,,ყოველთვის ვგრძნობდი, რომ სხვანაირი ვიყავი, რაღაც ,,არასწორი” ხდებოდა ჩემ თავს”, – ამბობს ფოტოგრაფი ლიდია მეტრალი – ,,მე ვერასოდეს შევასრულებ საზოგადოების მოთხოვნებს საკუთარ გენდერთან და ფემინურობასთან მიმართებაში”. სწორედ ამ ემოციამ, საზოგადოებასთან შეუსაბამობამ და საზოგადოების მოთხოვნებზე უარის თქმამ, აიძულა ლიდია, შეექმნა თავისი ფოტო სერია Les insouciants (უდარდელი). მას სურდა აღებეჭდა ის ახალგაზრდები, რომლებიც თავს განსხვავებულად გრძნობენ, ადამიანები, რომლებიც ვერ თავსდებიან საზოგადოების მიერ დაწესებულ სტანდარტებში და ცდილობენ, თავი დააღწიონ მათ მიერ დადგენილ წესებსა და ნორმებს. ლიდიამ ჩათვალა, რომ საკუთარ იდენტობასთან დაკავშირებულ კითხვებს სხვა, მსგავსი პრობლემების მქონე ადამიანების გადაღებით უპასუხებდა.
საფრანგეთში დაბადებული და გაზრდილი არტისტი იხსენებს, რომ პატარა ასაკიდან გარემოცული იყო ხელოვნების სხვადასხვა გამომსახველობითი ფორმით. ლიდიას მამა და ბებია-ბაბუა ფოტოგრაფიისა და კომიქსების დიდი მოყვარულები არიან და სწორედ მათ აზიარეს კომიქსებისა და ანიმეების კულტურას, კინოს და სატელევიზიო სერიალებს. მან ფოტოების გადაღება მეგობრების აღბეჭდვით დაიწყო. თავდაპირველად, მისი მიზანი არ ყოფილა რამე ღირებულის შექმნა, უბრალოდ, თავისი მოგონებების შენახვა სურდა.
2010-იანი წლების დასაწყისში, 25 წლის ლიდიამ დაიწყო ზრუნვა, რომ თავისი ფოტოგრაფიული უნარები და პრაქტიკები მეტად დაეხვეწა. ამავე დროს ის მუშაობდა ბიზნესთან და ეკონომიკასთან მჭიდროდ დაკავშირებულ კომპანიაში, იტანჯებოდა დეპრესიით და ფიქრობდა, თავი დაეღწია რუტინული საქმისთვის და ვიზუალურ ხელოვნებასთან უფრო მჭიდროდ დაეკავშირებინა თავისი ცხოვრება. სწორედ ამ მიზნით, დაიწყო თეატრის შესწავლა, რაც, მისი შეფასებით, ,,კათარსისული გამოცდილება” აღმოჩნდა. ლიდია იღებდა ახალგაზრდა მსახიობების პორტრეტებს და აღბეჭდავდა თავის ურთიერთობას იმდროინდელ შეყვარებულ გოგოსთან, რომელმაც უბიძგა ფოტოგრაფიისთვის მეტი დრო დაეთმო და გააცნო ნან გოლდინის შემოქმედება, რომლის ფოტოებიც დიდი შთაგონება აღმოჩნდა არტისტისთვის.
სხვადასხვა სერიაზე მუშაობისას, ლიდიამ მხოლოდ ანალოგში მუშაობა გადაწყვიტა – მას სურდა, მეტად ფოკუსირებულიყო და ეკრანს არ მიეცა ყურადღების გაფანტვის საშუალება: ,,ახლა მე ვიღებ უფრო ნაკლებ ფოტოს, ვიდრე ვიღებდი ციფრულ ფორმატში, თუმცა მეტად კონცენტრირებული ვარ დეტალებზე და დარწმუნებული ვარ, რომ ნამდვილად ვუკავშირდები ჩემს მოდელებს”. არტისტი ყოველთვის ცდილობს, კომფორტი შეუქმნას თავის მოდელებს და სწორედ ამიტომ იმ სივრცეებში იღებს, სადაც ისინი უფრო კომფორტულად გრძნობენ თავს – ,,ვცდილობ, მაქსიმალურად ვიზრუნო მათზე, ასევე, ვიზრუნო იმაზე, თუ როგორ წარმოვაჩენ მათ”.
ეს მიდგომა კარგად ჩანს მის ერთ-ერთ საყვარელ ფოტოში, ვირჯინიას პორტრეტში. ფოტოში ვირჯინია კამერას უყურებს, ხელებით შიშველ მკერდს იფარავს. ლიდია განმარტავს, რომ ამ ფოტოს ძალა ვირჯინიას დიდსულოვნებაშია, მას არ ენანება გაზიარება. ერთ საღამოს ვირჯინიამ არტისტი სახლში დაპატიჟა ვახშამზე, სახლში ლიდიას ვირჯინია და ვირჯინიას დედა დახვდნენ, ისინი ძალიან კეთილგანწყობილები იყვნენ: ,,ფოტოების გადაღებაზე მეტად, ჩემს მოდელებთან დროის გატარება მიყვარს”.
არტისტის თქმით, ფოტოების სერიის შედეგად, მან ძალიან ბევრი გაიგო თავისი საზოგადოების შესახებ – ,,მიუხედავად იმისა, რომ შეიძლება თემის წევრი იყო, მარტივი დასაშვებია, რომ შენი აღქმა შეზღუდული იყოს და გჭირდებოდეს ახალი პერსპექტივების დანახვა, დღეს უფრო მეტად გათვითცნობიერებული ვარ”. ლიდია მიიჩნევს, რომ ძალიან მნიშვნელოვანია, ჩაგრულებს გააჩნდეთ თავიანთი სივრცეები და პლატფორმები, სადაც ცრუ შთაბეჭდილებებისა და ნარატივების წინააღმდეგ ბრძოლა შეეძლებათ. ,,ჩემი მიზანია, ვაჩვენო ეს მშვენიერი ადამიანები, გავაძლიერო მათი ხმა და დავეხმარო თავიანთი სივრცის პოვნაში“ , – აჯამებს ლიდია.
ფოტო: ლიდია მეტრალი
წყარო: IT’S NICE THAT
