაგრამ როცა პროექტის არსი გამოიკვეთა, აღმოვაჩინე, რომ ტრანსგენდერ, არაბინარულ, ქვიარ ადამიანებთან ყველაზე სათუთი კავშირები დავამყარე. ქვიარ ადამიანებს კი განსაკუთრებული სურვილი ჰქონდათ, რომ თავი ხილულად ეგრძნოთ“, — დენიელ ჯეკ ლიონსი.
RuPaul’s Drag Race All Stars 7-ში გასული სეზონების ლეგენდარული გამარჯვებულები ერთმანეთს კიდევ ერთხელ ეჯიბრებიან და საშემსრულებლო გამოწვევებში თუ პოდიუმზე განუმეორებელ სანახაობას გვთავაზობენ. გამარჯვებულების სეზონის ნახევარმა უკვე გაიარა და ჯეიდა ესენს ჰოლის, რაჯას, მონეი ექს-ჩეინჯის, ზი ვივიენის, შეი ქულეის, თრინითი ზე თაქის, ივი ოდლისა და ჯინქს მონსუნის ბრძოლა კიდევ ერთი გამარჯვებისთვის სულ უფრო უახლოვდება დასასრულს.
შოუს მონაწილე არტისტებს პოპ კულტურაზე დიდი გავლენა აქვთ და მოდის სამყაროსაც იპყრობენ, ამიტომ Vogue-მა გადაწყვიტა, რომ ლეგენდარული ქვინებისთვის ფოტოსესია მოეწყო. არტისტებმა ჟურნალის ისტორიული გარეკანის ფოტოები თუ ილუსტრაციები კიდევ ერთხელ გააცოცხლეს და ისინი დრეგ კულტურის ხედვით წარმოგვიდგინეს.
„როგორც კი ორიგინალი გარეკანი ვნახე, ვიცოდი, რომ ეს იყო ის, რომლის გაცოცხლებაც მინდოდა. არის მასში რაღაც მისტიური — შუშის ქილაში მოქცეული სახე? საკმაოდ საშიში და ამავე დროს გასაოცრად ლამაზია. მინდოდა, განახლებული ვერსია ორიგინალისთვის მაქსიმალურად მიმემსგავსებინა. მომწონს უცნაურობა, რაც მხოლოდ სახის გამოსახვით არის შექმნილი, მაგრამ მინდოდა, ეს შეგრძნება კიდევ უფრო გამემძაფრებინა, ამიტომ თვალის გუგები სახეს მოვაცილე და მაგიდაზე გამოვსახე. სტილის გადმოტანა არ იყო რთული, რადგან ტანსაცმელი ფაქტობრივად არ ჩანს, მხოლოდ სახის სილამაზე და მაგიდაზე განთავსებულ დახვეწილ ხელთათმანებზე ფოკუსი. თითქმის სამეცნიერო ფანტასტიკაა და ამავე დროს მოდური გადაწყვეტილება“.
„როცა მოკვლევას ვაკეთებდი, Vogue-ის ძველი ხელით-ნახატი გარეკნების სიყვარულით აღვივსე. ამ ერას რაღაც ღრმად რომანტიული აქვს და განახლებული ფოტოთი სწორედ ამ შეგრძნების გადმოტანა მინდოდა. გარდა ამისა, ჟურნალის ეს ნომერი გაყიდვაში იმ თვეს ჩაეშვა, როცა ბაბუაჩემი დაიბადა. ვინც მიცნობს, იცის, როგორო მიყვარს დრეგ სამოსის შერჩევისას პერსონალური და სენტიმენტალური განცდების წინა პლანზე წამოწევა. მინდოდა, ორიგინალ ნახატზე გამოსახული ფიგურის ღვთაებრიობა და უმანკოება მომეხელთებინა. ამასთან, მსურდა, „გაზაფხულის პატარძლის“ როლში შავკანიანი ფიგურის წარმოდგენით 1928 წლის ესკიზისთვის თანამედროვე სული შთამებერა. გადაწყვეტილების მიღების შემდეგ მეგობარს, ჯოშუან აპონტეს მივმართე, რომელთანაც ხშირად ვთანამშრომლობ. მან ეს კაბა და მარგალიტებით მოჭედილი თავსაბურავი საგანგებოდ ჩემთვის შექმნა“.
“ვინტაჟი და ძველი ჰოლივუდის გლამური მიყვარს. განსაკუთრებით ქუდი მომეწონა, ვიფიქრე, რომ ლამაზი იყო! ფინალური ფოტოსთვის გადავწყვიტე, რომ ორიგინალთან მაქსიმალურად ახლოს ვყოფილიყავი, რათა მისი არსი გადმომეტანა. სხეულის პოზა მცირედით შევცვალე, თუმცა განმეორება უფრო აღტაცებისმომგვრელი იყო. მაქსიმალურად მიახლოებული ზედა გამოვძებნე, და ქუდი შევქმენი, რომელიც ასევე ორიგინალს მივამსგავსე“.
„ამ გარეკანზე გამოსახული სახის გამომეტყველებამ მიმიზიდა. მიუხედავად იმისა, რომ ცარიელი სივრცე ბევრად დიდია, მაინც რეაქციას იწვევს. გამომეტყველებას დამატებულმა თვალისა და ტუჩის მაკიაჟის სილამაზემ მომაჯადოვა. მინდოდა, თვალიდან მომდინარე ენერგია მომეხელთებინა და თვალზე და ტუჩზე აქცენტირებული ფოტო შემექმნა, რომელსაც დრეგ მგრძნობელობას დავამატებდი. ხანგრძლივი პროცესი იყო, თუმცა საბოლოო შედეგმა თავი გასაოცრად მაგრძნობინა, ამასთან ისევე მიმიზიდა, როგორც ორიგინალმა“.
“ყველაფერი მომწონს, რაც ვინტაჟურია, ამიტომ ამ გასაოცარი ილუსტრაციით შექმნილმა კლასიკური განწყობის Vogue-ის გარეკანმა მიმიზიდა. ცისარტყელამ კი საბოლოო გადაწყვეტილება მიმაღებინა, თუმცა მინდოდა, განწყობა თანამედროვე მიდგომით გამემეორებინა. ძლიერ, ძლევამოსილ ქალს ვხედავ, რომელსაც რაღაც არტეფაქტი უკავია… პანდორას ყუთი. როდესაც პანდორაზე ვფიქრობთ, მსოფლიოში გამოთავისუფლებული ტერორი წარმოგვიდგება, მაგრამ მინდოდა, აქცენტი იმაზე გამეკეთებინა, რომ მან იმედი შეინარჩუნა — ეს ამბის ის ნაწილია, რომელიც ხშირად გვავიწყდება. მსურს, ამ ფოტოს მეშვეობით ძლევამოსილი, ფემინური ადამიანი დაინახოთ, რომელიც იმედს არ კარგავს და ამაყია“.
„როცა Vogue-ის საკულტო გარეკანს ვარჩევდი, მაშინვე ოპრას ფოტომ მიმიზიდა. ბებიაჩემი ოპრა უინფრის დიდი გულშემატკივარია, რომელიც მის ყველა ნაბიჯს გულისყურით ეკიდებოდა. მახსოვს, როცა 2008 წლის გარეკანი გამოვიდა, იყიდა და ორივე გამოცემა სასადილო ოთახის მაგიდაზე მთელი თვით დადო, ოპრას კდემას, ღირსებასა და სილამაზეს პატივი ასე მიაგო. ღირსებას, რომელიც შევიყვარე და პატივისცემით განვიმსჭვალე, როგორც დღის ეთერის დედოფლის — წოდება, რომელიც მინდა, ერთ დღეს მეც მოვიპოვო. ოპრას ვერავინ შეედრება, ამიტომ იგივე ფორმა გავიმეორე და გემოვნებიანი სამკაულები დავამატე. ბრილიანტები ელეგანტურობისთვის და თეძოზე შემოდებული ხელი — სექსუალურობისთვის“.
„ეს გარეკანი შევარჩიე, რადგან იმდენად საკულტოა, რომ მისი შთაგონება უკვე მრავალჯერ გვინახავს. ვცადე, კლასიკური ინსპირაცია ამეღო და გარდამექმნა. ორიგინალ ვერსიაზე აღბეჭდილი სილუეტი და კომპოზიცია შემიყვარდა, ამიტომ, მინდოდა, ეს ელემენტები სურეალიზმის ზღვარზე მიმეყვანა და მცირედი საშიში განწყობა დამემატებინა. თეთრსაყელოანი კაბის მაგიერ, დუტის შავი ქურთუკი შევარჩიე და თავსაბურავშიც შავი ყვავილები დავამატე, ასე მივაგე პატივი შემზარავი სიმბოლოებისა და მოუწესრიგებელი ქუჩის სტილის მიმართ ჩემს სიყვარულს. გლამურის შენარჩუნების მიზნით ორიგინალი მაკიაჟის განწყობა გავიმეორე, მაგრამ საგაზაფხულო განწყობისთვის ფერები დავამატე — ცისფერი თვალების ირგვლივ და ნარინჯისფერი ტუჩებზე, რათა ყვავილების აქცენტი წინ წამომეწია. დაბოლოს, განწყობა შავი ტუჩის ფანქრით და წვრილი წარბებით უფრო ბნელი ადგილისკენ წავიყვანე“.
“2-განზომილებიანმა, მინიმალისტურმა, გრაფიკულმა გარეკანმა მიმიზიდა. ილუსტრაციები ადრეული მოდის ჟურნალების განუყოფელი ნაწილი იყო და როგორც არტისტისთვის, მისი განმეორება ყველაზე მიმზიდველი იყო. მივმართე ტექნიკას, რომლითაც 3-განზომილებიანი ილუზია შევქმენი — შევძლებდი სწორხაზოვანი იდეის საკუთარ თავზე გამოსახვის გამოწვევისთვის თავი გამერთვა? ეს იყო კითხვა, რომლითაც მუშაობის პროცესში გავერთე“.
წყარო: Vogue
შიდსის თანმდევი გართულებებით გარდაცვლილმა ამერიკელმა მხატვარმა, ფოტოგრაფმა, მწერალმა, რეჟისორმა, პერფორმანს არტისტმა, მუსიკოსმა და აივ-აქტივისტმა, დევიდ ვოინაროვიჩმა, სიკვდილამდე 2 წლით ადრე, 1990 წელს, საკუთარი ბავშვობის ფოტოს გამოყენებით კოლაჟი შექმნა, რომელშიც მომავალ დროში საუბრობს იმ სოციალურ და პოლიტიკურ წნეხზე, რომელიც ბავშვს მხოლოდ იმის გამო ელის, რომ გეია.
წაიკითხეთ კოლაჟის ტექსტი სრულად, რომელშიც საუბარია ისეთ მწვავე პრობლემებზე, როგორიც რელიგიური, პოლიტიკური, სოციალური დევნა, „მოქცევის თერაპია“ და ლგბტქი ადამიანების წინააღმდეგ მიმართული სხვა ჩაგვრის ხერხებია, რომლებიც ტექსტის გამოქვეყნებიდან სამი ათწლეულის შემდეგაც კი აქტუალურია.
„ერთ დღეს ეს ბავშვი გაიზრდება. ერთ დღეს ეს ბავშვი გააცნობიერებს რაღაცას, რაც დედამიწის ღერძიდან მოწყვეტას უდრის. ერთ დღეს ეს ბავშვი იმ წერტილს მიაღწევს, როცა გაყოფას იგრძნობს, რომელიც მათემატიკური არაა. ერთ დღეს ეს ბავშვი გულში, საყლაპავსა და პირში დუღილს იგრძნობს. ერთ დღეს ეს ბავშვი საკუთარ გონებაში, სხეულსა და სულში ისეთ რამეს აღმოაჩენს, რაც შიმშილს აგრძნობინებს. ერთ დღეს ეს ბავშვი რაღაც ისეთს იზამს, რის გამოც, მღვდლის თუ რაბის უნიფორმით შემოსილი ადამიანები, რომლებიც ქვის ნაგებობებში ცხოვრობენ, მის მოსაკლავად ხმას აიმაღლებენ. ერთ დღეს პოლიტიკოსები ამ ბავშვის წინააღმდეგ კანონებს დააწესებენ. ერთ დღეს ოჯახები საკუთარ შვილებს მცდარ ინფორმაციას მიაწოდებენ, ისინი კი ამ ცოდნას მომავალ თაობებს გადასცემენ, რათა ამ ბავშვისთვის არსებობა შეუძლებელი გახადონ. ერთ დღეს ეს ბავშვი ამ ქმედებების შედეგს საკუთარ თავზე გამოცდის, რაც სუიციდამდე ან საფრთხის დევნამდე მიიყვანს იმ იმედით, რომ სიცოცხლეს ვინმე მაინც მოუსწრაფებს ან სიჩუმეს და უხილაობას ამჯობინებს. ან, ერთ დღეს ეს ბავშვი ალაპარაკდება. როცა ის ლაპარაკს დაიწყებს, კაცობრიობას შეეშინდება და მის გაჩუმებას ჩაქოლვით, მუშტებით, ციხით, დახრჩობით, გაუპატიურებით, შეშინებით, ნარკოტიკებით, დაბმით, ბოთლებით, დანებით, რელიგიით, თავის მოკვეთითა და ცეცხლში დაწვით შეეცდებიან. ექიმები იტყვიან, რომ მისი განკურნება შესაძლებელია, თითქოს მისი ტვინი ვირუსი იყოს. ეს ბავშვი ხელისუფლების მხრიდან მისი პირადი სივრცის შელახვის გამო, კონსტიტუციურ უფლებებს დაკარგავს. ეს ბავშვი ელექტროშოკის, მედიკამენტების, იმ ლაბორატორიული მოქცევის თერაპიების პირისპირ აღმოჩნდება, რომლებიც ფსიქოლოგებისა და მკვლევრების შემოღებულია. ის საცხოვრებლის, სამოქალაქო უფლებების, სამსახურების, ყველა შესაძლო თავისუფლების დაკარგვას გამოცდის. ეს ყველაფერი მოხდება მას შემდეგ 1-2 წელში, რაც აღმოაჩენს, რომ საკუთარი შიშველი სხეულის სხვა ბიჭის შიშველ სხეულთან შეხების სურვილი აქვს“.
