ლგბტქი აქტივიზმი

დავით კახაბერი: როგორი განსხვავებული პოზიციებიც არ უნდა გვქონდეს, მტერი ერთია

მე ვარ დავით კახაბერი, თანასწორობის მოძრაობის დირექტორი. მიუხედავად იმისა, რომ ბევრჯერ მქონია განცდა და სურვილი, ყველაფერი მიმეტოვებინა და ხელები ჩამომეშვა, მაინც ვერ შევძელი და ბოლოს მაინც უკან ვბრუნდები ხოლმე. ალბათ ამის მიზეზი

ვოცნებობ იმ დროზე, როცა ასე დანაწევრებული არ ვიქნებით — თამაზ სოზაშვილი

აქტივისტები ძალიან ხშირად ვსაუბრობთ იმაზე, რომ სექსუალობა და გენდერი ფლუიდურია, ვფიქრობ, რომ ფლუიდურია ჩვენი ხასიათიც. ადამიანები ვიზრდებით და ვიცვლებით — შეიძლება ყოველთვის მოხდეს რაღაც, რაც სრულიად სხვანაირად დამანახებს საკუთარ თავს. ალბათ, ერთადერთი, რაც ჩემს ცხოვრებას გასდევს და არ შეცვლილა, არის

თბილისი პრაიდისა და GDI-ს ლგბტქი აქტივისტური ბანაკი მათთვის, ვისაც თემის აქტიური წევრობა სურს

საქართველოს დემოკრატიული ინიციატივა (GDI) და თბილისი პრაიდი გაეროს ფონდის მხარდაჭერით ლგბტქი აქტივისტურ ბანაკს გამართავენ. 3-დღიანი ტრენინგი 26, 27 და 28 აპრილს კახეთში ჩატარდება და

კიევისა და ვარშავის პრაიდი ერთობლივად ჩატარდება

Kyiv Pride-სა და Warsaw Pride-ის წევრებმა ერთობლივი მსვლელობა დააანონსეს – „მარში მშვიდობისთვის“, რომელიც ვარშავაში გაიმართება რუსული აგრესიის წინააღმდეგ და უკრაინელი ხალხის მშვიდობისა და თავისუფლებისთვის.

ქვიარ-აქტივიზმის ონლაინ აკადემია — განაცხადების მიღება დაიწყო

საერთაშორისო ლესბოსელი, გეი, ბისექსუალი, ტრანსგენდერი, ქვიარი & ინტერსექსი ახალგაზრდებისა და სტუდენტების ორგანიზაცია (IGLYO) აცხადებს უნარ-ჩვევების ტრენინგის 2-კვირიან პროგრამას ახალგაზრდებისთვის.

პროგრამა შემუშავებულია ახალგაზრდა აქტივისტებისთვის 18-იდან 30 წლამდე, ვინც ახლა იწყებს თავის აქტივისტურ კარიერას და ვისთვისაც მნიშვნელოვანია აქტივიზმი, ლგბტქი უფლებები, სწავლა და კოლაბორაცია სხვა ლგბტქი აქტივისტებთან მთელი მსოფლიოდან. აკადემიის მიზანია, ახალგაზრდა აქტივისტებს ხელი შეუწყოს და წაახალისოს ლგბტქი ორგანიზაციებში ლიდერული პოზიციების დაკავებისკენ.

IGLYO-ს აქტივისტების აკადემია გლობალურად და ონლაინ გაიმართება 2023 წლის 23 მარტიდან 9 აპრილამდე, 2 კვირის განმავლობაში, ინგლისურ ენაზე. განაცხადები მიიღება 26 თებერვლამდე.

აქტივისტების აკადემია უფასოა და იღებს აპლიკაციებს როგორც ცალკეული ინდივიდებისგან, ისე 3 ადამიანამდე შემდგარი ჯგუფებისგან.

ორი კვირის განმავლობაში აკადემიაში მონაწილეები ჩაერთვებიან ექსპერტების მიერ ჩატარებულ 3 ვორკშოპში, შემდეგ კი მათ ელით 2 მისია, რომელშიც ნასწავლ უნარ-ჩვევებს გამოცდიან და მიიღებენ უკუკავშირს აქტივისტების აკადემიის ჟიურის წევრებისგან. გამარჯვებულ 3 გუნდს გადაეცემა ჯილდოები შესრულებული მისიების მიხედვით — თითოეულს €500.

განაცხადის შევსების დეტალებით იხილეთ IGLYO-ს ვებგვერდზე.

დედლაინი: 2023 წლის 26 თებერვალი, კვირა, 23:59 CEST.

ცაბუნია ვართაგავა — ხვალვე მთა თუ ვერ გადადგი, შეგიძლია ერთი ნაბიჯით წინ წახვიდე

„აქტივიზმს არ ვუყურებ ასე, რომ მაინცდამაინც მთა უნდა გადავდგა. ეს მოლოდინი მქონდა ალბათ ათი წლის წინ, როცა ვიწყებდი. ახლა 16, 17, 18 წლის ადამიანს რომ ვუყურებ, რომელსაც უნდა, რომ ხვალვე გააკეთოს და ხვალვე მთა გადადგას, მაშინდელი ჩემი თავი მახსენდება ხოლმე და ვეუბნები, რომ შეიძლება გაუცრუვდეს იმედი, მაგრამ ხვალვე მთა თუ ვერ გადადგი, შეგიძლია ერთი ნაბიჯით წინ წახვიდე. პრინციპში, ჩემს შემთხვევაშიც ასეა ხოლმე. ვფიქრობ, თუ ერთი ჰომოფობი ადამიანი მაინც აღარ არის ჰომოფობი ჩემი დამსახურებით ან ვთქვათ, თემის ერთი წევრი მაინც თუ გამოვარიდე ძალადობრივ გარემოს, ეს უკვე ძალიან დიდი შედეგია“, — ამბობს ცაბუნია ვართაგავა, ლგბტქი აქტივისტი ხობის მუნიციპალიტეტის სოფელი ხეთადან, რომელიც 10 წელზე მეტია თანასწორი უფლებების ადვოკატირების მიმართულებით მუშაობს. გვეუბნება, რომ ეს არის საქმე, რომელსაც აკეთებდა, აკეთებს და მომავალშიც გააკეთებს.

ცაბუნიას აქტივისტური საქმიანობა ჟურნალისტობაზე ოცნებით დაიწყო, თუმცა თსუ-ში სწავლისას სოციალური მუშაობის შესავალი გაიარა, მისთვის სრულიად  უცნობი პროფესია. მისი თქმით, მესამე თაობა იყო, ვინც საუნივერსიტეტო სივრცეში ამ მიმართულებით ისწავლა და მაშინ მიხვდა, რომ შეეძლო უფრო კარგი სოციალური მუშაკი ყოფილიყო, ვიდრე ჟურნალისტი —  „აქედან მოდის დანარჩენი აქტივიზმი“.

გაიცანით უფლებადამცველი, რომელმაც საქმიანობა პრობაციის ეროვნული სააგენტოდან დაიწყო და ლგბტქი უფლებებისთვის ბრძოლა მას შემდეგ არ შეუწყვეტია.

ცაბუნია აქტივიზმამდე და პირველი ნაბიჯები უფლებადაცვითი მიმართულებით

ფოტო: ვახო ქარელი

როცა ვიწყებდი, სოციალური მუშაობა ლგბტქი მიმართულებით საერთოდ არ იყო, ჯერ კიდევ იდგამდა ფეხს. თემის წევრებიც ხშირად აღნიშნავდნენ, რომ სახლებში იკრიბებოდნენ. მაშინ, ფაქტობრივად, თემიც არ იყო, რასაც ახლა მთელი თავისი შინაარსით შეიძლება თემი ვუწოდოთ.

„ადამიანის უფლებები, რაც თავი მახსოვს, მადარდებდა, მაგრამ მაშინ ეს არ იყო გააზრებული. თეორიული ცოდნა ადამიანის უფლებების შესახებ არ მქონდა, თუმცა ყოველთვის, მაგალითად, კლასელები თუ იჩაგრებოდნენ, თუნდაც სკოლის ადმინისტრაციის მხრიდან, აქციებიც მომიწყვია ხოლმე. რაც შეეხება ქვიარ უფლებებს, უნივერსიტეტის პერიოდში დავფიქრდი ამ მიმართულებით. იქამდე სოფელში ვიზრდებოდი, ჩაკეტილ თემში, სადაც ამ თემაზე საუბარი საერთოდ არ ყოფილა და არც ვიცოდი. უნივერსიტეტმა მომცა ცოდნა, რომ დამეწყო ის, რასაც უკვე აქტივიზმს დავუძახებდი“, — იხსენებს ცაბუნია ბავშვობის პერიოდს და აღნიშნავს, რომ მასთან ერთად უსამართლობას აპროტესტებდნენ კლასელებიც და მარტო არ ყოფილა, თანაც, იმის გამო, რომ კარგი მოსწავლე იყო, საპროტესტო აქტივობების გამო პასუხს ნაკლებად სთხოვდნენ.

უნივერსიტეტში სწავლის პერიოდში ქვიარ ადამიანებთან ინტერვიუებმა, ასევე, კულტურული მრავალფეროვნების კურსმა, რომლის ფარგლებშიც ლგბტქი თემთან დაკავშირებულ საკითხებზე უნდა ემუშავა, პირველ ქართულ ლგბტქი ორგანიზაციაში, ინკლუზივში მიიყვანა და მაშინვე მიხვდა, რომ სამომავლოდ ლგბტქი უფლებების მიმართულებით მუშაობა უნდოდა.„მეორე დღეს გავიღვიძე და ვთქვი, რომ ლგბტქი უფლებები არის მიმართულება, რაზეც, როგორც სოციალური მუშაკი და ადამიანი, ვიმუშავებ. როცა ვიწყებდი, სოციალური მუშაობა ამ მიმართულებით საერთოდ არ იყო, ჯერ კიდევ იდგამდა ფეხს. თემის წევრებიც ხშირად აღნიშნავდნენ, რომ სახლებში იკრიბებოდნენ. მაშინ, ფაქტობრივად, თემიც არ იყო, რასაც ახლა მთელი თავისი შინაარსით შეიძლება თემი ვუწოდოთ და მხოლოდ ინკლუზივი ახერხებდა ადამიანების შეკრებას“, — ამბობს ცაბუნია და იხსენებს, რომ ინკლუზივის დახურვის შემდეგ, ახლად შექმნილი სათემო ორგანიზაციის, იდენტობის სხვადასხვა აქტივობას, საჯარო გამოსვლებსა და ლექციებსაც ესწრებოდა. პროფესიულად ლგბტქი საკითხებს კი მას შემდეგ დაუკავშირდა, რაც 2013 წელს, პრობაციის ეროვნულ სააგენტოში დაიწყო მუშაობა.

„სამეგრელოს რეგიონში ვმუშაობდი პრობაციის ეროვნულ სააგენტოში. სარეაბილიტაციო პროგრამების სამმართველო იყო ცალკე, სადაც სოციალური მუშაკები და ფსიქოლოგები იყვნენ გაერთიანებულნი და სხვადასხვა საკითხში ვეხმარებოდით პირობით მსჯავრდებულებს, მაგალითად, დანაშაულის გააზრებაში, ბრაზის მართვაში და ა.შ. მერე მოხდა ისე, რომ შეიქმნა საჭიროება, თვითონ თანამშრომლები, მაგალითად, პრობაციის ოფიცრები გადაემზადებინათ, როგორ უნდა ემუშავათ ეთიკურად ბენეფიციარებთან. აღმოჩნდა, რომ ვიყავი ერთადერთი ადამიანი, ვინც ლგბტქი საკითხები ასე თუ ისე იცოდა. ამიტომ, შევიმუშავე ტრენინგ მოდული, რომელიც შემდეგ პრობაციის ოფიცრებისთვის გახდა საბაზისო ტრენინგი. როცა ახალი თანამშრომელი მოდიოდა პრობაციის სააგენტოში, ყველა გადიოდა ამ მოდულს და იქ იყო ერთ-ერთი საკითხი, როგორ უნდა ემუშავათ პრობაციის ოფიცრებს ეთიკურად ლგბტქი თემთან, მაგალითად, ვინმე თუ იქნებოდა პირობითი მსჯავრდადებული, როგორი უნდა ყოფილიყო კომუნიკაცია“, — გვიყვება ცაბუნია.

ამბობს, რომ ლგბტქი საკითხების საჯარო უწყების დღის წესრიგში დაყენება სწორ დროს, სწორ ადგილას აღმოჩენამ განაპირობა, რადგან „გადაწყვეტილებების მიმღები ვინც იყო იმ დროს, თვითონაც სოციალური მუშაკი იყო და ხვდებოდა ამ საკითხებზე მუშაობის საჭიროებას“. 

ცაბუნიას თქმით, საწყის ეტაპზე პრობაციის ეროვნულ სააგენტოში ლგბტქი საკითხებზე რამდენიმე ტრენინგის ჩატარება თვითონვე მოუწია, რასაც გამოწვევებიც ახლდა თან.

„იყო ჰომოფობიური რეპლიკები, ზოგჯერ ჩაშლის პირასაც ყოფილა სესია, მაგრამ რაღაცნაირად ვუმკლავდებოდით, თან ისეთი სავარჯიშოები იყო ხოლმე, რომლებიც დააფიქრებდა ადამიანებს რაღაც სენსიტიურზე, ისეთზე, რაც თვითონაც ეხებოდათ და ამ დროს რა გამოწვევების წინაშე იყვნენ ლგბტქი ადამიანები. ახლა შეხება აღარ მაქვს პრობაციასთან, მაგრამ იმედი მაქვს, რომ იმ დროს რაღაც მარცვალი მაინც ჩავაგდე ამ მიმართულებით“, — გვეუბნება ცაბუნია.

რეგიონში აქტივისტური საქმიანობის თანმდევი გამოწვევები

ფოტო: ვახო ქარელი

ჩემთვის დღემდე ამოუხსნელია, რატომ ხდება, რომ ბოლომდე ვერ ვიაზრებთ — სხვადასხვა სოციალური ჯგუფის ერთობა მნიშვნელოვანია, თანაც, ჩაგვრებიც საერთო გვაქვს.

ჯერ კიდევ პრობაციის ეროვნული სააგენტოში მუშაობისას, სოციალურ ქსელებში აქტიურად აფიქსირებდა საკუთარ პოზიციას, არ ერიდებოდა სხვადასხვა უწყების კრიტიკას, „რაც საჯარო სამსახურის თანამშრომლისთვის ცოტა უცნაური იყო“. 

სწორედ იმ დროს, თანასწორობის მოძრაობა ზუგდიდში ოფისის გახსნას გეგმავდა და თანამშრომლობა შესთავაზეს. დაუფიქრებლად დათანხმდა ახალ გამოწვევას და საჯარო სამსახურის შემდეგ მისი საქმიანობა არასამთავრობო ორგანიზაციას პირველად დაუკავშირდა.

„მიუხედავად იმისა, რომ გაცილებით ნაკლები ანაზღაურება იყო იქ, სადაც მივდიოდი, მაინც წავედი, რადგან მჯეროდა იმის, რასაც ვაკეთებდი. ასე აღმოვჩნდი ღიად ლგბტქი აქტივიზმში. დასაწყისი იყო ძალიან რთული, ყველგან არ ვამბობდი, რომ ლგბტქი ორგანიზაციის წარმომადგენელი ვიყავი ან ამ ოფისში არის ლგბტქი ორგანიზაცია. იცოდნენ, რომ იყო ორგანიზაცია, რომელიც მუშაობდა აივ-ინფექციის პრევენციაზე, თუმცა შემდეგ ნელ-ნელა ხალხიც მოვიკრიბეთ, მხარდამჭერები, მათ შორის, მედიებიც დავიმეგობრეთ, რომლებიც ჩვენზე აკეთებდნენ პოზიტიურ სიუჟეტებს ან წერდნენ პოზიტიურ სტატიებს და ამის შემდეგ, იმ უსაფრთხო სივრცეში ხალხი თავს კარგად რომ გრძნობდა, მოჰყავდათ მათი მეგობრები. ნელ-ნელა გავძლიერდით და მერე უკვე ძალიან თამამად, ყოველთვის პირველ პირში ვსაუბრობდით, ნებისმიერ საჯარო სივრცეს ვიყენებდით ჩვენი პოზიციის დასაფიქსირებლად, მაგრამ გამოწვევები ყველგან იყო. მაგალითად, თუ საჯარო მოხელეებს გავაკრიტიკებდით რაიმე არაეთიკური გამოთქმის გამო, ჩვენ წინააღმდეგ ჰომოფობიურ ენას იყენებდნენ“, — აღნიშნავს ცაბუნია და გვიყვება, რომ სწორედ თანასწორობის მოძრაობაში მუშაობის პერიოდში მიხვდა, რომ სხვადასხვა მიმართულებით მომუშავე უფლებადამცველებსაც კი ჰქონდათ ჰომოფობიური განწყობები, რაც მისთვის „დღემდე ყველაზე დიდი იმედგაცრუებაა“.

„როცა არასამთავრობო ორგანიზაციების შეხვედრებზე მრგვალ მაგიდასთან ვისხედით ადამიანის უფლებების დამცველი ორგანიზაციები და ჩვენ ლგბტქი საკითხებზე ვიწყებდით საუბარს, ამ დროს იქ იყვნენ ადამიანები, რომლებიც პირჯვრის გადაწერას იწყებდნენ. მათი ნაწილი უამრავი წელია ქალთა უფლებებზე მუშაობს. არის საერთო, გადამკვეთი ჩაგვრები და ამას უნდა ვიაზრებდეთ“, — იხსენებს ცაბუნია და სხვადასხვა სოციალურ ჯგუფს შორის ურთიერთსოლიდარობის მნიშვნელობაზეც საუბრობს — „ზუგდიდში თუ თბილისში, ინდივიდუალური აქტივისტებიც და ორგანიზაციებიც, როცა სხვა ადამიანების პრობლემებს ეხება ხოლმე საქმე, ყოველთვის ვცდილობთ, ერთმანეთს დავუდგეთ გვერდით. ქალთა მიმართ ძალადობის საკითხებზეც ყოველთვის ვიღებდით ხმას და სხვა ნებისმიერ, პოლიტიკურ საკითხზეც. თუნდაც, ვიღაც თუ პოლიტიკური ნიშნით იდევნებოდა, მასაც ზუსტად ისე ვუჭერდით მხარს და მიწის რეგისტრაციის პრობლემა ვისაც ჰქონდა, იქაც კი ყოველთვის ვიდექით და ხშირად იმავეს ვერ ვიღებდი. ჩემთვის დღემდე ამოუხსნელია, რატომ ხდება, რომ ბოლომდე ვერ ვიაზრებთ — სხვადასხვა სოციალური ჯგუფის ერთობა მნიშვნელოვანია, თანაც, ჩაგვრებიც საერთო გვაქვს“.

ცაბუნიას მიაჩნია, რომ „პრობლემა იქ უნდა მოგვარდეს, სადაც ეს პრობლემა არის, რადგან შეიძლება ცენტრიდან რაღაცები ისე არ ჩანდეს, როგორც ადგილზე“. ამიტომ, როცა საქმიანობას იწყებდა და თბილისსა და რეგიონს შორის არჩევანიც ჰქონდა, დაუფიქრებლად გადაწყვიტა, რომ სამეგრელოში, სახლში დაბრუნებულიყო და ცვლილებებისთვის შრომა ადგილზე დაეწყო.

„შეიძლება ცოტა პატივმოყვარეობად ჟღერდეს, მაგრამ ვფიქრობ, რომ ბევრად ხელშესახებ რაღაცას ვაკეთებ იქ, ვიდრე გავაკეთებდი აქ. აქ ვიქნებოდი საშუალო სტატისტიკური სოციალური მუშაკი, რომელიც მუშაობს და შეიძლება კარგადაც მუშაობს, მაგრამ მგონია, რომ იქ უფრო მეტს ვაკეთებ, რადგან სრულიად მოშიშვლებული არეა და არაფერი ხდება“, — ამბობს ცაბუნია და რეგიონში აქტივისტური საქმიანობის თანმდევ რისკებზეც საუბრობს — „აქტივიზმს ზოგადად ახლავს გარკვეული რისკები, მაგრამ ლგბტქი საკითხებზე და უფრო ჩაკეტილ საზოგადოებაში, რეგიონებში კიდევ უფრო რთულია ხმის ამოღება. მით უმეტეს, თუ ქალი ხარ და სოფელში ცხოვრობ, ბევრი ურთიერთგადამკვეთი გამოწვევა ემატება ამ ყველაფერს. ვერ ვიტყვი, რომ არის რაღაც ისეთი დამატებითი სტრესი, რაც თბილისის აქტივიზმისგან განასხვავებს, მაგრამ შეიძლება იყოს ის, რომ ნაკლები თანამოაზრე მყავს. მაგალითად, თუ თბილისში შემეძლებოდა, რომ ჩემი დარდების შესახებ გამეზიარებინა ვინმესთვის, ამის საშუალება იქ არ მაქვს; მაგალითად, თუ აქ არის განტვირთვის სივრცეები, იქ ასეთი ადგილები არ არის. ეს არის ჩემი, როგორც ერთი აქტივისტის გამოწვევა“.

ცაბუნია ლგბტქი თემის მობილიზებისა და რეგიონში ლგბტქი აქტივიზმზე საუბრისას ამბობს, რომ ერთ-ერთი მნიშვნელოვანი გამოწვევა რეპრეზენტაციაა, რადგან „თემის არცერთი საჯაროდ დაქამინგაუთებული წევრი სამეგრელოში არ არის, შეიძლება ჩემთან, ზოგიერთ მის მეგობართან ან ცალკეულ ოჯახის წევრთან იყოს დაქამინგაუთებული, მაგრამ ზოგადად არა. ესეც განსხვავებაა ცენტრისგან. თბილისში რომ მოდიან, უფრო თავდაჯერებულები ხდებიან. ამას განაპირობებს, რა თქმა უნდა, ის ჩაკეტილი სივრცე, რომელშიც გვიწევს ცხოვრება და სადაც მეზობლებიც კი აკონტროლებენ ჩვენს ცხოვრებას“.

ხილვადობის პოლიტიკა

ფოტო: ვახო ქარელი

საჯაროდ ჩემი ყოველი გამოჩენის შემდეგ, სვანეთიდან ან სამეგრელოს სოფლებიდან მწერს ვინმე, რომელმაც იმ წუთას გაიგო, რომ მარტო არ არის ამ სამყაროში.

„ქვიარ თემშიც და ორგანიზაციებშიც ყოველთვის პრობლემური საკითხი იყო ხოლმე, გვჭირდება თუ არა ხილვადობის პოლიტიკა და როგორც უკვე ვახსენე, რეგიონში შეიძლება სხვა გამოწვევა იყოს და ყოველთვის ვამტკიცებდი ზუსტად ამ ჩემი გამოცდილებიდან, რომ კი, ჯერ-ჯერობით დღის წესრიგში ისევ უნდა გვქონდეს ხილვადობის პოლიტიკა, რადგან შეიძლება თბილისში ისეთი მნიშვნელოვანი, აქცენტის გასაკეთებელი აღარ არის, მაგრამ რეგიონში ჯერ თემი ჯერ კიდევ არ არის ხილვადი. მაგალითად, საჯაროდ ჩემი ყოველი გამოჩენის შემდეგ, სვანეთიდან ან სამეგრელოს სოფლებიდან მწერს ვინმე, რომელმაც იმ წუთას გაიგო, რომ მარტო არ არის ამ სამყაროში და უი, თურმე ვიღაც სხვა ადამიანებიც არსებობენ და თურმე ორგანიზაციაც კი არსებობს, რომელიც ლგბტქი უფლებებს იცავს. მერე გამოჩნდა თბილისი პრაიდი, რომელიც აქცენტს ასევე აკეთებდა ამ საკითხზე და ამიტომ, იქამდეც კი, სანამ ჩამოყალიბდებოდა, როგორც ორგანიზაცია ან როგორც მოძრაობა, უკვე იდეასაც ვუჭერდი მხარს, მერე ბორდის წევრიც ვიყავი ცოტა ხნით და ახლა უკვე თანამშრომელი ვარ“, — აღნიშნავს ცაბუნია ხილვადობის პოლიტიკაზე საუბრისას და თბილისი პრაიდთან თანამშრომლობის დასაწყისს იხსენებს — „ყოველთვის მქონდა ისეთი სამსახური, სადაც ხელფასს მიხდიდნენ იმაში, რისი კეთებაც ისედაც მსიამოვნებდა და ხელფასის გარეშეც სიხარულით გავაკეთებდი, მაგრამ მოგეხსენებათ, რომ ანაზღაურებაც არანაკლებ მნიშვნელოვანია, რათა ვიარსებოთ. ამიტომ, ვფიქრობდი, აი, რა შეიძლება გავაკეთო, სად წავიდე, თან იყო საკითხები, რომლებზეც არასდროს ვიმუშავებდი, მაგალითად, გადაწყვეტილი მქონდა, რომ საჯარო სამსახურში არასდროს მივბრუნდები. ამ პერიოდში თბილისი პრაიდიდან დამიკავშირდნენ და თანამშრომლობა შემომთავაზეს. გეგმა იყო ასეთი, რომ თბილისში უნდა წამოვსულიყავი და აქ ვყოფილიყავი ადვოკატირების ოფიცერი. მე უკვე ვგლოვობდი, სამეგრელოდან წამოსვლა არ მინდოდა, მაგრამ სხვა გზა არ იყო. თუმცა მერე მითხრეს, რომ არ უნდოდათ დაეკარგათ აქტივისტი ადგილობრივ დონეზე და შემომთავაზეს, იქ მეკეთებინა საქმე“.

თბილისი პრაიდში ადვოკატირების მიმართულებით მუშაობს — საზოგადოების სხვადასხვა წევრს, სტუდენტებს თუ გადაწყვეტილების მიმღები ორგანოების წარმომადგენლებს ხვდება და ცდილობს, ლგბტქი საკითხებისკენ ხალხის ყურადღება მიმართოს.

„ზუგდიდში გვაქვს უნივერსიტეტი, რომლის სტუდენტებსაც უკვე არაერთხელ შევხვდი და ვისაუბრე როგორც ლგბტქი უფლებებზე, ასევე ზოგადად აქტივიზმზე და მის აუცილებლობაზე. ასევე, ვხვდები სხვადასხვა ორგანიზაციის წარმომადგენლებს, საჯარო მოხელეებს, საკრებულოს წევრებს და ყველას ვესაუბრები ამ საკითხზე, ვცდილობთ, რომ სხვადასხვა სფეროდან ბევრი თანამოაზრე შემოვიკრიბოთ. გამოწვევები ამ დროისთვის იმდენად აღარაა, როგორც ადრე — უკვე 5 წელია ამ საკითხზე ვმუშაობ და რა გამოწვევებიც იყო, უკვე გადავლახე. ჩემს სამეგობროს რომ გავცდი და პროგრესულ ძვრებს ვხედავ იმ ადამიანებშიც, ვისთანაც აქამდე ინდივიდუალურად არასდროს არავის უმუშავია და არავის აუხსნია, რა არის ლგბტქი თემები, სასიხარულოა“, — გვეუბნება ცაბუნია.

ლგბტქი ადამიანებისა და აქტივისტების მიმართ არსებული დამოკიდებულებები

ფოტო: ვახო ქარელი

მთავარი ხელშესახები მომენტი დადგება მაშინ, როცა ადამიანები მიხვდებიან, რომ თავიანთ სახლებში, სამეგობროში, სამეზობლოშიც ცხოვრობენ ლგბტქი თემის წევრები და საშუალო სტატისტიკური მოქალაქეები არიან.

მიუხედავად იმისა, რომ ცაბუნია ბოლო წლებში განწყობის უკეთესობისკენ ცვლილებაზე საუბრობს, აღნიშნავს იმასაც, რომ საზოგადოებამ ჯერ კიდევ ვერ გაიაზრა, რომ მათ სახლში, სამეგობროში, სამეზობლოში ცხოვრობენ ლგბტქი ადამიანები, რომლებიც საშუალო სტატისტიკური მოქალაქეები არიან. მისი აზრით, ადამიანებს შორის პირადი ნაცნობობა, შესაძლოა, ჰომოფობიური განწყობების გადაფასების წინაპირობაც კი გახდეს.

„ადამიანებს ეშინიათ ყველაფერი უცხოსი — რაც მათთვის უცხოა, რაზეც პასუხები არ აქვთ, მათთვის არის საშიში და ვინც შემხვედრია ხოლმე, მაგალითად, ზუგდიდში შეხვედრებზე ადამიანები ამბობდნენ, მეზიზღება გეი და ლესბოსელი ხალხი, ჩემთან ეგეთი არავინ არ არის, ჩემს სამეგობროშიც ეგეთი არავინ არ არის, ჩემს ქუჩაზეც კი არავინ ეგეთი არ ცხოვრობსო. მათ თეორიულად ვუხსნიდი, იმიტომ არ იცნობთ ქვიარ ადამიანებს, რომ როცა ასე გძულთ, არავინ მოვა და გეტყვით, მე გეი ვარ ან მე ლესბოსელი ვარო. პრინციპში, ეს თეორიული ცოდნა იმდენად ეფექტური არ არის, შეიძლება რაღაც მომენტში მარცვალი ჩააგდო ადამიანში, მაგრამ შემდეგ ეს მარცვალი აღარ გაღვივდეს, მაგრამ, მაგალითად, ერთ-ერთი შეხვედრის დროს, ყველაზე მძაფრად რაც მახსოვს, გვერდით მეჯდა მეგობარი, რომელმაც, ამ გოგოებს, რომლებიც იძახდნენ, მინდა მოკვდეს, დაიწვას ეს ხალხიო, უთხრა: „ახლა შენ მე მოსაკლავად გამიმეტე, შენი სიტყვებით მომკალი”. იმ გოგოს შოკი ჰქონდა, გაჩერდა, ვერაფერი თქვა და მერე ტირილი დაიწყო, ბოდიშებს უხდიდა და თქვა, რომ აი, მივხვდი, რომ არ ხართ არც ისეთი კაციჭამია და არც არაფერი გადმომედო, ერთი კვირაა ერთად ვართო“. ადამიანი თუ მზად არ არის, არავითარ შემთხვევაში არ უნდა დაქამინგაუთდეს, რადგან ამას ბევრი გამოწვევა ახლავს თან და არავინ იფიქროს, რომ ახლა მე ვიტყვი, რომ თემის წევრი ვარ და აქ მორჩება ყველაფერი. მერე იწყება მთავარი გამოწვევები. მაგრამ, მგონია, რომ მთავარი ხელშესახები მომენტი დადგება მაშინ, როცა ადამიანები მიხვდებიან, რომ თავიანთ სახლებში, სამეგობროში, სამეზობლოშიც ცხოვრობენ ლგბტქი თემის წევრები და საშუალო სტატისტიკური მოქალაქეები არიან“, — ამბობს ცაბუნია.

ცაბუნიამ აქტივისტებისა და უფლებადამცველების მიმართ არსებულ ნეგატიურ დამოკიდებულებებზეც ისაუბრა და აღნიშნა, რომ საზოგადოება მათ ხედავს, როგორც ადამიანებს, რომლებიც ხმაურობენ, ყვირიან და „შეიძლება არ ესმოდეთ, რის გამო ჩხუბობ. ეს ძალიან ხშირად შემიმჩნევია. მერე მიწევს ახსნა, რომ აი, ეს მაბრაზებს და მაყვირებს და მაჩხუბებს”

„სტატისტიკურადაც თუ შევხედავთ, ლგბტქი ადამიანები და აქტივისტები არც ისე ცოტანი ვართ, ამ საზოგადოების ნაწილი ვართ. მაინც კაპიტალისტურ სამყაროში ვცხოვრობთ, სადაც ადამიანი, ყველა სხვა ღირებულებასთან ერთად, არის დოვლათის შემქმნელი და ამ გაგებით, თუ მე ვიქნები სტრესში, თუ ვერ მივიღებ განათლებას იმის გამო, რომ მჩაგრავენ, ვერ შევქმნი დოვლათს თავის დროზე და ვერ შევიტან წვლილს სახელმწიფოს მშენებლობაში. მინიმუმ ამის გამო არ უნდა დამჩაგრონ და არ უნდა გამაუბედურონ, რესურსებისადმი ხელმისაწვდომობა არ უნდა შემიზღუდონ. შემიძლია ასეც ვთქვა — წმინდა კაპიტალისტურად, სხვა თუ არაფერი ესმით, იქნებ ის მაინც გაიგონ, რომ ყველა ადამიანი თანასწორია, ყველა ადამიანს აქვს უფლება განვითარების, სიყვარულის უფლება და მთელი საზოგადოება კარგავს უზარმაზარ რესურსს თემის წევრების სახით“, — აღნიშნავს ცაბუნია.

ქართული ლგბტქი მოძრაობის ხარვეზებზე საუბრისას აქტივისტი მიუთითებს იმაზე, რომ ხშირად „საკუთარ ვიწრო წრეში ვიხარშებით”. მისი თქმით, შეხვედრებზე მიდიან ერთი და იგივე ადამიანები, რომლებიც ღია არიან ამ საკითხების მიმართ, ისესაც იციან რა გამოწვევებია თემში.

“ჩავიკეტეთ, ჩვენთვის კომფორტული სივრცეები მოვინიშნეთ და ბედნიერები ვართ, რომ აი, პატარა რაღაცას მივაღწიეთ — აღარ გვცემენ, ტაბურეტით აღარ მოგვდევენ და ეგ გვიხარია. მაგრამ ვერ ვხვდები ხოლმე, აი, სოფლებში რომ გავიდე, მერე რა უნდა ვქნა, სოფლებში რომ მივაღწიო ვიღაც ხალხთან, რომელიც ჩემთან არასდროს მოვა (იქაც უნდა მივიდე, ეს ვიცი)… მაგრამ აქ წყდება აზრი. მერე რას ვაკეთებ? ამაზე ხშირად მეფიქრება“.

გადაწვა, მოტივაცია და რჩევები მათ, ვინც ახლა იწყებს

ფოტო: ვახო ქარელი

თუ თავს არ გაუფრთხილდებით და არ დაისვენებთ, ვერც სხვებს დაეხმარებით და ვერც საკუთარ თავს. ამ ბრძოლაში საკუთარ თავზე ზრუნვა არ დაგავიწყდეთ.

აქტივისტურ საქმიანობას იმედგაცრუება, სტრესი, გადაწვის სდევს თან და საქმიანობის დასაწყისში წარმოდგენილი სწრაფი პროგრესის იდეაც ნელ-ნელა ხუნდება. ცაბუნიასთვის ყველაზე დიდი იმედგაცრუებები 17 მაისს უკავშირდება, თუმცა, მისი თქმით, ინდივიდუალურ დონეზეც ყოფილა გულისწყვეტა, რომელიც რთულად გადასალახია.

„ადამიანი ძალადობისთვის გამომირიდებია, მგლის ხახაში შემიყვია თავი და მერე ეს ადამიანი მომიტრიალდა სხვანაირად. ბევრი მსგავსი შემთხვევა შეიძლება იყოს, მაგრამ ამ საქმიანობას არ ვუყურებ მადლობის მოლოდინით და ამას რადგან არ ველი, შესაბამისად, იმედგაცრუებებიც შედარებით ნაკლებია. მშველის ის, რომ დაფასებას და გვირგვინს არ ველოდები“, — გვიყვება ცაბუნია.

გადაწვის შესახებ საუბრისას აქტივისტი აღნიშნავს, რომ ამ დროს ყველაზე მნიშვნელოვანი იმ ადამიანების გარემოცვაში ყოფნაა, რომლებთანაც ყველაფრს გაზიარებას შეძლებ.

„სერიოზული გადაწვის პირას რამდენიმეჯერ ვყოფილვარ, მაგრამ გადაწვის საწინააღმდეგო სესიები, გაზიარება არის ალბათ ერთ-ერთი ყველაზე მნიშვნელოვანი მაგ დროს. ირგვლივ უნდა გყავდეს ადამიანები, რომლებსაც ამ ყველაფერს გაუზიარებ. ვერ ვიტყვი, რომ ბევრი ასეთი მეგობარი მყავს ადგილზე, ვისაც ვუზიარებ, მაგრამ არის რამდენიმე, რომელთანაც ემოციური „ვენტილაცია“ შემიძლია მქონდეს. გადაწვის სესიებზეც ვყოფილვარ და თავისი შედეგი მაგასაც აქვს, რა თქმა უნდა. მნიშვნელოვანია იმ ადამიანების უკუკავშირიც, ვისთანაც მუშაობ და ვისთვისაც იბრძვი — თუნდაც მესიჯები რომ მომდის, რომლითაც მადლობას მიხდიან ან მეუბნებიან, რა კარგია, რომ იქ ეს თქვი და ჩემი სათქმელიც თქვი, დამატებით ენერგიას მაძლევს“, — ამბობს ცაბუნია.

ცაბუნიას აზრით, აქტივისტი არის ნებისმიერი ადამიანი, რომელიც მცირედით მაინც ცდილობს სასიკეთო ცვლილების მიღწევას, მაგალითად, ერთ ადამიანს მიუთითებს, რომ ქუჩაში ნაგავი არ დაყაროს.

“შეზღუდვა არ არსებობს და მინიმალური აქტივობაც კი შეიძლება მნიშვნელოვანი იყოს“. 

მათ კი, ვინც საკუთარ პროფესიად აქტივიზმს ხედავს, რჩევებსაც აძლევს:

„ადვილი ნამდვილად არაა. პირველ რიგში, უნდა სჯეროდეთ საკუთარი თავის, მაგრამ ბევრსაც ნუ მოსთხოვენ. ესეც ძალიან ბევრი აქტივისტის პრობლემაა, რომ იმაზე ბევრს ვითხოვთ საკუთარი თავისგან, ვიდრე შეგვიძლია. ეს იმის გამო ხდება, რომ გარემოც ბევრს გვთხოვს — “იმ თემაზე თუ ხმაურობ, ამ თემაზე რატომ არ ხმაურობ”, სხვებიც მაგას გვაძახებენ ხოლმე. ზედმეტ პასუხისმგებლობას ნუ აიღებთ, იმიტომ, რომ ყველანი ადამიანები ვართ, ოდესღაც ყველანი ვიღლებით და პაუზის გაკეთებაც ძალიან მნიშვნელოვანია. ამ პასუხისმგებლობებს მოსდევს მერე გადაწვა და გადამწვარი ადამიანიც სულ ცდილობს, რომ ბოლო ამოსუნთქვამდე რაღაცები აკეთოს. თუ თავს არ გაუფრთხილდებით და არ დაისვენებთ, ვერც სხვებს დაეხმარებით და ვერც საკუთარ თავს. ამ ბრძოლაში საკუთარ თავზე ზრუნვა არ დაგავიწყდეთ“.

საუბრის ბოლოს, აქტივისტი გვიზიარებს მთავარ გზავნილსა, რომლის საზოგადოებამდე მიტანასაც ისურვებდა: „პატივი ვცეთ ერთმანეთს, ადამიანს, როგორც ერთ ინდივიდს. ყველას ყველა ვერ ეყვარება, მაგაშიც დარწმუნებული ვარ, მაგრამ მინიმუმ რაღაც ზღვრები გვქონდეს, რომელსაც არ გადავალთ და არ დავარღვევთ სხვების უფლებებს. როცა ერთ ადამიანს, როგორც ინდივიდს აღვიქვამთ, მერე ყველაფერი კარგად იქნება“.

20 ქვიარ ინსტაგრამერი, რომელიც გამოცდილებას ათასობით ადამიანს უზიარებს

ადამიანების უფლებების გაძლიერებასთან ერთად, ქვიარ თემების წინ წამოწევას სოციალურ ქსელების გამოჩენასაც შეიძლება ვუმადლოდეთ. დღესდღეობით უამრავი Instagram მომხმარებელი არსებობს, რომლებიც თავიანთ უნიკალურ გამოცდილებას მილიონობით გამომწერს უზიარებენ.

გაიცანით ქვიარ მოგზაურები, აქტივისტები, ოჯახები, მსახიობები და მოდელები, რომლებიც ქვიარ სამყაროში თავიანთ მოგზაურობას Instagram-ის მომხმარებლებს გულუხვად უზიარებენ.

OriolPamies — გეი აქტივისტი და მოგზაური

ორიოლი ესპანელი მოგზაურია, რომელიც მრავალი წლის განმავლობაში ეწევა აქტივისტურ საქმიანობას. ინფლუენსერსა და ტურისტული სააგენტოს, Queer Destination-ის დამფუძნებელს 133 000 გამომწერი ჰყავს და ესპანურ ენაზე გამოცემული აქვს წიგნი, რომელშიც მოთხრობილია მისი ქამინგაუთის ისტორია.

DadnDaddies — Devon და მისი ოჯახი

Devon ამერიკელი ინსტაგრამერი და ინფლუენსერია, რომელიც 188 000 გამომწერს ყოველდღიურად უზიარებს თავის გამოცდილებას 2 შვილის მარტოხელა მამობაზე. Instagram გვერდთან ერთად, Devon აქტიურად იყენებს YouTube არხს, სადაც პერიოდულად აქვეყნებს ვიდეოებს, რომლებშიც მარტოხელა გეი მამობის სირთულეები და სიხარულია აღწერილი.

AsianMapleLeaf — გეი მოგზაური

Barry კანადელი ინფლუენსერი და მოგზაურია, რომელიც მრავალი წლის განმავლობაში უზიარებს თავის აუდიტორიას მოგზაურობისა და შეყვარებულთან, Teraj-თან თანაცხოვრების დეტალებს. ის ხშირად ჭამს უცნაურ საჭმელებს მსოფლიოს სხვადასხვა კუთხიდან. ბერი მოგზაურობით ბავშვობაში დაინტერესდა, როცა პირველად ჰონკონგში იმოგზაურა.

Krystian Gabrielle – კრისტიანი და მისი ოჯახი

კრისტიანი კიდევ ერთი Instagram ინფლუენსერია, რომელიც მომხმარებლებს თავისი ოჯახის ისტორიებს უზიარებს. Instagram ინფლუენსერს ცოლი და მცირეწლოვანი ვაჟი ჰყავს და თავის პოსტებში ხშირად საუბრობს, თუ როგორია ისეთი ოჯახი, რომელიც დაცლილია ტოქსიკური მასკულინობისგან. კრისტიანი ასევე ხშირად ჰყვება, რამდენად დამანგრეველია გენდერული ნორმები და როგორ უნდა აღვზარდოთ შვილები ისე, რომ ამ ნორმებისგან თავისუფლები იყვნენ.

ProbablyThis — ვიდეოები სახლისა და ბაღის ინტერიერზე

Beau და Matt კიდევ ერთი წყვილია ნიუ ორლეანიდან, რომლებიც თავიანთ გამომწერებს უზიარებენ, როგორ გააუმჯობესონ სახლი და ბაღი. წყვილი თავიანთ გვერდზე ხშირად უკეთებს რეკლამას იმ ნივთებს, რომლებიც შეიძლება სასარგებლო აღმოჩნდეს ინტერიერის გამრავალფეროვნებისთვის და მოგზაურობისთვის.

TheTravellingGays — გეი მოგზაურობა

დაგი და სანჯაი დაქორწინებული გეი წყვილია, რომლებიც 2009 წლის მანჩესტერის პრაიდზე შეხვდნენ ერთმანეთს და მალევე იქორწინეს. წყვილი Instagram-ის გვერდის საშუალებით სოციალური ქსელის მომხმარებლებს თანაცხოვრებისა და მოგზაურობის ისტორიებს უზიარებს.

TheAngelinos — არიანას და ჰანას სიყვარული

არიანა და ჰანა ლესბოსელი წყვილია ლოს ანჯელესიდან, რომლებმაც 2016 წელს ტინდერის საშუალებით გაიცნეს ერთმანეთი და მალევე გახდნენ წყვილი. Instagram-ის გვერდის საშუალებით წყვილი ხშირად გვიზიარებს თანაცხოვრების ისტორიებს, რჩევებს თავის მოვლასთან დაკავშირებით და ვინტაჟური ნივთების მიმართ საერთო სიყვარულს.

MichaelandMatt — გეი მოგზაურობა

მაიკლი და მეთმა ურთიერთობა YouTube-ს ქამინგაუთ ვიდეოს შემდეგ დაიწყეს და მალევე შეუყვარდათ ერთმანეთი. მეთი ექთანია, ხოლო მაიკლი სტომატოლოგი. ისინი Instagram-ის საშუალებით ხშირად გვიზიარებენ თავიანთი ცხოვრების ისტორიას და მოგზაურობის თავგადასავლებს.

Keenanblogger — მომღერალი და მსახიობი

ენდრიუ კინანი ამერიკელი მომღერალი და მსახიობია, რომელიც ბროდვეის სცენაზე მრავალი წლის განმავლობაში თამაშობს. 2010 წელს არტისტმა ონლაინ კომედია Submissions Only შექმნა, რომლითაც არაერთი გულშემატკივარი შეიძინა. ენდრიუ ხშირად უზიარებს თავის გამომწერებს ისტორიებს თავის ქმარზე, მოგზაურობაზე და ბროდვეის ბექსთეიჯზე.

TylerandTodd — ახალი სიცოცხლე ძველი სახლებისთვის

ტაილერი და ტოდი კანადელი წყვილია, რომლებიც ძველ სახლებს ახალ სიცოცხლეს სძენენ და შემდეგ აქირავებენ. 2019 წელს წყვილმა 1996 წლის მანქანა-სახლი იყიდა და ორ ძაღლთან ერთად ჩრდილოეთ ამერიკაში მოგზაურობა გადაწყვიტა. სწორედ ამ გამოცდილებას უზიარებენ დღემდე თავიანთ გამომწერებს. ამასთან ერთად, წყვილი ხშირად პოსტავს ვეგანური საჭმელების რეცეპტებს.

Kit Williamson — რეჟისორი და მწერალი

Kit Williamson ინფლუენსერია, რომელმაც თავდაპირველად საზოგადოების შემოწირულებებით გადაიღო YouTube შოუ Eastsiders — შავი კომედია ლგბტქ+ თემატიკაზე. შოუთი მალე დაინტერესდა გიგანტური სტრიმინგ სერვისი Netflix და საავტორო უფლებები შეიძინა. კიტი Instagram გვერდზე ხშირად გვიზიარებს თავის გამოცდილებას ურთიერთობების, სუბსტანციებზე დამოკიდებულების დაძლევისა და სექსუალური ჯანმრთელობის გარშემო.

Raffinee – ლესბოსელი წყვილის ვიდეოები ვეგანობაზე და ოჯახზე

რაფინი და მიკაელა კიდევ ერთი LGBT+ ოჯახია, რომლებიც სამ შვილს, მატეოს და ტყუპებს, ლუკასა და ლოლას ზრდიან. ლესბოსელი წყვილი Instagram-ის და პირადი ბლოგის საშუალებით თავიანთ გამომწერებს ვეგანურ ცხოვრების წესს, მათი თანაცხოვრების დეტალებს და მცირეწლოვანი შვილების ისტორიებს უზიარებს. წყვილმა ერთმანეთი სან-ფრანცისკოში, ერთ-ერთ კლინიკაში, ხელოვნური განაყოფიერების დროს გაიცნო და მალევე შექმნეს ოჯახი.

Zakartwins — ამაყი გეი ძმები ერაყიდან

მაიკლი და ზაკი ერაყელი ტყუპები არიან, რომლებიც Instagram-ის გვერდის საშუალებით 104 ათას გამომწერს თავიანთი ცხოვრების დეტალებს უზიარებენ და ცდილობენ, არაბული სამყაროს მიმართ არსებული სტერეოტიპები და ნორმები დაამსხვრიონ. ბიჭები დეტროიტში, იმიგრანტი მშობლების ოჯახში დაიბადნენ და თავიანთ ქამინგაუთზე წიგნიც გამოსცეს, რომელსაც Pray the Gay Away ჰქვია.

Team2Moms — ოჯახის ცხოვრება ნიუ-იორკში

დენისი და იბონი სამი შვილის ძლიერი დედები არიან, რომლებიც თავიანთი Instargram-ის გვერდის საშუალებით გამომწერებს უზიარებენ ისტორიებს მათი ყოველდღიური ცხოვრების შესახებ ნიუ-იორკში. მათი მიზანია, საზოგადოებაში საკუთარი თავის მიმღებლობის გაზრდა და ადამიანების წახალისება, იყვნენ ისინი, ვინც რეალურად არიან. Instagram-ის გვერდთან ერთად, წყვილი საკმაოდ აქტიურია TikTok-ისა და YouTube-ის გვერდებზეც.

Nellykin1 — დრეგ მოდელი

Nellykin დრეგ მოდელი და პერფორმერია, რომელიც განაში დაიბადა და შემდეგ გერმანიაში გადავიდა საცხოვრებლად. არტისტი Instagram-ის გვერდის საშუალებით გამომწერებს თავის გამოცდილებას უზიარებს, მათ შორის, მაკიაჟის გაკეთების ტუტორიალებს.

Popo Vaz — ტრანსგენდერი მოდელი

პაულო ვასი ტრანსგენდერი მოდელია, რომელიც თავისი არხების საშუალებით გამომწერებს დიდი ხანია უზიარებს ტრანზიციის პროცესს, მის სირთულეებსა და დადებით მხარეებს. პაულო წარმოშობით ბრაზილიიდანაა, ის ბიოლოგიურად ქალია, თუმცა მცირე ასაკიდან თავს კაცად აღიქვამდა. გარშემო არსებული სირთულეების გამო,  ტრანზიციის პროცესი 25 წლამდე ვერ დაიწყო. დღესდღეობით პაულო მუშაობს ხელოვნების, დიზაინის, მოდისა და პროდაქშენის მიმართულებით და ათასობით გამომწერს დიდი სიხარულით უზიარებს თავის მოგზაურობას გენდერის სამყაროში.

OnceUponAJrny — ლესბოსელი მოგზაურები

Rox და Maartje ჰოლანდიელი წყვილია. ისინი ამსტერდამში ცხოვრობენ და თავიანთ გამომწერებს მოგზაურობის ჯადოსნურ ისტორიებს უზიარებენ. წყვილი მრავალი წლის განმავლობაში მოგზაურობს მსოფლიოს სხვადასხვა წერტილში და ცდილობს, მოგზაურობას ზღაპრული ელფერი შესძინოს.

Terrel and Jarius — გეი მშობლობა

ტერელი და იარიუსი არამარტო მიმზიდველი წყვილი, არამედ ტყუპების, ეშტონისა და არიას ძალიან მოსიყვარულე მშობლები არიან. წყვილმა ერთმანეთი კოლეჯში სწავლისას გაიცნო და მათი სიყვარულიც მალევე დაიწყო, ოჯახის შექმნის შემდეგ კი სუროგაციას მიმართეს და ორი არაჩვეულებრივი შვილის მშობლები გახდნენ. Instagram-ის და YouTube-ის საშუალებით ისინი აღწერენ, როგორია გეი მშობლობა, რა გზის გავლა მოუწიათ, სანამ ოჯახს შექმნიდნენ და ბედნიერ თანაცხოვრებას დაიწყებდნენ.

ReadyToStare — Plus Size მოდელი

ალის დალესანდრო სანტიაგო, ან როგორც თავად უწოდებს საკუთარ თავს — Petite Plus Model, კიდევ ერთი ქვიარ ინფლუენსერია, რომელმაც კარიერა ონლაინ ვინტაჟური მაღაზიით დაიწყო და მას შემდეგ მრავალ ადამიანს შეაყვარა თავი. მოგზაური ბლოგერი, ლგბტქი ინფლუენსერი, მწერალი, დიზაინერი და პროფესიონალი სპიკერი თავის ტრანსგენდერ პარტნიორთან ერთად დღესდღეობით ოჰაიოში ცხოვრობს და საკუთარი ცხოვრების დეტალებს Instagram-ის საშუალებით მრავალ ადამიანს უზიარებს.

Maxism — მოდელი და აქტივისტი

მაქსი ამერიკელი მოდელი და აქტივისტია, რომელიც თავისი Instagram-ის საშუალებით ცდილობს გეი უფლებების ადვოკატირებას. ამასთან, მაქსი მწერალი, პროდიუსერი, რამდენიმე მოკლემეტრაჟიანი ფილმის რეჟისორი და მსახიობია. იგი ეპიზოდურ როლშიც მოგვევლინა რაიან მერფის გახმაურებულ სერიალ Glee-ში. 2017 წელს მაქსმა თავისი პირველი სრულმეტრაჟიანი ფილმი, Hooked გადაიღო, რომელიც უსახლკარო გეი კაცის ისტორიას გვიამბობს.

წყარო: NomadicBoys

დავით კახაბერი: როგორი განსხვავებული პოზიციებიც არ უნდა გვქონდეს, მტერი ერთია

მე ვარ დავით კახაბერი, თანასწორობის მოძრაობის დირექტორი. მიუხედავად იმისა, რომ ბევრჯერ მქონია განცდა და სურვილი, ყველაფერი მიმეტოვებინა და ხელები ჩამომეშვა, მაინც ვერ შევძელი და ბოლოს მაინც უკან ვბრუნდები ხოლმე. ალბათ ამის მიზეზი არის იმედი, რომ რაღაცას შეცვლი. ე იმედი მქონდა 2011 წელს, როცა ლგბტ საქართველოს ვაფუძნებდით; ეს იმედი მქონდა 2013 წლი 17 მაისსაც, მიუხედავად იმისა, რაც მოხდა; ე იმედი მქონდა 2016 წელს, როცა ჰორუმს ვაკეთებდით და აქტიურად ვიყავი ჩართული თეთრი ხმაურის მოძრაობაში, როგორც ამაყი გეი აქტივისტი;  იმედი მქონდა 2019 წელსაც, როცა ანასწორობის მოძრაობა ძალიან დიდი გამოწვევების წინაშე იდგა და ეს იმედი მაქვს დღესაც, რომ რაღაცას შევცვლი. არ ვიცი, როდემდე გამყვება ენთუზიაზმი, რადგან ამ გზაზე სულ არის იმედგაცრუება და ფრუსტრაცია. ამას ვეძახი აქტივისტის წყევლას ­ ერთხელ თუ შეხვედი აქტივიზმში, ბრაზდები, მოდიხარ, მაგრამ მერე ისევ ბრუნდები.

ბავშვობა

დავიბადე თბილისში. ვსწავლობდი 51-ე სკოლაში და რომ მკითხონ, რომელია დედამიწაზე ყველაზე საშინელი ადგილი თურქეთის გოქჩენის აეროპორტის შემდეგ, ვიტყოდი, რომ ეს არის 51-ე სკოლა.

სკოლიდან არ დამრჩენია არცერთი კარგი მოგონება. თუმცა, რაოდენ უცნაურიც არ უნდა იყოს, ბულინგის მსხვერპლი ვიყავი არა კლასელების, არამედ მასწავლებლების მხრიდან.

ქართული ეკლესია არის მედალი, რომელსაც ორი მხარე არ აქვს, მხოლოდ ბოროტებაა. მიუხედავად ამისა, მგონია, რომ ჩემს განვითარებაში დიდი როლი ითამაშა.

მახსოვს ზოოლოგიისა და ბოტანიკას მასწავლებელი, რომელიც ძალიან მიყვარდა და მეგონა, რომ ჩემი მხარდამჭერი იყო. უკვე სტუდენტი ვიყავი, როცა დედაჩემი მომიყვა, რომ სკოლაში სწავლის დროს დაიბარა და ჩემზე უთხრა, რაღაც სჭირს და იქნებ ექიმთან მიიყვანოთო. ბავშვობაში ძალიან ფემინური ვიყავი და ეს შეაფასა ასე, ჰომოსექსუალობას გულისხმობდა.

მეორე შემთხვევა იყო მათემატიკის მასწავლებელთან. მაშინ ტელეკომპანია მზის ეთერში გადიოდა საშინელი გადაცემა, ერქვა ტაბუ და იქ ერთ-ერთ ადამიანი დაქამინგაუთდა, როგორც გეი კაცი. მეორე დღეს მთელ ქალაქში ცნობილი გახდა, რომ თურმე ვიღაცა ერთი ცალი გეი არსებობს ამ ქვეყანაში. ამაზე ლაპარაკობდნენ სკოლაშიც. მათემატიკის გაკვეთილი, ფაქტობრივად, არ ჩაგვტარებია, მთელი 40 წუთი ეს მასწავლებელი იდგა, თვალებში მიყურებდა და ლაპარაკობდა, ზოგადად რა საშინელება ხდება საქართველოში, როგორ მომრავლდნენ“ გეები, თუ ცისფერებს ამბობდა, აღარ მახსოვს. პრაქტიკულად მთელ კლასს ეუბნებოდა, რომ აი, თქვენთანაც ზის ასეთი ადამიანი. საბედნიეროდ, გამიმართლა და კლასელებს ამაზე ყურადღება არ გაუმახვილებიათ, მაგრამ ეს 40 წუთი ჩემს ცხოვრებაში დარჩა, როგორც საშინელი მომენტი, როცა ვიაც გიყურებს, რაღაცაში გდებს ბრალს და ვერ ხვდები, დანაშაული რაშია.

დავით კახაბერი
ფოტო: ვახო ქარელი

რაღაცაში რომ ვერ ჯდები, პოულობ ადამიანებს და გარემოს, რომელიც შენთან უფრო ახლოსაა. მაშინ გავიცანი ჩემი ბავშვობის მეგობარი, 2003 წელს. ბავშვობის მეგობარზე მხოლოდ ეს ადამიანი მახსენდება და არა ჩემი რომელიმე კლასელი ან მეზობელი. მისი გაცნობის შემდეგ, საერთოდ სხვანაირი ცხოვრება დაიწყო, რადგან მასთან ერთად ჩემს ცხოვრებაში სხვა ხალხი შემოვიდა. იმ პერიოდში სიახლე იყო ინტერნეტი, აქტიური იყო ფორუმები. გარდა ამისა, მახსოვს, რომ შაბათს თუ კვირას რუსთაველის გამზირი იკეტებოდა და როკ ჯგუფების კონცერტები იმართებოდა. იქ გავიცანი ძალიან ბევრი ადამიანი და აღმოჩნდა, რომ ისინი რადიკალურად განსხვავდებოდნენ იმათგან, ვისაც მანამდე ვიცნობდი. ეს ჩემთვის სკოლის მეგობრების ალტერნატივა იყო.

ეს ხალხი და სივრცეები ძალიან დამეხმარა იმაში, რომ ადრეულ ასაკშივე მიმეღო საკუთარი თავი ისეთი, როგორიც ვიყავი, არ მქონოდა ბრალეულობის განცდა. მომავალში ქამინგაუთი რომ გავაკეთე, მათი დამსახურება მგონია. მიუხედავად იმისა, რომ ახლ პიროვნულად ცოტა ადამიანი მხსოვს, მათ ძალიან დიდი როლი ითამაშეს იმაში, რომ როგორც პიროვნება, ჩამოვყალიბებულიყავი.

მერე უკვე უნივერსიტეტში ჩავაბარე, თან ფილოსოფია მაინტერესებდა. მაშინ ფილოსოფოსობა “ქულ” იყო და რაღაც მომენტში ის უფრო მომწონდა, რომ ფილოსოფოსი ვიყავი, ვიდრე ის, რომ ფილოსოფიას ვსწავლობდი. ამის შემდეგ იყო სწავლა საფრანგეთში, შემდეგ ჩეხეთში.

თვითგამორკვევა და ქამინგაუთი

თვითგამორკვევის პროცესი არ მახსოვს. ამაზე ძალიან ბევრი მიფიქრია. ერთადერთი, რაც მახსოვს, ვიყავი ფემინური, რასაც ვეძახით ფემინურს პატრიარქალურ საზოგადოებაში. თან ყოველთვის მაღალი ვიყავი და შესაბამისად, ყოველთვის ვჩანდი. ამის გამო სულ თითით საჩვენებელი ვიყავი. ეს გარეგნულად, თორემ შინაგანად არ მახსოვს. სულ იყო ხუმრობები, დაცინვა ამ ფემინურობაზე, მაგრამ დიდი ბულინგის მსხვერპლი არ ვყოფილვარ.

საბოლოოდ ალბათ 12-13 წლის ასაკში მივხვდი, ვინ ვიყავი.

აუცილებლად უნდა გვესმოდეს, რომ მტერი არის ერთი. შესაბამისად, როგორი განსხვავებული პოზიციებიც არ უნდა გვქონდეს, არის მომენტები, როცა ყველა ერთად უნდა ვიდგეთ, იქნება ეს 5 ივლისი, 17 მაისი თუ სხვა თარიღები.

ქამინგაუთი პირველად მეგობართან, ლევან სუთიძესთან გავაკეთე. ძალიან ბევრი საერთო გვქონდა, მართლა ყველაზე ახლობელი ადამიანი იყო და დღემდე არის, მიუხედავად იმისა, რომ დღეს მე და ის სრულიად განსხვავებულ პოლიტიკურ პოზიციებზე ვართ. ჩემთვის დღემდე მართლა ძმასავით არის, რომელთან ერთადაც გავიზარდე. მინდოდა, ის ყოფილიყო პირველი, ვისაც ეს ცოდნა ექნებოდა ჩემ შესახებ. თვითონ ამაყი ადამიანია, შეიძლება არ აღიაროს, მაგრამ ჩემი მხრიდან ყოველთვის იყო ის, რომ I Always looked up to him, მნიშვნელოვანი იყო, რას მეტყოდა, რას მირჩევდა. დღემდე ასე ვარ სხვათა შორის, როცა ვხვდები ხოლმე, რომ რაღაც ჩიხში შევდივარ, მას ვეკითხები აზრს. მართალია, ეს ყველაფერი ჩემი დაცინვით მთავრდება, მაგრამ მაინც (იცინის).

ოჯახსაც თავად ვუთხარი. მყავს დედა, მამა და და, რომელიც ჩემი დაბდებიდან 9 წლის მერე გაჩნდა და რომელიც ძალიან მიყვარს. გამიმართლა, რომ ძალიან დიდი მხარდაჭერა მაქვს ოჯახისგან. დედაჩემი ძალიან აქტიურადაა ჩართული ბევრ რამეში, ის არ არის აქტივისტი, მაგრამ ყოველთვის საჯაროდ პოზიციონირებს, განსაკუთრებით, თუ უკრაინას ეხება საქმე. სულ აპროტესტებს რაღაცას. მამა უფრო მშვიდი ადამიანია და ჩუმად მიჭერს მხარს, თუ შეიძლება ასე ითქვას. ხოლო ჩემი და ყველაფერ იმაში არის ჩართული, რაშიც მე.

მჯერა, რომ ის პრივილეგიები, რაც მაქვს, როგორც აქტივისტს და როგორც ადამიანს, არის იმის დამსახურება, რომ ჩემი ოჯახი ყოველთვის მხარს მიჭერდა. არ ვგულისხმობ მხოლოდ იდენტობის გამო მხარდაჭერას. ოჯახის ფინანსების მთავარი პრიორიტეტი ყოველთვის იყო ჩემი განათლება და ეს ძალიან ბევრს ნიშნავდა, ბავშვობიდან ვსწავლობდი ფრანგულს, ინგლისურს, რუსულს და სამივე ამ ენას დღემდე ვიყენებ საქმიანობაში. 90-იან წლებზე ვსაუბრობთ, პერიოდზე, როცა სახლში ნავთის “კერასინკით” ვთბებოდით, მაგრამ ჩემი მშობლები ყველაფერს აკეთებდნენ, რომ მაგალითად, ცურვაზე მევლო. და ეს ძალიან მნიშვნელოვანია, რადგან ჩვენთან რომ მოდიან ბენეფიციარები, ხშირად პრობლემები იმიტომ აქვთ, რომ მშობლებმა მათი მხარდაჭერა ადრეულ ასაკში შეწყვიტეს.

საჭიროა პოლიტიკურად ძლიერი ლგბტქი თემი, რაზეც ყველამ ერთად უნდა ვიზრუნოთ — ჩვენ უნდა ვიცოდეთ, რა გვინდა. არ არის საკმარისი უბრალოდ გეი ვარ და დროშა მინდა ვიქნიო. რას ვითხოვთ?

ეს მხარდაჭერა რომ არ მქონოდა, დიდი ალბათობით, საერთოდ სხვანაირად წავიდოდა ჩემი ცხოვრება. ზოგადად, ყოველთვის, როცა რაღაცას მივაღწევ, მშობლებს მადლობას ვუხდი ამის გამო, მიუხედავად იმისა, რომ ძალიან დამოუკიდებელი ადამიანი ვიყავი და პირველი სამსახური 19 წლის ასაკში მქონდა.

ეკლესია

ჩემს ცხოვრებას ორ ნაწილად ვყოფ ხოლმე — ეკლესიაში ყოფნის პერიოდი და ცხოვრება წამოსვლის შემდეგ. ძირეული განსხვავება კი არის ის, რომ მაშინ მჯეროდა ქრისტეს მკვდრეთით აღდგომის და დღეს აღარ.

დავით კახაბერი
ფოტო: ვახო ქარელი

ჩემი მაშინდელი რწმენა ალბათ სკოლამაც განაპირობა. დამრიგებლები იყვნენ ღრმად მორწმუნე ქალები, რომლებიც რელიგიას თავს გვახვევდნენ, მაგალითად, “მამაო ჩვენოს” ვკითხულობდით ხშირად და ა.შ. ძალიან მიყვარს ფენტეზი და ბავშვობაში რელიგიასაც ვუყურებდი ისე, როგორც ამ ჟანრის წიგნებსა თუ ფილმებს: მასწავლებლები გვიყვებოდნენ, მაგალითად, ანტიქრისტეს ბეჭედზე, სერაფიმე საროველზე, დათვებს რომ ელაპარაკებოდა სადღაც ტყეში და ძალიან მომწონდა ეს ყველაფერი. მერე, როცა გავიზარდე, დავინტერესდი უშუალოდ რელიგიით, შევისწავლე და გულწრფელად მჯეროდა.

5 წლის განმავლობაში ვიყავი სტიქაროსანი. ჩემი მშობლები რელიგიურები არ არიან, მაგრამ მე ვიყავი. თუ სხვებს მშობლები ეჩხუბებიან “ცოლი მოიყვანე”, ჩემთან ჩხუბი იყო “მღვდელი არ გახდე”.

აქამდე ამაზე არ მიფიქრია, რა როლი ჰქონდა ამ ყველაფერს ჩემს ცხოვრებაში. სულ ვამბობ, რომ ქართული ეკლესია არის მედალი, რომელსაც ორი მხარე არ აქვს, მხოლოდ ბოროტებაა. მიუხედავად ამისა, მგონია, რომ ჩემს განვითარებაში დიდი როლი ითამაშა. მათ შორის იმის გამოც, რომ როცა გამიჩნდა პროტესტი და დავიწყე ალტერნატივის ძებნა.

მაშინ დავდიოდი კავკასიურ სახლში, სადაც ტარდებოდა ლექციები რელიგიურ საკითხებზე, მათ შორის, ე.წ. ლიბერალი მორწმუნეების მიერ, რომლებიც ეკლესიისთვის ძალიან მიუღებელნი იყვნენ. ეს იყო ინტელექტუალური რესურსი მქონე ხალხი, რომელთა ნაწილთან დღემდე მაქვს ურთიერთობა და დიდ პატივს ვცემ. იქ გავიცანი ბასილ კობახიძე, რომელმაც ძალიან ბევრი წიგნი მაჩუქა, იმდენი, რომ არ ვიცოდი, ტაქსიში როგორ ჩამედო. მთელი ზაფხული იმ წიგნებს ვკითხულობდი და ჩემს ხედვებში მაშინ ძალიან ბევრი რამ რადიკალურად შეიცვალა. 17-18 წლის ვიქნებოდი, როცა მივხვდი, რომ სხვა რაღაც უნდა მეპოვა ცხოვრებაში. მალევე მივედი ფონდ ინკლუზივში.

მეორე მხრივ, დღემდე ძალიან ვაფასებ ამ ყველაფერს, მაგალითად, პავლე მოციქული — მიუხედავად იმისა, რომ იდეოლოგიურად სრული წინააღმდეგობა მაქვს მასთან, ძალიან საინტერესო ფიგურა მგონია ევროპის ისტორიაში, რადგან, მინიმუმ, ტოლერანტობისა და მრავალფეროვნების იდეა ეკუთვნის ამ კაცს. ესთეტიკურად ქრისტიანობა დღემდე ძალიან მომწონს, სხვა რელიგიებზე იმავეს ვერ ვიტყოდი, ბუდიზმის გარდა, რომელიც ალბათ უფრო ფილოსოფიაა, ვიდრე რელიგია.

აქტივიზმი

2008 წელს მე და ჩემი მეგობარი მივედით ფონდ ინკლუზივში. ეს იყო პირველი ლგბტ ორგანიზაცია საქართველოში. იქ ბევრ რამეში ვიყავი მოხალისეობრივად ჩართული, მათ შორის, თემის წევრების შეხვედრები, რომელიც პარასკევობით იმართებოდა ხოლმე და ძალიან ბევრი ადამიანისთვის იყო ერთადერთი სივრცე, სადაც შეგვეძლო შეკრება და კარგი დროის გატარება. მაშინ 18 წლის ვიყავი.

დავით კახაბერი
ფოტო: ვახო ქარელი

ინკლუზივის მთელი ხიბლი იყო იმაში, რაც დღეს დავკარგეთ და რაც ბუნებრივია, რომ დაიკარგებოდაპარასკევ დღეს ველოდებოდით, რადგან ვიცოდით, რომ დაგვხვდებოდა ძალიან საინტერესო ადამიანის ერთსაათიანი მოხსენება ან დისკუსია და მერე ძალიან კარგი ღონისძიება, სადაც გვექნებოდა გართობის, ერთმანეთთან საუბრის საშუალება. მოდიოდნენ ილიას სახელმწიფო უნივერსიტეტის პროფესორები და საუბრობდნენ საინტერესო თემებზე, იმართებოდა კინოჩვენებები და ოთახი სულ სავსე იყო. რაღაცნაირი სული ჰქონდა ამ ყველაფერს, რომელიც, სამწუხაროდ, ვერცერთმა არასამთავრობო ორგანიზაციამ და მეტიც, დიდმა გეი ფართებმაც ვერ შევინარჩუნეთ. თუმცა უნდა გვახსოვდეს, რომ მაშინ ეს ხდებოდა იმის ხარჯზე, რომ ი ადამიანების უმრავლესობა, ვინც იქ დავდიოდით, ვმალავდით იდენტობასა და ორიენტაციას.

შემდეგ იყო ორგანიზაცია იდენტობა, სადაც ასევე მოხალისეობრივად ვიყავი ჩართული. 2011 წელს კი მე და ჩემმა მეგობრებმა გადავწყვიტეთ, შეგვექმნა მეორე ორგანიზაცია, რომელიც ქნებოდა უფრო მეტად სათემო, ლგბტ საქართველო (მომავალში თანასწორობის მოძრაობა). დირექტორი იყო დავით მიხეილ შუბლაძე. იმდენად პატარა ორგანიზაცია იყო, რომ მახსვს, მასთან ვიყავით სახლში, ერთოთახიან ბინაში და შევკეტეთ სამზარეულოში, გამგეობის სხდომისას ინტერესთა კონფლიქტი რომ არ ყოფილიყო. მაშინ ვინმეს რომ ეთქვა, რომ 11 წლის შემდეგ ეს ორგანიზაცია იქნებოდა არამხოლოდ საქართველოში, არამდ რეგიონში ყველაზე დიდი, ამდენი სერვისით, ალბათ ვერ დავიჯერებდი.

მალე იდენტობაში მოხდა ბევრი სამწუხარო რამ. 2016 წელს იყო ძლიერი ორგანიზაციის საჭიროება, რადგან თემი იზრდებოდა. ამას ემთხვევა ის პერიოდი, როდესაც მე და ემმა მეგობრებმა გადავწყვტეთ პირველი ქვიარ ფართების სერიის, ჰორუმ ნაითსის დაწყება. უცებ ხალხი გაჩნდა თიქოს არსაიდან, თითქოს ყველა იმალებოდა, ან ჩვენ გვეგონა, რომ იმალებოდნენ, მაგრამ პირველ ღონისძიებაზე მოვიდა 1000 ადამიანი. ეს იყო ძალიან დიდი პასუხისმგებლობა და ძალიან დიდი შოკიც. თანასწორობის მოძრაობა იყო პასუხი მოთხოვნაზე თემი ასებობს, ამ ხალხს აქვს გამოწვევები, სჭირდებათ სერვისი და რას აკეთებ შენ, როგორც აქტივისტი? გადავწყვიტეთ, რომ მაქსიმუმი გაგვეკეთებინა, რათა ამ ადამიანებისთვის ჩვენი კომპეტენციიდან გამომდინარე მიგვეწოდებინა ის, რაც უნდოდათ.

“საჭიროა პოლიტიკურად ძლიერი ლგბტქი თემი”

ჰომოფობიის დასამარცხებლად საჭოროა, სახელმწიფოს ჰქონდეს ნება. როცა სახელმწიფოს აქვს ნება, მას გააჩნია ყველა ის ინსტრუმენტი, რითაც შეუძლია წარმატებებს მიაღწიოს. დღეს, სამწუხაროდ, ეკლესია და ხელისუფლება ვალსს ცეკვავენ, რაც გამორიცხავს იმას, რომ სახელმწიფოს ეს ნება უახლოეს მომავალში ექნება. ჩვენ ყველაფერი უნდა გავაკეთოთ, რომ მივახვედროთ ხელისუფლება — შეიძლება არ უნდოდეთ, მაგრამ ვალდებულება აქვთ და მინიმუმი მაინც უნდა გააკეთონ.

მნიშვნელოვანია ხალხის დასაქმებაც. ადამიანს არ უნდა ეცალოს, რომ 17 მაისს, პარასკევ დღეს გამოვიდეს რუსთაველზე ვიღაცის საცემად.

ამ წლების მანძილზე, ყველა ფრუსტრაციას მოჰყვებოდა ძალიან დიდი ზრდა და ამ ყველაფრის მერე უფრო ძლიერები ვართ. ერთადერთი, რაც მაშინებს, არის ის, რომ ხალხი მიდის საქართველოდან. მალე აქტივიზმი გახდება ძალიან რთული.

სახელმწიფომ უნდა გააცნობიეროს, რომ ის, რასაც ვაკეთებთ არასამთავრობო ორგანიზაციები, არის მათი პასუხისმგებლობა, იქნება ეს ნორმალური ჯანდაცვა, ნორმალური სამართლებრივი სივრცე თუ სხვა. უბრალოდ შეუძლებელია, რომ მოქალაქეები იყვნენ არასამთავრობო ორგანიზაციების იმედად, კოვიდის დროს რჩებოდნენ ქუჩაში და ორგანიზაციებისთვის მიმართვა უწევდეთ, რომ იქნებ რამე ვუშველოთ. მიუხედავად იმისა, რომ მეამაყება ეს ორგანიზაცია, შვილივით არის ჩემთვის და ყველა ის აქტივობა, რასაც ვაკეთებთ, უმნიშვნელოვანესია, იმედს ვიტოვებ, რომ ერთ დღეს აღარ იქნება საჭირო, ადამიანები იყვნენ ჩვენს იმედად.

გარდა ამისა, საჭიროა პოლიტიკურად ძლიერი ლგბტქი თემი, რაზეც ყველამ ერთად უნდა ვიზრუნოთ — ჩვენ უნდა ვიცოდეთ, რა გვინდა. არ არის საკმარისი უბრალოდ გეი ვარ და დროშა მინდა ვიქნიო. რას ვითხოვთ? ამიტომ მგონია, რომ პირველ რიგში სამუშაოა სწორედ თემის გაძლიერებაზე.

ძლიერი თემი თუ არ გეყოლება, აქტივიზმზე საუბარი შეუძლებელია — დავრჩებით ის პრივილეგირებული ადამიანები, რომლებსაც, საბედნიეროდ, გვქონდა მხარდაჭერა ან ადამიანები, რომლებსაც სხვა გზა აღარ დარჩათ. ძლიერ თემს სჭირდება კარგი ეკონომიკური და სოციალური მდგომარეობა.

დაპირისპირება თემში

ამაში ქართველები არ ვართ განსაკუთრებულები, ყველა ქვეყანაში არსებობს ასეთი გამოცდილება, ორგანიზაციებს აქვთ განსხვავებული ხედვები. მეორე მხრივ, ბევრი პიროვნული პრობლემაც იყო, ეს კონფლიქტები არ ეფუძნებოდა სუფთად იდეოლოგიურ დაპირისპირებას. ეს პიროვნული რაღაცები, სამწუხაროდ, დღემდე არ არის გადალახული, მე თვითონაც ამ ყველაფრის ნაწილი ვარ. ალბათ მეტი დროა საჭირო.

ჩვენი გვაქვს პრინციპი “არ ავნო” და ყოველთვის გამოვდივართ თემი წევრების ინტერესებიდან, რადგან სათემო ორგანიზაცია ვართ. მესმის, რომ ვიღაცას შეიძლება რაღაცი გაკეთება მოუნდეს, მაგრამ ჩვენთვის პრიორიტეტული არის ვიცოდეთ, რომ ეს თემის სურვილია და არა რამდენიმე კერძო ადამიანის. თუმცა ეს კერძო ადამიანებიც თემის წევრები არიან და ამიტომ, იდეოლოგიური განსხვავებების მიუხედავად, ჩვენი პოზიცია არასდროს ყოფილა ისეთი, რომ სხვა ორგანიზაციებისთვის რამეში ხელი შეგვეშალა. სხვა საკითხია, რამდენად ჩავერთვებით რაღაცაში.

დავით კახაბერი
ფოტო: ვახო ქარელი

გამიჭირდება ვქვა, რა და როგორ იქნება მომავალში, კონტექტი იცვლება. ერთი წლი წინ საერთოდ სხვა პოლიტიკური კონტექსტი იყო, დღეს სულ სხვაა. მე რისიც მჯერა, არის ის, რომ მიუხედავად გახლეჩისა, როგორიც, მაგალითად, 2018 წელს მოხდა, მე ამ პროცესს ცალსახად ნეგატიურად არ შევაფასებდი. აქტივიზმი გადახალისდა. უმჯობესია, იყოს ბევრი ორგანიზაცია, ბევრი ხედვა და სტრატეგია, უბრალოდ, აუცილებლად უნდა გვესმოდეს, რომ მტერი არის ერთი. შესაბამისად, როგორი განსხვავებული პოზიციებიც არ უნდა გვქონდეს, არის მომენტები, როცა ყველა ერთად უნდა ვიდგეთ, იქნება ეს 5 ივლისი, 17 მაისი თუ სხვა თარიღები. ჩემი პოზიციიდან გამომდინარე, იმედს ვიტოვებ, რომ ეს ყველაფერი ასე არ დარჩება და ამ კონფლიქტების მოგვარებაში წინსვლა გვექნება.

2008 წლიდან დღემდე

2008 წელთან შედარებით, დღეს თემი არის უფრო დიდი. 2013 წელს ვიყავით მაქსიმუმ 30 დაქამინგაუთებული ადამიანი, ალბათ მაგდენიც არა. დღეს, როცა ვლაპარაკობთ ქვიარ თემზე, ვლაპარაკობთ ათასობით ადამიანზე, რომლებიც სხვადასხვა კუთხით არიან ჩართულები თემის გაძლიერების პროცესში, მათ შორის, გასართობ სივრცეებში, რაც საკულტოდ იქცა.

დღეს ქალაქში 5 ქვიარ სივრცეა, 6-მდე არასამავრობო ორგანიზაცია ვმუშაობთ, თემის წევრებისთვის უფასოდაა ხელმისაწვდომი სერვისები, რომლებიც, როგორც წესი, ძვირია ხოლმე. სამწუხაროდ, ამ ყველაფერს დასჭირდა მრავალწლიანი ბრძოლა, რამაც იმსხვერპლა ბევრი აქტივისტის ფსიქიკური ჯანმრთელობა, რადგან მონსტრს ვეჭიდავებით.

ამ წლების მანძილზე, ყველა ფრუსტრაციას მოჰყვებოდა ძალიან დიდი ზრდა და ამ ყველაფრის მერე უფრო ძლიერები ვართ. ერთადერთი, რაც მაშინებს, არის ის, რომ ხალხი მიდის საქართველოდან. მალე აქტივიზმი გახდება ძალიან რთული, რადგან აქტივისტები წასულები არიან.

რაც ჩემთვის ყველაზე მნიშვნელოვანი და საამაყოა, ლგბტქი ადამიანები რაღაცნაირად გავხდით სამოქალაქო საზოგადოების ძალიან მნიშვნელოვანი ნაწილი.

ახლა გვაქვს ფუფუნება, საჯარო დისკუსიები მოვაწყოთ ტერმინოლოგიაზე და ვიმსჯელოთ, რამდენი ფერი უნდა იყოს დროშაზე. ეს ნიშნავს, რომ რაღაცები არის უკეთესად. ამასთან, მგონია, რომ გაცილებით მეტი რამ და უფრო სწრაფად ამ ქვეყანაში მოხდება TikTok-ის დამსახურებით, ვიდრე ჩვენ მოვახერხეთ წლების მანძილზე.

ვოცნებობ იმ დროზე, როცა ასე დანაწევრებული არ ვიქნებით — თამაზ სოზაშვილი

აქტივისტები ძალიან ხშირად ვსაუბრობთ იმაზე, რომ სექსუალობა და გენდერი ფლუიდურია, ვფიქრობ, რომ ფლუიდურია ჩვენი ხასიათიც. ადამიანები ვიზრდებით და ვიცვლებით — შეიძლება ყოველთვის მოხდეს რაღაც, რაც სრულიად სხვანაირად დამანახებს საკუთარ თავს.

ალბათ, ერთადერთი, რაც ჩემს ცხოვრებას გასდევს და არ შეცვლილა, არის ის, რომ ძალიან პასუხისმგებლობიანი ადამიანი ვარ, არ აქვს მნიშვნელობა, საქმე იქნება ეს თუ პირადი ურთიერთობები. ხშირად ამას იმხელა ენერგია მიაქვს, რომ მირჩევნია, რაღაც პასუხისმგებლობები საერთოდ არ ავიღო.

კარგი ბავშვის “ცუდი” მხარე

ბავშვობის უმეტესი ნაწილი რეგიონში გავატარე.

რაღაცნაირად ისე მოხდა, რომ ქამინგაუთის შემდეგ ყოველთვის ბავშვობის ნეგატიურ ემოციებზე ვაკეთებდი აქცენტს — იქნებოდა ეს ჰომოფობიურ ბულინგთან დაკავშირებული გამოცდილებები, მხარდაჭერის ქსელის არარსებობა თუ ქვიარ საკითხების შესახებ სრული ინფორმაციული ვაკუუმი. არასასიამოვნო გამოცდილებებს უფლება მივეცი, ჩემი ბავშვობა სრულად მოეცვა, რაც მაინცდამაინც კარგად არ აისახა ჩემს მდგომარეობაზე, თუმცა ბოლო დროს ბავშვობის სასიამოვნო მოგონებებს ვეძებ და ვიხსენებ იმას, რაც ძალიან მაბედნიერებდა.

15 წლის ასაკში საკუთარი ნებით მოვინათლე კლასის ექსკურსიაზე. მაშინ მჯეროდა, რომ თუ მოვინათლებოდი, ეს ყველაფერს შეცვლიდა და მეც გარშემომყოფების დადგენილ სტანდარტებში ჩავჯდებოდი. დღემდე ძალიან კარგად მახსოვს, როგორ ველოდებოდი შემდეგი დღის გათენებას ყველანაირი ქვიარული ფიქრისა და შეგრძნების გარეშე. თუმცა, როგორც ხედავთ, დღესაც აქ ვარ.

მაბედნიერებდა, მაგალითად, ის, რომ პაპას ხშირად დავყავდი მდინარეზე სათევზაოდ, მახსენდება ბებოს გამორჩეულად ლამაზი ეზო სოფელში, ყვავილებით სავსე, მაბედნიერებდა ჩემთვის გამოყოფილი პატარა ბოსტანი, ჩემი პატარა ავტონომია, სადაც ბოსტნეული მომყავდა — განსაკუთრებული განცდა იყო მიწასთან მუშაობა და ის, რომ რაღაცას ვზრდიდი და ვუვლიდი… ბევრი რამე მახსენდება, რაც სენტიმენტებს აღმიძრავს.

თამაზ სოზაშვილი
ფოტო: John Eames

ძალიან რთული იყო საკუთარი თავის მიღება. ჩემი ქვიარობა იმდენად მქონდა მიჩქმალული, საკუთარ თავსაც არ ვუმხელდი. ზუსტ ასაკს ვერ გავიხსენებ, პირველად როდის დავიწყე ამაზე ფიქრი, თუმცა ისეთი პატარა ვიყავი, ამ ყველაფერს ჯერ კიდევ ვერ ვარქმევდი სახელს. არ ვსაუბრობდი, მაგრამ ალბათ ჩემი მახასიათებლებიდან გამომდინარე, გარშემომყოფებმა გადაწყვიტეს, რომ ქვიარი ვიყავი და ამას შეურაცხმყოფელი ფრაზებით გამოხატავდნენ. გაორებული განცდები მქონდა — ერთი მხრივ ის, რომ საუკეთესო მოსწავლე და ძალიან კარგი ბავშვი ვიყავი და მეორე მხრივ, ჩემი ქვიარობა, რომელსაც შეგრძნებების დონეზე ვხვდებოდი და რომლის გარშემოც მხოლოდ და მხოლოდ შეურაცხმყოფელი ეპითეტები ჟღერდებოდა. ვერ ვიგებდი, როგორც შეიძლებოდა ეს ორი რამე თანხვედრაში ყოფილიყო და ალბათ, ამის დამსახურებაა ისიც, რომ 15 წლის ასაკში საკუთარი ნებით მოვინათლე კლასის ექსკურსიაზე. მაშინ მჯეროდა, რომ თუ მოვინათლებოდი, ეს ყველაფერს შეცვლიდა და მეც გარშემომყოფების დადგენილ სტანდარტებში ჩავჯდებოდი. დღემდე ძალიან კარგად მახსოვს, როგორ ველოდებოდი შემდეგი დღის გათენებას ყველანაირი ქვიარული ფიქრისა და შეგრძნების გარეშე.

თუმცა, როგორც ხედავთ, დღესაც აქ ვარ.

“…და შენ?”

თბილისში რომ გადმოვედი, ჩვეულებრივ გავაგრძელე ცხოვრება. მნიშვნელოვანია ის, რომ რაღაც ეტაპზე მქონდა სექსისტური დამოკიდებულებები, ცოტა ნაციონალისტურიც, დახვეწილი ჰომოფობიც ვიყავი — ვამბობდი, რომ სექსუალობისა და გენდერის ნიადაგზე ადამიანებზე ძალადობა დაუშვებელი იყო, თუმცა იმასაც ყოველთვის ვამატებდი, რომ შვილად აყვანას მაინცდამაინც არ ვამართლებდი. თუმცა, საბოლოო ჯამში, ამ თემების მიმართ მიმღებლობა მქონდა და ალბათ ეს იმის დამსახურება იყო, რომ სკოლის ასაკიდანვე არაფორმალური განათლების აქტივობებში ვიყავი ჩართული.

მიუხედავად უამრავი გამოწვევისა, სრულიად შესაძლებელია, იყო ქვიარი და იყო ბედნიერი.

ჩემი სტუდენტობა იმ პერიოდს დაემთხვა, როცა ლგბტქი საკითხები აქტიურად განიხილებოდა სოციალურ ქსელებში, ასეთ დისკუსიებში ყოველთვის მხარს ვუჭერდი თემის წევრებს, ოღონდ მესამე პირში ვსაუბრობდი. ამან ბოლოს იქამდე მიმიყვანა, რომ საკუთარი თავი მივიღე და ამას საინტერესო ისტორიაც ახლდა თან: მეორე კურსზე ვიყავი, როცა ახლო მეგობარი ბიჭი სიყვარულის ისტორიას მომიყვა და ბოლოს მითხრა, რომ ბიჭი უყვარდა. ეს მომენტი იყო გარდამტეხი და ძალიან კარგად მახსოვს — ცხოვრებაში პირველად ვნახე ცოცხალი გეი, რომელიც ღიად ამბობდა ამას. მერე მან დასვა ის კითხვა, რომელმაც რადიკალურად შეცვალა ჩემი ცხოვრება — “და შენ?”. მაშინ ჩავთვალე, რომ იმდენად მენდო ის ადამიანი, საკუთარ თავს უფლებას ვერ მივცემდი, რამე დამემალა და ძალიან გულწრფელად ვუპასუხე, რომ რაღაც ინტერესი მქონდა, მაგრამ არ ვიცოდი, როგორ უნდა შევხვედროდი ჩემნაირ ადამიანებს.

ასე დაიწყო ჩემი ქამინგაუთი. იმ დღიდან, ეტაპობრივად გავიცანი უამრავი ქვიარი და მათ შორის აღმოვაჩინე ისეთი ადამიანები, რომლებსაც მანამდეც ვიცნობდი. ეს ადამიანები იყვნენ წარმატებულები თავიანთ სფეროებში სხვადასხვა მიმართულებით და მთავარი აღმოჩენა ალბათ იყო ის, რომ დავინახე, მიუხედავად უამრავი გამოწვევისა, სრულიად შესაძლებელია, იყო ქვიარი და იყო ბედნიერი.

რაც შეეხება ქამინგაუთის პროცესს, ეს არ ყოფილა ისე, თითქოს რამე დანაშაული ჩავიდინე და უნდა მეღიარებინა, ძალიან ბუნებრივად მოხდა ყველასთან. მეგობრების უმეტესობამ ადეკვატურად მიიღო. ცხადია, იყო შემთხვევებიც, როცა რამდენიმე ადამიანი უბრალოდ გაფერმკრთალდა — ვერ ვიტყვი, რომ კონფლიქტების ფონზე დავიშალეთ, თუმცა ჩვენი გზები გაიყო და მგონია, რომ ესეც ბუნებრივია. ოჯახთან ქამინგაუთზე ის შემიძლია ვთქვა, რომ მარტივი არ იყო, თუმცა მჯეროდა, რომ ყველაფერი დალაგდებოდა. ეს გზა ძალიან გამიმარტივეს მაშინდელმა ჩემმა პარტნიორმა, ჩემმა მეგობრებმა და განსაკუთრებით ჩემმა დამ, რომლებმაც უმნიშვნელოვანესი როლი შეასრულეს და ახლა შემიძლია ვთქვა, რომ ყველაფერი კარგადაა.

პრაიდი, როგორც იდეა

ქამინგაუთის შემდეგ რამდენიმე თვეში გერმანიაში წავედი მოხალისეობრივი პროგრამით. იმ პერიოდმა უმნიშვნელოვანესი როლი შეასრულა ჩემს განვითარებაში — ერთწლიანი მუშაობის შემდეგ იყო შემოთავაზება, რომ დავრჩენილიყავი, მაგრამ იმდენად დიდი სურვილი მქონდა, საქართველოში დავბრუნებულიყავი და აქ მეკეთებინა საქმე, ჩამოვედი და თანასწორობის მოძრაობაში დავიწყე მუშაობა. თავიდანვე ვიცოდი, რომ ჩემთვის, როგორც სოციალური მუშაკისთვის, მთავარი სამიზნე ჯგუფი ლგბქტი თემი იქნებოდა და ამასთან ერთად, მნიშვნელოვანი იყო, რომ უფრო მეტი გამეკეთებინა და მონაწილეობა მიმეღო სისტემური ცვლილებების პროცესში.

თბილისი პრაიდი, თამაზ სოზაშვილი

სანამ აქტივიზმში ჩართვას გადავწყვეტდი, მეც სრულად ვიაზრებდი და ბევრი მეგობარიც მაფრთხილებდა, რომ მარტივი არ იქნებოდა, ამისთვის მზად ვიყავი, გაცნობიერებული მქონდა, რომ გარე ძალებისგან იქნებოდა ბევრი გამოწვევა, თუმცა ერთადერთი, რისთვისაც ვერ მოვემზადე, იყო თემის შიგნით, და უფრო მეტად, აქტივისტებს შორის განხეთქილება, მუდმივი დაძაბულობები და ერთმანეთის დაზიანება ნებით თუ უნებლიეთ. ყველაზე დიდი ზიანი შიდა დაპირისპირებებმა მომაყენა — მოულოდნელი იყო და თან ძალიან მტკენდა გულს. 2016 წელს, როდესაც აქტივიზმში ჩავერთე, უკვე იმდენი შრე დამხვდა დალაგებული, ჩემს მოსვლამდე რა განხეთქილებებიც არსებობდა, დღემდე მიმდინარეობს ამის განხილვა. ვამბობდი, რომ რაც არ უნდა მომხდარიყო, ამ დაპირისპირებებში არ ჩავერთვებოდი, მაგრამ ეს სისტემა ისეა მოწყობილი, რაღაცნაირად გჭამს და გისრუტავს.

ჩვენ ადამიანის უფლებადამცველები ვართ და მნიშვნელოვანია, რომ ამ სიტყვის მნიშვნელობა არ დაგვავიწყდეს. აქ მიზანი საშუალებას ვერ ამართლებს. ვოცნებობ იმ დროზე, როცა ასე დანაწევრებული არ ვიქნებით, ვიქნებით კვლავ მრავალფეროვანი, მაგრამ არა — დაპირისპირებული. 

ამ დაყოფას ბევრი მიზეზი შეიძლება ჰქონდეს, მაგრამ მე მგონია, რომ ძალიან ხშირად ქართულ აქტივიზმში პირადი ურთიერთობების უკან გადაწევა გვიჭირს. აქტივიზმში როცა ვართ, მეტი პასუხისმგებლობა გვმართებს, პირადი წყენები გვერდით უნდა გადავდოთ და უფრო ფართოდ ვიფიქროთ, რა იქნება სტრატეგიულად უკეთესი საერთო საქმისთვის. ძალიან ბუნებრივია, რომ ყველა ვერ გვეყვარება, ყველასთან ახლოს ვერ ვიქნებით, მაგრამ თუ ვიღებთ პასუხისმგებლობას, რომ ეს საქმე ვაკეთოთ, მაქსიმალურად უნდა გამოვნახოთ თანამშრომლობის გზები. შეიძლება ვინმემ იფიქროს, ისე საუბრობს, ნუთუ, ამას არაფერი დაუშავებიაო — ცხადია, ამ პროცესში ვიყავი და მეც მექნება რაღაც დანაშაულები, მით უმეტეს, იმ სტრესის ფონზე, რომელიც ჩვენ გვაქვს გავლილი.

ფოტო: Carl Mag’s

2016 წლიდან ვაკვირდები და ქვიარ აქტივიზმში ყოველთვის არის ერთი, ვინც კრიტიკის ობიექტი ხდება სხვებისგან და ეს არის მონაცვლეობითი. თანასწორობის მოძრაობაში როცა ვმუშაობდი, ამ ორგანიზაციისკენ უზარმაზარი კრიტიკა მოდიოდა, დრო გავიდა და კრიტიკის ობიექტი გახდა თბილისი პრაიდი, რომელიც რამდენიმე ადამიანმა დავაფუძნეთ 2019 წელს. თბილისი პრაიდის კრიტიკის მიზეზი იყო ის, რომ ხილვადობის პოლიტიკა აგრესიას იწვევს, თითქოს ამის უკან კონკრეტული პოლიტიკური ძალები დგანან და ეს ყველაფერი ქვეყანაში მიმდინარე პროცესების გადაფარვისკენ იყო მიმართული. საერთოდ არ არსებობდა თბილისი პრაიდი, როდესაც სამი ტრანსგენდერი ქალი მოკლეს და ეს ადამიანები პრაიდის წინა პერიოდში არ მოუკლავთ. კი, სიძულვილით მოტივირებული ჰომოფობიური დანაშაულები იმატებს, თუმცა აქაც წარმოუდგენელი და მიუღებელია, თბილისი პრაიდს დააკისრო პასუხისმგებლობა, როდესაც იქითა მხარეს გყავს სახელმწიფო, რომელიც ვალდებულია, უზრუნველყოს სამოქალაქო წესრიგი და ადამიანების უსაფრთხოება, გყავს მოძალადეთა ჯგუფი, ასევე, უამრავი სხვა დაინტერესებული პირი, ეკლესიის ჩათვლით. ამავდროულად, ძალიან საინტერესოა, რომ საქართველოში ანტი-ლგბტ მოძრაობას უფრო დიდი ისტორია აქვს, ვიდრე ლგბტ მოძრაობას. კონკრეტულმა ძალებმა ჯერ კიდევ მაშინ დაიწყეს ლგბტ თემით მანიპულაცია, სანამ ლგბტ თემი საერთოდ გამოჩნდებოდა საჯარო სივრცეში.

დამალვით საქმე არ კეთდება და პრობლემა არ გვარდება. პირიქით, გამოკითხვებიც ადასტურებს, რომ ხილვადობა მნიშვნელოვანია იმიტომ, რომ ადამიანების რაღაც ნაწილს მართლა ჰგონია, ქვიარები არაამქვეყნიურად გამოიყურებიან. ხილვადობა მნიშვნელოვანია იმისთვის, რომ საზოგადოებამ გაიგოს, ჩვენც მათი ნაწილი ვართ, მათ გვერდით ვცხოვრობთ, არა მხოლოდ თბილისის ცენტრალურ უბნებში, ან გარეუბნებსა და დიდი ქალაქებში, არამედ სოფლებსა და რეგიონებშიც. ეს ჩვეულებრივი მოვლენაა და საქმე არ გვაქვს რაღაც განსაკუთრებულობასთან, ქვიარი შეიძლება დაიბადოს და გაიზარდოს ნებისმიერ ადგილას, ნებისმიერ ოჯახში. როდესაც განათლების სისტემა სრულიად ჩამოქცეულია და ამ დრომდე ვერ მივაღწიეთ იმას, რომ სახელმძღვანელოებსა და სასწავლო სივრცეში ეს თემა შევიტანოთ, იმ ფონზე, როდესაც მასწავლებლების დიდი ნაწილი ჰომოფობიურად არის განწყობილი და რეგიონებსა და თბილისშიც ახალგაზრდა, თინეიჯერ ქვიარებს მხარდაჭერის სისტემები საერთოდ არ აქვთ, ერთადერთი იარაღი, ამ ადამიანებს ხმა მიაწვდინო და გაიგონ, რომ მარტო არ არიან, რომ იმსახურებენ ღირსეულ და თანასწორ ცხოვრებასა და უფლებებს, არის ხილვადობის პოლიტიკა.

შეიძლება, ამ ყველაფერს არ ეთანხმებოდე, მაგრამ ნამდვილად არ შეიძლება, წიხლი დააჭირო იმ ადამიანებს, რომლებიც რაღაცის შეცვლას ცდილობენ, გაიმეტო და მკვლელის იარლიყი მიაკრა.

როდესაც შვილები ქამინგაუთს აკეთებენ, ეს მშობლის ქამინგაუთიცაა, მათაც ისევე უწევთ ამ გზის გავლა და ქამინგაუთის შედეგებთან გამკლავება.

აქამდეც ბევრჯერ მითქვამს — ჩვენ ადამიანის უფლებადამცველები ვართ და მნიშვნელოვანია, რომ ამ სიტყვის მნიშვნელობა არ დაგვავიწყდეს. აქ მიზანი საშუალებას ვერ ამართლებს. ვოცნებობ იმ დროზე, როცა ასე დანაწევრებული არ ვიქნებით, ვიქნებით კვლავ მრავალფეროვანი, მაგრამ არა — დაპირისპირებული.

მიუხედავად იმისა, რომ დღეს თბილისი პრაიდში აღარ ვარ, პრაიდი ჩემთვის არის იდეა და ამ იდეას ყოველთვის მხარს დავუჭერ.

სიამაყის ნაპერწკლები

ჩემთვის ენერგიის მთავარი წყარო ყოველთვის იყო ის, რომ ქვიარ თემის ძალიან ბევრ წევრთან მუდმივად მქონდა ახლო ურთიერთობა და ყოველთვის ვგრძნობდი მათ ნდობას, გვქონდა პატარ-პატარა გამარჯვებები და ეს ძალიან დიდ მოტივაციას მაძლევდა.

ყოფილა ძალიან ემოციური ეპიზოდებიც, მაგრამ ყველაზე მეტად რითაც ვამაყობ, ესაა თბილისი პრაიდში ყოფნის დროს გაკეთებული ლგბტქი ადამიანების მშობლების ქალაქგარეთ შეკრება. ამ დღისთვის დიდხანს ვემზადებოდით და მახსოვს, როგორ ვნერვიულობდით გუნდის წევრები, ერთმანეთისგან სრულიად განსხვავებული და უცნობი ადამიანები რომ უნდა შეგვეხვედრებინა. ბევრ ქვიარ ადამიანს უთქვამს და მეც ვიზიარებ, რომ როდესაც შვილები ქამინგაუთს აკეთებენ, ეს მშობლის ქამინგაუთიცაა, მათაც ისევე უწევთ ამ გზის გავლა და ქამინგაუთის შედეგებთან გამკლავება. ეს იყო ყველაზე მნიშვნელოვანი დღე ჩემს ცხოვრებაში — ამ ადამიანებს ამდენი ხნის განმავლობაში ეგონათ, რომ მარტო იყვნენ, ერთ-ერთი ლესბოსელი ქალის დედა იხსენებდა, როცა ჩემმა შვილმა მონაწილეობა შემომთავაზა, ვკითხე, იქ ვინმე ხომ არ დამცინებსო. ეს შეხვედრა არცერთ ადამიანს ცრემლების გარეშე არ დაგვიტოვებია. როცა თბილისში დავბრუნდით, მერე დედები ჩვენთან საოფისე სივრცეშიც იკრიბებოდნენ ხოლმე. ბევრი ქვიარის დედა იდანაშაულებს თავს, რომ მათ რომ რაღაც არასწორად არ გაეკეთებინათ, მისი შვილი ქვიარი არ იქნებოდა, რაც, რა თქმა უნდა, სიმართლეს არ შეესაბამება. პროექტს “ამაყი ოჯახები” ერქვა და ვხედავდი, ეს რაღაც ბრალეულობის, სირცხვილის გრძნობები თანდათან როგორ გარდაიქმნებოდა სიამაყის ნაპერწკლებად.

ჩვენ ვართ ერთი საზოგადოება, რომელიც უამრავი განსხვავებული ადამიანისგან, განსხვავებული ჯგუფისგან შედგება და ერთმანეთის პატივისცემა, ერთად ცხოვრება უნდა ვისწავლოთ

ამ პროცესის ყურება განსაკუთრებული განცდა იყო, ყოველთვის მემახსოვრება და მიხარია, რომ ამის ნაწილი ვიყავი.

სახელმწიფო პოლიტიკა, რომელიც აზიანებს

ძალიან მნიშვნელოვანია, რომ საჯარო მოხელეებისა და ხელისუფლების წარმომადგენლებისგან მუდმივად ისმოდეს პოზიტიური განცხადებები. ისინი საზოგადოების გაყოფას კი არ უწყობდნენ ხელს, შერიგებაზე იყვნენ ორიენტირებულნი, იმიტომ, რომ ჩვენ ვართ ერთი საზოგადოება, რომელიც უამრავი განსხვავებული ადამიანისგან, განსხვავებული ჯგუფისგან შედგება და ერთმანეთის პატივისცემა, ერთად ცხოვრება უნდა ვისწავლოთ. სახელმწიფოს უნდა ჰქონდეს შესაბამისი რეაგირება რადიკალური ძალადობრივი ჯგუფების ანტისახელმწიფოებრივ და სისხლის სამართლის დანაშაულებზე — იმის ნაცვლად, რომ მათ პასუხისგებაში აძლევდეს, ვხედავთ, როგორ ახალისებს ამ ჯგუფებს საკუთარი განცხადებებით. არ უნდა დაგვავიწყდეს, რა ზიანი მოაქვს ამ უკანონოდ მოთარეშე ძალადობრივ ჯგუფებს ქვეყნისთვის. ამის მაგალითად შარშანდელი 5 ივლისი გავიხსენოთ — თუ სახელმწიფოს არ შეუძლია მართოს და შეაკავოს 5000 გაველურებული ადამიანი, რომლებიც პოლიტიკურად მოტივირებულები არიან, აქვთ კონკრეტული დავალებები და ჟურნალისტებსა და ქვიარ აქტივისტებს თავს ესხმიან, მაშინ რომელი ხელისუფლების სათავეში ყოფნაზე აქვთ ასეთ ადამიანებსა და პოლიტიკურ პარტიას პრეტენზია?! ეს ყველაფერი ძალიან კარგად იყო დაგეგმილი, მათ ინტერესებში შედიოდა და 5 ივლისის მონაწილეები დღემდე თავისუფლები არიან. მმართველი გუნდის რიტორიკით, ყოველთვის არის ვიღაც, ვინც ქართულ ეროვნულ ინტერესებს საფრთხეს უქმნის. სახელმწიფოს ნარატივი უნდა იყოს შემრიგებლური და არა მუდმივად კონფრონტაციისკენ მიმართული, ეს აზიანებს ქვეყანას, ამით ზიანდებიან ადამიანები. ვფიქრობ, უკრაინის ომმა ფართო საზოგადოებასაც ძალიან კარგად დაანახა, რომელი ძალა უქმნის საფრთხეს საქართველოს სახელმწიფოებრიობას და ეს რეგიონებში ლტინფოს წინააღმდეგ გამართულმა აქციებმაც ცხადყო.

ადამიანის უფლებებისთვის ბრძოლა და მუშაობა ბევრი წინაღობით, გამოწვევითა და უსამართლობით არის სავსე და არ უნდა დაგვავიწყდეს, რომ ამ პროცესში საკუთარ თავსა და ერთმანეთს გავუფრთხილდეთ.

თამაზ სოზაშვილი
ფოტო: ვახო ქარელი

ასევე, უმნიშვნელოვანესია განათლების სფეროს როლი, სადაც ცალკე შეიძლება გამოვყოთ სკოლებში ჰომოფობიური ბულინგის პრობლემა. არ არსებობს არანაირი ეროვნული სტრატეგია, როგორ შეიძლება სკოლები ამას უმკლავდებოდნენ და უამრავ ახალგაზრდა ქვიარს უწევს ძალიან დიდი სირთულეების გავლა. აუცილებელია, რომ სკოლა იყოს უსაფრთხო სივრცე თითოეული ბავშვისთვის და ის უნდა იყოს ბულინგისგან, მათ შორის, ჰომოფობიური ბულინგისგან დაცლილი. უნდა მოხდეს ტრანსი ადამიანებისთვის გენდერის სამართლებრივი აღიარება, რომელიც ყველა პრობლემას ვერა, მაგრამ ძალიან ბევრ მნიშვნელოვან ბარიერს მოხსნიდა. ეს არ საჭიროებს ბევრ რესურსს და მარტივად არის შესაძლებელი, თუმცა სახელმწიფო არც ამას აკეთებს. თეა წულუკიანი, რომელიც წლების განმავლობაში იუსტიციის მინისტრი იყო, ამ თემას იყენებდა საკუთარი ამომრჩევლის მობილიზაციისთვის და ტრანსფობიას საკუთარი პოლიტიკური მიზნებისთვის უკეთებდა ინსტრუმენტალიზაციას.

მნიშვნელოვანია, ვისაუბროთ ჯანდაცვის სერვისებზეც, რადგან ქვიარ ადამიანებს აქვთ ჯანდაცვის სპეციფიკური საჭიროებები და ჯანდაცვაზე ხელმისაწვდომობა ადამიანის ფუნდამენტური უფლებაა. სახელმწიფოს მოვალეობაა, აღმოფხვრას ყველა ის ბარიერი, რომლებიც ხელს უშლის ხარისხიან ჯანდაცვაზე ხელმისაწვდომობას.

ქვიარი

2016 წელს, საქართველოში რომ ვბრუნდებოდი, წარმოდგენილი მქონდა, რის გაკეთება მინდოდა და რას ვიზამდი. ამ დრომდე ისე მოვედი, რომ იმაზე მეტი “შემომეკეთებინა”, ვიდრე წარმოდგენილი მქონდა, თუმცა ამას აქვს თავისი ნეგატიური მხარეები — 5 წლის განმავლობაში ჩემი ცხოვრება აქტივიზმმა შეჭამა და სხვა ცხოვრება არ მქონია. პირად ცხოვრებაზე, ოჯახზე, მეგობრებზე, საკუთარ თავსა და საჭიროებებზე, ყველასა და ყველაფერზე მაღლა ყოველთვის იდგა აქტივიზმი. ამან ბოლოს ძალიან რთულ შედეგებამდე მიმიყვანა — გადავიწვი. საბედნიეროდ, დროში ძალიან კარგად დაემთხვა ის, რომ სტიპენდია მოვიპოვე და სასწავლებლად შვედეთში წამოვედი, თორემ იმ მოცემულობითა და ენერგიით აქტივისტური საქმიანობის გაგრძელება რთულად წარმომედგინა. მოშვება მიჭირს, თუმცა ვცდილობ, მაქსიმალურად დავაბალანსო აქტივიზმი, მუშაობა, სწავლა, დრო დასვენებისა და გართობისთვის. ეს შვედეთში ბევრად უფრო ადვილია, ვიდრე საქართველოში, შესაბამისად, აქ სასწავლებლად გადმოსვლა ცალსახად კარგად აისახება ჩემს მენტალურ და ფიზიკურ ჯანმრთელობაზე, ასევე, პროდუქტიულობასა და ცხოვრების ხარისხზე.

მძიმე აქტივისტური გამოცდილების მიუხედავად, ცხოვრების ამ ეტაპზეც არ მინდა მუშაობის სხვა სფეროში გაგრძელება. ძალიან მსიამოვნებს და მაბედნიერებს ეს საქმე და შეიძლება ფართო მასშტაბისთვის შეუმჩნეველი, მაგრამ ჩემი პატარა წვლილი შემაქვს თუნდაც მიკროგარემოს გაუმჯობესებაში. ამისთვის იდეალური ადგილია Queer.ge, რომელიც შესაძლებლობას მაძლევს, ამ მიზანს ვემსახურო და თან ეპიცენტრში არ ვიყო. ქვიარი ნეიტრალურია და ყველა მხარეს — იქნება ეს განსხვავებული იდეოლოგიები, ორგანიზაციები, ჯგუფები, ინიციატივები — აძლევს საშუალებას, ისაუბროს, იმ ადამიანებსაც, ვისთანაც უთანხმოება მქონია. ეს არასდროს აისახება საქმეზე, არავისთან თანამშრომლობაზე უარს არ ვიტყვით — ჩვენ ვართ აქტივისტები, ეს ჩვენი ვალდებულებაა და ამის მჯერა.

ის, რაზეც შვედეთში არ ფიქრობ

შვედეთში ადამიანის უფლებებისა და სოციალური მუშაობის სამაგისტრო პროგრამის მეორე კურსზე ვსწავლობ. ცხოვრება შვედეთსა და საქართველოში ქვიარისთვის ერთმანეთისგან ძალიან განსხვავდება.

შვედეთს ლგბტქი უფლებების ხანგრძლივი ისტორია აქვს, თუმცა მოსახლეობის უმეტესობა ტერმინსაც კი ვერ წარმოთქვამს — არ იციან, მაგრამ იციან, რომ ადამიანს, განურჩევლად სექსუალური ორიენტაციისა და გენდერული იდენტობისა, აქვს საკუთარი ცხოვრება და ამ ცხოვრებაში ჩარევის უფლება არავის აქვს. ჩვენთან აბსოლუტურმა უმრავლესობამ საზეპიროდ იცის, რას ნიშნავს “ლგბტ”, მაგრამ ძალიან ცოტას თუ ესმის, რომ სხვა ადამიანს პატივი უნდა სცე, მიუხედავად განსხვავებულობისა.

შვედეთში ლგბტქი ადამიანების სახით მტრის ხატი არ არსებობს და აქ ადამიანები თავისუფლად ცხოვრობენ, ეს ქვეყანა გაძლევს შესაძლებლობას, საკუთარი თავისა და პოტენციალის რეალიზება შეძლო, საქართველოს კი ასეულობით ქვიარი და არა მარტო ქვიარი ტოვებს — სიძულვილისა და უპერსპექტივობის გარემოში ადამიანებს აღარ აქვთ სურვილი, მანდ გაჩერდნენ.

არამხოლოდ ამ მხრივ, ზოგადად, ყოველდღიურობაში ძალიან კარგად იგრძნობა, როგორ არის ამ ქვეყანაში გარემო ადამიანებსა და მათ განსხვავებულ საჭიროებებზე მორგებული. აქ სახლიდან გასვლის წინ, სარკეში ჩახედვისას არ ფიქრობ იმაზე, რამდენია იმის შანსი, რამე მოგაძახონ ან გზაზე ვიღაცებთან “კაჩაობა” და საქმეების გარჩევა მოგიწიოს.

უამრავი რამეა, რაზე ფიქრიც აქ საერთოდ არ გიწევს.

მე მგონია, რომ ყველა ადამიანს თავისი მისია აქვს. მე საკუთარი მისია ვიპოვე იმაში, რომ პატარ-პატარა ნაბიჯებით, თუნდაც მიკრო სოციუმები შევცვალო უკეთესობისკენ. ამის კეთება რაღაცნაირად სიმპტომების მკურნალობას ჰგავს, რადგან მთლიანად ის სისტემაა შესაცვლელი, როგორც მთელი სამყარო მუშაობს. თუმცა ვხედავ, რომ შესაძლებელია ცვლილებებს იწვევდე მიკრო დონეზე და თან იმისკენაც გქონდეს გეზი, ეს სისტემა ამოატრიალო — სადღაც ამის იმედიც უნდა იყოს.

დავინახე ისიც, რომ ადამიანის უფლებებისთვის ბრძოლა და მუშაობა ბევრი წინაღობით, გამოწვევითა და უსამართლობით არის სავსე და არ უნდა დაგვავიწყდეს, რომ ამ პროცესში საკუთარ თავსა და ერთმანეთს გავუფრთხილდეთ.

რას ვეტყოდი ქვიარებს?

ქვიარებს ვეტყოდი, რომ იკითხონ ქვიარი!  🙂

პოლონელი მოზარდი ლგბტქი ადამიანების მხარდაჭერისთვის დააკავეს

პოლონელი მოზარდი, მალვინა ჩმარა, რომელიც ტროტუარზე ცარცით ლგბტქი თემის მხარდამჭერ სიტყვებს წერდა, დააკავეს. 17 წლის მალვინა პოლონეთის წვრილმან დანაშაულთა კოდექსის 63-ე მუხლის დარღვევაშია ბრალდებული, რომელიც “ადმინისტრატორის თანხმობის გარეშე საჯარო ადგილას რეკლამების, პლაკატების, ბუკლეტების, წარწერებისა ან ნახატების განთავსებას კრძალავს” და ჯარიმას ითვალისწინებს.

TVN24-ის ინფორმაციით, მოზარდი ამბობს, რომ ბაზრის მოედანზე დაინახა ადამიანები, რომლებსაც ხელში ლგბტქი თემის შეურაცხმყოფელი ბანერები ეჭირათ და ქვიარებს პედოფილებს ადარებდნენ.

მალვინამ მავნე რიტორიკა გააპროტესტა და ეკლესიის გარეთ, ტროტუარზე ყვითელი ცარცით დაწერა “შეეშვით ლგბტქი ადამიანებს”, ასევე, ჩამოწერა იმ მღვდლების სახელები, რომლებიც პედოფილიაში არიან ბრალდებულები.

“პოლიციამ მომთხოვა პირადობის დამადასტურებელი მოწმობა, შემდეგ კი, მღვდლებთან შესახვედრად ეკლესიაში შევიდნენ. ნახევარი საათი ველოდი, სანამ პოლიცია ჩემი დაკავების გადაწყვეტილებას მიიღებდა. აგრესიული არ ვყოფილვარ, არ ვცდილობდი პოლიციისგან თავის დაღწევას. მათ ხელბორკილები დამადეს და მანქანამდე მიმიყვანეს”, — აღნიშნავს მოზარდი.

მან სოციალურ ქსელში ვიდეო გამოაქვეყნა და სხვებსაც მოუწოდა, არ შეეშინდეთ ლგბტქი უფლებების დაცვის.

“თუ გვინდა, რომ რამე შეიცვალოს, უნდა ავჯანყდეთ. რა თქმა უნდა, პოლიცია ამის შეჩერებას შეეცდება. ჯერ არ მსმენია სოციალური ცვლილებების შესახებ, რომლებიც საზოგადოების, პოლიციისა და მთავრობის სრული თანხმობით განხორციელდა“, — ნათქვამია ვიდეოში.

მალვინას დაკავებამ ბევრი ადამიანის აღშფოთება გამოიწვია. პოლონელი ლგბტქი აქტივისტი, ბარტ სტაშევსკი აცხადებს, რომ პოლიციის ბანდიტური ქცევა იმის ნიშანია, თუ რამდენად შეიცვალა პოლონეთი მემარჯვენე ხელისუფლების მმართველობის პირობებში.

“პოლიცია არ იცავს მოქალაქეებს, მათ წინააღმდეგ დგას”, — განაცხადა მან და დასძინა, რომ მიუხედავად ამისა, ლგბტქი თემის მხარდაჭერას უფრო მეტი ახალგაზრდა აგრძელებს.

კიევისა და ვარშავის პრაიდი ერთობლივად ჩატარდება

Kyiv Pride-სა და Warsaw Pride-ის წევრებმა ერთობლივი მსვლელობა დააანონსეს – „მარში მშვიდობისთვის“, რომელიც ვარშავაში გაიმართება რუსული აგრესიის წინააღმდეგ და უკრაინელი ხალხის მშვიდობისა და თავისუფლებისთვის. Keep Reading

რუსეთმა ცნობილი ჟურნალისტები და ლგბტქი აქტივისტები „უცხოელი აგენტების“ სიაში დაამატა

რუსეთის იუსტიციის სამინისტრომ უცხოელი აგენტების რეესტრში რამდენიმე ჟურნალისტი, მათ შორის, ცნობილი ჟურნალისტი და იუთუბერი, იური დუდი (მან გამოაქვეყნა დოკუმენტური ფილმი A Man in Time of War იმის შესახებ, თუ როგორ ეხმარებიან რუსები უკრაინელ ლტოლვილებს ბუდაპეშტში); Keep Reading

თბილისი პრაიდისა და GDI-ს ლგბტქი აქტივისტური ბანაკი მათთვის, ვისაც თემის აქტიური წევრობა სურს

საქართველოს დემოკრატიული ინიციატივა (GDI) და თბილისი პრაიდი გაეროს ფონდის მხარდაჭერით ლგბტქი აქტივისტურ ბანაკს გამართავენ. 3-დღიანი ტრენინგი 26, 27 და 28 აპრილს კახეთში ჩატარდება და მასში მონაწილეობა, ასევე ტრანსპორტირება, უფასო იქნება.

ტრენინგს დარგის სპეციალისტები და პრაქტიკული გამოცდილების მქონე პირები, მათ შორის, გიორგი მშვენიერაძე, ედუარდ მარიკაშვილი, მარი კაპანაძე, მარიამ კვარაცხელია და სხვები გაუძღვებიან.

ბანაკში აქტივიზმის, მათ შორის ლგბტქ აქტივიზმის ისტორიისა და მისი მნიშვნელობის, უფლებათა დაცვის მექანიზმების, დაკავებულ პირთა უფლებების, დაზარალებულ პირთა უფლებების, ეროვნული ანტიდისკრიმინაციული მექანიზმი, გამოხატვის თავისუფლებისა და სიძულვილის ენის თეორიულ და პრაქტიკულ ჭრილში განხილვა შეგეძლებათ.

ბანაკის მონაწილეთა რაოდენობა შეზღუდულია, ამიტომ, თუ ხართ, ან გინდათ, ლგბტქი თემის აქტიური წევრი, თემის ლიდერი ან აქტივისტი გახდეთ, განაცხადი უნდა შეავსოთ.