ქალების მარში

დღეს, 8 მარტს გამართულ ქალთა მარში, “ქალები ტოტალური კონტროლის წინააღმდეგ” გაიმართა, რომელიც რუსული კანონის წინააღმდეგ იყო მიმართული. აქციაზე სიტყვით გამოვიდა თამთა მელაშვილიც. გთავაზობთ მის სიტყვას სრულად:

“ჩვენი გაჩუმება, დაშინება და მითუმეტეს, დამარცხება შეუძლებელია.

იმიტომ, რომ ჩვენ:

იმ ქალების შთამომავლები ვართ, ვინც საუკუნეების განავლობაში ქმნიდა, აზიარებდა და გადასცემდა ცოდნას;

იმ ქალების შთამომავლები ვართ, ვინც ყველაზე მეტად იცოდა მეგობრობის, მხარდაჭერის და გვერდში დგომის ფასი;

იმ ქალების შთამომავლები ვართ, ვინც ასრულებდა მძიმე და დაუფასებელ შინ შრომას და მაინც შეეძლო თავდაუხრელი ყოფილიყო;

იმ ქალების შთამომავლები ვართ, ვინც იბრძოდა განათლებისათვის. იმ მასწავლებლების, სრულიად ახალგაზრდა ქალების, ვინც თვითონ ისწავლიდა თუ არა წერა-კითხვას, მაშინვე სხვას ასწავლიდა; ვინც ყველა სოფელსა და ქალაქს მოედო და საქართველოს წერა-კითხვა ასწავლა საუკუნენახევრის წინ;

იმ ქალების შთამომავლები ვართ, ვინც, ჯერ კიდევ დიდი ხნის წინ წერდა და ლაპარაკობდა თავისუფლებაზე, თანასწორობასა და საარჩევნო ხმის უფლებაზე და ვინც ნამდვილად იცოდა ამ ყველაფრის ფასი;

ჩვენ იმ მშრომელი ქალების შთამომვლები ვართ, ვინც საუკუნეზე მეტი ხნის წინ იფიცებოდა ქარხნებსა და ფაბრიკებში;

იმ ქალების შთამომავლები ვართ, ვინც ტრიბუნაზე ძალის გამოყენებით ადიოდა, მერე სიბრაზისგან აკანკალებული ხმით რომ ელაპარაკა უსამართლობაზე;

იმ ქალების შთამომავლები ვართ, ვინც გარიყული, აუღიარებელი, შრომით დაქანცული, ღამით, შვილების დაძინების შემდეგ, კაბის კალთაზე დადებულ ფურცლის ნაგლეჯზე წერდა პოეზიას;

იმ ქალების შთამომავლები ვართ, ვინც გულაგი გამოიარა და ცხოვრება გააგრძელა.

ჩვენ ის ქალები ვართ, ვინც საათობით ვიდექით პურის რიგში, თითქმის არაფრისგან ვაკეთებდით სადილს და მაინც შეგვეძლო ოჯახის გამოკვება;

ჩვენ ის ქალები ვართ, ვინც ლამფის შუქზე ვსწავლობდით და ვისწავლეთ იმისთვის, რომ შეგვექმნა ამ ქვეყნის მომავალი;

ჩვენ ის ქალები ვართ, ვინც დავკარგეთ სახლი, უახლოესი ადამიანები, საკუთარ ტყავზე ვიწვნიეთ ომი და დღემდე ვიბრძვით ღირსეული ცხოვრებისთვის;

ის ქალები ვართ, ვინც ვცხოვრობთ, ვშრომობთ და შვილებს ვზრდით საოკუპაციო ხაზთან, რომელსაც არც კი მოახლოებიან ის ადამიანები, ვისაც დღეს უნდა, რომ ჩვენი ბედი თავად გადაწყვიტოს;

ჩვენ ის ქალები ვართ, ვინც წლობით და ათწლულობით ვცხოვრობთ სამშობლოსგან შორს, უმძიმეს შრომაში და ჩვენი გზავნილებით მხოლოდ საკუთარ ოჯახს კი არა, ქვეყანას ვარჩენთ;

ჩვენ ის ქალები ვართ, ვისთვისაც რიონის ხმა იავნანაა და ვინც ასე დავიცავით რიონის ხეობა;

ჩვენ ის ქალები ვართ, ვინც 2013 წლის 17 მაისს და მას შემდეგ, არაერთ 17 მაისს გამოვედით ჩვენი თავისთვის, ჩვენი სიყვარულისთვის,

ჩვენი მეგობრების სიყვარულისთვის;

ჩვენ ის ქალები ვართ, ვინც ბრძოლით მოვიპოვეთ პანდუსები საჯარო სივრცეებში;

ჩვენ ის ქალები ვართ, ვისაც საკუთარი შვილების ჯანმრთელობისთვის შეუძლებელის გაკეთება შეგვიძლია;

ის ქალები ვართ, ვის თავზეც გადაიარა პანდემიამ, შინ თუ გარეთ, სახლებსა თუ საავადმყოფოებში;

ის ქალები ვართ, ვინც ზუსტად ვიცით, როგორ ამოვიცნოთ მოძალადე და როგორ შევეწინააღმდეგოთ მას;

ის ქალები ვართ, ვინც ზუსტად ვიცით თავისუფლების, თავისუფალი სიტყვის, თავისუფალი გამოხატვის ფასი.

და როგორ ფიქრობთ, ყოველივე ამის შემდეგ, ჩვენს წინაშე მდგარ ამ ბოროტ ძალას შეუძლია ჩვენი დამარცხება?

არა!

არასოდეს!

არცერთ შემთხვევაში!

გამარჯვება მხოლოდ ჩვენია!”.