ლუკა აბლოთია 17 წლის ქვიარ მოზარდია აფხაზეთიდან. საკუთარ ორიენტაციაზე საჯაროდ საუბარი ადრეულ ასაკში გადაწყვიტა, იქამდე კი საკუთარი თავის მიღების გზა გაიარა, რომელიც საქართველოში დაიწყო, შემდეგ კი საფრანგეთში ცხოვრებით გაგრძელდა. სწორედ საფრანგეთში ცხოვრებისას
17 წლის ქვიარ მოზარდი, ლუკა აბლოთია Facebook-ზე წერს, რომ ავტობუსში ჰომოფობიურ ნიადაგზე თავს დაესხნენ. “ეს “კაცი” თავს დამესხა ავტობუსში ჩემი პიჯაკის გამო. რატო გაცვია შეხსნილი ღილებითო. მეთქი რა შენი საქმეა მე რა მეცმევათქო და დავიწყეთ კამათი. მერე ეს კაცი წამოდგა
გუშინ 6 ნოემბერს, 17 წლის ღიად ქვიარ მოზარდს, ლუკა აბლოთიას საზოგადოებრივ ტრანსპორტში თავს დაესხნენ. ლუკამ გამოიძახა პოლიცია და თავდასხმის შესახებ ინფორმაცია გაავრცელა Facebook-ზეც. გამოძიება
ადამიანი, რომელიც 17 წლის ქვიარ აქტივისტს, ლუკა აბლოთიას ავტობუსში თავს დაესხა, დაკავებულია. ამის შესახებ ქვიარს საქართველოს შინაგან საქმეთა სამინისტროში განუცხადეს. მათივე ინფორმაციით, გამოძიება დაწყებულია
ქვიარ აქტივისტმა ლუკა აბლოთიამ ახალი ქვიარ პლატფორმა — Paints Georgia შექმნა, რომელიც ქვიარ ადამიანების ხმების გაჟღერებას და თემის სოციალურად გაჭირვებული წევრების დახმარებას ისახავს მიზნად.
ლუკა აბლოთიამ ქვიართან საუბრისას აღნიშნა, რომ პლატფორმის შექმნის იდეა ტიკტოკ აქტივობიდან დაიწყო, სადაც გამომწერებს ლგბტქი უფლებებზე ესაუბრებოდა, თუმცა გადაწყვიტა, შეექმნა ონლაინ სივრცე, რომელიც სრულად აღნიშნულ საკითხებს დაეთმობოდა.
„მიუხედავად იმისა, რომ სულ უფრო მეტი ონლაინ გვერდი თუ ორგანიზაცია საუბრობს ქვიარ ადამიანებზე, მაინც არის ბევრი, ვისაც ინფორმაცია არ აქვს, ამიტომ მიმაჩნია, რომ ამაზე უფრო და უფრო მეტი ადამიანი, ორგანიზაცია, პლატფორმა თუ სამოქალაქო მოძრაობა უნდა საუბრობდეს“ — ამბობს ლუკა.
მისი თქმით, სახელი Paints (საღებავები) იმიტომ შეარჩია, რომ „ყველა ადამიანი საღებავია ამ სამყაროში, რაც ამ სამყაროს ფერებით ღებავს და მრავალფეროვანს ხდის“.
ლუკა აბლოთია აღნიშნავს, რომ საღებავების უპირველესი მიზანი ფონდის გაკეთება იყო, რადგან ქვეყანაში მრავალი სოციალურად დაუცველი ადამიანია და ეს განსაკუთრებით მძაფრი გამოწვევაა ლგბტქი ადამიანებისა და ქალებისთვის, ამიტომ უნდოდა, მცირედი დახმარება მაინც გაეწია.
„მე და ერთმა ტრანსგენდერმა ადამიანმა გადავწყვიტეთ, გაგვეკეთებინა ასეთი ფონდი, რომელიც დახმარებას გაუწევდა ქვიარებს. თემი რამდენიმე წევრს უკვე დავეხმარეთ, ასევე, გვინდა, რომ დავეხმაროთ ქალებს. ჯერ-ჯერობით ამ ფონდს მე, დედაჩემი და ჩემი რამდენიმე ნათესავი ვაფინანსებთ, რომლებიც ქვიარების დასახმარებლად მზად არიან. გვქონდა თემის წევრების შემოწირულებებიც. ჩვენ სახალხო ორგანიზაცია ვართ, რომელიც ადამიანების საერთო იდეისთვის გაერთიანებას ისახავს მიზნად“, — აღნიშნავს ლუკა.
მისი თქმით, თემის წევრების აქტიურობა აუცილებელია, თუმცა ამას ის მოცემულობა ართულებს, რომ მრავალი ადამიანი საკუთარ იდენტობაზე ღიად არ საუბრობს, ამიტომ გადაწყვიტეს, ანონიმური facebook პოსტების სახით სხვადასხვა გამოცდილების მქონე ადამიანების სათქმელი გაეჟღერებინათ.
Paints Georgia-ის იდეის ავტორის თქმით, საახალწლოდაც აპირებენ კამპანიას, რომელიც მიზნად დაისახავს სოციალურად შეჭირვებული ქვიარ ადამიანების საკვებით ან ფულად უზრუნველყოფას.
ადამიანი, რომელიც 17 წლის ქვიარ აქტივისტს, ლუკა აბლოთიას ავტობუსში თავს დაესხა, დაკავებულია. ამის შესახებ ქვიარს საქართველოს შინაგან საქმეთა სამინისტროში განუცხადეს. მათივე ინფორმაციით, გამოძიება დაწყებულია საქართველოს სისხლის სამართლის კოდექსის 126-ე და 151-ე მუხლებით, რაც ძალადობასა და მუქარას გულისხმობს.
6 ნოემბერს ლუკა აბლოთიამ Facebook-ზე დაწერა, რომ ავტობუსში ჰომოფობიურ ნიადაგზე თავს დაესხნენ და ვიდეო გამოაქვეყნა.
“ეს “კაცი” თავს დამესხა ავტობუსში ჩემი პიჯაკის გამო. რატო გაცვია შეხსნილი ღილებითო. მეთქი რა შენი საქმეა მე რა მეცმევათქო და დავიწყეთ კამათი. მერე ეს კაცი წამოდგა და ხელის დასარტყამად გამოიწია მერე, კიდევ ერთმა წამოიწია და თითქმის ბრბოს ქვეშ მოვხვდი, რომელიც მაგინებდა და შეურაცხყოფას მაყენებდა.
მერე გოგონებმა გამარიდეს და ავტობუსის წინა ნაწილში გადავედი, სადაც 112 დავრეკე. ეს კაცი მოვლით მემუქრებოდა, სხვა გზა არ მქონდა. დიდუბეში უნდა მოსულიყო ეკიპაჟი, რომელსაც დიღმის მასივიდან გადასცეს განცხადების შესახებ. მაგრამ არ მოვიდნენ დროულად და ავტობუსი წავიდა წინ. მერე წერეთლის 126 გააჩერა მძღოლმა, პოლიციას ველოდებოდით. ეს კაცი წინ გადმოვიდა და ხელი დამარტყა. მეც თავი დავიცავი და ჩემი ძალით მოვიგერიე, მერე უკან დაიხია და მუქარებზე გადმოვიდა. ავტობუსში ზოგიერთი “ქალი” მე მაბრალებდა ამას. ვერ გიყვებით ღრმად დეტალებს რადგან ცუდად ვარ, ამას რომ ვწერ. მერე პოლიცია მოვიდა და სასწრაფო გამოიძახეს. ამ ნაძირალას და ყველას იმ ავტობუსში, ვინც ჩემი უფლებები შელახა, აუცილებლად ვგებინბ პასუხს!”, — დაწერა ლუკა აბლოთიამ.
მან ქვიართან საუბრისას თქვა ისიც, რომ თავდამსხმელი და ავტობუსის სხვა მგზავრები ჰომოფობიურ განცხადებებს აკეთებდნენ და სიტყვიერ შეურაცხყოფას აყენებდნენ.
გუშინ 6 ნოემბერს, 17 წლის ღიად ქვიარ მოზარდს, ლუკა აბლოთიას საზოგადოებრივ ტრანსპორტში თავს დაესხნენ. ლუკამ გამოიძახა პოლიცია და თავდასხმის შესახებ ინფორმაცია გაავრცელა Facebook-ზეც. გამოძიება 126-ე, ძალადობის მუხლით დაიწყო.
ლუკა აბლოთია ქვიართან საუბრისას შემთხვევის დეტალებს იხსენებს და აღნიშნავს, რომ მოძალადე ჩაცმულობის ან აქსესუარის გამო დაესხა თავს.
„ჩაცმულობის გამო დამიპირისპირდა, ღილზე მიმითითა, შეიკარიო, მაგრამ ხელში თანასწორობის ჩანთა მეკავა და მაგასაც უყურებდა უცნაურად. კი ვიეჭვე, ჩემთვის რაღაცის თქმა უნდა-მეთქი, მაგრამ ყურადღება არ მიმიქცევია ამ კაცისთვის. ჩემთვის ვუსმენდი რაღაცას ყურსასმენებით, არც ვაქცევდი ყურადღებას, რაღაცას მეკითხებოდა და ვკითხე, რა უნდოდა, ღილები შეიკარიო და ვუპასუხე, არ შევიკრავ-მეთქი“, — იხსენებს ლუკა.
მისი თქმით, დაპირისპირების საფრთხის დანახვისთანავე დარეკა 112-ში, მაგრამ პოლიციამ დაიგვიანა და ამასობაში თავდამსხმელი ფიზიკურ ძალადობაზე გადავიდა.
„როცა ხელის დარტყმის რისკი დავინახე, როცა ყვირილი და გინებები დაიწყო, მაშინვე დავრეკე პოლიციაში, რათა ეს ადამიანი ჩემგან გაერიდებინათ. მძღოლს ცხელ ხაზზე არ დაურეკავს, პრობლემები შემექმნებაო და არ მარეკვინებდა არც მე, ყველა მეუბნებოდა, არ დარეკოო, მაგრამ მაინც დავრეკე. ამის შემდეგ 10 წუთი მაინც ველოდებოდით პოლიციას, დიდუბის მეტროსთან უნდა მოსულიყვნენ, თუმცა არ მოვიდნენ მანდ. მე დიდუბეში უნდა ჩამოვსულიყავი და ეს კაცი მემუქრებოდა, რომ ჩამოხვალ აგჩეხავო. ავტობუსი დიდუბესაც გასცდა და ისევ დავრეკე პოლიციაში, სანამ სახალხო დამცველი არ ჩაერევა, იქამდე არ გექნებათ რეაგირება-მეთქი? მერე რამდენიმე წუთში პოლიციაც გამოჩნდა, მაგრამ ამასობაში ამ კაცმა ხელი დამარტყა, იძალადა და გაიქცა. პოლიციამ ძალიან დააგვიანა“, — ამბობს ლუკა.
17 წლის მოზარდი აღნიშნავს, რომ თავდამსხმელი და ავტობუსის სხვა მგზავრები ჰომოფობიურ განცხადებებს აკეთებდნენ და სიტყვიერ შეურაცხყოფას აყენებდნენ.
„დანის დარტყმით, მოკვლით მემუქრებოდა, მეუბნებოდა, რომ მომდევნო დღე არ გამითენდებოდა. თითქმის მთელი ავტობუსი, მათ შორის, ეს კაცი ჰომოფობიურ განცხადებებს აკეთებდნენ. რთულია იმ მომენტების გახსენება, მაგრამ მახსოვს რაღაც შეურაცხმყოფელი ტერმინები — საქართველოში ამათი ადგილი არ არის, როგორ მომრავლდნენ და ა.შ. მაგრამ დაზუსტებით მაინც ვერაფერს ვამბობ“, — ამბობს ის.
17 წლის მოზარდი აღნიშნავს, რომ ფეისბუკზე გამოქვეყნებული ვიდეოს გარდა, კიდევ ერთი ვიდეო აქვს, რომელსაც გამოძიების მიზნებიდან გამომდინარე არ ასაჯაროებს, თუმცა, მისი თქმით, აღნიშნულ კადრებში ავტობუსის სხვა მგზავრების მხრიდან თავდასხმის ფაქტებიც ჩანს.
ლუკა აბლოთიას სამედიცინო შემოწმებას დღეს ჩაუტარებენ. ამბობს, რომ თითი სტკივა, თუმცა თავდასხმა განსაკუთრებით რთულია ემოციურად.
„შეძრწუნებული ამ კაცის ქმედების გამო კი არ ვარ, იმის წინასწარი მოლოდინიც მქონდა, რომ შესაძლოა ერთ დღეს მსგავსი თავდასხმა მოხდებოდა, მაგრამ რაც ავტობუსში ხდებოდა, ეს ხალხი რომ აქეზებდა, ჩემკენ მოსვლის, თავდასხმის საშუალებას რომ აძლევდნენ, ეგ იყო საშინელება. თანაც, როცა უკვე ხელი დამარტყა და პოლიციასთან საუბრისას ამის შესახებ ვეუბნებოდი, იყო ერთი ქალი, რომელიც ყვიროდა, არ დაურტყამსო და ვუთხარი, რატომ იტყუებით, თქვენს შვილისთვის გაეკეთებინათ იგივე, რას იზამდით-მეთქი და მითხრა, ჩემი შვილი ღირსი იქნებოდაო. დაახლოებით ისეთი სიტუაცია იყო, 100 ადამიანი რომ იყოს და 90 თავს გესხმოდეს“, — ამბობს ლუკა აბლოთია და აღნიშნავს, რომ ავტობუსში მყოფთაგან სულ რამდენიმემ დაუჭირა მხარი — „ავტობუსში ერთი უცხოელი ბიჭი იყო, რომელიც მხარდაჭერას ცდილობდა, მეუბნებოდა, რომ დავმშვიდებულიყავი, ვიცი, ეს რაც არის, მაგრამ ეცადე დამშვიდდე და ყურადღება არ მიაქციოო. იყო ორი ახალგაზრდა გოგოც, რომლებმაც მხარი დამიჭირეს და ხალხს ეუბნებოდნენ, რა დღეში ხართო“.
დაზარალებულის თქმით, არასრულწლოვანთა გამომძიებლები, რომლებიც საქმეში პირველი ეკიპაჟის ადგილზე მისვლის შემდეგ ჩაერთნენ, მის მიმართ კეთილგანწყობილნი იყვნენ.
„ეკიპაჟი, რომელიც მოვიდა, დიდად არ მომეწონა, თუმცა როცა უკვე გადამიყვანეს და არასრულწლოვანთათვის განკუთვნილი გამომძიებლები ჩაერთნენ, ისინი ძალიან კარგები იყვნენ, საჩივრის დაწერაშიც დამეხმარნენ, მხარდაჭერა გამომიცხადეს, თავისი საკონტაქტო ნომრებიც ჩამაწერინეს, რომ საჭიროების შემთხვევაში დავურეკო, მათთან პრობლემა არ მაქვს“, — გვეუბნება ლუკა.
ლუკა აბლოთიას თქმით, მისი ინფორმაციით, თავდამსხმელი ჯერ-ჯერობით დაკავებული არაა, თუმცა ადვოკატი დღეს გაარკვევს დამატებით დეტალებს და საქმეს იქამდე არ შეწყვეტს, სანამ მოძალადე არ დაისჯება.
17 წლის ქვიარ მოზარდი, ლუკა აბლოთია Facebook-ზე წერს, რომ ავტობუსში ჰომოფობიურ ნიადაგზე თავს დაესხნენ.
“ეს “კაცი” თავს დამესხა ავტობუსში ჩემი პიჯაკის გამო. რატო გაცვია შეხსნილი ღილებითო. მეთქი რა შენი საქმეა მე რა მეცმევათქო და დავიწყეთ კამათი. მერე ეს კაცი წამოდგა და ხელის დასარტყამად გამოიწია მერე, კიდევ ერთმა წამოიწია და თითქმის ბრბოს ქვეშ მოვხვდი, რომელიც მაგინებდა და შეურაცხყოფას მაყენებდა.
მერე გოგონებმა გამარიდეს და ავტობუსის წინა ნაწილში გადავედი, სადაც 112 დავრეკე. ეს კაცი მოვლით მემუქრებოდა, სხვა გზა არ მქონდა. დიდუბეში უნდა მოსულიყო ეკიპაჟი, რომელსაც დიღმის მასივიდან გადასცეს განცხადების შესახებ. მაგრამ არ მოვიდნენ დროულად და ავტობუსი წავიდა წინ. მერე წერეთლის 126 გააჩერა მძღოლმა, პოლიციას ველოდებოდით. ეს კაცი წინ გადმოვიდა და ხელი დამარტყა. მეც თავი დავიცავი და ჩემი ძალით მოვიგერიე, მერე უკან დაიხია და მუქარებზე გადმოვიდა. ავტობუსში ზოგიერთი “ქალი” მე მაბრალებდა ამას. ვერ გიყვებით ღრმად დეტალებს რადგან ცუდად ვარ, ამას რომ ვწერ. მერე პოლიცია მოვიდა და სასწრაფო გამოიძახეს. ამ ნაძირალას და ყველას იმ ავტობუსში, ვინც ჩემი უფლებები შელახა, აუცილებლად ვგებინბ პასუხს!”, — წერს ლუკა აბლოთია და ამ ვიდეოს აქვეყნებს:
ლუკა აბლოთია 17 წლის ქვიარ მოზარდია აფხაზეთიდან. საკუთარ ორიენტაციაზე საჯაროდ საუბარი ადრეულ ასაკში გადაწყვიტა, იქამდე კი საკუთარი თავის მიღების გზა გაიარა, რომელიც საქართველოში დაიწყო, შემდეგ კი საფრანგეთში ცხოვრებით გაგრძელდა. სწორედ საფრანგეთში ცხოვრებისას მიხვდა, რომ უცხო ქვეყანაში მოხვედრამ, გარემოსთან შეგუების სირთულემ, სხვების მიმართ ჰომოფობიური განწყობა განაპირობა, თუმცა საგანმანათლებლო სისტემაში დასაქმებული ადამიანებისა და გარშემომყოფების მხარდაჭერამ საკუთარი თავის მიღება გაუიოლა და დღეს, როცა უკვე საქართველოში ცხოვრობს, იცის, რომ სამომავლოდ გარემოს შეცვლაში მონაწილეობა, თანასწორი ქვეყნის შენება უნდა.
17 წლის მოზარდი საკუთარ გამოცდილებაზე, ოჯახსა და სამომავლო გეგმებზე გვესაუბრა.
საკუთარი ორიენტაციის შესახებ მცირე ასაკიდან ვიცოდი. ბავშვობაში ეს სხვა ბიჭებისგან განსხვავებული ინტერესებით ვლინდებოდა, მაგალითად, არ მომწონდა ის თამაშები, რომლებიც სხვებს. მოგვიანებით, თვითგამოხატვა პირსინგით, საყურით თუ სხვა ნიშნით მინდოდა, მაგრამ ვერ ვამბობდი და ამან სხვა ადამიანების ჩაგვრამდე მიმიყვანა. დავცინოდი ადამიანებს, რომელთაც, ვთქვათ, საყურე ეკეთათ, ჰომოფობიც ვიყავი, თუმცა ეგ პერიოდიც უკან მოვიტოვე.
ბავშვობა საქართველოში გავატარე და თინეიჯერობის პერიოდში, მშობლებთან ერთად, ემიგრაციაში, საფრანგეთში ვცხოვრობდი. ჰომოფობიური განწყობა საფრანგეთში ცხოვრების პერიოდს დაემთხვა — დაახლოებით 11-13 წლის ასაკს, 14-15 წლის ასაკიდან უკვე საკუთარი თავიც მივიღე და ქამინგაუთიც გავაკეთე.
როცა საფრანგეთში ჩავედი და დავინახე, რომ მიმღებლობა იყო, სკოლაში დავიწყე სიარული, სადაც უამრავი ერთმანეთისგან განსხვავებული ადამიანი ვნახე, ეს ყველაფერი შიშისმომგვრელი იყო. ვფიქრობდი, რომ მე ვიყავი ერთადერთი მოზარდი, რომელსაც არ შეეძლო ყოფილიყო ის, ვინც უნდოდა. სწორედ მაგის გაცნობიერებამ განაპირობა ჩემი ჰომოფობიური განწყობა, ეს ერთგვარ თავდაცვის მექანიზმად მექცა.
მაგ პერიოდში ევროპული განათლების სისტემა — სკოლის ფსიქოლოგი, დირექტორი, მასწავლებლები და, ზოგადად, საზოგადოება, გვერდში მედგნენ მეც და სხვა მოზარდებსაც. ამასთან, აქტიურად ვადევნებდი თვალს საქართველოში არსებულ სხვადასხვა ლგბტქი ორგანიზაციას. თავიდან უარყოფითად ვიყავი განწყობილი, თუმცა ინტერნეტმა და ადამიანების მხარდაჭერამ ჩემი წარმოდგენები შეცვალა.
საკუთარ თავთან და გარემოსთან ბრძოლა მუდმივად მიწევდა და რაღაც მომენტში მივხვდი, რომ დასაკარგი არაფერი მაქვს — ერთხელ ვცხოვრობ და სჯობს, გავაკეთო რაღაც ისეთი, რაც ქვიარ ადამიანებისთვის, სხვა მოზარდებისთვის სასარგებლო შეიძლება იყოს.
პირველი ქამინგაუთი დასთან და მის მეგობართან გავაკეთე, საპასუხოდ კარგი რეაქცია დამხვდა, ამის შემდეგ მშობლებთან ლაპარაკი გადავწყვიტე. თავდაპირველად, ნეგატიურად იყვნენ განწყობილი, მაგრამ გადაწყვეტილება მიღებული მქონდა. პრინციპული ადამიანი ვარ და ვიცოდი, რომ მათთან ღიად საუბარი წინგადადგმული ნაბიჯი იქნებოდა, ამიტომ არ გავჩერდი და მუდმივი საუბრის შედეგად, ისე მოხდა, რომ დედა დღეს ერთ-ერთი ყველაზე დიდი მხარდამჭერია, მამას ჯერ კიდევ აქვს პრობლემა. სხვა ადამიანები და ახლობლები ცდილობდნენ, ჩარეულიყვნენ, რაღაც კომენტარებს აკეთებდნენ, თუმცა მათი აზრი ჩემთვის ნაკლებად მნიშვნელოვანია.
მიუხედავად იმისა, რომ რეგიონში ვცხოვრობ, შიში არ მაქვს, მაგრამ ჩემთვის ყველაზე მთავარი დედაა და მას სწერენ, აწუხებენ და არ მინდა, ინერვიულოს. თუ ჩემთვის მნიშვნელოვან ადამიანებს არავინ აწუხებს, მე მაქვს ძალა, რომ თავი დავიცვა და საკუთარი აზრი დავაფიქსირო. თანაც, როცა მყარი პოზიცია გაქვს, ვეღარ ბედავენ, რომ საკუთარი აზრი თავს მოგახვიონ ან რაიმეზე მიგითითონ.
მასწავლებლებშიც გამიმართლა, გარდა იმისა, რომ მათი მხრიდან ჰომოფობიური განცხადებები არასდროს გამიგია, დიდი ნაწილი ჩაგრულ ადამიანებსაც მხარს უჭერს, თუმცა ღიად მაინც ვერ საუბრობენ, რადგან სკოლაში მკაფიო მხარდაჭერა გარკვეულ რისკებს შეიცავს და შეიძლება, პრობლემებიც შეექმნათ.
ჩემი დაკვირვებით, ახალგაზრდები ბევრად მიმღებლები არიან და განსხვავებულ აზრსაც ისმენენ, თუმცა, ხშირად, სკოლა და გარემო საკმარის ცოდნას არ გვიზიარებს, რაც მნიშვნელოვანი პრობლემაა. ლგბტქი ადამიანების საწინააღმდეგო აზრები მითებით, ცოდნის ნაკლებობით არის გამოწვეული. ჩემი მეგობრების, ახლო ადამიანების დიდი ნაწილი მხარდაჭერას ღიად აფიქსირებს. ვფიქრობ, გარკვეულწილად, ჩემთან ურთიერთობამ, რეგიონში საკუთარ ორიენტაციაზე ღიად საუბარმა რაღაცები შეცვალა და ჩემმა თანატოლებმაც ბევრად ღიად დაიწყეს საკუთარი აზრის დაფიქსირება. მას შემდეგ, რაც სკოლაში ღიად ვისაუბრე ორიენტაციაზე, სხვა მოსწავლემაც გაბედა, რომ ქამინგაუთი გაეკეთებინა. მისთვის, რა თქმა უნდა, მნიშვნელოვანი იყო ის, რომ გარშემომყოფების მხარდაჭერა, მიმღებლობა დაენახა.
ჩემი სამომავლო გეგმები საქართველოს უკავშირდება, თუმცა შეიძლება განათლება საზღვარგარეთ მივიღო. ყველაზე აქტიურად იმაზე მეფიქრება, რომ გარემოს შეცვლაში მონაწილეობა მინდა. სწორედ ამიტომ გადავწყვიტე, რომ ქვიარ აქტივისტი გავხდე და ამ მიმართულებით რაიმე ღირებული ვქნა. 5-6 ივლისის მოვლენებმა ამ გადაწყვეტილებაზე გადამწყვეტი გავლენა მოახდინა, რადგან ვხედავდი ქუჩაში გამოსულ მოძალადეებს, რომლებიც ჟურნალისტებსა და აქტივისტებს თავს ესხმოდნენ და პოლიციამ მათ დასაცავად არაფერი გააკეთა. ამ მომენტიდან ზუსტად ვიცი, რომ აქტივიზმში უნდა ჩავერთო და რაიმე მაინც შევცვალო. პროფესიული მიზნები ჟურნალისტიკას უკავშირდება, რადგან ვთვლი, რომ ეს ბერკეტს მომცემს, ღიად ვისაუბრო ჩემთვის მნიშვნელოვან თემებზე.
სხვა ქვიარ მოზარდებს ვურჩევ, რომ შეაფასონ გარემო, რომელშიც ცხოვრობენ, თუ მხარდაჭერის ან ოჯახისგან მიღების მოლოდინი არ აქვთ, სანამ მყარი გარანტიები, დამოუკიდებლობა არ ექნებათ, ქამინგაუთისგან თავი შეიკავონ. მთავარი მათი უსაფრთხოებაა. გარდა ამისა, ყველა მოზარდს ვეტყვი, რომ ჰომოფობია არასდროს არის ჭკვიანური არჩევანი, რადგან ის თვითონ აგრესიულად განწყობილ ადამიანსაც ანადგურებს. ამასთან, მუდმივად იფიქრონ განათლების მიღებაზე, სხვადასხვა საკითხში მეტად გარკვევაზე, რაც მიმღებლობას ხელს მნიშვნელოვნად უწყობს.
როცა შვილს აჩენ, მისი უპირობოდ სიყვარულის, აღზრდის პასუხისმგებლობას იღებ, ერთმანეთისგან განსხვავებული ადამიანები ვიბადებით და მშობლების მხარდაჭერა ჩვენს მომავალს დიდწილად განსაზღვრავს კიდეც. მაინც მჯერა, რომ იმ მშობლებსაც კი, რომლებიც მოზარდ შვილებს სახლიდან აგდებენ, უყვართ თავიანთი შვილები, მაგრამ წნეხის გამო იღებენ ამ გადაწყვეტილებას. მნიშვნელოვანია, რომ განსაზღვრონ, ვინ არის ყველაზე მთავარი და სხვების მოსაზრებების გამო, არ გადაწყვიტონ, როგორი იქნება მათი შვილების მიმართ დამოკიდებულება.
