31 მარტი ტრანსგენდერი ადამიანების ხილვადობის დღეა, რომელიც 2009 წლიდან აღინიშნება. ამ დღეს საერთაშორისო საზოგადოება კიდევ ერთხელ იხსენებს ლგბტქი უფლებებისთვის მებრძოლი მამაცი ტრანსგენდერი ადამიანების ცხოვრებას და ფიქრობს იმ ყოველდღიურ გამოწვევებზე, რომელთა წინაშეც ტრანსგენდერი ადამიანები არიან.

ამ სტატიაში გამოცემა ქვიარის მომზადებულ სტატიებს გაგახსენებთ, რომლებიც ტრანსგენდერი ადამიანების გამოწვევებზე, ტრანსფობიურ დანაშაულებზე, ტრანზიციის რთულ პროცესზე და სახელმწიფოს გულგრილობაზე კიდევ ერთხელ დაგაფიქრებთ. იმ გულგრილობაზე, რომელიც ხშირად ტრანსგენდერ ადამიანებს ორ არჩევანს შორის აყენებს – ქვეყნის დატოვება თვითგადარჩენისთვის ან სექს-სამუშაოში ჩართვა. 

1. სიყვარულით დაწყებული ტრანსფორმაციის ისტორია 

სტატიის გმირი ტრანსგენდერი კაცი 11 წლის ასაკში დაწყებულ თვითგამორკვევის პროცესზე ჰყვება, რომელიც 25 წელი გაგრძელდა და სტატიაში საუბრობს სამედიცინო პერსონალთან ურთიერთობის სირთულეზე, იმ გზებზე, რომლითაც სხვა ლგბტქი ადამიანებთან დაკავშირება შეძლო, ოჯახის მხარდაჭერასა და სახელმწიფოს მიდგომაზე, რომელიც ქვიარ ადამიანების დასაცავად არაფერს აკეთებს.

2. მონიკა

„აღზრდის სისტემის ნაწილი არ არის საკუთარი თავის სიყვარულის და პატივისცემის სწავლება ბავშვებისთვის, ჩვენი მშობლებიც ამ ცოდნის გარეშე გაიზარდნენ, მაგრამ ეს იმას არ ნიშნავს, რომ არ განვვითარდეთ და არ შევიყვაროთ ჩვენი თავები ისეთი, როგორიც ვართ“, – აღნიშნავს მონიკა 17 მაისთან დაკავშირებით გამოქვეყნებულ ბლოგში, რომელიც ტრანსგენდერი ქალის ტრანსფობიურ ქვეყანაში ცხოვრების სირთულეზე და თვითგადარჩენისთვის ქვეყნიდან წასვლის გზაზე გვიყვება.

3. #ტრანსფორმაციისისტორია: 100 ლარით დაწყებული ახალი ცხოვრება

26 წლის ტრანსგენდერი ქალის, მარია კასენკოს მცირე ასაკიდან დაწყებული თვითგამორკვევის ამბავი ბევრი ადამიანისთვის გახდება სამაგალითო. 11 წლის ასაკში სახლიდან წამოსვლის, ტრანზიციის პროცესის, მითებისა და სტიგმების ამბავი ბევრი ტრანსგენდერი ადამიანის გამოცდილებას აერთიანებს და ჰყვება ძალადობრივ, სასტიკ გარემოზე რის გამოც „ჩვენს ქვეყანაში არცერთ ტრანსგენდერ ქალს არ დასცალდა სიბერემდე მისვლა, მათი ცხოვრება ნაადრევად დაასრულა ტრანსფობიამ და ჩვენმა სახელმწიფომ, რომელიც ასე ახალისებს ძალადობას“.

4. მე ვარ ამანდა, ტრანსგენდერი ქალი

„მე ვარ ამანდა, ტრანსგენდერი ქალი. იძულებითი სექსმუშაკი და მხატვარი“, – ამ სიტყვებით იწყება ტრანსგენდერი ქალის ძალადობრივ გარემოში გაზრდისა და მცირე ასაკიდან სექს-სამუშაოში ჩართვის ამბავი, რაც თვითგადარჩენის ერთადერთ გზად იქცა. ამანდას ისტორია ქვეყანაში არსებულ უსამართლობაზე და სისასტიკეზე დაგაფიქრებთ, რომლის გამოც ლგბტქი ადამიანები ქვეყანას ტოვებენ.

5. ტრანსგენდერი კაცის ახალი ცხოვრება ესპანეთში – ანტონ შადურის ისტორია

ანტონ შადურის ესპანეთში დაწყებული ტრანზიციის პროცესი და ის გზა, რომელიც ტრანსგენდერმა ბიჭმა საბჭოთა საქართველოდან ესპანეთამდე გაიარა, ასახავს ადამიანთა უფლებების კუთხით არსებულ განსხვავებებს, რომლებიც საქართველოსა და ესპანეთს შორის არსებობს და ნათლად გვიჩვენებს ჩვენი ქვეყნის აწმყოს, რომელიც ადამიანთა თანასწორობას მნიშვნელობას არ ანიჭებს.

6. ნატა – ერთმანეთის სიძულვილით ვერაფერს გავხდებით

ნატა ტალიკიშვილი, პირველი ტრანს აქტივისტი, რომელმაც 2018 წელს კატო მიქელაძის სახელობის პრემია მიიღო, ბოლო წლებში ტრანსგენდერი ადამიანების წინაშე არსებულ გამოწვევებზე, კოვიდპანდემიის პერიოდში არსებულ დაბრკოლებებზე და ტრანსგენდერი ადამიანების მკვლელობისა და სიძულვილით მოტივირებული დანაშაულის შემთხვევებზე ჰყვება, რომელთა გამოძიების ნების არარსებობა სახელმწიფოს მანკიერებებს ნათელს ჰფენს.

7. კატალინა – იდენტობით არ უნდა განისაზღვრებოდეს ჩვენი პიროვნება, ეს ჩვენი ერთ-ერთი შემადგენელი ნაწილია

კატალინას მონათხრობი თვითგამორკვევის, მეგობრების, ოჯახთან იძულებით ქამინგაუთის, სასტიკი პატრიარქატის თემებს ეხება და გვიყვება რიგ ფუნდამენტურ პრობლემებზე, რომელიც საზოგადოების წევრების გარიყვის, ძალადობის, უთანასწორობის საძირკველია.

8. ბედნიერი უნდა ვიყო! – ტრანსგენდერი ბიჭის ამბავი

18 წლის ტრანსგენდერი ბიჭი კი პირველ სიყვარულზე გვიყვება, მეგობრობიდან დაწყებულ თვითაღმოჩენების პერიოდზე, იდენტობის შეცვლის მიზნით ფსიქოლოგთან იძულებით სიარულზე და იმ მარტოობაზე, რომელიც თვითგამორკვევის პროცესს თან ახლავს. ეს არის ამბავი ადამინსა და გარემოცვას შორის გაჩენილ ბზარზე, რომელიც სულ უფრო იზრდება.

9. ნატა მაჭარაშვილი – რთულია, იცხოვრო იქ, სადაც ჰომოფობია მძვინვარებს

ნატა მაჭარაშვილი რეგიონში გატარებულ მოზარდობაზე, 14 წლის ასაკში დაწყებულ დამოუკიდებელ ცხოვრებაზე, პოლიციისა და საზოგადოების გულგრილობაზე და ემიგრაციაზე ჰყვება, რომლის შემდეგაც „ყველაფერი შეიცვალა, თითქოს  სამყარო გადატრიალდა“. 

10. სელენა ბუხაიძე – არ გავქცეულვარ, სიცოცხლე გადავირჩინე

 „მე არ გავქცეულვარ, სიცოცხლე გადავირჩინე“, – აღნიშნავს სელენა ბუხაიძე, ტრანსგენდერი ქალი, რომელიც თვითგამორკვევის დამაბნეველ პროცესზე, ტრანზიციაზე, სექსსამუშაოსა და ემიგრაციაზე ჰყვება.

11. პირველი ტრანსგენდერი ქალი სომხეთის პარლამენტში – ლილიტ მარტიროსიანის ისტორია

სომეხი ტრანსგენდერი აქტივისტის, ლილიტ მარტიროსიანის შთამაგონებელი ამბავი სომხეთსა და საქართველოს შორის მსგავსება-განსხვავებების, ადამიანის უფლებათა დაცვის მიმართულებით არსებული გამოწვევებისა და სომეხი ლგბტქი ადამიანების პრობლემების შესახებ არის. აუცილებლად უნდა გაიცნოთ ლილიტი, პირველი სომხური არასამთავრობო ორგანიზაციის დამფუძნებელი ტრანსგენდერი ქალი, რომელმაც შეძლო და სომხეთის პარლამენტის წინაშე ისტორიული სიტყვით გამოვიდა.